Πολλά σπουδαία ονόματα του εξωτερικού έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια και αρκετοί εξ αυτών κατάφεραν να προσφέρουν και να δικαιώσουν τον ντόρο που υπήρξε την περίοδο που αποκτήθηκαν και έγιναν σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων.

Άλλοι ήταν αυτό που λέμε "πρώτης γραμμής", άλλοι με πολύ καλό όνομα, όμως με ένα κοινό παρανομαστή: δεν κατάφεραν να προσφέρουν τα αναμενόμενα και αποχώρησαν άδοξα.

Με αφορμή το πρόωρο τέλος του σπουδαίου Γιαγιά Τουρέ, το Sport24.gr γυρίζει την κλεψύδρα ανάποδα, κάνει φλας μπακ και θυμίζει ποδοσφαιριστές που δεν έπαιξαν ανάλογα με το βαρύ όνομά τους. Προφανώς και δεν έγιναν κακοί παίκτες, απλούστατα δεν κόλλησαν με το υπόλοιπο σύνολο την δεδομένη χρονική στιγμή!

Δεν γίνεται να είναι όλοι οι παίκτες από το εξωτερικό επιτυχημένοι. Άλλοι θα αφήσουν το... στίγμα τους, άλλοι όχι. Έτσι είναι οι μετεγγραφές, πάντα έχουν το ρίσκο τους και είναι πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το αν ένας παίκτης θα ταιριάξει σε μια ομάδα ή δεν θα μπει ποτέ στο κλίμα της.

Το θέμα δεν αφορά γενικά τους ξένους που δεν προσέφεραν, αλλά εκείνους που είχαν ένα σπουδαίο καλό, υπήρχαν προσδοκίες για το κάτι παραπάνω, αλλά δεν το έδειξαν στο χορτάρι. Προφανώς και αυτό δεν συνέβη μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και στις υπόλοιπες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ρασίντ Γιεκινί: Ήρθε μετά το Μουντιάλ του 1994 από την Σετούμπαλ και ήταν ένα τεράστιο όνομα της εποχής. Ο διεθνής Νιγηριανός δεν ήταν βέβαια πιτσιρικάς, κάθε άλλο και η προσφορά του ήταν πενιχρή σε μια κακή περίοδο του Ολυμπιακού. Από τους ξένους-ονόματα που πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Ζλάτκο Ζάχοβιτς: Ντελίριο ενθουσιασμού προκάλεσε η έλευσή του το καλοκαίρι του 1999 μαζί με τον Ζιοβάνι. Μάλιστα, για τον Σλοβένο υπήρχε μεγαλύτερη προσμονή σε σχέση με τον Βραζιλιάνο, αν και όλοι θυμούνται το τι προσέφερε ο ένας και τι ο άλλος.

Ο Ζάχοβιτς με το ζόρι ήρθε και φάνηκε. Ποτέ δεν "κούμπωσε" με την ομάδα, πάντα ήθελε να πάει στην Ισπανία και τα κατάφερε, πηγαίνοντας στη Βαλένθια. Περισσότερα προβλήματα δημιουργούσε, παρά βοηθούσε.

Χόρχε Μπερμούδες: Ήρθε ως ο βασικός στόπερ της Μπόκα Τζούνιορς και τον συνόδευαν διθυραμβικά σχόλια. Δυστυχώς για τον ίδιο και τον Ολυμπιακό, η ζώνη έβγαζε όλα τα αδύνατα σημεία στο παιχνίδι του, διότι ήταν παλαιάς κοπής λίμπερο. Αυτό ήξερε να κάνει, να παίζει με βάθος και όχι στην ευθεία. Δεν στέριωσε ούτε αυτός στον Ολυμπιακό.

Ντάνι Γκαρθία Λάρα: Πολύ σπουδαία καριέρα στην Ισπανία και ένα όνομα που μετρούσε πολύ στην Ευρώπη. Ήρθε στον Ολυμπιακό, αλλά ήταν πλέον στα... χασομέρια της καριέρας του. Δεν κατάφερε να βοηθήσει ουσιαστικά και έμοιαζε με παλαίμαχο, που έπρεπε πλέον να βάλει "τίτλους τέλους" στην καριέρα του.

Έντσο Μαρέσκα: Ο Ιταλός με το "φαρμακερό" δεξί σουτ, έφυγε επεισοδιακά από τον Ολυμπιακό. Έπαιξε την σεζόν που οι Πειραιώτες ήρθαν... 5οι στο πρωτάθλημα και κορυφαία του εμφάνιση ήταν το 2-1 με τη Σταντάρ Λιέγης, ενώ είχε βάλει μια γκολάρα στο 1-1 με τον Ηρακλή στο Φάληρο την σεζόν 2009-10 και με τη Λάρισα στο Αλκαζάρ (0-2). Λίγα πράγματα από 'κει και πέρα, δεν βοήθησε παρά ελάχιστα.

Αλμπέρτο Ριέρα: Αποτέλεσε την πιο ηχηρή μετεγγραφή του Βαγγέλη Μαρινάκη το καλοκαίρι του 2010, όταν και μπήκε στον Ολυμπιακό. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού... άπλωσε αρκετά εκατομμύρια ευρώ για να τον φέρει από τη Λίβερπουλ.

Όσο έμεινε στο Λιμάνι, δεν έδειξε τα στοιχεία που τον συνόδευαν και πουλήθηκε στην Τουρκία και τη Γαλατάσαραϊ. Ούτε εκεί έπαιξε καλά βέβαια.

Ντένις Ρόμενταλ: Διεθνής Δανός, πάντα εξαιρετικός με την εθνική ομάδα της πατρίδας του, αλλά με τον Ολυμπιακό... δεν. Σπάνιες οι καλές του εμφανίσεις, μεγάλο πρόβλημα στο "ένας μ' έναν", δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητά του. Σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούσε να μπει σε σύγκριση με παίκτες όπως ο Γιαννακόπουλος ή ο Γκαλέτι.

Ερίκ Αμπιντάλ: Ναι μεν στα τελευταία του, αλλά προερχόμενος από γεμάτη σεζόν στη Μονακό. Ο Ολυμπιακός πίστεψε ότι ο Γάλλος θα μπορούσε με την εμπειρία του να δώσει το κάτι παραπάνω, αλλά δεν ήταν ο παίκτης του παρελθόντος και κάποια προσωπικά του ζητήματα έφεραν το πρόωρο τέλος στη μεταξύ τους συνεργασία έπειτα από ένα εξάμηνο συνεργασίας τη σεζόν 2014-15. Πάντως, έφυγε σαν κύριος και όπως πρέπει σε έναν μαχητή της ζωής. Η προσωπικότητά του δεν αλλοιώνεται από την όχι επιτυχημένη διαδρομή του στην χώρα μας.

Ιμπραχίμ Αφελάι: Σύντομο ήταν το εν Ελλάδι πέρασμα του 28χρονου Ολλανδού από τον Ολυμπιακό. Λίγα τα καλά παιχνίδια του, αν και υπήρξαν ματς που έκανε την διαφορά και έδειξε το δεδομένο ταλέντο του. Έγιναν όμως κάποια γεγονότα που έφεραν ρήξη στη σχέση του με τον Μίτσελ και ως εκ τούτου, το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο.

Όσκαρ Καρντόσο: Το καλοκαίρι του 2016 ήρθε στον Ολυμπιακό έπειτα από πολλές διαπραγματεύσεις και όλοι περίμεναν να δουν που σκόραρε κατά ριπάς με τη φανέλα της Μπενφίκα. Πήρε πολλές ευκαιρίες είναι η αλήθεια, αλλά δεν τα κατάφερε. Βέβαια, ήταν και παροιμιώδης η ατυχία του, καθώς έστελνε τη μπάλα στα δοκάρια μς ευλαβική συνέπεια. Ο Παραγουανός σε 34 ματς μέτρησε μόλις 3 γκολ και 3 ασίστ. Αν και δαπανήθηκαν αρκετά χρήματα για το συμβόλαιό του, δεν έπαιξε όπως θα περίμεναν όλοι.

Γιαγιά Τουρέ (δεύτερη θητεία): Ο Ιβοριανός έκανε ονειρεμένη πρώτη θητεία στον Ολυμπιακό, έλαμψε την σεζόν 2005-06, ακολούθησε μια καριέρα μυθική σε Μονακό, Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Σίτι, έφτασε να είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος στην Premier League και το καλοκαίρι οι Πειραιώτες έκαναν οικονομική υπέρβαση για να τον φέρουν πίσω στο λιμάνι.

Ο Ιβοριανός δεν ήταν στην κατάσταση του παρελθόντος, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Πέδρο Μαρτίνς, έπαιξε ελάχιστα και έτσι αποχωρεί έπειτα από ένα εξάμηνο. Αλλιώς περίμεναν οι περισσότεροι αυτή την δεύτερη συνεργασία, αλλά δεν τελεσφόρησε. Ο Τουρέ παραμένει σπουδαίος παίκτης, απλά δεν "κόλλησε" με την ομάδα του Πειραιά και μοιραία ήρθε το τέλος.

Κέβιν Μιραλάς (δεύτερη θητεία): Από το 2010 ως το 2012 έπαιξε στον Ολυμπιακό με Βαλβέρδε και έκανε συγκλονιστικές εμφανίσεις. Έγινε σύνθημα στα χείλη του κόσμου, δημιουργήθηκε ένα τρομερό δέσιμο ανάμεσα στον Βέλγο και τον σύλλογο, πήγε στην Αγγλία και την Έβερτον, εντούτοις πάντα είχε στο μυαλό του τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Πέρυσι τον χειμώνα έγινε δεύτερος "γάμος" με δανεισμό και οψιόν αγοράς του, όμως παρά τις πολλές ευκαιρίες που πήρε, δεν κατάφερε να βοηθήσει αισθητά. Το πάλεψε, προσπάθησε, έδωσε ό,τι μπορούσε, αλλά την δεδομένη χρονική στιγμή δεν ήταν αρκετό. Η αγάπη και η εκτίμηση παραμένει, δεν σβήνει ποτέ, παρ' όλα αυτά ο σύλλογος δεν μπορούσε να δαπανήσει πακτωλό εκατομμυρίων για να αποκτήσει τα δικαιώματα του Βέλγου, ειδικά με τις εμφανίσεις που έκανε από τον Γενάρη και έπειτα.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Ζούλιο Σέζαρ: Φόρεσε τη φανέλα της σελεσάο, έπαιξε σε Μουντιάλ, είχε σημαντική καριέρα πίσω του, ήρθε ως μεγάλο όνομα στην Ελλάδα το 1999, αλλά οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες. Ο Βραζιλιάνος στόπερ κόλλησε τα τελευταία του ένσημα στον Παναθηναϊκό, φορώντας την πράσινη φανέλα μόλις σε τρία παιχνίδια και το καλοκαίρι έφυγε για τη Γερμανία και τη Βέρντερ Βρέμης. Απογοητευτική η παρουσία του.

Ρόμπερτ Γιάρνι: Με την εθνική Κροατίας έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και του 2002, ήταν πολύ σπουδαίο όνομα, αλλά έπαιξε σε πέντε ματς πρωταθλήματος με την πράσινη φανέλα και σε άλλα τρία στο Champions League. Το τριφύλλι τον είχε αποκτήσει τον Δεκέμβριο του 2001. Δεν έπεισε κανέναν στον Παναθηναϊκό και το συμβόλαιό του δεν ανανεώθηκε. Απέτυχε στο εν Ελλάδι πέρασμά του, δεν χωράει καμία αμφιβολία.

Φλάβιο Κονσεϊσάο: Με βαρύ βιογραφικό ήρθε ο Βραζιλιάνος μέσος στην Ελλάδα, θυμίζοντας ότι είχε φορέσει και τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2005, όμως δεν δικαίωσε ποτέ τις προσδοκίες και μοιραία ήρθε το τέλος της συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό.

Εκτός τόπου και χρόνου, παρά τα αρκετά χρήματα που δαπανήθηκαν για να φορέσει την πράσινη φανέλα. Από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις ξένων παικτών που φόρεσαν τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος. Ο Βραζιλιάνος ήταν συνεχώς τραυματίας και κατάφερε να αγωνιστεί μονάχα σε 14 παιχνίδια και σκόραρε μόλις ένα γκολ.

Ιγκόρ Μπίστσαν: Ακόμη μια περίπτωση που κόστισε πολλά λεφτά στον Παναθηναϊκό, όμως έκανε ελάχιστα πράγματα. Μιλάμε για έναν παίκτη που έπαιξε στη Λίβερπουλ και μαζί της πήρε Champions League, έπαιξε στην εθνική Κροατία και ήρθε μετά βαΐων και κλάδων στην χώρα μας. Ο Κροάτης ήρθε στον Παναθηναϊκό ως πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά στο χορτάρι ήταν βαρύς και αργός, δεν έκανε ποτέ τη διαφορά στα δύο χρόνια που φόρεσε την πράσινη φανέλα και το όνομά του συνοδεύει πάντα σχετικά αφιερώματα για μεγάλα ονόματα που δεν δικαιολόγησαν τον ντόρο που προκάλεσε ο ερχομός του στο πρωτάθλημά μας.

Βίκτορ Σάντσεθ: Το καλοκαίρι του 2006 υπόγραψε συμβόλαιο τριετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο αγωνίστηκε σε 12 αγώνες στο πρωτάθλημα (τους δέκα ως βασικός), τρεις στο κύπελλο Ελλάδας και τρεις στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Παρά την εντυπωσιακή του απόδοση στον αγώνα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό στον α γύρο (1-0) του πρωταθλήματος, η γενικότερη παρουσία του κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να τον αποδεσμεύσει την επόμενη χρονιά. Έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα την περίοδο 2007-2008, αγωνιζόμενος με τα χρώματα της Έλτσε.

Σίντνεϊ Γκοβού: Ο Γάλλος επιθετικός ήρθε με περγαμηνές το 2010 στον Παναθηναϊκό, κόστισε πάνω από 1 εκατ. ευρώ με 800.000 ευρώ μπόνους υπογραφής, αλλά κατάφερε να βγάλει μόλις ένα καθαρό 90λεπτο στο τριφύλλι. Τον έμαθε καλά η νυχτερινή ζωή της Αθήνας, αλλά δεν τον αισθάνθηκαν ιδιαίτερα οι αντίπαλες άμυνες. Οι περισσότεροι θυμούνται ότι είχε ανοίξει το σκορ για τον Παναθηναϊκό μέσα στο "Καμπ Νου" απέναντι στη Μπαρτσελόνα, προτού έρθει η ήττα με 5-1. Λίγα πράγματα από τον Γκοβού, ειδικά με βάση αυτά που περίμεναν όλοι.΄

Μάικλ Εσιέν: Ντελίριο ενθουσιασμού προκάλεσε η άφιξή του. Ο Γκανέζος αποκτήθηκε για να γίνει ο νέος ηγέτης του Παναθηναϊκού, όμως οι περισσότεροι τον θυμούνται από τις δικαστικές διαμάχες του με το τριφύλλι. Δε δικαίωσε τις προσδοκίες κι ας στηρίχθηκε αρκετά. Πήρε ευκαιρίες, ουδείς μπορεί να πει το αντίθετο.

Έκανε περισσότερες προπονήσεις και ατομικά προγράμματα παρά συμμετοχές, αλλά όταν ήταν καλά, έπαιρνε χρόνο συμμετοχής. Το πρόβλημα τραυματισμού που κουβαλούσε στους κοιλιακούς προσαγωγούς ήταν καθοριστικό, προκειμένου να μην δείξει αυτά που μπορούσε.

Βίκτορ Ιμπάρμπο: Στις 31 Ιανουαρίου 2017, η "πράσινη" ΠΑΕ ανακοίνωσε τη λύση της συνεργασίας της με τον 26χρονο ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε για λιγότερο από έξι μήνες στον Παναθηναϊκό ως δανεικός από την Κάλιαρι. Σε αυτό το χρονικό διάστημα έκανε 19 συμμετοχές (8 Super League/9 συνολικά στο Europa League/2 στο Κύπελλο) και σημείωσε τρία γκολ. Τα δύο από αυτά τα έβαλε στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Σταντάρ Λιέγης και ένα κόντρα στην ΑΪΚ Στοκχόλμης.

ΑΕΚ

Ντράγκαν Τσίριτς: Ήταν μέλος μίας χρυσής γενιάς ποδοσφαιριστών από την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Η Παρτίζαν που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο, δεν άργησε να ανακαλύψει το ταλέντο του και να τον πάρει στις ακαδημίες της. Ο Τσίριτς μπορεί να ήταν από μικρός πολύ ντροπαλός και αδύνατος, όμως "μιλούσε" στη μπάλα. Κάπως έτσι κέρδισε και το ψευδώνυμο "μαργαριτάρι του Βελιγραδίου". Σε αυτά τα πέντε χρόνια που παρέμεινε στους "οδοστρωτήρες", κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο, ενώ ψηφίστηκε τέσσερις φορές Γιουγκοσλάβος ποδοσφαιριστής της χρονιάς.

Ήρθε στην ΑΕΚ ως δανεικός από την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 1999 και παρά το γεγονός ότι τα νούμερά του δεν ήταν καθόλου άσχημα (44 εμφανίσεις, 20 γκολ), δεν έπαιξε όπως μπορούσε. Στο αεροδρόμιο ήταν πάνω από 2.000 για να τον υποδεχθούν. Στο πρωτάθλημα σκόραρε δέκα φορές, αλλά δεν κατάφερε να ηγηθεί της Ένωσης, με την σεζόν 1999-00 να μην πηγαίνει καθόλου καλά. Αποχώρησε εκείνο το καλοκαίρι και άπαντες έμειναν με την εντύπωση ότι μπορούσε να παίξει καλύτερα βάσει των προσόντων του.

Έιντουρ Γκούντιονσεν: Στις 19 Ιουλίου 2011, η ΑΕΚ ανακοίνωσε τη συμφωνία με τον Ισλανδό επιθετικό για συμβόλαιο δυο ετών έως το 2013. Παρόλο το ενδιαφέρον από αγγλικές ομάδες, επέλεξε την Ένωση για να συνεχίσει την καριέρα του. Στις 20 Ιουλίου 2011 ο Ειντούρ κατέφθασε στην Ελλάδα και 3.000 οπαδοί τον υποδέχτηκαν θερμά. Στις 21 Σεπτεμβρίου έβαλε το πρώτο του γκολ με την ΑΕΚ απέναντι στην Σκόντα Ξάνθη. Στις 15 Οκτωβρίου στον αγώνα ΑΕΚ-Ολυμπιακός, υπέστη συντριπτικό κάταγμα κνήμης και περόνης κατόπιν σύγκρουσης με τον αντίπαλο τερματοφύλακα Φράνκο Κοστάντσο, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός δράσης μέχρι το τέλος της σεζόν. Πάντως, με ένα γκολ σε 14 εμφανίσεις δεν είχε θέλξει με την απόδοσή του.

Τζόλεον Λέσκοτ: Διεθνής με την εθνική Αγγλίας, αγωνίστηκε σε Έβερτον και Μάντσεστερ Σίτι και η καριέρα του ήταν μοναδική. Ήρθε στην Ένωση τη σεζόν 2016-2017, έπαιξε μόλις σε τέσσερα ματς με την ΑΕΚ και αποχώρησε κακήν κακώς. Πέρασε και δεν ακούμπησε ο Άγγλος σέντερ μπακ. Από τις πιο αποτυχημένες μετεγγραφές στην ιστορία του Δικέφαλου.

Ούγκο Αλμέιδα: Έπαιξε σε Πόρτο, Βέρντερ, Μπεσίκτας, Ανόβερο, εθνική Πορτογαλίας, ενώ το ξεκίνημά του στην ΑΕΚ ήταν ονειρεμένο σε εκείνον τον αγώνα με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ, όπου είχε πετύχει δυο γκολ.

Ο ερχομός του είχε ξεσηκώσει τον κόσμο της Ένωσης, όμως αποχώρησε ως αποτυχημένος. Αγωνίστηκε σε 19 ματς, πέτυχε 4 γκολ και μοίρασε 2 ασίστ με τον Δικέφαλο. Ασφαλώς υπήρχαν περισσότερες προσδοκίες.

ΠΑΟΚ

Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ: Ο ερχομός του Βούλγαρου στράικερ είχε προκαλέσει πανικό το 2015. Στην Θεσσαλονίκη επικρατούσε συναγερμός για την έλευσή του. Άλλωστε, μιλάμε για έναν στράικερ με θητεία στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μεταξύ άλλων. Στην Premier League έκανε σπουδαία καριέρα. Εντούτοις, η πορεία του ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτική στον ΠΑΟΚ.

Επαιξε σε 14 ματς πρωταθλήματος και σκόραρε τέσσερις φορές. Όπως ήρθε, έφυγε, χωρίς να αποσβέσει ούτε στο ελάχιστο τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτησή του. Ουδείς μειώνει την ποδοσφαιρική διαδρομή του, αλλά στον Δικέφαλο δεν τα κατάφερε.

ΗΡΑΚΛΗΣ

Πέπε Σινιόρι: Ήρθαν και άλλα σπουδαία ονόματα στην Ελλάδα που δεν τα κατάφεραν. Ποιος ξεχνάει τον Ιταλό στην Ηρακλή, ο οποίος ήταν διεθνής με την εθνική της χώρας του και με καριέρα σπουδαία στο Καμπιονάτο, αλλά στην Ελλάδα απέτυχε, παίζοντας μόλις πέντε φορές.

Ο τρεις φορές πρώτος σκόρερ της Serie A (1993, 1994, 1996) και έβδομος σκόρερ όλων των εποχών στο ιταλικό πρωτάθλημα, σε ηλικία 36 ετών φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή, αλλά δεν ακούμπησε. Βαρύ όνομα, αλλά με πενιχρή συμβολή.

ΑΡΗΣ

Σεμπαστιάν Αμπρέου - Μάρσιο Αμορόζο: Το ίδιο συνέβη και με τον γυρολόγο, Αμπρέου, στον Άρη, ενώ ούτε ο Αμορόζο κατάφερε να κάνει κάτι σημαντικό με την κίτρινη φανέλα. Δυο πολύ σπουδαία ονόματα, αλλά αμφότεροι δεν κατάφεραν να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα της Θεσσαλονίκης, έστω και αν είχαν πολύ σπουδαία διαδρομή πίσω τους.

Photo Credits: Eurokinissi