Αποτελεί μια από τις πιο χαρισματικές προσωπικότητες που ανέδειξε το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ιδιοφυής, αντισυμβατικός, σίγουρα ξεροκέφαλος, γι' αυτό και πήρε το παρατσούκλι "Big Head", δημιουργός της πολύ δυνατής Ντέρμπι Κάουντι στις αρχές της δεκαετίας του '70 (την ανέβασε στην πρώτη κατηγορία και μαζί της κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της), αλλά και της Νότιγχαμ Φόρεστ με την οποία πήρε δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών.

Όλα τα παραπάνω απαρτίζουν την εμβληματική φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Μπράιαν Κλαφ. Ένας άνθρωπος που προσπάθησε να μάθει ποδόσφαιρο στους Άγγλους με επικότερη ατάκα όλων το " αν ο Θεός ήθελε από εμάς να παίξουμε ποδόσφαιρο στα σύννεφα, θα έβαζε το χορτάρι εκεί ψηλά". Από ατάκες άλλο τίποτα. Άλλωστε, πέρα από τα προπονητικά του επιτεύγματα, έφτιαξε το μύθο του μέσα απ' όσα κατά καιρούς είχε πει. Ήξερες πως κάθε φορά που θα άνοιγε το στόμα του, δεν θα έλεγε τίποτα τετριμμένο.

Ο Κλαφ έφερε τη Νότιγχαμ Φόρεστ από τη 13η θέση της Β' κατηγορίας της Αγγλίας, στην κορυφή της πρώτης κατηγορίας και από εκεί στην κορυφή της Ευρώπης, γράφοντας ένα από τα σπουδαιότερα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα όλων των εποχών. Η επική πενταετία του στον πάγκο της Φόρεστ ήταν ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό θαύμα που επισφραγίστηκε με την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, δύο League Cup και δύο συνεχόμενων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Η διαδρομή του Μπράιαν Κλαφ υπήρξε μυθική, μοναδική, αξεπέραστη και πρόκειται πέραν πάσης αμφιβολίας για μια από τις πιο θρυλικές μορφές του αθλήματος τόσο γι' αυτά που έκανε, όσο και γι' αυτά που εκστόμισε. Σαν σήμερα (20/9) πριν 12 χρόνια πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 69 ετών και το Sport24.gr κάνει φλας μπακ και θυμίζει ατάκες του που έγραψαν ιστορία.

Όταν πεθάνω, ο Θεός θα πρέπει να αφήσει την καρέκλα του

Ο χαρακτήρας του υπήρξε αθεράπευτα εκκεντρικός. Από την Χάρτλπουλ όπου ξεκίνησε την καριέρα του, μέχρι και την αγαπημένη του Νότιγχαμ, ο Κλαφ φρόντιζε ποτέ να μη μασάει τα λόγια του ακόμα κι αν ήξερε ότι θα προκαλέσει. Από την κριτική του δεν ξέφευγαν ποδοσφαιριστές, συνάδελφοι, Ομοσπονδία ακόμα και η εθνική ομάδα της χώρας του, την οποία ουδέποτε κοουτσάρισε.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την προσωπικότητα του, η οποία έχει εμπνεύσει άρθρα, βιβλία, ντοκιμαντέρ και κινηματογραφική ταινία, αφού μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το αποτυχημένο πέρασμά του από τη Λιντς. Ο θάνατος του το 2004 λόγω καρκίνου στο στομάχι σκόρπισε πένθος στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ένας άνθρωπος που επηρέασε το σπορ όσο λίγοι...

Ήξερε τι να πει για να προκαλέσει και να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά του. Αυτά που λέει σήμερα ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, έχουν ειπωθεί δεκαετίες πριν από τον Κλαφ. Με άλλο τρόπο βέβαια, αλλά γνώριζε πώς να μην γίνεται τετριμμένος και βαρετός. Ειδικά σε μια συντηρητική κοινωνία όπως είναι η αγγλική, σόκαρε πολλές φορές με τα λεγόμενά του, αλλά αυτό ήταν η "τροφή" του, το λάτρευε...

Τι έλεγε για την ψύχωση των Άγγλων με τις σέντρες; " Αν ο θεός ήθελε να παίζουμε ποδόσφαιρο στα σύννεφα, θα έβαζε χορτάρι εκεί πάνω".

Ποια ήταν η άποψή του για την έλευση ξένων παικτών στην Αγγλία; "Δεν μπορώ καν να συλλαβίσω «σπαγκέτι», πόσω μάλλον να μιλήσω ιταλικά. Πώς θα πω σε έναν Ιταλό να πιάσει τη μπάλα, μπορεί να πιάσει τις δικές μου".

Μετά την πρόσληψη του Σβεν Γκόραν Έρικσον στον πάγκο της εθνικής Αγγλίας, σχολίασε: "Τουλάχιστον η Αγγλία προσέλαβε έναν προπονητή που μιλάει καλύτερα αγγλικά από τους παίκτες".

Τι απαντούσε στο γιατί δεν κάθισε ποτέ στον πάγκο "λιονταριών"; "Είμαι σίγουρος ότι οι υπεύθυνοι της Ομοσπονδίας ξέρουν πως αν μου δώσουν τη δουλειά, θα θέλω εγώ να κάνω το κουμάντο. Είναι έξυπνοι, γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα".

Για τον εαυτό του έλεγε και αυτοσαρκαζόταν: "Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Βέβαια δε συμμετείχα εγώ στη δουλειά", ενώ ήταν κάπου κάπου επικριτικός με τον εαυτό του: "Υπήρχαν περιπτώσεις που ήμουν όντως ξεροκέφαλος. Νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι είναι, όταν βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Αποκαλώ τον εαυτό μου ξεροκέφαλο απλώς για να του υπενθυμίζω να μην είναι".

Με το ποτό είχε... ιδιαίτερη σχέση, δεν κρυβόταν άλλωστε. "Παλεύω με το πρόβλημα του αλκοολισμού μου και έχω τη φήμη ότι φέρνω τα πάντα εις πέρας", ενώ για την προπονητική του αξία έλεγε: "Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ο καλύτερος προπονητής στην πιάτσα. Σίγουρα όμως ήμουν στο top-one".

Πριν η Γιουνάιτεντ πάει στη Βραζιλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων, είπε με δόση... αγγλικού χιούμορ: "Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Βραζιλία; Ελπίζω να πάθουν όλοι διάρροια".

Με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και τις ευρωπαϊκές επιτυχίες του, έπεσε έξω: "Για όλα τα άλογα, τις ιπποσύνες και τα πρωταθλήματά του, δεν έχει δύο από αυτά που έχω εγώ. Και δεν εννοώ αρχ…!".

Από τα σχόλιά του δεν θα μπορούσε να λείψει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, αναφέροντας: "Ο Μπέκαμ; Η γυναίκα του δεν μπορεί να τραγουδήσει κι ο κουρέας του δεν μπορεί να κουρέψει" , ενώ για το περιεχόμενο της χαμένη βαλίτσας της Βικτόρια Μπέκαμ είπε χιουμοριστικά: "Ποιος στην ευχή θέλει 14 ζευγάρια παπουτσιών για να πάει διακοπές; Εγώ δεν είχα 14 ζευγάρια σε όλη μου τη ζωή".

Για τον Μπράιαν Ράις που είχε στη Νότιγχαμ Φόρεστ, είχε πει: "Δε λέω ότι είναι χλωμός κι αδύνατος αλλά η καμαριέρα στο ξενοδοχείο μας τράβηξε τα σεντόνια για να στρώσει το κρεβάτι χωρίς να καταλάβει ότι ήταν ξαπλωμένος".

Κάποτε έδωσε συμβουλή τον Τζον ΜακΓκόβερν: "Στάσου ίσια, σήκωσε τους ώμους σου και κουρέψου" , ενώ για τον γυμνό που διέκοψε κάποτε ένα παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σχολίασε: "Οι παίκτες της Ντέρμπι είδαν περισσότερο τις μπάλες του παρά αυτή που έπρεπε για να παίξουν".

Πώς χειρίζεται τους παίκτες του; Συμφωνούν όλοι ότι έχει πάντα δίκιο: "Τον ρωτάω ποια είναι η γνώμη του, συζητάμε για καμιά εικοσαριά λεπτά και στο τέλος αποφασίζουμε ότι είχα δίκιο".

Για τον θάνατο έχει πει πως "όταν πεθάνω, ο Θεός θα πρέπει να αφήσει την αγαπημένη του καρέκλα", ενώ συμβούλεψε για την κηδεία του ότι "μη στείλετε λουλούδια όταν πεθάνω. Αν σας αρέσω, στείλτε τα όσο είμαι ζωντανός". Παράλληλα, είχε πει πως "όταν πεθάνω δεν θέλω βαθυστόχαστους επιτάφιους και άλλα συναφή. Προσέφερα, ελπίζω να το λένε αυτό, και ελπίζω επίσης κάποιος να με συμπαθούσε".

Όταν τον ρωτούσαν σχετικά με το πότε θα άφηνε τους πάγκους, απαντούσε με τρόπο ειρωνικό: "Έχω αποφασίσει να διαλέξω τη στιγμή που θα αποσυρθώ πολύ προσεκτικά - σε περίπου 200 χρόνια".

Για τον Ντέιβιντ Σίμαν, τον άλλοτε διεθνή τερματοφύλακα της Άρσεναλ, είχε αναφέρει ότι "αυτός ο Σίμαν είναι ένας ωραίος νέος, αλλά κοιτάει πιο πολύ τον καθρέφτη παρά τη μπάλα".

Αναφορικά με το ποιος τον πρότεινε να γίνει Σερ, απάντησε με χιούμορ: "Νομίζω ότι ήταν η γειτόνισσα δίπλα μου, γιατί πιστεύω νόμιζε πως αν κερδίσω κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να μετακομίσω".

Παράλληλα, είχε εκφράσει άποψη και για το γυναικείο ποδόσφαιρο: "Θέλω η γυναίκα να είναι θηλυκό, όχι να σέρνεται για τάκλιν και να κυλιέται στη λάσπη".

Στη Λιντς απέτυχε παταγωδώς και κάθισε στον πάγκο της για μόλις 44 ημέρες. Τι ακριβώς είπε όταν απομακρύνθηκε; "Είναι μια θλιβερή μέρα. Για τη Λιντς...".

Λίγα λόγια για τον Κλαφ...

Ο Κλαφ χάρισε τίτλους σε ομάδες που δεν είχαν κατακτήσει πότε τρόπαιο στην ιστορία τους και τοποθετείται στην κορυφή της λίστας των κορυφαίων προπονητών που δεν ανέλαβαν τα ηνία της εθνικής Αγγλίας. Δεν του άρεσαν οι τακτικές, δέχτηκε μπόλικη κριτική και άρνηση κι όμως κυριάρχησε στην Ευρώπη. Σατράπης προς τους ποδοσφαιριστές, αλλά και δίκαιος. Ήταν των άκρων. Τον λάτρευαν ή τον μισούσαν.

Υπήρχε μουσική, συνήθως, στο γραφείο του. Σιγοτραγουδούσε ένα τραγούδι από την πλούσια αμερικάνικη συλλογή τραγουδιών σε στυλ Φρανκ Σινάτρα. Ένα από τα αγαπημένα του ήταν το "I don't want to set the world on fire" των "Ιnk Spots".

" Κάποιοι με συγκρίνουν με τον Ελένιο Ερέρα και θέλω να τους ευχαριστήσω καθώς είναι τιμή μου. Ωστόσο, ποτέ δεν έχω απολυθεί", είχε δηλώσει στην συνέντευξη Τύπου πριν τον ευρωπαϊκό ημιτελικό με την Γιουβέντους, ως προπονητής της Ντέρμπι την σεζόν 1972-73. Απολύθηκε από τη Λιντς βέβαια, αλλά και πάλι αυτό δεν "λέρωσε" ιδιαίτερα την τεράστια καριέρα του. "Πετάξτε τα μετάλλιά σας. Τα περισσότερα τα έχετε κερδίσει παράνομα", είπε ο Κλαφ σε μια από τις πρώτες ομιλίες του στους παίκτες της Λιντς που ποτέ δεν τον αγάπησαν...

Ο Ιταλός, Έντσο Μπεαρζότ (παγκόσμιος πρωταθλητής ως προπονητής της Ιταλίας το 1982), τον κατηγόρησε για κατενάτσιο, ενώ ο Λαντισλάο Κουμπάλα, ο θρύλος του Ουγγρικού ποδοσφαίρου, ήταν περισσότερο γενναιόδωρος: " Moυ αρέσει η Νότιγχαμ. Κάνει το παιχνίδι της και πρέπει να μάθουμε από αυτήν. Κινούνται σωστά στο γήπεδο, μαρκάρουν και παίζουν παθιασμένα όλοι οι παίκτες".

Με την Φόρεστ, ο Κλαφ, κατέκτησε την Αγγλία και την Ευρώπη. Κι όπως έλεγε ο Γουέιν Στίβενσον, κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας της Νότιγχαμ, για 26 ολόκληρα χρόνια "αυτός ο άνθρωπος έδωσε στη Νότιγχαμ ένα όνομα. Ξεχάστε τον Ρομπέν των Δασών. Να θυμάστε τον Μπράιαν Κλαφ".

Ένας προπονητής που έκανε πλάκα στους δημοσιογράφους, όπως στην περίφημη συνέντευξή του το 1973 στον διάσημο Τζον Μότσον (“φωνή” του αγγλικού ποδοσφαίρου για τέσσερις δεκαετίες): "Σου προτείνω να βγάλεις τον σκασμό και να παρακολουθείς περισσότερο ποδόσφαιρο". Ένας showman των Μέσων Ενημέρωσης. Μέχρι και ο Μοχάμεντ Άλι, είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να τον συναντήσει από κοντά και να "μονομαχήσουν" μπροστά στις κάμερες.

Στον κόουτς, που δεν δίστασε να .. πλακώσει στο ξύλο τους οπαδούς της ομάδας του, όταν στο 5-2 της Φόρεστ επί της ΚΠΡ μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο επιτιθέμενοι εναντίον των φιλοξενουμένων. Στον προπονητή που ήταν απίστευτα ευγενής και ταυτόχρονα αγενής όσο κανείς άλλος στον κόσμο. Που τσακώθηκε με όλους, ακόμη και με τον καλύτερό του φίλο Πίτερ Τέιλορ, με τον οποίο δε μιλούσε για εννιά χρόνια. Σε μια πραγματική ιδιοφυία των πάγκων, που δεν δίσταζε να πιει μια μπύρα, ή να πάει... μπουρδελότσαρκα με τους παίκτες του παραμονή ενός ημιτελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.