Από τότε μέχρι σήμερα, ένα διάστημα 14 ετών, ο Μαρκ Ρόμπερτς εξελίχθηκε στην ”tête du tête” (κορυφή των κορυφών) του streaking. Εγγεγραμμένος στη βίβλο των ρεκόρ, το Γκίνες, ο 44χρονος πλέον κορυφαίος streaker όλων των εποχών αποκαλύπτει στο SPORT 24, εν μέσω των σουρεαλιστικών του ιστοριών, την πρόθεση να σταματήσει για πάντα τα... μπάρκα από τη "θάλασσα της αδρεναλίνης", όπως χαρακτηρίζει το streaking.

Αν κανείς ανατρέξει σε ελληνοαγγλικό λεξικό αναζητώντας τον όρο streaking θα διαβάσει την ερμηνεία "γυμνοδρομώ σε πλήθος". Ο streaker είναι ένας άνθρωπος που με τη... γυμνή του αλήθεια έλκει τα βλέμματα των συμμετεχόντων σε ένα γεγονός και τους αναγκάζει να διακόψουν την ομαλή του ροή.

Ο Μαρκ Ρόμπερτς είναι ο τελειοθήρας αυτής της τεχνικής έχοντας καταφέρει να εξελιχθεί στον πόλο του ενδιαφέροντος σε φεστιβάλ των Κανών, σε τελικό Super Bowl, σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αίθουσες μπίνγκο, καζίνο, εστιατόρια, μπαρ και οτιδήποτε δημόσιο γεγονός μπορεί να φέρει κανείς στο μυαλό του.

Η αρχή, η βενζίνη του γέλιου και η πάσα του Τζόλα

Μιλώντας για πρώτη φορά σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων στο SPORT 24.

"Το 1993 δούλευα ως μπάρμαν στο Χονγκ Κονγκ και κάποιος από την παρέα με προκάλεσε να το κάνω κατά τη διάρκεια αγώνων ράγκμπι. Στην αρχή θεώρησα ότι αστειευόταν και δέχτηκα. Άρχισε να διαδίδεται ταχέως αυτή η πρόθεση μου και την ημέρα του αγώνα οι φίλοι μου ήλθαν στο σπίτι που έμενα και άρχισαν να χτυπούν σαν μανιασμένοι την πόρτα. Με έσυραν ως το στάδιο.

Ήταν περίπου 65 000 κόσμος. Δεν ήθελα να το κάνω. Ήπια ένα ποτό και βρέθηκα ξαφνικά στο γήπεδο. Έβγαλα τα ρούχα μου και σκόραρα. Ήταν απίστευτο. Το κοινό τρελάθηκε. Ένιωσα απίστευτα. Ακόμη ευχαριστώ τον άνθρωπο που με προκάλεσε να το κάνω. Τα τελευταία 14 χρόνια ζω σε μια θάλασσα αδρεναλίνης. Συνέχισα να το κάνω μέχρι και σήμερα".



Στην Αγγλία το streaking αντιμετωπίζεται εσχάτως ως μιαρή ασθένεια και την τελευταία φορά που ο Ρόμπερτς συνελήφθη αντιμετώπισε κατηγορίες κατά της δημοσίας αιδούς και παρενόχλησης. Στην Αμερική πριν τρία χρόνια του επιβλήθηκε πρόστιμο 1000 δολαρίων για την είσοδο του στον τελικό του Super Bowl.

Κινητήριος δύναμη του όμως παραμένει το γέλιο του κόσμο, που είναι η βενζίνη στο ρεζερβουάρ του για να συνεχίσει να κάνει ευτυχισμένο τον κόσμο.

"Μου αρέσει πολύ να κάνω τον κόσμο να γελά. Πιστεύω ότι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα αθλητικό ή μη γεγονός και το διακόπτω με την χωρίς ρούχα παρέλαση μου ο κόσμος γελά. Βλέπει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα.

Ξέρεις ο κόσμος με σταματά στον δρόμο και μου λένε ότι αγαπούν αυτό που κάνω. Ακόμη και αστυνομικοί. Προσπαθώ πάντα να βρίσκω νέες προκλήσεις σε αυτό που κάνω. Νέα αθλητικά γεγονότα στα οποία κανείς δεν έχει βγάλει τα ρούχα του".



Γεννημένος στο μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας είναι άνθρωπος παθιασμένος. Όχι τόσο με την Λίβερπουλ πλέον, αλλά με τη ζωή και τα παιδιά του. Όταν πηγαίνει στο "Άνφιλντ" θυμάται τις κορυφαίες στιγμές του με τους "ρεντς"

"Γεννήθηκα στο Λίβερπουλ και είμαι φυσιολογικά οπαδός της ομάδας. Όχι φανατικός όμως. Θυμάμαι σε παιχνίδια που κατάφερα να ξεφύγω από όλους και να πετύχω γκολ στο "Άνφιλντ Ρόουντ".

Ήταν ένα ματς Λίβερπουλ – Άρσεναλ και ένα με την Τσέλσι. Εκεί μάλιστα όταν με είδε ο Τζόλα να μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο μου έκανε πάσα την μπάλα και σκόραρα κατά του ψηλού Ολλανδού τερματοφύλακα της ομάδας(Εντ Ντε Γκόι).

Οι πάντες με αποθέωσαν στην εξέδρα. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα. Οι αστυνομικοί όταν έβγαινα από το γήπεδο μου χαμογελούσαν και μου αποκάλυπταν πόσο πολύ τους άρεσε αυτό που έκανα".



H "αδύνατη αποστολή" και η σκληρότητα στο "Θέατρο των... Εφιαλτών"



Ως σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα του περιγράφει την βραδιά της 1ης Φεβρουαρίου του 2004. Ο τελικός του Super Bowl στο "Reliant Stadium". Η "αδύνατη αποστολή" του σχεδιάστηκε για μήνες με μοναστηριακή πειθαρχία. Ο Ρόμπερτς ξαφνιάζει με την μεθοδικότητα του.

"Το 2004 πήγα στο Τέξας. Ήθελα να βρεθώ και στον τελικό του σούπερ μπόουλ. Λίγους μήνες πριν είχα στείλει στη NFL ένα γράμμα που τους ανέφερα ότι ενδιαφερόμουν να γίνω διαιτητής.

Μετά από λίγο καιρό μου έστειλαν δύο φόρμες. Εκείνο το βράδυ λοιπόν είχα αυτές τις φόρμες μαζί μου. Πέρασα στις εξέδρες και προσπαθούσα να δω τον περιβάλλοντα χώρο. Να ξέρεις ότι σε ένα λεπτό έχω την ικανότητα να καταλάβω αν θα μπορέσω να μπω σε έναν αγωνιστικό χώρο.

Λίγο πριν αρχίσει το 2ο ημίχρονο φόρεσα μια στολή διαιτητή και άρχισα να κατεβαίνω προς εκεί. Μόλις μπήκα μέσα, δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο την έβγαλα και μπήκα μέσα.

Φώναξα πολύ δυνατά "WOW" και κάποιοι παίκτες με κοίταξαν και ρώτησαν τι συμβαίνει. Τίποτα απάντησα ατάραχος και άρχισα να χορεύω πριν με ρίξουν κάτω κάποιοι παίκτες". Το τάκλιν πάντως που του έγινε το θυμάται ακόμη. Όπως και τις άσχημες συμπεριφορές που έχει υποστεί για το πάθος του.

"Γενικά οι αστυνομικοί μου φέρονται πολύ καλά. Μόνο δύο φορές στη ζωή μου είχα πρόβλημα. Και τις δύο στο "Ολντ Τράφορντ". Έφαγα απίστευτο ξύλο. Πιστεύουν ότι διαθέτουν την καλύτερη ομάδα ασφαλείας και δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι κατάφερα να μπω στο γήπεδο.

Τη δεύτερη φορά ήταν περισσότερο θυμωμένοι. Δεν πρόκειται να ξαναπάω εκεί. Πρόκειται πλέον για προσωπικό πρόβλημα".





Η Ελλάδα, το ούζο, οι ρακές και η ζωή με δανεικά



Μια ζωή αγχωμένη για την επόμενη του επέλαση, που φτάνει στο τέλος της όπως αποκαλύπτει ο Ρόμπερτς. "Το 2006 είχα αποφασίσει να τελειώσω. Πήγα στο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλου της Γερμανίας και ήθελα εκεί να σταματήσω την καριέρα μου με ένα εκκωφαντικό χτύπημα. Μπήκα στο στάδιο και λίγο πριν μπω στον αγωνιστικό χώρο με σταμάτησαν οι άνθρωποι της ασφαλείας.

Ακόμη δεν μπορώ να πω ότι έχω τελειώσει. Αλλά έχω κουραστεί. Σχεδιάζω τον επόμενο χρόνο να φύγω από το Λίβερπουλ και να ζήσουμε με την οικογένεια μου κάπου στο εξωτερικό. Κάπου ζεστά. Ίσως στην Ελλάδα. Γιατί όχι;"



Έχει να έλθει άλλωστε στην αγαπημένη του Κρήτη εδώ και 20 χρόνια. Οι... μεθυσμένες αναμνήσεις είναι ακόμη έντονες, όπως ο πονοκέφαλος έπειτα από ένα βράδυ με το ούζο και τη ρακή να κυλά ασταμάτητα.

"Στην Ελλάδα έζησα για έξι μήνες. Ήμουν 24 ετών (το 1987 προτού αρχίσει την περιήγηση του στον σουρεαλιστικό κόσμο του streaking) . Δούλευα στα Μάλια της Κρήτης. Κάθε λίγο άλλαζα δουλειές αλλά όλοι οι άνθρωποι που δούλευα ήταν πολύ καλοί.

Ζεστοί άνθρωποι οι Έλληνες. Αναγκάστηκα να φύγω γιατί η φίλη μου ήταν έγκυος στην 19χρονη πλέον κόρη μου. Ήταν ωραίες ημέρες. Δουλεύαμε και το βράδυ πίναμε ρακή και ούζο σαν τρελοί. Κάθε βράδυ ήμουν μεθυσμένος".





Ο Ρόμπερτς δεν αμείβεται για το γυμνό του πάθος. Παρότι ασχολείται με επαγγελματική προσήλωση δεν λαμβάνει χρήματα από πουθενά. Πριν μερικά χρόνια κάποια διαδυκτιακά καζίνο σαν το Γκόλντεν Πάλας τον πλήρωναν για να κάνει τατουάζ μιας χρήσης με το εμπορικό τους σήμα. Ο ίδιος λέει πάντως ότι ζει με... δανεικά.

"Είμαι ζωγράφος πλέον. Αλλά έχω καλούς φίλους που μου δανείζουν χρήματα. Έτσι βγάζω τα προς το ζην. Έχω πολλούς και καλούς φίλους, που όταν χρειάζομαι χρήματα μου δανείζουν. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο".

Άλλωστε η καλλιτεχνία κυλούσε στο αίμα του από την εποχή που μπήκε στη Δραματική Σχολή του Λονδίνου. Εκδιώχθηκε επειδή δεν πάταγε σε κανένα μάθημα και άρχισε την περιδιάβαση του στον κόσμο.

Μπάρμαν, πωλητής, σερβιτόρος, οικοδόμος, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, ξεναγός είναι μερικές από τις δεκάδες δουλειές που έκανε. Πρόλαβε παράλληλα να αποκτήσει τρία παιδιά. Δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Η μεγάλη του κόρη είναι 19. Θα μπορούσε να γίνει streaker για να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση.

"Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα κανένα από τα παιδιά μου να κάνουν αυτό το πράγμα. Σε καμία περίπτωση. Στο σχολείο ξέρεις βρέθηκαν πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Όταν τα ρωτούσαν τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου υπήρχε αμηχανία. Έλεγαν ζωγράφος με διστακτικότητα. Αυτό που έγινε πάντως το 1993 στο Χονγκ Κονγκ άλλαξε μια δια παντός τη ζωή μου"...

Η τέχνη του streaking



Ο Ρόμπερτς στο Super Bowl



Γυμνός και στο... Λονδίνο