Πελέ: Βασιλιάς και αρχισκόρερ ή απάτη;

Για τον Ντιέγκο Μαραντόνα τα είπαμε, αλλά για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να τα πούμε και για τον Πελέ. Επομένως, αυτή τη φορά, η ερώτηση της εβδομάδας αφορά τον Βραζιλιάνο και το κατά πόσο είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Έχει πετύχει 1.283 γκολ ή μιλάμε για... απάτη; Οι συντάκτες του Sport24.gr απαντούν...

Απάτη τα 1.283 γκολ (Θοδωρής Κουνάδης)

Αν πεις ποδοσφαιρική απάτη τον Πελέ, θα ρίξει φωτιά ο Μαραντόνα να σε κάψει. Αλλά τα 1.283 γκολ για τα οποία καυχιέται ο Βραζιλιάνος, είναι- πώς να το κάνουμε- απάτη. Μεγάλη. "Για να γίνει ο Μέσι καλύτερός μου πρέπει να βάλει περισσότερα από 1.283 γκολ", έχει δηλώσει ο Πελέ. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που μετρά στο βιογραφικό του και τα γκολ σε... φιλικά. Ακόμα και σε αγώνες που διοργανώνονταν στο στρατό! Τα επίσημά του είναι 757 και τα περισσότερα σε ομάδες τύπου Γιουβέντους και Μποταφόγκο. Πχ 5 γκολ στο 10-1 επί της πρώτης, μιας αδύναμης ομάδας του Σάο Πάολο και όχι της ιταλικής, και 8 γκολ στο 11-0 επί της δεύτερης. Όχι φυσικά της γνωστής αλλά μιας άλλης μικρότερης με το ίδιο όνομα. Στην τελική, ακόμα και να παραβλέψουμε τα παραπάνω, αρχισκόρερ δεν είναι. Ο Josef Bican έχει 1486 γκολ, αγαπητέ βασιλιά.

Βασιλιάς, είτε είναι αρχισκόρερ είτε όχι (Κώστας Χολίδης)

Για τον Πελέ μπορείς να γράψεις πολλά, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Το να καθίσουμε να μετρήσουμε τα γκολ του είναι ακόμα πιο γραφικό από το γεγονός ότι ο ίδιος με το μόνο που ασχολήθηκε επί σειρά ετών ήταν ο συγκεκριμένος αριθμός. Ένα νούμερο το οποίο σημαίνει πολλά και τίποτα. Μπορεί εμείς οι νεότεροι να μην είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε να αγωνίζεται, ωστόσο μόνο ορισμένα βίντεο να παρακολουθήσεις καταλαβαίνεις το μέγεθος του ποδοσφαιρικού ταλέντου.

Φυσικά, το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκε στην Ευρώπη είναι ανασταλτικό, όμως το ξύλο που έτρωγε στη Λατινική Αμερική, αλλά και στο Μουντιάλ δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο που ακολουθεί από τον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1963 απέναντι στην Μπόκα. Όπως και να το δεις ο Πελέ ήταν ένας κορυφαίος ποδοσφαιριστής με τις ιδιοτροπίες που μπορεί να έχει ένας σταρ. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπήρξε ο πρώτος μεγάλος αστέρας που γνώρισε το ποδόσφαιρο. Σεβασμός λοιπόν στο τεράστιο ταλέντο του και ας αφήσουμε τους ιστορικούς του ποδοσφαίρου να αποφασίσουν εάν ήταν αρχισκόρερ ή όχι.

Τέλειο πακέτο (Βαγγέλης Σταματόπουλος)

Το πώς φτάσαμε από το all time classic δίλημμα "Πελέ ή Μαραντόνα" για τον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή στον περασμένο αιώνα σε μία προσπάθεια αποδόμησης ενός εκ των δύο πρόκειται πραγματικά για ένα μυστήριο που αδυνατώ να καταλάβω. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να "υπερασπιστώ" τον Πελέ (όχι δηλαδή πως χρειάζεται την αφεντιά μου) όπως θα έκανα άλλωστε και στην περίπτωση του Μαραντόνα. Συμφωνώ λοιπόν με τον Θοδωρή Κουνάδη πως το ρεκόρ των γκολ έχει επιτευχθεί με τη βοήθεια πολλών φιλικών αγώνων και με λιγοστά ματς σε ευρωπαϊκό έδαφος όμως για ένα λεπτό βρε παιδιά: αν ρωτήσουμε 100 άτομα διαφόρων ηλικιών πόσοι νομίζετε ότι θα προτάξουν ως πρώτο επιχείρημα για να εξυψώσουν τον Πελέ τα γκολ του; Κατά τη γνώμη μου ελάχιστοι. Εγώ τουλάχιστον όταν ακούω τη λέξη αρχισκόρερ πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Γκερντ Μίλερ (68 γκολ σε 62 ματς με την εθνική Γερμανίας και 398 γκολ σε 453 ματς με τη Μπάγερν Μονάχου κύριοι!) ή από τους μεταγενέστερους ο Ρομάριο.

Ο Πελέ από την άλλη δεν ξεχώρισε (μόνο) λόγω της εκτελεστικής του δεινότητας αλλά για το γεγονός πως ήταν ένας ολοκληρωμένος παίκτης που δεν είχε σχεδόν κανένα ψεγάδι. Καλός με το αριστερό πόδι, καλός με το δεξί, πανίσχυρος με το κεφάλι, ντρίμπλα, δύναμη, έκρηξη, προσωπικότητα, όλα. Τέλειο "πακέτο". Σε αυτόν χρωστάει τα περισσότερα η Βραζιλία για τα πέντε αστέρια που έχει ράψει στη φανέλα της, χάρη σε αυτόν η "Σελεσάο" απέκτησε τόσους πολλούς φίλους στον κόσμο, εκείνος ήταν η μεγάλη ατραξιόν που όλοι οι φίλαθλοι έσπευδαν να δουν όταν η Σάντος έπαιρνε το αεροπλάνο και έκανε τις ευρωπαϊκές της περιοδείες για να αντιμετωπίσει μεγάλους συλλόγους της "γηραιάς ηπείρου". Και για όσους σκεφτούν -σωστά- πως εκτός από εκείνον η εθνική Βραζιλίας είχε και άλλα μεγάλα αστέρια την εποχή που έπαιρνε τα τρόπαια, να υπενθυμίσω ότι στο Μουντιάλ του 1966 που τέθηκε νοκ-άουτ από δολοφονικό μαρκάρισμα σε ματς με την Πορτογαλία, ουδείς μπόρεσε να καλύψει το κενό του και η "σελεσάο" αποχαιρέτησε νωρίς. Βασιλιάς λοιπόν και ας μην είναι κατά τη γνώμη μου αρχισκόρερ έτσι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την έννοια του όρου.

Με τον Πελέ γεννήθηκε ο θρύλος της Βραζιλίας (Γιάννης Σερέτης)

Ποιος άραγε έχει τον Πελέ στο μυαλό του ως..."αρχισκόρερ"; Μονο ο ίδιος! Αντε, και τα... χαρτιά! Και; Η ανοησία - ενδεχομένως και του ίδιου - είναι η τάση να ταυτιστεί με αυτή την... επίδοση των 1.000 γκολ. Ο Πελέ ήταν, είναι και θα είναι ο "10" της Βραζιλίας. Τελεία και παύλα! Λες και δεν μας (του) αρκούν τα Μουντιάλ του, τα 4-5 "μαγικά" που έχει βάλει, ότι ήταν ο άνθρωπος που είχε κάνει τους παππούδες και τους πατεράδες μας να φαντασιώνονται το ποδόσφαιρο ως κάτι πολύ μεγαλύτερο και ομορφότερο απ΄αυτό που έπαιζαν στις χωμάτινες αλάνες και έβλεπαν στις κερκίδες των γηπέδων στις δεκαετίες του '60 και του '70. Με τον Πελέ γεννήθηκε ο θρύλος της Βραζιλίας που διατηρήθηκε μετά με τους "Ρο", και πολλούς άλλους, με τον Πελέ εδραιώθηκε στην υφήλιο η πεποίθηση ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό άθλημα. Εκείνο για το οποίο χρειάζεται μόνο μια μπάλα και δυο τέρματα. Ανεξαρτήτως χρώματος, ύψους, εθνικότητας, παιδείας, καταγωγής, ανατροφής "αγκαλιάζει". Ο Πελέ διαφήμισε το δημοφιλέστερο άθλημα παγκοσμίως στα πρώτα χρόνια (και της έγχρωμης) τηλεόρασης, έκανε τον αντρικό πληθυσμό όλων των ηλικιών όλων των χωρών, να το αγαπήσουν περισσότερο. Να παίξουν ποδόσφαιρο! Αυτή είναι η τεράστια προσφορά του. Είτε είχε βάλει 1.000, είτε 100 γκολ. Μα, ίσως δεν το έχει αντιληφθεί ο ίδιος.

Το 10 το καλό (Γιάννης Φιλέρης)

Και να μην έβαλε 1.000 γκολ τι έγινε; Δηλαδή στα γκολάκια του Μαραντόνα μετράτε κι αυτό με το χέρι; Εντάξει πλάκα κάνουμε. Ο Πελέ, μπορεί να έγινε δούλος των πολυεθνικών, να έφτασε στο σημείο να θεωρεί ...λογικά τα εργατικά ατυχήματα για να ολοκληρωθούν τα έργα του Μουντιάλ της Βραζιλίας, να καρπώθηκε αυτός όλη τη δόξα των μεγάλων ομάδων της σελεσάο, να ήταν μονοφαγάς ακόμη και στην περίπτωση του αρχισκόρερ, όπως αποδείχθηκε. Ωστόσο, όλα αυτά δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον μύθο του, που έγραψε μέσα στο γήπεδο.Ο Πελέ ήταν ο πληρέστερος ποδοσφαιριστής που εμφανίστηκε ποτέ στα γήπεδα. Δημιουργούσε, έβαζε γκολ, με τα δυο πόδια, με το κεφάλι, ήταν το απαράμιλλο "10άρι" της καλύτερης Εθνικής Ομάδας, που είδε ο κόσμος σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Λένε ότι εκείνη η Βραζιλία του 1970, είχε τέσσερα δεκάρια. Ναι, αλλά ο Πελέ φορούσε ... την σχετική φανέλα. Με τον Πελέ, ακόμη κι αν δεν τον έχεις προλάβει "ζωντανό", χαζεύεις ακόμη βλέποντας στα βίντεο. Η φαντασία του, τα φυσικά του προσόντα και η ευφορία του όταν έπαιζε ποδόσφαιρο είναι ασύγκριτα. Κι ας έκανε μετά όλα όσα περνούσαν από το χέρι του για να καταβαραθρώσει τον δικό του μύθο.

Tα γκολ απάτη, ο παίκτης μύθος (Νίκος Συριώδης)

Μπορεί το προφίλ που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια, να μην τον κατατάσσουν στους πλέον αγαπητούς στο ποδοσφαιρικό κοινό. Αλλωστε, όποιος γίνεται "συστημικός" και "yes sir", αυτόματα χάνει πολύ από το κύρος του, τη λάμψη και την εμβέλειά του. Αυτή που είχε σε αφθονία ως ποδοσφαιριστή ο Πελέ. Ένα "αστέρι" των γηπέδων που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει ή δει από αποσπασματικά βιντεάκια και δεν μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Το να αποδομήσει κάποιος τον Βραζιλιάνο ως παίκτη, αποτελεί ιεροσυλία και μάλλον δεν αγαπάει το ίδιο το σπορ. Διότι ο Πελέ είναι το ποδόσφαιρο στην ομορφότερη εκδοχή του. Και ας μην έπαιξε στην Ευρώπη για να δοκιμαστεί κόντρα στους καλύτερους και ας πήρε Μουντιάλ, έχοντας δίπλα του παικταράδες. Αρχισκόρερ δεν είναι, τουλάχιστον με βάση τις αξιόπιστες πηγές που υπάρχουν και τα 1.283 γκολ ήταν να 'χαμε να λέγαμε. Όμως, αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους "Βασιλιάδες" του ομορφότερου σπορ που υπάρχει και δικαιωματικά έχει τον δικό του "θρόνο" στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αν ακολουθούσε, δε, διαφορετική περπατησιά αφότου σταμάτησε την καριέρα του, ίσως η άποψη πολλών για την αφεντιά του να ήταν διαφορετική. Τα κατορθώματά του όμως στο χορτάρι έχουν δώσει αποστομωτικές απαντήσεις σε πολλούς.

Ο Βασιλιάς (Βασίλης Τεμπέλης)

Έχει μανία με τα 1.000 γκολ, επειδή τα έβαλε. Πήρε τρία Μουντιάλ, άρα δεν γίνεται και στα τρία οι εθνικές Βραζιλίας να ήταν τόσο καλές και να βοήθησαν τον "απόντα" "Βασιλέα" να πάρει και αυτός έναπαράσημο, ενώ άλλοι πήραν μόνοι τους από το χέρι τις εθνικές τους καιτης έδωσαν το τρόπαιο. Μπορεί να ήταν συστημικός, αλλά ποιος δεν είναι; Αυτός που δεν πληρώνει την εφορία της Νάπολι; Ή αυτός (ο ίδιος με τον προηγούμενο) που στα 50 και φεύγα πηγαίνει στο Ντουμπάι και κάνει τα ίδια ακριβώς (διαφημιστική καμπανια για αναψυκτικά);

Υπάρχει ο "λευκός Πελέ". Δεν υπάρχει ο "μαύρος Μαραντόνα", ο "μαύρος Ζιντάν", ο "μαύρος Κρόιφ". Ένα ακόμη στοιχείο. Στη Βραζιλία λένε οι παλαιότεροι ότι ο Ελένο ντε Φρέιτας - υπάρχει και σχετική ταινία - αν δεν είχε πέσει όμηρος των καταχρήσεων του, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος. Αλλά δεν έγινε.

Αρχισκόρερ λοιπόν, υπό βροχή κλωτσιών σε Ουρουγουάη και Παραγουάη, ειδικά εκείνα τα χρόνια. Δεν ήρθε Ευρώπη και αυτό το άγνωστο, τον έκανε πιο γοητευτικό σαν μύθο. Λάθος, ήρθε για το Διηπειρωτικό του 1962 με την Μπενφίκα και απλά πήγε στο "Da luz" και έβαλε τρία γκολ...

Ποιος νοιάζεται για το "αρχισκόρερ"; (Γιώργος Περπερίδης)

Κλαίω με Βασίλη Τεμπέλη... Αλλά δεν μπαίνω στην διαδικασία. Καθόλου δεν με ενδιαφέρει τι σόι άνθρωπος ήταν ο Πελέ ή ο Μαραντόνα. Ποιος από τους δύο δηλαδή δεν είχε τα κουσούρια του; Ο ένας με τις δημόσιες σχέσεις του και την μανία να μετράνε και τα γκολ της προπόνησης και ο άλλος με τις καταχρήσεις που τόσο πολύ αγαπούσε... Ε, και; Εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο.

Προσωπικά ποτέ δεν ήμουν φαν του ενός ή του άλλου για να μπω σε τέτοιες κόντρες. Το θέμα είναι πως για το άθλημα ο Πελέ (όπως και ο λατρεμένος Ντιεγκίτο του Ηλία Ευταξία) είναι ένας μύθος και δικαίως. Έχει χαρίσει στιγμές απίστευτης ποδοσφαιρικής ομορφιάς και ευφυίας. Ουσιαστικά χωρίς ψεγάδι στο παιχνίδι του.

Και όταν δεν εκτελούσε ο ίδιος, συνήθιζε να κάνει μάγκες τους συμπαίκτες του. Δεν μου καίγεται καρφί αν πέτυχε 500, 1000 ή 2000 γκολ. Με ενδιαφέρει που υπήρξε ως ποδοσφαιρικό ταλέντο και έδωσε στον κόσμο έναν λόγο παραπάνω να χαζεύει το αγαπημένο του άθλημα. Βασιλιάς υπήρξε, απάτη είναι αστείο και να λέγεται. Αρχισκόρερ; Ας ασχοληθούν με αυτό οι στατιστικές υπηρεσίες.

Γιατί δεν έγιναν θρύλοι και άλλοι; (Δημήτρης Κωνσταντινίδης)

Ακούστε πως έχει το πράγμα για να γίνει κατανοητό. Αν είχαμε σήμερα ένα βίντεο με αυτά που έκανε ο Πελέ από πιτσιρικάς μέσα στα γήπεδα θα... ξεπουλάγαμε, εμείς στα site. Άλλες οι συνθήκες τότε σε δύναμη ταχύτητα, δύναμη και γενικότερα σε απαιτήσεις παιχνιδιού; Συμφωνώ, αλλά ο άνθρωπος εξελίσσεται επίσης, άρα και το ταλέντο του Πελέ θα έβρισκε τον χώρο του και σήμερα γιατί παρά τα όσα του σέρνουν διάφοροι ο Πελέ δούλεψε κιόλας για να πετύχει σε αυτό που έκανε. Οσο για τη σύγκριση με τον Μαραντόνα ας σκεφτούμε απλά ότι αν δεν υπήρχε ο Πελέ με τον ποιον θα συγκρίναμε τον Ντιέγκο;

Δεν έχουμε παραστάσεις από τον Πελέ,. Δεν έχουμε ζωντανούς αγώνες σε ποσότητα που να είναι επαρκής να κρίνουμε. Ούτε καν εμείς που πενηνταρίζουμε σιγά, σιγά. Αλλά μεγαλώσαμε με αυτόν τον θρύλο και ακόμα και υπήρξε υπερβολή σε αυτό, το ερώτημα είναι γιατί δεν συνέβη και για άλλους της γενιάς του;

Δεν με νοιάζει τι άνθρωπος είναι ο Πελέ. Ο "συστημικός" κόντρα στον "αντισυστημικό" Μαραντόνα. Να έχουμε μια κόντρα να φτιαχνόμαστε. Το θέμα είναι απλό. Ήταν παικταράδες και οι δύο, αλλά το πιο σημαντικό επίτευγμά τους ήταν κράτησαν την κορυφή για την δικιά τους μονομαχία μέσα σε ένα άθλημα, όπως το ποδόσφαιρο που είναι γεμάτο θρύλους.