Παύλος Γιαννακόπουλος, ο κορυφαίος, ο ηγέτης, ο άνθρωπος: Οι ανέκδοτες ιστορίες από τη μυθιστορηματική ζωή του

Και είναι το έκτο Τουρνουά στη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου και διεξάγεται στο εμβληματικό πάλαι ποτέ λίκνον του ελληνικού μπάσκετ Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο και θα δώσει παρών ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (με την Παρτίζαν) και συμμετέχουν επίσης η Μακάμπι (με τον Οντετ Κάτας) και η Εφές τις οποίες οι Πράσινοι έχουν αντιμετωπίσει σε τρεις τελικούς και σε δυο ημιτελικούς της EuroLeague...

Ε μ’ αυτά και μ’ εκείνα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το Σάββατο μέσα σε ένα πεντάωρο θα αποτυπωθεί η μισή ευκλεής ιστορία του Παναθηναϊκού!!!

Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια και τρεις μήνες από την εκδημία του αρχηγέτη της μπασκετικής δυναστείας και τελευταίου οικουμενικού "Πατριάρχη" των Πράσινων και προφανώς η μνήμη του όχι απλώς διασώζεται, αλλά και τιμάται σε ετήσια βάση, κατά τα πρεπά, όπως λέμε και στην Κρήτη.

Είδα έναν... "Αόρατο"!

Ήμουν νεαρός γαβριάς της δημοσιογραφίας, μόλις που είχα κλείσει τα 15 και θα πήγαινα στη Β’ Λυκείου, όταν τον είδα για πρώτη φορά από κοντά...

Επιτυχία, το δίχως άλλο, διότι κατάφερα να δω έναν... αόρατο!

Α, ναι, αυτό ήταν το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει οι παλιοί στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού: τον κύριο Παύλο τον αποκαλούσαν "Αόρατο", διότι, σε μια εποχή που όλοι συναγελάζονταν μεταξύ τους, ελόγου του είχε μια μαγική ικανότητα να εμφανίζεται ξαφνικά και απροειδοποίητα: πότε με ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα, πότε με μια δήλωση στις εφημερίδες, πότε με ένα μεγάλο πριμ μετά από μια σπουδαία νίκη στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στο γουότερ πόλο και πάει λέγοντας....

Όσο περνούσε ο καιρός οι δημοσιογράφοι στις εφημερίδες ήταν πια υποψιασμένοι και κάτι τέτοια βράδια φύλαγαν πάντοτε ένα δίστηλο, κότσαραν τη φωτογραφία του και απλώς περίμεναν το τηλεφώνημα του για τα δέοντα και συνήθη!

Με τα χρόνια αυτή η ρουτίνα εξελίχθηκε σε μια εθιμική και... ρομποτική διαδικασία, που την τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια και δεν παρέκκλινε ποτέ!

Τα 200 εκατομμύρια και μια μακαρονάδα

Ακόμη και μετά το 1987 όταν ανέλαβε την προεδρία του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού και αργότερα ως πρόεδρος του ΤΑΚ και ιδιοκτήτης της ΚΑΕ δεν θυμάμαι ποτέ να έβαλε την πιστή και αγαπημένη γραμματέα του, ονόματι Βάσω να τηλεφωνήσει για να βάλει το τυρί στη μακαρονάδα ή οι εντολές του αφορούσαν μονάχα τα ντολμαδάκια και το γαλακτομπούρεκο!

Τι ν’ τούτο το αλαμπουρνέζικο που γράφω;

Απλώς επρόκειτο για την αγαπημένη του έκφραση κάθε φορά που τον ρωτάγαμε εάν όντως ο Παναθηναϊκός ενδιαφέρθηκε για τον τάδε (όχι παίκτη ή μπασκετμπολίστα, αλλά) "αθλητή" και εάν πράγματι πρόσφερε 200.000.000 δραχμές, λόγου χάρη, για να τον αποκτήσει...

"Παιδί μου, παιδί μου" έκανε τον συνηθισμένο πρόλογο του. "Ναι, δώσαμε 200.000.000 και μια μακαρονάδα" κατέληγε γελώντας και οι δημοσιογράφοι προσέτρεχαν σε μάγισσες και χαρτορίχτρες για να εξηγήσουν τους εκάστοτε χρησμούς της Πυθίας!

Αυτή ήταν η πλάκα με τον αοίδιμο Παύλο Γιαννακόπουλο: περισσότερο συνέβαιναν όσα διέψευδε παρά εκείνα που επιβεβαίωνε!

Η αναίδεια και η συγνώμη

Σε πείσμα της ευγένειας και της συστολής μου, το καλοκαίρι του 1998, σε μια εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων και μάλιστα μπροστά στον Γιώργο Τρόντζο, υπήρξα τόσο θρασύς και αναιδής, όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου...

Τότε βρισκόταν στο προσκήνιο το ενδεχόμενο μεταγραφής του Άγγελου Κορωνιού και επειδή πίστευα ότι σε αυτή την υπόθεση μας παίζει παρολί, τόλμησα να του πω ότι "εκτός από φάρμακα, εμπορεύεσθε και ψέματα"!

Δάγκωσα αμέσως τη γλώσσα μου. Παρακαλούσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μετάνιωσα και προτού καν αποσώσω την κουβέντα μου, του ζήτησα χίλιες φορές συγνώμη κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να νιώσει βαρύτατα προσβεβλημένος και να μου κόψει άπαξ δια παντός την καλημέρα, εκείνος στην κορύφωση της μεγαθυμίας του, μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο, ένα φιλικό κτύπημα στον ώμο και μια άμεση συχώρεση...

"Να βάλουμε παλτό και βλέπουμε"

Μερικούς μήνες νωρίτερα, την 1^η Νοεμβρίου του 1997 μετά από τον αγώνα Παναθηναϊκός-Λάρισα στο ΟΑΚΑ, τον είχα ρωτήσει για τις φήμες που αφορούσαν τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, περιμένοντας να τις διαψεύσει.

Είχε βάλει τα γέλια και έδωσε μια σιβυλλική απάντηση: "Εγώ διαψεύδω μόνο τα ψέματα και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Τώρα είναι Νοέμβριος, ας περιμένουμε να περάσει ο χειμώνας να βάλουμε κανένα παλτό και βλέπουμε"!

Παρεμπιπτόντως η εικόνα του με το μπλε παλτό και τη σκούρα γραβάτα, ενώ δίπλα του ο Θανάσης φορούσε ένα καμηλό με μια πολύχρωμη γραβάτα που είχε πάνω της την... Αρτα και τα Γιάννενα βρίσκεται σε περίοπτη θέση της διαχρονικής σημειολογίας του ελληνικού μπάσκετ...

Η βιοπάλη και το πάθος

Ήταν ένας συντηρητικός άνθρωπος παλαιών αρχών ο κύριος Παύλος. Σε μια συνέντευξη μου είχε πει πώς ξυπνούσε κάθε πρωί στις εξήμισι, ξυριζόταν, έκανε τον σταυρό του, έμπαινε στο αυτοκίνητο και χωρίς να τον συνοδεύουν παρατρεχάμενοι τράβαγε για τη... βιοπάλη: ναι για τη βιοπάλη κι ας ήταν πάμπλουτος, διότι δούλευε τόσο πολύ που μπροστά του θα τρόμαζαν και οι μεροκαματιάρηδες!

Τρόμαζαν πάντως με την εργατικότητα, τον ζήλο και τον εθισμό του στο μόχθο οι (640, όπως τους ανέφερε πάντοτε) υπάλληλοι του στη ΒΙΑΝΕΞ και εκείνοι στον Παναθηναϊκό, μάλιστα κάποτε ο Παύλος Κορκίδης και ο Στράτος Κωσταλάς μου αποκάλυψαν κάποτε και όχι χάριν αστεϊσμού πως ούτε χαρτιά υγείας δεν παράγγελναν εάν δεν έβαζε την υπογραφή του ο κύριος Παύλος!

Δούλευε πολύ, αφοσιωνόταν με πάθος στις επιχειρήσεις του και στον Παναθηναϊκό, που αποτελούσε κιόλας το μοναδικό, αλλά (όπως ο ίδιος αυτοσαρκαζόταν) πανάκριβο χόμπι του. "Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν ξενυχτάω, δεν πάω στα μπουζούκια, δεν χαρτοπαίζω, αλλά έχω ένα μεγάλο και αθεράπευτο πάθος: τον Παναθηναϊκό" έλεγε και το εννοούσε.

Το πάθος του για τον Παναθηναϊκό υπήρξε όντως αθεράπευτο, αλλά επ’ αυτού έδινε πάντοτε την ίδια αποστομωτική απάντηση: "Θέλω να χαίρομαι και να χαίρονται μαζί μου και οι φίλαθλοι. Αυτοί με στηρίζουν και αξίζουν κάθε θυσία που κάνω".

"Ρίχνω δυο φάσκελα, να πάτε να πνιγείτε"!

Οι θυσίες δεν ήταν μόνο οικονομικές αλλά παντός είδους: κάμποσες φορές μετά από αποτυχίες, κόντεψε να σκάσει από τη στενοχώρια, κυρίως δε μετά την ήττα από τη Στεφανέλ Μιλάνο και τον αποκλεισμό από τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1998, όταν εξαφανίσθηκε για κάμποσες μέρες από προσώπου γης και τότε εξαπέλυσε για πρώτη φορά την απειλή του...

"Ρίχνω δυο φάσκελα, φεύγω και να πάτε να πνιγείτε"!

Εκείνη την εποχή, συμπληρώνοντας μια γεμάτη δεκαετία στην ηγεσία του Παναθηναϊκού, είχε αποκαλύψει ότι μόνο οι μεταγραφές παικτών του είχαν κοστίσει δέκα δισεκατομμύρια δραχμές!

Προσπαθώ να διαιρέσω αυτά τα δέκα δισεκατομμύρια με τις 42.153, 5 δραχμές που (όπως ανέφερε σε μια συνέντευξη μας στο Star Channel) ήταν το αρχικό κεφάλαιο της ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ το 1961 και το κομπιουτεράκι μου παθαίνει τραλαλά!

Η μοιραία 10^η Ιουνίου

Δέκα χρόνια αργότερα, στις 10 Ιουνίου του 1971, εξελέγη δια βοής για πρώτη φορά, μέλος του ΔΣ του (ενιαίου και αδιαίρετου, όπως αρεσκόταν να τον αποκαλεί, ακόμη και στην εποχή της μεγάλης κόντρας με τους Βαρδινογιάννηδες) Παναθηναϊκού...

Στις 10 Ιουνίου του 1987, την ώρα του προημιτελικού της Εθνικής με την Ιταλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πάλι δια βοής και δίκην Μεσσία εξελέγη πρόεδρος του Ερασιτέχνη σε μια ιστορική γενική συνέλευση στον Τάφο του Ινδού.

Και λες και είχε κάνει παραγγελιά στη μοίρα του αυτή την ημερομηνία, τα χαράματα της 10^ης Ιουνίου του 2018 έφυγε από τη ζωή, έχοντας προλάβει να δει τον Δημήτρη πρόεδρο (και) του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού!

Ο Μυριούνης από το... περίπτερο!

Όντας ένας άνθρωπος παλαιάς κοπής ο Παύλος Γιαννακόπουλος θεωρούσε υποχρέωση του να ενημερώνει ο ίδιοςτους δημοσιογράφους για τις μεταγραφές, ακόμη κι αν βρισκόταν στον δρόμο, χωρίς εκείνη την εποχή να υπάρχουν κινητά τηλέφωνα, με αποκορύφωμα το περιστατικό που συνέβη ένα καλοκαιρινό βράδυ του 1991...

Τότε που σταμάτησε σε ένα περίπτερο στο Μπραχάμι και άρχισε να τηλεφωνεί στις εφημερίδες λέγοντας "παιδί μου, εδώ Παύλος Γιαννακόπουλος, μόλις αποκτήσαμε τον αθλητή Χρήστο Μυριούνη από τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου"!

"Στάσου, καστανάκια"!

Αμ το άλλο;

Καιγόταν το Σύμπαν στη Γλυφάδα τον Μάιο του 1995, μεσούντων των τελικών της Α1 και ο Παύλος κυνηγούσε στο προαύλιο του γηπέδου την κόρη του Στόγιαν Βράνκοβιτς και της φώναζε "στάσου βρε ευλογημένο, να σου δώσω ένα φιλάκι και να σου πάρω καστανάκια"!

«Στάσου, καστανάκια» δηλαδή, για να παραποιήσω την κινηματογραφική ατάκα "Στάσου, μύγδαλα" του Γιάννη Βόγλη προς την Αν Λόνμπεργκ...

Έγραψα για την κόρη του Βράνκοβιτς και θυμήθηκα άλλη μια σπαρταριστή ιστορία όχι με την κόρη του, αλλά με τον ίδιο...

Κυνηγώντας τον Στόικο στην ταράτσα!

Το καλοκαίρι του 1996, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στην οποία έβαλε όσο κανείς άλλος το χέρι του, ο Στόικο αποφάσισε με πόνο ψυχής να φύγει από τον Παναθηναϊκό για να επιστρέψει στο ΝΒΑ, με τη φανέλα των Μινεσότα Τίμπεργουλβς.

Στις 28 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη, ντάλα μεσημέρι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε άρον άρον από το γραφείο του και πήγε τρέχοντας στο σπίτι του Βράνκοβιτς στην Εκάλη.

Τον βρήκε να φτιάχνει τις βαλίτσες του επί δυο ώρες προσπαθούσε να τον μεταπείσει ώστε να παραμείνει. Έφτασε να του προσφέρει πέντε εκατομμύρια δολάρια για νέο διετές συμβόλαιο, όντας υπερκινητικός τον τραβολόγαγε σε όλο το σπίτι ανέβηκαν ακόμα και στην ταράτσα της μονοκατοικίας (!), αλλά τζίφος: ο Κροάτης σέντερ δεν υπαναχώρησε και όταν χαιρετήθηκαν τους πήραν και τους δυο τα ζουμιά.

Ένα ίδιο βράδυ πριν από δέκα χρόνια κόντεψαν να πλακωθούν ο Θανάσης και ο Παύλος!

Το τρακάρισμα με τον Θανάση

Το ημερολόγιο έγραφε 22 Δεκεμβρίου του 2010 και οι Πράσινοι αντιμετώπιζαν την Ολίμπια Μιλάνο στο ΟΑΚΑ, όπου μάλιστα τη συνέτριψαν με 93-62 και έκαναν άλλο ένα (πρόωρο τότε, αλλά ουσιαστικό) βήμα για να διανύσουν όλο το δρόμο προς το θρόνο στη Βαρκελώνη…

Βγήκαν λοιπόν μεσ’ στην καλή χαρά -ή μάλλον "έμπλεοι υπερηφάνειας", όπως συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο Θανάσης- τα δυο αδέρφια από το γήπεδο και πήγαν να πάρουν τα αυτοκίνητα τους για να γυρίσουν ο καθένας στο σπίτι του και να σηκωθούν αξημέρωτα το επόμενο πρωί για να πάνε στη δουλειά τους…

Μπήκε ο Θανάσης στη Jaguar, έκανε όπισθεν και ύστερα έβαλε πρώτη για να κατευθυνθεί προς τα εμπρός και να φύγει…

Την ίδια στιγμή στο διπλανό διάζωμα των χώρων στάθμευσης έξω από το κλειστό γήπεδο, με διαφορά ελάχιστων δευτερολέπτων, έκανε τις ίδιες κινήσεις ο Παύλος.

Πρώτα όπισθεν και ύστερα πρώτη…

"Στραβός είσαι;", "Κάνε μου δήλωση"!

Αυτό ήταν το πρόβλημα: τα ελάχιστα δευτερόλεπτα στη διαφορά φάσης, διότι ο Παύλος έβαζε την όπισθεν όταν ο Θανάσης είχε ήδη ρίξει την πρώτη και τότε συντελέσθηκε το μοιραίο τρακάρισμα!

Ακούστηκε το μπαμ, μαζεύτηκαν οι παρατυχόντες, βγήκαμε έξω οι δημοσιογράφοι που περιμέναμε τη συνέντευξη Τύπου του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Πιέρο Μπούκι και τι να δούμε…

Τι να δούμε και τι να ακούσουμε

Είχε βγει έξω ο Παύλος εκνευρισμένος και φώναζε "βρε άνθρωπε του θεού, νύχτα το πήρες το δίπλωμα; Στραβός είσαι;".

Στο αμέσως επόμενο κλικ βγήκε ο Θανάσης και τότε συνειδητοποίησαν και οι δυο-μαζί τους και οι αυτόπτες μάρτυρες-ότι είχαν τρακάρει μεταξύ τους!

Έβαλαν τα γέλια και ο Θανάσης φώναξε "εσύ φταις, να μού κάνεις δήλωση στην ασφάλεια"!

Για την ιστορία του συμβάντος, η εξακοσάρα Mercedes του Παύλου βγήκε αλώβητη, ενώ ο Θανάσης έβλεπε ένα βαθούλωμα πάνω στο δεξιό φτερό της Jaguar…

Τα 200 ευρώ στον ταξιτζή

Μια άλλη ιστορία που επίσης έχει σχέση με αυτοκίνητα είχε εκτυλιχθεί τρία χρόνια νωρίτερα στη Ρόδο, όπου βρέθηκαν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Κολοσσό…

Πήραν λοιπόν μαζί ένα ταξί από το ξενοδοχείο με προορισμό το Βενετόκλειο και η διαδρομή κόστισε δέκα ευρώ. Βγάζει ο Παύλος ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ, πληρώνει την κούρσα και λέει στον ταξιτζή να κρατήσει τα ρέστα.,..

Δαγκώθηκε τότε ο Θανάσης. Δεν ήθελε να εκτεθεί. Περίμενε λοιπόν να βγει ο Παύλος και αμέσως έβγαλε κι ελόγου του ένα κατοστάρικο από την τσέπη και το έδωσε στον ταξιτζή. "Μα με πλήρωσε και μάλιστα με το παραπάνω ο αδερφός σας" είπε αμήχανα αυτός.

"Δεν πειράζει. Πάρε κι από μένα να πάρεις δώρο στα παιδάκια σου"!

Πάλι καλά που δεν του είπε να πάρει.. καστανάκια!

"Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ"...

Είχαν το χάζι τους οι αντιδράσεις του Παύλου και του Θανάση (τους οποίους πολλοί αποκαλούσαν χάριν συντομίας "Παυλοθανάσηδες") κάθε φορά που οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ φώναζαν εν χορώ "Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ".

Τότε ο πολύ πιο συγκρατημένος Παύλος, για να μη φέρνει σε δύσκολη θέση τους Βαρδινογιάννηδες έκανε νεύματα με τα χέρια του προς τα κάτω, ενώ την ίδια στιγμή μερικές θέσεις παραδίπλα ο Θανάσης τα κούναγε προς τα πάνω για να ανέβουν τα ντεσιμπέλ!

Και όμως το περίφημο σύνθημα κάποτε ακούστηκε και για τον "Τυφώνα"!

...και "Θανάση θεέ, πάρε την ΠΑΕ"!

Στις 17 Δεκεμβρίου του 2006, στη διάρκεια του αγώνα Μαρούσι-Παναθηναϊκός στον Άγιο Θωμά και ενώ είχε προηγηθεί η ήττα της ποδοσφαιρικής ομάδας στην Κέρκυρα με 3-1 οι φίλαθλοι αποφάσισαν ν’ αλλάξουν τροπάριο.

Τον είδαν φαρμακωμένο από το χουνέρι στο νησί των Φαιάκων, ζοριζόταν κιόλας ο Παναθηναϊκός από το Μαρούσι (σκορ 60-66) και του αφιέρωσαν μια μεταλλαγμένη εκδοχή του συνθήματος: "Θανάση θεέ, πάρε την ΠΑΕ"!

Πέρασαν, λοιπόν, έξι χρόνια από εκείνο το κυριακάτικο πρωινό που ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από τη ζωή...

Λείπει λοιπόν έξι χρόνια, αλλά είναι ωσεί... απών!

Δηλαδή παρών!