Τα ζευγάρια και η φάση που βρίσκεται το Europa League άφηναν υποσχέσεις για ωραία πράγματα, αλλά τελικά ήταν ακόμα πιο ωραία. Ειδικά αυτή την εποχή προσφέρεται συνήθως το Europa League για ενδιαφέρουσες αναμετρήσεις. Φέτος ακόμα περισσότερο καθώς υπάρχουν πολλές καλές ομάδες, αρκετές εκ των οποίων βρίσκονται αντιμέτωπες στη φάση των 32.

Είναι λίγο πιο χαλαρά και ισορροπημένα τα πράγματα σε σχέση με το Champions League, οπότε τα ματς είναι πιο ζωντανά και πιο τρελά. Γενικά επικρατεί ένας ωραίος πανικός. Στο Champions League έχεις όλα τα μεγαθήρια που θέλουν να πάρουν την κούπα και σε αυτή τη φάση συναντάς και μερικούς που έχουν πιάσει ταβάνι. Είναι σε περισσότερες περιπτώσεις μεγαλύτερη η διαφορά δυναμικής (αν όχι δυναμικότητας) ανάμεσα στους αντιπάλους. Η αλήθεια πως τέτοια φαινόμενα συναντάμε και στο Europa, όπου όμως α) τα ζευγάρια είναι περισσότερα, οπότε δε δίνεις τόση σημασία στα αδιάφορα και β) είναι μπόλικες οι αναμετρήσεις ισοδύναμων, ωραίων ομάδων, δεύτερης/τρίτης ταχύτητας.

Ομάδων που παίζουν ανησυχώντας λιγότερο για το αν θα αποκλειστούν. Αρκετές δεν είναι ομάδες τίτλων, οπότε το άγχος να περάσουν δεν είναι τόσο μεγάλο, η πίεση να πάρουν κούπα είναι μικρότερη (κάπου στην 8άδα αλλάζουν λίγο τα πράγματα). Κι επειδή μεγαθήρια σπάνια υπάρχουν, ο φόβος ομάδων να μη συντριβούν είναι επίσης μικρότερος. Και είναι πολλές οι ομάδες που είναι ωραίες στο μάτι βρίσκονται σε άνοδο, θέλουν να παίξουν, να φανούν, να μεγαλώσουν.

Ωραίο ποδόσφαιρο

Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα τα Tottenham – Fiorentina, Villarreal – Salzburg, Sevilla – Gladbach. Παρακολούθησα τα δύο τελευταία και ήταν αμφότερα απολαυστικά ματς. Γεμάτα, έντονα, με ανταγωνισμό, με ταχύτητα, με μάχες, με ποιότητα. Όλες ομάδες με καλούς και φιλόδοξους παίκτες και προπονητές. Οργανωμένα, δουλεμένα σύνολα με διάθεση να παίξουν ποδόσφαιρο, να ψάξουν το γκολ (ευτυχώς ήταν μια τέτοια μέρα και για τον Emery, που ειδικά φέτος πάει συχνά συντηρητικά).

Το Krychowiak-Iborra εναντίον Kramer-Xhaka ήταν επιπέδου Champions League. Πολύ προχωρημένης φάσης μάλιστα. Ωραίες μονομαχίες, προσπάθεια να βγάλουν μπροστά τις ομάδες τους. Τον Πολωνό της Sevilla τον είχα παρακολουθήσει στη Γαλλία, αλλά όχι αρκετά. Συμπαθητικός, αλλά δε μου είχε μείνει αξέχαστος. Η σεζόν που κάνει φέτος στην Ισπανία είναι εξαιρετική. Υστερεί σε ταχύτητα, αλλά διαβάζει πολύ καλά τις φάσεις, είναι δυναμικός, φανταστικός συμπαίκτης και όσο περνάει ο καιρός επιδεικνύει μεγαλύτερη σιγουριά με την μπάλα στα πόδια, παίρνει παραπάνω πρωτοβουλίες επιθετικά. Ο Iborra πιο ώριμος και σταθερός από ποτέ κάνει την καλύτερη σεζόν του. Πολλές βοήθειες σε άμυνα κι επίθεση. Για τον Kramer έχω να πω ότι είναι τυχερή η Leverkusen που θα τον έχει του χρόνου στο ρόστερ της. Ελπίζω μαζί με Bender και Castro. O Xhaka όσο περνάει ο καιρός μου δείχνει πως μπορεί να έχει και ψηλότερο ταβάνι από αυτό που φανταζόμουν.

Γενικά ωραίος ρυθμός, καλό ποδόσφαιρο στο Sevilla – Gladbach. Και αποτέλεσμα που αφήνει ανοιχτή τη ρεβάνς. Φοβερό σκηνικό και με τον Emery -για τον οποίο φέτος υπάρχουν πολλές γκρίνιες κι από οπαδούς της ομάδας- όταν έβγαλε τον Reyes για να βάλει τον Figueiras, με όλο το γήπεδο να τον αποδοκιμάζει. Ένα τέταρτο μετά ο Figueiras έβγαλε την ασίστ στον Iborra, που έκανε το 1-0. Και φυσικά ο Emery το πανηγύρισε με την ψυχή του.

Ακόμα πιο έντονο και εξουθενωτικό ακόμα και για τον θεατή ήταν το Villarreal – Salzburg. Κι αυτό με ελάχιστα νεκρά διαστήματα. Με τους Αυστριακούς κλασικά να μην αφήνουν σε ησυχία τους αντιπάλους. Και όπως συνηθίζουν όταν έπαιρναν την μπάλα δεν έχαναν χρόνο, γρήγορα άμεση επίθεση. Υπήρχαν διαστήματα που καμία από τις δύο δεν μπορούσε να αλλάξει τρίτη πάσα, αποτέλεσμα συνήθως του καλού pressing, παρά έλλειψης ποιότητας. Η ομάδα του Hütter δεν είχε σε πολύ καλή μέρα τα χαφ της (ο ένας είναι o πολύ καλός Ilsanker), αλλά έδωσαν κάτι παραπάνω οι στόπερ της. Γενικά δεν ήταν και το καλύτερο ματς που έχω δει να κάνει η Salzburg, αλλά δεν την άφησε και ο αντίπαλος.

Είναι σε πολλά ματς φέτος απολαυστική η Villarreal. Καλύτερα οργανωμένη από πέρυσι, μπορεί και συνδυάζει πίεση-ένταση, με πειθαρχία. Και φυσικά διαθέτει ένα από τα πιο απολαυστικά, φρέσκα κι αποτελεσματικά δίδυμα της φετινής περιόδου. Denis Cheryshev, Luciano Vietto οι συνεργασίες σας και η επικοινωνία σας προσφέρουν χαμόγελα στους φιλάθλους. Βασικοί παράγοντες για την υπέροχη λειτουργία της ομάδας του Marcelino στις αντεπιθέσεις. Κλασικά το έχει αυτό το κομμάτι η Villarreal, το είχε και πέρυσι, αλλά με αυτούς τους δύο έχει πάει σε άλλο επίπεδο.

Για τον Ρώσο είχα εικόνα πριν το καλοκαίρι -ήμουν επιφυλακτικός για την αποτελεσματικότητά του. Δεν άργησε να διαλύσει τις περισσότερες αμφιβολίες. Τον Vietto δεν τον είχα παρακολουθήσει, είχα μόνο διαβάσει για αυτόν. Τον βολεύει και η ομάδα, αλλά δείχνει καλύτερος από ό,τι έγραφαν. Σε επίπεδο «βασικός επιθετικός της Αργεντινής». Θανατηφόρος στις αντεπιθέσεις, βελτιώνει σταθερά το παιχνίδι του μέσα στην περιοχή, δημιουργεί μόνος του, συνεργάζεται αποτελεσματικά με τους συμπαίκτες του, είναι γρήγορος, έχει καλά τελειώματα και δεν είναι τεμπέλης. Επιπλέον πόντοι για τις εκφράσεις του προσώπου του όταν σκοράρει, είτε αυτός, είτε η ομάδα. Πάθος, συναίσθημα, με πωρώνει. Ένα δείγμα.

Κολλήματα

Αυτός που δε με πωρώνει είναι ο Tomás Pina. Νομίζω όλοι έχουμε κολλήματα. Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω σκαλώσει με τον χαφ της Villarreal, τον Mikel Rico της Athletic Bilbao και τον Casemiro της Porto. Κανένας δεν είναι πραγματικά κακός παίκτης (βασικά πιστεύω πως ελάχιστοι τέτοιοι υπάρχουν σε υψηλό επίπεδο. Το θέμα είναι πώς τους διαχειρίζεται και τους αξιοποιείς, εκτός από λίγους που όποιες κι αν είναι οι συνθήκες αποδίδουν. Αλλά αυτό είναι για άλλο θέμα).

Με όλους όμως έχω πρόβλημα σχεδόν από την πρώτη στιγμή που τους είδα. Δε φταίνε. Ο Pina έχει αργές αντιδράσεις, δυσκολεύεται σε γρήγορα ματς και μου χτύπαγε πιο άσχημα από τη στιγμή που έτρωγε χρόνο από τον Trigueros. Τον Rico τον προτιμούσε ο Valverde σχεδόν από την αρχή αντί του Beñat ή του De Marcos. Σωστά συνήθως. Είναι τίμιος σχεδόν πάντα και βλέπει δίχτυα, αλλά σταθερά μου βγάζει μια αύρα απύθμενης μετριότητας.

Ο Casemiro είναι ο πιο μικρός από τους 3 κι έχει χρόνο να βρει στοιχεία που του λείπουν. Έχει καλά αθλητικά-σωματικά προσόντα, μπορεί να προσφέρει σε άμυνα κι επίθεση. Από την αρχή εγώ στάθηκα στο κακό διάβασμα του παιχνιδιού που κάνει συχνά, στην απροσεξία του, στην έλλειψη συγκέντρωσης, στο ότι υπάρχουν φάσεις που φαίνεται βαρύς (ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι), στις αργές αντιδράσεις κι αποφάσεις του. Ο Lopetegui τον στηρίζει πολύ κι εγώ προτιμώ να βλέπω άλλους χαφ της Porto να παίρνουν περισσότερο χρόνο. Στο ματς με τη Basel, στο πρώτο ημίχρονο είχε κολλήσει η βελόνα μου στο άσμα «γκρίνια για τον Casemiro». Έκανε κι αυτό το εκνευριστικό με τις 30άρες πάσες και ήταν στη μέρα που τις έστελνε όλες στο πουθενά. Η αλήθεια είναι πως αυτή την πάσα την έχει, αλλά όχι σαν τον Pirlo όπως δείχνει να πιστεύει ο ίδιος. Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλοι κολλάμε. Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι έχουμε άδικο. Δε μου κάθεται καλά ο Pina τι να κάνω; (Να φάω; Οκ, αυτό ήταν βαρύ, συγγνώμη). Και δέχομαι ότι κάποιος φορές τον αδικώ, αλλά προσπαθώ να ισορροπώ.

Μπαλοτελιάδα μέρος 200ό

Όλο αυτό ήταν μια καλά αφορμή για να ζητήσω συγγνώμη από αυτά τα παιδιά και να μιλήσουμε λίγο για τον Balotelli. Μια τέτοια βραδιά σαν αυτή των πρώτων αγώνων για τη φάση των 32 του Europa League, στο τέλος είχε και επεισόδιο Mario. Στο οποίο ο ίδιος μάλλον ήταν ο πιο λογικός. Αλλά είναι ο Mario. Πάντα έχει κάνει χαζομάρα, πάντα φταίει. Ακόμα κι αν σκοράρει. Καταλαβαίνω.

Είναι ο Pina, δε γίνεται να τον βάζεις να παίζει μέσα σε δέκα μέρες με Barcelona, Rayo, Salzburg –σε ματς με ένταση, ταχύτητα και πίεση από τους αντιπάλους. Είναι ο Pina και πάντα θα είναι για τον πάγκο, πάντα θα είναι ο χειρότερος. Ακόμα και όταν δεν είναι. Είναι ο Gerrard, είναι legend, είναι πάντα σωστός. Είναι ο Balotelli είναι βλάκας, φέρνει πάντα την καταστροφή.

Αλλά ας πούμε πως το βράδυ της Πέμπτης ήταν ο Α που εκτέλεσε το πέναλτι της Liverpool και ο B o παίκτης που είπε στην τηλεόραση πως ο συμπαίκτης του δε σέβεται. Ή ακόμα καλύτερα ας πούμε πως ο Gerrard. Θα έπαιρνε την μπάλα ο Gerrard; Θα είχε δημιουργηθεί θέμα; Αν ο Balotelli έβγαζε δημόσια συμπαίκτη του στη σέντρα τι θα γινόταν;

Τι έγινε λοιπόν στο Liverpool – Besiktas; Η Liverpool κέρδισε πέναλτι σε ένα κρίσιμο σημείο ενός αγώνα κρίσιμου. Ο Henderson ήθελε να το εκτελέσει, για την ακρίβεια πίστευε πως η εντολή ήταν να το εκτελέσει. Η οδηγία του Rodgers ήταν από αυτούς που ξεκινάνε, αν πάρουμε πέναλτι το εκτελεί ο Henderson.

Κάποια στιγμή μπήκε αλλαγή ο Balotelli, που αν όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα για αυτόν είναι ότι εκτελεί καλά πέναλτι. Όταν ήρθε λοιπόν η στιγμή να το κάνει, είπε δώσε μου την μπάλα να το βάλω. Και το έβαλε. Δεν πλάκωσε τον αρχηγό του. Του πήρε ήρεμα την μπάλα, ο αρχηγός σάστισε για λίγο και τελικά τον άφησε να το εκτελέσει. Κάπου εκεί, ο Sturridge νευρίασε και κράτησε μούτρα.

Αρχηγός δε σημαίνει να φωνάζεις και να δείχνεις πως έχεις πάθος. Καλός αρχηγός είσαι αν παίρνεις σωστές αποφάσεις, αν διατηρείς ισορροπίες, αν τραβάς τους υπόλοιπους μπροστά. Ικανός αρχηγός δεν είσαι μόνο όταν βγαίνεις μπροστά, αλλά και όταν ξέρεις να κάνεις λίγο πίσω. Ο Henderson δεν έχει μεγάλη εμπειρία. Όταν έγινε η περιβόητη φάση, κοίταξε στον πάγκο, περίμενε εντολή. Δεν είναι ξεκάθαρο αν πήρε απάντηση. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως τελικά έκανε πίσω, έστω κι αφού δημιουργήθηκε μια αναστάτωση. Πήρε μια λογική επιλογή. Όπως λογικό ήταν ο Balotelli να πάρει την μπάλα για να εκτελέσει το πέναλτι.

Σε κάθε περίπτωση δημιουργήθηκε μια όχι σπάνια μανούρα (όπως είπε και ο Wenger «όλοι έχουμε αντιμετωπίσει ανάλογη περίπτωση, το θέμα είναι να μπει το γκολ, αν μπει είναι εύκολο να διορθώσει την κατάσταση»), η Liverpool νίκησε. Ο Rodgers μετά το ματς δεν το έκανε θέμα.

Ο Henderson το ίδιο

O Carragher ήταν υπέρ της ενέργειας του Balotelli

Και ο Gerrard, ο έμπειρος αρχηγός είπε στο ITV πως ο Balotelli «είναι άτακτος», «δεν έδειξε σεβασμό στον αρχηγό του» και θα «ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι θα γινόταν στα αποδυτήρια αν έχανε το πέναλτι». Δηλαδή ο αρχηγός της Liverpool έριξε λάδι στη φωτιά, έκανε σχόλια κλειδαρότρυπας, που κάνουν δημοσιογράφοι που θέλουν να βγάλουν πικάντικα, εφετζίδικα θέματα που πουλάνε. Κι έβγαλε στη σέντρα τον παίκτη που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Έναν παίκτη που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δύσκολο το όνομά του να συνδέεται με ανοησίες. Ό,τι κι αν έγινε στο γήπεδο, όποιος κι αν πιστεύετε ότι είχε δίκιο ή άδικο, έγινε στο γήπεδο. Με ένταση, με τους παλμούς στα ύψη, με εγωισμούς. Έγινε αν θέλετε ανάμεσα στον άπειρο Henderson και στους ανώριμους Sturridge και Balotelli.

Ο Gerrard ήταν σε στούντιο. Δεν έπαιζε, ήταν πιο ήρεμος. Είναι έμπειρος. Είναι αρχηγός. Έχει ζήσει περίπλοκες καταστάσεις. Κι όμως, αυτός ήταν που χειρίστηκε πιο ανώριμα και με τον πιο λάθος τρόπο το θέμα. Μίλησε και για κανόνες κι αποδυτήρια. Αλλά δε θέλησε να λύσει το θέμα στα αποδυτήρια, να πει ό,τι είχε να πει στους συμπαίκτες του. Το είπε στις κάμερες αμέσως. Ξέχασε τους κανόνες. Ξέχασε πως ο ίδιος στην αρχή της σεζόν είχε πει πως «ξέρω πως ο Balotelli είναι ένας εξαιρετικός εκτελεστής πέναλτι. Είμαι σίγουρος πως θα έχει την ευκαιρία να εκτελέσει μερικά για την ομάδα. Ο προπονητής μού είπε πως αν εγώ δεν είμαι στον αγωνιστικό χώρο, ο Mario θα εκτελεί τα πέναλτι».

Είναι νομίζω λογικό να υποθέσουμε πως το είπε σε όλη την ομάδα, όχι μόνο στον Gerrard. Για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή που γράφω είδα ότι ο Rodgers δήλωσε πριν λίγο: «Αν είσαι ο δεύτερος αρχηγός και μπει αλλαγή ο αρχηγός, του δίνεις το περιβραχιόνιο. Είναι παρόμοια κατάσταση και με τα πέναλτι. Από όσους ήταν αρχικά στον αγωνιστικό χώρο, ο Henderson είχε οδηγία να εκτελέσει. Αλλά όταν ο Balotelli ή ο Gerrard είναι μέσα, εκτελούν αυτοί. Ήταν ευθύνη του Henderson, αν αισθανόταν πως ο Balotelli μπορεί να εκτελέσει το πέναλτι».

Συμπέρασμα: Ο Balotelli καλά έκανε και βγήκε μπροστά, ήταν η καλύτερη επιλογή για την ομάδα να εκτελέσει αυτός το πέναλτι. Ο Gerrard συντήρησε ένα θέμα, που η υπόλοιπη ομάδα υποβάθμισε. Στο μέλλον πρέπει να καταλαβαίνονται, να είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα από πριν και να λύνουν πιο διακριτικά αυτά τα θέματα. Κι επειδή ο Mario ήταν πολύ καλός με την Besiktas (όπως ήταν και με την Chelsea, την Tottenham και την Palace) και βασικός λόγος για τη νίκη ας κλείσουμε με όσα έκανε στο συγκεκριμένο ματς.

(τελικά μπορεί όχι καλύτερος, αλλά είναι εξαιρετικός)

Τα λέμε και στο @ampalofilosofos