Οι πληγές της Γιουνάιτεντ

Όταν κάτι δεν πάει καλά, ψάχνουμε να βρούμε εύκολους στόχους κι απαντήσεις, κάποιον στον οποίο θα ρίξουμε όλο το ανάθεμα. Ειδικά όταν το προηγούμενο διάστημα όλα ήταν μια χαρά. Ακόμα περισσότερο όταν τα βλέπαμε όλα ιδανικά, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη Manchester United. Οι περισσότεροι τα βάζουν με τον David Moyes, αρκετοί με τη διοίκηση, κάποιοι με τους παίκτες και υπάρχουν και κάμποσοι του «αφού έφυγε ο Ferguson είναι λογικά όλα αυτά».

Κάθε μία από τις παραπάνω παρατάξεις χρησιμοποιεί υπερβολές και υπερθετικό βαθμό στα σχόλιά της. Όλοι έχουν βρει τη δική τους εύκολη, μονοδιάστατη απάντηση και το εξιλαστήριο θύμα. «Ο λόγος που η United δεν πάει καλά είναι αυτός ο ένας παράγοντας. Στο λέω εγώ, που ξέρω, που τα έλεγα, που δικαιώνομαι κι έχω τη μαγική λύση». Αν όλοι λειτουργούσαν λίγο πιο ψύχραιμα και συνδύαζαν τις σκέψεις τους, θα είχαν ολόκληρη την εικόνα.

Νικήτρια, αλλά όχι καλή ομάδα

Είναι απλό να τα ρίχνουμε όλα στον άσχετο τον Moyes που δεν κάνει ούτε για την Conference. Ο προπονητής πάντα είναι εύκολος στόχος. Πολύ περισσότερο ένας προπονητής χωρίς μεγάλο όνομα. Ακόμα περισσότερο ο προπονητής που διαδέχτηκε τον Ferguson στην United. Για τον τελευταίο και την επίδραση που είχε στους Κόκκινους Διαβόλους, αλλά και στο αγγλικό ποδόσφαιρο, τα είχε πει ο Roberto Mancini πριν ένα χρόνο με μια απλή φράση: «Κανένας δεν παίζει καλά απέναντι στην United, επειδή όλοι παίζουν μόνο με φόβο».

Ας γεμίσω εύκολα το κείμενο, αντιγράφοντας τον εαυτό μου. «Εδώ και χρόνια στο αγγλικό ποδόσφαιρο υπήρχε ένα αφεντικό: ο Sir Alex Ferguson. Ο άνθρωπος που (σχεδόν) όλοι σέβονταν/εκτιμούσαν/φοβόντουσαν/υπάκουαν. Παράγοντες, διαιτητές, προπονητές, παίκτες. Ήταν ο ηγέτης της ομάδας του ή μάλλον από ένα σημείο και μετά, ήταν η ίδια η Manchester United και την ίδια στιγμή αποτελούσε για όλους τον εχθρό που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν. Έπαιζε με το μυαλό όλων και έβγαινε νικητής. Οι Κόκκινοι Διάβολοι έπαιρναν βαθμούς μόνο και μόνο εξαιτίας της παρουσίας του, οι αντίπαλοι έτρωγαν γκολ επειδή τον έβλεπαν στον πάγκο, οι διαιτητές έδιναν ένα σφύριγμα παραπάνω στην ομάδα του, επειδή αυτός ήταν το «αφεντικό» που λέει και ο Mourinho», έγραφα τον Σεπτέμβριο.

Η United με τον SAF στον πάγκο της για πάρα πολλά χρόνια είχε ως μεγάλα της όπλα την αυτοπεποίθηση, την ισχυρή προσωπικότητα, το πείσμα, την αισιοδοξία, την ανωτερότητα και το πνεύμα του νικητή. Φόβιζε και ήξερε να παίρνει τα ματς (στην Αγγλία κυρίως). Για πολλά χρόνια όμως είχε και καλή ομάδα, δεν ήταν μόνο νικήτρια. Δεν ήταν η μονόφθαλμη που επικρατούσε ανάμεσα στους τυφλούς. Στο τέλος όμως ήταν μόνο αυτό. Είχα καταντήσει γραφικός λέγοντας σε κάθε συζήτηση για την United πως η τελευταία πραγματικά μεγάλη ομάδα του Ferguson ήταν αυτή του 2009. Και όταν γέλαγα με αυτά που παρουσίασε τις δύο τελευταίες του σεζόν, ήμουν εμπαθής και δεν έπρεπε να γελάω επειδή η Liverpool ήταν για περισσότερα γέλια #fucklogic

Βέβαια, όταν ο Mourinho πριν λίγους μήνες έλεγε « πριν μερικά χρόνια οι ομάδες στην Αγγλία ήταν καλύτερες. Πιστεύετε πως η United που πήρε πέρυσι το πρωτάθλημα ήταν μια φοβερή ομάδα; Δεν το νομίζω. Απλά οι υπόλοιποι ήταν χειρότεροι. Μερικές φορές νικάς επειδή είσαι καταπληκτικός. Άλλες νικάς επειδή είσαι ο καλύτερος. Αλλά μπορείς να είσαι ο καλύτερος, χωρίς να είσαι καταπληκτικός» , κανείς δε γέλασε. Το έχω ξαναπεί, όταν συμβαίνει το δεύτερο που περιγράφει ο Mourinho, δεν αφαιρούν τον τίτλο από την ομάδα σας. Δε μετράει μισός. Δε θα φάει κάποια ποινή. Μπορείτε να πανηγυρίσετε. Απλά κάποιοι δεν κλείνουν τα μάτια και σας λένε το αυτονόητο. Δεν είναι εχθροί σας, δεν πολεμάνε την ομάδα σας.

Σε κάθε περίπτωση η ουσία είναι πως ο Ferguson ήταν τρομερά επιτυχημένος και legend κτλ. Στο τέλος όμως είχε βάλει τον αυτόματο, έπαιζε μόνο με τη δυναμική του παρελθόντος. Δε φάνηκε καν να έχει καμία τρομερή διάθεση να κυνηγήσει το τρίτο ευρωπαϊκό. Άφησε ένα ρόστερ προβληματικό, κακοφτιαγμένο και μια ομάδα χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ταυτότητα και ξεκάθαρες αρχές. Προστάτεψε μια διοίκηση που οι ίδιοι οι οπαδοί της United δεν ήθελαν. Μια διοίκηση που χρέωσε την United για να την αγοράσει… Μια διοίκηση που μέχρι τώρα δε φαίνεται να έχει τρομερές φιλοδοξίες για το σύλλογο. Μια διοίκηση που στην αλλαγή όχι σελίδας, αλλά τόμου ολόκληρου στην ιστορία της ομάδας, άφησε τον νέο προπονητή ξεκρέμαστο κι αβοήθητο.

Συμβατικός

«Τον διαδέχθηκε ένας απλά καλός προπονητής, που δεν είχε πάρει ποτέ στην καριέρα του τίτλο. Ο Moyes μπορεί να είχε ουσιαστικά χτίσει την Everton της τελευταίας δεκαετίας, αλλά ποτέ δεν έκανε την υπέρβαση», έγραφα τον Σεπτέμβριο. Ας βάλουμε ως εξαίρεση την 4η θέση το 2005. Θέλετε και τον τελικό του Κυπέλλου το 2009; Κι αυτό μέσα. Ο νυν προπονητής της United, στους Μπλε έμεινε 11 γεμάτες σεζόν. Τους ανέλαβε σε κακή κατάσταση, τους καθιέρωσε στην 6άδα της Αγγλίας. Με βάση τα αποτελέσματα ήταν τίμιος και κάτι παραπάνω. Χωρίς να κάνει ποτέ το επόμενο βήμα όμως. Χωρίς να κάνει μια καλή πορεία στην Ευρώπη, χωρίς να πάρει ένα κύπελλο. Ακόμα και στα κάτω της η ίδια η Everton, είχε σηκώσει ένα. Ο Moyes δεν είχε πολλά λεφτά, είχε πολύ χρόνο και στήριξη όμως. Είχε μια ομάδα που ιστορικά διαθέτει δυναμική (4η σε πρωταθλήματα, έστω κι αν το τελευταίο το κατέκτησε το 1987).

Αν ένα πράγμα είχε γίνει ξεκάθαρο για μένα, ήταν πως η Everton του Moyes είχε ταβάνι. Για 7 χρόνια τερμάτιζε από την 5η μέχρι την 8η θέση και δε σήκωνε καμία κούπα, δεν πήγαινε μακριά στην Ευρώπη και το κυριότερο το παιχνίδι της έμοιαζε να παραμένει στάσιμο. Το ίδιο και οι φιλοδοξίες της. Η όλη φάση ήταν «μια χαρούλα είμαστε εδώ, έχουμε βολευτεί, πιάνουμε τη βάση, όλα καλά». Μια νοοτροπία μίζερη. Ηττοπάθεια. Και φόβος για τους από πάνω. Συμβιβασμός με την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, καμία τόλμη, κανένα ρίσκο, καμία διάθεση για όνειρα, πόσο μάλλον για πραγματοποίηση ονείρων.

Η Everton ήταν τίμια. Έπαιζε ικανοποιητικά. Μέχρι εκεί όμως. Και ναι, δεν υπήρχαν λεφτά, αλλά να τα λέμε όλα. Ο Moyes βοήθησε να καθιερωθούν στην 6άδα, αλλά αυτός τους περιόρισε μέχρι εκεί. Ο Σκωτσέζος είναι ένας προπονητής που αντιδράει. Διαβάζει τον αντίπαλο, προσαρμόζεται σε αυτόν. Δεν είναι κακός στην τακτική, αλλά το θέμα είναι αν έχει μια ξεκάθαρη φιλοσοφία. Μπορεί να δώσει σε ομάδες ταυτότητα (βλέπε Valverde); Ποια είναι η ιδεολογία του; Πώς θέλει να παίζει η ομάδα του; Το απλά προσαρμόζομαι στον αντίπαλο είναι καλό, όχι αρκετό. Και πάμε στο κομμάτι της νοοτροπίας. Ο Moyes πρώτα δε θέλει να το φάει. Με τους μεγάλος δεν ήθελε να χάσει με πολλά. Καμία σχέση με τον Martinez διάδοχό του στην Έβερτον.

Στο Manchester, όπως είπα παραπάνω βρήκε μια ομάδα που δεν είχε ξεκάθαρη κατεύθυνση, αλλά ήταν πρωταθλήτρια, οπότε όλο το πράγμα έγινε πιο δύσκολο. Και ο Moyes δεν μπορεί να παίξει το χαρτί, που έπαιζε συνέχεια στην αρχή ο Brendan Rodgers ας πούμε. Δεν μπορεί δηλαδή να ζητήσει χρόνο, επειδή μπορεί να μην έρχονται αποτελέσματα, αλλά η ομάδα χτίζει πάνω σε συγκεκριμένες ιδέες και βελτιώνεται στον τάδε και στον τάδε τομέα. Ποιες είναι αυτές οι ιδέες; Πού βελτιώνεται η United;

Το χαρτί της φιλοσοφίας δεν υπάρχει, το χαρτί του θεαματικού παιχνιδιού δεν υπάρχει, οπότε η νίκη είναι υποχρεωτική. Είναι το μόνο που είχαν οι Κόκκινοι Διάβολοι τα τελευταία χρόνια. Ή συνεχίζεις να το προσφέρεις ή το αναπληρώνεις με θέαμα ή/και φτιάχνοντας καλό σύνολο με ξεκάθαρες αρχές. Ο Moyes όμως έχει δείξει πως δεν μπορεί να δώσει το παραπάνω ούτε στο κομμάτι των αποτελεσμάτων, ούτε στην εικόνα της ομάδας στο χορτάρι. Η United (ο Ferguson;) ήταν δύσκολο να βρει κάποιον νικητή επιπέδου Ferguson, μπορούσε να βρει όμως κάποιον λιγότερο συμβατικό. Κάποιον που έχει ιδέες και λογική που της ταιριάζουν περισσότερο.

Λάθος οδηγός, χαλασμένο όχημα

Η ευθύνη δεν είναι του Moyes. Τόσα χρόνια έχει δείξει τι προπονητής είναι. Ξέρουμε αν παίρνει ρίσκα ή όχι, αν πρώτα θέλει να περιορίσει τον αντίπαλο ή να επιβληθεί έχοντας την μπάλα, αν έχει κάποιες σταθερές ιδέες κι αρχές, αν φτιάχνει θεαματική ομάδα ή όχι, αν κάνει υπερβάσεις ή απλά πιάνει τη βάση, αν είναι καλός στις μεταγραφές, στη διαχείριση παικτών και κρίσεων κτλ. Δεν έπεσε από τον ουρανό. Αν εμείς έχουμε καταλάβει δυο πράγματα, όσοι παίρνουν αποφάσεις σε μια ομάδα όπως η United, θα έπρεπε να γνωρίζουν βασικά τα πάντα. Κι αν στο θέμα του προπονητή δεν έκαναν μια σίγουρη επιλογή ή μάλλον σωστή επιλογή, θα έπρεπε να καλύψουν τις τρύπες του ρόστερ.

Δε χρειάζεται να επεκταθώ πολύ. Νομίζω πως πλέον όλοι βλέπουν τα προβλήματα, που έβλεπαν οι γραφικοί και οι εχθροί της ομάδας εδώ και χρόνια. Χαφ που δεν κολλάνε μεταξύ τους, με την ποιότητα κάποιων να είναι για ομάδα που κυνηγάει απλά την έξοδο στην Ευρώπη. Στόπερ που τα καλά τους χρόνια έχουν περάσει εδώ και κάμποσο καιρό. Άκρα που δεν τρομάζουν. Συνολικά ένα ρόστερ χωρίς λογική και ισορροπία και με περιορισμένη ποιότητα πλέον. Ένα σύνολο αργό, δυσκίνητο, ασύνδετο κι αδούλευτο, που πλέον δεν μπορεί να παίρνει τα ματς με τη μαγκιά του, όσο συχνά το έκανε κάποτε.

Η United είναι προβληματική εδώ και χρόνια και πλέον δε φοβίζει γιατί ο «μπαμπούλας» έφυγε. Έχει παίκτες που έχουν χάσει ακόμα και τη σιγουριά και την πίστη που είχαν ότι θα νικήσουν, ότι είναι καλύτεροι. Αν ψάχνετε για φταίχτες κοιτάξτε πρώτα τη διοίκηση και τον προηγούμενο προπονητή και μετά τον Moyes, που πράγματι δεν είναι για τέτοιο επίπεδο.

Τον αλλάζεις;

Στην πραγματικότητα η πορεία των Κόκκινων Διαβόλων είναι αναμενόμενη. Στο Manchester το κτήριο έγερνε εδώ και καιρό. Ο Ferguson το κράτησε με τα ψέματα επειδή είναι ο Ferguson. Η τεράστια επιρροή του, εκτός όλων των άλλων, έκανε τους πάντες το καλοκαίρι να θεωρούν πως η United ακόμα κι αν έχει δυσκολίες φέτος, δε θα είναι πάρα πολλές. Δε θα είναι τόσο μεγάλη η διαφορά. Κακώς, όπως αποδεικνύεται και μέχρι τώρα. Ο διάδοχος δεν είναι και ο πλέον κατάλληλος κι αυτό που παρέλαβε είναι προβληματικό. Από το καλοκαίρι τα ξέραμε αυτά.

Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν. Δε χάθηκε ο κόσμος. Οι ομάδες έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Το θέμα είναι οι βάσεις που υπάρχουν όταν έρχεται το τέλος μιας εποχής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχαν τα κατάλληλα θεμέλια, οπότε θα χρειαστεί περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία, μπόλικος χρόνος κι αρκετά λεφτά. Με τον Moyes στο τιμόνι;

Εδώ υπάρχει ένα σημαντικό ζήτημα. Το καλοκαίρι άλλαξαν ομάδα αρκετοί καλοί προπονητές. Το επόμενο καλοκαίρι πόσοι υψηλού επιπέδου προπονητές θα είναι διαθέσιμοι; Θα μου πεις πως πιθανότατα υπάρχουν πιο κατάλληλοι από τον Moyes. Άρα τον αλλάζεις; Εγώ ξέρω ότι στην ομάδα μου (δε σας λέω ποια είναι) δε θα τον έπαιρνα. Ξέρω όμως πως αν του δοθεί χρόνος και τον εμπιστευτούν μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση, να κάνει τα βασικά. Η απάντηση στο «τον κρατάς ή τον διώχνεις;», είναι τον στηρίζεις. Αφού ως διοίκηση τον επέλεξες, οφείλεις να τον στηρίξεις πριν φτάσεις στην απόλυση.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside