Το να είσαι οπαδός της Μάτζεστε του Γιουνάη αυτήν την περίοδο δεν είναι εύκολο. Η ομάδα δεν τραβάει, δεν παίζει ποδόσφαιρο που να βλέπεται, προοπτική δεν φαίνεται να υπάρχει, υπάρχουν κενά σε όλες τις γραμμές του γηπέδου και όσο πιο ψηλά πας στην σκάλα των διοικητικών ευθυνών τόσο πιο μαύρη απόγνωση σε πνίγει. Κάθεται εκεί ψηλά ο Εντ ο Γούντγουορντ στην υπέροχη θρονούμπα του, κλείνει το ένα εμπορικό ντιλ μετά το άλλο, τα λεφτά μπαίνουν στο ταμείο, την ίδια στιγμή που στο γκαζόν η ομάδα φαίνεται να την βγάζει με ένα μίλκο και ένα κρουασάν. Ακριβά μίλκο και κρουασάν ασφαλώς, αλλά καταλαβαίνετε τι λέω.

Ως εκ τούτου το ματς της Κυριακής με την Λίβερπουλ φανδάζει κάπως στενάχωρο. Στενάχωρο γιατί η λογική λέει (όσο και αν η λογική καμιά φορά κάμει διακοπές στην Premier League και σου σερβίρει φοβερές προγνωστικές ανατροπές) πως η ομάδα του Κλοπ θα έρθει στο Ολντ Τράφορντ και θα πάρει το θρίπονδο με μια κάποια άνεση. Άνεση που της δίνει το αγωνιστικό της σερί, καθώς και η μπάλα που έχει παίξει μέχρι στιγμής. Άνεση που της δίνει το γεγονός πως η Γιουνάη είναι που είναι μαύρο χάλι, θα της λείπει και ο Ντε Χέα, που μπορεί να μην είναι και στην καλύτερη φόρμα της καριέρας του, αλλά διάολε είναι ο Ντε Χέας.

Και κάπως έτσι έρχεσαι και κοιτάς τις επιλογές που έχει ο πτχωός πλην τίμιος Σόλσκιερ για την βασική ενδεκάδα της Κυριακής και αρχίζεις και σκέπετεσαι πόσο εύκολα θα χώραγαν στην τωρινή Γιουνάη κάποιοι παίκτες του παρελθόντος που πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την ομάδα, ή ακόμα χειρότερα, που πέρασαν, ακούμπησαν, και τους θυμόμαστε ως ανέκδοτο.

ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΟΣ ΚΛΕΜΠΕΡΣΟΝ ΚΑΙ ΤΖΕΜΠΑ-ΤΖΕΜΠΑ

Θυμόμαστε ως τέτοιο τον μουντιαλικό Κλέμπερσον ας πούμε, που ήρθε ως τρεχαντήρι και πολυεργαλείο της εθνικής Βραζιλίας και στην Αγγλία έφτασε κάποιος εξάδερφος του ο οποίος έμοιαζε διαρκώς ανήσυχος και αγχο-ιδρωμένος όταν του έλεγαν "καλός και ο πάγκος, δεν μπαίνεις να παίξεις και λίγο;". Θυμόμαστε ως τέτοιο τον αμίμητο Έρικ Τζεμπά- Τζεμπά, τον Καμερουνέζο τύπο που όταν ήρθε στην ομάδα κάποιοι αντίχριστοι από το τμήμα μάρκετινγκ της Γιουνάη έγραψαν "we have a new Eric", επειδής και καλά και αυτόνα Έρικ τόνε λένε και ο προηγούμενος Έρικ ήταν ένας Καντονάς και κάπου εκεί έβγαζες τα μάτια σου με το κουτάλι, έκοβες τα αυτιά σου με μαχαίρι για την μερέντα και πήγαινες να ζήσεις στα βουνά να σε φάνε οι λύκοι.

Δεν ξεχνάμε επίσης τον Μάσιμο τον Ταήμπι τον αψηλό Ιταλό κίπερ που είχε φάει κάτι αδιανόητα αστεία γκολ και είπε ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΚΑ πως δεν τα έφαγε επειδή ήσαν χάφτας αλλά επειδής εφόραγε λάθος τάπες στα παπούτσα.

Και λαστ μπατ νοτ ληστ που λένε και στο χωριό μου, το γραφικό Ρέντινγκ της Ανχλίας, θυμόμαστε τον Γούιλιαμ τον Προυνιέ, τον Γάλλο γλόμπο που είχε έρθει δανεικός την εποχή του Άλεξ Φέργκιουσον δια να βοηθήσει στο κένδρο της αμύνης και είχε μείνει γυμνό από τραυματισμούς (και κοντρόλ θα έλεγε κάποιος όταν έχεις εκεί τον Μπρους και τον Πάλιστερ, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός ο κάποιος) και έπαιξε ένα μαγικό ματς εναντίον της Τότεναμ, τον έκανε μέσα-έξω και γύρω-γύρω όποιος είχε ίσκιο και έκτοτε δεν τον ξαναείδε η κόκκινη η φανέλα, το Ολδ Τράφορντ και η Αγγλία γενικότερα.

ΣΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΓΙΟΥΝΑΗ ΧΩΡΑΓΑΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ

Θα μου πείτε εσείς τώρα: ρε παλικάρι μου, με τον πόνο μας παίζεις; Δεν μας φτάνουν τα τωρινά μας τα χάλια, μας θυμίζεις και τα παλιά; Δίκιο έχετε σε μια πρώτη ανάγνωση, λάθος σε μια δεύτερη. Διότι φίλες και φίλοι, σε ΑΥΤΗΝΑ την Γιουνάη, στην ΤΩΡΙΝΗ Γιουνάη, σε αυτήν που αναγκάζεται να βάνει μέσα τον Μάτιτς που αν και αγαπημένος μου λεβεντονιός θυμίζει μια από συνταξιούχο πλέον, άνετα χώραγαν οι παραπάνω ΗΡΩΕΣ δια να δώκονε μερικα ποιοτικά αγωνιστικά λεπτά.

Εκτός και αν υπάρχει κάποιος που να θεωρεί ότι ο Φρεντ, ο λούτρινος ποκοπίκος που πασχίζει φιλότιμα να κερδίσει ένα πεντάλεπτο συμμετοχής είναι πολλές κλάσεις παραπάνω από τον Κλέμπερσον, ή ότι ο τωρινός Μάτιτς (και όχι το συγκλονιστικό εξάρι που ήταν στην Τσέλσι ας πούμε) μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον Τζεμπά-Τζεμπά και να του πει "ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ".

Και να σας το πάω και ένα βήμα παραπέρα; ΟΧΙ ΘΑ ΤΟ ΠΑΩ. ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ Ο ΠΡΟΥΝΙΕ, Ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ Ο ΠΡΟΥΝΙΕ ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΛΑΚΕΡΩΝ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΥΝΑΗ, Ο ΚΑΡΑΦΛΟΣ ΟΓΚΟΛΙΘΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ, θα μπορούσε ευκόλως να πάει στον Ρόχο και να του πει "φύγε από τον πάγκο, τρισκατάρατε Αργεντινέ τατουαζάκια, αυτή η θέση μου ανήκει". Και ξέρετε και κάτι; Ο Ρόχο, ο τρισκατάρατος Αργεντίνος τατουαζάκιας, θα τσαντιζόταν προς στιγμήν, αλλά μετά το πέρας ενός λεπτού και δέκα δευτερολέπτων ακριβώς θα έβανε κεφάλι κάτω και θα έλεγε "έχεις δίκιο ρε Γουίλιαμ, πάω να κόψω χόρτα".

Αυτό ακριβώς, τιποτάλλο.