Ο "Μαφιόζος" Ποτσέκο και ο… Σκιλάτσι του μπάσκετ
Οι Ιταλοί σόκαραν για άλλη μια φορά τους Σέρβους και ο Βασίλης Σκουντής αναδεικνύει το αποτύπωμα του θριάμβου τους.
Έβλεπα το βίντεο με τον Τζιανμάρκο Ποτσέκο να έχει πιάσει στασίδι στη φυσούνα που οδηγεί από τον αγωνιστικό χώρο προς τα αποδυτήρια για να αγκαλιάσει και να φιλήσει κάθε (ευτυχισμένο ή πικραμένο) διερχόμενο και στο μυαλό μου ήρθε ακαριαία εκείνη η ατάκα του Ανδρέα Μικρούτσικου από το πρώτο "Big Brother".
Φιλιούνται, αγκαλιάζονται
Η πλάκα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ο προπονητής της Ιταλίας δεν περιόρισε τις εκδηλώσεις αβροφροσύνης στους παίκτες και στους συνεργάτες του, αλλά και σε ξένους.
Δεν εννοώ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο πάνω στον οποίο απογειώθηκε στον διάδρομο των αποδυτηρίων.
Πάει κι έρχεται αυτό
Ο μπαγάσας υπήρξε τόσο ευγενικά θρασύς ή θρασέως ευγενικός που αγκάλιαζε και φίλαγε ακόμη και τους Σέρβους παίκτες που πέρναγαν από μπροστά τους κουβαλώντας τον... Επιτάφιο!
Ο Ποτσέκο γεννήθηκε στην Γκορίτσια, μεγάλωσε στο Τριέστε και πρωτόπαιξε μπάσκετ στο Ούντινε, αλλά, διάβολε, με αυτό που έκανε το βράδυ της Κυριακής, θαρρώ πως άνοιξε αλλού οικογενειακή μερίδα.
Το "First kill, then kiss" και ο τελευταίος ασπασμός!
Αίφνης έγινε Σιτσιλιάνος ή Ναπολιτάνος! Το εννοώ αυτό διότι παραποίησε κατά το δοκούν ένα βασικό μότο των Μαφιόζων της "Κόζα Νόστρα" και της "Καμόρα".
Αυτοί λένε "First kiss, then kill" κι ελόγου του (τους Σέρβους) πρώτα τους σκότωσε και έπειτα τους φίλησε! Σαν να λέμε, ασπάστηκε... πτώματα!
Βεβαίως αυτή η υπόθεση έχει και μια δεύτερη, εξίσου μακάβρια, ανάγνωση: Το να αγκαλιάζεις και να κάνεις μάτσα μούτσα (όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο "Ντούντα") πεθαμένους είναι σαν να υπακούς στον παπά ο οποίος στην εξόδιο ακολουθία λέει "Δεύτε τελευταίον ασπασμόν"! Και οι μπαγάσες οι Ιταλοί, ερήμην του Ποτσέκο, έκαναν στους Σέρβους μια κηδεία μούρλια.
Μια ζωή στα κόκκινα
Σύμφωνοι ο λεγάμενος που έπαιζε, κοουτσάρει και διαβιώνει στα κόκκινα (μηδέ των μαλλιών του εξαιρουμένων) δεν αποτελεί τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό του "comme il faut" προπονητή.
Τουναντίον είναι σεσημασμένος για τις εκρήξεις, την α λα κλόουν συμπεριφορά του, τις δυναμικές έως βίαιες αντιδράσεις του και το "vivere pericolosamente" από το οποίο εμφορούνταν από τότε που αγωνιζόταν.
Δεν ξέρω εάν τον νοιάζει να είναι παράδειγμα προς μίμηση, υπόσχομαι να τον ρωτήσω στο Βερολίνο, εάν κι εφόσον τον προλάβω εκεί. Για να συμβεί αυτό οι Azzurri θα πρέπει μετά τους Σέρβους να ρίξουν στο κανναβάτσο και τους Γάλλους, ώστε να προκριθούν στην τετράδα και να διεκδικήσουν ένα μετάλλιο.
Αλλιώς, κάπου αλλού θα τον πετύχω.
Παρεμπιπτόντως μιλάμε διαρκώς για την πάρτη μας και μετράμε τα χρόνια της εξορίας από τη ζώνη των μεταλλίων που έφτασαν τα 13, αλλά και οι Ιταλιάνοι δεν πάνε πίσω.
Η δική τους περιπλάνηση προς τη Γη της Επαγγελίας διαρκεί εδώ και 18 χρόνια καθόσον έχουν ν' ανέβουν σε ένα οποιοδήποτε βάθρο από τον Αύγουστο του 2004, όταν κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Η ραψωδία του Μπαζίλε, ο Ποτσέκο και ο "Τσάρλι"
Τότε νίκησαν στον ημιτελικό τη Λιθουανία, με το αλησμόνητο κρεσέντο του Τζιανλούκα Μπαζίλε που είχε σκοράρει 31 πόντους, αλλά στον τελικό δεν άντεξαν απέναντι στην Αργεντινή.
Εδώ έχω ένα γρήγορο κουίζ: Ποιος λέτε πως ήταν πρώτος σκόρερ της Ιταλίας στον τελικό; Mα φυσικά ο Ποτσέκο, αγάπες μου!
Και ποιος βρισκόταν στον πάγκο; Μα φυσικά ο Κάρλο Ρεκαλκάτι ο οποίος παραμένει θαλερός στα 78 χρόνια του και ξανάνοιξε τις φτερούγες του για να νιώσει τη θαλπωρή τους ο Ποτσέκο, που τον έχει στο πλάι του σε αυτό το EuroBasket 2022.
Έναν χρόνο νωρίτερα (2003) ο "Τσάρλι" είχε οδηγήσει την Ιταλία στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο EuroBasket της Στοκχόλμης και το πρόσθεσε στα δυο τα οποία είχε κατακτήσει ως παίκτης με τη "Squadra Azzurra" το 1971 στο Έσεν και το 1975 στο Βελιγράδι.
Οι ζώνες και ο "αετός"
Α, για να μην το ξεχάσω: ο Ρεκαλκάτι καθ' όλη την καριέρα του διατελεί θιασώτης της άμυνας ζώνης, αυτή άλλωστε υπήρξε ο πολιορκητικός κριός της Ιταλίας στον δραματικό προημιτελικό με την Ελλάδα το 2003 στη Στοκχόλμη.
Σε κάθε περίπτωση οι άμυνες ζώνης αποτελούν τον διαχρονικό θυρεό του ιταλικού μπάσκετ, με σημείο αναφοράς τη θρυλική "Aquila" (αετός) που παίζει η Ολίμπια Μιλάνο εδώ και μισό αιώνα!
Με τον Ποτσέκο να έχει αποβληθεί στο 25ο λεπτό αποχωρώντας δακρυσμένος και ασπαζόμενος τους παίκτες και τους συνεργάτες του, με τον συνεργάτη του Εντοάρντο Κασαλόνε να αναλαμβάνει το κοουτσάρισμα με τις συμβουλές του Ρεκαλκάτι η Ιταλία αναζητούσε απεγνωσμένα έναν ήρωα.
Έναν ήρωα, που, διάβολε, δεν θα ανήκε στη συνομοταξία των συνήθων υπόπτων, αλλά θα ήταν ένας απροσδόκητος Μεσσίας. Τον βρήκε και δεν λεγόταν Σιμόνε Φοντέκιο, Νικολό Μέλι, Ακίλε Πολονάρα ή Λουίτζι Ντατόμε...
Ο... Σκιλάτσι που λέγεται Σπίσου
Λεγόταν... Σαλβατόρε Σκιλάτσι! Όχι δεν τρελάθηκα, τουναντίον διατηρώ σώας τας φρένας μου! Τολμώ ωστόσο να συσχετίσω τον ήρωα της (ποδοσφαιρικής) Ιταλίας στο Μουντιάλ του '90 με τον Μάρκο Σπίσου, διότι όντως οι βίοι τους είναι παράλληλοι.
Για να μη μένουν κενά στη διήγηση υπενθυμίζω ότι ο Σικελός (από το Παλέρμο) επιθετικός ο οποίος τότε αγωνιζόταν στη Γιουβέντους μπήκε ως αλλαγή του Αντρέα Καρνεβάλε στο 75ο λεπτό του πρώτου αγώνα εκείνης της διοργάνωσης στη Ρώμη κόντρα στην Αυστρία και πέτυχε το μοναδικό και λυτρωτικό γκολ μετά από τρία λεπτά.
Μπήκε αλλαγή και στο δεύτερο ματς με τους Αμερικανούς στο 51' στο οποίο δεν σκόραρε, αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά.
Αίφνης από μια ρεζέρβα μονιμοποιήθηκε στη βασική ενδεκάδα του Βιτσίνι, εξελίχθηκε σε serial killer και με ένα "παστελάκι" σε καθένα από τα πέντε απόμενα ματς οδήγησε την Ιταλία στην κατάκτηση της τρίτης θέσης και βγήκε πρώτος σκόρερ με έξι γκολ, αφήνοντας πίσω του τον Μαραντόνα και τον Ματέους!
Παρομοίως και ο γκαρντ της Βενέτσια που παρεμπιπτόντως υπήρξε παίκτης του Ποτσέκο για δυο σεζόν στη Σάσαρι (2019-2021), εξερράγη στον αγώνα με τη Σερβία και ενώ στους προηγούμενους πέντε αγώνες είχε κάνει σούμα 19 πόντους, στην προχθεσινή career night του έβαλε 22 με 6/9 τρίποντα.
Φοράει τη φανέλα με το μηδέν, αλλά κάθε άλλο παρά νούλα αποδείχθηκε!
Σέρβοι πείτε αλεύρι, η Ιταλία σας γυρεύει!
Προχθές το βράδυ οι Ιταλοί προκάλεσαν τον μεγαλύτερο πάταγο στο 41ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και συν τοις άλλοις επέφεραν τη δεύτερη συμφορά στους Σέρβους μέσα σε 14 μήνες!
Υπενθυμίζω ότι στις 4 Ιουλίου του 2021 οι λεγάμενοι είχαν προκαλέσει σοκ και δέος στους οικοδεσπότες του Προολυμπιακού Τουρνουά, καθώς τους νίκησαν στο Βελιγράδι με 102-95 και τους έστειλαν αδιάβαστους! Και τότε εμφανίσθηκε ως δίκην "deus ex machina" (όπως λένε στα λατινικά τον από μηχανής Θεό) κάποιος απροσδόκητος ήρωας: ο Νίκο Μένιον που σκόραρε 24 πόντους.
Οι Ιταλοί έχουν αναρριχηθεί δυο φορές στο θρόνο της Ευρώπης: το 1983 στη Ναντ και το 1999 στο Παρίσι, μάλιστα και τις δυο φορές χόρεψαν χασαποσέρβικο, χώρια που το '83 βγήκαν πρωταθλητές και στο μπάσκετ και στο ξύλο!
Στο αγώνα με τη Γιουγκοσλαβία στη Λιμόζ (σκορ 91-76) στο πλαίσιο της Α' φάσης της διοργάνωσης του 1983, εκτυλίχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα μακελειά στην ιστορία του μπάσκετ.
Το ψαλίδι του Γκρμπόβιτς και οι... γραφομηχανές
Οκτώ λεπτά πριν από τη λήξη οι "Πλάβι" εκνευρισμένοι από την "karate press" άμυνα των Ιταλών αντέδρασαν κι έγινε το έλα να δεις!
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς κτύπησε τον Ενρίκο Τζιλάρντι, ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς κλότσησε τον προπονητή Σάντρο Γκάμπα και έριξε μπουνιά στο στομάχι του Ρενάτο Βιλάλτα, ο οποίος με τη σειρά του γρονθοκόπησε τον Ντράζεν Νταλιπάγκιτς!
Την ίδια στιγμή ο Γκόραν Γκρμπόβιτς άρπαξε ένα ψαλίδι από το φορητό φαρμακείο και απειλούσε να ξεκοιλιάσει τον Ρομέο Σακέτι, ο οποίος παρεμπιπτόντως βρισκόταν στον πάγκο της Εθνικής πριν από τον Ποτσέκο και υπήρξε ο ήρωας της Ιταλίας στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του '80 με την άμυνα box and one που σκάρωσε ο Σάντρο Γκάμπα απέναντι στον συχωρεμένο τον Σεργκέι Μπέλοφ!
Ο Κιτσάνοβιτς για να προφυλαχθεί από την ομαδική επίθεση, ανέβηκε πάνω στα δημοσιογραφικά έδρανα τα οποία ήταν απλωμένα κατά μήκος του αγωνιστικού χώρου κι εκεί δέχτηκε την πιο πρωτότυπη επίθεση που έχω δει στη ζωή μου. Μαζεύτηκαν γύρω του οι Ιταλοί δημοσιογράφοι και τον βάραγαν στα πόδια με τα καπάκια των γραφομηχανών τους, ενώ βριζόντουσαν κιόλας στη γλώσσα του Δάντη, καθόσον εκείνη την εποχή o Κιτσάνοβιτς αγωνιζόταν στη Σκαβολίνι Πέζαρο!
Μα "che cazzο" που θα έλεγε μετά από 22 χρόνια και ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι!
Το κατενάτσιο στο Παρίσι και η προφητεία του Μάγερς
Δέκα έξι χρόνια αργότερα (1999) στο Παρίσι, η Bel Paese καταδυνάστευσε και πάλι το EuroBasket νικώντας στον ημιτελικό τη Γιουγκοσλαβία (που απαρτιζόταν από Σέρβους και Μαυροβούνιους, αλλά έφερε ακόμη το όνομα της χώρας του Τίτο) με 71-62 και στον τελικό την Ισπανία με 64-56.
Τα σκορ μαρτυρούν το προφανές και ανήγαγαν τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς σε... Ελένιο Ερέρα του μπάσκετ. Πάει να πει, catenaccio. Το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε τότε η Ιταλία υπήρξε προϊόν προφητείας του Κάρλτον Μάγερς!
Όπως έμελλε να συμβεί και μετά από έξι χρόνια στα καθ' ημάς, με την μαντεψιά του Μιχάλη Κακιούζη, μετά τις τρεις ήττες στο Τουρνουά του Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο, παρομοίως και ο γκαρντ της Φορτιτούντο Μπολόνια βγήκε σαράντα μέρες πριν από την έναρξη του EuroBasket, είπε ότι "έχω ένα προαίσθημα ότι θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο" και έπεσε διάνα!
Ο Μάγερς, μαζί με τον (γιο του Ντίνο, που ήταν μεταξύ άλλων παρών στον θρίαμβο του 1983) Αντρέα Μενεγκίν και τον MVP της διοργάνωσης Γκρεγκόρ Φούτσκα συμπεριελήφθησαν στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση στο τέλος της ημέρας ήταν ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς.
Το πουράκι του Τάνιεβιτς ο Αγιαξ και ο... "Ηλίθιος"
Μετά τη λήξη του τελικού, όρθιος έξω από τα αποδυτήρια του "Bercy", ενθουσιασμένος από τον θρίαμβο της ιταλικής ομάδας και καπνίζοντας το αγαπημένο "toscani" πουράκι του έδωσε ένα ρεσιτάλ, το οποίο προκαλέσαμε μαζί με τον Γιάννη Φιλέρη και το απολαύσαμε ενεοί!
Και τι δεν είπε ο... στόμας του εκείνο το βράδυ
Στην κορύφωση αυτής της συνέντευξης και αφού ο (απόφοιτος της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου και με ειδίκευση στην παγκόσμια λογοτεχνία) "Μπόσια" εξάντλησε τα μπασκετικά θέματα άρχισε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για την τριγωνική επίθεση των Μπουλς, για το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Αγιαξ, για τον "Ξένο" του Αλμπέρ Καμί, για τις "Απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ, για την "Άβυσσο" της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ και για τον "Ηλίθιο" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι!
Ακόμη και τώρα, μετά από 23 χρόνια θυμάμαι εκείνη τη βαθυστόχαστη συνέντευξη και κάθε φορά που τον συναντώ υποβάλλω τα σέβη μου και υποκλίνομαι σεπτά ενώπιον του!
