Θυμάστε τότε που ήμασταν μικροί και κυκλοφορούσαμε όλη μέρα με την αγαπημένη μας φανέλα; Με αυτή για ποδόσφαιρο (ή μπάσκετ), με αυτή βόλτες, με αυτή στο κρεβάτι. Για τον καθένα η ιστορία της εμφάνισης, καθώς κι η σημασία της, είναι διαφορετική.

Εσάς ποια ήταν η αγαπημένη σας φανέλα;

Τη φανέλα του Ντέταρι ο Παντελής Διαμαντόπουλος

Ήμουν πιτσιρικάς και έκανα διακοπές στο χωριό! Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ταξίδευε και θυμάμαι σαν τώρα, το τηλεφώνημα που είχε κάνει: "Δώστον μου να του πω κάτι" ζήτησε από τη μάνα μου. Πήρα το ακουστικό και μου είπε: "Έρχεται ο Ντέταρι μεθαύριο..." Θυμάμαι ότι την επομένη το πρωί, πήρα μόνος μου το ΚΤΕΛ και ανέβηκα Πειραιά. Ο πατέρας μου, είχε αγοράσει τη φανέλα που είχε βγει τότε με το πρόσωπο του Ούγγρου!

Ήμουν στην πλατεία Κοραή, όταν ο Κοσκωτάς τον έβγαλε στο μπαλκόνι του δημαρχείου! Ο Πειραιάς, πήγε να... βουλιάξει! Σήκωσε τα χέρια ο Μαγυάρος, σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και είπε μόνο "Ζητω ο Ολυμπιακός" ! Επικράτησε πανζουρλισμός! Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να πάρει το πρωτάθλημα τότε, αλλά ο κόσμος του, ήταν πιο πιστός αποποτέ... Αγαπούσαν την ομάδα τους, όχι τις νίκες! Αυτή η φανέλα για πολλούς λόγους δε συγκρίνεται....

Τη φανέλα της Αργεντινής ο Θοδωρής Κουνάδης

Ιούνιος 1998. Μια προσπάθεια ενός έτους πλησιάζει στο τέλος της. Και κρίνεται μέσα σε μία εβδομάδα. Ατέλειωτες ώρες διαβάσματος ζητάνε τη δικαίωσή τους σε μερικές λευκές κόλλες Α4. Η πίεση, το άγχος, η αγωνία κορυφώνονται. Για να ακολουθήσει η λύτρωση. Βγαίνεις από την αίθουσα μετά το τελευταίο μάθημα και ξέρεις ότι τα κατάφερες. Ένας νέος κόσμος σε περιμένει. Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν σε ενδιαφέρει. Είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο που ανασάνεις και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

Με αυτό το συναίσθημα φεύγεις από το σχολείο αλλά δεν πας σπίτι. Κατεβαίνεις στη Θεμιστοκλέους. Το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις τη φανέλα της αγαπημένης σου Εθνικής Αργεντινής. Το Μουντιάλ είναι εδώ, ανυπομονείς να απολαύσεις τον Μπατιστούτα και την παρέα του. Λίγες μέρες αργότερα, φορώντας αυτή τη φανέλα, βλέπεις τον Μπέργκαμ να στοπάρει την μπάλα από το Θεό και να σε εκτελεί στο 89'. Γούρικη δεν αποδείχθηκε, αλλά δεν αγαπάς κάτι μόνο για τις νίκες.

Δεν γίνεται λοιπόν αυτή η φανέλα να μην είναι η αγαπημένη μου όταν ήμουν μικρός. Καλά, οκ. Μικρό δεν με λες. Αλλά αν έχεις περάσει το Γολγοθά των Πανελληνίων θα καταλάβεις τί συναισθήματα μου προκαλεί κάθε φορά που τη βλέπω στη ντουλάπα μου.

Τη... δική του ο Γιάννης Φιλέρης

Η αγαπημένη μου φανέλα ε; Και όταν ήμουν μικρός; Πόσο μικρός; Στα 12-13 δηλαδή το ...1978;; Στα 15, το 1980;Με δουλεύει ο Τριαντάφυλλος, μου φαίνεται. Πάλι θέλει να προδώσει την ηλικία μου; Πού να βρω την αγαπημένη μου εμφάνιση τερματοφύλακα, με την οποία έφαγα τα πόδια μου στο πράσινο γηπεδάκι της Πανεπιστημιούπολης και στο ξερό του Εθνικού Αστέρα;

Και να την είχα φυλάξει θα είχε γίνει μουσειακό έκθεμα!Μήπως να κρατούσα το νο 12 του Αρίωνα Γούβας; Και πάλι, έχουν περάσει καμιά τριανταριά χρόνια.

Τότε; Μήπως του Παναγιώτη Γιαννάκη, που πήρα με ιερή συγκίνηση όταν ο αρχηγός αποχώρησε οριστικά από την Εθνική Ομάδα μπάσκετ; Ε πάλι τον "δράκο" θα βάζουμε ως απάντηση σε κάθε ερώτηση; Τι να κάνω, έψαξα τη ντουλάπα μου και βρήκα μια που πήρα μεγάλος.

Με το νο 15 και το όνομά μου από πίσω. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, αλλά άμα τη φορέσω, με βλέπω να κατεβαίνω σέντερ-φορ, ή πίβοτ που λέγαμε παλιότερα. Τα γιαούρτια απαγορεύονται!

Τη φανέλα του Μπάρκλεϊ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Η πρώτη εμφάνιση του ΝΒΑ που έφτασε στα χέρια του ήταν αυτή του Τσάρλς Μπάρκλεϊ με το Νο4 όταν έπαιζε στο Χιούστον. Να πω την αλήθεια την πήρα λίγο μεγάλη και δεν την φορούσα συχνά, παρότι ήμουν μεγάλος λάτρης του "Sir". Αν θυμάμαι καλά την αντάλλαξα τελικά με ένα μαύρο καπέλο "No Fear".

Ποδοσφαιρικές εμφανίσεις μικρός δεν είχα. Λογικό κρίνοντας από το γεγονός ότι δεν έπαιζα ποτέ ποδόσφαιρο. Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι τα τμήματα που πήγαινα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήταν διάσημα για την ανικανότητα τους στη μπάλα.

Το περίεργο, βέβαια, ήταν ότι παρότι ποτέ δεν έπαιξα ποδόσφαιρο (ούτε παρακολούθησα για να είμαι ειλικρινής), ανέπτυξα ένα ιδιαίτερο συνήθεια: αγόραζα μια εμφάνιση από κάθε πόλη του εξωτερικού που επισκεπτόμουν. Το κουσούρι ξεκίνησε από τότε που ήμουν 18 χρονών και επισκέφτηκα τον κολλητό μου τον Γιάννη στο Πλίμουθ. Ναι, πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Ελλάδα που έχει φανέλα της Πλίμουθ και μάλιστα την επετειακή από την άνοδο στην 3η κατηγορία*

Και από τότε η παράξενη συλλογή μεγάλωσε: Σιένα, Παρτίζαν, εθνική Κροατίας, Μπορντό, εθνική Λιθουανίας, Μπράιτον (!), εθνική ΗΠΑ, Φέγενορντ. Από εμφανίσεις καλά, από μπάλα τίποτα.

*Η σημασία της μεγάλη καθώς η Πλίμουθ είναι η μοναδική ομάδα στην Αγγλία που έχει πράσινη πρώτη εμφάνιση. Το ξέρατε; Δεν το ξέρατε...

Τη φανέλα της Τσέλσι ο Γιάννης Γεωργόπουλος

To 1994 δεν είχα κινητό αλλά AMIGA. Για την ακρίβεια την 500άρα. Ότι είναι τo Play Station και το Xbox σήμερα αλλά στη μορφή υπολογιστή. Επίσης εκείνη την εποχή ήθελα να πάω κόντρα στο ρεύμα και την τάση που υπήρχε. Οι μισοί ήταν υποστηρικτές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και οι υπόλοιποι της Λίβερπουλ άντε και της Άρσεναλ. Η Τσέλσι με τους Γουάιζ, Χοντλ, Πίκοκ, Σινκλέρ, Γιόνσεν και Χάριν ήταν η ομάδα που θεωρούσα πως μπορούσε να κοιτάξει τα μεγαθήρια της εποχής στα μάτια.

Για έναν περίεργο λόγο με συγκινούσε ο σύλλογος του Λονδίνου. Την σεζόν (1993/94) η Τσέλσι, εγκαινίασε μία νέα φανέλα που ανέγραφε AMIGA. Την απέκτησα άμεσα. Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκα στην Πάρο για πρώτη φορά ως ενήλικος. Στην αρχή προπηλακίστηκα από Άγγλους που παραθέριζαν στο νησί και μισούσαν θανάσιμα την Τσέλσι. Αναρωτιόμουν γιατί. Στην πορεία έμαθα για το πόσο «καλόπαιδα» θεωρούνταν εκείνοι την εποχή οι φανατικοί οπαδοί των “blues”.

Το ίδιο βράδυ στην Παροικιά ένας από αυτούς με αγκάλιασε. Έλαμπε από χαρά βλέποντας έναν Έλληνα να φορά την φανέλα της ομάδα που για εκείνον αποτελούσε τρόπο ζωής. Η μπλε εμφάνιση 18 χρόνια μετά παραμένει καταχωνιασμένη στην ντουλάπα μου. Ο σκόρος δεν την έχει φάει ακόμα… Την ίδια στιγμή εδώ και 15 χρόνια πιστεύω πως θα βρω την συλλεκτική “Candy” φανέλα της Λίβερπουλ που μου έκαναν δώρο το 1989 στο δημοτικό. Tην πρώτη ποδοσφαιρική ενδυμασία που φόρεσα ποτέ…

Τη φανέλα του Σόλκσιερ ο Γρηγόρης Μπάτης

Αμάρτησα για τον Σόλσκιερ... Όλοι μας κάνουμε λάθη όταν είμαστε μικρά παιδιά και όταν μας συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός ενός εντυπωσιακού αγώνα με δραματικό φινάλε. Καταλαβαίνετε πως προσπαθώ να δικαιολογήσω (τ' αδικαιολόγητα) και το γεγονός πως η πρώτη φανέλα ξένης ομάδας που απέκτησα στη ζωή μου, ήταν της (αντιπαθητικής πλέον) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ήταν πρωτομαγιά και όπως κάθε χρόνο, είχα πάει με τους φίλους μου στο δοξασμένο πανηγύρι της Νέας Φιλαδέλφειας (σ.σ δεν είχε καμία σχέση με την γελοιότητα που είναι τώρα). Αγαπημένοι πάγκοι, αυτοί με τις εμφανίσεις ξένων ομάδων, που φυσικά όλες ήταν απομίμηση. Μπροστά μου είχα δεκάδες επιλογές και εγώ (ο χαζός) πήγα και διάλεξα την κόκκινη φανέλα με (σήμα) τον διάβολο στο στήθος. Κι αυτό για χάρη του Σόλσκιερ, που είχε πετύχει το γκολ της μεγάλης (και τυχερής) ανατροπής των Άγγλων στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπάγερν Μονάχου.

Την τίμησα ιδιαίτερα αυτή την φανέλα, όμως η συμβίωση μας δεν κράτησε πολύ. Ένας φίλος μου ζήτησε να την φορέσει για να παίξουμε ποδόσφαιρο και αποφάσισε δημοκρατικά να του την χαρίσω. Αυτό βέβαια είχα σκοπό να κάνω, αφού το μικρόβιο της Λίβερπουλ δεν μου επέτρεπε να την διατηρώ στην ντουλάπα μου. Για εξιλέωση το συρτάρι μου καλωσόρισε την φανέλα του Τζέραρντ, ενώ για "τιμωρία" άκουσα μέχρι να βαρεθώ το Fearless των Pink Floyd, που στο τέλος το κοινό τραγουδά το πάντα ανατριχιαστικό "You 'll never walk alone"! Και τελικά δεν το βαρέθηκα...

Τη... φόρμα των Μπουλς ο Γιώργος Χριστοφόρου

Φανατικός οπαδός δεν υπήρξα ποτέ. Με τη “δική” μας έννοια δηλαδή. Έτσι δεν χρειάστηκε να φορέσω ποτέ μου μία φανέλα για να αισθανθώ δυνατός/σημαντικός/κάφρος/ονειροπόλος. Υπήρξε όμως μία με τη δική της ιστορία που δεν θα ξεχάσω ποτέ (κι έχω ακόμα). Θα ξεκινάω ανάποδα. Δηλαδή με το... από κάτω! Όταν πήγαινα σχολείο (90', 00') οι γειτονιές είχαν τη δική τους “εμφάνιση”. Ο Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι) είχε τους “σωλήνες”, η Νέα Σμύρνη (Κόσμος) τα πράσινα-φοσφοριζέ κορδόνια. Η Δάφνη είχε τις... φόρμες (εξού και οι φορμάδες).

Έτσι κι εγώ κάποτε απέκτησα μία φόρμα των Σικάγο Μπουλς. Το από πάνω με βόλευε αρκετά γιατί είχε, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, τέσσερις τσέπες οι οποίες ήταν πάντα γεμάτες (συνήθειο που κρατάω μέχρι σήμερα). Μία μέρα λοιπόν είχαμε πάει με τον Χρήστο στην Γυμναστική Ακαδημία για κανένα σουτάκι και να πάρουμε μάτι μία τύπισσα που έτρεχε κάθε μέρα στο “κόκκινο”. Ένα πρεζάκι μας την έπεσε και βάλθηκε να μου πάρει τη φόρμα μου. Την πήρε, έτρεξε, ακολούθησε κυνηγητό και κάποιες ιστορίες που προσθέσαμε στη συνέχεια για να χτιστεί ο μύθος της ζακέτας των Μπουλς.

Τη φανέλα του Ρέτζι Μίλερ ο Μάνος Μίχαλος

Πρώτη σημείωση: ήμουν (και παραμένω) Μπουλς. Δεύτερη σημείωση: Από τους Μπουλς έβλεπα τον MJ και αισθανόμουν ότι ήταν ο θεός και ήθελα να γίνω (ακόμη και αριστερόχειρας) σαν τον Τόνι Κούκοτς.

Όμως, ο Reggie Miller είναι από αυτούς τους τύπους, που γνώρισα ως αντιπάλους του Jordan, από αυτούς που είχαν τεράστιες δυνατότητες αλλά την κακοτυχία να πέσουν πάνω στην εποχή του Air, με συνέπεια να μπουν στο Hall of Fame, να κρεμάσουν τη φανέλα τους, να αφήσουν πίσω επιδόσεις όπως αυτή του Reggie Killer με τους 34 πόντους (τους 17 στην 4η περίοδο) απέναντι στους Κnicks και μέσα στο Madison το 2002, τους παίκτες που δημιούργησαν άπιαστα ρεκόρ μέχρι να έρθει ο Ray Allen να τα σπάσει (!), που υποκλίνονταν όταν κέρδιζαν, που σήκωνουν τα τρία δάχτυλα όταν σκόραραν επί 68 συνεχόμενα ματς έστω και ένα τρίποντο.

Ε, αυτοί οι παίκτες, δηλαδή ο Reggie Miller ανήκουν στην κατηγορία, όπου αν έχεις τη φανέλα τους, δεν είσαι ψώνιο, δεν είσαι νούμερο, δεν σε νοιάζει το στυλ (αν και η άσπρη με τις ρίγες είναι πολύ ωραία), είσαι απλά ένας συλλέκτης. Μεγάλων μπασκετικών στιγμών της ιστορίας.

Τη φανέλα της Μάντσεστερ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Με ένα μεγάλο "Sharp" στο ύψος του στήθους και κάτι κορδονάκια στο V του γυακά, τα οποία τράβαγα και έδενα σφικτά. Μου φαινόταν λίγο ασφυκτικό αλλά ποιος θέλει να αναπνέει όταν είναι 9 χρονών και φοράει την φανέλα της αγαπημένης του ποδοσφαιρικής ομάδας; Πρέπει την επόμενη ημέρα να έσκασα μύτη στο σχολείο με τρομερό ύφος συζητώντας στην τάξη για τον Denis Irwin, τον Gary Pallister, τον Lee Sharpe (με μπέρδευε αφάνταστα το γιατί αυτός λεγόταν Sharpe και η φανέλα έγραφε Sharp), τον Bryan Robson, τον Mark Hughes και τον Andrei Kanchelskis.

Γιατί γι' αυτούς άκουγα το προηγούμενο βράδυ από τον Μάριο, τον φίλο του πατέρα μου από το Manchester που μου είχε φέρει αυτή και τις επόμενες 13 φανέλες της United που έχω στην ντουλάπα του πατρικού μου. Ήταν και ο Cantona στην ομάδα αλλά δεν ασχολιόμουν με αυτόν τον ψωνισμένο. Μετά έμαθα μπαλίτσα.

Τη φανέλα της ΑΕΚ ο Βαγγέλης Κατσαΐτης

Ευκολάκι το θέμα... Γενικά δεν ήμουν ποτέ φαν της ιδέας να πάρω την φανέλα κάποιου ποδοσφαιριστή-αθλητή και να την φοράω. Ήμουν πάντα της άποψης πως το μπροστινό όνομα, ότι και να γίνει θα είναι πάντα μεγαλύτερο από το πίσω.

Για αυτό και έχω μόνο τρεις εμφανίσεις στην ντουλάπα μου. Η πρώτη είναι της ΑΕΚ και είναι επετειακή από το φιλικό με την Γαλατά για τα 80 της χρόνια, η δεύτερη είναι της Γιουνάιτεντ επετειακή για τα 100 χρόνια η οποία και είναι χρυσή και η τρίτη είναι δώρο από το Παρίσι (Παρί).

Επιστρέφοντας στο θέμα ξανά και την ερώτηση, απαντάω και λέω πως δεν είχα ποτέ δική μου εμφάνιση η οποία και να ήταν η αγαπημένη μου, αλλά υπάρχει μια εμφάνιση την οποία αγαπώ και θα την θαυμάζω για πάντα, γιατί παρότι πέρασαν από τότε 19 χρόνια, ακόμα δεν έχει βγει ανώτερη. Είναι η ομορφότερη εμφάνιση του κόσμου, με διαφορά...

Τη φανέλα του Μπατιστούτα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Με το σήμα της Nintendo στο στομάχι. Την είχα αγοράσει αυθεντική, αυθεντικότατη από μια μπουτίκ(!;) στο Μοναστηράκι και την έβαζα κάθε φορά που προκαλούσαμε το Β2 σε διπλό χωρίς κανόνες και χωρίς αύριο. Ελάχιστα παιδιά στην ηλικία των 16-17 πρέπει να θεωρούσαν (γενικά) όσο εγώ. Νόμιζα ότι είμαι ο Μπατιστούτα.

Φορούσα τη φανέλα, δεν με φορούσε. Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα καφενεία που έπαιξαν ποδόσφαιρο σε σχολείο της Ηλιούπολης. Γύρναγα πίσω από τη σέντρα μόνο για να πάω να πιω νερό, γιατί οι βρύσες ήταν στο πίσω μέρος του γηπέδου. Η μεγάλη επιτυχία είναι ότι τους ψάρωνα και δεν γκρίνιαζαν μαζί μου, γιατί έβρισκα δίχτυα συχνά πυκνά. Μυριζόμουν το γκολ. Όταν φορούσα τη φανέλα του Μπατιγκόλ, μύριζα και το Αρτέμιο Φράνκι.

Τη φανέλα της Πάρμα ο Βασίλης Δελής

Μία από τις πρώτες μου εμφανίσεις ήταν της Πάρμα της σεζόν 1998-99. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά, μου την είχε κάνει δώρο ο ξάδερφος μου, ο οποίος την υποστήριζε - και ακόμα υποστηρίζει - φανατικά. Η Πάρμα είχε παίξει πολύ καλό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 90', ενώ το 1997 είχε τερματίσει στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος.

Στο ρόστερ της υπήρχαν παικταράδες. Θυμάμαι είχα ρωτήσει τον ξάδερφο μου γιατί δεν είχε όνομα παίκτη πίσω η φανέλα και μου είπε πώς όλοι είναι παικταράδες, διάλεγε και διαφορετικό κάθε φορά που παίζεις ποδόσφαιρο. Μου την έφερε το καλοκαίρι του 1998, δεν την έβγαλα σχεδόν από πάνω μου όλη τη χρονιά και στο τέλος της σεζόν η Πάρμα κέρδισε εύκολα με 3-0 τη Μαρσέιγ στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (τα γκολ Κρέσπο, Βανόλι, Κιέζα), κατακτώντας παράλληλα και το Κύπελλο Ιταλίας κόντρα στην Φιορεντίνα. Τι ομαδάρα είναι αναρωτιόμουν...

Γράψτε μας στα σχόλια ποια είναι η αγαπημένη σας φανέλα