"All's Well That Ends Well" όπως έλεγε και ένας συμπατριώτης του Γκέιμπριελ Ολασένι και του Κουίν Ελις...

Ο τίτλος του θεατρικού έργου του Γουίλιαμ Σαίξπηρ κολλάει γάντι στον αποψινό αγώνα της Εθνικής με τη Μεγάλη Βρετανία στην Πυλαία, απλώς-κι επειδή ενίοτε γινόμαστε άπληστοι και τα θέλουμε όλα δικά μας- τα πράγματα σε αυτό το «παράθυρο» θα μπορούσαν να τελειώσουν με καλύτερο τρόπο...

Ας είναι όμως, η ήττα της περασμένης Πέμπτης στο Λονδίνο μπορεί να μας χαλάει τη μόστρα και η σημερινή νίκη της Ολλανδίας επί της Τσεχίας να μην επιτρέπει στην Εθνική να σφραγίσει από τώρα την πρόκριση της στην τελική φάση του EuroBasket, αλλά κλέφτης άραγε θα γίνει ο Φεβρουάριος;

Έλα μου ντε!

Το αίμα μας πίσω!

Δώσαμε λοιπόν νόημα στο "London calling", ρίξαμε τους Βρετανούς στο κανναβάτσο, πήραμε το αίμα μας πίσω και επιφυλασσόμεθα δια τα περαιτέρω με το βλέμμα προς Λεμεσό μεριά.

Όλα αυτά δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα, ανεξαρτήτως της αισθητικής υπό το πρίσμα της οποίας ο καθένας μπορεί να μελετήσει και να αξιολογήσει την εμφάνιση της ελληνικής ομάδας...

Αλλά, διάβολε, στο τέλος της ημέρας και υπό αυτές τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, μετρούν οι νίκες και μόνο οι νίκες.

Το challenge και οι υπερωρίες του Κώστα Παπανικολάου

Μετρούν βεβαίως και μερικά άλλα πράγματα, όπως επί παραδείγματι ένα challenge!

Ένα challenge με ονοματεπώνυμο, από έναν παίκτη, ο οποίος –για να συνδέσω τον κανονισμό με την ακριβή μετάφραση της λέξης- χρόνια και ζαμάνια τώρα ανταποκρίνεται στις κάθε λογής προκλήσεις...

Λέγεται Κώστας Παπανικολάου και χθες που έτυχε να επιστρέψει στην πόλη στην οποία μεγάλωσε, ανδρώθηκε και καθιερώθηκε, του ‘δωσε και κατάλαβε!

Προσπερνώ τα νούμερα της στατιστικής του: οι 14 πόντοι, τα εννέα ριμπάουντ, οι επτά ασίστ, τα δυο κλεψίματα και η μία τάπα προφανώς συνιστούν μια συναρπαστική εμφάνιση...

Προσπερνώ –κι ας μείνουν μεταξύ μας και μη γίνει κουβέντα παραέξω-τα έξι λάθη, άλλωστε, όπως έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου, "ουδείς άσφαλτος".

Προσπερνώ ακόμη και τις... υπερωρίες που τράβηξε, αγωνιζόμενος επί 32 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα, χωρίς μάλιστα να είναι... λυκόπουλο!

Σπανούλης, σαν να λέμε... Μπαρτζώκας!

Τα προσπερνώ όλα αυτά επίτηδες για να καταλήξω σε μια αλληλουχία φάσεων που έφεραν την υπογραφή του και χάρη σε αυτές η Εθνική καθάρισε την μπουγάδα.

Απέμεναν τέσσερα λεπτά και 37 δευτερόλεπτα, όταν σε μια διεκδίκηση της μπάλας οι διαιτητές απεφάνθησαν ότι η κατοχή ανήκει στους Βρετανούς...

Ο Κώστας σήκωσε αμέσως τα χέρια και πέταξε το γάντι στον Βασίλη Σπανούλη για να γίνει... Γιώργος Μπαρτζώκας!

Το γράφω αυτό διότι ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει δηλώσει πως κάθε φορά που ο Παπανικολάου τον ορμηνεύει να καλέσει challenge, τον εμπιστεύεται τυφλά και ακαριαία απευθύνεται προς τους διαιτητές...

Ο Σπανούλης έχει παίξει με τον Παπανικολάου και γνωρίζει ότι ο λεγάμενος διαθέτει μια ως επί το πλείστον αλάνθαστη αίσθηση του παιχνιδιού, οπότε έκανε αμέσως σήμα και έστειλε τους διαιτητές στο βίντεο...

Το τρίποντο, η αφιέρωση και το μάλωμα στον πάγκο

Το challenge υπήρξε επιτυχημένο και στο αμέσως επόμενο κλικ, μετά την επαναφορά της μπάλας, την πήρε ο Παπανικολάου και την έστειλε συστημένη με τρίποντο στο βρετανικό καλάθι για να "γράψει" το 74-62 που σήμανε κιόλας το "πάπαλα"!

Ακολούθησε άλλο ένα τρίποντο από τον έξοχο Παναγιώτη Καλαϊτζάκη και το 77-62 σφράγισε την τρίτη νίκη της Εθνικής σε αυτή τη συστάδα των τεσσάρων αγώνων.

Δεν ξέρω ποιον έδειξε με το χέρι του στην εξέδρα ο Παπανικολάου μόλις σκόραρε το τρίποντο, αλλά όποιος ή όποια κι αν καθόταν εκεί μπορεί να καυχιέται για την αφιέρωση...

Την ίδια στιγμή η Εθνική μπορεί επίσης να καυχιέται γι’ αυτόν που εκτός από αρχηγός και ηγέτης, χθες έπαιξε κι έναν διπλό οργανικό ρόλο: και παίκτης και προπονητής!

Αμ’ αυτό πάλι;

Τέσσερα λεπτά πριν από τη λήξη της πρώτης περιόδου και με το σκορ στο 27-24, σε ένα τάιμ άουτ, ο Παπανικολάου ακούστηκε να παρεμβαίνει (όπως οφείλουν να πράττουν όλοι οι ηγέτες) και να βάζει κι ελόγου μια πενιά στις οδηγίες του Σπανούλη.

"Γυρίστε την μπάλα και παίξτε με υπομονή. Μην προσπαθείτε να γίνετε ήρωες" είπεν και ελάλησεν!

Για όλα αυτά όταν αποσύρθηκε στον πάγκο, ενώ απέμενε ένα λεπτό για πέσει η αυλαία της αναμέτρησης, αποθεώθηκε από τον κόσμο, ενώ ο ίδιος έκανε παρέλαση κατά μήκος του πάγκου για να χαιρετήσει όλα τα μέλη της ομάδας!

Οι ντρίμπλες και οι αργές επιστροφές

Η Εθνική προηγήθηκε με διαφορά 15 πόντων και εντέλει η διαφορά έκατσε στους 10, χωρίς να εκδηλώσει την τελευταία επίθεση, αλλά δεν νομίζω ότι θα υπάρξει λόγος για να το σκεφτούμε αυτό σε τρεις μήνες από τώρα...

Ζορισθήκαμε βεβαίως για αρκετή ώρα καθώς υπήρχε πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας, ελέω της κατάχρησης ντρίμπλας, αρκετές επιθέσεις εκτελούνταν υπό το κράτος της βιασύνης και συν τοις άλλοις πάσχαμε στις επιστροφές στην άμυνα, με αποτέλεσμα οι Βρετανοί να σκοράρουν στον αιφνιδιασμό και –σε συνδυασμό με την ευστοχία τους στα τρίποντα (15/28) να μας γίνουν κολλιτσίδα!

Προηγήθηκαν κιόλας με 24-22, αλλά η Εθνική με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη Ζούγρη απάντησε με ένα επί μέρους σκορ 16-6, προηγήθηκε με 38-30 και έδειχνε ότι βάζει το νερό στο αυλάκι.

Η αξίνα και ο ξεψάρωτος

Αργότερα η ελληνική ομάδα ανέβασε τη διαφορά στους 13 πόντους (47-34), αλλά οι φιλοξενούμενοι χάρη στην αθλητικότητα και στο πείσμα τους, μείωσαν στους τρεις (61-58) και ξαναπήραμε την αξίνα για να σκάψουμε!

Είχε καλές, πολύ καλές και κάποιες κακές στιγμές η Εθνική, αλλά αυτή τη φορά δεν "πούλησε" το προβάδισμα και την υπεροχή της, όπως είχε συμβεί την Πέμπτη στο Λονδίνο...

Ασφαλώς η παρουσία του Κώστα Παπανικολάου, του ορμητικού Παναγιώτη Καλαϊτζάκη και του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, όπως επίσης η παρουσία του... ξεψάρωτου Ναζ Μήτρου-Λονγκ (ενώ στον αντίποδα έμεινε άποντος, αλλά μοίρασε πέντε ασίστ σε 12 λεπτά ο Βασίλης Τολιόπουλος) εμπλούτισαν τη φαρέτρα της Εθνικής και της έδωσαν μια διαφορετική πνοή, άλλωστε αυτό ήταν αναμενόμενο.

Αναξιοποίητα τα 27 λάθη

Βλέποντας τη στατιστική το μάτι πέφτει σε συγκεκριμένα νούμερα: η ελληνική ομάδα κατέβασε επτά περισσότερα ριμπάουντ (37 -30), μοίρασε έντεκα παραπάνω ασίστ (24-13), έκλεψε έξι επί πλέον μπάλες (15-9) και ανάγκασε τους Βρετανούς να υποπέσουν σε 27 λάθη, έναντι των 17 δικών της.

Ασφαλώς είναι εντυπωσιακό και σπανίζον το γεγονός ότι η Εθνική ανάγκασε τους αντιπάλους της να υποπέσουν σε 27 λάθη, ωστόσο θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει πολύ περισσότερο αυτή την επίδοση της.

Ξα μας σε τελική ανάλυση και όπως έγραψα και στον πρόλογο, "τέλος καλό, όλα καλά", οπότε πάμε παρακάτω...