Ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή και ξέγνοιαστη ημέρα πριν τρία χρόνια. Μπάνιο με την παρέα, πειράγματα, γέλια, καλοπέραση. Όπως θα ήθελε να περνάει κάθε 22χρονος στις διακοπές του. Ένα μοιραίο "front flip" έμελλε να αλλάξει τα πράγματα μέσα σε μια στιγμή. Το κεφάλι βρήκε στην άμμο, ένα κρακ ακούστηκε και οι ιατρικές εξετάσεις έδειξαν σπάσιμο στον 5ο αυχενικό σπόνδυλο. Με λίγα λόγια τετραπληγία...

Η ζωή του Γρηγόρη Χρυσικού έμελλε να αλλάξει για πάντα. Τίποτα δεν ήταν πλέον όπως πριν, όλα θα έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή. Νέα κατάσταση, νέα δεδομένα, μια αέναη και καθημερινή μάχη για πράγματα που ως τότε έμοιαζαν δεδομένα και απλά. Ένα πράγμα δεν είχε αλλάξει όμως, η διάθεση να ρουφήξει το κάθετι στη ζωή, να μην αφήσει καμία μέρα να περάσει χαμένη. Απλά, θα έπρεπε να το κάνει με τον δύσκολο τρόπο.

Το Sport24.gr συνομίλησε μαζί του, θέλοντας να μάθει πώς είναι η ζωή ενός νέου παιδιού, που είχε μάθει να πετάγεται από τη μια γωνία στην άλλη ως τερματοφύλακας, που τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τον σταματήσει από το να κάνει όλα εκείνα που τον ευχαριστούσαν και πλέον θα έπρεπε να παλεύει για τα (ως τότε) αυτονόητα.

Είναι πάντως ξεκάθαρος: δεν του αρέσει να τον λένε μαχητή της ζωής, διότι -όπως λέει και ο ίδιος- ουσιαστικά κρύβει από πίσω μια παραδοχή της κοινωνίας ότι απέτυχε να εντάξει ένα "διαφορετικό" άτομο και ταυτόχρονα προωθεί ένα αίσθημα λύπησης, πράγμα το οποίο κανένα άτομο δεν χρειάζεται.

Ο 25χρονος απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, μίλησε για τον τραυματισμό του και όλα εκείνα που κάνει πλέον και τον ευχαριστούν. Όπως το να παίζει πινγκ πονγκ και μάλιστα σε πολύ καλό επίπεδο. Ο πρωταγωνιστής του υπέροχου ντοκιμαντέρ για την αναπηρία "Μέχρι τη θάλασσα" που γυρίστηκε στο νοσοκομείο ΚΑΤ και αποκαλύπτει με ποιο τρόπο αντιμετωπίζει τα ζητήματα της αναπηρίας του. Η κοινωνία βοηθάει ή όχι; Ο ίδιος πώς τα αντιμετωπίζει όλα αυτά;

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη του:

10 Ιουλίου 2017: Μια ημερομηνία σταθμός για τη ζωή σου. Θέλεις να μας εξιστορήσεις τι ακριβώς συνέβη εκείνη την ηλιόλουστη καλοκαιρινή ημέρα που ήσουν με τους φίλους σου;

"Ήμουν στην Άνδρο, το νησί στο οποίο περνάω τα καλοκαίρια μου από 6 χρονών. Εκείνη την ημέρα, επειδή είχαμε κανονίσει αργότερα μία εκδρομή, πήγαμε στην κοντινότερη παραλία μιας και δεν θα καθόμασταν για πολλή ώρα. Δοκίμαζα λοιπόν να κάνω «front flip» στα ρηχά πράγμα το οποίο έκανα συχνά. Θα περίμενε κανείς ότι αυτό ήταν το «επικίνδυνο κομμάτι» αλλά η ζημιά έγινε μετά. Κάποια στιγμή απλά βαρέθηκα, πήρα φόρα, βούτηξα με το κεφάλι… Αυτό ήταν. Βρήκα με το κεφάλι στην άμμο και άκουσα αμέσως ένα κρακ (αργότερα έμαθα ότι έσπασα τον 5ο αυχενικό σπόνδυλο το οποίο σημαίνει τετραπληγία) και παρέλυσα. Εξαιτίας της «άνεσης» μου είχα ανοίξει τα χέρια πολύ νωρίς και άφησα το κεφάλι απροστάτευτο. Ευτυχώς οι φίλοι μου με έβγαλαν γρήγορα και γλίτωσα από τον πνιγμό. Από εκείνη την στιγμή λοιπόν αρχίζει μία καινούργια και «περίεργη» διαδρομή. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι αν και είμαστε μία χώρα γεμάτη με θάλασσα υπάρχει άγνοια στο θέμα των βουτιών και των συνεπειών που μπορεί να έχουν. Αρκούμαστε απλά στο να κοιτάμε αν υπάρχει κάποιος βράχος κάτω. Η πραγματικότητα είναι ότι οι βουτιές είναι από τις κυρίες αιτίες που οδηγούν σε κάκωση του νωτιαίου μυελού και συνεπώς σε κάποια αναπηρία ( συνήθως σε τετραπληγία). Ίσως αν το ήξερα αυτό να μην δοκίμαζα καν να βουτήξω".

Γέλια, ξεγνοιασιά, όρεξη για περιπέτεια και ξαφνικά στο ΚΑΤ χωρίς πλέον να μπορείς να περπατήσεις. Πώς είναι το συναίσθημα; Αλλιώς να το φαντάζεσαι και αλλιώς να το βιώνεις, επομένως μόνο εσύ μπορείς να το αποτυπώσεις στην πραγματική του διάσταση...

"Στην αρχή δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά πράγματα. Το ένστικτο επιβίωσης μαζί με την άγνοια μου δεν με άφηναν να κάνω πολλές σκέψεις για το μέλλον παρά μόνο για το πως θα βγω από αυτή την κατάσταση το συντομότερο. Χωρίς φυσικά να ξέρω τον τρόπο. Θυμάμαι επίσης να κατηγορώ τον εαυτό μου για την κατάσταση μιας και είναι πολύ δύσκολο να αποβάλλεις από το μυαλό σου όλα τα «γιατί» και τα «αν» και φυσικά το γεγονός ότι ήταν 100% δική σου η απόφαση για την βουτιά και δεν υπάρχει κάποιος να κατηγορήσεις. Όταν πια άρχιζα πια να συνειδητοποιώ το μέγεθος της βλάβης και τις συνέπειες της πέρασα και από την φάση της άρνησης, ότι όλα αυτά δεν ισχύουν για μένα και ότι εγώ θα γίνω «καλά». Αργότερα κατάλαβα ότι το «καλά» δεν έχει καμία σχέση με την βλάβη που έχω, οπότε αν με ρωτήσετε τώρα θα σας πω ότι είμαι υγιέστατος. Ευτυχώς χάρη στο περιβάλλον μου αλλά και το προσωπικό του ΚΑΤ και τον ρεαλισμό που αντιμετώπισαν την κατάσταση αυτή η φάση πέρασε γρήγορα οπότε μπόρεσα και 'γω να επικεντρωθώ 100% στην αποκατάσταση. Προσπάθησα να θεωρήσω την στιγμή του χτυπήματος ως σημείο 0 και από κει και πέρα να προσπαθήσω να βελτιωθώ όσο περισσότερο μπορώ και να συγκρίνω σωματικά τον εαυτό μου με την στιγμή που ήμουν παράλυτος στο νερό και όχι με τον «όρθιο Γρηγόρη». Το περπάτημα για μένα δεν ήταν πια αυτοσκοπός. Και νομίζω ότι, παρά τις δυσκολίες και κάποια φυσιολογικά πισωγυρίσματα, σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερα".

Μερικούς μήνες μετά το ατύχημά σου, γνωρίστηκες με τον σκηνοθέτη, Μάρκο Γκαστίν και αποφάσισες να συμμετάσχεις σε μια ταινία έρευνα, η οποία γυρίζεται εξ ολοκλήρου στο ΚΑΤ. Τι σκέφτηκες και αποφάσισες να συμμετάσχεις σε αυτό, την ώρα που ανέβαινες τον δικό σου προσωπικό Γολγοθά;

"Την περίοδο εκείνη ήμουν πια αρκετά συνειδητοποιημένος όσον αφορά την κατάσταση μου και είχα βάλει πια τις σκέψεις μου σε μία τάξη πράγμα το οποίο έκανε την απόφαση μου πιο εύκολη. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να βγει και κάτι καλό απ όλο αυτό και να βοηθήσω κάποιον. Είχα φυσικά και τους προβληματισμούς μου κυρίως όσον αφορά το ύφος της ταινίας. Δεν θα ήθελα να συμμετέχω σε μία ταινία που «ηρωοποιεί» και παρουσιάζει μία εξωραϊσμένη και γλυκανάλατη μορφή της πραγματικότητας. Οι αντιρρήσεις βέβαια κάμφθηκαν όταν συζήτησα με τον σκηνοθέτη και βλέποντας και την ταινία θεωρώ ότι η επιλογή μου ήταν σωστή. Ελπίζω ότι το ντοκιμαντέρ αυτό να βάλει το δικό του λιθαράκι στην εξοικείωση της κοινωνίας με την αναπηρία. Σίγουρα δεν δίνει πολλές απαντήσεις αλλά είναι ένα πολύ καλό ερέθισμα που μπορεί να σε κινητοποιήσει, να προβληματιστείς και να θέσεις πλέον τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε να βρεις και τις απαντήσεις που χρειάζεται".

Έπειτα από αρκετούς μήνες στο ΚΑΤ, έπρεπε πλέον να ζήσεις στον πραγματικό κόσμο εκτός νοσοκομείου. Πόσο δύσκολη είναι η ζωή εκεί έξω για έναν άνθρωπο που κινείται πλέον με αναπηρικό αμαξίδιο;

"Συνειδητοποιώ πλέον ότι αυτό το κομμάτι είναι πιο δύσκολο από το ενδονοσοκομειακό τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά. Η κλινική είναι να προστατευμένο περιβάλλον όπου δεν αντιμετωπίζεις «καθημερινές» δυσκολίες. Πιστεύω επίσης ότι η αποκατάσταση στην Ελλάδα έχει ακόμα αρκετά βήματα να κάνει και νιώθω ότι στηρίζεται κυρίως στις πρωτοβουλίες και το μεράκι συγκεκριμένων ατόμων και όχι σε μια σταθερή δομή. Το αποτέλεσμα αυτού είναι ότι συχνά τα ανάπηρα άτομα δεν είναι «έτοιμα» και αυτό μπορεί να αφορά μικρά καθημερινά πραγματάκια μέχρι και πιο περίπλοκα όπως η σεξουλικότητα και η ερωτική ζωή θέμα το οποίο είναι ακόμα ταμπού σε μία έτσι κι αλλιώς συντηρητική κοινωνία όπως η Ελληνική. Η περίοδος λοιπόν μετά το ΚΑΤ ήταν για μένα μια νέα «αποκατάσταση» κατά την οποία έπρεπε να εφαρμόσω όσα έμαθα, να ανακαλύψω καινούριες δυσκολίες αλλά και να αλληλεπιδράσω με μία κοινωνία η οποία δεν είναι εξοικειωμένη με την 'εικόνα' μου".

Κλείστηκες στον εαυτό σου; Πέρασες το στάδιο της άρνησης γι' αυτό που βίωνες ή από την αρχή το αντιμετώπισες με πείσμα και δεν το άφησες να σε πάρει από κάτω;

"Μια τόσο μεγάλη αλλαγή αντιμετωπίζεται ως απώλεια οπότε συναισθήματα όπως ο θυμός και η άρνηση είναι φυσιολογικά. Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά πεισματάρη και αυτό με βοήθησε στο να διοχετεύσω όλα αυτά τα συναισθήματα σε καθημερινή προσπάθεια ώστε να μπορώ να βελτιώσω τις συνθήκες ζωής μου και να αυξήσω την αυτονομία μου. Όμως τίποτα από αυτά δεν θα ήταν δυνατόν χωρίς το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον".

Οι άνθρωποι γύρω από άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα αναπηρίας πόσο κομβικό ρόλο παίζουν; Πρέπει πλέον να τους αντιμετωπίζουν διαφορετικά ή το σωστό είναι να συμπεριφέρονται σα να μην έχει συμβεί τίποτα;

"Όπως είπα και πριν θεωρώ ότι διαδραματίζουν τον σημαντικότερο ρόλο. Τόσο πριν το χτύπημα με τις βάσεις και τις αξίες που σου δίνουν όσο και μετά με πρακτική και ψυχολογική στήριξη. Η οικογένεια, οι φίλοι και η τότε κοπέλα μου δεν μου έδωσαν κανένα δικαίωμα να πιστέψω ότι έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Σίγουρα αλλάζουν πρακτικά και οργανωτικά ζητήματα αλλά μέχρι εκεί. Πλέον έχουν εξοικειωθεί όλα τα άτομα γύρω μου και η παρέα, οι πλάκες, οι βλακείες είναι ακόμα τα ίδια. Ίσως το χιούμορ μόνο να έχει γίνει πιο «μαύρο» αλλά αυτό μάλλον προϋπήρχε! Γενικότερα δεν βρίσκω λόγο για διαφορετική αντιμετώπιση από την στιγμή που ο χαρακτήρας μου είναι ο ίδιος ".

Έχεις πει μια ατάκα που θέλω να μας την εξηγήσεις: "Κανένας ανάπηρος δεν θέλει να είναι μαχητής της ζωής"...

"Η σωματική βλάβη που έχω είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν με καθιστά από μόνο του ανάπηρο. Αν η πολιτεία και η κοινωνία είχε φροντίσει πχ να έχω πρόσβαση παντού η βλάβη δεν θα ήταν τόσο περιοριστική όσο είναι τώρα. Το να με λέει λοιπόν κάποιος «μαχητή της ζωής» δεν το βλέπω σαν κομπλιμέντο και ίσα ίσα με ενοχλεί ο χαρακτηρισμός γιατί ουσιαστικά κρύβει από πίσω μια παραδοχή της κοινωνίας ότι απέτυχε να εντάξει ένα «διαφορετικό» άτομο (το ίδιο κάνει και με άλλες κοινωνικές ομάδες) και ταυτόχρονα προωθεί ένα αίσθημα λύπησης πράγμα το οποίο κανένα άτομο δεν χρειάζεται. Το θεωρώ υποκριτικό. Ειδικά όταν συνοδεύεται με ένα δακρύβρεχτο ποστ στο Facebook ή μια γλυκανάλατη εκδήλωση που το μόνο που κάνει είναι να ικανοποιεί το προσωπικό αίσθημα του καθενός «ότι κάτι έκανε» ενώ στην πραγματικότητα επαναπαύεται στο τίποτα!".

Η ελληνική κοινωνία είναι εξοικειωμένη με την αναπηρία ή όχι; Ευαισθητοποίηση υπάρχει; Αν είχες τη δυνατότητα να φτιάξεις τρία πράγματα για τους ανάπηρους στις μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, ποια θα ήταν αυτά;

"Είναι πιο εξοικειωμένη σε σχέση με το παρελθόν αλλά όχι ακόμα σε ικανοποιητικό επίπεδο. Είμαστε και λίγο των άκρων, δηλαδή είτε αδιαφορία είτε υπέρμετρη βοήθεια. Μου έχει τύχει να πιαστεί το χέρι μου στην ρόδα επειδή κάποιος στην προσπάθεια να με βοηθήσει έσπρωξε το αμαξίδιο χωρίς να με ρωτήσει. Αν η πολιτεία δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε τα ανάπηρα άτομα να μπορούν να κυκλοφορήσουν και να έρθουν σε επαφή με την κοινωνία, τότε θα έρθει και η εξοικείωση και η ευαισθητοποίηση. Είναι αλληλένδετα αυτά. Στις ευθύνες της πολιτείας βάζω και την παιδεία που θα πρέπει να λαμβάνει ο κάθε πολίτης από μικρή ηλικία ώστε να εξαλειφθεί και η άγνοια όσον αφορά το θέμα αυτό. Τώρα όσον αφορά τις πόλεις γίνεται να τις ξαναφτιάξουμε; Η πλειοψηφία των πεζοδρομίων πρέπει να αλλάξει δραστικά, τα κτίρια το ίδιο ενώ και η συγκοινωνία θα πρέπει να είναι καθολικά προσβάσιμη. Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν δυστυχώς…".

Επαγγελματικά πώς πορεύεσαι; Υπάρχει "ρατσισμός" στα άτομα με αναπηρία στο κομμάτι αυτό;

"Θα ξεκινήσω να εργάζομαι σύντομα σε μια εταιρεία. Στο κομμάτι του ρατσισμού δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω μιας και δεν έχω εμπλακεί ακόμα ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας. Βέβαια οι περιορισμοί λόγω έλλειψης υποδομών είναι από μόνο του ένα είδος ρατσισμού. Για παράδειγμα πόσες εταιρείες έχουν πρόσβαση ή τουαλέτα για ΑμεΑ. Για να μην είμαι άδικος όμως πιστεύω ότι υπάρχει θέληση από αρκετούς εργοδότες να προσλάβουν ένα ανάπηρο άτομο. Φυσικά όχι χαριστικά αλλά επειδή είναι ικανό και μπορεί να προσφέρει όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι".

Έπαιζες ποδόσφαιρο μέχρι να συμβεί το ατύχημα και μάλιστα ήσουν τερματοφύλακας. Πες μας λίγο για τη διαδρομή σου και τα όνειρά σου... Είχες σκεφτεί στο ξεκίνημά σου να ασχοληθείς και πιο επαγγελματικά;

"Επειδή άργησα να ξεκινήσω (έπαιζα τένις μέχρι τα 14 μου) ήξερα εξ αρχής ότι το τρένο της επαγγελματικής ενασχόλησης το είχα χάσει. Ούτε το ύψος μου βοηθούσε ιδιαίτερα. Το ποδόσφαιρο όμως ήταν ένα είδος απωθημένου για μένα και αν και ερασιτέχνης ασχολήθηκα αρκετά σοβαρά, προπονήθηκα πολύ και έπαιξα μέχρι και στην αντρική ομάδα του Π.Ο Αγίου Θωμά στην Β ΕΠΣΑ για περίπου 5 χρόνια. Με ενδιέφερε και η προπονητική κυρίως στο κομμάτι των τερματοφυλάκων και είχα αρχίσει ήδη να κάνω προπόνηση στους μικρούς τερματοφύλακες του συλλόγου".

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου τερματοφύλακες; Αυτοί που τους είχες ως πρότυπα...

"Πάντα προτιμούσα τους τερματοφύλακες που ενώ μπορεί να ήταν λιγότερο εντυπωσιακοί ήξεραν να προλαμβάνουν φάσεις. Σίγουρα θα εντυπωσιαστώ και 'γω από μια επέμβαση με ανάποδο χέρι στο Γ αλλά σε έναν αγώνα αυτό που θα κρίνω και θα επικροτήσω είναι άλλα πράγματα όπως οι έξοδοι, η σταθερότητα και τα παιχνίδι με τα πόδια (άσχετα αν δεν ήταν και το δυνατότερο σημείο μου όταν έπαιζα). Πρότυπα μου λοιπόν ήταν τερματοφύλακες όπως αρχικά ο Νικοπολίδης, κι ας πλήγωσε τα παναθηναϊκά μου αισθήματα, ο Νόιερ στην συνέχεια που άλλαξε τον τρόπο που παίζεται η θέση και τώρα ο Άλισον".

Πόση μπάλα παρακολουθείς σήμερα και ποιες είναι οι αγαπημένες σου ομάδες;

"Αρκετά θα έλεγα. Σίγουρα όχι λιγότερη απ όση παρακολουθούσα πριν το ατύχημα. Κι ας με πληγώνει συνήθως μιας και είμαι Παναθηναϊκός. Η αλήθεια είναι ότι ως υποστηρικτής του Παναθηναϊκού και της Λίβερπουλ έχω συνηθίσει τις κακουχίες!".

Πλέον έχει μπει στη ζωή σου η επιτραπέζια αντισφαίριση. Φαντάζομαι το μικρόβιο του αθλητισμού δεν φεύγει ποτέ, σωστά;

"Από μικρό παιδί έχω τρέλα με τον αθλητισμό. Έπαιζα και έβλεπα τα πάντα. Ήταν αναπόφευκτο λοιπόν να ασχοληθώ και με τον αθλητισμό μετά το ατύχημα. Γενικότερα ο αθλητισμός νομίζω ότι είναι ακόμα πιο σημαντικός για τα άτομα με αναπηρία. Κατ αρχάς η γυμναστική και η ενδυνάμωση βελτιώνουν αισθητά την καθημερινότητα μας όπως για παράδειγμα στην προώθηση του αμαξιδίου ή σε μεταφορές από το αμαξίδιο στο κρεβάτι. Κατά δεύτερον είναι κομβικός στην ψυχολογία και στην κοινωνικοποίηση του ατόμου μετά την βλάβη γιατί έρχεσαι σε επαφή με άτομα που αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες με σένα και μαθαίνεις πράγματα και «μυστικά» που μπορεί να μην ήξερες. Παλαιότερα θα μπορούσε να θεωρηθεί και μία μορφή επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά ο πρωταθλητισμός στα ΑμεΑ αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα χρηματοδότησης".

Έπαιζες και πριν πινγκ πονγκ; Ήταν ένα άθλημα που σου άρεσε ή το αγάπησες στην πορεία;

"Λόγω του τένις που έπαιζα για μία 8ετια είχα μια επαφή με άθλημα ρακέτας ενώ είχα παίξει και πινγκ πονγκ με φίλους οπότε ήξερα κάποια πράγματα. Βέβαια η ενασχόληση μου με το πινγκ πονγκ ήταν και σε κάποιο βαθμό τυχαία μιας και ένας γνωστός μου ασχολούνταν με την επιτραπέζια αντισφαίριση ΑμεΑ στον ΑΣΑΧ. Έμαθα κιόλας ότι η κατηγοριοποίηση στις αναπηρίες είναι πιο δίκαιη σε σχέση πχ με την κολύμβηση οπότε η αντικειμενικά βαριά βλάβη μου δεν θα με εμπόδιζε να είμαι ανταγωνιστικός σε υψηλότερο επίπεδο. Στην πορεία λοιπόν μου άρεσε όλο και περισσότερο ενώ ήρθε και η δεύτερη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2019 στην ΤΤ1 μετά από 5 μήνες ενασχόλησης μου με το άθλημα που μου έδωσε παραπάνω κίνητρο και αυτοπεποίθηση. Πλέον ανήκω στο δυναμικό του ΠΑΣΚΑ και μαζί με την προπονήτρια μου και την βοήθεια του συλλόγου παλεύουμε για το βήμα παραπάνω. Πλέον και με την είσοδο του Παναθηναϊκού στην επιτραπέζια αντισφαίριση ΑμεΑ αναμένω περισσότερο ανταγωνισμό που θεωρώ ότι μόνο καλό μπορεί να κάνει σε μένα αλλά και το άθλημα γενικότερα".

Τέλος, θέλω να μου πεις το μότο της ζωής σου. Αν έχεις τέτοιο...

"Δεν θα έλεγα ότι έχω κάποιο ίσως γιατί ένα μότο είναι εξ ορισμού κάτι πολύ γενικό. Έχω καταλάβει ότι η ζωή και οι συνθήκες μεταβάλλονται συνεχώς και πολλές φορές πολύ απότομα οπότε εγώ απλά προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ δεδομένων των συνθηκών. Σαν μότο μου ακούστηκε αυτό βέβαια...".