Όταν σβέρκωσα τον Γκούτι!

Μπορεί να πέρασε μια δεκαετία από εκείνο το παιχνίδι, όμως συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά για μένα, αφού ήταν η πρώτη μου αποστολή στο εξωτερικό για το Sport24.gr. Εντάξει, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν ακριβώς αποστολή, αφού πριν καν γίνει η κλήρωση των ομίλων και οριστούν οι ημερομηνίες των αγώνων, είχα ήδη κανονίσει το ταξίδι με την κυρία μου στη Μαδρίτη. Έτυχε να συμπέσει με την εκεί παραμονή μου και το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία. Το 24 με διαπίστευσε και έτσι κάλυψα για το σάιτ τα πριν, τα κατά τη διάρκεια και τα μετά της συνάντησης, όπου προέκυψαν πολλά παραλειπόμενα, τα περισσότερα εξ αυτών ευτράπελα. Ας ξεκινήσουμε όμως με τα αγωνιστικά και στην πορεία θα συναντήσουμε και όλα τα υπόλοιπα.

Μιλάμε λοιπόν για τη σεζόν 2007/08, τότε που ο Ολυμπιακός είχε κληρωθεί στον 3ο όμιλο του Champions League, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Βέρντερ Βρέμης και τη Λάτσιο. Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν ξεκινήσει με το ισόπαλο 1-1 στο γήπεδο "Καραϊσκάκης" απέναντι στους "αετούς" της Ρώμης με σκόρερ τον Γκαλέτι και στη δεύτερη αγωνιστική είχαν πετύχει μια από τις μεγαλύτερες νίκες της ιστορίας τους, αφού ήταν το πρώτο εκτός έδρας διπλό που κατακτούσαν ποτέ στη διοργάνωση. Μέσα στο "Weserstadion" της Βρέμης, οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν 1-0 στο 32' με τον Αλμέιδα, όμως στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν καταιγιστικός. Με τρία τέρματα των Στολτίδη (72'), Πατσατζόγλου (82') και Κοβάσεβιτς (87'), πέτυχε την απόλυτη ανατροπή και έφυγε από τη Γερμανία με το "διπλό" στις αποσκευές του. Ακολουθούσε το ματς της τρίτης αγωνιστικής με το μεγάλο φαβορί του ομίλου, τη Ρεάλ, μέσα στο "Μπερναμπέου".

Οι "μερένγκες", μετά την ολοκλήρωση της 8ης αγωνιστικής στην Primera División, ήταν πρώτοι στη βαθμολογία με 19 βαθμούς (6-1-1), ενώ ακολουθούσαν οι Βιγιαρεάλ και Βαλένθια με 18 και η Μπαρτσελόνα με 17. Η Ρεάλ, με τον Μπερντ Σούστερ στον πάγκο της, είχε κάνει την πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα τρεις μέρες πριν το ματς με τον Ολυμπιακό, απέναντι στην Εσπανιόλ του Ερνέστο Βαλβέρδε με σκορ 2-1! Από τη μεριά τους, οι "ερυθρόλευκοι" βρίσκονταν στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας με 11 βαθμούς σε 5 αγώνες, πίσω από την πρώτη ΑΕΚ που είχε κάνει μέχρι τότε το απόλυτο και οδηγούσε την κούρσα με 15 βαθμούς. Οι Πειραιώτες, με τον Τάκη Λεμονή στον πάγκο τους, είχαν φέρει ισάριθμες ισοπαλίες στα δυο ματς που είχαν δώσει εκτός έδρας (με Παναθηναϊκό και Άρη). Στο Champions League οι δυο ομάδες ισοβαθμούσαν στην πρώτη θέση με 4 βαθμούς έκαστη (2 η Λάτσιο και 0 η Βέρντερ), άρα είχαμε μπροστά μας ντέρμπι πρωτοπόρων!

Γκαλέτι και Λεμονής στη συνέντευξη Τύπου την παραμονή του αγώνα (23/10/2007)

Ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στην Ισπανία με τους εξής 20 παίκτες στην αποστολή: Νικοπολίδη, Πατσατζόγλου, Ζούλιο Σέζαρ, Στολτίδη, Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς, Ραούλ Μπράβο, Άντζα, Λεντέσμα, Λούα Λούα, Τοροσίδη, Σηφάκη, Αρτσούμπι, Κοβάσεβιτς, Νούνιες, Ζεβλάκοφ, Νε, Μενδρινό, Πάντο και Μήτρογλου. Την παραμονή του αγώνα, πήγα στο "Μπερναμπέου" για να παρακολουθήσω την προπόνηση των "ερυθρόλευκων" και τη συνέντευξη Τύπου του Τάκη Λεμονή. Το συνεχόμενο ψιλόβροχο που έπεφτε στην ισπανική πρωτεύουσα, σε τίποτα δεν εμπόδισε τους 150 περίπου Έλληνες φιλάθλους που βρέθηκαν στο δεύτερο διάζωμα του γηπέδου, να ξεδιπλώσουν τα πανό τους και να αποθεώσουν τους ερυθρόλευκους, ξεσηκώνοντας με τις φωνές τους τη θύρα 53 και φωνάζοντας ασταμάτητα συνθήματα στα οποία κυριαρχούσε το "διπλό στο Μπερναμπέου, Θρύλε ολέ, ολέ". Άλλοι 100 που έφτασαν με καθυστέρηση, δεν μπόρεσαν να μπουν, αλλά "δίδαξαν" γαλλικά στους Ισπανούς αστυνομικούς!

Στη συνέντευξη Τύπου, ο Λεμονής ήταν συγκρατημένος στις δηλώσεις του, αν και χρειάστηκε η επέμβαση των Ισπανών δημοσιογράφων για να σταματήσουν τον χαβαλέ οι δικοί μας, που μιλούσαν διαρκώς και χαχάνιζαν μεταξύ τους, ώστε να μπορέσει να ακουστεί ο Έλληνας προπονητής. Ο Λουσιάνο Γκαλέτι απάντησε με τη σειρά του στις ερωτήσεις, νιώθοντας σαφώς πιο άνετα μέσα στην αίθουσα Τύπου του "Μπερναμπέου", λόγω της προϋπηρεσίας του στην Primera División. Οι Ισπανοί πάντως στα ρεπορτάζ τους τόσο στην Marca όσο και στην As, έκαναν συνεχώς αναφορές στην τετράδα της Πριμέρα, δηλαδή τους Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Ζούλιο Σέζαρ και Ραούλ Μπράβο, ειδικότερα στον τελευταίο, ο οποίος μέχρι πριν λίγους μήνες αγωνιζόταν ακόμα στη Ρεάλ. Ο πέμπτος που φαινόταν να "απασχολεί" ιδιαίτερα τους δημοσιογράφους της Μαδρίτης, ήταν ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, ο "μεγάλος αρχηγός", όπως χαρακτηριστικά έγραφαν.

"ΑΚΑΠΟΥΛΚΟ Α ΛΑ ΜΠΙΡΜΠΙΛΑ!"

Σε ένα τέτοιο καφέ στην Πλάθα Μαγιόρ της Μαδρίτης, ακούστηκε η αγανακτισμένη κραυγή "Ακαπούλκο α λα Μπιρμπίλα"! (AP Photo/Daniel Ochoa de Olza)

Ξημέρωσε η μέρα του αγώνα, μια ηλιόλουστη Τετάρτη και κατά τις 12 το μεσημέρι, πήγαμε με την κυρία μου στην Plaza Mayor, την πανέμορφη πλατεία στο ιστορικό κέντρο της πόλης, για να απολαύσουμε τον καφέ μας στα καφέ-μπαρ που υπάρχουν εκεί σε αφθονία. Σιγά-σιγά, όσο περνούσε η ώρα, το ελληνικό στοιχείο όλο και μεγάλωνε, αφού οι φίλαθλοι-επισκέπτες, μετά τα ψώνια τους και τον περίπατό τους στην πόλη, έρχονταν στην πλατεία για να πιουν κι εκείνοι το καφεδάκι τους. Τα κόκκινα κασκόλ και οι φανέλες του πρωταθλητή Ελλάδας είχαν δώσει το δικό τους κατακόκκινο χρώμα στην "κατάληψη" που είχε γίνει στα τραπεζάκια έξω. Γύρω μας είχαμε πλέον μόνο φίλους του Ολυμπιακού, που συζητούσαν για τα πάντα. Οι άντρες φυσικά ανέλυαν το βραδινό ματς, πώς θα κατεβάσει ο Τάκης την ομάδα, στη Βρέμη προσκύνησαν, οι "Ισπανοί" μας ξέρουν το "Μπερναμπέου", ρε λες να γίνει το θαύμα κι εδώ;

Στο ακριβώς διπλανό μας τραπέζι καθόταν μια παρέα από έξι-εφτά Έλληνες, δυο οικογένειες. Λέγανε κι αυτοί τα δικά τους, οι κυρίες τσεκάριζαν αυτά που είχαν αγοράσει και μιλούσαν για τις τιμές, οι άντρες τον χαβά τους με το παιχνίδι, όταν κάποια στιγμή ο ένας σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο εσωτερικό του καφέ. Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψε και χωρίς να καθίσει στην καρέκλα του, άρχισε να βγάζει λόγο: "Ρε μαλάκες, πόσο μαλάκες είναι αυτοί οι Ισπανοί"! "Γιατί ρε μαλάκα, τί έγινε;" "Ρε μαλάκες πήγα μέσα, ρώτησα την γκαρσόνα πού είναι η τουαλέτα και με κοίταγε σαν ούφο. Μετά ρώτησα έναν άλλο μαλάκα εκεί μέσα και μου απάντησε κάτι σαν ακαπούλκο α λα μπιρμπίλα. Τι να καταλάβω εγώ ρε μαλάκες, με τους μαλάκες που δεν μιλάνε ούτε λέξη αγγλικά;" "Κατούρησες;" "Ναι ρε, με τους μαλάκες, κατούρησα". "Ε τότε, στ' αρχίδια σου"!!! Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε ο διάλογος με εμένα και την κυρία του να κλαίμε από τα γέλια!

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

Οι δυο ενδεκάδες στο "Μπερναμπέου" πριν ξεκινήσει το παιχνίδι

Η υπόλοιπη Τετάρτη κύλησε χαλαρά και κατά τις 7 το απόγευμα, μαζί με την κυρία μου και την κουμπάρα μας, που μας φιλοξενούσε στο σπίτι της στη Μαδρίτη, ξεκινήσαμε για το "Μπερναμπέου". Είχαμε ραντεβού με δυο φίλους μας Ισπανούς, είχα εξασφαλίσει προσκλήσεις για όλους από τον φίλο μου τον Χόρχε Πέρεθ από το γραφείο Τύπου του τμήματος μπάσκετ της Ρεάλ, τους έβαλα στο γήπεδο και μετά κατευθύνθηκα στην είσοδο του Τύπου. Περνώντας από το πίσω μέρος του "Μπερναμπέου", είδα στην οδό Padre Damián τους οπαδούς του Ολυμπιακού να οδηγούνται στη θύρα τους συνοδεία έφιππων αστυνομικών, συνέχισα λίγο πιο πάνω και μπήκα μέσα, πήρα το ασανσέρ και ανέβηκα εκεί που βρίσκονται τα δημοσιογραφικά θεωρεία. Βρήκα τη θέση μου, κάθισα και ευχαρίστησα τον καλό θεό που δεν χρειαζόταν να δουλέψω με υπολογιστή, αλλά, αντίθετα, μπορούσα να καυλαντίσω με την ησυχία μου.

Πήρα τηλέφωνο στο Sport24 για να συνεννοηθώ τί θα γινόταν μετά τον αγώνα, στο γήπεδο επικρατούσε ήδη βαβούρα, δεν άκουγα καλά και ρωτούσα επίμονα ποιον να ζητήσω από τη μικτή ζώνη για να του δώσω δηλώσεις. Για έναν περίεργο όσο και ακατανόητο λόγο, δεν ξέρω τί εικόνα είχαν σχηματίσει οι συνάδελφοί μου για μένα, αλλά κανείς δεν ήθελε να δεσμευτεί ότι θα μιλούσε μαζί μου μετά το ματς, επειδή.... ντρέπονταν!!! Με τα πολλά, μου είπαν "ζητήστε τον Ευταξία" και το θέμα έκλεισε - προσωρινά - εκεί. Στο μεταξύ, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είχαν καθίσει στις θέσεις τους στο 4ο και το 5ο διάζωμα στο Fondo Norte, το βόρειο πέταλο και είχαν αρχίσει τα συνθήματα και τα τραγούδια, κερδίζοντας από πολύ νωρίς τη μάχη της εξέδρας από τους ultras του Fondo Sur. Βγήκαν οι ομάδες για ζέσταμα, ξαναμπήκαν στα αποδυτήρια, στη συνέχεια βγήκαν για την παρουσίαση, ακούστηκε ο ύμνος της Ρεάλ από τα μεγάφωνα, κουνήθηκε το σεντόνι, ακολούθησε ο ύμνος του Champions League και ο Νορβηγός Οβρεμπό στάθηκε στη σέντρα για να σφυρίξει την έναρξη. Η Ρεάλ και ο Ολυμπιακός παρατάχθηκαν ως εξής:

- Ρεάλ Μαδρίτης (Μπερντ Σούστερ): Κασίγιας, Σαλγάδο (64' Ιγουαΐν), Σέρχιο Ράμος, Ραούλ (88' Μιγκέλ Τόρες), Γκάγο, Ρομπίνιο, Μαρσέλο, Γκούτι, Φαν Νίστελροϊ, Μετσέλντερ, Σνάιντερ (82' Μπαλμπόα).

- Ολυμπιακός (Τάκης Λεμονής): Νικοπολίδης, Πατσατζόγλου, Ζούλιο Σέζαρ, Στολτίδης, Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς, Ραούλ Μπράβο (75' Ζεβλάκοφ), Άντζας, Λεντέσμα (86' Νούνιεθ), Λούα Λούα (72' Κοβάσεβιτς), Τοροσίδης.

ΤΟ ΜΑΤΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟ ΤΟΥ 66'

Ένα ξεχωριστό φωτογραφικό κλικ στην ευρωπαϊκή ιστορία του Ολυμπιακού. Με δέκα παίκτες σχεδόν από το ξεκίνημα και να προηγείσαι στο 66' μέσα στο "Μπερναμπέου" δεν το λες και λίγο! (24/10/2007)

Η Ρεάλ ξεκίνησε με 4-4-2 και ο Ολυμπιακός με 4-3-2-1 (τρεις αμυντικούς μέσους). Οι "μερένγκες" έφτασαν στο 1-0 μόλις στο δεύτερο λεπτό, μετά από το λάθος του Άντζα, το κλέψιμο του Ρομπίνιο και την κάθετη πάσα του Βραζιλιάνου στον Φαν Νίστελροϊ, ο οποίος σούταρε, ο Νικοπολίδης απέκρουσε, αλλά στην επαναφορά ο Ραούλ δεν δυσκολεύτηκε να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Μόλις πέντε λεπτά αργότερα, ο Τζόρτζεβιτς "χόρεψε" τον Σαλγάδο από τα αριστερά, έκανε το γύρισμα στον Γκαλέτι, που πλάσαρε υποδειγματικά με το αριστερό και έφερε το ματς στα ίσια. 1-1 και πανικός στην "ολυμπιακή" κερκίδα. Το ίδιο όμως και στα δημοσιογραφικά, με τους Έλληνες συναδέλφους να πανηγυρίζουν έξαλλα το γκολ. Άλλο ένα πεντάλεπτο μετά, ο Νίστελροϊ δέχτηκε κάθετη πάσα από τον Γκούτι και ανατράπηκε καθαρά από τον Βασίλη Τοροσίδη λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή. Ο Οβρεμπό έδειξε απευθείας κόκκινη κάρτα στον "Τόρο", θεωρώντας ότι ο Ολλανδός επιθετικός βρισκόταν σε προφανή θέση για γκολ.

Η αποβολή του Βασίλη Τοροσίδη στο 13' της συνάντησης (Photo: Eurokinissi)

Ο Ολυμπιακός πλέον αγωνιζόταν με παίκτη λιγότερο και ο Πατσατζόγλου άφησε τη θέση του αμυντικού μέσου και κάλυψε το δεξί άκρο της άμυνας. Οι "ερυθρόλευκοι" πάντως δεν φάνηκαν να επηρεάζονται από την αποβολή και συνέχισαν να πιέζουν και να δημιουργούν καταστάσεις στην περιοχή του Κασίγιας. Και οι δυο ομάδες έχασαν ευκαιρίες μέχρι το 45', αλλά το σκορ δεν άλλαξε στο πρώτο ημίχρονο. Η επανάληψη ξεκίνησε ιδανικά για τους πρωταθλητές Ελλάδας. Στο 47' ο Τζόλε εκτέλεσε φάουλ από τα δεξιά, ο Σέζαρ πετάχτηκε στην καρδιά της ισπανικής άμυνας και με δεξί πλασέ από το ύψος του πέναλτι, έδωσε προβάδισμα στους Πειραιώτες. Η "κόκκινη" εξέδρα πήρε ξανά φωτιά, ενώ στα δημοσιογραφικά, οι κραυγές και οι χειρονομίες των δικών μας δημοσιογράφων ήταν τόσο (περι)γραφικές, ώστε προκάλεσαν την αντίδραση των Ισπανών φιλάθλων που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα. Τα ισπανικά ανακατεύτηκαν ξανά με αρκετά "γαλλικά", αλλά οι σεκιούριτι επανέφεραν την ηρεμία, κάνοντας αυστηρές συστάσεις για κόσμια συμπεριφορά στους "Ελληνάρες"!

Ο Γκαλέτι ισοφαρίζει 1-1 στο 8' (Photo: Eurokinissi)

Στο 64' ο Σούστερ έκανε πιο επιθετική την ομάδα του, περνώντας στη θέση του Σαλγάδο τον Ιγουαΐν. Η Ρεάλ έπαιζε πλέον με τέσσερις προωθημένους και τέσσερα λεπτά αργότερα ισοφάρισε με τον Ρομπίνιο, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη σέντρα του Σέρχιο Ράμος και την αδράνεια της ελληνικής άμυνας και με κοντινή κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στην κλειστή γωνία του Αντώνη Νικοπολίδη. Στο 72' ο Κοβάσεβιτς αντικατέστησε τον Λούα Λούα και λίγο αργότερα η Ρεάλ κέρδισε πέναλτι σε ανατροπή του Ρομπίνιο από τον Πατσατζόγλου. Ο Φαν Νίστελροϊ ανέλαβε να το εκτελέσει, αλλά έστειλε τη μπάλα στα πουλιά, κάπου ανάμεσα πρώτου και δεύτερου διαζώματος! Ο Ολυμπιακός συνέχισε να πιέζει, δείχνοντας ότι οι φιλοδοξίες του δεν περιορίζονταν στην ισοπαλία, παρά το γεγονός ότι από το 13' έπαιζε με παίκτη λιγότερο. Μετά όμως τον συνδυασμό των Ντάρκο και Τζόλε στο 80' και την επέμβαση του Κασίγιας, οι "μπλάνκος" πήραν κεφάλι στο σκορ. Ο Φαν Νίστελροϊ συνδυάστηκε μέσα στην "ερυθρόλευκη" περιοχή με τον Ρομπίνιο και ο Βραζιλιάνος, παρά την προσπάθεια του Άντζα, μπόρεσε να σουτάρει και να σημειώσει το 3-2.

Ο Ζούλιο Σέζαρ βάζει τον Ολυμπιακό μπροστά στο σκορ στο 47' (Photo: Eurokinissi)

Και όμως, ο Ολυμπιακός δεν παραδόθηκε ούτε τότε. Στο 88' ο Νούνιες (που ένα λεπτό πριν είχε περάσει ως αλλαγή στον αγωνιστικό χώρο στη θέση του Λεντέσμα) έπιασε κεφαλιά μετά από σέντρα του Γκαλέτι, αλλά ο Κασίγιας μπλόκαρε στη δεξιά του γωνία. Και φτάσαμε στις καθυστερήσεις και στη μεγάλη φάση του 92'. Ο Γκαλέτι έκανε και πάλι σέντρα από δεξιά, ο Στολτίδης έστειλε κεφαλιά-πάσα στον Ντάρκο, εκείνος έπιασε ένα εντυπωσιακό σχεδόν εναέριο γυριστό σουτ και ενώ όλοι ήταν σίγουροι ότι η μπάλα πήγαινε στα δίχτυα, ο "Άγιος Ίκερ" της Ρεάλ άπλωσε το δεξί του χέρι και την έδιωξε πλάγιο άουτ. Από τα δημοσιογραφικά, όπως κοίταζα το ματς, ο Κασίγιας δεν φαινόταν γιατί καλυπτόταν από ένα σωρό παίκτες. Θυμάμαι όμως, σαν να το βλέπω ξανά μπροστά μου, ένα χέρι να τεντώνεται από το πουθενά και να "υπογράφει" τη φάση του αγώνα. Όλοι οι Έλληνες είχαν φωνάξει γκολ, αλλά αυτό καθυστέρησε μερικά δευτερόλεπτα. Στην αντεπίθεση, βρέθηκαν τέσσερις παίκτες της Ρεάλ με τρεις του Ολυμπιακού και τελικά ο Μπαλμπόα με δεξί σουτ από το ύψος του πέναλτι διαμόρφωσε το τελικό 4-2 μέσα σε ντελίριο πανηγυρισμών και κυρίως ανακούφισης από τους περίπου 60.000 "μερένγκες" που βρίσκονταν στο "Μπερναμπέου".

Ο Κασίγιας πραγματοποιεί στο 92' την απόκρουση του αγώνα στο γυριστό σουτ του Κοβάσεβιτς που διακρίνεται πεσμένος κάτω δεξιά

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε εκείνο το παιχνίδι, μια από τις πιο "ποδοσφαιρικές" εμφανίσεις των "ερυθρόλευκων" σε εκτός έδρας αναμέτρηση του Champions League. Και επειδή είναι πρόσφατο το 3-1 με τη Μπαρτσελόνα και έχουν γίνει αρκετές συγκρίσεις με το ματς του σημερινού κειμένου, να πω ότι έχουμε να κάνουμε με δυο τελείως διαφορετικές εικόνες και ποδοσφαιρικές εκδοχές που καμία σχέση δεν έχει η μια με την άλλη. Φέτος, ο τωρινός Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή, έπαιξε για ένα ημίχρονο με παίκτη παραπάνω και η Μπαρτσελόνα τον έκανε ό,τι ήθελε. Το 2007, εκείνος ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή, παίζοντας σχεδόν όλο το ματς με παίκτη λιγότερο, κοίταξε στα μάτια τη Ρεάλ και το κυριότερο, έπαιξε όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο. Κλείνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση, να πούμε ότι μετά τη λήξη, οι παίκτες αποθεώθηκαν από τους Έλληνες φιλάθλους στο "Μπερναμπέου" για την προσπάθεια και το θέαμα που πρόσφεραν. Η δική μου βραδιά όμως είχε ακόμα συνέχεια.

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"!!!

Ο Γκούτι, ο δικός μου "πρωταγωνιστής" στη μικτή ζώνη του "Μπερναμπέου"!

Πήρα ξανά τα ασανσέρ, αυτή τη φορά για να κατέβω στη μικτή ζώνη του "Μπερναμπέου". Έφτασα εκεί, στην ουσία ήταν ένας διάδρομος, ο οποίος ξεκινούσε από την είσοδο των αποδυτηρίων και κατέληγε σε μια πόρτα που οδηγούσε στο πάρκινγκ των παικτών. Οι Έλληνες δημοσιογράφοι είχαν αφοσιωθεί στους παίκτες του Ολυμπιακού, στον Τζόλε, στον Ντάρκο, στον Γκαλέτι κλπ. Εγώ, αφού πήρα τις δηλώσεις των "Ελλήνων", πήγα και στάθηκα στο τέλος του διαδρόμου, ακριβώς πριν την πόρτα εξόδου, περιμένοντας υπομονετικά τους Ισπανούς. Στο μεταξύ, η εικόνα κάποιων δικών μας δημοσιογράφων, ήταν για τα πανηγύρια. Θυμάμαι τρία κορυφαία στελέχη ελληνικών αθλητικών εφημερίδων, να στέκονται στη μέση της μικτής ζώνης έχοντας ανάψει ισάριθμα πούρα (!) και να συζητούν μεγαλοφώνως, εμποδίζοντας όσους προσπαθούσαν να ακούσουν δηλώσεις, να κάνουν τη δουλειά τους, πέρα από τα ντουμάνια με τα οποία είχαν γεμίσει τον χώρο. Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή, άρχισαν να βγαίνουν και οι παίκτες της Ρεάλ.

Κάποιοι από αυτούς σταμάτησαν στα δικά τους μέσα (τηλεόραση & εφημερίδες), είπαν ό,τι είχαν να πουν και αποχώρησαν. Περνώντας από μπροστά μου, όλοι τους έκαναν ότι δεν άκουγαν το κάλεσμά μου για κάποια δήλωση. Είτε προσπερνούσαν ανέκφραστοι, είτε έσκαγαν ένα χαμόγελο συγκατάβασης και εξαφανίζονταν στο πάρκινγκ. Μετά από μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα αποτυχίες, είχα αρχίσει να τα παίρνω στο κρανίο. "Ρε κουφάλες", σκεφτόμουν, "δεν φεύγω από εδώ χωρίς να μου μιλήσει κάποιος". Και την πλήρωσε τελικά ο φουκαράς ο Γκούτι. Τον "έκοψα" από τη στιγμή που βγήκε από τα αποδυτήρια και μόλις έφτασε μπροστά μου, άπλωσα το χέρι, τον έπιασα από το σβέρκο και τον ανάγκασα να σταματήσει. Γύρισε προς το μέρος μου αιφνιδιασμένος, ευτυχώς δεν πρόλαβε να μιλήσει και ακόμα πιο ευτυχώς, δεν με πήραν είδηση οι σεκιουριτάδες γιατί θα με είχαν βγάλει σηκωτό έξω. Τον κοίταξα στα μάτια (χωρίς να έχω απομακρύνει το χέρι μου), έσκασα ένα σαρδόνιο χαμόγελο και του είπα: "Γκούτι, δεν είμαι κακός άνθρωπος. Απλά χρειάζομαι οπωσδήποτε μια δήλωση για τον αγώνα".

Το πρωτοσέλιδο της As την επόμενη του αγώνα με κεντρικό τίτλο "Ρομπίνιο, αυτή, ναι, είναι η δική σου φιέστα" και υπότιτλο "το Μπερναμπέου έζησε μια ανεπανάληπτη βραδιά συγκινήσεων" (25/10/2007)

Δεν ξέρω τί μπορεί να σκέφτηκε εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από τα λόγια μου μέχρι την απάντησή του. Προσωπικά, δέκα χρόνια μετά, οφείλω να ομολογήσω ότι ντρέπομαι για το σχεδόν κεφαλοκλείδωμα που του έκανα, αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι έφερε αποτέλεσμα: "Ναι, βέβαια, τί θέλετε να σας πω;", μου είπε αποσβολωμένος και μόνο τότε "απασφάλισα", παίρνοντας το χέρι μου από πάνω του. Μιλήσαμε για δυο-τρία λεπτά, απάντησε σε όλα όσα τον ρώτησα, με έκανε άρχοντα και στη συνέχεια αποχώρησε κι αυτός, έχοντας σίγουρα σχηματίσει κάκιστη εικόνα για τον μέσο Έλληνα δημοσιογράφο. Την οποία κάκιστη εικόνα φρόντισαν να χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο οι τρεις χαβαλέδες με τα πούρα (τα μεγαλοστελέχη που λέγαμε), που αμέσως μετά με πλησίασαν, απαιτώντας σχεδόν να τους μεταφέρω όσα μου είχε πει ο Γκούτι! "Μπορείτε να τα διαβάσετε όλα σε λίγη ώρα στο Sport24.gr", τους απάντησα και απομακρύνθηκα απορώντας με το θράσος τους. Ποιος; Εγώ, που λίγο πριν, είχα σβερκώσει ποδοσφαιριστή σε μικτή ζώνη. Ας είναι, το γεγονός ότι από τότε όχι μόνο δεν το επανέλαβα ποτέ, αλλά ούτε καν το ξανασκέφτηκα, ελπίζω να μου έδωσε άφεση αμαρτιών.

Επόμενη κίνηση ήταν να πάρω τηλέφωνο στο 24 για να δώσω τις δηλώσεις, που βεβαίως βεβαίως, ήταν αποκλειστικές. Πήρα, απάντησε κάποιος (δεν τα ήξερα ακόμα καλά τα παιδιά, είχα πάει στα γραφεία μόνο μια-δυο φορές μέχρι τότε) και του ζήτησα τον Αξιώτη. Κανονικά θα έπρεπε να ζητήσω τον Ευταξία, αλλά είχα ξεχάσει το επίθετό του και ήμουν σίγουρος ότι μου είχαν πει πως θα μιλούσα με τον Αξιώτη. "Συγνώμη, δεν υπάρχει εδώ Αξιώτης, λάθος κάνετε", ήρθε η απάντηση. "Όχι, δεν κάνω λάθος, ο Θανάσης είμαι, παίρνω από τη Μαδρίτη για δηλώσεις, δώσε μου τον Αξιώτη". "Κύριε Θανάση δεν έχουμε Αξιώτη εδώ", με τον κύριο Θανάση να έχει αρχίσει να παίρνει ανάποδες. "Μήπως εννοείτε τον Ευταξία;" "Ναι, γεια σου, αυτόν εννοώ" και τελικά βγήκε άκρη. Μιλήσαμε με τον Ηλία, του είπα όσα μου είχαν πει οι παίκτες του Ολυμπιακού και ο Γκούτι και κλείσαμε. Μάλιστα, του Ευταξία του άρεσε τόσο πολύ το Αξιώτης, που για κάποιο διάστημα το χρησιμοποιούσε σαν ψευδώνυμο σε lifestyle κείμενα του Men24, μέχρι που ένας πραγματικός Ηλίας Αξιώτης, δημοσιογράφος το επάγγελμα, πήρε τηλέφωνο στο 24 και απαίτησε να σταματήσει η χρήση του ονοματεπώνυμου! Μύλος! Από αλλού αρχίσαμε και αλλού καταλήξαμε. Οπότε ας το κλείσουμε εδώ, ελπίζοντας σύντομα να ξαναδούμε ευρωπαϊκές εμφανίσεις όχι μόνο του Ολυμπιακού αλλά και συνολικά των ελληνικών ομάδων, σαν εκείνη των "ερυθρόλευκων" πριν μια δεκαετία στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου"...

Βίντεο: Highlights από το Ρεάλ Μαδρίτης - Ολυμπιακός 4-2 (24/10/2007)