Με αφορμή την αποχώρηση του σπουδαίου αυτού Γάλλου από τα γήπεδα, επτά συντάκτες του Sport24.gr γράφουν για τον κορυφαίο ξένο που έζησαν στα ελληνικά γήπεδα.

Δεν ήταν ο μεγαλύτερος, αλλά σίγουρα ο καλύτερος (Νίκος Συριώδης)

Ο Βασιλιάς στο θρόνο του (Βασίλης Τεμπέλης)

Ενας καλλιτέχνης ταξίδευε τον Θοδωρή Κουνάδη

Ο Ριβάλντο για τον Θανάση Κρεκούκια

Ένας Βραζιλιάνος στις υπηρεσίες του Θεού (Ηλίας Ευταξίας)

Συγνώμη, αλλά θα βγω εκτός θέματος για να απαντήσω στον Δημήτρη Κωνσταντινίδη και παράλληλα να αποθεώσω τον Θοδωρή Ρούσσο (τρελέ, είσαι ένας από εμάς). Δέχθηκα επίθεση από τον ψηλό γιατί δεν έβαλα τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, στην ερώτηση για την καλύτερη ντρίμπλα που έχω δει. Ο Θεός μπορεί να μπει σε κάθε απάντηση αλλά δεν είναι σωστό για τους υπόλοιπους που πέρασαν και πρόσφεραν στο ποδόσφαιρο. Είναι άδικο. Όπως εύστοχα είπε ο Ρούσσος, είναι ο καλύτερος ξένος που έχω δει στην Ελλάδα. Εκείνη τη μέρα στο Καραϊσκάκη. Κύριε Διευθυντά, ο Μαραντόνα είναι η απάντηση σε ΟΛΑ! Είναι καλύτερος ακόμα και κάτω από τα δοκάρια. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένα αποτελεσματικότερος από τον Σίλτον στις εξόδους.

Ο Ολοφ Μέλμπεργκ για τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη

Τιμώντας λοιπόν το θέαμα που έχουν προσφέρει όλοι όσοι αναφέρουν οι συνάδελφοι μου, εγώ θα πω πως ο καλύτερος ξένος για εμένα είναι ο Όλοφ Μέλμπεργκ. Δεν πάω πιο πίσω παρ' ότι (λόγω ηλικίας) έχω περισσότερες παραστάσεις απο τους νεαρούς της παρέας, Ας μείνουμε σε αυτά που έχουμε δει σχετικά πρόσφατα. Το γεγονός ότι από τότε μέχρι τώρα (και ειδικά φέτος) οι φίλοι του Ολυμπιακού αναπολούν τον Σουηδό, κάνοντας ευρωπαϊκά όνειρα αποδεικνύει την αξία ενός παίκτη, που ήταν τεράστια προσθήκη για μια ελληνική ομάδα. Ο Μέλμπεργκ ήταν το καλύτερο παράδειγμα σύγχρονου αμυντικού γι αυτό και κατάφερε να προσπαρμοστεί στο στιλ εντελώς διαφορετικών πρωταθλημάτων και να διαπρέψει. Δεν είναι εύκολο να χαίρεσαι οταν βλέπεις έναν αμυντικό, αλλά ο Βίκινγκ ήταν τέτοιος.

Θα ομολογήσω τέλος πως η αρχική μου επιλογή ήταν ο τεράστιος (σε απόδοση, προσφορά και διάρκεια) Κριστόφ Βαζέχα, αλλά επέλεξα να προτάξω την κατηγορία των "καταφρονομένων" αμυντικών και ο Μέλμπεργκ ήταν η κορυφαία επιλογή. Άλλωστε αν γκουγκλάρετε "Olof" είναι η δεύτερη πιο "διάσημη" επιλογή μετά τον Πάλμε!

Ο μάγος για τον Θοδωρή Ρούσσο

Ενας όμως ήταν αιτία, λόγος και αφορμή να ακυρώσεις ένα ραντεβού.

Ενας ήταν αιτία, λόγος και αφορμή να δεις αυγουστιάτικο φιλικό στην "πυρακτωμένη" Αθήνα.

Ενας ήταν αιτία, λόγος και αφορμή να δεις αγώνα Κυπέλλου με την Καλαμάτα στο αχανές ΟΑΚΑ.

Ενας ήταν αιτία, λόγος και αφορμή να στηθείς ώρες στην ουρά για ένα εισιτήριο.

Ο Τζιοβάνι ήταν ό,τι πιο κοντινό στα "θέλω" του Έλληνα οπαδού. Στην ιδιοσυγκρασία του. Με το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο του και την "τριγωνομετρία", που είχαμε να δούμε από την εποχή του Χατζηπαναγή, έκανε εντονότερες από κάθε άλλον τις στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας. Ηρθε στα 27 του και είναι ακόμα εδώ...

Ο Πάμπλο που δίδαξε τι σημαίνει εξάρι (Κώστας Πετρωτός)

Ο Ουρουγουανός αδίκησε τον εαυτό του με κάποια ξεσπάσματά του και συμπεριφορές του και πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι πάνω σ' αυτό στήριξε την παθολογική αγάπη που του τρέφουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Όμως, όποιος μπορεί να δει πίσω από αυτή την εικόνα θα συμφωνήσει ότι ο... Παυλάρας υπήρξε παίκτης ορισμός του αμυντικού μέσου. Άψογη υποδοχή και κάλυψη της μπάλας, τρομερές τοποθετήσεις, προώθηση` παιχνιδιού για να διδάσκεται σε σεμινάριο και μαγικές ασίστ σε ροή αγώνα ή από στημένα (ο Βιεϊρίνια γνωρίζει). Δεν είναι τυχαίο ότι στα μεγαλύτερα ματς του ΠΑΟΚ επί εποχής του (με την Φενέρμπαχτσε και την Τότεναμ) ο Γκαρσία ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας. Το εντυπωσιακό με τον Γκαρσία είναι ότι πέρασε στον ΠΑΟΚ τις παραστάσεις που είχε από το πέρασμά του από συλλόγους κολοσσούς όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν. Όχι μόνο στη διάρκεια των αγώνων, αλλά και στην προετοιμασία τους. Ο χρόνος που αφιέρωνε για να "ετοιμάσει" τα πόδια του, η συνέπεια στις προπονήσεις και η καλή εξωγηπεδική ζωή είναι στοιχεία που επηρέασαν πολλά νέα παιδιά που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον ΠΑΟΚ.

Κλείνοντας, στέκομαι στις μαγικές στιγμές που χάρισε σε όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου το βράδυ της 21ης Φεβρουαρίου 2010 με το καταπληκτικό-φάουλ γκολ στο ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό.

Kανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον Ζιοβάνι (Σταματόπουλος)

Ο καλύτερος ξένος που μας έχει κάνει την τιμή να έρθει στα μέρη μας είναι κατά γενική ομολογία ο "πολύς" Ριβάλντο, με τον κάτοχο της Χρυσής Μπάλας του 1999 όχι μόνο ναπροσγειώνεται στην Ελλάδαμε ένα βαρβάτο βιογραφικό αλλά να "κάνει παπάδες" στην τετραετία που έπαιξε στη Super League, πρώτα στον Ολυμπιακό (2004-07) και έπειτα στην ΑΕΚ (2007-08). Στα δικά μου μάτια πάντως κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον Ζιοβάνι για όσα μαγικά μας προσέφερε στα έξι χρόνια που έκατσε εδώ φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ήταν ο τέλειος αρτίστας, ο ορισμός του απρόβλεπτου και τουκαλλιτέχνη πάνω στο χορτάρι, ο παίκτης που άξιζε να πληρώσεις εισιτήριο μόνο και μόνο για τον απολαύσεις διά ζώσης. Ακόμα θυμάμαι το ντεμπούτο του με τον Ολυμπιακό σε ένα καλοκαιρινό φιλικό το 1999 στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Βίσλα Κρακοβίας όταν με τη γαλάζια φανέλα (δεν είχαν φορέσει την κλασική ερυθρόλευκη οι Πειραιώτες σε εκείνο το ματς) είχε "οργιάσει" στο χορτάρι και έκανεαρκετούς να αρχίσουν να πιστεύουν πως τελικά εκείνος ήταν το χρυσό "deal" του Σωκράτη Κόκκαλη και όχι ο -πιο πολυδιαφημισμένος- Ζλάτκο Ζάχοβιτς.Για κάθε φίλαθλο το ποδόσφαιρο πέρα από τις νίκες και τα αποτελέσματα είναι στιγμές και αναμνήσεις και πιστεύω πως ο Βραζιλιάνος σόουμαν από τέτοιες έδωσε άφθονες στον κόσμο για να τις φυλάει στο μυαλό του για πολλά, πολλά χρόνια. Φανταστείτε πόσα περισσότερα θα βλέπαμε από εκείνον αν δεν είχε εκείνον τον σοβαρό τραυματισμό από τον Λάζαρο Σέμο στο "Καυτανζόγλειο" στους πρώτους κιόλας μήνες του στην Ελάδα, έναν τραυματισμό που μας επέτρεψε νααπολαύσουμε μόνο το 50% (και αν) από τον πραγματικό Ζιοβάνι.