Τις απόψεις τους για το ποιο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα είναι το καλύτερο του κόσμου παραθέτουν αυτήν την εβδομάδα οι συντάκτες του Sport24.gr.

Η Premier League κυριαρχεί απόλυτα, ενώ η Primera Division και η Serie Α παλεύουν... για τη σωτηρία τους.

► Αγγλικό και τίποτα, μα τίποτα άλλο, ο Μάνος Μίχαλος

Συγνώμη, για να το διορθώσω: Premier League εννοώ, δηλαδή από το 1992 και μετά. Τα πιο παλιά δεν τα θυμάμαι, τα ακόμη πιο παλιά δεν τα (ανά)γνωρίζω. Άλλωστε, η εικόνα της Premier League αυτά τα 20 χρόνια, η διαρκώς βελτιωμένη, εκσυγχρονισμένη και κυρίως αθλητικά πολιτισμένη, είναι εδώ και χρόνια ο λόγος που βαριέμαι, δεν μπορώ και πλέον με ενοχλεί πολύ το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Γρήγορο ποδόσφαιρο, media που βάζουν το άθλημα πάνω από τα πρόσωπα ή όταν βάζουν τα πρόσωπα πιο ψηλά, το κάνουν επειδή πιστεύουν πως το άθλημα κερδίζει από την προβολή τους, η Γιουνάιτεντ (προφανώς) προπονητές - δάσκαλοι (μην κοιτάτε που η Εθνική Αγγλίας δεν μπορεί να πετύχει προπονητή, αυτό είναι ασθένεια που δεν εξηγείται, ούτε πρόκειται και ας με λυπεί), το Ολντ Τράφορντ, το Άνφιλντ, οι διαιτητές που αφήνουν το παιχνίδι, οι τηλεοπτικές μεταδόσεις που δεν είναι κραυγές αλλά ενημέρωση και εκμάθηση, η Γιουνάιτεντ (την είπα πιο πάνω; δεν θυμάμαι, δεν πειράζει, φάτε τη πάλι).

Η ευλογία του να μη ζεις για ένα ντέρμπι όπως στην αναθεματισμένη Ισπανία, η Άστον Βίλα, το Λονδίνο και το πόσες πραγματικά μεγάλες ομάδες έχει. Η μπάλα. Το ότι το ποδόσφαιρο εκεί είναι τέχνη, είναι θέαμα, είναι πάθος. Όχι μια διαλυμένη, κυριακάτικη συνήθεια όπως στα μέρη μας.

► Premier League ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Υπογράφω υπέρ της Premier League και με τα δύο μου χέρια. Αγαπάμε (περισσότερο από τα άλλα ξένα πρωταθλήματα) το αγγλικό επειδή:

1) Δεν τίθεται θέμα για το αν είναι το πιο ανταγωνιστικό. Μόνο στο Νησί θα παίξει π.χ ο πρωταθλητής με τον ουραγό και δεν θα σου κάνει την παραμικρή έκπληξη αν καταποντιστεί το φαβορί ανεξάρτητα από τη διαφορά μπάτζετ που μπορεί να υπάρχει,

2) Τα (μοντέρνα από το 1992 και μετά) γήπεδά τους (όχι στάδια) μυρίζουν.. ποδόσφαιρο. Ο θεατής είναι δίπλα στον παίκτη και νιώθει ότι δεν παρακολουθεί απλά αλλά συμμετέχει σε μία μυσταγωγία.

3) Οι αγώνες εκεί είναι γιορτή 999 φορές στις 1000. Δεν είναι εκκλησία τα γήπεδα αλλά οι παίκτες και οι προπονητές απολαμβάνουν σεβασμό καθώς είναι οι ΑΠΟΛΥΤΟΙ πρωταγωνιστές.

4) παρακολουθείς ματς με ασταμάτητα φρενήρη ρυθμό και "χορταίνεις" με τον απίστευτα μεγάλο αριθμό τελικών προσπαθειών σε κάθε ματς.

5) ακόμα και αν βγάλεις από το χάρτη τις δύο ομάδες του Μάντσεστερ (δεν με χαλάει καθόλου...) υπάρχει Τσέλσι, Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Τότεναμ που δημιουργούν υψηλές προσδοκίες στο θεατή. Ας αφαιρέσουμε τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα από την Primera Divisionκαι ξανασυζητάμε...

6) Γουέμπλεϊ που αλλού θα βρεις;

7) εκεί μπορεί να γίνει και (ανθρώπινο) λάθος από τον διαιτητή υπέρ του "αδυνάτου".

8) οι φιλοξενούμενοι οπαδοί βρίσκονται μία ανάσα από τον αγωνιστικό χώρο και όχι στο τρίτο διάζωμα για να μην "ακούγονται".

9) οι Άγγλοι δεν ξέρουν τι σημαίνει διαιτητολαγνεία και ούτε θα το μάθουν ποτέ.

10) σε αυτό το πρωτάθλημα συμμετέχει η ομάδα-θρύλος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου Liverpool FC.

Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο (από πρωταθλήματα);

► Premier League ο Ηλίας Αναστασιάδης

Άντε να γράψεις τώρα γιατί προτιμάς το αγγλικό πρωτάθλημα όταν έχει προηγηθεί ο γνωστός αγγλικανός Βαγγέλης Σταματόπουλος. Τέλος πάντων, αντιπαρέρχομαι. Εδώ και 15 μήνες που έχω σταματήσει να ποντάρω σε οτιδήποτε από κορεάτικο βόλεϊ μέχρι ερασιτεχνικό γυναικείο ποδόσφαιρο Γερμανίας, το μόνο ποδόσφαιρο που μπορώ να δω είναι Premier League.

Γιατί οι Άγγλοι σχολιαστές είναι καθηγητές Πανεπιστημίου του ποδοσφαιρικού πάθους αναμεμιγμένου με χιούμορ, σχόλιο στο κόκαλο και ολική γνώση του αντικειμένου. Γιατί όντως η υποβιβασμένη ουραγός θα κατέβει στο τελευταίο ματς της σεζόν στην έδρα της πρωτοπόρου που θέλει μόνο νίκη για τον τίτλο και θα παίξει λυσσασμένα, επειδή είναι όντως ωραία ιδέα να στερήσεις ένα πρωτάθλημα από κάποιον. Γιατί οι οπαδοί (ή supporters όπως θα με διόρθωνε ένας ορκισμένος εραστής της Λίβερπουλ που ξέρω) είναι ό,τι πιο συμβατό έχει καθίσει ποτέ σε ποδοσφαιρική κερκίδα -εσύ μίλα ακόμα για το Χέιζελ-.Βασικά, γιατί δεν ξέρω σε ποια ηλικία θα καταφέρω να μη συνδυάζω το 14:45 του Σαββάτου με ένα ματς της Premier League. Γιατί μάλλον αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

► Πρέμιερ Λιγκ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ήμουν ένα απόγευμα τις προάλλες έτοιμος να βγω, ήταν απογευματάκι, και καθώς ετοιμαζόμουν είχα αφήσει να παίζει κάποιο τυχαίο ματς που είχε εκείνη την ώρα. Δε με ενδιέφερε καν τι ήταν. Έβερτον εναντίον Γουέστ Μπρομ νομίζω; 0-0 ήρθε. Κι όμως, για όλο το δεύτερο ημίχρονο είχα κολλήσει στην οθόνη, έτοιμος, αλλά να μην αποφασίζω να φύγω επειδή δε μπορούσα να ξεκολλήσω.

Με την αποκλειστική εξαίρεση του NFL όπου παρακολουθώ λίγο ως πολύ όλα τα παιχνίδια κάθε αγωνιστικής, δεν υπάρχει καμία άλλη λίγκα, σε κανένα παράλληλο σύμπαν, όπου να κάτσω επί 45 αδιάκοπα λεπτά να παρακολουθώ με ενδιαφέρον το δίχως σκορ παιχνίδι ανάμεσα σε μια μεσαιοκαλή και μια ο-θεός-μόνο-ξέρει ομάδα. Αν είχα το χρόνο θα έβλεπα κάθε λεπτό κάθε αναμέτρησης στην Αγγλία, για την ταχύτητα, για την ατμόσφαιρα, για το πείσμα, για τη συναρπαστική μάχη ανάμεσα στην καινοτομία και την προσκόλληση στην παράδοση, για την γραφικότητα, για τη γκρίνια, για το πώς όλο το περιβάλλον δέχεται, αγαπάει και θρέφει τις φανταστικές κόντρες.

Για το απλό επίπεδο τεχνικής και τεχνογνωσίας, για την αγωνία, για τα πρόσωπα. Για τους μύθους της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ, για τον Βενγκέρ και τις Λονδρέζικες κόντρες, για τον Ζοζέ Μουρίνιο και τον Σερ Άλεξ. Πουθενά αλλού δεν υπάρχουν όλα. Άλλα πρωταθλήματα είναι πιο τεχνικά αλλά δεν είναι ενδιαφέροντα, άλλα είναι απρόβλεπτα αλλά δεν έχουν relevance, άλλα είναι εξίσου ποδοσφαιρικά αλλά έχουν τη Μπάγερν Μονάχου, κλπ.

Η Αγγλία τα έχει όλα. Ό,τι είναι ποδόσφαιρο υπάρχει στην Αγγλία. Η Αγγλία είναι το ποδόσφαιρο. Ας γίνω δογματικός, δε με νοιάζει, ο καθένας πιστεύει σε ό,τι θρησκεία θέλει. Όταν λέμε ποδόσφαιρο λοιπόν, δεν εννοούμε καν το Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν εννοούμε τις περιοδικές αναμετρήσεις Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Δεν εννοούμε τον θαυμασμό απέναντι στην Ντόρτμουντ που όμως ΟΚ, ποιος θα κάτσει να τη βλέπει κάθε βδομάδα απέναντι στις Ντούισμπουργκ;

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη διείσδυση που επιτυγχάνει αυτή την περίοδο η Πρέμιερ ακόμα και στο τελευταίο άβατο, την Αμερικάνικη αγορά. Η παντοκρατορία πλέον είναι παγκόσμια. Τα 5 πρωταθλήματα οποιουδήποτε σπορ οποιασδήποτε χώρας με τα μεγαλύτερα έσοδα είναι η Φόρμουλα 1, τα 3 μεγάλα της Αμερικής (μπέιζμπολ, ΝΒΑ, και πρώτο μακράν το NFL) και η Πρέμιερ Λιγκ. ( http://uk.askmen.com/sports/business_200/218b_sports_business.html).

Αυτό κρατάμε. Όταν λέμε μπάσκετ, εννοούμε ΝΒΑ, για παράδειγμα. Κι όταν λέμε ποδόσφαιρο, εννοούμε Πρέμιερ Λιγκ.

► Ισπανικό ο Θανάσης Κρεκούκιας

Ξεκίνησα με το αγγλικό, εκεί στη δεκαετία του ’70 με τη μεγάλη Λίβερπουλ, αλλά και ένα σωρό ακόμα μεγάλες ομάδες, την Άστον Βίλα, την Νότινχαμ Φόρεστ κλπ. Η γνωριμία με την Πριμέρα ήρθε τη δεκαετία του ’90. Και ήταν από «πρώτο χέρι». Και διήρκεσε πολλά χρόνια.

Πρέπει να έχω δει πάνω από 250 παιχνίδια στα γήπεδα της Ισπανίας. Όχι μόνο της Λίγκας, αλλά και ευρωπαϊκά, Κυπέλλου και χαμηλότερων κατηγοριών. Εκεί «δέθηκα» με ομάδες όπως η αγαπημένη Μπαρτσελόνα, η υπέροχη Μπέτις του Σέρα Φερέρ, η Σεβίγια του Τσιάρτα. Θαύμασα ομάδες όπως η Σούπερ Ντέπορ, η πάντα μεγάλη Ρεάλ, η «σκληροτράχηλη» Αθλέτικ, η Ατλέτικο του νταμπλ και πολλές άλλες.

Πήρα χαμπάρι ότι εδώ στραβά αρμενίζουμε και άλλαξε τελείως, μια για πάντα, η στάση μου απέναντι στο δικό μας ποδόσφαιρο. Η Ισπανία με «εκπολίτισε» ποδοσφαιρικά. Και συνεχίζει να με ικανοποιεί. Όποιος περιμένει απλά και μόνο το clásico, προφανώς και δεν ξέρει τι σημαίνει Primera División. Το γήπεδο εκεί είναι γιορτή, το παιχνίδι είναι θέαμα, η κερκίδα είναι πολιτισμός.

Και αν δεν πιστεύετε εμένα, ρωτήστε τον φίλο μου τον Ηλία Ευταξία τί ένιωσε ένα απόγευμα μέσα στο «Cornellá El Prat», σε ένα «αδιάφορο» ματς της Εσπανιόλ με την Αθλέτικ. Δεν θα συγκρίνω το αγγλικό με το ισπανικό πρωτάθλημα. Για μένα είναι και τα δυο στην κορυφή. Αλλά την Ισπανία τη συνήθισα, την έζησα από κοντά και δέθηκα μαζί της. Και πλέον δεν την αφήνω. Αυτοί που την αφήνουν, είναι οι Ισπανοί ποδοσφαιριστές, τους οποίους αγοράζουν σωρηδόν οι αγγλικές ομάδες. Κάτι θα ξέρουν κι αυτές, δε νομίζετε;

► Premier για τα παρελκόμενα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θυμάμαι να είμαι United πολύ πριν γίνω Παναθηναϊκός. Να κυκλοφορώ πιτσιρικάς με παιδικές φανέλες με το 10άρι του Mark Hughes στην πλάτη. Και από τότε θυμάμαι να παρακολουθώ την Premier και κάθε μισητό αντίπαλο εντός και εκτός Manchester. Σε κάποια ηλικία η Premier έγινε απλά συνήθεια. Έγινε ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω ένα Σάββατο μεσημέρι παρέα με junk food στον καναπέ του σπιτιού μου. Έγινε το μοναδικό πρωτάθλημα στο οποίο έπαιζα τα ελάχιστα λεφτά που τζογάριζα κάθε Σ/Κ. Έγινε ο κυριότερος λόγος να αποκτήσω συνδρομητική τηλεόραση.

Αυτό το 14:45 του Ηλία μού θύμισε κάτι. Ότι σε μια χρονιά στο Λονδίνο, το πρώτο pint της ημέρας το πίναμε στις 12:30 στην pub "The Nelson's Retreat" εκεί κοντά στον σταθμό της Old Street και το Hoxton Square. Το πίναμε περιμένοντας το πρώτο παιχνίδι της αγωνιστικής. Σε μία pub γεμάτη φωνακλάδες οπαδούς της Arsenal και κόκκινες φανέλες υπογεγραμμένες από τους παίκτες. Κακό μέρος για οπαδό της United, εξαιρετικό μέρος για να αγαπήσεις την Premier League πάνω και πέρα από κάθε άλλη υποψία λίγκας.

► Premier League ο Αντώνης Τσιράκης

Το να με ρωτάει κανείς ποιο είναι το αγαπημένο μου πρωτάθλημα είναι σα να με ρωτάει ποιο είναι το όνομά μου. Τόσο εύκολη είναι η απάντηση. Πιθανότατα έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, γι' αυτό θα σταθώ σε κάτι διαφορετικό. Ψηφίζω Premier League για το πώς το ζουν εκεί. Το ποδόσφαιρο για τους Άγγλους είναι τρόπος ζωής. Μπορεί πλέον η Bundesliga να κόβει περισσότερα εισιτήρια, αλλά η Αγγλία είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν υπάρχει διακοπή τον χειμώνα.

Οι οπαδοί κάνουν πρωτοχρονιά στα γήπεδα, ενώ έχει οριστεί και ειδική αγωνιστική ανήμερα της Boxing Day προκειμένου να πηγαίνουν οι φίλαθλοι πριν ή μετά το οικογενειακό τραπέζι. Τέλος, εξίσου σημαντικό είναι το πώς προσέχουν το προϊόν τους. Σε αυτό, άλλωστε, είναι καθηγητές. Νομίζω πως για να πειστεί κανείς φτάνει το πρόσφατο βιντεάκι που έκανε η λίγκα προκειμένου να πει ευχαριστώ στους οπαδούς. Αλήθεια σας έρχεται έτσι πρόχειρα κάτι καλύτερο;

► Μοναδική απόλαυση το αγγλικό για τον Γιάννη Φιλέρη

Άλλαξε το ερώτημα. Όχι το αγαπημένο, αλλά το καλύτερο πρωτάθλημα, εννοούμε. Θα μου πείτε όλα ωραία είναι. Ακόμη και το γαλλικό που δεν του δίνετε σημασία, μια χαρά πρωτάθλημα βλέπουν οι άνθρωποι, με συναρπαστική εξέλιξη και κάθε χρόνο ένα διαφορετικό πρωταθλητή. Οι Γάλλοι είναι πρωτοπόροι και στις τηλεοπτικές μεταδόσεις, ειδικά στα ριπλέι. Στην Ιταλία, επίσης, βλέπεις μπάλα και τακτική προπονητών, μέχρι να αποδειχθεί ότι κάποιος από τους διαγωνιζόμενους είχε παίξει στοίχημα το αποτέλεσμα που σου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Η Ισπανία μας ταιριάζει περισσότερο, ειδικά στα ντέρμπι Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, που διχάζει τους Έλληνες λες και παίζουν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Για τη Γερμανία δεν το συζητάμε, θεωρείται το ιδανικό πρωτάθλημα με ρεκόρ εισιτηρίων, πολλά γκολ και αυτό που έβγαλε πέρσι τους φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ.

Όμως, επειδή μεγαλώσαμε και μάθαμε ποδόσφαιρο με το αγγλικό, γίναμε οπαδοί της Λίβερπουλ, βλέπαμε Αθλητικό Απόγευμα κάθε Σάββατο επί ... ΥΕΝΕΔ δε νομίζω ότι χωράει αμφιβολία. Ειδικά τώρα που η Premier League έχει εξελιχθεί σε ένα υπερθέαμα, καμιά σχέση με τις νοσταλγικές εικόνες λασπωμένων γηπέδων, όπου δεν ξεχώριζες καν το χρώμα της φανέλας (αφήστε που ήταν και ασπρόμαυρες οθόνες) ή τα πέταλα με τους όρθιους οπαδούς να ξελαρυγγιάζονται μεθυσμένοι. Το όνειρο κάθε αθλητικού συντάκτη, άλλωστε, είναι να παρακολουθήσει ζωντανά έναν αγώνα της Premier League. Έστω της... Championship!

► "Who let the frogs out, who? who? who? who?" τέτοια ακούει μόνο στην Αγγλία, ο Ηλίας Ευταξίας

Μεγάλωσα με το Ιταλικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 90' όταν οι γείτονες κυριαρχούσαν. Όσο περνούσαν τα χρόνια έφτασα να βλέπω μέχρι και Αλβανικό πρωτάθλημα κάτι μεσημέρια που είχα για σκότωμα, αλλά τώρα που πλησιάζω τα πρώτα "άντα" και έχοντας παρακολουθήσει (όχι απλά δει) πάνω επτά πρωταθλήματα, είμαι σε θέση να απαντήσω σε αυτό το σημαντικό ερώτημα.

Έχω επισκεφθεί τα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης (Serie A, Primera Division, Premier League, Championship) και πραγματικά θα μπορούσα να μείνω σε καλύβα για να έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ ένα από αυτά για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αν όμως μου έδιναν μία καλύβα και ένα πιάτο φαΐ θα επέλεγα να την τοποθετήσω κάπου στην Αγγλία και κατά προτίμηση στο Λονδίνο. Το ποδοσφαιρικό στυλ της κάθε χώρας είναι υποκειμενικό σαν κριτήριο και δεν μπορώ να επιλέξω μεταξύ του θεαματικού Ισπανικού, την τακτική των Ιταλών, ή το γρήγορο και δυνατό παιχνίδι των Άγγλων.

Θα επιλέξω με μοναδικό κριτήριο βάση των όσων γίνονται εκτός αγωνιστικού χώρου και εκεί οι Άγγλοι δεν έχουν αντίπαλο. Τα γήπεδα είναι τα πλέον ποδοσφαιρικά στον πλανήτη, οι οπαδοί πάνε κι έρχονται σε κάθε έδρα και η ατμόσφαιρα είναι α-π-ε-ρ-ί-γ-ρ-α-π-τ-η, χωρίς να είναι φλώροι (βασικό), χωρίς να είναι κάφροι. Αυτά τα συστατικά δεν αναλύονται σε λίγες γραμμές αλλά δεν σηκώνω κουβέντα πως είναι τα κορυφαία στο πλανητικό μας σύστημα. Το παρακάτω βίντεο είναι από επίσκεψή μου σε παιχνίδι δεύτερης κατηγορίας, χωρίς καμία μεγάλη βαθμολογική σημασία. Δυναμώστε τον ήχο, έτσι απλά για να πάρετε μία γεύση:

► "Una faccia, una razza", γράφει ο Γρηγόρης Μπάτης

Εντάξει παιδιά (και μεγάλοι) το εμπεδώσαμε. Η Πρέμιερ Λιγκ είναι το πιο οργανωμένο και το πιο ωραίο πρωτάθλημα του κόσμου. Οι φίλαθλοι πηγαίνουν κάθε Κυριακή στο γήπεδο, όπως οι γιαγιάδες στις εκκλησίες, είχαν πάνω από το κεφάλι τους μια Θάτσερ, που μαζί με το σύστημά της (αστυνομία, ΜΜΕ κτλ) υπονόμευαν νεκρούς, δεν σηκώνονται για να μην ενοχλήσουν τον από πίσω, φωνάζουν μονάχα στο γκολ άντε και σε καμιά ευκαιρία και εντάξει για να μην τους αδικώ, βλέπουν μερικές από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο (με πρώτη-πρώτη την Λίβερπουλ).

Συγχωρέστε όμως, αλλά εμένα ποτέ δεν μ' ενθουσίασε και δεν μου έκανε κέφι το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ίσως γιατί δεν ταιριάζουν τα χνώτα μου με τους Άγγλους, ίσως γιατί δεν μπορώ την τόσο συντηρητική νοοτροπία, ίσως γιατί θεωρούσα βαρετό-ξενέρωτο-ψυχρό το στυλ τους. Εγώ μεγάλωσα με το ιταλικό ποδόσφαιρο στα καλύτερά του και στην εφηβεία άκουγα τα μεσημέρια τον Αντρέα Παλομπαρίνι να περιγράφει τις σέντρες του Γεωργάτου στον Βιέρι και στον Ζαμοράνο.

Τι ομαδάρες είχαν τότε η Ρόμα, η Λάτσιο, η Ίντερ, η Μίλαν, η Γιουβέντους, η Πάρμα και η Φιορεντίνα. Τι ωραίο πρωτάθλημα; Τι τακτικές; Τι ματσάρες και τι ντέρμπι; Τι ωραίες κερκίδες και τι φανταστική ατμόσφαιρα; Οι Ιταλοί μπορεί να μην προχώρησαν και το πρωτάθλημά τους να βρίσκεται σε ύφεση, όμως παραμένω πιστός οπαδός τους. Που αλλού θα δεις φινετσάτους-στυλάτους ποδοσφαιριστές να βάζουν τα πόδια τους στη φωτιά; Σε ποια γήπεδα γεννιούνται οι τακτικές; Που είδες τα τελευταία και καλύτερα 10άρια (Τότι, Ντελ Πιέρο κτλ); Και τέλος, σε ποια γήπεδα θα δεις εκατοντάδες σημαίες, πανό και πλακάτ να δημιουργούν φανταστική ατμόσφαιρα; Αν τα δεις κάπου αλλού, να ξέρεις πως από τους Ιταλούς τα έκλεψαν...

► "Γεωργάτος σέντρα, Γεωργάτος την κεφαλιά", περιγράφει ο Θοδωρής Κουνάδης

Αδερφέ Μπάτη, συνοδοιπόρε στο μαύρισμα, έρχομαι να συμπλεύσω μαζί σου στον αγώνα ενάντια στην "δικτατορία" της Πρέμιερ. Γνώρισα το ποδόσφαιρο εκεί γύρω στο 1990. Με τις ιταλικές ομάδες να κάνουν ΠΛΑΚΑ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετρέποντας τους τελικούς σε "συγκρούσεις" από τη Serie A. Γιατί σε αυτό το πρωτάθλημα έπαιζαν οι καλύτεροι. Και αυτό το πρωτάθλημα έβλεπαν ΟΛΟΙ. Και μόνο σε αυτό το πρωτάθλημα έκανε σέντρες ο Γεωργάτος για τον... Γεωργάτο, σύμφωνα με την επική περιγραφή του Χάρη Αλευρόπουλου στο πρώτο ματς του Γρηγόρη με την Ίντερ.

Ναι οκ, τα ηνία τα έχουν πάρει τώρα οι τύποι στο νησί. Αλλά ρε γαμώτο, το έκαναν πολύ τηλεοπτικό προϊόν το ποδοσφαιράκι. Το έβαλαν σε βιτρίνα και δεν μπορούμε να το αγγίξουμε. Το απογείωσαν στα μάτια, πραγματική απόλαυση να το βλέπεις, όμως δεν σου αγγίζει την ψυχή. Όχι, φίλοι μου. Το ποδόσφαιρο απευθύνεται στους οπαδούς. Και όχι για τον κάνουμε-άνοιγμα-σε-νέες-αγορές Ιάπωνα τηλεθεατή. Αναπνέει για τους τιφόζι που θα πάνε να φωνάξουν, να τραγουδήσουν, να φτιάξουν πανό, πλακάτ, κορεό, να ανάψουν και μερικούς πυρσούς βρε αδερφέ**. Και θα ανέβουν ενστικτωδώς πάνω στο κάθισμα στο κρίσιμο γκολ.

Και το ιταλικό πρωτάθλημα κρατάει ακόμα αυτή την τρέλα και στην μεταφέρει από όπου και να το βλέπεις. Έστω και χωρίς τις ομαδάρες της δεκατίας του '90 και τα αστέρια που δεν χόρταινες να βλέπεις.

** Μερικούς πυρσούς. Και τους κρατάμε προφανώς για την ατμόσφαιρα και όχι για να διακόπτουμε προημιτελικούς Champions League.