Ο Μπράιαν Κλαφ αποτελεί μία από τις πιο χαρισματικές προσωπικότητες που ανέδειξε ποτέ το αγγλικό ποδόσφαιρο. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο συνέδεσε το όνομά του με τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ιστορίας του βρετανικού ποδοσφαίρου.

Χάρισε τίτλους σε ομάδες που δεν είχαν κατακτήσει πότε τρόπαιο στην ιστορία τους και τοποθετείται στην κορυφή της λίστας των κορυφαίων προπονητών που δεν ανέλαβαν τα ηνία της εθνικής Αγγλίας.

Δεν του άρεσαν οι τακτικές, δέχτηκε μπόλικη κριτική και άρνηση κι' όμως κυριάρχησε στην Ευρώπη. Ευφυής έφερε τα πάνω κάτω στα ποδοσφαιρικά ήθη της Αγγλίας. Ηξερε να συγκεντρώνει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.

Σατράπης προς τους ποδοσφαιριστές, αλλά και δίκαιος. Ήταν των άκρων. Τον λάτρευαν ή τον μισούσαν. Το Sport24.gr θυμάται τον θρύλο του αγγλικού ποδοσφαίρου, που έφυγε από την ζωή στις 20 Σεπτεμβρίου 2004 χάνοντας την μάχη με τον καρκίνο.

Forza Juventus

Υπήρχε μουσική, συνήθως, στο γραφείο του. Σιγοτραγουδούσε ένα τραγούδι από την πλούσια αμερικάνικη συλλογή τραγουδιών σε στυλ Φρανκ Σινάτρα. Ένα από τα αγαπημένα του ήταν το "I don't want to set the world on fire" των "Ιnk Spots".

Ειρωνική ή όχι η επιλογή του, ο Μπράιαν Κλαφ ξεκίνησε με σκοπό να βάλει... φωτιά στο ποδόσφαιρο. Οι φιλοδοξίες του ως παίκτης σμπαραλιάστηκαν από έναν τραυματισμό στο γόνατο, που τον ανάγκασε να αποχωρήσει από τους αγωνιστικούς χώρους σε ηλικία 27 χρονών.

Η παράδοση που ήθελε τους ποδοσφαιριστές στην εποχή του να γίνονται ιδιοκτήτες αθλητικών ειδών ή παμπ δεν ήταν του χαρακτήρα του. Ως προπονητής της Ντέρμπι Κάουντι και της Νότιγχαμ Φόρεστ θα ανέτρεπε τα δεδομένα.

" Κάποιοι με συγκρίνουν με τον Ελένιο Ερέρα και θέλω να τους ευχαριστήσω καθώς είναι τιμή μου. Ωστόσο, ποτέ δεν έχω απολυθεί", είχε δηλώσει ο Κλαφ, στην συνέντευξη Τύπου πριν τον ευρωπαϊκό ημιτελικό με την Γιουβέντους, ως προπονητής της Ντέρμπι την σεζόν 1972-73.

Οι διπλές αναμετρήσεις αποτέλεσαν την πρώτη σύγκρουση του νεαρού προπονητή με το ιταλικό ποδόσφαιρο. Με βοηθό τον Πίτερ Τέιλορ, σε ρόλο συμβουλάτορα, ο Κλαφ είχε κερδίσει το πρωτάθλημα με την Ντέρμπι και την οδηγούσε στην Ευρώπη μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ξεπερνώντας την φημισμένη Μπενφίκα στον δεύτερο γύρο.

Η περιέργεια των Ιταλών δημοσιογράφων να τον γνωρίσουν ήταν τόσο μεγάλη που ταξίδεψαν μέχρι την Αγγλία για να τον συναντήσουν, μετά από μία αναμέτρηση με την Άρσεναλ. Τα υποσχόμενα δέκα λεπτά έγιναν δύο ώρες συνομιλίας και τους Ιταλούς να φεύγουν εντυπωσιασμένοι με τον Κλαφ.

Στον πρώτο αγώνα στο Τορίνο, η Γιουβέντους νίκησε 3-1 σε ένα αμφιλεγόμενο ματς, που εξόργισε τον Κλαφ και τον ανάγκασε μετά την λήξη του να δηλώσει: " Δεν μιλάω σε κλέφτες".

Χωρίς τον κεντρικό αμυντικό Ρόι ΜακΦάρλαντ και τον μέσο Άρτσι Γκέμιλ στον επαναληπτικό, το έργο της Γιουβέντους έγινε ακόμα πιο εύκολο.

Στην συνέντευξη Τύπου πριν το ματς ο Κλαφ εμφανίστηκε με μπουκάλια μπύρας ενώ απαντούσε στις ερωτήσεις των Ιταλών, προκαλώντας αμηχανία στους παρευρισκόμενους.

Διασκεδάζοντας την αναμπουμπούλα που είχε δημιουργηθεί, δήλωσε για τον ημιτελικό: " Δεν θέλω να κάνω προβλέψεις όπως ο Πίτερ Τέιλορ. Είπε ότι θα σημειώσουμε τέσσερα ή πέντε γκολ. Εγώ θα πω μόνο ότι θα περάσουμε". Η Ντέρμπι αποκλείστηκε με "λευκή" ισοπαλία. Η πρώτη ευρωπαϊκή εξόρμηση του Κλαφ είχε φτάσει στο τέλος της.

Οι Ιταλοί θίχτηκαν όταν αποκάλεσε τους παίκτες της Γιουβέντους ρομπότ και τον αποκάλεσαν "δεύτερης κατηγορίας Ερέρα" και έμειναν έκπληκτοι όταν όρμησε στα αποδυτήρια της Γιουβέντους δίνοντας συγχαρητήρια στον πρόεδρο της "Μεγάλης Κυρίας" Τζιαμπέρο Μπονιπέρτι, μετά την πρόκριση της στον τελικό.

Τα λόγια αυτά επανέλαβε και στην συνέντευξη Τύπου. " Το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο. Καλή επιτυχία στο Βελιγράδι (Η πόλη που διεξήχθη ο τελικός). Θα ζητωκραυγάζω για την Γιουβέντους". Ότι και να είπε ο Κλαφ, ανακουφίστηκε, χωρίς να το δείχνει δημοσίως, όταν η Γιούβε έχασε από τον Άγιαξ στον τελικό.

Ανεξάρτητα με το τι πίστευαν οι Ιταλοί, ο Τσέχος προπονητής της Γιουβέντους Τσέστμιρ Βιτσπάλεκ, έβλεπε έναν γνώστη του ποδοσφαίρου πίσω από τον εκκεντρικό του χαρακτήρα: " Αν λέει ότι είμαστε ρομπότ σημαίνει ότι έχουμε αγγίξει την τελειότητα. Να επισημάνω ότι στο Λονδίνο εναντίον της Άρσεναλ η ομάδα του αγωνίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, σαν ιταλική ομάδα".

Ο Βιτσπάλεκ είχε προσέξει ότι αν και ο Κλαφ δεν ανέφερε ποτέ την λέξη τακτική, σαν να ήταν κάτι προσβλητικό, την χρησιμοποιούσε όταν ήταν ανάγκη. Τα μίντια έδιναν λιγότερο προσοχή στις τακτικές του και περισσότερο στον ίδιο.

Το θαύμα του Κλαφ

Το 1979 ο Κλαφ ήταν προπονητής της Νότιγχαμ Φόρεστ. Η αποζημίωση που είχε πάρει από την Λιντς, 44 ημέρες μετά την πρόσληψη του το 1974, τον είχε κάνει οικονομικά ισχυρό. Ο σύλλογος είχε να κατακτήσει τρόπαιο από το 1959 και η εικόνα που προκαλούσε ήταν μάλλον θλιβερή.

Ο Κλαφ αναγέννησε την Νότιγχαμ και δημιούργησε μία ομάδα με αρχές που κυριάρχησε στην Ευρώπη. Η απόκτηση του τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον από την Μπέρμπιγχαμ και του Τρέβορ Φράνσις, (επιθετικός αξίας 1.000.000 λιρών), έγιναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο αρχηγός Τζον ΜακΓκόβερν συμμετείχε σε όλες τις ομάδες του Κλαφ.

Ο χαφ Τζον Ρόμπερτσον ήταν στην λίστα του Κλαφ από την πρώτη στιγμή που πήγε στη Νότιγχαμ ενώ οι Ίαν Μπόιερ, Κένι Μπερνς, Φρανκ Κλαρκ, Λάρι Λόιντ και Άρτσι Γκέμιλ όλοι είχαν κριθεί ανεπαρκής ποδοσφαιρικά από τις ομάδες που ανήκαν στο παρελθόν.

Ο επιθετικός Γκάρι Μπιρτλς είχε αποκτηθεί από την ερασιτεχνική Long Eaton United. Άλλοι παίκτες όπως ο Βιβ Άντερσον και ο Μάρτιν Ο' Νιλ πληρούσαν τις προϋποθέσεις αν και ορισμένοι από αυτούς είχαν παραπανίσια κιλά όπως ο Ρόμπερτσον και ήταν λίγο αδέξιοι όπως ο Λόιντ. Ο Κλαφ είχε δει κάτι σε αυτούς και του ήταν αρκετό.

Είχε την δυνατότητα να κρατάει τους παίκτες του σε εγρήγορση και σε αβεβαιότητα όσον αφορά τις προθέσεις του. Οι ευρωπαϊκοί αγώνες περιελάμβαναν πολύ μπίρα, φάρσες και παιχνίδια μυαλού. Ο Kλαφ είχε τον τρόπο του!

Οι Άγγλοι δεν ήξεραν τι να υποθέσουν για την Νότιγχαμ όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1978 ενώ ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός της Λίβερπουλ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών θεωρήθηκε ως τύχη. Γρήγορα διαψεύστηκαν.

Μετά την πρόκριση στον τελικό επί της Κολωνίας η "La Stampa" χαρακτήρισε τον Κλαφ ως μεγάλο στρατηγό του οποίου η ομάδα απέδειξε την τακτική της υπεροχή έναντι των Γερμανών. Περισσότερο υπερβολικός ο τίτλος της "El Mundo Deportivo" τον συνέκρινε με τον Ρίνους Μίχελς, τον αρχιτέκτονα του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου.

" Ο ένας δουλεύει για τον άλλον. Όταν βγαίνουν στην επίθεση έχουν εννιά επιθετικούς. Όταν αμύνονται έχουν εννιά αμυντικούς. Όποιος είναι κάτοχος της μπάλας έχει δίπλα του τρεις ή τέσσερις παίκτες για να την πασάρει", έγραφε ο Ισπανικός Τύπος.

Η λιγότερο διάσημη Μάλμε ήταν η αντίπαλος στον τελικό. Οι Σουηδοί είχαν να αντιπαρατάξουν μόνο το παθητικό οφσάιντ απέναντι στη Νότιγχαμ που κατέκτησε το τρόπαιο με γκολ του Τρέβορ Φράνσις.

Έκανε τον κόσμο να σωπάσει

Αν κερδίσει μία ομάδα κάτι για πρώτη φορά ο κόσμος μπορεί να το θεωρήσει ως τύχη. Αν επαναλάβεις την επιτυχία τότε θα τους αναγκάσεις να σωπάσουν, έλεγε ο Κλαφ. Αυτό πέτυχε η Νότιγχαμ.

Παρότι κάτοχος του τροπαίου δεν ήταν το φαβορί απέναντι στο Αμβούργο στο τελικό της Μαδρίτης. Όταν ρωτούσαν τον Κλαφ για την παρουσία του Κέβιν Κίγκαν στον τελικό απαντούσε: " Περισσότερο ανησυχώ που δεν αγωνίζεται ο Τρέβορ Φράνσις".

Ο Ρόμπερτσον πέτυχε το μοναδικό γκολ του αγώνα και ο Μπρνκο Ζέμπετς, προπονητής του Αμβούργου, δήλωνε απογοητευμένος μετά το ματς. Ο Κλαφ συνεχάρη τον Ζέμπετς με ένα φιλί στην συνέντευξη Τύπου.

Ο Ιταλός Έντσο Μπεαζόρτ (παγκόσμιος πρωταθλητής ως προπονητής της Ιταλίας το 1982) τον κατηγόρησε για κατενάτσιο ενώ ο Λαντισλάο Κουμπάλα, ο θρύλος του Ουγγρικού ποδοσφαίρου, ήταν περισσότερο γενναιόδωρος: " Moυ αρέσει η Νότιγχαμ. Κάνει το παιχνίδι της και πρέπει να μάθουμε από αυτήν. Κινούνται σωστά στο γήπεδο, μαρκάρουν και παίζουν παθιασμένα όλοι οι παίκτες".

Η νίκη είχε και αρνητικές επιπτώσεις. Οκτώ παίκτες δεν επέστρεψαν στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα προκειμένου να συναντήσουν τις γυναίκες τους στο κέντρο της πόλης και το γυαλί ράγισε. Το θαύμα της Νότιγχαμ Φόρεστ είχε ολοκληρωθεί.

Το άστρο του άρχισε σιγά σιγά να σβήνει και ο επίλογος της θητείας του στη Νότιγχαμ γράφτηκε την σεζόν 1992-93 μετά τον υποβιβασμό της ομάδας στην δεύτερη κατηγορία.

Το ανεκπλήρωτο όνειρό του ήταν να καθίσει στον πάγκο της εθνικής Αγγλίας. Τον Ιανουάριο του 2003, ο Κλαφ υπεβλήθη σε μεταμόσχευση ήπατος και άντεξε 20 μήνες με τον καρκίνο, ο οποίος τον λύγισε στις 20 Σεπτεμβρίου του 2004.