Οι Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Φορτούνης, Εμβιλά, Καμαρά, Σεμέδο, Σα, Σωκράτης, Πριμαντόνες. Πρώτα βιολιά. Σε καμία ορχήστρα όμως δεν αρκούν αυτά για τη μελωδία. Κάποιος, κάποιοι, πρέπει να κρατάνε το σεκόντο. Να είναι εκεί για να στηρίζουν. Στον ρόλο τους. Με τον τρόπο τους. Απαραίτητος, αναγκαίος.

Χωρίς supporting cast άλλωστε, χωρίς αυτούς που είναι εκεί για να πλαισιώνουν, να συμπληρώνουν, να κουμπώνουν τα κομμάτια του παζλ, δουλειά δεν γίνεται. Τίτλοι δεν έρχονται. Και στον τελευταίο του Ολυμπιακού υπάρχουν κάποιοι που χωρίς δεύτερη σκέψη άπαντες στα αποδυτήρια των "ερυθρόλευκων" αποθεώνουν. Μεγαλύτερη αναγνώριση της σπουδαιότητας του ρόλου τους, δεν χρειάζεται.

Και γι’ αυτό ίσως ο τίτλος του συγκεκριμένου σημειώματος, να μην τους αποδίδει τα δέοντα. Γιατί ο Χοσέ Χολέμπας, ο Ανδρέας Μπουχαλάκης και ο Γιώργος Μασούρας μόνο "ατραγούδιστοι ήρωες" δεν είναι για την αρμονική λειτουργία των πρωταθλητών.

ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ ΕΙΠΑΤΕ;

Η καλοκαιρινή άφιξη του Χοσέ Χολέμπας ερμηνεύτηκε ως μια ευκαιρία τιμητικής αποστρατείας. Εν μέρει, έτσι ήταν. Με μια όμως τελευταία σημαντική αποστολή: να γεφυρώσει ο 36χρονος (τότε, το περασμένο καλοκαίρι) αριστερός μπακ το διάστημα που απαιτούνταν για τον όποιο διάδοχο του Κώστα Τσίμικα να ενταχθεί, να προσαρμοστεί και να πάρει φανέλα και ρόλο βασικού.

Μόνο διαδικαστική δεν ήταν αυτή η αποστολή. Περιλάμβανε άλλωστε τη… μισή χρονιά, την πρόκριση δηλαδή στους ομίλους του Champions League. Εκτελέστηκε απολύτως επιτυχημένα, λειτουργικά. Ο "αντί-Τσιμίκας" όμως και άργησε και αποδείχτηκε πως δεν ήταν αυτός που άπαντες στον Ολυμπιακό περίμεναν και έλπιζαν. Τα καταναγκαστικά έργα που εξ αρχής φάνηκε πως έκανε στα μέρη μας ο Ρούμπεν Βινάγκρε, έφεραν τον Χολέμπας μόνιμο, αναντικατάστατο στο αριστερό άκρο της ανασταλτικής τετράδας του Ολυμπιακού.

Απαιτητικό τουλάχιστον. Δεν μιλάμε για… τζόβενο. Η εξαιρετική όμως αθλητική παιδεία του αλλοτινού διεθνή άσου και η μοναδική (για τα χρόνια του) φυσική του κατάσταση του επέτρεψαν να βγάλει, σερί παιχνίδια Κυριακή – Τετάρτη, ως την αλλαγή της χρονιάς. Τότε, ήρθε η πολυπόθητη σκάντζα του, ο Ολεγκ Ρεάμπτσιουκ. Ο Μολδαβός έπεσε κατ’ ευθείαν στα βαθιά, δοκιμάστηκε αμέσως στην ενδεκάδα, ωστόσο στο βιράζ, ο Πέδρο Μαρτίνς παρότι ο ίδιος επέμεινε για τον προερχόμενο από την πατρίδα του Ρεάμπτσιουκ, πάλι στον "παππού" στράφηκε.

Και κρίνοντας από τον τρόπο που ανταποκρίθηκε, ασπροπρόσωπος βγήκε ο Πορτογάλος, με τον Χολέμπας να κάνει εξαιρετικά παιχνίδια (οι δύο του ασίστ στα διαδοχικά ντέρμπι με ΑΕΚ και Παναθηναϊκό και κυρίως ο τρόπος που προέκυψαν, ενδεικτικές και των αντοχών και της ποιότητας του) και να βάζει σε σκέψεις εν όψει της νέας σεζόν. Και αυτό γιατί το συμβόλαιο του ολοκληρώνεται τον προσεχή Ιούνιο.

Ο ίδιος δείχνει πως αντέχει, πως το έχει (και με το παραπάνω), τον προπονητή του τον έχει κερδίσει στο 100% ενώ η δυνατότητά του (που δοκιμάστηκε άλλωστε σε μερικά παιχνίδια) να αγωνιστεί ως τρίτος, αριστεροπόδαρος (ο μόνος στο ρόστερ) κεντρικός αμυντικός στο σχήμα με τους τρεις που παρουσιάζει εδώ και λίγο καιρό ο Πορτογάλος τεχνικός, ενισχύει την προοπτική της επέκτασης του συμβολαίου του για έναν ακόμη χρόνο. Τουλάχιστον. Για τον Χολέμπας μιλάμε…

ΑΘΟΡΥΒΟΣ LEADER

Κοντεύει τα όρια του θρύλου. Συνδυάστηκε με την εξέλιξη και την πορεία της καριέρας του. Μέχρι και κλισέ ακόμη μπορεί να χαρακτηριστεί. "Δεν υπάρχει προπονητής που ξεκίνησε σεζόν έχοντας τον Ανδρέα Μπουχαλάκη στη δούλεψή του και δεν άρχισε τη σεζόν χρησιμοποιώντας τον βασικό". Μέσα στην υπερβολή του συγκεκριμένου (κοντά) αξιώματος, κρύβονται αλήθειες.

Πρώτη και κύρια για το χαρακτηριστικά του, το ταλέντο, τον τρόπο που κέρδιζε τους (περισσότερους) προπονητές, αλλά και τους συμπαίκτες του. Στη συνέχεια, αυτές προέκυπταν από τα διάφορα "αλλά", που σχεδόν πάντα ακολουθούσαν το… κλισέ. Ατυχίες με αρκετούς και κυρίως σε καθοριστικά χρονικά σημεία τραυματισμούς, αδυναμία σταθερότητας, έλλειψη υπομονής (συνολικά), ανταγωνισμός, μερικά μόνο από αυτά που έφερναν τον "Μπούχα", σε τελείως διαφορετικό άκρο στο τέλος κάθε σεζόν με τα "ερυθρόλευκα" από εκείνο που την άρχιζε.

Αυτά άλλαξαν τελείως, επί ημερών Πέδρο Μαρτίνς. Η πρώτη σεζόν αναγνωριστική, προσαρμοστική. Σε ρόλο, απαιτήσεις, χνώτα. Η δεύτερη, καταλυτική. Δεν υπάρχει άλλος "ερυθρόλευκος" - εκτός του Σα - που έπαιξε περισσότερο πέρυσι από τον Κρητικό. Η φετινή, αυτή που ο Πορτογάλος τεχνικός αρέσκεται στο να χαρακτηρίζει ως χρονιά "αθόρυβης ηγεσίας". Και ποσό ταιριαστά αποδίδει πλέον το στάτους του 28χρονου μέσου σε αποδυτήρια, σε γήπεδο, σε κάθε τι που σχετίζεται με την ομάδα.

Και προφανώς, δεν προκύπτει μόνο από τις επιδόσεις του, που έτσι κι αλλιώς είναι οι καλύτερες της καριέρας του (5 γκολ και 6 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις). Είναι η εν γένει παρουσία. Επιβλητική λόγω παραστήματος, αλλά προφανώς όχι εξαρτημένη από αυτό. Το περιβραχιόνιο άλλωστε, ειδικά σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, δεν χαρίζεται. Και για έναν ποδοσφαιριστή με την διαδρομή του Μπουχαλάκη, αποτελεί πειστήριο και της προόδου που έχει διανύσει, αλλά και της ηγετικής επίδρασης που έχει πια στην ομάδα του.

Δεν είναι τυχαίο πως παρότι σπάνια στην πρώτη γραμμή του ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, αυτό που ο ίδιος έχει προκαλέσει από το εξωτερικό με τις εμφανίσεις του είναι σημαντικό και αξιοσημείωτο. Αριστεροποδόαρος μέσος, με πόδι διαβήτη, που δεν σταματάει να τρέχει καλύπτοντας παντού χώρους, εύστροφος και με αντίληψη του παιχνιδιού, με κορμί που όσο να ‘ναι δεν το προσπερνάς και πλέον πολλές παραστάσεις σε κορυφαίο επίπεδο, είναι ένα πακέτο που δεν αφήνει αδιάφορους.

Πόσο μάλλον από την στιγμή που το συμβόλαιο του Μπουχαλάκη ολοκληρώνεται σε έναν χρόνο, το καλοκαίρι του 2022. Το γεγονός ότι πλέον για όλους στο προπονητικό επιτελείο, στα αποδυτήρια και στη διοίκηση η διευθέτηση αυτής της εκκρεμότητας αποτελεί προτεραιότητα, πρόσθετα ενδεικτικό της σημασίας που έχει κατακτήσει ο "Μπούχα" στους πρωταθλητές.

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Είναι στον Ολυμπιακό 2,5 χρόνια πλέον. Ακόμη και στη μεταγραφική περίοδο που αποκτήθηκε, τον Ιανουάριο του 2019, η κυρία αναζήτηση των "ερυθρόλευκων" αφορούσε εξτρέμ. Όποιος άλλος εξτρέμ. Όχι ένας 25χρονος που έρχεται από τον Πανιώνιο, όσο καλές σεζόν και αν είχε κάνει στη Νέα Σμύρνη και όσο και αν το παρελθόν των αγορών από την Πλατεία ήταν, συνήθως, γεμάτο αποτέλεσμα.

Σε αυτά τα 2,5 χρόνια που μεσολάβησαν, ο Γιώργος Μασούρας βαρέθηκε να υποδέχεται νέους ακραίους μεσοεπιθετικούς. Οκτώ συνολικά μέτρησε, συμπεριλαμβάνοντας είτε όσους δήλωναν καθαρόαιμοι είτε όσους υπό προϋποθέσεις μπορούσαν να αγωνιστούν στα άκρα. Δεν τους έβλεπε! Ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν ο πρώτος που (του) έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης, αφού δεν του έδωσε καν τον φυσιολογικό χρόνο να… χωνέψει τη μετάβαση από τον Πανιώνιο στον Ολυμπιακό.

Η δουλειά που κάνει στο γήπεδο, ταίρι δεν έχει. Και αυτή είναι που του εξασφαλίζει, βρέξει χιονίσει, προτεραιότητα ενδεκάδας. Μια καλή ερώτηση σε όλους τους μπακ των πρωταθλητών θα ήταν πως νιώθουν όταν γνωρίζουν πως μπροστά τους έχουν τον 27χρονο ακραίο.

Ίσως βέβαια και η απάντηση να είναι προφανής, στα μάτια μας μπροστά. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τα παιχνίδια τους, καταγράφοντας τις διαφορές. Όχι του Μασούρα. Το δικό του work ethic, οι δικές του πατημασιές παντού στο γήπεδο, δεν αλλάζουν. Τις διαφορές των ακραίων της άμυνας. Αυτοί είναι που φαίνονται, που λειτουργούν αποδοτικότερα, που γίνονται καλύτεροι.

Και ο ίδιος όμως βελτιώνεται και στον φυσικό τομέα ευθύνης του. Με τα δυο του γκολ κόντρα στην ΑΕΚ έγραψε για πρώτη φορά στην καριέρα του διψήφιο αριθμό τερμάτων στο πρωτάθλημα, όντας ο μόνος με αυτή την επίδοση στον φετινό Ολυμπιακό πίσω από το δίδυμο των φουνταριστών. Έχει ήδη βρει 12 συνολικά φορές δίχτυα σε όλες τις διοργανώσεις καταγράφοντας έτσι την καλύτερη επίδοση της καριέρας του, ενώ απέχει μία ασίστ από το να ισοφαρίσει την αντίστοιχη και σε αυτόν τον τομέα (6, στην περυσινή σεζόν).

Ανταμοιβή δική του η επέκταση του συμβολαίου του, τον περασμένο Φεβρουάριο, ως το καλοκαίρι του 2024. Το μόνο σίγουρο πως ως τότε, ο αριθμός των εξτρέμ που θα έχει καλωσορίσει στο Ρέντη δεν θα σταματήσει να αυξάνεται.

Photo Credits: Eurokinissi