Ο Λεβ Γιασίν, υπήρξε καινοτόμος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο του οποίου η συνολική προσφορά και ειδικότερα στην θέση του τερματοφύλακα, δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί.

Για πολλούς, μέχρι σήμερα, στέκεται στην κορυφή του θρόνου ως ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Η επιβλητική του παρουσία (1,89μ. ύψος), η μαύρη στολή και το αψεγάδιαστο αθλητικό του σώμα, του προσέδωσαν το προσωνύμιο "Μαύρη αράχνη". Ο Λεβ Γιασίν, διέθετε πνευματική διαύγεια, θάρρος, αυτοπεποίθηση και ενέπνεε εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του.

Έθεσε νέα στάνταρ στην θέση, όπως η υπεροχή του τερματοφύλακα στην μεγάλη περιοχή, εφηύρε τρόπους αντεπίθεσης ενώ η ομάδα του βρίσκεται υπό πίεση και ήταν ο κυρίαρχος κάτω από τα δοκάρια έχοντας εντυπωσιακά αντανακλαστικά.

Πολλοί γκολκίπερ διαθέτουν στοιχεία του σπουδαίου Ρώσου τερματοφύλακα αλλά κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του καθώς ο Λεβ Γιασίν, ήταν ένας και μοναδικός!

Τα πρώτα βήματα και η αναγνώριση

Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιασίν, γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1929 στη Μόσχα από οικογένεια εργατικής τάξης.

Σε ηλικία 12 ετών κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δούλευε ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου. Στην ομάδα του εργαστηρίου του δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί. Η ευκινησία και η ευστροφία του τράβηξε το ενδιαφέρον της Ντιναμό Μόσχας στην οποία εντάχθηκε το 1949.

Αρχικά αμφισβητήθηκε και είχε δύσκολο ξεκίνημα ωστόσο, έμεινε στην Ντιναμό 22 χρόνια! Περίμενε καρτερικά την ώρα του πίσω από τον θρύλο Αλεκσέι Κχόμιτς, που αργότερα έγινε ο μέντορας του.

Πρώτα στις ακαδημίες και μετέπειτα στην πρώτη ομάδα ο Γιασίν, αποτέλεσε παίκτη σύμβολο για τον σύλλογο. Στις 6 Ιουλίου 1950 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ανδρική ομάδα. Αποσύρθηκε το 1971 έχοντας 326 συμμετοχές ως βασικός στη Ντιναμό Μόσχας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 εξελίχθηκε και έγινε ο καλύτερος τερματοφύλακας της Σοβιετικής Ένωσης. Βοήθησε σημαντικά στην εξάπλωση του ποδοσφαίρου στην αχανή χώρα.

Εμφανίστηκε στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα συμμετέχοντας στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας το 1958, το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά χάρις στον Σοβιετικό δορυφόρο Σπούτνικ 2.

Οι εμφανίσεις του με την Σοβιετική Ένωση και η μαύρη φανέλα τον έκαναν παγκοσμίως διάσημο. Δεν είναι τυχαίο ότι η συμμετοχή του στην εθνική ομάδα συνέπεσε με την "χρυσή" εποχή της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που συμπεριελάμβανε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μελβούρνης το 1956, πρώτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1960 και εντυπωσιακές εμφανίσεις σε τελικές φάσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Με την Σοβιετική Ένωση έφθασε στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Σουηδία 1958 και στην Χιλή 1962 και στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας 1966. Δεν αγωνίστηκε το 1970 στο Μουντιάλ του Μεξικού καθώς δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Με αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσε την καριέρα του φορώντας 13 φορές το εθνόσημο σε Μουντιάλ και τέσσερα παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ.

Προσωρινή αποχώρηση

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής το 1962, η Σοβιετική Ένωση αποκλείστηκε από την διοργανώτρια χώρα με 2-1, στην δεύτερη φάση του τουρνουά. Εκείνη την εποχή η τηλεόραση δεν μετέδιδε ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Η κριτική που του ασκήθηκε από Ρώσους δημοσιογράφους που παρακολούθησαν τον αγώνα ήταν ιδιαίτερα αυστηρή, χρεώνοντας του την ήττα της ομάδας. Η είδηση εξαπλώθηκε γρήγορα στην πατρίδα του και πιεσμένος ψυχολογικά, αποφάσισε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο.

Γρήγορα άλλαξε την απόφαση του δίνοντας απάντηση στους επικριτές του. Η επιστροφή του συνδυάστηκε με τον καλύτερο τρόπο, καθώς ψηφίστηκε το 1963 ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης, ο μοναδικός τερματοφύλακας μέχρι σήμερα που έχει λάβει αυτή την διάκριση.

Αυτή ήταν η μοναδική τιμή που του δόθηκε μαζί με την ύψιστη αναγνώριση του με το βραβείο Τάγματος του Λένιν το 1968. Το 2000 η ΦΙΦΑ τον συμπεριέλαβε στην καλύτερη ενδεκάδα του αιώνα.

Είπαν...

Ο Γιασίν είχε κερδίσει τον σεβασμό των αντιπάλων του. Ο Άγγλος παλαίμαχος Τομ Φίνεϊ, που τον αντιμετώπισε στο παγκόσμιο κύπελλο της Σουηδίας 1958, θυμάται: " Βρισκόμασταν πίσω στο σκορ 2-1 όταν ο διαιτητής μας έδωσε πέναλτι.

Πήρα την ευθύνη να το εκτελέσω και απέναντι μου ήταν ο Γιασίν. Ήταν ένας απίστευτος τερματοφύλακας που συνήθιζε να αποκρούει πολλά πέναλτι, ενώ παράλληλα ήταν μία τρομακτική φιγούρα ντυμένος στα μαύρα.

Αποφάσισα να εκτελέσω το πέναλτι με το δεξί πόδι γνωρίζοντας ότι με είχε δει να σουτάρω με το αριστερό. Σκόραρα. Ξεγέλασα τον Γιασίν", θυμάται ο Φίνεϊ γεμάτος χαρά από το γκολ που σημείωσε απέναντι σε έναν τερματοφύλακα που είχε αποκρούσει περίπου 150 πέναλτι στην καριέρα του!

Χαρακτηριστική υπήρξε και η δήλωση του Βίκτορ Πονεντέλνικ, για την ικανότητα του Γιασίν στις αποκρούσεις πέναλτι. Οι δυο τους υπήρξαν συμπαίκτες στην Σοβιετική Ένωση όταν κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο Εθνών το 1960.

" Στον ημιτελικό απέναντι στην Τσεχοσλοβακία ο διαιτητής καταλόγισε πέναλτι εις βάρος μας ενώ το σκορ ήταν 3-0 υπέρ μας. Το ποδόσφαιρο της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν γνωστό στην Ευρώπη αλλά ο Λεβ Γιασίν, ήταν διάσημος.

Οι παίκτες της Τσεχοσλοβακίας δίσταζαν. Τους πήρε λίγη ώρα για να αποφασίσουν ποιος θα το εκτελέσει. Ένας ένας αρνούνταν να πάρουν την ευθύνη. Τελικά ο Ζόζεφ Βόζτα, το εκτέλεσε και αστόχησε".

Ο Γιασίν αισθανόταν τόσο εκστασιασμένος από τις αποκρούσεις πέναλτι που έλεγε χαρακτηριστικά: " Η χαρά να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει την χαρά από την απόκρουση ενός πέναλτι".

Εντυπωσιασμένος ο Γκόρντον Μπανκς, από τις ικανότητες του Γιασίν είχε δηλώσει: " O Γιασίν ήταν τερματοφύλακας υψηλού επιπέδου. Ό,τι έκανε ήταν άψογο. Αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τις επόμενες γενιές στο ποδόσφαιρο".

Το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι

Ο Γιασίν είχε εκτιμηθεί από τους αντιπάλους επιθετικούς την εποχή που ο Αλφρέντο ντι Στέφανο και ο Εουσέμπιο βρίσκονταν στις δόξες τους. Η παρουσία και η προσωπικότητα του είχαν προκαλέσει εντύπωση.

Το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι έγινε στο στάδιο Λένιν, μπροστά σε 100.000 θεατές στις 27 Μαϊου 1971 και το παρών έδωσαν παίκτες όπως οι Εουσέμπιο, Πελέ και Μπεκενμπάουερ. Όταν τελείωσε το παιχνίδι έδωσε τα γάντια του στον Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς, τον Ουρουγουανό τερματοφύλακα της εθνικής και της Πενιαρόλ, ανακηρύσσοντας τον διάδοχο του.

Στη συνέχεια στράφηκε προς το κοινό και αφού τους ευχαρίστησε κρέμασε τα γάντια του ως εθνικός ήρωας. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Μαρτίου 1990 λόγω καρκίνου στο στομάχι.

Ο θάνατος του συνέπεσε με την διάσπασή της Σοβιετικής Ένωσης. Οι αρχές της Μόσχας αποφάσισαν να χτίσει μνημείο στον θρύλο του Σοβιετικού ποδοσφαίρου, ενώ το 2003 η Ρωσική ομοσπονδία ποδοσφαίρου τον ανακήρυξε ως τον καλύτερο παίκτη της χώρας τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Οι συμμετοχές

326 παιχνίδια βασικός στη Ντιναμό Μόσχας

78 διεθνείς εμφανίσεις (δέχτηκε 70 γκολ)

13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ)

Οι τίτλοι

5 Πρωταθλήματα ΕΣΣΔ

3 Κύπελλα ΕΣΣΔ

1 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα

1 χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες

Διακρίσεις

"Χρυσή Μπάλα" (1963)

3 φορές Καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966)

Τίτλος του "Καλύτερου Τερματοφύλακα του Αιώνα" της ΦΙΦΑ και μέλος της "Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα" της ΦΙΦΑ (2000).