Ο Θεός με έχει ευλογήσει και η αγαθή επαγγελματική τύχη με αξίωσε να παρακολουθήσω δια ζώσης δέκα All Star Games του NBA.

Δεν τα λες πολλά σε σχέση με τα 25 στα οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυς ο Θόδωρος Ροδόπουλος (χώρια τα 34 Final-4 του κολεγιακού πρωταθλήματος, που αποτελούν την αμάχητη καψούρα του), αλλά, διάβολε, δεν είναι λίγα...

Στη Νέα Υόρκη το 1998, στη Φιλαδέλφεια το 2002, στο Χιούστον το 2013, στη Νέα Ορλεάνη το 2014, ξανά στη Νέα Υόρκη το 2015, στο Τορόντο το 2016, πάλι στη Νέα Ορλεάνη το 2017, στο Λος Αντζελες το 2018, στη Σάρλοτ το 2019, στο Σικάγο το 2020 και basta cosi, κατά πως λένε και οι Ιταλοί.

Ατλάντα γιοκ!

Άτιμε κορωνοιέ να σε πάρει και να σηκώσει!

Στούντιο απόψε στην Cosmote TV και πολύ μου είναι!

Είδα και τι δεν είδα σε αυτές τις δέκα ζωντανές παρουσίες μου...

Στιγμές απείρου κάλλους από τον Τζόρνταν και τον συχωρεμένο τον Κόμπε μέχρι τον ΛεΜπρόν και τον Γιάννη, που εν τω μεταξύ έγινε Γιάνναρος, αλλά προτιμά να συστήνεται Γιαννάκης!

Πολλά ή λίγα, σίγουρα αυτά τα δέκα all Star Games είναι σημαδιακά και αποτελούν κομμάτια ενός γοητευτικού παζλ, που όταν το βλέπεις μπροστά σου (απλώνοντας σαν τον τραχανά τις κάρτες των διαπιστεύσεων) καμώνεσαι πως κάτι έκανες και κάποιος είσαι...

Μπούρδες!

Ο,τι είσαι κι ό,τι κάνεις, κρίνεται καθημερινά και όχι βεβαίως από τη μόστρα στις φιέστες...

Κλείνω εδώ αυτή τη μικρή και κατά το μάλλον ή ήττον φιλοσοφική παρένθεση και περνάω στο ψητό...

ΜΟΥ ΤΡΕΧΟΥΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ

Όνομα και πράγμα ψητό διότι η δεύτερη πιο έντονη ανάμνηση μου από την παρθενική παρουσία μου σε αυτό το μπασκετικό κουρμπέτι είναι εκείνο το λαχταριστό φιλέτο στο περίφημο στεϊκάδικο του «Peter Luger», στην οδό Μπροντγουέι του Μπρούκλιν…

Έχουν περάσει ήδη 23 χρόνια από τότε, αλλά ακόμα μου τρέχουν τα σάλια!

Τότε που όπως αυτοσαρκάζομαι συχνά, είχαμε λεφτά και μπορούσαμε μαζί με τον (παλιό σύντροφο από το «Τρίποντο» και μετέπειτα ατζέντη Κώστα Παπαδάκη, συν τα λοιπά μέλη της παρέας) αντί να πάρουμε δυο τρία ταξί, να μισθώσουμε μια λιμουζίνα για να κάνουμε το κομμάτι, τα γούστα και τις χλιδές μας!

Oops!

Τότε που η Αθήνα ήταν η οικοδέσποινα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και περιμέναμε πώς και πώς να σκάσουν μύτη στα μέρη μας οι σούπερ σταρ του ΝΒΑ, αντιμετωπίζοντας το All Star Game στο «Μεγάλο μήλο» ως ένα πολλά υποσχόμενο trailer,...

ΑΝΤ’ ΑΥΤΩΝ ΓΟΥΛΙΜΗΣ!

Πριτς που θα συνέβαινε αυτό...

Aντ' αυτών... Γουλιμής, διότι μεσολάβησε η διαφωνία για τη νέα συλλογική σύμβαση του ΝΒΑ, κηρύχθηκε το lock out (που το ακούγαμε για πρώτη φορά, αλλά μετά από 22 χρόνια έμελλε να μας μουντζώσει η πανδημία και να μάθουμε και το lock down) και στη θέση των σούπερ σταρ ήρθαν στην Αθήνα κάποιοι άσημοι -ή εν πάση περιπτώσει όχι διάσημοι- συμπατριώτες του οι οποίοι στρατολογήθηκαν από την Ευρώπη.

Το τότε είναι τότε: στις 8 Φεβρουαρίου του 1998, όταν το μεράκι, η τύχη, ο Θεός και η συγκυρία του επικείμενου εν Αθήναις Mundobasket (για το οποίο στήσαμε κιόλας ένα περίπτερο προβολής και παροχής ενημερωτικού υλικού μαζί με τον τότε διευθυντή της ΕΟΚ, τον συχωρεμένο Θόδωρο Μπαλφούσια) με οδήγησαν στο κέντρο του κόσμου.

Είχα ξαναταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, όσο για την Αμερική είχα χαλάσει ήδη δυο διαβατήρια και δυο βίζες από την πρώτη φορά που διέσχισα τον Ατλαντικό, τον Μάιο του ’89.

Αll Star Game, όμως στο μαυσωλείο του ΝΒΑ, το Μadison Square Garden και μάλιστα το πρώτο στο οποίο βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω ο Τζόρνταν και το... Τζορντανοειδές, ε, αυτό πια ξεπερνούσε κάθε φαντασία!

Οι προηγούμενοι «Jordanesques», όπως επονομάζονταν οι παίκτες οι οποίοι (από την πρώτη κιόλας απόσυρση του «Air», το 1993) στριμώχνονταν και σπρωχνόντουσαν στην ουρά για να πάρουν το δαχτυλίδι της διαδοχής, είχαν αποτύχει παταγωδώς να χωρέσουν στα παπούτσια του.

Και να που τότε -στην τρυφερή ηλικία των 19 ετών και των έξι μηνών- ο Κόμπε φαινόταν ότι μπορεί να διανύσει τον δύσβατο δρόμο και να φτάσει στην κορυφή, χωρίς να τον πάρει και να τον σηκώσει ο αέρας του ακατονόμαστου!

ΤΗE LAST DANCE

Το 48o All Star Game ήταν μοναδικό και μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στα κιτάπια της ιστορικής συλλογικής μνήμης, εξαιτίας του συναπαντήματος τους...

Τότε ο Τζόρνταν έφερνε τις βόλτες του στην πίστα του «The Last Dance» ενώ εννέα ημέρες αργότερα θα έσβηνε 35 κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων του.

Απέναντι του έστεκε ο...μικρός και τριανταφυλλένιος Κόμπε που μόλις έσκαγε από το αυγό του, φιλοδοξώντας να γίνει εάν όχι ακριβώς ο επόμενος Τζόρνταν, τουλάχιστον ο επόμενος κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Επέπρωτο να γίνει και γένηκε τέτοιος!

Προτού καν κλείσει τα 19 χρόνια του, μεσούσης της δεύτερης σεζόν του στο ΝΒΑ, πρεσβευτής των Λέικερς, εξόχως ταλαντούχος, ιδιαζόντως φαντασμαγορικός και πολλά υποσχόμενος, ο εκ των υστέρων αποκληθείς «Βlack Mamba» χάραξε το όνομα του σε περίοπτη θέση στο χρονικό αυτών των αγώνων...

Εγινε δηλαδή ο νεαρότερος παίκτης ο οποίος επιλέχθηκε και αγωνίσθηκε σε Αll Star Game και μάλιστα αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Δύσης με 18 πόντους ( (5/13δ., 2/3τρ., 2/2β.), έξι ριμπάουντ, μία ασίστ και δυο κλεψίματα.

O ΨΑΡΑΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ!

Εδώ βεβαίως ισχύει η στρατιωτική ιεραρχία και ούτως ειπείν, ένας νεοσύλλεκτος φαντάρος, άντε ψαρωμένος δεκανέας, δεν θα μπορούσε να κλέψει τα παράσημα του μπαρουτοκαπνισμένου στρατηγού...

Ο Τζόρνταν με 23 πόντους (9/17δ., 1/1τρ., 2/3β.), έξι ριμπάουντ, οκτώ ασίστ και τρία κλεψίματα οδήγησε την Ανατολή στη νίκη με 135-114 και συν τοις άλλοις ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης, αν και έπαιξε γριπιασμένος!

Πλάκα πλάκα ο μπαγάσας ο Τζόρνταν μέσα σε οκτώ μήνες κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε δυο ματς στα οποία έπαιξε άρρωστος!

Eίχε προηγηθεί στις 11 Ιουνίου του 1997 το εφεξής καλούμενο και ως εκ τούτου περιβόητο «Flu Game» (ο πέμπτος τελικός με τους Γιούτα Τζαζ στο Delta Center, σκορ 90-88, μετά την άστοχη βολή του Στόκτον) και ακολούθησε το «Flu All Star Game» της 8ης Φεβρουαρίου του 1998 στο Madison Square Garden.

Ο ΜΑΙΚΛ Ο ΦΛΟΥ!

Πλάκα πλάκα τέτοια θα ακούει και θα ζηλεύει ο (τραγουδισμένος από τον συχωρεμένο τον Παύλο Σιδηρόπουλο) ο…. Μπάμπης ο φλου!

Την πρώτη φορά ο Τζόρνταν κατέρρευσε μέσα στην αγκαλιά του Σκότι Πίπεν δημιουργώντας μια συγκλονιστική εικόνα, αλλά τη δεύτερη στάθηκε όρθιος και απλώς χάιδεψε στα οπίσθια τον παίκτη ο οποίος έμελλε να γίνει ο... περιούσιος διάδοχος του!

Δεν ήμουν πιτσιρικάς τότε, ούτε πρωτάρης, αλλά ούτε και ανυποψίαστος. Σε έναν μήνα θα έκλεινα τα τριάντα πέντε χρόνια μου, ήδη είχα συμπληρώσει μια γεμάτη εικοσαετία στη δημοσιογραφία, οι ζωντανές παραστάσεις από το ΝΒΑ δεν μου έλειπαν, μα όσο περισσότερο το σκέπτομαι, τόσο αναλογίζομαι πως αυτό το All Star Game είναι μια πολύ ξεχωριστή στιγμή στο χρονικό της καριέρας μου...

Ο λόγος; Στοιχειώδης και αυτονόητος: είχα την ευκαιρία να τους δω και τους δυο μαζί να πρωταγωνιστούν στη λαμπερή σκηνή του Μπροντγουέι, να περπατάνε δίπλα δίπλα, να μαρκάρει και να ανταγωνίζεται ο ένας τον άλλον και ουσιαστικά να βρίσκεται σε εξέλιξη μια σκυταλοδρομία γενεών, τίτλων και κλέους!

«Οσο ο Μάικ είναι εδώ, κρατά την μπάλα, παίζει και κυκλοφορεί ανάμεσα μας, μην έχετε καμιά αμφιβολία πως θα είναι το αφεντικό» υποκλίθηκε μπροστά του ο Γκλεν Ράις και δεν είχε άδικο...

Του «Μain Man» (όπως τον αποκάλεσε ο Τζορτζ Καρλ) γυάλιζε το μάτι του από την αρχή, ίσως και εξαιτίας των... αντιβιοτικών που έπαιρνε για να ρίξει τον πυρετό και να μη χάσει αυτή την παράταση, η οποία είχε κιόλας προαναγγελθεί (αλλά έμελλε να μην είναι, μετά τη δεύτερη απόσυρση και την επιστροφή τους με τους Γουίζαρντς) ως το κύκνειο άσμα του.

Με το που έληξε ο αγώνας έγινε χαμός στο ίσωμα, όπως και το 2016 με τον συχωρεμένο τον Κόμπε στο Τορόντο, όπου έδωσε την τελευταία παράσταση του σε All Star Game.

«Δεν περίμενα να ανακηρυχθώ MVP» παραδέχθηκε ο Τζόρνταν, που αμέσως έβαλε τα γέλια και συμπλήρωσε: «Το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω και να σιγουρευτώ ότι δεν θα χάσω από τον Κόμπε»!

ΒΟΛΗ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Κάποια στιγμή ο Τζόρνταν εκτέλεσε μια βολή, κλείνοντας τα μάτια του. Την έχασε, αλλά πέρα από την πλάκα που ήθελε να κάνει (και την επιβάλλει άλλωστε το εθιμοτυπικό πνεύμα των All Star Games), ίσως επιδίωξε κιόλας έναν ιδιαίτερο συμβολισμό...

Στον αντίποδα ο νεοσσός παρουσίασε τη δική του μαγεία, βγαλμένη από το Χόλιγουντ: ένα ακροβατικό κάρφωμα με περιστροφή 360 μοιρών, που ασφαλώς θα του έδινε (όπως και το 1997 στο Κλίβελαντ) την πρώτη θέση στον διαγωνισμό, ο οποίος έτυχε εκείνη τη χρονιά να καταργηθεί!

Ύστερα πάλι έκανε μια απίστευτη προσποίηση και στο καπάκι μάζεψε την μπάλα στα χέρια του, αφού προηγουμένως την πέρασε κάτω από τα πόδια του, λες και ήταν δούλα του και τη διέταζε να του κάνει όλα τα σκέρτσα.

Εκείνη τη στιγμή του σόου, σηκώθηκε από τη θέση του ο Μάτζικ Τζόνσον και αποθέωσε τον κληρονόμο του στους Λέικερς...

Όσο βρισκόταν πάνω στο παρκέ ο Κόμπε δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να σηκώνει στο πόδι το Μάντισον. Πώς; Είτε με τα εκκωφαντικά καρφώματα, είτε με μια βιρτουόζικη κίνηση την οποία ο Ντικέμπε Μουτόμπο, που υπήρξε το ...θύμα της, δεν θα την ξεχάσει ποτέ του!

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΝΟΡΘ ΚΑΡΟΛΑΙΝΑ

«Αυτή η βραδιά ανήκει στον Μάικλ. Αυτός είναι ακόμα ο βασιλιάς, Ένας απίθανος παίκτης που ξέρει όσο κανείς άλλος να ανακατεύει τις άμυνες» είπε ο Μπράιαντ, ο οποίος δεν έπαιξε καθόλου στο τελευταίο δωδεκάλεπτο και μάλιστα μεταξύ σοβαρού και αστείου, πολλοί έλεγαν πως αυτό το... παρκάρισμα στον πάγκο ήταν προϊόν της συνωμοσίας του Νορθ Καρολάινα!

Τι σημαίνει αυτό; Προπονητής στην ομάδα της Δύσης ήταν ο Τζορτζ Καρλ, ο οποίος προέρχεται από τους Tar Heels, όπως και ο Τζόρνταν, τον οποίο ήθελε, λέει, να προκρίνει για το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη!

Ο Τζόρνταν παραδέχθηκε πως ο Μπράιαντ είχε κάτι ξεχωριστό μέσα του. «Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ερχόταν πάνω μου και κατάλαβα πόσο προσηλωμένος ήταν».

Αρκετά χρόνια αργότερα σε μια εξομολόγηση του ο Κόμπε αποκάλυψε πώς πάνω στο μαρκάρισμα ο «Αir» του έδωσε και μερικές συμβουλές!

«Η σπουδαιότερη από αυτές ήταν ότι πρέπει να είμαι σκληρός, επίμονος, προσηλωμένος στο στόχο μου και αφοσιωμένος στο μπάσκετ. Να μην αφήνω τίποτε στην τύχη, ούτε να νομίζω ότι μόνο το ταλέντο μου φτάνει για να με καταξιώσει».

Βεβαίως μετά τις συμβουλές και την τρυφερότητα, ο Μάικ αποφάσισε να δείξει στον Κόμπε μερικά από τα δικά του μοναδικά και αξεπέραστα κόλπα.

Πρώτα το πάτημα της γάτας πάνω στο παρκέ. Έπειτα ένα τέλειο τζαμπ σουτ. Στο καπάκι ένα ονειρώδες fade away.

ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ ΜΕ... ΔΡΑΜΑΜΙΝΗ!

Για το τέλος, σαν επιδόρπιο, άφησε την κορύφωση της πανδαισίας: μια ντρίμπλα, μια προσποίηση και την εκτέλεση απέναντι στον Κόμπε και στον Κέβιν Γκαρνέτ, που τους έστειλε αδιάβαστους και ίσως την ώρα που σούταρε τούς πρόσφερε και από ένα χαπάκι με δραμαμίνη για τη ζαλάδα και τον εμετό!

Στην πιο θεατρική σκηνή του κόσμου, στις 8 Φεβρουαρίου του 1998 ανέβηκε μια απίθανη παράσταση: αυτό το two-man show, ανάμεσα στον Τζόρνταν που βρισκόταν στη δύση του και στον Μπράιαντ, ο οποίος ανέτελλε...

Στη δύση του έγραψα;

Και όμως ο ίδιος είπε εκείνο το βράδυ το αντίθετο...

«Είμαι καλύτερος από ποτέ! Το νιώθω αυτό και στο σώμα μου και στο πνεύμα μου. Κάποτε ήμουν ένας μονοδιάστατος παίκτης που σκόραρε, κάρφωνε και έκανε κόλπα με την μπάλα. Τώρα μπορώ να τα κάνω όλα και όποτε κοιτάζομαι στον καθρέφτη λέω στον εαυτό μου ότι έγινα ο καλύτερος που θα μπορούσα να γίνω. Ένας all around , ένας σχεδόν τέλειος παίκτης, που απολαμβάνω το παιχνίδι μου σε όλες τις διαστάσεις. Μπαίνω στο γήπεδο όχι για να βγάλω λεφτά ή μόνο για τις νίκες και τα πρωταθλήματα, αλλά για να περάσω ευχάριστα αυτές τις δύο ώρες».

ΤΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΙΣΙΝΟ

Την ώρα που τα έλεγε όλα αυτά τον άκουγα γουρλωμένος, γοητευμένος και μαγεμένος. Λίγα λεπτά νωρίτερα είχα δει την κορυφαία, την απόλυτη, την αξεπέραστη σκηνή που εικονογραφούσε το 48ο All Star Game και θα μπορούσε να φιγουράρει στο εξώφυλλο της μυθολογίας του ΝΒΑ...

Στη λήξη του αγώνα, πάνω στις χαιρετούρες και στους εναγκαλισμούς, προτού ο Τζόρνταν παραλάβει από τα χέρια του Ντέιβιντ Στερν το βραβείο του MVP, παρέκκλινε από την πορεία του και έψαξε μέσα στο πλήθος τον Μπράιαντ.

Τον εντόπισε, πήγε πάνω του, τον αγκάλιασε και τον κτύπησε στοργικά στον πισινό!

Κάποιοι ερμήνευσαν αυτή την κίνηση ως την ανακήρυξη του διαδόχου και την τελετή παράδοσης-παραλαβής της εξουσίας από τον έναν στον άλλον. Στο δικό μου μυαλό αυτό το ενσταντανέ φάνταζε περισσότερο ως η μπασκετική εκδοχή της απάντησης που είχε δώσει το 480 προ Χριστού στις Θερμοπύλες ο Λεωνίδας προς τον Ξέρξη...

Μολών λαβέ!

ΥΓ: Να ζήσουμε και να 'μαστε καλά να τα θυμόμαστε όλα αυτά...