Οι ομάδες που περιμένουμε με ανυπομονησία

Ένα από τα καλά του Μουντιάλ που θα διεξαχθεί στη Βραζιλία είναι ότι υπάρχει μπόλικο ταλέντο στις περισσότερες ομάδες. Κάπως έτσι αρκετές εμφανίζονται ικανές να κάνουν το κάτι παραπάνω. Από τις παραδοσιακές δυνάμεις καμία δεν ξεχωρίζει ξεκάθαρα. Οι περισσότερες είναι ικανές να πάνε ως το τέλος, όλες έχουν (σημαντικά) θέματα να λύσουν.

Χθες μιλήσαμε για αυτούς που ξέρουν πώς είναι να φτάνεις μέχρι την κούπα (στην περίπτωση της Ολλανδίας ένα βήμα πριν από αυτή). Σειρά έχουν οι ομάδες που δεν έχουν παίξει ποτέ σε τελικό Μουντιάλ, αλλά περιμένουμε να τις δούμε ίσως και περισσότερο από κάποιες μεγάλες. Όχι απαραίτητα για τους ίδιους λόγους. Κάποιες ονειρεύονται ακόμα και τελικό, άλλες μπορεί να μην είναι καν στους 16. Πάμε να τις δούμε.

ΒΕΛΓΙΟ

Η ομάδα που δεν ήταν στην τελική φάση των 3 τελευταίων Ευρωπαϊκών και των 2 προηγούμενων Παγκοσμίων Κυπέλλων. Η ομάδα που αποτελείται από μία εξαιρετικά ταλαντούχα γενιά παικτών. Η ομάδα που θεωρείται 5ο φαβορί από τις στοιχηματικές. Το αγαπημένο αουτσάιντερ που έχει γίνει (σχεδόν) φαβορί. Το Βέλγιο. Για αυτό μιλάνε όλοι. Βοηθάει και ότι οι 11 -12 με τον Courtois- από τους 23 που θα είναι στη Βραζιλία, αγωνίζονται σε ομάδες της Premier League.

Στα καλά είχαμε σταθεί πέρυσι , αυτή φορά θα μείνουμε λίγο σε όσα προβληματίζουν. Είναι δεδομένο πως ο Marc Wilmots έχει στη διάθεσή του ένα σύνολο παικτών με πολλή ποιότητα. Ουσιαστικά μόνο στις θέσεις των ακραίων αμυντικών δε διαθέτει εξαιρετικές λύσεις. Μπορεί οι πλάγιοι μπακ συνήθως να θεωρούνται οι λιγότερο σημαντικοί παίκτες, αλλά όπως έχουμε σημειώσει αλλάζουν τα δεδομένα . Κι όπως έχει γράψει ο Jonathan Wilson οι ομάδες που σήκωσαν το τρόπαιο στις τελευταίες διοργανώσεις είχαν καλούς μπακ που τους έδωσαν λύσεις.

Κατά τα άλλα το Βέλγιο έχει πολύ καλούς τερματοφύλακες, στόπερ, χαφ, μεσοεπιθετικούς, πλάγιους και κεντρικούς επιθετικούς. Πρεσάρει καλά, δέχεται λίγα γκολ (ερωτηματικό για την άμυνα ότι Vermaelen και Kompany είναι επιρρεπείς στην γκέλα και παίζουν αρκετά επιθετικά). Δε βάζει πολλά όμως. Και η απουσία του Benteke στερεί από την ομάδα των παίκτη που συνέδεε τους υπόλοιπους, τους έβαζε στο παιχνίδι. Με την παρουσία του Lukaku και με τους παίκτες που υπάρχουν στα άκρα της επίθεσης (συν τη δυσκολία να πάρει πολλά από τους πλάγιους αμυντικούς στην επίθεση), το παιχνίδι τους μπορεί να καταλήξει να είναι αρκετά ανυπόμονο και να βασίζεται στην ατομική ενέργεια υπερβολικά. Για το Βέλγιο οι απαιτήσεις είναι πολλές, αλλά η εμπειρία μικρή -έως ανύπαρκτη όταν μιλάμε για τέτοιες διοργανώσεις. Είναι σε εύκολο όμιλο, στη συνέχεια όμως θεωρώ πως θα δυσκολευτεί περισσότερο από ό,τι περιμένει η πλειοψηφία.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Σε αντίθεση με το Βέλγιο, η Πορτογαλία στις τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις είναι συνήθως ψηλά: στον τελικό το 2004, στους 4 το 2006, στους 8 το 2008, στους 4 το 2012. Στις τελευταίες διοργανώσεις είναι η ίδια ομάδα με τους ίδιους παίκτες ουσιαστικά. Σιγουριά στην άμυνα, μπόλικο ταλέντο στα χαφ με αρκετούς ball players, ο Cristiano Ronaldo και μερικοί ακόμα καλοί πλάγιοι επιθετικοί, απουσιάζει ο υψηλού επιπέδου επιθετικός κορυφής. Ο προπονητής παραμένει ο ίδιος με το Euro (Paulo Bento), οπότε δεν περιμένουμε και κάτι διαφορετικό.

Ούτε έχουμε να πούμε και πολλά. Μπορούν να κάνουν παιχνίδι κατοχής, αλλά είναι καλύτεροι σε ανοιχτό γήπεδο. Στηρίζονται αρκετά στον Cristiano Ronaldo, οπότε η πορεία τους λογικά θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από την παρουσία που θα έχει αυτός. Ο σταρ της Real Madrid ταλαιπωρείται από τραυματισμούς το τελευταίο διάστημα και η κατάσταση στην οποία θα βρεθεί είναι ερωτηματικό. Στην άλλη πλευρά ο Nani, βρίσκεται σε διαρκή πτώση εδώ και πολλούς μήνες. Ερωτηματικό και στα στόπερ, αφού ο Bruno Alves δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του, ενώ ο Pepe που έκανε σπουδαία σεζόν, προέρχεται από τραυματισμό που τον κράτησε εκτός για πάνω από ένα μήνα.

Ο William Carvalho, που είναι πιθανό να βγάλει εκτός 11άδας τον Veloso, είναι ό,τι πιο φρέσκο έχει να παρουσιάσει η Πορτογαλία. Ο 22χρονος μέσος διαθέτει εξαιρετικό ποδοσφαιρικό μυαλό και τρομερή ηρεμία, στοιχεία που του επιτρέπουν να ελέγχει τον χώρο του κέντρου. Η Πορτογαλία μάλλον δε μοιάζει να είναι ανώτερη συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ίσως ήρθε η στιγμή να κάνει το επόμενο βήμα. Αν βρεθούν σε καλή κατάσταση οι σημαντικοί της παίκτες, σε σχέση με το Βέλγιο της δίνω περισσότερη τύχη να πάει μακριά. Μπορεί και να συναντηθούν στους 16.

ΚΟΛΟΜΒΙΑ

Το Βέλγιο της Λατινικής Αμερικής. Επιστροφή στο προσκήνιο μετά από χρόνια και πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση αυτό ισχύει κυρίως για τους παίκτες που αγωνίζονται από το κέντρο και μπροστά. Για αυτό και η απουσία του Falcao μπορεί τελικά να κάνει ακόμα και καλό στην ομάδα του Jose Pekerman.

Δεν αποκλείεται, όπως και η Atletico Madrid, έτσι και η Κολομβία να παρουσιαστεί καλύτερη χωρίς τον Falcao. Martinez, Bacca, Gutierrez, Ramos είναι κάτι παραπάνω από καλές λύσεις, που μπορούν να αναδειχθούν περισσότερο από τη στιγμή που το βάρος θα πέφτει λιγότερο σε έναν παίκτη. Και κάπως έτσι να αποκτήσει η ομάδα περισσότερη ποικιλία κι ελευθερία κινήσεων. Προσθέστε και τους Cuadrado και Rodriguez που κινούνται πιο πίσω/πλάγια.

Και σε αντίθεση με το Βέλγιο, η Κολομβία διαθέτει πλάγιους αμυντικούς που μπορούν να βοηθήσουν πολύ στην επίθεση. Βέβαια οι Armero και Zuniga είναι παίκτες που λειτουργούν καλύτερα όταν έχουν πίσω τους 3 αμυντικούς. Οι συχνές προωθήσεις τους και το επιθετικό τους παιχνίδι δημιουργεί συχνά προβλήματα στην άμυνα. Μια άμυνα που δε θα έχει τον Perea. Το οποίο δεν το λες κακό. Μαζί με τον Yepes ήταν ένα βαρύ και γερασμένο δίδυμο. Θα ήθελα να δω στη θέση του Balanta, αλλά μάλλον δε θα συμβεί. Ο Ospina στο τέρμα σώζει αρκετές φορές την κατάσταση, ενώ οι χαφ στον άξονα (κυρίως ο Sanchez) προσπαθούν να καλύψουν τα κενά που αφήνουν οι ακραίοι μπακ. Αρκετά κενά κι έλλειψη ταχύτητας αμυντικά, έκρηξη, ταχύτητα και πολύ ταλέντο επιθετικά είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Cafeteros. Οπότε είναι δύσκολο να προβλεφθεί το πόσο μακριά θα πάνε.

ΧΙΛΗ

Δύσκολη για προβλέψεις είναι και η ομάδα του Jorge Sampaoli . Μπορεί να μείνει εκτός από την πρώτη φάση, μπορεί ακόμα και να το σηκώσει. Το σίγουρο είναι πως θα την απολαύσουμε (εγώ κι αρκετοί άλλοι τουλάχιστον). Τα είχαμε πει αναλυτικά πριν από μερικούς μήνες : η πιο ενδιαφέρουσα, τολμηρή και συναρπαστική εθνική ομάδα. Δεν έχω να προσθέσω και πολλά. Μόνο ότι η απουσία του Vidal (χάνει σίγουρα τον πρώτο αγώνα, ερωτηματικό για τους επόμενους) μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική. Επίσης στα τελευταία φιλικά η ομάδα δεν έκανε ιδιαίτερα καλές εμφανίσεις. Από την άλλη ο Alexis Sanchez είναι απλά ασταμάτητος. Αυτά. Με ένα καθαρό στόπερ στην αποστολή (ο Jose Rojas που μάλλον θα είναι στον πάγκο) και χωρίς κλασικό επιθετικό στην 11άδα στηρίζω με χίλια τη Χιλή (συγγνώμη, δεν κρατήθηκα). Κι ας μην έρθουν τα αποτελέσματα.

ΡΩΣΙΑ

Τους Ρώσους δεν μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά τους περιμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Γενικά έχουν (είχαν;) στοιχεία που μου αρέσουν, στο Euro 2008 (μακρινό φαντάζει πλέον) είχαν εντυπωσιάσει, αλλά ουσιαστικά όλα αυτά τα χρόνια έχουν κάνει λιγότερα από όσα θα μπορούσαν.

Βασικά είναι 4 οι λόγοι που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για μένα. Ο πρώτος είναι ότι επιστρέφουν σε τελική φάση Μουντιάλ μετά από 12 χρόνια. Κι έχουν σχετικά εύκολο όμιλο. Ο δεύτερος είναι ο Fabio Capello. Ο οποίος από το 2008 έχει αφήσει τους συλλόγους και θα είναι κρίμα/περίεργο σε 6 χρόνια να μην έχει κάνει τίποτα πραγματικά σημαντικό. Ο τρίτος είναι ο Kokorin. Ο επιθετικός της Dynamo Moscow είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο και φρέσκο έχουν να παρουσιάσουν οι Ρώσοι.

Οι οποίοι μετά και την απουσία του Shirokov μάλλον έχουν λιγότερη ατομική ποιότητα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Κατά τα άλλα μιλάμε για μια καλά οργανωμένη ομάδα, με αργή άμυνα και γρήγορη επίθεση. Την πρόκριση λογικά θα την πάρει, αλλά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να πάει παρακάτω από τους 16. Ίσως είναι πιο έτοιμοι την επόμενη φορά, που θα φιλοξενήσουν τη διοργάνωση. Κι αυτός είναι ο τελευταίος λόγος που περιμένω με αρκετό ενδιαφέρον να δω τι έχουν να παρουσιάσουν φέτος.

ΕΛΒΕΤΙΑ

Ξέρετε ποια ομάδα είναι πολύ καλή και μπορεί να κάνει υπέρβαση, αλλά δεν τη συζητάμε αρκετά; Η Ελβετία. Στο προηγούμενο Μουντιάλ αποκλείστηκε από την πρώτη φάση, ενώ είχε δεχτεί μόνο ένα γκολ (τόσες ήταν και οι νίκες, οι ήττες και οι ισοπαλίες της και τα γκολ που πέτυχε). Το 2006 άφησε τη διοργάνωση χωρίς να χάσει και χωρίς να δεχτεί γκολ (αποκλείστηκε στους 16 από την Ουκρανία στα πέναλτι).

Συνεχίζει με προπονητή τον Ottmar Hitzfeld, το οποίο σημαίνει πως είναι μια πολύ καλά οργανωμένη ομάδα. Χωρίς να της λείπει η εμπειρία, έχει ένα αρκετά νεανικό ρόστερ, που απαρτίζεται από παίκτες που αγωνίζονται σε μεγάλα πρωταθλήματα (κυρίως Ιταλία και Γερμανία). Διαθέτει ταχύτητα και ευφυΐα στην επίθεση, αλλά της λείπει το εύκολο γκολ. Ο Xhaka είναι παίκτης κλειδί. Αυτός που κινείται στους χώρους και συνδέει τους υπόλοιπους. Stocker και Shaqiri στα άκρα προσφέρουν ταχύτητα, δυναμισμό, άμεσο παιχνίδι, ατομικές ενέργειες. Σε συνδυασμό με τους Lichtsteiner και Rodriguez, που αγωνίζονται πίσω τους και δίνουν πολλά επιθετικά, χωρίς να αφήνουν συχνά ακάλυπτη την άμυνα, μπορούμε να πούμε πως οι Ελβετοί διαθέτουν μία από τις καλύτερες 4άδες στα πλάγια.

Ερωτηματικό στα στόπερ, όπου Schar, Van Bergen, Senderos, Djourou έχουν ο καθένας τις δικές του σημαντικές αδυναμίες. Ακόμα κι έτσι όμως το σύνολο καλύπτει τα μειονεκτήματά τους στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ πίσω τους υπάρχει ένας καλός τερματοφύλακας, ο Benaglio. Σημαντικές βοήθειες παίρνουν κι από τους δύο κεντρικούς χαφ (συνήθως είναι οι Behrami και Inler).

Στο σύνολό της η Ελβετία είναι μια ισορροπημένη και ταλαντούχα ομάδα, η οποία αν καταφέρει να βρίσκει πιο εύκολα το γκολ (ο Drmic που καθιερώνεται σιγά-σιγά ως βασικός δείχνει να μπορεί να δώσει πολλές λύσεις και σε αυτό το κομμάτι), μπορεί να αποτελέσει μια πολύ ευχάριστη παρουσία στη διοργάνωση. Περισσότερα για την Ελβετία ΕΔΩ

ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ

Τα πράγματα για τους Ελέφαντες είναι απλά (φράση που λογικά θα έχει ακουστεί σε κάποιο ντοκιμαντέρ και χαίρομαι που την έβαλα σε κείμενο για το ποδόσφαιρο). Για μια πολύ καλή γενιά παικτών αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία να κάνουν κάτι σημαντικό σε εθνικό επίπεδο και ειδικά σε Μουντιάλ. Αυτό από μόνο του είναι στοιχείο που δίνει ενδιαφέρον σε μια ομάδα.

Το 2006 και το 2010 είχαν πέσει σε δύσκολο όμιλο και συνδυασμό με τις εμφανίσεις τους που δεν ήταν οι αναμενόμενες, δεν κατάφεραν να προκριθούν στους 16. Αυτή τη φορά η παρέα του Drogba, έχει πιο βατούς αντιπάλους και περισσότερη εμπειρία. Μάλλον όμως και πάλι οι πιθανότητες να πάει μακριά δεν είναι πολλές. Έμπειροι οι παίκτες, αλλά εξαιρετικά άπειρος ο προπονητής, που ανέλαβε τον Μάιο του 2012, ερχόμενος από το πουθενά και χωρίς να έχει να επιδείξει έργο σε άλλη ομάδα.

Η συνοχή και η οργάνωση του συνόλου είναι μεγάλα ερωτηματικά που πιθανότατα θα αποτελέσουν σημαντικά εμπόδια. Η άμυνα είναι αργή και δεν αποτελείται από ιδιαίτερα ποιοτικούς παίκτες (αν και οι πλάγιοι μπακ μπορούν να βοηθήσουν επιθετικά). Από το κέντρο και μπροστά υπάρχουν αρκετές λύσεις. Αν οι Drogba, Gervinho, Yaya Toure (ακόμα ένας παίκτης που το τελευταίο διάστημα παλεύει με τραυματισμό) είναι καλά, τα προβλήματα μπορούν να καλυφθούν στην πρώτη φάση.

ΙΑΠΩΝΙΑ

Η άλλη αντίπαλος της Ελλάδας (παρεμπιπτόντως να ξαναπώ ότι ο όμιλος είναι πολύ ωραίος: ανοιχτός σχεδόν σε όλα τα ενδεχόμενα, με 4 ομάδες από 4 διαφορετικές ηπείρους, με το στυλ και τα δυνατά στοιχεία κάθε ομάδας να διαφέρουν) είναι η καλύτερη ομάδα της Ασίας, έχει δύο παρουσίες στους 16 της διοργάνωσης και διαθέτει καλό προπονητή. Τον Alberto Zaccheroni. Ιάπωνες και Ιταλός προπονητής σημαίνει δουλειά, πειθαρχία και οργάνωση.

Και το ρόστερ που έχει η συγκεκριμένη ομάδα σημαίνει καλό ποδόσφαιρο, αλλά όχι απαραίτητα αποτελεσματικό. Τρία δίδυμα είναι σχεδόν όλη η απόλαυση σε ό,τι έχει να κάνει με την Ιαπωνία. Nagatomo και Uchida το πρώτο. Δύο μπακ που μπορούν να προβληματίσουν όλες τις άμυνες και δίνουν βοήθειες στη δική τους. Hasebe και Endo το δεύτερο (το αγαπημένο μου). Πανέξυπνοι χαφ. Ικανότατοι όταν έχουν την μπάλα, μοιράζουν εξαιρετικά το παιχνίδι κι ελέγχουν του ρυθμό. Honda και Kagawa το τρίτο. Έχουν καλή τεχνική, προσφέρουν κινήσεις στον χώρο, δημιουργία και κάθετες πάσες.

Ωραία ομάδα, γρήγορη, έξυπνη, δουλεμένη, καλή, αλλά όπως σημειώναμε και μετά την κλήρωση , η αδυναμία τους εντοπίζεται κοντά στις δύο περιοχές. Στην άμυνα δεν έχουν παίκτες υψηλού επιπέδου, ενώ στην επίθεση δεν υπάρχει ο παίκτης που τελειώνει εύκολα τις φάσεις και αξιοποιεί κατάλληλα το καλό παιχνίδι των παικτών που βρίσκονται πίσω του.

ΒΟΣΝΙΑ-ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ

Ταλέντο διαθέτει και η Βοσνία, που είναι ακόμα μια ενδιαφέρουσα ομάδα. Θα συμμετάσχει μάλιστα για πρώτη φορά σε τελική φάση Μουντιάλ. Ποιότητα έχει κυρίως από τη μέση και μπροστά. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα προβλήματα της ομάδας του Safet Susic. Το πρώτο είναι η συνολική δομή και η λειτουργία. Προβλήματα που υπήρχαν και στα προκριματικά, αλλά μετά τη στροφή που φαίνεται πως κάνει -αν λάβουμε υπόψη μας τα τελευταία φιλικά- τα ερωτηματικά μεγαλώνουν.

Στα τελευταία ματς ο Ibisevic (τρίτος σκόρερ στα προκριματικά της Ευρώπης) δεν ξεκίνησε. Όπως και ο Medunjanin. Ο Susic προτίμησε να βάλει τον Besic, έναν παίκτη με ανασταλτικές ικανότητες, ενώ άφησε τα 4-1-3-2 και 4-3-1-2 που χρησιμοποιούσε κατά βάση στα προκριματικά, για το 4-2-3-1. Από ό,τι φαίνεται επιλέγει μια προσεκτική προσέγγιση, με λιγότερους επιθετικούς παίκτες και προσπαθεί να μειώσει τα ρίσκα.

Κατά τα άλλα η άμυνα παραμένει ο αδύναμος κρίκος. Μπορεί να υπάρχουν οι ταλαντούχοι Kolasinac (κυρίως αυτός) και Bicakcic (στα φιλικά ήταν βασικός ο Sunjic, αλλά μάλλον δε θα συμβεί το ίδιο και στο Μουντιάλ), αλλά οι Muzjda και Spahic μάλλον ισορροπούν τα πράγματα προς τα κάτω, ενώ η συνολική αμυντική λειτουργία της ομάδας παρουσιάζει αδυναμίες. Πρέπει να σημειώσουμε όμως ότι το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει βελτίωση.

Κατά τα άλλα Dzeko, Pjanic, Hajrovic, Lulic, Misimovic, Salihovic είναι γνωστοί και ποιοτικοί παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ο όμιλος με Αργεντινή, Ιράν και Νιγηρία είναι σχετικά βατός. Η αμφιβολία για την προσέγγιση που θα έχει τελικά η Βοσνία, αλλά και οι δοκιμές-αλλαγές φιλοσοφίας στα τελευταία φιλικά μπορούν να αποδειχθούν πρόβλημα. Μπορεί να είναι και καθοριστικές, υπό την έννοια ότι η ομάδα του Susic θα είναι έτοιμη για όλα τα ενδεχόμενα.

ΚΡΟΑΤΙΑ

Μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο να δούμε Modric, Rakitic, Kovacic να συνθέτουν το κέντρο μιας ομάδας, όλα τα άλλα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Η συγκεκριμένη 3άδα μπορεί να αποδειχθεί ακόμα και εχθρός για την Κροατία, αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκέφτεται ο άνθρωπος που από τον περασμένο Οκτώβρη βρίσκεται στην τεχνική ηγεσίας της ομάδας, ο Niko Kovac (για αυτό και μπορεί να έχει τρίτο χαφ τον Vukojevic, έναν καθαρό αμυντικό μέσο). Εγώ σκέφτομαι την απόλαυση που θα προσφέρουν σε εμάς οι 3 παίκτες, αν δέσουν. Μιλάμε για 3 ποδοσφαιριστές ουσιαστικούς, θεαματικούς, πολύπλευρους, με τη δυνατότητα να υπηρετήσουν πάνω από 2 ρόλους και να προσφέρουν σε πολλά κομμάτια. Εδώ που τα λέμε και μόνο Modric, Rakitic να δούμε, μια χαρά θα είμαστε. Σκεφτείτε απλά τη σεζόν που έκαναν αμφότεροι.

Από εκεί και πέρα, στην επίθεση υπάρχει μπόλικο ταλέντο, αλλά ίσως όχι όση ποικιλία και δημιουργικότητα θα έπρεπε, ενώ συχνά η ομάδα δεν έχει πλάτος. Το οποίο είναι λογικό να συμβαίνει, αφού στη μία πλευρά αγωνίζεται ο Olic που είναι κεντρικός επιθετικός και στην άλλη ο Perisic που έχει αρκετά στοιχεία κεντρικού επιθετικού.

Στην άμυνα ο Srna είναι κλασικά χάρμα ιδέσθαι. Ο Lovren, που προέρχεται από πολύ καλή σεζόν, η πιο ποιοτική λύση στα στόπερ. Δεν αποκλείεται όμως να μείνει στον πάγκο και τη θέση του να πάρει ο Schildenfeld, που κολλάει καλύτερα με τον Corluka. Για βασικός προοριζόταν και ο Pranjic, αλλά ο τραυματισμός του θα φέρει στα αριστερά τον δεξιό μπακ Vrsaljko (παίζει να μετακινηθεί αριστερά ο Lovren). Το σίγουρο είναι πως η άμυνα της Κροατίας είναι αργή και δεν εμπνέει σιγουριά. Επιπλέον αν οι μπακ προωθούνται πολύ και στα χαφ παίζουν οι Modric, Rakitic, Kovacic, ίσως οι τρύπες είναι τέτοιες που ο έμπειρος Pletikosa βρεθεί πολλές φορές εκτεθειμένος. Η Κροατία έχει καλές πιθανότητες να πάει στους 16 και τα χαφ που διαθέτει της επιτρέπουν να κάνει όνειρα, ακόμα κι αν τα ερωτηματικά είναι αρκετά.

ΜΕΞΙΚΟ

Το Μεξικό στα προκριματικά άλλαζε προπονητές (4 μέσα σε ένα μήνα έκατσαν στον πάγκο του!) έκανε κυρίως κακές εμφανίσεις, δεν έπαιρνε αποτελέσματα και είναι στο Μουντιάλ γιατί εντάξει, αν δεν ήταν, θα ήταν ο Παναμάς ή η Νέα Ζηλανδία. Την τελευταία την απέκλεισε στα πλέι οφ η ομάδα του Miguel Herrera (αυτός είναι προπονητής σήμερα).

Γιατί λοιπόν βρίσκεται σε κείμενο με τις ομάδες που περιμένω με ανυπομονησία; Πρώτα από όλα ακριβώς για όλα αυτά που (δεν) κατάφερε στα προκριματικά. Αν μη τι άλλο υπάρχει περιέργεια για το τι σύνολο θα εμφανίσουν με αυτά τα δεδομένα. Από εκεί και πέρα, το Μεξικό είναι πάντα μια ευχάριστη νότα στα Παγκόσμια Κύπελλα. Και είναι σταθερά στους 16. Σε 5 σερί διοργανώσεις φτάνει στα νοκ άουτ. Και μετά μένει εκτός. Επιπλέον θα συνεχίσει κι αυτή τη φορά με 3άδα στην άμυνα. Δεν είναι πολλές οι ομάδες που το κάνουν.

Τέλος, έχει 13 παίκτες που παίζουν στο πρωτάθλημα του Μεξικού. Αυτό σημαίνει Μουντιάλ. Να δούμε πόσο καλός είναι οι Vazquez και Pena της Leon, o Layun της America, ο Fabian της Cruz Azul, o Pulido του Ολυμπιακού κ.ο.κ. Να δούμε τον Dos Santos που συνήθως είναι καλός στην εθνική (φέτος ήταν και στη Villarreal). Nα απολαύσουμε και πάλι τους Marquez, Salcido και τον εξαιρετικό φέτος στην Espanyol, Moreno και να δούμε λίγο περισσότερο τους Herrera, Reyes της Porto. Ανοιχτός ο όμιλός τους, ξέρουν να περνάνε την πρώτη φάση, ταλέντο έχουν, προσθέστε και το απρόβλεπτο και το άγνωστο που τους χαρακτηρίζουν κι έδεσε το γλυκό.

Υ.Γ. Στην πραγματικότητα οι περισσότερες ομάδες παρουσιάζουν ενδιαφέρον σε αυτή τη διοργάνωση και λίγες μοιάζουν πολύ αδύναμες, αλλά όπως βλέπετε ήδη έχω απλωθεί αρκετά, οπότε τα υπόλοιπα αύριο.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside