Τον Γουίλφριντ Μπονί τόνε ξέρετε. Αν δεν τόνε ξέρετε δεν πειράζει, λογικά ούτε αυτός σας ξέρει μικρό το κακό.

Εντούτοις από το 2007 οπότε και πάτησε Ευρωπαϊκά χώματα, ο διεθνής στραήκερ της Ακτής Ελεφαντοστού έχει γράψει χιλιόμετρα καριέρας στην Σπάρτα Πράγας, την Φιτέσε, την Σουόνσι (δις), την Μάντσεστερ Σίτι και την Στόουκ. Εδώ και κανέναν χρόνο βέβαια μας έχει αφήσει για να "τρέξει" την δική του αραβική περιπέτεια, όπως τόσοι και τόσοι ποδοσφαιριστές που φτάνουν προς το τέλος της καριέρας τους ή/και μαγεύονται από τα πετροδόλαρα τα οποία προσφέρονται συνήθως και άνευ φορολογικών βαριδιών, που όσο να πεις τα κάμει μια ιδέα πιο γλυκά. Και ας βρωμάνε μπετζίνα.

ΘΕΣ ΠΑΡΤΟΔΟΛΑΡΑ; ΠΑΝΕ ΠΑΡΤΑ

Για να μην παρεξηγηθώ. Υποστηρίζω ΣΘΕΝΑΡΑ την επιλογή πετροδόλαρων, είτε είσαι ποδοσφαιριστής, είτε είσαι υδραυλικός, είτε είσαι φούρναρης, είτε είσαι υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος. Όποιος και αν είναι ο χώρος εργασίας σου, τα πετροδόλαρα είναι ευπρόσδεκτα και αυτός εδώ ο συντάκτης (ΕΓΩ) και μπαη κονέξιο αυτή εδώ η στήλη ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ. Θες πετροδόλαρα; Πάνε πάρτα.

Και εδώ που τα λέμε, ποιος άλλος ενδιαφέρθηκε για τον καλό μας Γουίλφριντ; Από τότε που ράγισε η σχέση του με την Πρέμιερ Λιγκ, μετά από εκείνη την οικονομικά υπέροχη, αλά αγωνιστικά καταστροφική του μεταγραφή στην Μάντσεστερ Σίτι, όταν και μάθαμε ότι το πολυβόλο της Σουόνσι ήταν τελικώς νεροπίστολο, η καριέρα του παιδιού μας έχει πάρει τον κατήφορο. Το δε καλοκαίρι ούτε ομάδα να προπονείται δεν βρήκε, μιας και μια ήταν στην Νιούπορτ Κάουντι ή κάπως έτσι πως τήνε λένε τέλος πάντων και μετά στην Χάβρη.

Όταν έρχεται λοιπόν η Αλ Ιτιχάντ και σου λέει μετά από έξι μήνες απραξίας και πόσες σεζόν (σχεδόν) ανυποληψίας "έλα εδώ παλικάρι μου και βάλε την τζίφρα σου σε μια συμβολαιάρα που σου ετοιμάσαμε", τι θα πεις; Όχι κύριοι δεν θέλω, έχω κάτι που ψήνεται με την Ρεάλ Μαδρίτης; Όχι δα. Θα αρπάξεις το συμβόλαιο αυτό και με τα δύο χέρια, θα πάρεις βαθιά τζούρα από το μελάνι του, θα το κάνεις μάκια, θα ευχαριστήσεις τους θεούς του ποδοσφαίρου και της ζωής που σου το φέρανε και θα ποζάρεις ΜΕ ΧΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΕΞΑΠΛΟ ΤΖΑΚΠΟΤ ΣΤΟ ΤΖΟΚΕΡ.

Το μοναδικό πρόβλημα σε όλο αυτό το χαρμόσυνο κατά τα λοιπά γεγονός είναι πως οι δηλώσεις του Γουίλφριντ μας πάνε κάπου άλλου. Εξηγώ. Τι δήλωσε το παιδί μας αφού υπέγραψε συμβόλαιο;

"Είναι μια καλή ευκαιρία για να διεκδικήσω κάτι ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΛΑΜΠ όπως αυτό, είναι κάτι που με ενθουσιάζει".

ΜΕ ΕΝΑ ΦΡΑΝΤΣΑΪΖ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ

Ότι δηλαδής δεν καιγόμανε για ένα συμβόλαιο και ας ήταν από Α.Ο. Κουτσούφλιανης γιατί σε λίγο θα μου πέταγαν την μπάλα και θα έψαχνα το χερούλι, ΟΧΙ. Το σημαντικό για τον Γουίλφριντ μας ήταν να βρει ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ για να ενθουσιαστεί με το πρότζεκτ.

Αν δηλαδή εγώ άνοιγα ένα φραντσάηζ στο MLS σαν του Μπέκαμ, το έλεγα Μάκαρος FC και έβρισκα δύο κοντέηνερ σπόνσορες και έκαμα κίνηση να πάρω τον Μπονί, εκείνος θα μου έλεγε όχι επειδής ήμουν ομάδα άνευ ιστορίας και παράδοσης.

Ακούστε, θα μου έλεγε ο πολύπειρος στράηκερ, με τιμά πολύ η προσφορά σας, αλλά δεν μπορώ να την αποδεχτώ, μιας και είσθε άγουρο κλαμπ ακόμα, χωρίς ιστορία και ΞΕΚΑΘΑΡΑ χωρίς παράδοση. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο εγχείρημά σας, αλλά αυτό θα πρέπει να γίνει χωρίς τα γκολζ του Γουίλφριντ του Μπονί, ο οποίος θέλει να συνδέεται ΜΟΝΟ με ομάδαι που έχουν γράψει ΤΟΜΟΥΣ ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Δεν πειράζει όμως Γουίλφριντ. Στο σχωράμε; Είσαι της παράδοσης; Μαζί σου. Σε πιστεύομε, στο δίνουμε και στο αναγνωρίζουμε και όποιος πει το αντίθετο, θα σπάσουμε άδειο μπουκάλι μπύρας σε τραπέζι και με το αυτοσχέδιο κοπτήρι μας θα κάνουμε σαματά. Θα ζητήσουμε αίμα. Διότι κάποιους παίκτες τους αγαπάμε δίχως νόημα και λόγο. Και ο Μπονί είναι ένας από αυτούς.

Και είναι και της παράδοσης, αυτό που το πάτε; Στην Ελλάδα να τόνε φέρναμε, θα ζητούσε η ομάδα να έχει γκρουπ παραδοσιακών χορών για να κάνει το κομμάτι του, να χορέψει μια σούστα, ένα τσάμικο, ένα καλαματιανό, ΚΑΤΙ.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.