Ο Jose Mario dos Santos Mourinho Felix θα εκραγεί από ευτυχία. Επέστρεψε στο Λονδίνο, είναι πάρα πολύ χαρούμενος, πιο ώριμος από ποτέ, δε βλέπει την ώρα να πιάσει δουλειά και θέλει να παραμείνει για πολλά χρόνια. Α, είναι κι ένας από εσάς. Τους οπαδούς της Chelsea. Ο Abramovich άνοιξε τα χέρια του, ο Πορτογάλος έπεσε στην αγκαλιά του, το σήριαλ τελείωσε και όλοι είναι ευτυχισμένοι. Ή και ανακουφισμένοι. Για πόσο όμως; Δικαιολογημένα χαίρονται;

Η επανασύνδεση του ζευγαριού ήταν δεδομένη εδώ και μήνες (ή και χρόνια). Ισως είναι κι αναγκαία. Σίγουρα αναγκαστική. Πάνω από όλα όμως είναι μια παραδοχή αποτυχίας. Οι Μπλε δεν κατάφεραν ούτε να μεγαλώσουν (κι άλλο) ως ομάδα, ούτε να ξεπεράσουν τον Mourinho. Ο οποίος με τη σειρά του πέτυχε πολλά από όσα επιθυμούσε όταν άφηνε την αγαπημένη του ομάδα, αλλά στην τελευταία του αποστολή δεν τα κατάφερε. Επιπλέον η φθορά που υπέστη ήταν μεγαλύτερη από ό,τι φανταζόταν.

Η Chelsea πήρε το Champions League με τον τρόπο του Mourinho, αλλά χωρίς τον Mourinho. Προσπάθησε να μάθει να παίζει διαφορετικά από ό,τι της είχε μάθει ο Πορτογάλος, δεν τα κατάφερε καλά και τώρα τον φέρνει πίσω για να τη βοηθήσει να αλλάξει το στυλ που της έδωσε. Καλή φάση. Βέβαια, ο Abramovich μέχρι την τελευταία στιγμή προσπάθησε να μην επιστρέψει στο παρελθόν, αλλά οι Guardiola, Klopp (και Pellegrini;) δεν του έκαναν τη χάρη. Εξάλλου, οι Μπλε υπέφεραν φέτος με την παρουσία του Benitez στον πάγκο τους και η εύκολη λύση στο πρόβλημα είναι ο Special/Happy One. O σίγουρος τρόπος για να υπάρξει ηρεμία και να δοθεί πίστωση χρόνου για να χτιστεί η νέα ομάδα είναι ο Mourinho.

Τον πλήγωσε η βασίλισσα

Ηρεμία και Mourinho στην ίδια πρόταση. Θα το διαβάσει κανένας οπαδός της Real Madrid και θα γελάει. Η γαλήνη ήταν αυτή που έλειψε στον Πορτογάλο τα τρία χρόνια που έμεινε στους Merengues. Μπορεί να έχει μάθει να ανοίγει διαρκώς μέτωπα και να δίνει μάχες, αλλά συνήθως τις κέρδιζε. Αφήστε που από ένα σημείο και μετά στην Ισπανία ήταν σε πόλεμο κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Υποψιάζομαι ότι κάποια στιγμή θα ξέχασε ότι είναι προπονητής. Για αυτό μάλλον και δεν έφτιαξε ομάδα φέτος

Το μεγαλύτερο πρόβλημά του όμως ήταν ότι στη Μαδρίτη δε λατρεύτηκε. Ισως μόνο από μια μικρή μερίδα οπαδών. Για τους υπόλοιπους δεν ήταν ο Μεσσίας. Και ο ίδιος όμως δεν αγάπησε τη Real. Είναι χαρακτηριστικό πως στις συνεντεύξεις που έδωσε τις τελευταίες μέρες, αναφέρθηκε αρκετές φορές στην πρώην ομάδα του σε τρίτο πληθυντικό. Επιπλέον, τόνιζε συνέχεια πόσο δύσκολη ήταν κατάσταση όταν ανέλαβε, ότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας του έβρισκε στο δρόμο του αντίπαλα στρατόπεδα, ενώ ένιωσε και την ανάγκη να πει ξανά πως κατάφερε να πετύχει σημαντικά πράγματα με τη Real, που πριν από αυτόν δεν μπορούσε να περάσει ούτε στους «8» του Champions League.

Περισσότερο από όλα όμως τόνισε πως πλήγωσε την Barcelona. Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε όταν παρουσιάστηκε ως ο νέος προπονητής της Chelsea, κάποια στιγμή δήλωσε πως «είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνω μια ομάδα που την αγαπάω ήδη. Τις άλλες φορές πήγαινα σε μια ομάδα κι έπρεπε να δεθώ συναισθηματικά. Κάτι που γινόταν με το πέρασμα του χρόνου». Κάτι που δε συνέβη στην περίπτωση της Real προσθέτω εγώ. Δεν τον ένοιαζε και πολύ εξάλλου. Δεν είχε και χρόνο να το κάνει, έπρεπε να μισεί την Barcelona για να την πληγώσει. Τελικά, το κατάφερε σε ένα βαθμό, αλλά πληγώθηκε και ο ίδιος.

Δε θέλουν τη μαγεία του

Για αυτό και τώρα γυρίζει εκεί που «ήδη με αγαπάνε». Επιστρέφει στο καταφύγιό του. Για να βρει γαλήνη, αγάπη και έμπνευση. Για να θυμηθεί και να μας θυμίσει πως είναι (μεγάλος) προπονητής και να ξαναφτιάξει μεγάλη ομάδα. Δηλώνει πιο ώριμος και κατασταλαγμένος από ποτέ: «Είμαι ξανά εδώ επειδή κι εγώ και ο ιδιοκτήτης της ομάδας είμαστε στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μας. Ετοιμοι να δουλέψουμε πάλι μαζί και με πολύ καλύτερες συνθήκες για να πετύχουμε αυτό που έχει ανάγκη η ομάδα: σταθερότητα».

Ο Mourinho που αγαπήσαμε/μισήσαμε θα παρέμενε στη Real για να κερδίσει τον πόλεμο. Ή θα επέλεγε την πρόκληση της PSG. Ο Πορτογάλος όμως επέλεξε την εύκολη λύση. Ο ίδιος λέει ότι τελείωσε με τις περιπέτειες ανά την Ευρώπη και ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του ως προπονητής. Βαδίζοντας πλέον στα πρώτα –ήντα γυρίζει στη μεγάλη του αγάπη αναζητώντας σιγουριά και σταθερότητα. Σταθερότητα λέξι-κλειδί για την Manchester United και την Bayern. Τις μεγαλύτερες ομάδες που άλλαξαν προπονητή και προσπέρασαν τον Mourinho. Το ίδιο έκανε και η Manchester City. Κι αν οι Γερμανοί επέλεξαν τον Guardiola, οι Αγγλοι προτίμησαν τους Moyes και Pellegrini για να τους καθοδηγήσουν στην επόμενη μέρα.

Θα πιστεύω για πάντα πως αν η United τον επέλεγε ως διάδοχο του Ferguson, ο Mourinho θα ξέχναγε τις αγάπες και τα «είμαι ένας από εσάς». Όπως και να χει όμως, το σίγουρο είναι πως οι Κόκκινοι Διάβολοι δεν τον προτίμησαν. Και δεν ήταν οι μόνοι όπως είπαμε. «Ημουν σε θέση να επιλέξω σε ποια ομάδα θα πάω», είπε κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του, αλλά ξέρει και ο ίδιος πως αυτό δεν είναι αλήθεια.

Πλέον οι μεγάλες ομάδες δε βλέπουν τον Πορτογάλο σαν τον θαυματοποιό που δίνει λύση σε κάθε πρόβλημα. Ακόμα κι αν κάποιοι θεωρούν πως είναι μάγος, φοβούνται να πληρώσουν το τίμημα που έχει η μαγεία του.

Επιστροφή στα παλιά για νέο ξεκίνημα

Η Chelsea μπορεί να μη χαλάει τον Mourinho, αλλά σίγουρα δεν είναι το επόμενο βήμα που ονειρευόταν. Περισσότερο μοιάζει με επιστροφή στο σπίτι, στα σίγουρα. Με ένα πισωγύρισμα, με σκοπό την… εξέλιξη. Μια προσπάθεια να πάρει δύναμη από τους δικούς του ανθρώπους για να βάλει τις βάσεις και να ξανακατακτήσει τον κόσμο. Κι αυτή τη φορά να το κάνει πιο καλά, πιο «σωστά». Δεν είναι τυχαίο που εμφανίζεται πιο ταπεινός (για Mourinho πάντα…).

Επίσης, δεν είναι τυχαίο πως ανέφερε τη λέξη «σταθερότητα» δεκάδες φορές τις προηγούμενες μέρες, ούτε ότι δηλώνει αποφασισμένος να μείνει για χρόνια στην Chelsea, ούτε η ανάγκη του και η επιθυμία του να χτίσει μια νέα, διαφορετική, πιο «σύγχρονη» Chelsea. Χωρίς πολλές μεταγραφές. Δε χρειάζεται τα λεφτά όπως είπε, θέλει να δουλέψει (η δουλειά ήταν ακόμα μια λέξη που βγήκε από το στόμα του δεκάδες φορές στις τελευταίες του συνεντεύξεις) και να βάλει τη σφραγίδα του. Α, και μην ξεχνάτε ότι αυτή τη φορά αυτοχαρακτηρίστηκε ως «The Happy One». Όλα αυτά που θέλει να καταφέρει επιστρέφοντας στους Μπλε είναι αυτά που δεν είχε μέχρι τώρα ή έχασε στην πορεία.

Του έκλεψαν τη λάμψη

Φαίνεται να μη θέλει πλέον να είναι ο κακός ή τέλος πάντων το απόλυτο κακό. Θέλει να (ξανα)αποδείξει πως δε χρειάζεται πολλά λεφτά (εντάξει για την Chelsea μιλάμε, αλλά αυτό δήλωσε: πρώτα η δουλειά κτλ. Εξάλλου, ο Mourinho είναι, δε γινόταν να πάει σε «φτωχό» σύλλογο) για να φτιάξει μεγάλη ομάδα. Μια ομάδα πιθανότατα και διαφορετική από όσες έχει χτίσει μέχρι τώρα. Εχει ανάγκη να γίνει ξανά cool. Δε μίλησε για τίτλους, αλλά για χτίσιμο ομάδας και «ανάγκη να νιώσω πως είμαι για πρώτη φορά εδώ και πρέπει να δουλέψω σκληρά και να σιγουρευτώ πως θα έχουν λόγο να είναι ευχαριστημένοι με μένα».

Η αίσθηση που μου δίνει είναι πως και ο ίδιος κουράστηκε από τον εαυτό του (λίγο, μην υπερβάλλω κιόλας, για τον Mourinho μιλάμε), αλλά πάνω από όλα κατάλαβε πως δεν είναι μόνος του. Δεν είναι «The Only One». Δεν είναι ο νέος σούπερ προπονητής που του ανήκει ο κόσμος. Εξάλλου, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως τα τελευταία χρόνια αυτοί που έχουν λάμψει είναι οι Guardiola και Klopp. Και οι δύο τον νίκησαν και οι δύο είναι πιο συμπαθητικοί, πιο ελκυστικοί, πιο μοντέρνοι κι έφτιαξαν καλύτερες/πιο ωραίες ομάδες (λέω εγώ, αλλά και οι περισσότεροι. Νομίζω).

Η ευκαιρία του

Ο Mourinho δε λάμπει, όπως πριν μερικά χρόνια. Δε μοιάζει με τον άνθρωπο που ήρθε για να… φρεσκάρει το ποδόσφαιρο. Τα χρόνια και οι μάχες που έδωσε άφησαν εμφανή σημάδια πάνω του. Στο Λονδίνο θα βρει ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσει ξανά την πορεία του προς την κορυφή. Θα έχει απόλυτη στήριξη, θα του δοθεί χρόνος (βέβαια υπάρχει πάντα ο Abramovich…), οι οπαδοί των λατρεύουν, τα περισσότερα ΜΜΕ τον γουστάρουν και θα είναι και το μεγάλο όνομα στην Premier League. Στην πρώτη του θητεία είχε να αντιμετωπίσει τους Ferguson, Benitez, Wenger. Τώρα θα βρει απέναντί του τον Αλσατό, τον Pellegrini, τον Moyes και τα «παιδιά» του, Villas Boas και Rodgers. Ο Mourinho θα είναι ο… μεγάλος.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να φτάσει ξανά στην κορυφή. Αν θα γίνει πάλι το μήλον της έριδος για όλες τις μεγάλες ομάδες. Αν αυτή τη φορά θα κερδίσει περισσότερους οπαδούς. Εχω τις αμφιβολίες μου (εγώ και ο Cruyff…) Ο ίδιος μου το επιτρέπει με αυτά που έκανε και δεν έκανε στη Real. Αισθάνομαι πως έχει μείνει κάποια κεφάλαια πίσω. Το καλό για αυτόν είναι πως κάποια στιγμή ήταν μερικά κεφάλαια μπροστά και ότι το έχει ξανακάνει.

Δεν τον συμπαθώ, αλλά έχω περιέργεια κι αγωνία για να δω τι θα κάνει. Και πάνω από όλα θέλω να ασχοληθεί ξανά με το ποδόσφαιρο. Ελπίζω να είναι όντως πιο ώριμος και να έχει αλλάξει. Μακάρι να επιστρέψει σε βελτιωμένη έκδοση. Αλλά αν αλλάξει θα είναι ο Mourinho; Κι εγώ ποιον θα λατρεύω να μισώ; Αστο Jose μείνε όπως είσαι, μείνε.

Τον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε στο Τwitter ως @sokinside και τον διαβάσετε κάθε βδομάδα στο Sport24.gr