Για αρκετούς (κι όχι άδικα) ο αγαπημένος τενίστας είναι και ο κατά πολλούς κορυφαίος όλων των εποχών, Ρότζερ Φέντερερ. Ο... παλιός Γιάννης Φιλέρης διάλεξε τον Τζίμι Κόνορς, ενώ η Στέφι Γκραφ είναι η μοναδική γυναίκα που κατάφερε να τρυπώσει στο κείμενο.

Η δική σας επιλογή ποια είναι;

Τον βασιλιά Ρότζερ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι σπάνιο ο καλύτερος να είναι κι ο πιο αγαπημένος μου, αλλά στην περίπτωση του Φέντερερ ισχύει. Το ότι είναι ο κορυφαίος ever το στηρίζει σχεδόν κάθε μέτρηση, αλλά η αγάπη έρχεται και μπαίνει αλλού. Έχει να κάνει με στοιχεία του παιχνιδιού του (ο τρόπος που χτυπάει τη μπάλα, σχεδόν βλέπεις τη ρακέτα να καμπυλώνεται), με το πώς κουβαλάει τον εαυτό του στο γήπεδο (είναι γαμάτοι οι παίχτες-σκυλιά, αλλά δε γίνεται να μη θαυμάσεις έναν άνθρωπο που καταφέρνει να είναι ο καλύτερος ever και να το κάνει να μοιάζει σα να μην προσπαθεί καν - ή για την ακρίβεια να ξέρει ακριβώς πόσο πρέπει να προσπαθήσει), με τις θεαματικές εκρήξεις που μοιάζουν ακόμα πιο απίθανές όταν προέρχονται από αυτόν (περπατάει, δεν έχει στάλα ιδρώτα πάνω του, είναι ρομπότ, ξαφνικά ΩΠ, ΔΙΑΓΩΝΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΤΟΝ ΤΣΟΚΟΒΙΤΣ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ), και τελικά καταλήγει στο career arc του. Ο Φέντερερ έχει περάσει στο δύση της καριέρας του σχεδόν όσα χρόνια έχει περάσει στο αποκορύφωμά της. Είναι αδιανόητο. Η πτώση του είναι σχεδόν όσο καλή είναι η αποθέωση των υπολοίπων- αυτό το πράγμα δεν είναι φυσιολογικό. Το περσινό γκραν σλαμ τουρνουά που κέρδισε ύστερα από χρόνια ήταν το πιο γλυκό όλων. Το κερασάκι στην τούρτα μιας καριέρας που αψηφά κάθε πρόβλεψη. Ο Φέντερερ δεν είναι λατρεμένος επειδή υπήρξε ο καλύτερος, αλλά επειδή τα πάντα σε αυτόν (από το παίξιμό του μέχρι την ίδια την καριέρα του) μοιάζουν να κινούνται σε μια δική τους, εντελώς ξεχωριστή και αποκομμένη τροχιά. Όλοι οι υπόλοιπη μπορούν απλώς να κοιτάζουν από μακριά.

Roger Federer για τον Ηλία Αναστασιάδη

O Federer είναι ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών. Μέχρι πριν 2-3 χρόνια, όσο η κυριαρχία του ήταν τόσο εκνευριστικά απόλυτη (με εξαίρεση τη δυναστεία Ναδάλ στο χώμα), ομολογώ ότι δεν τον συμπαθούσα και τόσο. Μου φαινόταν πολύ Ελβετός, πολύ άτρωτος, πολύ ψιλομύτης. Άσε που έβλεπα κι αυτή τη Vavrinec να τον παρακολουθεί σε κάθε ματς και τον θεωρούσα τον σούπερσταρ αθλητή με το χειρότερο γούστο στις γυναίκες. Κι όμως. Στα τρωτά του χρόνια (πλέον ο Roger είναι στο 3 της κατάταξης), ο Federer έγινε αδελφός.

Πιο γελαστός, πιο ενήμερος της λογικής, σταδιακής απομάκρυνσής του από την τελειότητα, ο Ελβετός, ειδικά όσο στο παιχνίδι κυριαρχούν οι Ναδάλ και οι Τζόκοβιτς, αποτυπώνεται καλύτερα στο μυαλό ως ο πιο θελκτικά ρομποτικός τενίστας που είδα ποτέ. Άψογες κινήσεις, ΣΤΙΛΑΤΕΣ κινήσεις, τρομακτικά αθλητικός, τόσο sharp στα χτυπήματά του για σχεδόν μια δεκαετία. Φονικό forehand, τέλεια αντίληψη του παιχνιδιού.

Θεέ μου, πόσα επίθετα και επιρρήματα σε δύο μόνο παραγράφους.

Τον Γκόραν Ιβανίσεβιτς επιλέγει η Γιώτα Κουνάλη

Τον υποστήριζα πάντα και ας έχανε συνέχεια. Kι χόρτασα ήττες. Οπότε όταν σήκωσε το Γουίμπλεντον στην 4η προσπάθεια στο καλύτερο τουρνουά που έχει γίνει ποτέ, ένιωσα και εγώ πως μου αναλογούσε μερίδιο της επιτυχίας. Διέθετε όχι το καλύτερο, όχι το μεγαλύτερο, αλλά σίγουρα το αποτελεσματικότερο σερβίς και είναι ο μοναδικός που έχω δει που μπορούσε να πάρει ένα γκέιμ με τέσσερις συνεχόμενους άσους. Ήταν και αριστερόχειρας. Διπλό bonus.

Και εντάξει τον Πιτ Σάμπρας δεν μπορούσε να τον νικήσει στα μεγάλα τουρνουά, όμως μπορούσε να χάσει από τον καθένα. Όπως τον Ντόμινικ Χρμπάτι στο US Open και μετά να δώσει μια συνέντευξη Τύπου (σ.σ. δεν υπήρχε ποτέ άδεια καρέκλα όταν μιλούσε ο Μπιγκ Ίβο) μέσα στην κατάθλιψη, όπου απειλούσε πως θα αυτοκτονήσει. Την επόμενη χρονιά πραγματοποίησε το όνειρο του και ολόκληρο το Σπλιτ πήγε στο αεροδρόμιο για να τον υποδεχθεί και αυτός εμφανίστηκε με τη φανέλα του Ντράζεν. Περήφανος Κροάτης (καλό ή κακό δεν ξέρω), πλήρωνε από την τσέπη του για να γίνουν καλύτεροι παίκτες οι νεαρότεροι συμπατριώτες του. Ποιος το κάνει αυτό;

Μέχρι απέναντι από τον Ράφτερ με έβαλε:

Τζίμι Κόνορς λέει ο Γιάννης Φιλέρης

Όταν (μικροί) διαλέγαμε ... ομάδες και αθλητές, είχα ένα πρόβλημα. Έπρεπε να βρω κάποιον που να κοντράρει τον εκλεκτό του μεγαλύτερου αδερφού μου. Ο οποίος ως μεγαλύτερος, προλάβαινε και έπαιρνε τον καλύτερο. Στο αγγλικό ποδόσφαιρο, βέβαια, δεν υπήρχε πρόβλημα. Ήταν "βαρεμένος" Γιουνάιτεντ, οπότε η επιλογή της Λίβερπουλ, τον έστειλε για καμιά 15αριά χρόνια στην πίεση (αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα και τώρα γίνεται το ακριβώς αντίθετο).

Στο τένις, όμως, είχε πάρει Μποργκ.

Εγώ πήρα ... Κόνορς. Ο Αμερικανός τενίστας με την ολύμπια ψυχραιμία, μπορεί να έχασε εκείνους τους δυο τελικούς στο Γουίμπλεντον (1977 και 1978), ενδιάμεσα όμως είχε νικήσει τον Σουηδό σε δυο τελικούς στο US Open. H διαφορά ήταν ότι στην Ελλάδα δε βλέπαμε παρά μόνο ... Γουίμπλεντον. Κι ο αδερφός μου, ήταν σίγουρος ότι δεν θα έχανε.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μποργκ ήταν δέκα χρόνια νεότερος, έχει περισσότερους τίτλους, αλλά στα μεταξύ τους παιχνίδια το τελικό σκορ μόλις ... δυο νίκες περισσότερες για τον Σουηδό αστέρα. Σε αντίθεση με τον ψυχρό και τελείως αναίσθητο Μποργκ, ο Κόνορς έβγαζε κάτι πιο ανθρώπινο και γήινο με τη ρακέτα στο χέρι.

Ο Κόνορς άλλωστε δεν έπαιζε μόνο τένις. Πρώτα απ΄όλα πολέμησε την δυσλεξία. Μετά το έριξε στο ποτό και στις γυναίκες. Η Κρις Έβερτ Λόιντ έπεσε στο κρεβάτι του σε ηλικία 19 ετών, το ειδύλλιό τους ήταν παθιασμένο και έγραψε ιστορία στα ταμπλόιντς της εποχής, μέχρι που η όμορφη Κρις έμεινε ...έγκυος. Ο γάμος δεν έγινε ποτέ και ο Τζίμι παντρεύτηκε αργότερα την άλλοτε playmate του Playboy ΠάτιΜαγκουάιρ με την οποία έχει και δυο παιδιά.

Και για να τελειώνουμε, ο γεννημένος το 1952 Τζίμι, έχει 109 νίκες σε αγώνες ATP, 30 περισσότερες από τον Ρότζερ Φέντερερ και τον Τζον Μάκενρο και 15 από τον Ιβαν Λεντλ. Έχει ρεκόρ 1243 νίκες και 277 ήττες, που μεταφράζεται σε ένα εντυπωσιακό 81.77%. Μόνο ο... Μποργκ ήταν καλύτερός του (με 82.7%)!

Πρόσφατα κυκλοφόρησε τη βιογραφία του. Ο τίτλος χαρακτηριστικός και ...ό,τι πρέπει για να το διαβάσω: Outsider...

Στέφι Γκραφ ο Μάνος Μίχαλος

Αφού πω ότι το τένις είναι το μοναδικό ατομικό άθλημα-αγώνισμα-σπορ που σέβομαι και μου αρέσει να βλέπω, θα σημειώσω ότι σε ένα άθλημα τόσο δύσκολο, σκληρό και απαιτητικό σε σωματικές δυνάμεις και ικανότητες, είναι τεράστιας σημασίας να ξεχωρίζει πραγματικά μια γυναίκα. Και με 107 τίτλους, 902 νίκες και μόλις 115 ήττες (μιλάμε για 1 στα ματς έχανε, όχι αστεία), όλα τα Open του κόσμου, χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (δύο), μια τεράστια κληρονομιά στο γερμανικό τένις και μια δυναμική παρουσία off court, η Στέφι Γκραφ σε κάνει να πιστεύεις, ότι θα έπαιζε μία εναντίον δύο με τον Φέντερερ και τον Ναδάλ και αν δεν κέρδιζε, σίγουρα θα έκανε τους δύο κυρίους να υποκλιθούν μπροστά της.

Η Γκραφ δεν έκανε πλάκα ποτέ πάνω στο χώμα ή το γρασίδι, δεν είχε ποτέ το μυαλό της στο να τραβήξει την προσοχή του κόσμου με κοντά σορτς, δεν άφησε τη δουλειά της για να υποδυθεί τη σελέμπριτι. Άλλωστε, είχε τον Αντρέ Αγκάσι να παίζει το ρόλο του διασκεδαστή. Κάποιος, έπρεπε να κρατάει το σπίτι και την υπόληψη της οικογένειας σε ένα σταθερό σημείο. Ένα μεγάλο respect σε μια τεράστια κυρία του παγκόσμιου αθλητισμού.

Ρότζερ Φέντερερ (και) ο Θοδωρής Κουνάδης

Βάζω και εγώ την υπογραφή για την είσοδό μου στο κλαμπ όσων έχει αιχμαλωτίσει ο Ρότζερ Φέντερερ. Δεν έχω δει άλλον να φέρεται στο μπαλάκι με απεριόριστο σεβασμό την ώρα που το χτυπά αλύπητα. Να τρέχει στα κορτ, αριστερά-δεξιά, πάνω-κάτω και να παραμένει ατσαλάκωτος. Να τον βλέπεις απέναντί σου, αριστοκρατικό, αρχοντικό ξέροντας ότι θα σε διαλύσει στο παραμικρό σου λάθος. Παραμένοντας πιστός ιππότης στην πατρίδα του, ακόμα και στα 31 του, δίνοντας τα πάντα στον θρυλικό (πλέον) ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Λατρεύω τον Τζέιμς Μποντ. Είμαι σίγουρος ότι αν γεννιόταν ξανά και επέλεγε να παίξει επαγγελματικό τένις, θα ονομαζόταν Ρότζερ Φέντερερ.

Ραφαέλ Ναδάλ ο Αντώνης Τσιράκης

Όντας ο μικρότερος της παρέας η πρώτη μου συμπάθεια ήταν ο Άντι Ρόντικ. Ο Αμερικανός δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως, είχε κερδίσει την εκτίμησή μου. Ωστόσο, η άνοδος του Ρότζερ Φέντερερ ήταν τέτοια που πολύ γρήγορα όλοι ασχολούνταν με τον Ελβετό. Σάρωνε τα πάντα, ο κολλητός μου τον λάτρευε κι εγώ όσο τον έβλεπα να πετυχαίνει τόσο τον αντιπαθούσα. Έτσι στηρίχθηκα σ' εκείνον που είχε τα προσόντα να τον γκρεμίσει, τον Ράφα Ναδάλ.

Ακόμα και τώρα που η πορεία του Ισπανού είναι πτωτική λόγω των πολλών τραυματισμών, έχει την απόλυτη υποστήριξή μου. Μιλάμε για τον πιθανότατα πιο αθλητικό παίκτη που έχω δει, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να βγάζει ασύλληπτες άμυνες και να χαρίζει εντυπωσιακά ράλι. Αν έπρεπε να διαλέξω την αγαπημένη μου στιγμή από τον «βασιλιά» του Ρολάν Γκαρός, τότε αυτή δεν είναι άλλη από την αποκαθήλωση του Φέντερερ στο «Γουίμπλεντον» στον μυθικό τελικό του 2008.

Στέφαν Έντμπεργκ ο Δημήτρης Κεφαλάς

Ο Στέφαν Έντμπεργκ ανήκει στην γενιά των Σουηδών που κυριάρχησαν στο παγκόσμιο τένις από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Μαζί με τους συμπατριώτες του Μπγιορν Μποργκ και Ματς Βιλάντερ σημάδεψαν την ιστορία του τένις. Κέρδισε έξι τίτλους γκραν σλαμ και του ξέφυγε μόνο το Ρολάν Γκαρός. Του το στέρησε ο απίθανος κινεζοαμερικάνος Τσανγκ στο τελικό του φημισμένου τουρνουά το 1989.

Ίσως ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του τένις στο "σερβίς-βολέ". Επέλεγε λιγότερο δυνατό σερβίς που του έδινε χρόνο να ανέβει γρήγορα στο φιλέ και να κερδίσει εκεί τον πόντο. Δεν είχε τη δύναμη του Σάμπρας και του Μπέκερ (χαρακτηρίστηκε πολύ soft σε σύγκριση με αυτούς).Το μπακχαντ χτύπημα του Έντμπεργκ θεωρήθηκε το καλύτερο στην εποχή του, σημαντικό στοιχείο στην τεχνική του. Έμεινε για 72 εβδομάδες στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης.

Στέφι Γκραφ η κορυφαία (Αντωνία Μαραγούσια)

Για μένα η αγαπημένη μου τενίστρια είναι και η καλύτερη που έχω δει ποτέ να αγωνίζεται στις κορυφαίες διοργανώσεις του τένις. Η Στέφι Γκραφ άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στο παγκόσμιο τένις, έχοντας κατακτήσει 22 Grand Slam, γράφοντας ιστορία το 1988 όταν σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, κατακτώντας πέντε σερί Grand Slam από το αυστραλιανό Open του 1988 μέχρι το αντίστοιχο της επόμενης χρονιάς και πετυχαίνοντας πολλά ακόμα που δεν έχει ουσία να αναφέρουμε για οικονομία χώρου.

Γιατί λοιπόν επιλέγω τη Στέφι Γκραφ; Ήταν πολύ γρήγορη, έξυπνη και μη προβλέψιμη στο παιχνίδι της. Μα πάνω απ' όλα ήταν μία παίκτρια πολεμίστρια, που πάντα ήξερες πως δεν θα παρατούσε έναν αγώνα αν δεν τον είχε παλέψει 100%. Μεγάλες αντίπαλοι της, αναγνώρισαν την αξία της και αυτό ήταν το μεγάλο παράσημο της Στέφι Γκραφ. Κι επειδή η κορυφαία μόνο έναν από τους καλύτερους μπορούσε να αγαπήσει, παντρεύτηκε τον Αντρέ Αγκάσι το 2001.

Νόλε, είσαι αρρώστια, λέει ο Ηλίας Ευταξίας

Ίσως είναι η πρώτη και η μοναδική φορά που θα συμφωνήσω με ΟΛΟΥΣ τους συναδέλφους. Άλλωστε στο τένις απολαμβάνεις και πανηγυρίζεις τον κάθε πόντο από όπου και αν προέρχεται (διαφορετικά ΜΗΝ βλέπεις). Θα μπορούσα να γράψω για τον κάθε έναν από αυτούς, αλλά χωρίς να θέλω να το αιτιολογήσω, θα το κάνω για τον Νόβακ Τζόκοβιτς (άντε κι επειδή κανείς δεν έγραψε κανείς γι' αυτόν). Τον άνθρωπο που έδωσε στο τένις το πάθος που βλέπεις μόνο σε ποδοσφαιρικά γήπεδα. Τον τενίστα που σκίζει τα ρούχα του στο γήπεδο, φωνάζει συνθήματα, μονολογεί, εκνευρίζεται, διασκεδάζει και μιμείται όλους τους συναθλητές του. Ο Σέρβος είναι "τρελός", αλλά με την καλή έννοια και έχει κυριαρχήσει στα court τα τελευταία χρόνια χωρίς να έχει την απαράμιλλη τεχνική του Φέντερερ ή τα απίστευτα φάλτσα στα φόρχαντ του Ναδάλ ή τις εκτός πραγματικότητας άμυνες του Μάρεϊ. Ουσιαστικά, ο Νόλε, εκφράζει το τένις της νέας εποχής όπου η αντοχή, τα φυσικά προσόντα, η ταχύτητα, η ελαστικότητα και η δύναμη συνυπάρχουν με το αστείρευτο ταλέντο του Σέρβου για να βλέπει ο κόσμος μαγικές χρονιές όπως αυτή του 2011. Δεν είναι ο καλύτερος (o RF είναι ο Μαραντόνα του τένις), αλλά είναι.... αρρώστια!

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον ζογκλέρ Μονφίς. Το τενίστα που βγάζει χτυπήματα τα οποία όλοι οι άλλοι δεν έχουν σκεφτεί πως υπάρχουν. Αν ήταν πιο σοβαρός και χωρίς τραυματισμούς θα είχε καλύτερη μοίρα ο αέρινος Γάλλος. Τον τιμώ και τον σέβομαι (αφιερωμένο στο Γιάννη Γεωργόπουλο) για τις στιγμές διασκέδασης που μου προσφέρει.

Υ.Γ. Άγκασι (με τον τόνο στο Ά) μου/μας λείπεις. Εσύ, η τρέλα σου, το πάθος σου, οι στυλιστικές εμφανίσεις σου, το μαλλί σου και η καράφλα σου.

Ένας από τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ τελικούς: