Έπρεπε να περάσουν δύο και πλέον δεκαετίες μέχρις ότου ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο εκπληρώσει τον μεγάλο του στόχο. Να πάρει ένα χρυσό αγαλματίδιο. Ο 41χρονος ηθοποιός απέτυχε στις πέντε πρώτες απόπειρές του για βραβείο Όσκαρ, με τη... γκίνια να ολοκληρώνεται το βράδυ της Κυριακής (28/2) κατά την 88η απονομή.

Πέντε αποτυχημένες υποψηφιότητες δημιούργησαν μια ιστορία όχι και τόσο ωραία για εκείνον, μια σπέκουλα που "καλλιεργούταν" εδώ και χρόνια. Πλέον όμως, μπορεί να καυχιέται πως τα κατάφερε. Η αποστολή (του) εξετελέσθη με το "The Relevant".

Έχετε σκεφτεί ποτέ αν υπάρχουν... Ντι Κάπριο στον παγκόσμιο αθλητισμό; Παίκτες ή προπονητές που παλεύουν για χρόνια να πετύχουν ένα στόχο για χρόνια, δίχως να τα καταφέρνουν; Το Sport24.gr ξεχώρισε έξι περιπτώσεις αθλητών και μιας ομάδας που παλεύουν να ξεφύγουν από τους δαίμονές τους, να κατακτήσουν τη δική τους προσωπική κορυφή.

Κλαούντιο Ρανιέρι (Premier League)

Από το 1986 που ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα έως σήμερα, έχει κάτσει στον πάγκο πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Από τη Νάπολι και την Ατλέτικο Μαδρίτης, μέχρι την Τσέλσι και τη Γιουβέντους. Από τη Ρόμα μέχρι την Ίντερ. Από το περασμένο καλοκαίρι βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία της Λέστερ, την οποία δεν τη λες και μεγαθήριο. Παρόλ' αυτά, δεν έχει καταφέρει σε καμία από τις ομάδες στις οποίες έχει εργαστεί να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή στην πρώτη κατηγορία. Ούτε σε Γαλλία, ούτε σε Αγγλία, ούτε σε Ιταλία.

Κάτι που μπορεί (είναι ορατό το ενδεχόμενο πλέον) να αλλάξει φέτος, αφού η Λέστερ βρίσκεται στο +2 από την Τότεναμ και το +5 από την Άρσεναλ. Με τον Τζέιμι Βάρντι να σκοράρει κατά ριπάς (19 γκολ σε 27 αγώνες), οι "μπλε" έχουν κάθε δικαίωμα να ελπίζουν στο... θαύμα. Ομοίως ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός της Ελλάδας να κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα σε πρώτη κατηγορία μετά από τριάντα χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας.

Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς (Champions League)

Με καριέρα σε Άγιαξ, Γιουβέντους, Ίντερ, Μπαρτσελόνα και Μίλαν είχε την ευτυχία να κατακτήσει ουκ ολίγους τίτλους. Πρωταθλήματα, Κύπελλα και Σούπερ Καπ έγιναν δικά του με ευκολία, για να "χτίσει" τον δικό του μύθο. Μοναδικό τρόπαιο που λείπει από τη συλλογή του -σε διασυλλογικό επίπεδο; Το πιο σημαντικό όλων. Το Τσάμπιονς Λιγκ. Βλέπετε, ο Σουηδός επιθετικός αποχώρησε από την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2010 για να αγωνιστεί ως δανεικός στη Μίλαν εκείνη τη σεζόν. Κι αν στο φινάλε αυτής, οι "μπλαουγκράνα" κατακτούσαν το τρόπαιο στη Γουέμπλεϊ, εκείνος δεν ήταν παρών, χάνοντας μια ακόμη μεγάλη ευκαιρία.

Κάτι παρόμοιο συνέβη με την Ίντερ, τη φανέλα της οποίας φόρεσε για μία τριετία. Από το 2006 έως το 2009, οι "νερατζούρι" αποτύγχαναν παταγωδώς να κατακτήσουν το βαρύτιμο τρόπαιο. Μόλις έφυγε, τα κατάφεραν. Φέτος, με την Παρί Σεν Ζερμέν, είναι ίσως η τελευταία του ευκαιρία να τα καταφέρει. Η γαλλική ομάδα, με τον Λοράν Μπλαν στον πάγκο, μοιάζει ικανή να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Για καλό της ίδιας και του κορυφαίου παίκτη της. Γιατί αν δεν γίνει ούτε φέτος, τότε δεν θα γίνει ποτέ.

Μίλος Τεόντοσιτς (Euroleague)

Πρόκειται για την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση αθλητή που έχει φτάσει στη βρύση ένα κάρο φορές, αλλά νερό δεν έχει πιει. Ο 29χρονος πλεϊμέικερ βρίσκεται στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ την τελευταία οκταετία, αδυνατώντας όμως να κατακτήσει το ιερό δισκοπότηρο. Την Euroleague. Τι κι αν έχει φορέσει τη φανέλα δύο εκ των κορυφαίων ομάδων της "γηραιάς ηπείρου" (Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ Μόσχας); Δεν έχει καταφέρει να πετύχει έναν από τους βασικούς του στόχους και σίγουρα του έχει μείνει... απωθημένο. Το 2009 ήταν ο Παναθηναϊκός αυτός που έβαζε τέλος στα όνειρά του, το 2010 η Μπαρτσελόνα ενώ για τις επόμενες δύο αποτυχημένες απόπειρές του ευθυνόταν ο... Ολυμπιακός.

Οι "ερυθρόλευκοι" επικράτησαν της "ομάδας του στρατού" στο Final Four της Κωνσταντινούπολης (2012) και αυτό του Λονδίνου (2013), για να τον κρατήσουν... στην απ' έξω. Το 2014 πήγε στο Μιλάνο με στόχο να βάλει τέλος στη γκίνια, αλλά δεν τα κατάφερε αφού η Μακάμπι Τελ Αβίβ έκανε το... ακατόρθωτο στον ημιτελικό, ενώ πέρσι (2015) ο Ολυμπιακός τού είπε πάλι "όχι". Δεν ξέρω αν το μετρήσατε, αλλά έχει αποτύχει ήδη έξι φορές. Στόχος; Να μην διευρυνθεί κι άλλο το... σερί, με το Βερολίνο (εκεί όπου δηλαδή ξεκίνησαν όλα) να αποτελεί -δυνητικά- τη δική του γη της επαγγελίας.

Νόβακ Τζόκοβιτς (Roland Garros)

Εδώ και μια πενταετία βρίσκεται διαρκώς στις πρώτες θέσεις μεταξύ των πακτών. Η ρακέτα του τένις έχει γίνει η προέκταση του χεριού του, με ιδιαίτερη επιτυχία. Ξέρετε πολλούς τενίστες άλλωστε που έχουν κερδίσει έντεκα (11) Grand Slams στην καριέρα τους; Το παλμαρέ του περιλαμβάνει έξι φορές την κατάκτηση του Australian Open (2008, 2011, 2012, 2013, 2015 και 2016), τρεις του Wimbledon (2011, 2014, 2015) και άλλες δύο του US Open (2011, 2015). Αν ήσασταν αρκούντως παρατηρητικοί, θα βλέπατε πως του λείπει ένα Grand Slam. Το Roland Garros. Το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης δεν έχει καταφέρει ακόμη να κατακτήσει τον τίτλο στο Παρίσι, έχοντας αποτύχει τρεις φορές (2012, 2014, 2015) στις έως τώρα απόπειρές του σε τελικούς της διοργάνωσης. Πρόδηλο είναι πως του έχει... κακοφανεί όλο αυτό, με τη φετινή χρονιά να αποτελεί μια ακόμη ευκαιρία για εκείνον για να τα καταφέρει.

Νίκο Ρόσμπεργκ (Formula 1)

Ο 30χρονος οδηγός της Mercedes δεν είναι ακριβώς... άτυχος ή ανεπαρκής. Έχει πέσει πάνω στον Λιούις Χάμιλτον και κάπως έτσι την τελευταία διετία δεν έχει μπορέσει να υλοποιήσει τον βασικό του στόχο. Τερματίζοντας τόσο πέρσι όσο και πρόπερσι στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας, επιδιώκει να κάνει τα... δικά του για να μην τριτώσει το κακό. Δύο σερί χρονιές στο "παρά ένα" του παγκόσμιου τίτλου της Formula 1 δεν χωνεύονται εύκολα. Ειδικά όταν βλέπεις τον άσπονδο φίλο και ομόσταβλό σου, να κατακτά τον τίτλο με τις πλάτες της ομάδας.

Για να καταλάβετε το μέγεθος της κόντρας που έχει δημιουργηθεί ανάμεσά τους, θα σας πούμε ότι ο ανταγωνισμός που υπάρχει μεταξύ τους έχει καταστρέψει μια παιδική φιλία χρόνων, κι έχει προκαλέσει αρκετά "θερμά" επεισόδια, όπως αυτό που συνέβη στο Grand Prix του Βελγίου πέρσι, όταν οι δυο τους συγκρούστηκαν. Φέτος, ο Νίκο Ρόσμπεργκ έχει μια ακόμη ευκαιρία να φτάσει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο τέλος του μαραθωνίου της Formula 1. Θα τα καταφέρει ή θα μεγαλώσει το απωθημένο του;

Εθνική Αγγλίας (Euro)

Ξέρετε σε πόσους τελικούς Euro έχει παίξει η Αγγλία; Σε κανέναν! Τα "λιοντάρια" κατέκτησαν με το Μουντιάλ του 1966, αλλά στο Euro που ακολούθησε δεν κατάφεραν τίποτα σπουδαίο. Έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά. Έκτοτε έπρεπε να περιμένουν τρεις περίπου δεκαετίες μέχρι να ξαναφτάσουν στους "4" της διοργάνωσης, αδυνατώντας όμως εκ νέου να πάνε μέχρι το τέλος του δρόμου. Για την ακρίβεια, ουδέποτε έδειξαν τη στοιχειώδη σταθερότητα για να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Κάτι που θέλουν να αλλάξουν το φετινό καλοκαίρι.

Enough is enough, που λένε κι οι ίδιοι αφού δεν αντέχουν να υποστούν ακόμη ένα "πατατράκ" σε μεγάλη διοργάνωση. Ο Τζέιμι Βάρντι και ο Χάρι Κέιν φέρνουν το κάτι διαφορετικό στην επίθεση της Αγγλίας, η οποία ευελπιστεί να γραφτεί διαφορετικά η ιστορία σε μερικούς μήνες. Μία τόσο μεγάλη και παραδοσιακή δύναμη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν γίνεται να μην έχει στη συλλογή της ένα Euro.