Το μενού των συντακτών του Sport24.gr έχει από Τουρκ Τέλεκομ Αρίνα, Σαϊτάμα Αρένα, Καμπ Νόου και Μπερναμπέου μέχρι Stadion Narodowy, Wembley αλλά και Boleyn Ground!

Περιμένουμε στα σχόλια τις δικές σας εμπειρίες μαζί με φωτογραφίες.

"Τουρκ Τέλεκομ Αρίνα" ο Γιάννης Γεωργόπουλος

Πως να περιγράψεις μέσα σε λίγες αράδες στιγμές που έχουν αποτυπωθεί σαν τατουάζ στον εγκέφαλο σου; Ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, μία διαπίστευση εγκεκριμένη από την τουρκική ποδοσφαιρική ομοσπονδία και μία ολόκληρη οδύσσεια για να εισέλθεις στην επιβλητική "Τουρκ Τέλεκομ Αρίνα". Η παρουσία μου στα δημοσιογραφικά θεωρία του υπερσύγχρονου σταδίου της Γαλατασαράι για το μεγάλο ντέρμπι της Τουρκίας κόντρα στη Φενέρμπαχτσε συνιστά μία ποδοσφαιρική εμπειρία ζωής. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την άριστη φιλοξενία του γραφείου Τύπου της Γαλατασαράι, την καλή πρόθεση των οπαδών της "Τσιμ-Μπομ" να μας εξυπηρετήσουν; Το ταξί που δεν έφτανε με τίποτα στο γήπεδο; Την σχεδόν ωριαία βόλτα περιμετρικά του γηπέδου μη μπορώντας να βρούμε την αίθουσα Τύπου; Την συνομιλία μας με τον Φατίχ Τερίμ που λατρεύεται ως θεός στον Βόσπορο; Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αυτό που σε κάνει να "ψαρώσεις" είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι οπαδοί της Γαλατασαράι χάρη στην ακουστική του γηπέδου.

Είναι στιγμές που νομίζεις πως θα κουφαθείς από τα ντεσιμπέλ. Σαν να παρακολουθείς συναυλία των Metallica από την πρώτη σειρά. Άλλο να στο γράφω και άλλο να το ζεις! Τα γιγαντιαία coreo, το ξέφρενο γλέντι στις κερκίδες μετά τη νίκη με 2-1, οι χοροί, η αποβολή του Μεϊρέλες, το φιλότιμο του Ριέρα, τα αυθεντικά χαμόγελα στο άκουσμα ότι ήρθαμε από την Ελλάδα. Τουλάχιστον 53.000 άνθρωποι καταριούνται την Φενέρμπαχτσε και υπόσχονται πως ουδείς αντίπαλος θα περάσει νικητής από εκεί. Ένας διαφορετικός ποδοσφαιρικός κόσμος για τον οποίο νιώθεις σοκ και δέος. Απαραίτητο συνοδευτικό της βραδιάς μια περιποιημένη μερίδα ντονέρ tavuk (κοτόπουλο)! Υ.Γ. Στη δεύτερη θέση το γραφικό γήπεδο της Μαρίτιμο "Ντος Μπαρέιρος" στη Νήσο Μαδέιρα για λόγους που θα αναλυθούν σε προσεχές κείμενο

La Bombonera ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αν ήταν αρκετό για τον Μαραντόνα και τον Ρικέλμε εμένα μου περισσεύει, αλλά το γήπεδο της Μπόκα το κρατάω ακόμα ως μέτρο σύγκρισης για όλα τα άλλα και για μερικούς ακόμα λόγους. Καταρχάς είναι ένα τεράστιο πέταλο που πάει και κολλάει στον δρόμο. Είσαι μέσα στο γήπεδο και νιώθεις την ανάσα της πόλης πάνω σου. (Για να μην πω για του συνθεατές που λόγω της κατασκευής της εξέδρας πρακτικά κρέμονται ο κάθε ένας από τον μπροστινό του.) Αυτό είναι πολύ ταιριαστό και συνεπές.

Η πόλη είναι αληθινή γύρω από το Μπομπονέρα, κολλάει επάνω σου, δεν είναι από αυτά τα φλώρικα υπερσύγχρονα στάδια-αεροδρόμια-εμπορικά κέντρα. Ανάμεσα στα χρωματιστά σπίτια στο Καμινίτο, αυτό το ουράνιο τόξο της αστικής απόγνωσης μιας καταπονημένης κοινωνίας, το Μπομπονέρα σημαίνει πως για να φτάσεις εκεί πρέπει να περπατήσεις, να εισπνεύσεις, να νιώσεις.

Το παιχνίδι, οι ύμνοι, οι φωνές, δεν είναι αποκομμένα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αληθινού Μπουένος Άιρες. Ο παλμός ενός αγώνα της Μπόκα στο Μπομπονέρα είναι ο παλμός της πόλης, μια φράση που σπάνια βγάζει τόσο νόημα όσο εδώ. Η ομάδα παίζει εκεί πάνω από 7 δεκαετίες και σύντομα θα έχει έτοιμο νέο γήπεδο. Όμως το νέο γήπεδο θα χτιστεί εκεί απέναντι, όχι αλλού, δε θα μπορούσε να πάει αλλού. Και το Μπομπονέρα (στο οποίο περήφανα με τον αδερφό μου αφήσαμε πριν κάμποσα χρόνια γραμμένα τα ονόματά μας) θα μείνει ανέπαφο. Η Ιστορία δεν γκρεμίζεται.

Νίκος Γκούμας ο Βαγγέλης Κατσαΐτης

Για τους τρεις από τους τέσσερις λόγους της ύπαρξης του συγκεκριμένου ερωτήματος, το γήπεδο που θα αναφέρω δεν θα μπορούσε να μην είναι το "Νίκος Γκούμας". Ειδικά από την στιγμή που πλέον δεν υπάρχει(δυστυχώς). Ένα γήπεδο κλουβί για οποιονδήποτε αντίπαλο, ένα γήπεδο που γινόταν "καμίνι" από τον κόσμο της ΑΕΚ. Μια απόδειξη είναι το ματς της Ένωσης απέναντι στην Μπαρτσελόνα....

Ο κόσμος ήταν υπεράριθμος σίγουρα. Στην σκεπαστή αν δεν είχες την κατάλληλη στάση στο σώμα σου, πραγματικά, δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα. Ήμασταν μέσα στο γήπεδο τουλάχιστον δύο ώρες πριν. Η ώρα είχε φτάσει και ξαφνικά ξεπροβάλλουν από την φυσούνα οι τρεις διαιτητές...

Μάρτυς μου ο ίδιος ο Θεός... Δεν μπορούσε να δω στο μισό μέτρο και το μόνο που μπορούσε να με προσανατολίσει για το που είμαι και που βρίσκομαι, ήταν μικρά μικρά κόκκινα φώτα (καπνογόνα) που είχαν ανάψει σε όλο, μα όλο το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας... Ακόμα και στα επίσημα! Ήταν συγκλονιστικό.... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το στάδιο Νίκος Γκούμας!

Όποιος ήταν τυχερός, ένιωσε... "πως είναι η ζωή και όλα τα ωραία μέσα στην Σκεπαστή"!

Σαϊτάμα Αρένα... ο Γιάννης Φιλέρης

Να γράψω το Μπερναμπέου, η επίσκεψη στο οποίο αποτελεί ιεροτελεστία. Ή μήπως για το Άνφιλντ που είναι ο ναός του ποδοσφαίρου, αλλά ακόμη δεν έχω κάνει πράξη το όνειρο μιας ζωής, για ένα ζωντανό αγώνα της μεγάλης Λίβερπουλ.Ε τότε, θα πάω λίγο μακριά. Στα προάστια του Τόκιο, ή μάλλον downtown στη Σαϊτάμα, στη στάσηIkebukuro του περίφημου μετρό της γιαπωνέζικης πρωτεύουσας. Ένας επιβλητικός τσιμεντένιος όγκος, ξεπροβάλλει μόλις βγαίνεις από τον σταθμό, δίπλα στο μουσείο Τζον Λένον και στο Gold Gym το μεγαλύτερο γυμναστήριο του κόσμου (με 2.000.000 μέλη) το στάδιο που όλοι όσοι βρεθήκαμε το 2006 στο Μουντομπάσκετ αποκλείεται να το ξεχάσουμε.Σε τέσσερα επίπεδα, χωρητικότητας 21.000 θεατών, έγινε το δικό μας θέατρο των ονείρων. Αφού την παραμονή του ημιτελικού πήγε πέρα δώθε από ένα ελαφρύ σεισμό, την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 σείστηκε από την πιο μεγάλη νίκη της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ. Ελλάδα-ΗΠΑ 101-95. Τίποτε άλλο...

Από το Camp Nou, Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είμαι Μπαρτσελόνα. Δεν είμαι ούτε Ρεάλ, αλλά περισσότερο δεν είμαι Μπαρτσελόνα. Στην μοναδική μου επίσκεψη στην Βαρκελώνη όμως, δεν θα μπορούσα, σαν καλός τουριστάκος, να μην κάνω το περίφημο tour σε αυτόν τον απόκοσμα μεγάλο ναό. Ήταν πρωί προς μεσημέρι και -προφανώς- το γήπεδο ήταν εκκωφαντικά άδειο. Το συναίσθημα του να στέκεις στην σέντρα και να κοιτάς γύρω γύρω αυτό το οικοδομικό τέρας (με την καλή έννοια) όχι απλά σε κάνει Μπαρτσελόνα, αλλά σε στέλνει έξω από το γραφείο που γίνονται οι εγγραφές των νέων μελών.

Κρατήθηκα, δεν πήγα.

Αντ' αυτού, πέρασα μια βόλτα κι από το Μονζουίκ, την παλιά έδρα της Εσπανιόλ. (Όχι, δεν θα προβώ σε καμία αστεία σύγκριση).

Σαντιάγο Μπερναμπέου ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Μαδρίτη, είχα λάβει ρητή εντολή από πολλούς συναδέλφους να επισκεφθώ οπωσδήποτε το "Σαντιάγο Μπερναμπέου". Αγώνας της Ρεάλ δεν γινόταν εκείνες τις ημέρες ώστε να παρακολουθήσω την ομάδα του Μουρίνιο, οπότε προτίμησα το -διόλου φθηνό (16 ευρώ κατ' άτομο)- tour του γηπέδου. Η μεγαλοπρέπεια του συγκεκριμένου γηπέδου είναι μοναδική. Άκρως επιβλητικό, ειδικά όταν στέκεσαι στην ψηλότερη εξέδρα και κοιτάς κάτω τον... γκρεμό, αλλά και όταν αράζεις στους πάγκους των ομάδων και φαντάζεσαι 85.000 φιλάθλους να το κατακλύζουν. Καλά εντάξει, για τα αναρίθμητα τρόπαια από ποδόσφαιρο και μπάσκετ που είναι συγκεντρωμένα στο μουσείο του γηπέδου, τι να πρωτοπείς; Όπως επίσης και για την τιμή που έχει κάθε ποδοσφαιριστής, ο οποίος έχει αγωνιστεί στους "μερένγκες", να... καμαρώνει τη φωτογραφία του στο μουσείο.

To tour στο Wembley για την Αντωνία Μαραγούσια

Λάτρεψα την "02 Arena" στο Βερολίνο, θαύμασα τη NOKIA Arena και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο κόσμος της Μακάμπι, εντυπωσιάστηκα από τη "Zalgirio Arena", αλλά μαγεύτηκα πραγματικά από ένα στάδιο που επισκεφθηκα πρόσφατα.

Ένα tour "κατ' απαίτηση" του Ηλία Ευταξία με έφερε στο θρυλικό Wembley τον περασμένο Δεκέμβρη και με έκανε απλά να περάσω ένα αξέχαστο απόγευμα. Συγκαταλέγεται δικαίως ανάμεσα στα 3-4 κορυφαία γήπεδα του κόσμου και στην Αγγλία είναι το καμάρι των Βρετανών, ειδικά μετά την ανακατασκευή του, που ολοκληρώθηκε το 2007... Πλέον, φιλοξενεί 10-12 αγώνες το χρόνο και ο κόσμος ζει και αναπνέει γι' αυτά τα παιχνίδια (χρυσοπληρώνοντας ένα εισιτήριο), συμπεριλαμβανομένου και του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας.

Μπορεί να μην είχα την τύχη να βρεθώ στο New Wembley (όπως το αποκαλούν) για να παρακολουθήσω έναν αγώνα, όμως όλα όσα είδα, από τα αποδυτήρια μέχρι το μουσείο, τη βόλτα στο χορτάρι μέχρι την ξενάγηση στην αμφιθεατρική αίθουσα Τύπου, τις αναμνηστικές φωτογραφίες με την κούπα και φυσικά την επίδειξη με την ανοιγοκλειόμενη στέγη, είναι πράγματα που δε νομίζω να ξεχάσω, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Més que un estadi για τον Θοδωρή Κουνάδη

Ταξίδεψα στη Βαρκελώνη μόνο και μόνο για να δω αγώνα της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νόου. Χωρίς να παίζει με ελληνική ομάδα, πριν γίνει μόδα, πριν ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία.

Μία μέρα πριν τον αγώνα με τη Χετάφε γνωρίστηκα για πρώτη φορά μαζί του. Ξεπρόβαλε μπροστά μου και ασυναίσθητα αύξησα το βήμα μου για να το πλησιάσω σαν να είχε δημιουργηθεί γύρω του ένα μαγνητικό πεδίο που με τραβούσε. Όταν πάτησα το χορτάρι, ένιωσα ταπεινός βλέποντας τον τεράστιο όγκο που με περιέβαλε. Ένας όγκος που εκείνη τη στιγμή ήταν για μένα όλος ο κόσμος. Και εγώ στο κέντρο του. Ανέβηκα με το ασανσέρ στα δημοσιογραφικά θεωρεία. Δέος. Κομμένη ανάσα από τη θέα.

Τα συναισθήματα της άλλης μέρας, όταν όλα αυτά τα αντικείμενα γύρω μου ζωντάνεψαν από την παρουσία των φιλάθλων στις κερκίδες, είναι χαραγμένα με ανεξίτηλα γράμματα στο κουτί με τις πιο όμορφές μου αναμνήσεις.

Το Εθνικό Στάδιο της Βαρσοβίας για τον Παναγιώτη Χαραλάμπους

Θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε αρκετά γήπεδα, όπως το γήπεδο της Ντόρτμουντ ή το παλιό Ντέλε Άλπι της Γιουβέντους, ωστόσο και λόγω διοργάνωσης (EURO) και λόγω αποτελέσματος και συναισθήματος θα επιλέξω το Εθνικό Στάδιο της Βαρσοβίας.

Ένα Στάδιο (χωρίς στίβο) 60.000 θέσεων με φοβερή ακουστική, κινητή οροφή και άψογες εγκαταστάσεις και εύκολη προσβασιμότητα. Η Εθνική μας ομάδα έδωσε σε αυτό το γήπεδο τα δύο από τα τρία παιχνίδια της στον όμιλο της για το EURO 2012, χωρίς να ηττηθεί (1-1 με την Πολωνία και 1-0 την Ρωσία) και προκρίθηκε στην επόμενη φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, με τους Έλληνες φιλάθλους στο κόκκινο Στάδιο να το βάφουν μπλέ και να στήνουν το δικό τους πάρτι στις εξέδρες.

Υ.Γ. Ακόμα πάντως θυμάμαι πως έπρεπε κατά την διάρκεια του ημιχρόνου να κατέβω έξι ορόφους για να βγώ έξω να καπνίσω και να ανέβω πάλι να προλάβω το δεύτερο ημίχρονο!

Το παλιό "Καραϊσκάκης" νοσταλγεί ο Γρηγόρης Μπάτης

Για να μείνει ένα γήπεδο στην μνήμη σου δεν χρειάζεται να είναι καινούργιο, εντυπωσιακό και να σου προσφέρει όλες τις ανέσεις. Φτάνει να σου βγάζει μια γλυκιά εικόνα από το παρελθόν και μια νοσταλγία για τα δύσκολα αλλά συνάμα ωραία χρόνια. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα μου προκαλεί κάθε επιστροφή της σκέψης μου στο παλιό "Γ. Καραϊσκάκης". Εκεί όπου με πήγαινε ο πατέρας μου μια ή δύο φορές τον χρόνο (και πολλές περισσότερες στην Ριζούπολη). Αυτές λοιπόν τις 2 φορές τις περίμεναν με ανείπωτη ανυπομονησία και θυμάμαι κάθε στιγμή σαν να τη ζω ξανά και ξανά. Το μικρό ταξίδι από τους Αγίους Αναργύρους στον Πειραιά σε θέση συνοδηγού, τον κόσμο με τα "ερυθρόλευκα" κασκόλ, τις μυρωδιές από τα βρώμικα, φανατικούς και παράξενους (στα παιδικά μου μάτια) οπαδούς που φορούσαν κασκόλ στα πόδια και στα χέρια, τα φελιζόλ για να καθόμαστε πιο άνετα στις τσιμεντένιες εξέδρες, τον Ατίλιο που μου είχε μιλήσει χαμογελαστός εκτός γηπέδου και φυσικά το συνεχόμενο τραγούδι των οπαδών που από την τρέλα τους σκαρφάλωναν στα κάγκελα.

Η τελευταία εικόνα φάνταζε στα μάτια μου σαν κάτι το εξωπραγματικό και πάντα ήθελα να το ζήσω από κοντά. Από τις αφόρητες πιέσεις, ο πατέρας μου τελικά ενέδωσε και μου πήρε μια φορά εισιτήριο για την Θύρα 7. Λογάριασα όμως, δίχως ένα μακρύμαλλη με φθαρμένο τζιν παντελόνι και δερμάτινο μπουφάν (90's όσο δεν πάει) που μας προσέφερε δύο προσκλήσεις στα δημοσιογραφικά αντί για τα εισιτήρια μας. Εκείνη τη στιγμή "πάγωσα" γιατί ήμουν σίγουρος πως ο πατέρας μου θα δεχθεί το "deal" και πράγματι έτσι συνέβη. Τελικά παρακολούθησα το Ολυμπιακός - Εθνικός από το μέρος που τώρα βρίσκομαι Κυριακή παρά Κυριακή και δεν έζησα ποτέ την ατμόσφαιρα στο πέταλο του παλιού "Γ. Καραϊσκάκης". Παιδικό απωθημένο που τώρα μοιάζει ανόητο, όμως τότε είχε στοιχειώσει στο μυαλό μου για αρκετό καιρό. Σίγουρα ο πατέρας μου κάτι έβλεπε και φοβόταν, που σαν παιδί εγώ δεν αντιλαμβανόμουν και προφανώς εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του. Αυτή η ιστορία και άλλες πολλές, έχουν κάνει το παλιό "Καραϊσκάκης" το αγαπημένο μου γήπεδο. Όχι το καλύτερο που έχω επισκεφτεί, αλλά αυτό που όταν το σκέφτομαι πάντα νιώθω μια γλυκιά νοσταλγία. Κι όλα αυτά στα "πέτρινα χρόνια", αλλά τι νόημα είχαν οι νίκες και τα πρωταθλήματα μπροστά στην αγάπη για την ομάδα όταν είσαι παιδί;

Ταξίδι στο χρόνο στο Boleyn Ground ο Η. Ευταξίας

Δεν είναι το πιο σύγχρονο γήπεδο που έχω βρεθεί, ούτε καν από τα πιο εντυπωσιακά. Το Boleyn Ground όμως θα είναι πάντα ένας από τους αγαπημένους προορισμούς. Ίσως να φταίνε οι δύο πύργοι στην είσοδο, ίσως η "αγάπη" που έχω στο συγκεκριμένο γήπεδο να οφείλεται στο γεγονός πως ο πρώτος αγώνα που είδα εκεί ήταν στην εξέδρα Bobby Moore δίπλα στην τεράστια αφίσα του αμυντικού από το Έσεξ. Ίσως να φταίνε αυτοί οι τρελοί οπαδοί της Γουέστ Χαμ.

Λατρεύω τα αγγλικά γήπεδα και η έδρα της Γουέστ Χαμ μπορεί να σου δώσει μία εμπειρία τόσο ρετρό που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Απίστευτο το "Emirates" αλλά όταν βρίσκεσαι στο "Boleyn Ground" έχει την αίσθηση πως μεταφέρεσαι σε μία άλλη εποχή. Για το πάθος των Άγγλων που συμπληρώνει ένα καθαρά ποδοσφαιρικό σκηνικό ακόμα και σε αγώνα της δεύτερης κατηγορίας (βίντεο που αξίζει να ακούσετε) με τραγούδι και φωνή (πολύ φωνή όμως) τι να γράψεις και τι να πεις. Γήπεδα σαν αυτά της Αγγλίας δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο αλλά το "Upton Park" είναι από τα... παραδοσιακά που πρέπει να επισκεφθεί όποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο (λίγοι είναι αυτοί στην Ελλάδα).

*To γήπεδο του Δάσους με την αξέχαστη σκάλα και τον θόρυβο από τις τάπες, είναι εκτός συναγωνισμού

Το λιθουανικό διαμάντι ξεχώρισε ο Βασίλης Δελής

Το γήπεδο της Ζαλγκίρις είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Χτίστηκε για το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας και αποτελεί ένα από τα καλύτερα γήπεδα της Ευρώπης. Τα μαγαζιά εντός του κλειστού και οι διάδρομοι που οδηγούν στην αρένα του "Zalgirios" σε συνδυασμό με το άκρως μπασκετικό κοινό συνθέτουν μία μαγευτική εικόνα.

Όλα λειτουργούν άριστα και έχουν σχεδιαστεί για να διευκολύνουν τον κόσμο. Από τις πινακίδες για τις τουαλέτες μέχρι την θέση που κάθεσαι και τα μαγαζιά που μπορείς να φας ή να πιεις κάτι πριν κατά την διάρκεια ή μετά το παιχνίδι. Ένα καθαρά μπασκετικό, υπερσύγχρονο και πανέμορφο γήπεδο.

To Mάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν για την Γιώτα Κουνάλη

Κανονικά θα έγραφα για το "All England Club" (σ.σ. Γουίμπλεντον), αλλά η είσοδος στο Centre Court ήταν πολύ ακριβή για μένα το 2002 και... χαθήκαμε στο δρόμο για το γκρεμισμένο πλέον No2 Court, το γήπεδο-σταρ αν θέλετε τη γνώμη μου. Τα άλλα γήπεδα δεν άξιζαν. Δεν έχω καλές αναμνήσεις. Έτσι θα σας μιλήσω για το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, στο οποίο ο Θεός με αξίωσε να βρεθώ τρεις φορές σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις. Προσπερνώντας τα ποντικάκια που ήθελαν να κάνουν Χριστούγεννα με τους Νικς, είναι ένα γήπεδο για όλους και για τους έχοντες και για τους μη έχοντες.Αγγλικά, αγγλοαμερικάνικα, ισπανικά, ιταλικά, κινέζικα ακούγονταν δίπλα μου, ένας χαριτωμένος κύριος με σαρίκι καθόταν λίγες σειρές πιο μπροστά.

Όλοι γίναμε ένα: Εναντίον του Τζιμ Κούριερ, των διαιτητών και του Μάικ Ντ'Αντόνι που παρέσυρε τους Νικς και είχαν επιλέξει ψηλά στο ντραφτ τον Ντανίλο Γκαλινάρι. Δυο χειμώνες μετά έγινα και εγώ ένα με το κοινό που αποθέωνε τον Ιταλό παίκτη στο καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του στο "Γκάρντεν". Βλέπετε, επιλεκτική μνήμη δεν έχουμε μόνο οι Έλληνες, αλλά και όλες οι υπόλοιπες εθνότητες που ζουν στη Νέα Υόρκη. Αυτό το γήπεδο που έχει να διηγηθεί δεκάδες ιστορίες, έχει γίνει ακόμα σπουδαιότερο χάρη στο αθλητικό κοινό της Νέας Υόρκης. Λένε πως είναι το καλύτερο στον κόσμο.

Το Ολίμπικο της Ρώμης ο Δημήτρης Κεφαλάς

Το Ολίμπικο της Ρώμης. Η πρωτεύουσα της Ιταλίας είναι μία ρομαντική και φινετσάτη πόλη και ήταν ένα μέρος το οποίο ήθελα να επισκεφτώ. Το 2009, σε συνδυασμό με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ Μπαρτσελόνα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έκανα την επιθυμία μου πραγματικότητα. Το Ολίμπικο είναι ένα επιβλητικό γήπεδο χωρητικότητας 82.000 θέσεων. Ήταν το κύριο στάδιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960. Εχουν διεξαχθεί δύο τελικοί Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1977 και 1984), καθώς και ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 1987.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο γήπεδο από τους φιλάθλους είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Τα μεγάλα πέταλα βοηθούν στην δημιουργίαcoreoαφούδεν χωρίζεται σε πάνω και κάτωδιάζωμα. Η συνύπαρξη των οπαδών των δύο ομάδων ήταν αρμονική. Οι καιρικές συνθήκες, τα χρώματα από τα πανό, τις φανέλες και τα κασκόλ, η ιστορία των ομάδων, οι βόλτεςπεριμετρικά του σταδίου δίπλα στον ποταμό Τίβερη και ο μύθος της Ρώμης, αποτέλεσανμία εμπειρία ζωής.