Ο Ρούντι Φερνάντεθ έγινε ο Ντιρκ Νοβίτσκι

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μερικές φορές, λοιπόν, φτάνει μια λέξη για να περιγράψει και με το παραπάνω μάλιστα, μια κατάσταση. Στην προκειμένη περίπτωση φτάνουν και περισσεύουν κιόλας δυο, οι οποίες εμφανίζονται κολλημένες σαν να ‘ναι μια στο hashtag της ισπανικής ομοσπονδίας μπάσκετ στο Twitter.

#lafamilia!

Πάει να πει, η οικογένεια…

Ο καλύτερος ορισμός του τι εστί οικογένεια (της "Furia Roja") και πώς την αντιλαμβάνονται και την πιστοποιούν τα μέλη της δόθηκε με εμφατικό τρόπο μετά τη λήξη του τελικού.

Τότε που ο Μπο Κρουζ, κατά κόσμον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ έκοψε την αφεντομουτσουνάρα του Σέρχιο Γιουλ από ένα πλακάτ και όλοι μαζί τον ανέβασαν κι αυτόν στο βάθρο για να πανηγυρίσει μαζί τους.

Στο τέλος της βραδιάς όντως ο Γιουλ βρισκόταν στις φωτογραφίες, μα πιότερο είχε στήσει καραούλι στο μυαλό και στην καρδιά των συμπαικτών του.

Ρούντι-2022, όπως Νοβίτσκι-2008

Αμ ο Ρούντι Φερνάντεθ πάλι;

Αυτός φόρεσε κιόλας τη φανέλα του συντρόφου του (στη Ρεάλ και την Εθνική ομάδα) και αφού σήκωσε την κούπα ως αρχηγός αποτραβήχτηκε στα ιδιαίτερα του και βαλάντωσε στο κλάμα.

Μερικά μέτρα πιο πέρα, μέσα στο γήπεδο βρισκόταν ο Ντιρκ Νοβίτσκι, ο οποίος λίγο νωρίτερα είχε απονείμει το έπαθλο του MVP της διοργάνωσης στον Βίλι Ερνανγκόμεθ…

Γιατί αναφέρω την παρουσία του Νοβίτσκι;

Μα, διάβολε, πριν από 14 χρόνια ο λεγάμενος είχε παρουσιάσει το δικό του "παιχνίδι των λυγμών" και όχι όπου κι όπου, αλλά στα έγκατα του ΟΑΚΑ.

To βράδυ της 20ής Ιουλίου του 2008, στον μικρό τελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά η Γερμανία νίκησε το Πουέρτο Ρίκο με 96-82, σφράγισε το εισιτήριο της πρόκρισης της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ακολουθώντας την Ελλάδα και την Κροατία και επέστρεψε στο παλκοσένικο της κορυφαίας διοργάνωσης του πλανήτη μετά από 16 χρόνια.

Το κουκούλωμα με την πετσέτα

Με το που έληξε το ματς, στο οποίο ο Νοβίτσκι σκόραρε 32 πόντους και κατέβασε εννέα ριμπάουντ και μετά τις χαιρετούρες και μερικές δηλώσεις στη μεικτή ζώνη, όπου του έτεινα το μικρόφωνο της ΕΡΤ, ο Ντιρκ κουκουλώθηκε με μια πετσέτα και έφυγε δρομαίος προς τα αποδυτήρια...

Μιλάμε ότι έτρεξε προς τα εκεί πιο γρήγορα κι από τον Γιουσέιν Μπολτ!

Δεν πήγε προς νερού του, άλλο πράγμα είχε ανάγκη να κάνει εκείνη τη στιγμή, αλλά δυστυχώς η πόρτα των αποδυτηρίων ήταν ακόμη κλειδωμένη...

Δεν μάσησε όμως: κάθισε κάτω και έβαλε τα κλάματα, προκαλώντας σοκ και δέος στους αυτόπτες μάρτυρες, μηδέ των συμπαικτών του και του Ντιρκ Μπάουερμαν εξαιρουμένων!

Ο πρώτος που πήγε πάνω του όχι για να τον παρηγορήσει, αλλά για να μοιραστεί μαζί του τη συγκίνηση ήταν ο συμπαίκτης του, Ντέμοντ Γκριν και όλα τα υπόλοιπα σε αυτό το συνταρακτικό ενσταντανέ είναι Ιστορία...

Οι Μαρξιστές υποστηρίζουν πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά χθες (18/9) επαναλήφθηκε ως ευτυχία!

Ισπανία, σαν να λέμε… Σοβιετική Ένωση!

Τα δάκρυα που αυλάκωναν το πρόσωπο του Ρούντι, η κομμένη φάτσα του Γιουλ, τα μπουγέλα στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου, όλες αυτές οι σκηνές αποτυπώνουν τον θρίαμβο της μεγαλύτερης ομάδας που γνώρισε το παγκόσμιο μπάσκετ στη σύγχρονη εποχή του…

Βεβαίως οι Ισπανοί έχουν πολλά ψωμιά να φάνε ακόμα για να φτάσουν στα ρεκόρ της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά έτερον, εκάτερον: άλλες οι συνθήκες εκείνης της παλιάς εποχής, άλλες οι τωρινές.

Παρεμπιπτόντως η μπίλια του «Κόκκινου Στρατού» του μπάσκετ έκατσε στο Black Jack με 21 μετάλλια, εκ των οποίων τα 14 είναι χρυσά, τα τρία ασημένια και τα τέσσερα χάλκινα, ενώ ακολουθεί η παλιά Γιουγκοσλαβία με 17 (8-5-4).

Η Ισπανία που σε αντίθεση με τους Σοβιετικούς και τους Γιουγκοσλάβους δεν διαμελίσθηκε, βρίσκεται στην τρίτη θέση με 14 (4-6-4) και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω.

Ο Γκαρμπαχόσα, ο Χαριστέας και η… Παπαρίζου

Α, για να μην το ξεχάσω: η "Furia Roja" ισοφάρισε τη Σοβιετική Ένωση και τη Σερβία σε ένα άλλο επίτευγμα, που θα μπορούσε να το έχει πετύχει και η Ελλάδα, αλλά ας όψεται ο (νυν πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας) Χόρχε Γκαρμπαχόσα που μας τσάκισε στον τελικό της Σαϊτάμα.

Eμείς βεβαίως τότε ήμασταν και πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο με τον Χαριστέα και πρωταθλητές της… Eurovision με την Παπαρίζου και τα πάντα όλα!

Αυτές οι τρεις ομάδες, λοιπόν, έχουν διατελέσει ταυτοχρόνως πρωταθλήτριες κόσμου και Ευρώπης: οι μεν Ισπανοί ανέβηκαν στο θρόνο το 2019 στο Πεκίνο και χθες στο Βερολίνο (αλληλουχία που κάνει κιόλας ρίμα), ενώ οι Σέρβοι τι διέπραξαν τρεις φορές, οι Σοβιετικοί δύο και οι (ενωμένοι) Γιουγκοσλάβοι μία.

Το Σοβιέτ του μπάσκετ

Βεβαίως οι Σοβιετικοί κατάφεραν να κάθονται την ίδια στιγμή σε τρεις διαφορετικούς θρόνους!

Το 1967 μέσα σε πέντε μήνες στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στο Έσεν και πρωταθλητές κόσμου στο Μοντεβιδέο.

Το 1981 κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket στην Πράγα και το 1982 ανέβηκαν στην κορυφή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Κάλι.

Στην κορύφωση της κυριαρχίας τους οι Σοβιετικοί μάζεψαν μέσα σε μια τριετία και τους τρεις τίτλους: πρωταθλητές Ευρώπης το 1971 στο Εσεν, χρυσοί Ολυμπιονίκες το 1972 στο Μόναχο και πρωταθλητές κόσμου το 1974 στο Σαν Χουάν, ωστόσο είχε μεσολαβήσει η νίκη των (πρωταθλητών κόσμου του 1970) Γιουγκοσλάβων στο EuroBasket του 1973 στη Βαρκελώνη.

Η "Κόζα Νόστρα" της Γιουγκοσλαβίας

Η ενωμένη Γιουγκοσλαβία πέτυχε το three-peat στα EuroBasket του 1973 στη Βαρκελώνη, του 1975 στο Βελιγράδι και του 1977 στη Λιέγη και στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου το 1978 στη Μανίλα και χρυσή Ολυμπιονίκης το 1980 στη Μόσχα, ενώ βγήκε τρίτη στο Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1979 στο Τορίνο.

Η κληρονομικώ δικαιώματι διάδοχος της, Σερβία κάθισε ταυτοχρόνως και στους δυο θρόνους τρεις φορές!

Οι "Ορλοβι" το κατάφεραν για πρώτη φορά με τα χρυσά μετάλλια στα EuroBasket του 1989 στο Ζάγκρεμπ και του 1991 στη Ρώμη, ενώ μεσολάβησε ο θρίαμβος τους στο Μουντομπάσκετ του 1990 στο Μπουένος Αίρες.

Το επανέλαβαν με τους κολλητούς τίτλους τους στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1995 στην Αθήνα και του 1997 στη Βαρκελώνη, για να ακολουθήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998, πάλι στην Αθήνα.

Το καλό τούς τρίτωσε στο καπάκι, καθόσον αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης το 2001 στην Κωνσταντινούπολη και έναν χρόνο αργότερα (2002) ανέβηκαν στο θρόνο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην Ιντιανάπολις.

Οι Ισπανοί δεν προέλασαν αήττητοι έως τον θρόνο, όπως το είχαν καταφέρει οι Σλοβένοι πριν από πέντε χρόνια στο Ελσίνκι…

Στην πορεία τους προς την κορυφή γνώρισαν την ήττα από το Βέλγιο στην Τιφλίδα για να τερματίσουν με 8-1 διατρανώνοντας δια μίαν εισέτι φοράν τη δυναμική, την αξία και τη διαχρονικότητα της σχολής τους

"Άμα ξέρεις να παίζεις, αυτό θα είναι πάντα εκεί"!

Αυτή η σχολή διδάσκει μπασκετική τεχνογνωσία εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, ανεξαρτήτως προσώπων που στελεχώνουν την εκάστοτε Εθνική ομάδα: το εννοώ αυτό διότι η ελλιπής και ανανεωμένη ομάδα που παρουσίασε ο Σέρτζιο Σκαριόλο στο 41ο EuroBasket δεν ήταν, διάβολε, μια από τις καλύτερες που λάνσαραν ποτέ οι Ισπανοί.

Παίζει να είναι και η χειρότερη από πλευράς ονομάτων, status των παικτών και ώρες πτήσεως τους στο μπασκετικό κουρμπέτι.

Έχουν όμως οι μπαγάσες ένα μεγάλο χάρισμα, που μου το περιέγραψε χθες το βράδυ με πολύ απλό, λιτό, σαφή και εύγλωττο τρόπο ο Παναγιώτη Γιαννάκης…

«Άμα ξέρεις να παίζεις, αυτό θα είναι πάντα εκεί»!

Όντως οι Ισπανοί ξέρουν να παίζουν και αυτή την ικανότητα και το know-how τους, (θα) είναι πάντα εκεί να γίνεται η ασπίδα τους στην άμυνα και το δόρυ τους στην επίθεση!

Σαν να είναι βραβείο Οσκαρ!

Το τέταρτο χρυσό μετάλλιο τους, όπως γράφτηκε κιόλας, βγήκε από το σινεμά…

Ο λόγος;

Η καταλυτική, συναρπαστική και φαντασμαγορική εμφάνιση του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ που ξεπέρασε ακόμη και τον fictional ρόλο του στην ταινία «Hustle»!

Εκτός από το χρυσό μετάλλιο και το βραβείο του MVP του τελικού, ο (μεταλλαγμένος από τριάρι σε τεσσάρι) παίκτης των Ράπτορς τσίμπησε και ένα Οσκαρ!

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα ο δρόμος υπό τας φιλύρας που οδηγεί στην πύλη του Βρανδεμβούργου έγινε, ως είθισται τα τελευταία χρόνια, μονόδρομος για να τον περπατήσουν στρώνοντας τα δικά τους κόκκινα χαλιά οι Ισπανοί.

Το… κανένα λάθος του Μπράουν

Διέθεταν βεβαίως ικανό και φερέγγυο ιχνηλάτη, μολονότι δεν είχε βαδίσει ποτέ σε αυτά τα μονοπάτια και συν τοις άλλοις είναι… άσχετος με το ισπανικό μπάσκετ…

Τον… ξενομπάτη Λορέντσο Μπράουν, εννοώ, όχι επειδή πέτυχε άλλο ένα double-double με 14 πόντους και 11 ασίστ, αλλά διότι ο αθεόφοβος δεν έκανε ούτε ένα, μα ούτε ένα, λάθος!

Και ο Σκαριόλο;

Για τον Σέρτζιο τα έγραψα και προχθές εδώ, αλλά σήμερα, στον επίλογο αυτού του κειμένου, θα ήθελα να συμπληρώσω και κάτι άλλο…

Μια σκηνή που μου έχει εντυπωθεί στη μνήμη, καθόσον υπήρξα αυτόπτης μάρτυς της…

Όταν ο Σκαριόλο έτρωγε στη μάπα ντομάτες και αυγά!

Το ημερολόγιο έγραφε 18 Απριλίου του 1991 όταν μετά την ήττα της Σκαβολίνι άπό τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, στον μικρό τελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Bercy του Παρισιού, ο τότε τριαντάχρονος προπονητής πέρασε μερικές εφιαλτικές στιγμές…

Την ώρα που κατευθυνόταν από τα αποδυτήρια αγανακτισμένοι οπαδοί της ομάδας του Πέζαρο, τον… έλουζαν με ντομάτες, αυγά και άλλα είδη μαναβικής και μπακαλικής!

Τριάντα ένα χρόνια αργότερα ο δανδής από την Μπρέσια είναι ο αδιαμφισβήτητος και απόλυτος «άρχοντας των δαχτυλιδιών» στη σύγχρονη εποχή , εντεύθεν και εκείθεν του Ατλαντικού…

Το επισημαίνω αυτό διότι πριν από τρία χρόνια, προτού ανέβει στο θρόνο του Παγκοσμίου Κυπέλου στο Πεκίνο, είχε στεφθεί πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Τορόντο Ράπτορς στο πλάι του Νικ Νερς, ενώ χθες πέτυχε το δικό του νταμπλ στην εφετινή σεζόν, μετά την κατάκτηση του EuroCup με τη Βίρτους Μπολόνια. …

Ο αυτουργός του εγκλήματος

Φεύγοντας από το Βερολίνο ο Σκαριόλο μέτραγε τα μετάλλια που έχει κατακτήσει με την Εθνική Ισπανίας και τα ‘βγαζε οκτώ (5-1-2) και στις τρεις μεγάλες διοργανώσεις…

Αυτό που γράπωσε στο Βερολίνο θαρρώ πως αποτελεί το δικό του masterpiece: ένα προσωπικό αριστούργημα, διότι η παρεμβατικότητα του στα δρώμενα και η επίδραση που άσκησε από τον πάγκο (κυρίως στην άμυνα) τον ανέδειξαν όχι απλώς σε ηθικό, αλλά και σε φυσικό αυτουργό του εγκλήματος!