Πάει, μας αποχαιρέτησε και ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου...

Έφυγε πλήρης ημερών και όχι μόνον: έφυγε πλήρης καθ’ όλα, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη σε όλες τις πτυχές της ζωής του: την αθλητική και δη την μπασκετική, την προσωπική, την οικογενειακή, την επαγγελματική, την κοινωνική...

Ο Ζάχος, ο οποίος πριν από την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου είχε παίξει ποδόσφαιρο ως δεξιός εξτρέμ στον Ολυμπιακό, ήταν ένας μειλίχιος, ευγενής και πράος άνθρωπος, ένας ευπατρίδης του μπάσκετ και ένας εραστής του αθλητισμού στον οποίο αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι: τόσο από το μετερίζι του αγαπημένου του Ιωνικού Νέας Φιλαδελφείας, όσο και από εκείνο της ΕΟΚ στον προεδρικό θώκο της οποίας έστεκε επί 21 συναπτά έτη (1977-1998).

Ο Αλεξάνδρου υπήρξε ένας διοικητικός παράγων παλαιάς κοπής και τούτο δεν το γράφω αυτό εν είδει αγιογραφίας και επειδή τάχα ο (κάθε) νεκρός δεδικαίωται, αλλά επειδή είναι αλήθεια: ένας άνθρωπος με μόρφωση, καλλιέργεια, κουλτούρα, εργατικότητα, ανιδιοτέλεια, αυστηρότητα, τιμιότητα, ηθική και αξιοπρέπεια.

"Ήρθα να ακούσω, όχι να ακουστώ"

Ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφερόταν για την αυτοπροβολή, του και για το θεαθήναι τοις ανθρώποις και από στάση ζωής σε κάθε δημόσια εμφάνιση του ανταποκρινόταν στο νόημα μιας ατάκας που άκουσα πριν από πέντε χρόνια από το στόμα του τότε Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου και νυν Αρχιεπισκόπου Κρήτης, Ευγένιου του Β’...

Τιμούσε με την παρουσία του μια αθλητική εκδήλωση στο Ρέθυμνο και όταν οι αμφιτρύωνες του ζήτησαν να κάνει έναν χαιρετισμό αρνήθηκε ευγενικά με το σκεπτικό ότι "εδώ ήρθα να ακούσω και όχι να ακουστώ"!

Κατ’ αυτόν τον τρόπο διαβίωσε και διοίκησε και ο εκλιπών: είχε ευήκοα ώρα και ενδιαφερόταν να ακούει και όχι να ακούγεται, χωρίς ποτέ να οικειοποιείται καταστάσεις και επιτυχίες, χωρίς να ομιλεί επί προσωπικού, πομπωδώς και με στόμφο...

"Μπήκε λευκός και φεύγει πάλλευκος"

Εντέλει, τον πιο σωστό χαρακτηρισμό για τον βίο, την πολιτεία και το ποιόν του, τον έδωσε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος στην πρώτη συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΟΚ, τον Φεβρουάριο του 1998, όταν τον διαδέχθηκε...

Ο πρόεδρος Ζαχαρίας Αλεξάνδρου μπήκε στην Ομοσπονδία λευκός και σήμερα φεύγει πάλλευκος"!!!

Ο δικηγόρος (και παντρεμένος με τη συμβολαιογράφο Νίκη Τρυπιά, κόρη του εμβληματικού Δημάρχου Νέας Φιλαδελφείας Νίκου Τρυπιά-Κόλλια) Ζαχαρίας Αλεξάνδρου άρχισε την παραγοντική καριέρα του, με παρότρυνση του πεθερού του, ως πρόεδρος του Ιωνικού ΝΦ από το 1957 έως το 1965.

"Κάτι πιο μικρό από την ΑΕΚ"

Ο ίδιος είχε αποκαλύψει πως το 1953 ο Νίκος Τρυπιάς του ζήτησε να ασχοληθεί με την ΑΕΚ, αλλά ο Αλεξάνδρου αντέτεινε ένα ατράνταχτο επιχείρημα: "είμαι νεαρός και άπειρος ακόμα. Ας ασχοληθώ με κάτι πιο... μικρό"!

Εκείνη την εποχή πρωτοστάτησε στην απεξάρτηση του μπάσκετ και του βόλεϊ από τον ΣΕΓΑΣ και όταν το 1965 ιδρύθηκε η ΕΟΑΠ (Ελληνική Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών) στις πρώτες εκλογές, αν και προερχόταν από την αντιπολίτευς, πλειοψήφησε σε σταυρούς προτίμησης, αφήνοντας πίσω τους πανίσχυρους παράγοντες εκείνης της εποχής, όπως ο Αθανάσιος Μαντέλος και ο Τζακ Νικολαϊδης.

Η Χούντα έπαυσε εκείνη τη διοίκηση και όταν το 1970 ιδρύθηκε η ΕΟΚ ο τότε πρόεδρος Βλαδίμηρος Βάλλας τοποθέτησε τον Αλεξάνδρου με το ζόρι στη θέση του Γενικού Γραμματέα από την οποία αποχώρησε λόγω της πολιτικής κατάστασης για να επανέλθει στα κοινά αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση.

Η προεδρία, η αστραπή και το αναπτυξιακό πρόγραμμα

Το 1977 εξελέγη πρόεδρος έχοντας στο πλευρό του, μεταξύ άλλων, τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον Νότη Μαστρογιάννη και τον Πέτρο Καπαγέρωφ και παρέμεινε σε αυτό το πόστο μέχρι τις 25 Ιανουαρίου του 1998, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος στην επιτροπή μεταγραφών και στη δικαστική επιτροπή και παράλληλα ασχολιόταν με τη μεγάλη αγάπη του.

Ποια ήταν αυτή; Το αναπτυξιακό πρόγραμμα το οποίο καθ’ όλη τη δεκαετία του ‘80 υπήρξε πρωτοποριακό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Τον Ιανουάριο του 1999, όταν με τον τίτλο του επίτιμου προέδρου της ΕΟΚ βραβεύθηκε από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου για την προσφορά του στο μπάσκετ, ανέβηκε σεμνά και ταπεινά στο βήμα και εκτός από τις ευχαριστίες του είπε λίγες και καλές κουβέντες...

"Αυτά τα 45 χρόνια πέρασαν σαν αστραπή. Ευχαριστώ πολύ που με τιμάτε και μου δώσατε την ευκαιρία να θυμηθώ μεγάλες στιγμές που ελπίζω ότι δεν θα είναι ανεπανάληπτες".

Και όντως δεν ήταν!

Σε συνέχεια αυτού που έγραψα παραπάνω, στον φάκελο τον οποίο έχω στο αρχείο μου, βρήκα μονάχα δυο συνεντεύξεις του και θαρρώ πως έχουν μουσειακό χαρακτήρα...

Παίζει να είναι οι μόνες που έδωσε στη ζωή του!!!

Τις έδωσε και τις δυο τον Ιανουάριο του 1998, όταν αποχώρησε από τα κοινά (αλλά όχι και από το μπάσκετ και τον αθλητισμό) και έδωσε τη σκυτάλη της προεδρίας στον Γιώργο Βασιλακόπουλο: τη μία στον Γιώργο Νικολάου για την "Απογευματινή" και την άλλη στον Δαμιανό Παπαχατζή για τον "Φίλαθλο"...

"Πηγή χαράς και πηγή ζωής"

Σταχυολογώ εδώ ένα απάνθισμα από αυτά που είχε πει στις δυο συνεντεύξεις και αποτελούν μια παρακαταθήκη για το ελληνικό μπάσκετ:

• Εάν ξαναγεννιόμουν δεν θα άλλαζα τίποτε απ’ όσα έζησα και έκανα. Το μπάσκετ για εμένα ήταν μια πηγή χαράς και μια πηγή ζωής.
• Όλοι μας πρέπει να ξέρουμε πότε πρέπει να αποχωρούμε και πάντως να φεύγουμε ακμαίοι, υγιείς και ζωντανοί!
• Δεν κατηγορώ το Κράτος, αλλά το αναπτυξιακό πρόγραμμα που εφαρμόσαμε πρώτοι σε όλη την Ευρώπη έπρεπε να στηριχθεί περισσότερο από την Πολιτεία για να αποδώσει κι άλλους καρπούς.
• Η Πολιτεία, η ΕΟΚ, η ΕΣΑΚ (ΣΣ: νυν ΕΣΑΚΕ), τα σωματεία και όλοι οι φορείς πρέπει να σηκώσουν αναχώματα στον αφελληνισμό του μπάσκετ που επιχειρείται με την αθρόα εισαγωγή κοινοτικών παικτών.

"Η λαίλαπα του αφελληνισμού"

• Το μπάσκετ εισέρχεται σε μια περίοδο κρίσης και αυτό το βλέπουν και οι τυφλοί! Ο κόσμος κουράζεται από την παρουσία τόσων ξένων και γι αυτό αδειάζουν τα γήπεδα και πέφτουν τα νούμερα της τηλεθέασης στις μεταδόσεις. Η Πολιτεία πρέπει να εμποδίσει τις αθρόες ελληνοποιήσεις και επίσης θα έπρεπε οι πρόεδροι των ομάδων να συνομολογήσουν ένα moratorium για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα.
• Όλα αυτά τα χρόνια κέρδισα την αγάπη του αθλητικού κόσμου και έζησα μεγάλες και ανεξίτηλες στιγμές. Στον αντίποδα έχασα λεφτά διότι παραμέλησα τη δικηγορία και αφοσιώθηκε στο μπάσκετ.
• Αισθάνομαι χαρούμενος, υπερήφανος και γεμάτο από συναισθήματα διότι έβαλα ένα μικρό λιθαράκι στην ανάπτυξη και στην εκτόξευση του ελληνικού μπάσκετ.

"Οι σχέσεις μου με τον Βασιλακόπουλο"

• Με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο συνεργασθήκαμε άψογα, αν και ανήκαμε σε διαφορετικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς χώρους. Εγώ ανήκω στην ευρύτερη φιλελεύθερη παράταξη και ο Γιώργος στις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις, ωστόσο ο αθλητισμός δεν πρέπει να έχει χρώματα και ταμπέλες. Δεν ενοχλήθηκα ποτέ επειδή ο Βασιλακόπουλος αποκαλείται “ισχυρός ανήρ” και εγώ βρισκόμουν στη σκιά του. Ο Γιώργος έχει μια πολύ έντονη προσωπικότητα και εκτός από αθλητάνθρωπος είναι επίσης και ένα πολιτικό πρόσωπο.
• Σε νεαρή ηλικια υποστήριζα τον Ολυμπιακό, άλλωστε έπαιξα κιόλας ποδόσφαιρο εκεί, αλλά οπαδός με τη στενή έννοια δεν ήμουν ποτέ.

"Αδίκησα μόνο το σωματείο μου"

• Εάν κάποιον αδίκησα κατά τη θητεία μου, αυτός είναι ο Ιωνικός Νέας Φιλαδελφείας, το σωματείο μου! Εκείνοι πλήρωσαν τα σπασμένα επειδή εγώ ήθελα να είμαι αντικειμενικός και να μη μεροληπτώ.
• Η τελευταία δύσκολη απόφαση μου ήταν η απόρριψη της ένστασης του Άρη για τον αγώνα με τον Απόλλωνα Πατρών, αλλά ενήργησα όπως επέβαλαν οι κανονισμοί. Το ίδιο έκανα και σε μια περίπτωση με τον Πειραϊκό και ήρθα σε αντιπαράθεση με τον γενικό γραμματέα της ΕΟΚ, τον Πέτρο Καπαγέρωφ.
• Εάν έκανα λάθη; Δεν θυμάμαι κάποιο πολύ σοβαρό...

Το Μουντομπάσκετ Εφήβων και ό,τι κι αν κάνει ο Γκάλης

• Η ομορφότερη στιγμή που έζησα δεν ήταν ο θρίαμβος της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 1987, αλλά εκείνος των Εφήβων στο Μουντομπάσκετ του 1995. Τον χάρηκα διότι προήλθε από τη δεξαμενή του αναπτυξιακού προγράμματος.
• Η πιο άσχημη στιγμή ήταν η αποτυχία μας στο Ευρωμπάσκετ του 1981.
• Ο Γκάλης διαθέτει μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση που δικαιολογεί κάποιες συμπεριφορές του. Όμως ό,τι κι αν κάνει ή ό,τι κι λέει ο Νίκος, είναι ο Γκάλης!