Οταν ο Μαραντόνα έκλαψε για τον "Βούβαλο" του Ολυμπιακού

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ 11.01.2018 | 13:15

Οταν ο Μαραντόνα έκλαψε για τον "Βούβαλο" του Ολυμπιακού

“Ηταν τρομερό θέαμα να βλέπεις αυτόν τον αγαθό γίγαντα, καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Του είπα: ηρέμησε Χουάν. Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου”. Κάπως έτσι ο Ντιέγκο Μαραντόνα περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ο οποίος πριν από 26 χρόνια (11 Ιανουαρίου του 1992) άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 29 ετών.

Ο Βούβαλος (όπως ήταν το παρατσούκλι του) αγωνίστηκε μόλις σε 23 παιχνίδια πρωταθλήματος με την ερυθρόλευκη φανέλα, αλλά αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της ομάδας. Πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού στα τέλη της δεκαετίας του '80. Παρά το σωματότυπό του, είχε ταχύτητα, αλλά αυτό που τον καθιέρωσε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ήταν η τεχνική του (Αργεντίνος γαρ) και το δυνατό του σουτ.

Ενας Εκατομμυριούχος "Βούβαλος"

Από τους "Εκατομμυριούχους" της Κολομβίας, το 1986 πήγε στους "Εκατομμυριούχους" της Αργεντινής. Η Ρίβερ Πλέιτ κάτω από άκρα μυστικότητα, εξασφάλισε την υπογραφή του, με τον Φούνες να δικαιώνει τους συμπατριώτες του, για την επιλογή τους να τον ξαναφέρουν στην Αργεντινή. Οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες και του Κόπα Ιντερκοντινεντάλ, σκοράροντας 33 φορές σε όλες τις διοργανώσεις. Μάλιστα, στον τελικό Κόπα Λιμπερταδόρες μάλιστα, σκόραρε και στα δύο παιχνίδια. Τόσο στη νίκη με 2-1 στην Κολομβία επί της Αμέρικα Κάλι, όσο και στη ρεβάνς του Μπουένος Άϊρες (1-0).

Τον έφερε ο Κοσκωτάς

Στο απόγειο της καριέρας του, το 1988, έρχεται πρόταση από την Ελλάδα. Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Κοσκωτάς, σε μια προσπάθεια να ξαναφέρει την ομάδα στην κορυφή, κάνει μια άκρως δελεαστική πρόταση στην Ρίβερ Πλέιτ, η οποία δεν μπορεί να αρνηθεί. Ο 25χρονος τότε Φούνες λέει το "ναι" και μπαίνει στο αεροπλάνο για να κάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του το υπερατλαντικό ταξίδι. Φτάνει στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου τον υποδέχονται εκατοντάδες φίλοι των ερυθρόλευκων. Μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι συνέθεταν ένα από τα καλύτερα δίδυμα ξένων που γνώρισαν τα ελληνικά γήπεδα.

Το πρώτο του γκολ στα ελληνικά γήπεδα το πέτυχε στις 24 Ιανουαρίου 1988. Παρουσία 75.000 οπαδών του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ (72.627 τα επίσημα εισιτήρια), ο Φούνες κάνει το 2-1 στο 54', πριν ο Αθανασίου στο 84' διαμορφώσει το τελικό 2-2. Σε 11 συμμετοχές σε εκείνο το πρωτάθλημα (1988-89) σκόραρε 6 φορές, ενώ την επόμενη χρονιά πέτυχε μόλις ένα γκολ (στις 22/01/1989 στο 2-0 επί του Απόλλωνα Αθηνών) σε 11 συμμετοχές. Αυτό ήταν και το τελευταίο του με τα ερυθρόλευκα.

Πέρα από τα τέρματα που πέτυχε, υπήρξε μια φάση που έμεινε στην ιστορία και δικαιολόγησε τον... τίτλο του "Βούβαλου". Στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ στις 10 Φεβρουαρίου 1988 στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν κέρδισε στο σπριντ τον αμυντικό της ΑΕΚ, Στέλιο Μανωλά, ο οποίος δεν μπόρεσε να τον ανακόψει ούτε τραβώντας του τη φανέλα. Το παιχνίδι είχε λήξει 1-3 υπέρ του Ολυμπιακού, με τον Φούνες να σκοράρει το τρίτο γκολ με αριστερό πλασέ (Χαντζίδης και Μητρόπουλος ήταν οι σκόρερ των άλλων δύο τερμάτων).

Ενταση, παράπονα και αποχώρηση

Αντίθετα, μεταξύ άλλων (Ντέταρι, Καλταβερίδη, Χαντζίδη), είχε αποδοκιμαστεί ο Φούνες, ο οποίος τέσσερις ημέρες νωρίτερα, στο φιλικό με τον Ατρόμητο (6-1) στο Ρέντη, είχε δείξει... τις κοχόνες του στους 200 οπαδούς του Ολυμπιακού. Κάποιοι εξαγριώθηκαν, αλλά με την εντολή του Γκμοχ μεσολάβησε ο Γιάννης Γούναρης, ο οποίος ηρέμησε τα οξυμένα πνεύματα. Ηταν η εποχή που μόλις είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο με τον Κοσκωτά και την Τράπεζα Κρήτης, το οποίο έχει οδηγήσει σε διοικητική ανισορροπία τον σύλλογο. Τα πάντα ισορροπούσαν σε μια κλωστή.

Έχασε τον κόσμο από τα πόδια του

Εν μέσω διαπραγματεύσεων της Νανσί με την Νις, βγαίνουν οι ιατρικές εξετάσεις να γκρεμίσουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Ο Φούνες είχε σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του. Τόσο σοβαρό μάλιστα, που η ζωή του απειλούταν ανά πάσα στιγμή, αν συνέχιζε να αγωνίζεται.

Στη Νις έμεινε μόνο λίγες εβδομάδες, πριν αναγκαστεί να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η Μπόκα Τζούνιορς ανταποκρίθηκε και του προσέφερε συμβόλαιο, το οποίο όμως ακύρωσε άμεσα μόλις βγήκαν οι ιατρικές εξετάσεις. Η Βελέζ Σάρσφιλντ τού έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί και σε 25 παιχνίδια πέτυχε 12 γκολ. Ποτέ όμως δεν ήταν ο ίδιος, αφού το πρόβλημα υγείας του τον είχε καταρρακώσει. Το 1990 πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Στις 11 Ιανουαρίου του 1992, σε ηλικία μόλις 29 ετών, τον προδίδει η καρδιά. Ο χαμογελαστός Βουβαλος παθαίνει ανακοπή, βυθίζοντας στο πένθος τον ποδοσφαιρικό κόμο της Αργεντινής. Εις μνήμην του, το στάδιο του Σαν Λουΐς, της γενέτειράς του, μετονομάστηκε σε «Estadio Juan Gilberto Funes», ενώ λίγο αργότερο το Δημοτικό Συμβούλιο του Σαν Λουΐς θα αποφασίσει να δώσει το όνομα του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες σε μια από της λεωφόρους της πόλης.

Φόρεσε την φανέλα της εθνικής Αργεντινής 4 φορές, ενώ οι Κολομβιανοί της Μιλιονάριος τον θεωρούν ως ένα απ' τους μύθους της ομάδας, όπως άλλωστε και οι οπαδοί της Ρίβερ Πλέιτ, χάρη στα γκολ που πέτυχε στους τελικούς του Κόπα Λιμπερταδόρες.

Πέθανε στην αγκαλιά του "Θεού"

Ο Φούνες απεβίωσε στην αγκαλιά του "Θεού" του ποδοσφαίρου. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος, μάλιστα, αφιέρωσε ένα κομμάτι στο βιβλίο του «Εγώ ο Ντιέγκο» στον αδικοχαμένο Χουάν. Γράφει, λοιπόν, ο Ντιέγκο: «Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης.

Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον «Μπούφαλο» στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών... Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ηταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ημασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του.

Τελικά το παιχνίδι έγινε στις 15 Απριλίου 1992, κι ενώ χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Μαραντόνα τα προβλήματα που είχε με τη ΦΙΦΑ, λόγω της τιμωρίας του για χρήση ναρκωτικών: «Κάναμε πάνω από 100.000 δολάρια είσπραξη, με τη διαφήμιση και τα συναφή θα ξεπερνάγαμε τις 200.000. Ολα για την οικογένεια του Φούνες, για να πληρωθεί το νοσοκομείο και για να συνεχιστεί το έργο, που είχε ξεκινήσει ο Χουάν, μια μικρή σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά»...

"O πατέρας μου ο Χουάν"

Προφανώς θα ήθελα να αγωνιστώ και εγώ κάποια στιγμή στον Ολυμπιακό. Αλλά ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν θα συνεχίζω να παίζω ποδόσφαιρο. Προσπάθησα τόσο στην Ρίβερ Πλέιτ όσο και στην Βελέζ, αλλά δεν μπορείς εύκολα να το συνδυάσεις με τις σπουδές στο πανεπιστήμιο. Είμαι στην Νομική και δεν είναι εύκολο με το διάβασμα που έχω να αφιερώσω χρόνο και στο ποδόσφαιρο.

Δεν έχω έλθει ξανά στην Ελλάδα, αν και θα λάτρευα να έχω την ευκαιρία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που βρέθηκα εκεί εξαιτίας της ιστορίας του πατέρα μου. Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι τον αγαπούν και τον θυμούνται. Θα εκτιμούσα πολύ να δω που ζούσε, πως μετακινιόταν στην πόλη, να επισκεφτώ το γήπεδο του Ολυμπιακού. Είναι πράγματα που πρέπει να κάνω. Το μικρό μου παράπονο από τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν έχει επικοινωνήσει ποτέ κανείς μαζί μας. Θα το ήθελα πολύ. Πολλές φορές το ονειρεύομαι.

Θα ήταν μεγάλη ικανοποίηση αν ήξερα ότι θυμούνται ακόμη τον πατέρα μου. Στο Σαν Λουίς μερικοί ποδοσφαιριστές συγκεντρώθηκαν και αγωνίστηκαν σε ένα ματς προς τιμήν του. Αρκετοί ήταν αυτοί που αγωνίστηκαν. Ο Μέσι, ο Ροναλντίνιο, ο Βερόν. Θυμάμαι ότι όλοι οι οπαδοί στο ματς άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά: Φούνες, Φούνες, Φούνες! Αξέχαστη στιγμή. Αυτός είναι και ο λόγος που θα ήθελα να οργανωθεί και από την πλευρά του Ολυμπιακού ένα παιχνίδι ή να δώσουν μια πλακέτα στην οικογένεια για την προσφορά του πατέρα μου. Τίποτα παραπάνω από αυτό. Θα με βοηθήσει να αντιληφθώ τι σήμαινε ο πατέρας για τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Έχω ένα όνειρο. Έχω κρατήσει πολλά πράγματα από τον πατέρα μου. Φανέλες από όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε. Για παράδειγμα τη φανέλα του Μαραντόνα με την εθνική Αργεντινής. Αυτήν θα την κρατήσω για πάντα. Θέλω λοιπόν να δημιουργήσω ένα μικρό μουσείο στο Σαν Λουίς, όπου ο πατέρας μου γεννήθηκε. Κάτι μικρό, ένα μέρος όπου θα μπορώ να μοιράζομαι με τους οπαδούς όλα τα πράγματα που μου άφησε. Και φυσικά εκεί εξέχουσα θέση θα κατέχουν οι δύο φανέλες του Ολυμπιακού. Δεν γνωρίζω σε ποια ματς ακριβώς τις φορούσε, επειδή τις έλαβα και τις δύο μαζί. Τις έχω σε ένα μεγάλο κουτί και τις φροντίζω γιατί ξέρω ότι στον Ολυμπιακό πέρασε μεγάλες στιγμές. Για αυτό είναι πολύ σημαντικές για εμένα».