Είναι μέλος της λίστας με τους "20 πιο τεμπέληδες παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ". Είναι και μέλος της λίστας με τους "20 πιο παχύς παίκτες, στην ιστορία του ΝΒΑ". Αλλά ας περάσουμε στην επί μέρους... εξέταση των δεδομένων που αφορούν τον Μichael Damien Sweetney, Νο9 επιλογή στο NBA draft του 2003. Μια εκλεκτή "σοδειά" για τον "άλλον πλανήτη", καθώς ήταν αυτή που οι Cleveland Cavaliers "τράβηξαν" τον LeBron James στο Νο1 (οι Nuggets τον Carmelo Anthony στο Νο3, οι Raptors τον Chris Bosh στο Νο4, οι Heat τον Dwyane Wade στο Νο5... και οι Jazz τον Sasha Pavlovic, στο Νο19). Ο Boris Diaw είχε βρει δουλειά εκείνον τον Ιούνιο, όπως και οι Chris Kaman, Kirk Hinrich, Michael Pietrus, Markus Banks, Luke Ridnour, Zoran Paninic, Carlos Delfino (κλπ, κλπ), αλλά και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είχε επιλεγεί από τους Clippers, στο Νο34.

Αλλά ας γυρίσουμε το θέμα μας: τον Sweetney. Σε ό,τι αφορά το ΤΟΡ20 των τεμπέληδων, ήταν στο Νο2. Τον ξεπέρασε μόνο ο Jerome James, παίκτης των Kings, των SuperSonics και των Knicks. Ο τύπος που άπαξ και του έδωσε ο Isiah Thomas συμβόλαιο 5 χρόνων, για 30 εκατομμύρια δολάρια, άραξε. Για την ακρίβεια, δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο πια, εξ ου και πήρε τόσα κιλά που δεν άφηνε άλλο περιθώριο στους Knicks από το να χρησιμοποιήσουν την "ιατρική εξαίρεση" για να τον ξεφορτωθούν. Προφανώς και η παχυσαρκία είναι ασθένεια, το να είσαι τεμπέλης όμως, είναι επιλογή. Ο Sweetney άντεξε μόνο τέσσερα χρόνια στη λίγκα, γιατί επίσης δεν μπορούσε να ελέγξει το βάρος του. Πήρε εκατομμύρια δολάρια, παρ' όλα αυτά δεν βρήκε τον τρόπο να σταματήσει την κατάχρηση του junk food. Και ενώ οι κινήσεις του ήταν εντυπωσιακές, κάθε φορά που έτρεχε ένιωθες πως είναι κοντά η ώρα που θα πέσει κάτω, λιπόθυμος.

Στα της λίστας με τους παχύσαρκους, η Νο9 επιλογή των Knicks, στο NBA draft του 2003, ήταν στο Νο4. Είχε από πάνω του τον Eddy Curry των 158 κιλών, ο Shaquille O'Neal των 163 κιλών και ο Oliver Miller των 170 κιλών. Ο Sweetney, στα 158 κιλά, έπαιξε συνολικά 42 ματς, στη rookie σεζόν, μετά (το 2005) πήγε στο Chicago ως ανταλλαγή. Εκεί, στην πρώτη του σεζόν είχε δίπλα τους Tyson Chandler, Andrew Nocioni, Darius Songaila και Othella Harrington. Οι Bulls είχαν ρεκόρ 50% και ο Scot Skiles τους είχε οδηγήσει στα playoffs. Από εκεί (το 2007), πήγε στο... πυρ το εξώτερον. Δοκίμασε δυο φορές να επιστρέψει στο θεαματικότερο πρωτάθλημα του πλανήτη, αλλά "κόπηκε" και τις δύο (2009, 2011 από τους Celtics). Η τελευταία του παρουσία, ήταν στις 15 Απριλίου του 2007, όταν σκόραρε 4 πόντους με τους "Ταύρους" στη νίκη (με 33 πόντους) επί της New York. Τι έκανε έκτοτε; Κυρίως πάλευε για τη ζωή του.

" Η καριέρα μου βγήκε εκτός τροχιάς, λόγω μακρόχρονης κλινικής κατάθλιψης που ουδείς είχε διαγνώσει", είχε πει στη New York Post. Aυτή η ανωμαλία του οργανισμού, είχε ως συνέπεια την έντονη επιθυμία να τρώει. Πριν να είναι πολύ αργά, αναζήτησε βοήθεια και τότε ήταν που έμαθε τι ακριβώς τον βασάνιζε. Το πρόβλημα ξεκίνησε ένα μήνα μετά την επιλογή του στο ΝΒΑ draft, όπου ο GM της New York, Scott Layden είχε ρισκάρει μαζί του -είχε διαβλέψει μια έφεση στο ριμπάουντ και στο σκοράρισμα από το low post (είχε 18.2 π. κατά μ.ο. με 55% στις τρεις σεζόν του στο κολέγιο και 9.2 ριμπ.) στις ημέρες του Sweetney στο Georgetown και για αυτό του έδωσε τη Νο9 επιλογή.

Πήγε στο Georgetown και εκεί έζησε μια ακόμα δύσκολη αφύπνιση: στο πρώτο του ματς, το 2000, είχε απέναντι του τον NBAer Patrick Ewing! " Η φάση ήταν πολύ άσχημη" ομολογεί. Ήταν 17 χρόνων στην πρώτη του σεζόν με τους Hoyas και ο πατέρας του αυτή τη φορά δεν είχε πει κουβέντα. Μόνο ότι εμπιστεύεται την κρίση του. Επίσης, του είπε πως εμπιστεύεται και εκείνους που θα μπορούσαν να τον διδάξουν πράγματα, τα καλοκαίρια. Δηλαδή, οι Othella Harrington. Ewing, Alonzo Mourning, Dikembe Mutombo και όλη την άλλη... γραμμή παραγωγής του κολεγίου, σε ψηλούς. " Παίζοντας μαζί τους, ήξερα ότι πάντα μπορώ να γίνω καλύτερος. Ήξερα ότι δεν είμαι όσο καλός είναι ας πούμε ο Ewing, οπότε στόχος μου ήταν να είμαι ανταγωνιστικός και σκληρός". Τρεις σεζόν αργότερα (έφυγε ως junior), έγινε pick των Knicks.

Ο πατέρας του παίκτη, Samuel πέθανε περίπου ένα μήνα, αφότου εκείνος είχε γίνει ΝΒΑer (στιγμή που επίσης μοιράστηκαν οι δυο άνδρες), από καρδιακή προσβολή. Ήταν 52 χρόνων. Από εκεί άρχισε η κατρακύλα. Μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει το training camp των Knicks, δεν είχε καν την ευκαιρία να θρηνήσει, δεν μπορούσε να βρεθεί δίπλα στη μητέρα του, Joan και τα αδέλφια του (Samuel Jr. και Michael). Έκτοτε γύριζε σπίτι, σε ένα άδειο διαμέρισμα και δεν είχε τη δυνατότητα να μοιράζεται την καθημερινότητα του με τον Samuel, όπως έκανε πάντα. " Πονούσα. Πονούσα πολύ. Άνοιγα την πόρτα και ήμουν εγώ και οι αναμνήσεις μου. Δεν μπορούσα πια να σηκώσω το τηλέφωνο και να τον καλέσω. Από όταν ήμουν παιδί, ήθελα να παίζω football. Και παρακαλούσα να μου δώσουν μια ευκαιρία. Αλλά ήμουν υπέρβαρος και δεν με δέχονταν. Ήμουν 10 χρόνων και ο πατέρας μου ήταν εκείνος που με έσπρωξε προς το μπάσκετ. Που με έπεισε ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ήταν μεγάλο μέρος του γιατί ενδιαφέρθηκα για το σπορ. Μου έλεγε και μου ξαναέλεγε ότι έτσι θα έμενα και μακριά από τους δρόμους".

Χρήματα δεν υπήρχαν για να μπορεί να βρίσκει ρούχα και παπούτσια στις διαστάσεις του και να για μην επιβαρύνει κάποιον (την οικογένεια ή το σχολείο), είχε πάρει το μεγαλύτερο νούμερο της δωρεάς που είχε γίνει στο Oxon Hill High School και έβγαλε τις σόλες. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Ήταν όμως, το καλύτερο που μπορούσε να έχει. Όταν άρχισε να κερδίζει τα βλέμματα, ο πατέρας του, πολιτικός μηχανικός στην αεροπορική βάση της Washington DC ήταν εκείνος που δεν του επέτρεπε να "ψηλώσει". Όταν άρχισαν να εμφανίζονται άνθρωποι από κολέγια στα παιχνίδια του, ο πατέρας του κρατούσε σημειώσεις και του έλεγε πόσα σουτ είχε χάσει σε κάθε αγώνα, πόσα ριμπάουντ μπορούσε να πάρει και δεν τα είχε καταφέρει και κάθε φάση που είχε αργή αντίδραση. " Ποτέ δεν μου είπε κάτι θετικό. Μόνο τα αρνητικά", αλλά ήξερε πως το κάνει για το καλό του.

Δεν ήξερε αν μπορεί να παίζει πια μπάσκετ, χωρίς να είναι ο πατέρας του εκεί, να τον βλέπει. Είπε στη μητέρα του ότι σκεφτόταν να εγκαταλείψει. Εκείνη του είπε πως... αυτό δεν ήταν καν επιλογή. " Έκανα λοιπόν, αυτό που θα ήθελε ο πατέρας μου να κάνουν" είχε πει, "ήξερα πως με κοιτούσε, ότι ήθελε να είμαι προετοιμασμένος και να δουλεύω σκληρά και έκανα ακριβώς αυτά. Μου είχε μάθει τη ζωή, μου είχε μάθει να είμαι δυνατός, να είμαι άνδρας". Όσο ήταν σε κεκτημένη ταχύτητα, όλα ήταν καλά στο παρκέ. Μόλις άρχισε να νιώθει πιο χαλαρός, πιο άνετος ήταν που "βυθίστηκε" στην κατάθλιψη. Έπαψε να απολαμβάνει αυτό που του συνέβαινε και δεν τον ένοιαζε αν θα παίξει ή θα μείνει στον πάγκο, σε όλο το ματς. Όταν πήγε στους Bulls αποφάσισε να δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Έκανε και εξτρά προπονήσεις και είχε διψήφιο αριθμό πόντων σε ματς με τους Lakers (22π., 12 ριμπ.). Ο Skiles είχε δηλώσει πως " αν δεν φορτώνεται με φάουλ, δεν βλέπω ότι υπάρχει κάποιος λόγος για να μην κάνει τα ίδια κάθε βράδυ". Συνέχισε τις δωρεές που είχε ξεκινήσει από τη Νέα Υόρκη, με αθλητικό υλικό σε high schools, γιατί ήθελε να είναι σίγουρος πως κάθε αθλητής θα φορά τα σωστά νούμερα. Έγινε... ανάδοχος και σε μια ομάδα κοριτσιών και παρακαλούσε ώστε αυτές οι ενέργειες του να μην έχουν την παραμικρή προβολή. " Ήταν κάτι που έκανα για τη ψυχή μου". Ό,τι όμως, και αν έκανε, δεν μπορούσε να ηρεμήσει.

" Δεν πιστεύω ότι ήμουν ειλικρινής με κανέναν, τότε. Τώρα ναι, μπορώ να πω όσα με απασχολούσαν. Είμαι σε θέση να ομολογήσω πως ό,τι συνέβη ήταν δικό μου λάθος. Ήταν μια πολύ άσχημη κατάθλιψη. Δεν έτρωγα σωστά, δεν δούλευα αρκετά. Για την ακρίβεια, "έφαγα" τον εαυτό μου από τη λίγκα. Ήμουν σε κατάθλιψη για χρόνια και δεν πήρα τη σωστή βοήθεια. Ήμουν σε άρνηση". Είχε κάνει οικογένεια και αυτό σήμαινε πως έπρεπε να προσφέρει το φαγητό στο τραπέζι. Άρχισε λοιπόν, να κάνει συμβόλαια εκτός ΗΠΑ. Ξεκίνησε στις 31/1 του 2012 με τους Vaqueros de Bayamon, στο Πουέρτο Ρίκο. Τον Φεβρουάριο του 2013 συνέχισε με την Guaiqueríes de Margarita στη Βενεζουέλα. Είχε υπογράψει για ένα μήνα. Δεν πήρε επέκταση και επέστρεψε στην Bayamon, απ' όπου έφυγε τον Φεβρουάριο του 2014 για την Club Atlético Atenas, στην Ουρουγουάη. Τρεις μήνες αργότερα, δεσμεύτηκε με τους Brujos de Guayama, στη λίγκα BSN του Πουέρτο Ρίκο, αλλά την 1η Ιουλίου τον άφησαν ελεύθερο και από εκεί. Η επόμενη φορά που ακούστηκε είδηση που τον αφορούσε, ήταν αυτόν τον μήνα, οπότε βρήκε δουλειά στην Ουρουγουάη: στους Urunday Universitario.

Pops Mensah-Bonsu που ήθελε να βρει έναν τρόπο να παίζει μπάσκετ, μετά την τιμωρία του για χρήση απαγορευμένης ουσίας στην Ελλάδα, ο James Gist που είχε ανάλογη περιπέτεια και ο μικρός του αδελφός του Sweetney, Devin. Συγκρότησαν την ομάδα " City of Gods " -εκπροσωπούσαν την Washington- και δήλωσαν συμμετοχή στο Basketball Tournament, στο Fordham της New York. Το έπαθλο για τον νικητή ήταν 1.000.000 δολ. Ο νικητής ήταν η ομάδα του και κάθε παίκτης πήρε από 70.000 δολάρια.

Όπως είχε ξεκαθαρίσει, αν δεν είχε αρχίσει να δουλεύει με ψυχίατρο, έξι μήνες νωρίτερα δεν υπήρχε περίπτωση να πει το "ναι" στην πρόταση. "Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να τα παρατήσω, όχι για τα χρήματα, αλλά για την υγεία μου. Παίζοντας με αυτά τα παιδιά, διασκέδασα το μπάσκετ, κάτι που είχε να μου συμβεί πολλά χρόνια". Σκέφτεται μάλιστα, να γίνει και προπονητής. " Θα ήθελα πολύ να δουλέψω με παιδιά", λέει και προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται.