Το κεφάλαιο Λίβερπουλ για τον Σίβεν Τζέραρντ θα κλείσει το ερχόμενο καλοκαίρι. Μια ποδοσφαιρική ζωή πέρασε στο Άνφιλντ αλλά όπως όλα δείχνουν δεν κλείσει εκεί την καριέρα του.

Ο Τζέραρντ δεν είναι όμως ο μόνος ο οποίος δεν θα κρεμάσει τα παπούτσια του στην ομάδα όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της πορείας του στα γήπεδα. Εμείς επιλέξαμε άλλες 23 περιπτώσεις και σας τις παρουσιάζουμε.

Ποδόσφαιρο

Αλφρέντο Ντι Στέφανο (Ρεάλ Μαδρίτης)

Ξεκίνησε την καριέρα του από την Αργεντινή. όμως το όνομα του το συνέδεσε με τη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης. Πήγε στην Ισπανία το 1953 σε ηλικία 27 ετών και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1964. Σε έντεκα χρόνια κατάφερε να κατακτήσει τα πάντα με τη φανέλα της Ρεάλ με αποκορύφωμα φυσικά τα πέντε κύπελλα πρωταθλητριών όπου σκόραρε και στους πέντε τελικούς. Το τέλος της καριέρας του όμως δεν ήρθε στη Μαδρίτη παρά το γεγονός ότι είχε φτάσει πλέον σε ηλικία 38 ετών. Το καλοκαίρι του 1964 πήρε μεταγραφή για την Εσπανιόλ όπου και έκλεισε την καριέρα του μετά από δύο χρόνια.

Πελέ (Σάντος)

Μία από τις ιστορίες οι οποίες δεν έχουν μείνει στο μυαλό πολλών. Ο Πέλε έμεινε στο σύνολο της καριέρας του πιστός στην Σάντος. Έπαιξε για πρώτη φορά το 1956 και συνολικά παρέμεινε στη Σάντος μέχρι το 1974. Αγωνίστηκε για 638 παιχνίδια σκοράροντας για 619 φορές.

Όλα αυτά μέχρι το καλοκαίρι του 1975 όταν και πήγε στην Αμερική. Η ιδέα του να διαδώσει το ποδόσφαιρο στις ΗΠΑ, αλλά και τα λεφτά των Αμερικανών, τον έπεισαν να παίξει ακόμα δύο χρόνια με τη φανέλα των New York Cosmos.

Στα 35 του ο Πελέ κατάφερε να σκοράρει ακόμα 31 φορές σε 56 εμφανίσεις και να κλείσει με αυτόν τον τρόπο την καριέρα του.

Εουσέμπιο (Μπενφίκα)

Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήμα στην πατρίδα του τη Μοζαμβίκη πριν κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Τα φτερά του αετού της Μπενφίκα άνοιξαν για να υποδεχτούν τον "μαύρο πάνθηρα".

Το 1960 ο Εουσέμπιο ντα Σίλβα Φερέιρα φορά για πρώτη φορά τη φανέλα της Μπενφίκα την οποία και θα τιμήσει για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Σε 301 εμφανίσεις θα πετύχει 317 γκολ και θα μείνει για πάντα στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως ένας από τους πιο χαρισματικούς σκόρερ.

Κορυφαία του στιγμή με την Μπενφίκα ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου πρωταθλητριών το 1962. Από τους "αετούς" αποχώρησε το 1975 και για περίπου τέσσερα χρόνια περιπλανήθηκε σε αρκετές ομάδες πριν κλείσει την καριέρα του.

Γκερντ Μίλερ (Μπάγερν Μονάχου)

Μόλις για μία χρονιά πρόλαβε να αγωνιστεί στην Νίρντλινγκεν πριν τον προσθέσει στο ρόστερ της η Μπάγερν Μονάχου. Ο μεγάλος γκολτζής του γερμανικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου ξεκίνησε έτσι μία σχέση που έμελλε να σημαδέψει την καριέρα του.

Στο Μόναχο έμεινε συνολικά για 15 χρόνια κατά τα οποία κατέκτησε 14 τίτλους και πολλές ατομικές διακρίσεις. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα των εξαιρετικών ατομικών του επιδόσεων. Σε 453 συμμετοχές με την Μπάγερν κατάφερε να σκοράρει 398 φορές.

Όπως και οι Πελέ και Εουσέμπιο ο Μίλερ αποχώρησε και εκείνος για την Αμερική όπου και έκλεισε την καριέρα του.

Πεπ Γκουαρντιόλα (Μπαρτσελόνα)

Φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα για 18 χρόνια ξεκινώντας και εκείνος από τις ακαδημίες του συλλόγου μέχρι να φτάσει στην ανδρική ομάδα όπου και έπαιξε για πρώτη φορά το 1991.

Έκτοτε ακολούθησαν άλλα εννιά χρόνια με τον Πεπ Γκουαρντιόλα να είναι ο αρχηγός της ομάδας. Ανήκει στην σπάνια κατηγορία της συγκεκριμένης λίστα όπου κάποιος κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής με την ίδια ομάδα.

Το καλοκαίρι του 2001 ολοκλήρωσε την καριέρα του στη Βαρκελώνη και για λίγα χρόνια περιπλανήθηκε σε Ιταλία, Κατάρ και Μεξικό.

Φερνάντο Ιέρο (Ρεάλ Μαδρίτης)

Το κοντέρ του σταμάτησε στις 439 συμμετοχές και τα 102 γκολ τα οποία σημαδεύτηκαν από τρία Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2003 αποχώρησε από τη Ρεάλ για να παίξει στην Αλ Ραγιάν και στη συνέχεια την Μπόλτον πριν κρεμάσει τα παπούτσια του το καλοκαίρι του 2005.

Ραούλ (Ρεάλ Μαδρίτης)

Όταν ο Φερνάντο Ιέρο μεσουρανούσε με τη φανέλα της Ρεάλ, ένας πιτσιρικάς έκανε τα πρώτα του βήματα στις ακαδημίες του συλλόγου με μεταγραφή μάλιστα από την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Για περίπου 16 χρόνια, αρκετά από τα οποία μαζί με τον Ιέρο, ο Ραούλ υπηρέτησε τη Ρεάλ και έγινε ο επόμενος αρχηγός της μετά τον Ιέρο (φωτογραφία). Μετά από ισάριθμους τίτλους αποχώρησε από τη "βασίλισσα" το 2010 για να παίξει στη Σάλκε και την Αλ Σάντ.

Πλέον, κολλάει τα τελευταία του ένσημα στις ΗΠΑ.

Γκούτι (Ρεάλ Μαδρίτης)

Ο υπαρχηγός του Ραούλ και ο άνθρωπος με τον οποίο ξεκίνησαν μαζί από την τρίτη ομάδα της βασίλισσας μέχρι και την ανδρική.

Εκείνος ανέβηκε στην πρώτη ομάδα έναν χρόνο αργότερα και μέσα σε δεκαπέντε χρόνια είχε 387 συμμετοχές και 46 γκολ. Μαζί ξεκίνησαν και μαζί έφυγαν από τη Ρεάλ Μαδρίτης ο Ραούλ και ο Γκούτι.

Το καλοκαίρι του 2010 αποχώρησε και εκείνος για να συνεχίσει στην Τουρκία και την Μπεσίκτας. Εκεί έπαιξε για ένα χρόνο και στη συνέχεια σταμάτησε.

Ντελ Πιέρο (Γιουβέντους)

Ο "Μέγας Αλέξανδρος" της Γιουβέντους και του ιταλικού ποδοσφαίρου δεν ξεκίνησε την καριέρα του από τη "μεγάλη κυρία".

Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στην Πάντοβα όπου και έμεινε για δύο χρόνια. Το 1994 παίρνει τη μεταγραφή στη Γιουβέντους και έκτοτε ξεκινά μια ιστορία η οποία είναι βγαλμένη από άλλες δεκαετίες όπου δεν έπαιζε τόσο μεγάλο ρόλο το χρήμα.

Ο Ντελ Πιέρο θα μείνει στη "Γιούβε" για 18 χρόνια όπου θα κατακτήσει τα πάντα ακολουθώντας την ακόμα και στη δεύτερη κατηγορία. Από 2012 μέχρι και σήμερα αγωνίστηκε στην Αυστραλία πριν κάνει ένα σύντομο πέρασμα και από την Ινδία.

Μάσιμο Αμπροζίνι (Μίλαν)

Δεν ήταν ποτέ ο μεγάλο αστέρας της Μίλαν, αλλά πάντοτε ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια κάθε προπονητή.

Στα 18 του χρόνια μετακόμισε από την Τσεζένα στο Μιλάνο όπου και θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Για δεκαοκτώ χρόνια έπαιξε στη Μίλαν με την οποία και πανηγύρισε 12 τίτλους.

Το 2013 αποχώρισε για χάρη της Φιορεντίνα στην οποία και έκλεισε την καριέρα του μετά από έναν χρόνο.

Τζενάρο Γκατούζο (Μίλαν)

Έπειτα από μια τετραετία κατά την οποία γύρισε από αρκετές ομάδες ο Τζενάρο Γκατούζο κατέληξε στη Μίλαν.

Εκεί έμεινε για 13 χρόνια και αποτέλεσε ένα από τα βασικά στελέχη της ομάδας η οποία κατάφερε να επιστρέψει τη Μίλαν στην κορυφή της Ευρώπης. Τόσο το 2002-03, όσο και το 2006-07 μαζί με τα υπόλοιπα "γεροντοπαλίκαρα" οδήγησαν τη Μίλαν στην κορυφή.

Το τέλος της καριέρας του στο Μιλάνο ήρθε το 2012. Ακολούθησε μία χρονιά στην Ελβετία πριν κρεμάσει τα παπούτσια του.

Φρανκ Λάμπαρντ (Τσέλσι)

Για το τέλος αφήσαμε τον Φρανκ Λάμπαρντ. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Επί σειρά ετών υπήρξαν αντίπαλοι με τον Τζέραρντ ο οποίος αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το κείμενο.

Το 8άρι της Τσέλσι κόντρα στο 8άρι της Λίβερπουλ, δεκατρία χρόνια ο Λάμπραντ στο Λονδίνο σχεδόν 18 ο Τζέραρντ στο Άνφιλντ, αρχηγοί και οι δύο στις ομάδες τους, αλλά αμφότεροι θα τελειώσουν πιθανότατα την καριέρα τους σε άλλους συλλόγους.

Ο Λάμπαρντ πλέον αγωνίζεται στην Μάντσεστερ Σίτι, για τον Τζέραρντ θα μάθουμε πιθανότατα το καλοκαίρι.

Μπάσκετ

Μάικλ Τζόρνταν (Σικάγο Μπουλς)

Η πιο περίεργη ιστορία της συγκεκριμένης λίστας, αλλά δεν θα μπορούσε να μην είναι σε αυτή ο Μάικλ Τζόρνταν.

Έπαιξε με τη φανέλα των Μπούλς συνολικά 12 χρόνια και όλοι τον θυμούνται με την κόκκινη φανέλα και το Νο23 στην πλάτη. Στην αρχή έπαιξε για εννιά συνεχόμενες σεζόν (1984-93, σταμάτησε για δύο και επέστρεψε για άλλες τρεις (1995-98) όταν και ξαναέβαλε τέλος στην καριέρα του.

Μετά από έξι πρωταθλήματα και ενώ όλοι νόμιζαν ότι δεν θα τον έβλεπαν και πάλι στα παρκέ εκείνος επέστρεψε το 2001 φορώντας τη φανέλα των Ουίζαρντς. Για δύο χρόνια έγινε κάτοικος της Ουάσινγκτον και αποτέλεσε πόλο έλξης όλων των φίλων του μπάσκετ.

Καρλ Μαλόουν (Γιούτα Τζαζ)

Το απόλυτο ίσως δίδυμο του ΝΒΑ για πολλά χρόνια ήταν ο Στόκτον με τον Μαλόουν. Ο κοντός και ο ψηλός ήταν οι ηγέτες των Γιούτα Τζαζ.

Ο Καρλ Μαλόουν έμεινε στην Γιούτα για 18 χρόνια, οδήγησε την ομάδα του σε τελικούς, αλλά κάτι του έλειπε από την καριέρα του και αυτό ήταν που τον έκανε να αποχωρήσει. Το 2003 πήγε στους Λέικερς σε μια προσπάθεια για να κατακτήσει το πρωτάθλημα στο πλευρό του Κόμπε Μπράιαντ, του Σακίλ Ο'Νιλ, αλλά και του Γκάρι Πέιτον που πήγε και εκείνος για τον ίδιο λόγο στο Λος Άντζελες.

Το αποτέλεσμα όμως δεν τον δικαίωσε αφού στους τελικούς οι Ντιτρόιτ Πίστονς ήταν εκείνοι που έφτασαν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Χακίμ Ολάζουον (Χιούστον Ρόκετς)

Το 1984 οι Χιούστον Ρόκετς των επέλεξαν στο Νο1 του ντραφτ και για 17 χρόνια φόρεσε τη φανέλα τους. Κορυφαία του στιγμή η κατάκτηση δύο διαδοχικών πρωταθλημάτων τις σεζόν 1993-94 και 1994-95.

Το 2001 η ομάδα του Χιούστον αποφασίζει να κάνει ανανέωση, η προσφορά της δεν ικανοποιεί τον Ολάζουον ο οποίος με ανταλλαγή καταλήγει στο Τορόντο και τους Ράπτορς.

Εκεί έμεινε για ένα χρόνο έχοντας μόλις 7.1 πόντους ανά αγώνα και στο τέλος της σεζόν ανακοινώνει την απόφασή του να σταματήσει.

Κλάιντ Ντρέξλερ (Πόρτλαντ)

Ανάλογη περίπτωση με αυτή του Καρλ Μαλόουν είναι και ο Κλάιντ Ντρέξλερ. Συνέδεσε το όνομα του με το Πόρτλαντ.

Παρέμεινε στους Μπλέιζερς για 12 χρόνια και κέρδισε πολλές ατομικές διακρίσεις. Και σε εκείνον όμως έλειπε το πολυπόθητο δαχτυλίδι και για αυτό αποφάσισε να αποχωρίσει για να κάνει το όνειρό του πράξη.

Έτσι, το 1995 πάει με ανταλλαγή στους Ρόκετς όπου στο πλευρό του Χακίμ Ολάζουον παίρνει το πρωτάθλημα.

Πολ Πιρς (Μπόστον Σέλτικς)

Μετά τον Λάρι Μπερντ οι Μπόστον Σέλτικς έψαχνα να βρουν τον ηγέτη που θα τους οδηγούσε στην κορυφή.

Εκείνος που έμελλε να το κάνει αυτό ήταν ο Πολ Πιρς. Τον επέλεξαν στο ντραφτ του 1998 στο Νο10 και αποδείχτηκε το δέκα το καλό. Έμεινε στη Βοστόνη για 15 χρόνια και δεν θα έφευγε από εκεί αν δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα. Τελικά τα κατάφερε το 2008 έχοντας στο πλευρό του τον Ρέι Άλεν και τον Κέβιν Γκαρνέτ.

Τελικά η "σχέση" του με τους Σέλτικς διεκόπη πέρσι στο πλαίσιο της ανανέωσης της ομάδας. Πλέον αγωνίζεται στους Ουίζαρντς μετά το πέρασμα του από το Μπρούκλιν.

Νίκος Γκάλης (Άρης)

Οι συστάσεις για τον Νίκο Γκάλη είναι περιττές. Μετά τη θητεία του στους Seton Hall Pirates ήρθε στην Ελλάδα για χάρη του Άρη.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μία σχέση που έμελλε να αλλάξει το χάρτη του ελληνικού μπάσκετ. Με τον "γκάνγκαστερ" στη σύνθεσή του ο Άρης μπήκε σφήνα στις μεγάλες δυνάμεις του χώρου, κατέκτησε τίτλους και το μόνο που του έλειψε ήταν μια διάκριση στην Ευρώπη.

Στο τέλος της σεζόν 1991-92 το συμβόλαιο του με τον Άρη δεν ανανεώνεται και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι τον ντύνουν στα πράσινα.

Μίλαν Τόμιτς (Ολυμπιακός)

Μια ζωή έχει περάσει στα ερυθρόλευκα ο Μίλαν Τόμιτς. Ακόμα και πριν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού αγωνιζόταν στην Ραντνίτσκι η οποία και εκείνη έχει ως βασικά της χρώματα το κόκκινο και το άσπρο.

Στον Πειραιά κατηφόρισε το καλοκαίρι του 1991 όπου και παραμένει μέχρι σήμερα από άλλο πόστο. Λίγοι ωστόσο θυμούνται ότι έστω και λίγο, στο τέλος της αθλητικής του καριέρας ο Μίλαν Τόμιτς άλλαξε για λίγο λημέρια.

Συγκεκριμένα ο Τόμιτς έπαιξε για λίγο στην Ιταλία με τη φανέλα της Ορόρα πριν κλείσει την καριέρα του στον Κολοσσό.

Φόρμουλα 1

Μίκαελ Σουμάχερ (Ferrari)

Μπορεί στα μηχανοκίνητα να είναι συχνό το φαινόμενο της αλλαγής ομάδας από έναν οδηγό ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι έχουν συνδέσει το όνομα τους με μία από αυτές.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του Μίκαελ Σουμάχερ. Ο Γερμανός πιλότος έκανε γνωστό το όνομα του στην Benetton με την οποία κατέκτησε και τον τίτλο του πρωταθλητή τις σεζόν 1994-95.

Η Ferrari του στρώνει χαλί με δολάρια και τον αποκτά την επόμενη περίοδο για να την οδηγήσει και πάλι στην κορυφή. Μπορεί να του πήρε τέσσερα χρόνια όμως τελικά τα καταφέρνει και συνολικά στη δεκαετή παρουσία του αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους τιφόζι.

Βόλεϊ

Λορέντζο Μπερνάρντι (Σίσλεϊ Τρεβίζο)

Ιδιαίτερη περίπτωση είναι αυτή του αθλητή του αιώνα για το βόλεϊ. Ο Λορέντζο Μπερνάρντι αγωνίστηκε σε πολλές ομάδες όμως σε μία από αυτές έκανε τη μεγάλη διαφορά.

Για δώδεκα χρόνια αγωνίστηκε στη Σίσλεϊ Τρεβίζο κατακτώντας όλους του τίτλους που υπήρχαν πριν αναχωρήσει το 2002. Στη συνέχεια έπαιξε σε αρκετές ομάδες πριν κλείσει την καριέρα του το 2007 στην Μοντικιάρι.

Ανάμεσα στις ομάδες που αγωνίστηκε ήταν και ο Ολυμπιακός τη σεζόν 2005-06.

Πόλο

Θοδωρής Χατζηθεοδώρου (Ολυμπιακός)

Από το χώρο του πόλο δεν μπορούσαμε να μην επιλέξουμε την περίπτωση του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου.

Αποτέλεσε τον αρχηγό και ηγέτη του Ολυμπιακού στα χρόνια της κυριαρχίας του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Έπαιξε στην ομάδα του Πειραιά για 15 χρόνια κατακτώντας συνολικά 27 τίτλους κάτι που τον ανέβασε στην κορυφή της σχετικής λίστας στον ελληνικό αθλητισμό.

Η καριέρα του ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε στον Ολυμπιακό. Αρχικά πήγε στην Παρτίζαν πριν αποσυρθεί με το σκουφάκι της Χίου.

Χαντμπολ

Ζαραβίνας (Πανελλήνιος)

Στις σπάνιες περιπτώσεις του αθλητισμού όπου ένας αθλητής περνά σχεδόν μια καριέρα σε μια ομάδα θα πρέπει να βάλουμε και τον Γιώργο Ζαραβίνα.

Ξεκίνησε την καριέρα του από το Αγρίνιο και πήγε στον Πανελλήνιο το 1995. Εκεί παρέμεινε για 15 χρόνια όπου κατέκτησε 5 πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα. Μέσα στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Πανελλήνιος ο Ζαραβίνας αναγκάζεται να φύγει και πηγαίνει στον Διομήδη όπου για τέσσερα χρόνια κατακτά δύο πρωταθλήματα αλλά και το Τσάλεντζ Καπ.