Η αγωνιστική χρονιά του Σπύρου Γιαννιώτη ξεκινάει το Σάββατο (20/6) στο Παγκόσμιο Κύπελλο 10χλμ. μαραθώνιας κολύμβησης στη λίμνη Μπάλατον. Μαζί και η αντίστροφη μέτρηση για την πέμπτη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μια εβδομάδα νωρίτερα ο 35χρονος Κερκυραίος είχε επιστρέψει στην πρώτη του αγάπη, την πισίνα. Κάθε χρόνο κολυμπάει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα για να βοηθήσει το σύλλογο του, τον Ολυμπιακό. Στον Άλιμο κατέρριψε το ρεκόρ νικών στην ιστορία του πρωταθλήματος. Με τρεις πρωτιές στα 400, στα 800 και στα 1.500μ. ελεύθερο. ο Γιαννιώτης έφτασε στον ολοστρόγγυλο αριθμό "30", ξεπερνώντας κατά μια νίκη τον παλιό πρωταθλητή του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Κοσκινά.

" Πέρα από το να αγωνιστώ τον Ολυμπιακό που με έχει στηρίξει στην καριέρα μου, το κάνω για εμένα. Η ατμόσφαιρα στο πρωτάθλημα είναι εξαιρετική, η κολύμβηση είναι ατομικό άθλημα, αλλά η αίσθηση της ομάδας είναι πολύ δυνατή. Τόσο εγώ, όσο και η Μαριάννα Λυμπερτά που έχει το ρεκόρ νικών στις γυναίκες, η Κάτια Σαρακατσάνη πιστεύω πως δίνουμε το παράδειγμα στους νεότερους. Αφού μπορούν εκείνοι, μπορούμε και εμείς, έτσι ίσως να σκέφτονται οι νεότεροι κολυμβητές", είπε ο Γιαννιώτης στο Sport24.gr.

Η φετινή διοργάνωση στον Άλιμο είχε και ένα επιπλέον κίνητρο για τον πρωταθλητή του Ολυμπιακού από το 1999. " Γνώριζα για το ρεκόρ, περίμενα με ανυπομονησία να το διεκδικήσω. Δεν περίμενα να το καταρρίψω, με τόσους καλούς αθλητές δεν έβλεπα πως θα μπορούσα να νικήσω στα 400 μέτρα ελεύθερο (σ.σ. με χρόνο 3:55.68). Ήταν έκπληξη για μένα. Μέχρι πριν από τρία χρόνια δεν είχα ιδέα για το ρεκόρ, μέχρι που με ενημέρωσε ένας δημοσιογράφος. Έχω γνωρίσει τον Βαγγέλη τον Κοσκινά πριν από κάποια χρόνια. Υπήρξε κολυμβητής με μεγάλη διάρκεια, όπως και εγώ".

Ο Σπύρος Γιαννιώτης ξεκίνησε να κολυμπάει στα πρωταθλήματα των κατηγοριών από μικρή ηλικία. Στο πρωτάθλημα OPEN το 1998 στο Ναύπλιο κολύμπησε στον τελικό των 400μ. ελεύθερο. Την επόμενη χρονιά ήρθε η πρώτη νίκη και ο κατοχος έξι παγκόσμιων μεταλλίων θυμάται:

"Νίκησα στα 1.500μ. ελεύθερο με ένα χρόνο κοντά στο όριο συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχε προηγηθεί το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1999 στην Κωνσταντινούπολη στο οποίο δεν είχα πάει καθόλου καλά. Στο Ολυμπιακό στάδιο "λυθηκα", έκανα καλούς χρόνους και πήρα και μια δεύτερη θεση στο 400άρι πίσω από τον Δημήτρη Μαγγανα, με τον οποίο κολυμπούσαμε μαζί στον Ολυμπιακό". Το 2000 ο Γιαννιώτης έκανε το νταμπλ στα 400 και στα 1.500μ. ελεύθερο και πήρε και το "εισιτήριο" για τους πρώτους του Ολυμπιακούς Αγώνες.

" Ξεχωρίζω αυτή την πρώτη νίκη το 1999 στο 1.500άρι, τις πρώτες διακρίσεις μου στην πισίνα και μια σκυταλοδρομία 4χ200μ. ελεύθερο στο πρωτάθλημα του 2000. Η τετράδα της εθνικής είχαμε κατέβει με τον Ολυμπιακό, ήμουν εγώ, ο Μαγγανάς, ο Σπύρος Μπιτσάκης (σ.σ. νυν τιμ μάνατζερ στην ομάδα κολύμβησης του Ολυμπιακού) και ο Άκης Οικονόμου. Πήραμε και οι τέσσερις την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν μια μοναδική στιγμή, δεν είχε ξανασυμβεί και πιστεύω δεν έχει επαναληφθεί".

Συναγωνιζόμασταν ο ένας τον άλλο, γινόμασταν καλύτεροι. Κολυμπήσαμε στις μεγάλες διοργανώσεις και έχουμε και ένα μετάλλιο στο ευρωπαϊκό του 2002. Στο βάθρο στο Βερολίνο ανεβήκαμε ο Άκης Οικονόμου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιάννης Κοκκώδης που κολυμπούσε στις μικτές και εγώ".

Η πρόκριση σε έναν τελικό Ολυμπιακών Αγώνων ή παγκοσμίου πρωταθλήματος έμοιαζε σχεδόν ακατόρθωτο για τους Έλληνες κολυμβητές. Μέλη εκείνης της "χρυσής" γενιάς γεύθηκαν την επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο Γιαννιώτης κολύμπησε σε δύο τελικούς στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν 5ος στα 1.500μ. ελεύθερο (σ.σ. με νικητή τον Γκραντ Χάκετ) και 7ος στα 400μ. ελεύθερο (σ.σ. με τον Ιαν Θορπ να κερδίζει τον Χάκετ).

Τρία χρόνια μετά κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο στα 5χλμ. μαραθώνιας κολύμβησης στη Μελβούρνη. Θυμάται πότε κολύμπησε για τελευταία φορά στην πισίνα σε μεγάλη διοργάνωση; " Ο τελευταίος μου αγώνας ήταν το 1.500άρι στο Πεκίνο και είχα κάνει αγώνες και στο ευρωπαϊκό του Αϊντχόφεν. Δεν μου λείπει η πισίνα. Έφτασα μέχρι εκεί που μπορούσα. Υπάρχουν τόσοι καλοί κολυμβητές που δεν θα μπορούσα να τους συναγωνιστώ".

" Είχα πάντα καλή αντοχή. Ο κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Ξεκίνησα μόνος, αλλά πλέον έχουμε μια δυνατή ομάδα με τη Μαριάννα, την Κέλλυ Αραούζου, τον Αντώνη Φωκαΐδη. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια ομάδα αθλητών ακόμα σε μικρότερη ηλικία. Εγώ πηγαίνω όπου με καλούν, όποτε το επιτρέπει το πρόγραμμα μου για να μιλώσω για το άθλημα μου, να δείξω σε μικρά παιδιά. Βλέπω πως πέρα από το τρέξιμο και το ποδήλατο, ο κόσμος ενδιαφέρεται και για τη μαραθώνια κολύμβηση. Όλες οι προσπάθειες μας είναι καλές. Το παν όμως είναι να παραμείνουν ανοιχτά τα κολυμβητήρια. Να αθλούνται τα παιδιά. Κανένας δεν γεννιέται πρωταθλητής και δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε. Να κάνουμε αθλητισμό και να μείνουμε υγιείς, μπορούμε όλοι".