Αν κάτι έκανε τον Τσόλο Σιμεόνε να ξεχωρίζει όταν έπαιζε ποδόσφαιρο, αυτό ήταν ότι η μοναδική του δύναμη και η αλύγιστη αποφασιστικότητά του μέσα στο γήπεδο, η ψυχή που "κατέθετε" σε κάθε αγώνα και η άρνησή του να δεχτεί την ήττα, περνούσαν σε δεύτερη μοίρα το πόσο ποιοτικός παίκτης ήταν, το πόσα κιλά μπάλα ήξερε και πόσο γεννημένος ήταν για ηγέτης όχι μόνο λόγω χαρακτήρα, αλλά και επειδή μπορούσε να βγάζει στο χορτάρι ένα ακατέργαστο όσο και αυθεντικό ταλέντο που θύμιζε μπαντονεόν από 78άρη δίσκο με τάνγκο του Κάρλος Γαρδέλ.

Για τον Τσόλο, το ποδόσφαιρο υπήρξε πάντα ένας τρόπος ζωής, στον οποίο ο στόχος ήταν η νίκη: "Λένε ότι πρέπει να ξέρεις να χάνεις. Εγώ λέω ότι πρέπει να ξέρεις να κερδίζεις". Και αυτό το έμαθε και ξεκίνησε να το στηρίζει από πολύ μικρός. Ο Ντιέγο Πάμπλο Σιμεόνε γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1970 στο Μουένος Άιρες και ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της Βέλες Σάρσφιλντ. Ήταν μόλις 14 ετών όταν ο προπονητής του στους μικρούς, Βικτόριο Σπινέτο, του έδωσε το προσωνύμιο "Cholo", επειδή του θύμιζε τον Καρμέλο Σιμεόνε, παλιό παίκτη της Μπόκα Τζούνιορς με το ίδιο παρατσούκλι.

Στα 17 του έκανε το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα της "Fortín" και ένα μήνα αργότερα (12/10/1987) πέτυχε το πρώτο του τέρμα. Ήταν ήδη τότε ο Τσόλο με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια: "Γινόταν χαμός με τα παιδιά στις προπονήσεις, γιατί έπαιζε πάντοτε με την καρδιά στο χέρι. Και ούρλιαζε γκολ σα να ήταν κανονικός αγώνας", θυμάται ο Μάκου, συμπαίκτης του στην Βέλες. Σε ηλικία 18 ετών ο Ντιέγο φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής των ανδρών και στα 20 έπαιζε ήδη στην Ευρώπη. Από μικρός έδειχνε πού θα έφτανε. Θυμάται ο ίδιος: "Όταν ήμουν 15, με έπιασε ο Σπινέτο και μου είπε, πιτσιρικά σε δυο χρόνια θα πρέπει να παίζεις στην Πριμέρα".

Η ευρωπαϊκή περιπέτεια ξεκίνησε από την ιταλική Πίζα. "Μου είπε ο ατζέντης μου, έχεις 40 λεπτά να αποφασίσεις", λέει γελώντας. Δεν χρειάστηκε παρά ένα πεντάλεπτο για να πει το "ναι" και να διασχίσει τον ωκεανό. Στην Ιταλία γνώρισε και τις δυο όψεις του νομίσματος. Στην πρώτη σεζόν υπήρξε από τις αποκαλύψεις του Κάλτσιο, όμως στη δεύτερη δεν μπόρεσε να αγωνιστεί παρά ελάχιστα λόγω ενός τραυματισμού και τελικά η Πίζα αποφάσισε να τον παραχωρήσει. Στις 29 Ιουλίου του 1992, ο Τσόλο ταξίδεψε με το ιδιωτικό τζετ του προέδρου του ιταλικού συλλόγου στην Ανδαλουσία και υπέγραψε 4ετές συμβόλαιο με τη Σεβίγια του Κάρλος Μπιλάρδο. Η Πίζα εισέπραξε ένα εκατομμύριο ευρώ και ο Σιμεόνε συμφώνησε για ετήσιες αποδοχές 180.000 ευρώ.

28 Μαρτίου 2001. Ο Τσόλο Σιμεόνε με την επετειακή φανέλα των 100 συμμετοχών στην Εθνική Αργεντινής

Με συμπαίκτες τους Νταβόρ Σούκερ και Ντιέγο Μαραντόνα, πραγματοποίησε μια πολύ καλή χρονιά και τη δεύτερη σεζόν, με τον Λουίς Αραγονές πλέον στον πάγκο, ήταν το ίδιο σταθερός στην απόδοσή του, με την ομάδα του να τερματίζει στην 6η θέση και να χάνει την έξοδο στην Ευρώπη για μόλις έναν βαθμό. Το καλοκαίρι του 1994, ο Χεσούς Χιλ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για να τον πάρει στην Ατλέτικο. Η διοίκηση της Σεβίγια απαιτούσε παράλογα χρήματα, οι Μαδριλένοι απείλησαν να σταματήσουν τις συζητήσεις και ο Σιμεόνε, που ήθελε πάση θυσία να αγωνιστεί στον Μανθανάρες, δήλωσε πως αν δεν τον άφηναν να φύγει, θα έπαιζε ακόμα δυο χρόνια στη Σεβίλλη και μετά θα έφευγε ελεύθερος, χωρίς οι Ανδαλουσιάνοι να πάρουν ούτε μια πεσέτα.

Τελικά, οι δυο πλευρές συμφώνησαν και ο Τσόλο έκανε το όνειρό του πραγματικότητα πηγαίνοντας στη Μαδρίτη. Αμέσως "κόλλησε" στο παζλ των "κολτσονέρος" και έγινε βασικός σε μια ομάδα που έψαχνε την ταυτότητά της. Μετά από μια δική του καλή πρώτη χρονιά, αλλά μέτρια για την ομάδα, το καλοκαίρι του 1995 έφτασαν τα δυο τελευταία κομμάτια για να συμπληρωθεί ότι ακριβώς έλειπε: ο Άντιτς στον πάγκο και ο Πάντιτς στο γήπεδο. Η σεζόν 1995/96 ξεκίνησε με επιφυλάξεις και ολοκληρώθηκε με τον απόλυτο θρίαμβο. Η Ατλέτικο κατέκτησε πρώτα το Κύπελλο (10/4, 1-0 την Μπαρτσελόνα) και ένα μήνα αργότερα το πρωτάθλημα, φτάνοντας έτσι στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας της. Ο Σιμεόνε - όπως και όλοι οι ατλέτικος - έζησε μαγικές στιγμές, απολαμβάνοντας τη λατρεία των φιλάθλων και τον ρόλο του ηγέτη μαζί με το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Στα τρία χρόνια που ο Τσόλο παρέμεινε στη Μαδρίτη, συμπλήρωσε 123 συμμετοχές και πέτυχε 28 γκολ. Το καλοκαίρι του 1997, το θυμάται ο ίδιος με πικρία: "Μου λείπει πολύ η Ατλέτι. Ο Άντιτς μου είχε πει ότι με υπολόγιζε και ότι η παραχώρησή μου δεν ήταν δική του απόφαση. Δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψω. Αναγκάστηκα να φύγω, ενώ εγώ ήθελα να συνεχίσω..." Όμως, από την άλλη, όταν είχε πάει στη Μαδρίτη, ήταν προφανές πως ήταν προετοιμασμένος για όλα: "Ήταν σαν να ήμουν έτοιμος και για τα χτυπήματα και για τις μεγάλες χαρές. Σίγουρα όλο αυτό έχει στοιχεία από σαδομαζοχισμό, αλλά με γοητεύει". Η ουσία είναι ότι το 1997 ο Σιμεόνε αναχώρησε από την Ισπανία για να επιστρέψει μετά από μια πενταετία στην Ιταλία, αυτή τη φορά στην μεγάλη Ίντερ των - ανάμεσα σε άλλους - Ρονάλντο, Σανέτι, Τζορκάεφ, Σαμοράνο, Ρεκόμπα, Παλιούκα, Μπέργκομι.

Ο Σιμεόνε με τη φανέλα της Σεβίγια (1992-94)

Με το "καλημέρα" ο Σιμεόνε έγινε βασικός, δίνοντας στους "νερατζούρι" τη δύναμη που χρειάζονταν στο κέντρο. Η ομάδα του Λουίτζι Σιμόνι απέκλεισε κατά σειρά τις Νεσατέλ Ξαμάξ, Λιόν, Στρασβούργο, Σάλκε και Σπαρτάκ Μόσχας, φτάνοντας στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, όπου αντιμετώπισε την Λάτσιο. Στην ιταλική μάχη του "Παρκ ντε Πρενς", η Ίντερ με τον Σιμεόνε στην ενδεκάδα της, κέρδισε 3-0 και κατέκτησε το τρόπαιο. Στο πρωτάθλημα η ομάδα τερμάτισε στη δεύτερη θέση, πίσω από την Γιούβε, παίρνοντας το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η δεύτερη χρονιά δεν ήταν ανάλογη της πρώτης, με την Ίντερ να αποκλείεται στη φάση των "8" από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και να ολοκληρώνει το πρωτάθλημα στην 8η θέση χάνοντας την ευρωπαϊκή έξοδο.

Το καλοκαίρι του 1999, ο Σιμεόνε άλλαξε και πάλι προορισμό, κατηφορίζοντας στην πρωτεύουσα για να φορέσει τη φανέλα της Λάτσιο, της δεύτερης μεγάλης του αγάπης μετά την Ατλέτικο. Εκεί συνάντησε τον Σβεν Γκόραν Έρικσον (και αργότερα τους Τζοφ, Τζακερόνι και Μαντσίνι στον πάγκο των "μπιανκοσελέστι") και μια ομάδα γεμάτη από αστέρια όπως οι Νέστα, Μιχαΐλοβιτς, Στάνκοβιτς, Βερόν, Αλμέιδα, Νέντβεντ, Μαντσίνι, Σάλας, Πάνκαρο και Λομπάρντο! Παίζοντας ως αλλαγή, ο Τσόλο κατέκτησε αμέσως τον πρώτο του τίτλο με τους "Λατσιάλι" νικώντας 1-0 την Μάντσεστερ στον τελικό του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ. Η πρώτη του σεζόν στη Ρώμη συνεχίστηκε ονειρικά με το δεύτερο νταμπλ της καριέρας του (μετά από εκείνο με την Ατλέτι).

Πρώτα ήρθε - απρόσμενα - το πρωτάθλημα στην τελευταία δραματική αγωνιστική. Η Γιούβε έπαιζε εκτός με την Περούτζια σε ένα γήπεδο-βάλτο από τη βροχή, ενώ η Λάτσιο υποδεχόταν την Ρετζίνα στο "Ολίμπικο". Ο Σιμεόνε και η παρέα του κέρδισαν εύκολα 3-0 και περίμεναν τη λήξη του άλλου αγώνα, ο οποίος είχε αρχίσει με καθυστέρηση και με ευθύνη του Κολίνα. η Περούτζια προηγήθηκε 1-0, οι Γιουβεντίνοι - προς γενική έκπληξη - δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν και στη Ρώμη ξεκίνησε η γιορτή! Μια γιορτή που ολοκληρώθηκε 4 μέρες αργότερα, όταν διεξήχθη ο επαναληπτικός τελικός του Κυπέλλου. Στον πρώτο, στη Ρώμη, η Λάτσιο είχε κερδίσει την Ίντερ 2-1, με τον Τσόλο να πετυχαίνει το νικητήριο γκολ χωρίς να πανηγυρίζει από σεβασμό προς την πρώην ομάδα του.

Ο Τσόλο ανάμεσα στους Γουαρδιόλα και Ναδάλ σε αγώνα της Ατλέτικο με την Μπαρτσελόνα

Στον δεύτερο, στις 18 Μαΐου του 2000, στο "Σαν Σίρο", το ματς τελείωσε ισόπαλο 0-0 και η Λάτσιο κατέκτησε την κούπα και το μοναδικό μέχρι σήμερα - όπως ακριβώς και η Ατλέτι - νταμπλ της ιστορίας της. Η εκπληκτική σεζόν ολοκληρώθηκε τον επόμενο Αύγουστο, όταν οι Λατσιάλι κέρδισαν 4-3 την Ίντερ και κατέκτησαν το ιταλικό Σούπερ Καπ, συμπληρώνοντας 4 τίτλους μέσα σε 12 μήνες! Ο Σιμεόνε έμεινε τρία χρόνια ακόμα στην Λάτσιο, φτάνοντας τις 137 συμμετοχές και τα 19 γκολ. Στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2001/02, ο Τσόλο σκόραρε εναντίον της Ίντερ μέσα στο "Ολίμπικο" και το τελικό 4-2 στέρησε από τους "νερατζούρι" την ευκαιρία να κατακτήσουν το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά το 1989! Το καλοκαίρι του 2003 πραγματοποιήθηκε η μεγάλη επιστροφή για τον Αργεντίνο.

"Η αναχώρηση από την Λάτσιο δεν ήταν εύκολη, γιατί πέρασα όμορφα εκεί, είχα μια ζωή εύκολη και ήρεμη. Αλλά μου αρέσουν οι προκλήσεις, η καρδιά μου συνεχίζει να χτυπάει δυνατά και το να επιστρέψω στην Ατλέτι είναι ακριβώς αυτό: μια πρόκληση για το τί περιμένουν από μένα και το τί μπορώ να τους προσφέρω εγώ. Νιώθω πάθος για αυτή την ομάδα", ήταν οι πρώτες του δηλώσεις στο αεροδρόμιο του Μπαράχας. Και λίγες ώρες αργότερα, έξω από τα γραφεία της Ατλέτικο, συνέχισε: "Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο, ένιωσα κάτι παράξενο, μια περίεργη ταραχή. Και μόλις πάτησα το πόδι μου στη Μαδρίτη, έγινε πραγματικότητα η επιθυμία μου, με διαπέρασε μια ανατριχίλα, σημάδι της προσμονής και του ενθουσιασμού για αυτήν την καινούργια πρόκληση. Πριν λίγες εβδομάδες, όταν είδα στο Βιθέντε Καλντερόν εκείνο το πανό που έγραφε Τσόλο σε αγαπάμε, αποφάσισα ότι η επιλογή μου θα ήταν αυτή, να επιστρέψω εδώ".

Ήταν 20 Ιουλίου του 2003 όταν υπέγραψε το καινούργιο του συμβόλαιο με την Ατλέτικο. Ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 14 Δεκεμβρίου του 2004, έδωσε την τελευταία του συνέντευξη Τύπου ως παίκτης των "ροχιμπλάνκος", αυτή τη φορά για να ανακοινώσει το τέλος της συνεργασίας του με την ομάδα και την επιστροφή του στην Αργεντινή. "Αφήνω την Ατλέτι, γιατί στα 34 μου χρόνια, ο ποδοσφαιριστής που έχω μέσα μου, μου ζητάει να παίξω μπάλα". Ο τεχνικός των "ίντιος", Θέσαρ Φεράντο, είχε πάψει να τον υπολογίζει και ο Τσόλο αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να φύγει από την Ευρώπη. "Ήταν δύσκολο, είχα μέσα μου μια μάχη ανάμεσα στο κεφάλι και την καρδιά και τελικά νίκησε η δεύτερη. Δεν θέλω συναισθηματισμούς, είναι πολλά όλα αυτά που θα αφήσω πίσω. Ποτέ δεν έφυγα από εδώ και ποτέ δεν θα φύγω από εδώ", ολοκλήρωσε συγκινημένος τις δηλώσεις του.

Ο Σιμεόνε με την φανέλα της Ράσινγκ, στον τελευταίο σταθμό της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής (2005-06)

Η Ράσινγκ της Αβεγιανέδα, η ομάδα της οποίας υπήρξε φίλαθλος από μικρός και όπου πήγαινε μαζί με τον πατέρα του πιτσιρικάς για να βλέπει τους αγώνες της, υπήρξε ο τελευταίος σταθμός στην ποδοσφαιρική καριέρα του Ντιέγο Σιμεόνε. Έφτασε εκεί τον Ιανουάριο του 2005 και αγωνίστηκε για έναν χρόνο, μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου του 2006, όταν και έπαιξε το τελευταίο του επίσημο παιχνίδι. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ανέλαβε τον πάγκο της ως προπονητής, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο στην ζωή του Τσόλο, ανοιχτό μέχρι σήμερα και το ίδιο - αν όχι περισσότερο - επιτυχημένο με εκείνο που ξεκίνησε το 1987 στην Βέλες και διήρκεσε σχεδόν δυο δεκαετίες, γεμάτες επιτυχίες, τίτλους και προσωπικές διακρίσεις. Πριν ολοκληρώσουμε όμως αυτό το μικρό αφιέρωμα στον Σιμεόνε, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στην μεγάλη του πορεία με την Εθνική Αργεντινής.

Μην ξεχνάμε ότι με αφορμή την επέτειο της συμπλήρωσης 14 χρόνων από την εκατοστή συμμετοχή του με την "αλμπισελέστε", γράφτηκε αυτό το κείμενο. Ο Τσόλο κλήθηκε πρώτη φορά στις μικρές Εθνικές το 1988 και αγωνίστηκε τόσο στην U20 όσο και στην U23. Τον Φεβρουάριο του 1989 πήρε μέρος στο Μουντιάλ Νέων (U20) που διοργανώθηκε στη Σαουδική Αραβία. Στον πρώτο αγώνα του τουρνουά, με αντίπαλο την Ισπανία, ο Σιμεόνε πέτυχε το 1-0 για την ομάδα του (τελικό 1-2 υπέρ των Ισπανών) και η Αργεντινή έφτασε μέχρι τους "8", όπου αποκλείστηκε από τη Βραζιλία. Έναν χρόνο νωρίτερα, είχε κάνει το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα των Ανδρών, σε ένα φιλικό ματς με αντίπαλο την Αυστραλία (14/7/1988). Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1991, όταν η Αργεντινή κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα της Χιλής, με σκόρερ στο κρίσιμο ματς με την Κολομβία τους Σιμεόνε και Μπατιστούτα.

Δυο χρόνια αργότερα, στο Κόπα Αμέρικα του Εκουαδόρ, η "αλμπισελέστε" υπερασπίστηκε με επιτυχία τον τίτλο της, κερδίζοντας και πάλι το τρόπαιο. Οι Αργεντίνοι - με τους Γκοϊκοτσέα, Σιμεόνε, Μπατιστούτα, Ρεδόντο, Ρουτζέρι και Κάσερες στη σύνθεσή τους - πέρασαν στα πέναλτι τόσο στον προημιτελικό με τη Βραζιλία όσο και στον ημιτελικό με την Κολομβία (εκτέλεσε εύστοχα και στα δυο ματς ο Τσόλο) και νίκησαν 2-1 στον τελικό το Μεξικό με τέρματα του Μπατιστούτα. Ανάμεσα στα δυο κερδισμένα Κόπα Αμέρικα, τον Οκτώβριο του 1992, η Αργεντινή νίκησε 3-1 τη Σαουδική Αραβία (με τον Σιμεόνε να πετυχαίνει το τρίτο γκολ) και κατέκτησε το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, η Αργεντινή με παίκτες όπως οι Σιμεόνε, Κρέσπο, Αγιάλα, Σανέτι, Αλμέιδα, Ορτέγα και Λόπες, έφτασε μέχρι τον τελικό του τουρνουά, όπου περιορίστηκε στο αργυρό μετάλλιο, χάνοντας από τη Νιγηρία 3-2 με το γκολ του Αμουνίκε στο τελευταίο λεπτό του αγώνα.

Η ομάδα της Αργεντινής που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα του 1991. Πίσω, από αριστερά: Μπασουάλδο, Αλταμιράνο, Μπάσκες, Γκοϊκοτσέα, Φράνκο, Ρουτζέρι. Μπροστά, από αριστερά: Κανίγια, Σιμεόνε, Μπατιστούτα, Ροντρίγκες, Αστράδα

Ο Τσόλο Σιμεόνε αγωνίστηκε σε 3 Μουντιάλ με την "αλμπισελέστε", το 1994 στις ΗΠΑ, το 1998 στη Γαλλία και το 2002 στις Κορέα και Ιαπωνία. Σε αυτές τις τρεις τελικές φάσεις έπαιξε σε 11 παιχνίδια. Το 1994 η Αργεντινή αποκλείστηκε από τη Ρουμανία στους "16" (2-3), το 1998 έφτασε μέχρι τους "8" όπου αποκλείστηκε από την Ολλανδία (1-2) και το 2002 έμεινε εκτός από νωρίς, τερματίζοντας τρίτη στον όμιλό της, πίσω από Σουηδία και Αγγλία. Το πιο γνωστό περιστατικό του Σιμεόνε με την Εθνική στα Παγκόσμια Κύπελλα, είναι φυσικά εκείνο με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ στο Μουντιάλ της Γαλλίας, στη φάση των "16". Στο ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου, ο Τσόλο έκανε φάουλ στον Άγγλο ρίχνοντάς τον κάτω με δύναμη και ο Μπέκαμ αντέδρασε ανόητα, κλωτσώντας τον στο πόδι.

Ο Αργεντίνος σωριάστηκε "σαν ένας τόνος τούβλα", όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά το Sports Illustrated και ο Δανός διαιτητής Νίλσεν έδειξε κίτρινη κάρτα στον Σιμεόνε, αποβάλλοντας τον Μπέκαμ με απευθείας κόκκινη κάρτα! Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Becks πήρε την ρεβάνς. Οι δυο ομάδες έπαιξαν στον όμιλο και η Αγγλία κέρδισε 1-0 με γκολ-πέναλτι του Μπέκαμ. Στις 28 Μαρτίου του 2001, στον αγώνα της Αργεντινής με την Βενεζουέλα για την προκριματική φάση του Μουντιάλ του 2002, ο Ντιέγο Σιμεόνε έγινε ο πρώτος διεθνής στην ιστορία της "αλμπισελέστε" που συμπλήρωσε 100 συμμετοχές. Έναν χρόνο νωρίτερα, είχε ξεπεράσει τις 91 του Μαραντόνα και είχε δηλώσει πως ένιωθε ντροπή γι' αυτό! Η τελευταία του επίσημη συμμετοχή με την Εθνική, η υπ' αριθμόν 106, ήταν ακριβώς εκείνη με την ήττα 1-0 από την Αγγλία στο Μουντιάλ του 2002.

Ο Ντιέγο "Τσόλο" Σιμεόνε υπήρξε πάντοτε η "ψυχή" των συλλόγων στους οποίους αγωνίστηκε. Κέρδισε τίτλους στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Αργεντινή. Φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στις περισσότερες ομάδες της καριέρας του και αγαπήθηκε από τους φιλάθλους, ειδικότερα δε από εκείνους της Ατλέτικο, της Λάτσιο και φυσικά της Αργεντινής. Γεννημένος ηγέτης, πεισματάρης, μαχητής, έδωσε πάντοτε το παράδειγμα ως ποδοσφαιριστής, έχοντας μέσα στο μυαλό του μόνο τη νίκη. Όταν σταμάτησε την ενεργό δράση, συνέχισε ως προπονητής, ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, να συνδυάζουν δηλαδή οι παίκτες του το μυαλό με την καρδιά. Τα αποτελέσματα τα είδαμε τα τελευταία χρόνια πρώτα στην Αργεντινή (Εστουδιάντες και Ρίβερ Πλέιτ) και συνεχίζουμε να τα βλέπουμε με ακόμα πιο τρανό τρόπο στην αγαπημένη του Ατλέτικο, εκεί όπου κυριολεκτικά έχει σαρώσει τους τίτλους, αλλάζοντας τελείως τη φυσιογνωμία όχι μόνο της ομάδας, αλλά ολόκληρου του συλλόγου.

Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΤΣΟΛΟ ΣΙΜΕΟΝΕ ΣΕ 30 ΚΛΙΚ

1. Ο Τσόλο Σιμεόνε ξεκίνησε την καριέρα του από την Βέλες Σάρσφιλντ

2. Με την Βέλες αγωνίστηκε 3 χρόνια (1987-90)

3. Το 1990 ήρθε στην Ευρώπη και αγωνίστηκε δυο χρόνια στην ιταλική Πϊζα (1990-92)

4. Το καλοκαίρι του 1992 πήγε στην Ισπανία και τη Σεβίγια

5. Ο Τσόλο σε αγώνα της Σεβίγια με τη Ρεάλ Μαδρίτης

6. Στη Σεβίγια έμεινε 2 χρόνια (1992-94) και στην πρώτη του χρονιά εκεί είχε συμπαίκτη τον Ντιέγο Μαραντόνα

7. Η ενδεκάδα της Ατλέτικο στον τελικό του Κυπέλλου στην "Ρομαρέδα" με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Πίσω, από αριστερά: Μολίνα, Μπιθκαΐνο, Καμινέρο, Κίκο, Τζέλι, Πένεφ. Μπροστά, από αριστερά: Σιμεόνε, Σάντι, Σολοθάμπαλ, Τόνι, Πάντιτς

8. Ο Τσόλο με το Κύπελλο Ισπανίας (1995-96)

9. Η αναμνηστική φωτογραφία των Κυπελλούχων Ισπανίας 1995-96

10. Τσόλο και Μίτσελ σε μαδριλένικο ντέρμπι

11. Το "φαινόμενο" και ο Τσόλο πανηγυρίζουν ένα γκολ της Ίντερ (1998)

12. Ζίντορφ, Τσόλο και Πάολο Σόουζα από αγώνα ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 1998/99

13. Παρουσίαση της επίσημης ενδυμασίας της Ίντερ. Αριστερά οι Γουέστ και Παλιούκα. Δεξιά οι Σαμοράνο, Ζε Ελίας και Σιμεόνε

14. Προημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ 1998/99. Ο Σιμεόνε χαιρετάει τον Μπέκαμ λίγους μήνες μετά το επεισόδιο στο Μουντιάλ της Γαλλίας, ενώ παρακολουθούν οι Σκόουλς και Νέβιλ

15. Η μεγαλύτερη στιγμή του Σιμεόνε στην Ίντερ ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA της σεζόν 1997/98

16. Το καλοκαίρι του 1999, μετά από δυο σεζόν στην Ίντερ, ο Σιμεόνε πήγε στη Λάτσιο

17. Πίσω, από αριστερά: Νέγκρο, Κόουτο, Νέστα, Πάνκαρο, Περούτσι, Βερόν. Μπροστά, από αριστερά: Σιμεόνε, Καστρομάν, Κρέσπο, Νέντβεντ, Σάλας

18. Ο Σιμεόνε με αντίπαλο τον Μάσιμο Αμπροζίνι σε αγώνα της Λάτσιο με την Μίλαν

19. Nτέρμπι Ρόμα – Λάτσιο, 29 Απριλίου 2001. Η Ρόμα προηγείται 2-0 με γκολ των Μπατιστούτα και Ντελβέκιο. Η Λάτσιο ισοφαρίζει με Νέντβεντ και γκολ του Καστρομάν στις καθυστερήσεις. Ο Τσόλο, ο οποίος είχε αντικατασταθεί στο 55’ από τον Κλαούντιο Λόπες, αφιέρωσε αυτή την χειρονομία στους οπαδούς της Ρόμα...

20. Ο Σιμεόνε στο δεύτερο πέρασμά του από την Ατλέτικο Μαδρίτης (2003-05)

21. Τον Ιανουάριο του 2005 ο Σιμεόνε πήγε στην Ράσινγκ, την τελευταία ομάδα της καριέρας του

22. Στις 17 Φεβρουαρίου του 2006 ο Τσόλο έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι ως ποδοσφαιριστής

23. Λίγο πριν τη σέντρα του αγώνα της Αργεντινής με την Βενεζουέλα, ο Τσόλο βραβεύεται για τις 100 συμμετοχές του στην Εθνική (28/3/2001)

24. Το 1993 ο Σιμεόνε κατέκτησε το δεύτερο σερί Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή. Εδώ πανηγυρίζει τον τίτλο με τους συμπαίκτες του. Από αριστερά, Λεονάρντο Ροντρίγκες, Ντιέγο Σιμεόνε, Σέρχιο Γκοϊκοτσέα, Όσκαρ Ρουτζέρι, Νταρίο Φράνκο και Γουστάβο Σαπάτα

25. Γιορτάζοντας τα 30α γενέθλια του Θεού (1990)

26. Μουντιάλ ΗΠΑ, 1994. Αργεντινή - Ελλάδα 4-0. Πίσω, από αριστερά: Κάσερες, Τσαμότ, Ίσλας, Ρεδόντο, Ρουτζέρι, Μαραντόνα. Μπροστά, από αριστερά: Κανίγια, Σιμεόνε, Μπατιστούτα, Μπάλμπο, Σενσίνι

27. Μουντιάλ 1994, Αργεντινή - Νιγηρία 2-1. Ο Σιμεόνε ανάμεσα στους Oliseh (αριστερά) και Siasia (25/6/1994)

28. Μουντιάλ 1998, φάση των "16". Ο Σιμεόνε έχει κάνει σκληρό φάουλ στον Μπέκαμ, ο Άγγλος τον κλωτσάει στο πόδι, ο Τσόλο σωριάζεται θεατρικά και ο διαιτητής Νίλσεν δείχνει την κόκκινη κάρτα στον Becks (30/6/1998)

29. Μουντιάλ 2002, Αργεντινή - Αγγλία. Περασμένα-ξεχασμένα. Ο Σιμεόνε δίνει το χέρι του στον Μπέκαμ, 4 χρόνια μετά το Μουντιάλ της Γαλλίας. Η Αγγλία κέρδισε 1-0 με πέναλτι του Becks στο τελευταίο παιχνίδι του Τσόλο με την "αλμπισελέστε" (7/6/2002)

30. Την ημέρα που συμπλήρωσε 100 συμμετοχές με την Εθνική, ο Σιμεόνε ποζάρει με τους δυο γιους του, τον Τζιουλιάνο και τον Τζιοβάνι (28/3/2001)

Πηγές: As, Marca, Mundo Deportivo, Ole

Βίντεο: Highlights από την καριέρα του Ντιέγο Σιμεόνε Ι

Βίντεο: Highlights από την καριέρα του Ντιέγο Σιμεόνε ΙΙ

Βίντεο: Ο Ντιέγο Σιμεόνε με την Εθνική Αργεντινής

Βίντεο: Το φάουλ του Σιμεόνε στον Ντέιβιντ Μπέκαμ, η αντίδραση του δεύτερου και η κόκκινη κάρτα από τον διαιτητή (Μουντιάλ 1998)