O Μαουρίτσιο Ποτσετίνο είναι το αντίδοτο για το 2020

Ας το παραδεχτούμε. Το μόνο που λείπει για να ολοκληρωθεί η ΑΠΟΚΑΛΥΠΣ ΝΑΟΥ εικόνα του 2020 είναι ένας κομήτης λεβέντικος και ίσως, λέω ΙΣΩΣ η ΡΗΑΛ ΤΑΗΜ εμφάνιση του Γκοτζίλα. Δέχομαι και Μεκαγκοτζίλα ή Κινγκ Γκιντόρα, δεν έχω θέμα.

Να, κάτι τέτοιο ξερωγω:

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές άλλωστε δεν ξέρουμε ΚΑΝ το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών που ας είμαστε σοβαροί, είτε βγάνουν Τραμπ, είτε βγάνουν Μπάηντεν, μάλλον θα μας δώσουν και μια γεύση εμφυλιακής σύγκρουσης στις ΗΠΑ.

Γενικά ρε παιδί μου, πάει πολύ καλά όλο αυτό και ακόμα δεν έχουμε πιάσει και την τελική ευθεία του Δεκεμβρίου.

Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, μέσα στο ΔΕΝ-ΜΠΟΡΕΙ-ΝΑ-ΕΧΕΙ-ΚΙ-ΑΛΛΟ-ΣΚΑΤΟ-ΤΟ-2020, χρειαζόμασταν μια ανάσα, χρειαζόμασταν μια τόση δα φέτα ελπίδας. Κάτι που να μας πει "ψηλά το κεφάλι ρε, δεν είναι όλα μαύρα, δεν έχει έρθει (ΑΚΟΜΑ) το τέλος του κόσμου". Ποιος όμως να το κάνει αυτό; Ποιος ή ποια θα μπορούσε να σηκώσει το ΑΣΗΚΩΤΟ βάρος της ελπίδας μέσα στην καρδιά του τυφώνα κατάθλιψης που είναι το 2020.

Look no further than Μαουρίτσιο μάδερφακιν Ποτσετίνο λέντις και τζέντλεμεν. Ο Αργεντίνος πρώην προπονητής της Τότεναμ, έχει κάνει ένα 2020 στο απόλυτο ΓΙΟΛΟ, τρώγοντας από την όχι-μικρή αποζημίωση που πήρε από τα αφεντικά στο Γουάητ Χαρτ Λέην και ακούγοντας το όνομά του να "παίζει" για κάθε σοβαρό πάγκο στο ποδόσφαιρο της Ευρώπης. Δεν βιάζεται, δεν αγχώνεται, δεν δείχνει να ιδρώνει το φρυδάκι του και εδώ που τα λέμε, γιατί να ιδρώσει κιόλα; Το βιογραφικό του μουσκούλιασε απείρως από το Λονδρέζικο πέρασμά του, έχει γίνει αποδεκτός ως ένα σκλερός-μα-τίμιος χεντ κόουτς που δεν στηρίζεται ΜΟΝΟ στα μεγάλα μπάτζετ για να φτιάσει ομάδα και εν τέλει όλοι ξέρουμε, πόσο μάλλον εκείνος, ότι σύντομα, ίσως και πριν το τέλος της χρονιάς θα βρεθεί σε ένα σπουδαίο πάγκο. Θα είναι η Ρεάλ; Θα είναι η Μπάρτσα; Θα είναι η Μάστερ Γιουνάη; Όπου και να κάτσει η μπίλια θα γράψει μπλοκμπάστερ.

Με δεδομένα τα παραπάνω, η εμφάνιση του καλού Μαουρίτσιου στο Monday Night Football του Sky Sports, ήταν κάτι παραπάνω από αποθεωτική. Καλεσμένος των Τζέημι Κάραχερ και Ντέηβιντ Τζόουνς, ο Μαουρίτσιος ήταν η ελπίδα η ίδια. Ένας καλοφαγωμένος, Αργεντίνικος ΗΛΙΟΣ που ήρθε να περάσει καλά και να τα πει. Μα όχι δείτε τον:

"Είμαι πάντα έτοιμος", εδήλωσε βασικά ο Μαουρίτσιος, εννοώντας να αναλάβει ένα καλό προπονητικό πόστο, αλλά με αυτό το χαμόγελο, με αυτήν την αύρα απόλυτης ΕΙΜΑΙ- ΥΠΕΡΟΧΑ-ΚΑΙ-ΤΟ-ΔΕΙΧΝΩ, ο Αργεντίνος θα μπορούσε να εννοεί να αναλάβει να οδηγήσει τον πλανήτη σε μια νέα χρυσή εποχή ευτυχίας και ευημερίας. Ή να εξαφανίσει τον κόβιντ με ένα χαμόγελο και μια αλαφρά κίνηση της ημι-μπούκλας του. Γιατί είχαμε ΚΑΙ αυτό.

Ένα (σχεδόν) νέο μαλλί, ένα μαλλί ξεκάθαρα πιο ανέμελο, πιο μποέμ, ένα μαλλί που γκάριζε «οι μπαρμπέρηδες είναι για τους φλώρους και για όσους έχουν άγχη», ένα μαλλί που μύριζε ελληνική 90ς πεντοχιλιαρίλα.

Γενικά δεν ξέρω, ο Ποτσετίνο κατάφερε να κάνει το φαινομενικά ακατόρθωτο. Να παρουσιάσει την ενέργεια και την εικόνα ενός ανθρώπου που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με το 2020. Δεν τον έχει αγγίξει ρε παιδί μου, δεν το έχει νιώσει. ΚΑΘΟΛΟΥ.

Θα έλεγα βιαστικά πως τον είχαν κλείσει για την δική του ασφάλεια σε κάποια κάψουλα, αλλά με τέτοια φρεσκάδα στο μάγουλο, με τέτοιο χαμόγελο και με τόση καλή ζωή αποτυπωμένη στην ψυχούλα του, είναι ΕΜΦΑΝΕΣ πως ο λεβέντης μας βρισκόταν σε κάποιο εξωτικό νησί, στο Fantasy Island ας πούμε με τον Ρικάρντο Μονταλμπάν, που αλήθεια τώρα ΠΟΣΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ αυτοί που το έπιασαν ως ιδέα;

Αυτό που μένει ως ΟΥΣΙΑ πάντως, αυτό που μένει ως ΕΛΠΙΔΑ, είναι η ΣΥΝΟΛΙΚΗ εικόνα του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο. Που πιο μπον βιβέρ πεθαίνεις. Που πιο όλα-καλά-θα-πάνε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υπάρξει αυτήν την στιγμή στον πλανήτη.

Μήπως, λέω μήπως, μέχρι να βγει πάγκο να κάτσει να βγαίνει κάθε εβδομάδα στις τηλεοράσεις μας, και να μας θυμίζει ότι όλα θα πάνε καλά; Μήπως να βγαίνει και απλά να χαμογελάει, λέγοντάς μας τι έφαγε σήμερα, ποιους άρρωστους θεράπευσε με την ενέργειά του;

Λέω μήπως ρε παιδί μου, μπας και σώσουμε την παρτίδα στο τέλος .

Μαουρίτσιο είσαι η ελπίδα μας.

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.