Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προπονητής;

Το πρώτο ερώτημα εβδομάδα που ασχοληθήκαμε ήταν για τον καλύτερο αρχηγό όλων των εποχών. Αργήσαμε λίγο αλλά σκεφτήκαμε πως ομάδα χωρίς προπονητή δεν γίνεται και αποφασίσαμε να αναρωτηθούμε "ποιος είναι ο αγαπημένο μας προπονητής".

Προσοχή. Όχι ο καλύτερος προπονητής όλων των εποχών ή απλά της σημερινής εποχής αλλά ο αγαπημένος του κάθε συντάκτη. Γι αυτό και οι απαντήσεις δεν είναι όλες... αναμενόμενες.

Ζοζέ Μουρίνιο ο Γιάννης Γεωργόπουλος

Δεν έχει μείνει και τίποτα να γράψεις για τον "Special One". Κλασική "love or hate" περίπτωση, έχει καταφέρει με τους τίτλους του, την ιδιοσυγκρασία του και την πελώρια προσωπικότητα του να ξεπεράσει το ίδιο το ποδόσφαιρο. "Larger than life" περσόνα που λένε και στο χωριό μου. Ο απόλυτος σταρ σε όποια ομάδα και αν έχει δουλέψει. Ποιος Ρονάλντο τώρα; Ο "Μου" είναι το "πρώτο βιολί" της Ρεάλ Μαδρίτης. Και επειδή πραγματικά πιστεύω πως είμαι πολύ λίγος για να αναλύσω το προφίλ του κορυφαίου προπονητή του πλανήτη σε όλα τα σπορ, σταματώ εδώ.

Μπόμπι Νάιτ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αν η ερώτηση ήταν ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής η απάντηση θα ήταν ξεκάθαρα, ο θρύλος του UCLA ο Τζον Γούντεν, ο σοφός δάσκαλος, ο μάγος των παρκέ, ο ρέκορντμαν με τους 10 τίτλους, ο άνθρωπος που άλλαξε το παιχνίδι. Επειδή, όμως, αναφερόμαστε στον "αγαπημένο μας" προπονητή, τότε στο δικό μου μυαλό η απάντηση είναι εξίσου ξεκάθαρη: Μπόμπι Νάιτ. Ο προπονητής-σύμβολο.

Ο κόουτς Νάιτ που συνέδεσε το όνομα του με την Ιντιάνα είναι ένας απολαυστικός τίτλος. Οξύθυμος, φωνακλάς, αθυρόστομος, αυστηρός, λάτρης της πειθαρχίας, αλλά και απίστευτος χιουμορίστας. Στην αρχή ήταν γνωστός ως ο προπονητής που πέταξε καρέκλα σε διαιτητή, ή έπιασε από το λαιμό τον παίκτη. Ή απλά αυτός που χλευάζει τους δημοσιογράφους ( "προσπαθώ να βοηθήσω εσάς τους νέους που διάλεξαν αυτό το επάγγελμα, το οποίο είναι ένα βήμα πάνω από την πορνεία"), πράγμα που κάνει καλύτερα από τον καθένα.

Δεν θα μιλήσω εγώ για τον Μπόμπι Νάιτ. Ας μιλήσουν τα... λόγια του, όπως η περίφημη ατάκα που είπε σε μια τελετή προς τιμήν του: "Το μόνο που θέλω όταν πεθάνω είναι να με θάψουν ανάποδα, για να μπορούν οι επικριτές μου να μου φιλήσουν τον κώλο".

Τα υπόλοιπα εδώ:

Ζοζέ Μουρίνιο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Με κατά καιρούς μικροεξαιρέσεις ειδικών περιστάσεων, το bio μου στο twitter εδώ και χρόνια είναι σταθερά ένα λιτό 'είμαι με τον μουρίνιο' . Υπάρχει λόγος γι'αυτό, με καλύπτει σε πάρα πολλά ζητήματα, που ξεκινούν από το ποδόσφαιρο αλλά καταλήγουν κι αλλού. Ο Μουρίνιο δεν είναι απλά τα κατορθώματά του, αλλά είναι σε ίσο βαθμό και το υπόγειο mission statement του, το πώς τα κατάφερε δηλαδή και γιατί. Το πώς κυνηγά με απίστευτη λύσσα τρόπαια, ρεκόρ και διακρίσεις τον διαχωρίζει από κάποιον που θέλει να νικά. Ο Μουρίνιο δε θέλει απλώς να νικά, θέλει να νικήσει το θάνατο. Θέλει να είναι ό,τι καλύτερο και πιο ξεχωριστό έχει υπάρξει.

Μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει για τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, ξεκινώντας από το Ευρωπαϊκό με την Πόρτο (μια λεπτομέρεια που πάντα μα πάντα μοιάζουν να ξεχνούν όλοι οι "ας πάρει ομάδα χωρίς πλούσιο πρόεδρο να δούμε τι θα κάνει"), στο πώς έχτισε μια σύγχρονη δυναστεία στο αγγλικό ποδόσφαιρο με την Τσέλσι (σπάζοντας την παραδοσιακή σύνθεση δυνάμεων της σύγχρονης Πρέμιερ), στο πώς πήρε τρεμπλ με την Ίντερ (απομονωμένο ως κατόρθωμα, ίσως ό,τι πιο αδιανόητο έχει συμβεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο), στο πώς πήρε μια άτιτλη για χρόνια Ρεάλ με κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην πιο ασταμάτητη ποδοσφαιρική δύναμη που έχει εμφανιστεί όσο βλέπω ποδόσφαιρο, και την έφερε στα ίσα.

Όμως το πώς συνέβησαν όλα αυτά είναι που μετράει ακόμα περισσότερο. Όταν η Πόρτο του Μουρίνιο είχε χάσει στην Πορτογαλία από τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά του τότε UEFA κι εκείνος δήλωνε στη συνέντευξη τύπου πως είναι ακόμα το φαβορί (!) όλοι εδώ είχαν σπεύσει να τον ειρωνευτούν. Φυσικά όχι απλά προκρίθηκε μες στην Αθήνα, αλλά πήρε και την κούπα, την πρώτη από πολλές, πάρα πάρα, ΠΑΡΑ πολλές. Και τότε δεν ήταν "ο" Μουρίνιο ακόμα.

Ήταν ο νεαρός κόουτς μιας ομάδας που έκανε μια πολύ καλή σεζόν. Όμως ήδη εκεί είχες όλα όσα έπρεπε να ξέρεις γι'αυτόν: Δεν ήταν αλαζόνας επειδή ήταν καλός, παρά η αλαζονεία κι η ικανότητά του μπλέκονταν (τότε, και έκτοτε) σε ένα ιδανικό, δίχως προηγούμενο, εκρηκτικό μείγμα, που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεράστιου σταρ που είτε μας αρέσει είτε όχι, καταφέρνει πάντα ό,τι κάνει κι όπου πάει, να στέκεται πάνω από παίχτες, προέδρους, σύμβολα, ακόμα και ομάδες. Η ικανότητα, η αλαζονεία, αυτή η πίστη-- όχι, η ΓΝΩΣΗ, πως αυτός κι οι παίχτες του είναι οι καλύτεροι, οπλίζει την εκάστοτε ομάδα του με δύναμη που ξεπερνά το άθροισμα των επιμέρους κομματιών της. Ισχύς (του ενός) εν τη ενώσει.

Ζοζέ Μουρίνιο ο Μάνος Χωριανόπουλος

Είχα απαντήσει εμπεριστατωμένα στο ερώτημα λίγους μήνες πριν , αλλά θα το ξανακάνω όσες φορές χρειαστεί. Ο Μουρίνιο είναι ο αγαπημένος μου προπονητής, επειδή ξέρει ότι είναι ο καλύτερος που υπήρξε, ο καλύτερος που υπάρχει και ο καλύτερος που θα υπάρξει ποτέ και θεωρεί δικαίωμά του να το διατυμπανίζει. Τα καλά και σεμνά παιδιά, πουλάνε φανέλες στην Κίνα και την Ιαπωνία, αλλά όταν η αλαζονεία και η ικανότητα συναντιούνται στο ίδιο πρόσωπο, τότε έχουμε απέναντί μας έναν πραγματικό σταρ. Αυτός είναι ο Μουρίνιο. Ένας σταρ του ποδοσφαίρου, από αυτούς που βγαίνουν μια φορά στα 50 χρόνια.

Φερνάντο Σάντος ο Βαγγέλης Κατσαΐτης

Θα συμφωνήσω με τον Μπάτη και δεν θα απαντήσω στην ερώτηση επιλέγοντας ποιον θεωρώ κορυφαίο, γιατί εκεί η απάντηση είναι ευκολάκι με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να κάνει ακόμα και τώρα πλάκα στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου με έμψυχο δυναμικό κατώτερο προηγούμενων χρόνων. Θα απαντήσω στην ερώτηση για τον αγαπημένο μου κόουτς που από την πρώτη στιγμή με κέρδισε ως άνθρωπος και φυσικά ως προπονητής. Πάντα θα είναι η Νο1 επιλογή μου για τον πάγκο της ΑΕΚ, της οποίας καλύπτω το ρεπορτάζ.

Το όνομα αυτού, Φερνάντο Σάντος. Ο Ομοσπονδιακός τεχνικός, χαρακτηρίζεται δάσκαλος από όλους όσους έχει συνεργαστεί. Άδικος... ποτέ, αυστηρός πάντα, τυπικός και παράλληλα κοντά στους παίκτες. Λόγω Σάντος εμπέδωσα αυτό που λένε για τους προπονητές πως: "Ένας κακός προπονητής, μπορεί να έχει λαμπρή καριέρα αν κερδίζει τους παίκτες του, αντίθετα με έναν καλό προπονητή που μπορεί να χαθεί επειδή δεν μπορεί να ελέγχει τα αποδυτήρια". Είναι αυτό που λένε οι ποδοσφαιριστές: "Θα παίξουμε για τον προπονητή μας".

Φυσικά όχι ότι είναι κακός ο Σάντος, αντιθέτως, θεωρείται από τους κορυφαίους απλά σχεδόν πάντα κερδίζει τους παίκτες... Είναι χαρακτηριστική η φωτό της ΑΕΚ επί Ψωμιάδη, με Σάντος στο τιμόνι ενός κάμπριο αυτοκινήτου και με συνοδηγούς, Ζαγοράκη, Ντέμη, Ζήκο και άλλον ένα που μου διαφεύγει. Δύο περιστατικά με έκαναν να καταλάβω πόσο σπουδαίος άνθρωπος και επαγγελματίας είναι ο Φερνάντο. Το πρώτο είναι το τετ α τετ που είχαμε στα σκαλιά του ξενοδοχείου, στην επιστροφή του στην ΑΕΚ επί Ντέμη, όπου του έδωσα συγχαρητήρια και με ένα χαμόγελο, με χάιδεψε στο κεφάλι και μου είπε στα Ελληνικά "Σε ευχαριστώ πολύ".

Όλα τα λεφτά το βλέμα του. Το δεύτερο περιστατικό, είναι από εκείνη την χρονιά, όταν η ΑΕΚ πέταγε για προετοιμασία. Στο αεροδρόμιο ο Μπούρμπος με μαλλί ράστα, ανοιχτά πουκάμισα και γενικά ψιλό... χύμα. Όλοι εν τω μεταξύ με κουστούμι. Ο Σάντος περνάει από μπροστά του και του λέει: "Never..." και συνέχισε τον δρόμο του. Από πίσω ο Βέλιτς, σταματάει στον Μπούρμπο και του λέει: "Ο Κόουτς εννοεί, πως αν δεν γίνεις άνθρωπος, δεν πρόκειται να παίξει ποτέ"!

"Εεεερνέστο Βαλβέεεερδε" ο Θοδωρής Κουνάδης

Το όσα έζησα στη μεικτή ζώνη του "Καραϊσκάκης" πριν δύο χρόνια με έφεραν στο σημείο να αναρωτιέμαι τι γυρεύω εγώ εδώ. Η μόνη ακτίδα φωτός ήταν το σκυθρωπό πρόσωπο του Ερνέστο Βαλβέρδε, την ώρα που άλλος στη θέση του θα πανηγύριζε την πρώτη νίκη σε "αιώνιο" ντέρμπι. Μέχρι τότε ήταν ψηλά στην εκτίμησή μου. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στην καρδιά μου.

Ένας προπονητής που έγινε σύνθημα σε μια τόσο δύσκολη κερκίδα χωρίς να πουλήσει οπαδιλίκι, χωρίς δημόσιες σχέσεις με τον Τύπο. Μόνο με τη δουλειά του και τη φιλοσοφία του για ένα ποδόσφαιρο ελκυστικό στα ταλαίπωρα μάτια μας. Σοβαρός και όχι σοβαροφανής. Ανθρώπινος, χαμογελαστός, φιλικός τόσο με τον κόσμο που τον πλησίαζε όσο και με τους δημοσιογράφους. Εστίαζε πάντα στο άθλημα. Κανένα παράπονο για διαιτησία, κανένα προσβλητικό σχόλιο για αντίπαλο. Υποστήριζε το αυτονόητο: Ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα ένα παιχνίδι που περιέχει και τη νίκη και την ήττα. Παράλληλα έβαζε πάνω από οποιαδήποτε καριέρα ό,τι πιο ιερό: Την οικογένειά του. Α, και λατρεύει τις φωτογραφίες όσο εγώ.

Αυτόν τον άνθρωπο είμαι τυχερός που τον γνώρισα από κοντά. Για χάρη του έχω βάλει το iPhone να με ειδοποιεί στα γκολ των αγώνων της Βαλένθια. Και ας με λένε γραφικό στη δουλειά. Είπαμε: Αγαπημένος προπονητής. Και μια αγάπη περιέχει (γραφικές) υπερβολές.

Ντούντα (και παύλα) ο Γιάννης Φιλέρης

Σκληρός, απαιτητικός, αλλά και ταυτόχρονα γεννημένος για να αντέχει σε φουρτούνες με μεγάλα καράβια. Προπονητής από τα μέσα της δεκαετίας του 70, από τα χέρια του έχουν περάσει οι κορυφαίοι μπασκετμπολίστες της Ευρώπης. Κυρίως, εκείνοι της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας αλλά και της Ελλάδας.

Φωνακλάς, δεν δίστασε να τα βάζει με τις βεντέτες, έτοιμος να "πεθάνει" για την έννοια της ομάδας. Κέρδισε σχεδόν όλους τους τίτλους που μπορεί να ονειρευτεί ένας προπονητής μπάσκετ στην στην καριέρα του. Όταν ήταν στην ομάδα, οι περισσότεροι "στέναζαν" από τις αγριοφωνάρες του, αλλά όταν αποχωρούσε σχεδόν άπαντες τον αναπολούσαν.

Είναι ο μοναδικός κόουτς στην Ευρώπη, που παραμένει ενεργός σε υψηλό επίπεδο για τέσσερις δεκαετίες. Το περσινό θαύμα που υπέγραψε με τον Ολυμπιακό στην Κωνσταντινούπολη, ενδεχομένως να είναι το αριστούργημα μιας ζωής στο γήπεδο, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι σκαρώνει το πανούργο μυαλό.

Αλίμονο αν βρεθείτε απέναντί του την ώρα που παίρνει ανάποδες. Αλλά και ευτυχία αν βγείτε μαζί του ένα βράδυ, γιατί θα ανακαλύψετε ένα τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Πιο προσιτό, πιο ανθρώπινο, πιο ευαίσθητο. Είναι ένας πραγματικός μαέστρος του μπάσκετ. Είναι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς...

Σέρχιο Μαρκαριάν ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά είπαμε πως δεν γράφουμε για τον καλύτερο προπονητή (οι αριθμοί τα λένε όλα), αλλά για τον αγαπημένο μας. Μπορεί ο Σέρχιο Μαρκαριάν να μην είναι κάποιο τεράστιο όνομα στην παγκόσμια προπονητική σκηνή, αλλά για μένα έχει αποδείξει την αξία του, τουλάχιστον όσον αφορά στη διπλή παρουσία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Είναι τυχαίο ότι τη σεζόν 2001-02 έφτασε τους "πράσινους" μέχρι τα προημιτελικά του Champions League, όπου αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα, βγάζοντας το... λάδι των Καταλανών; Είναι τυχαίο ότι την αμέσως επόμενη χρονιά, όταν η διοίκηση του Παναθηναϊκού ("σοφά" σκεπτόμενη) είχε ήδη συμφωνήσει με τον Φερνάντο Σάντος και ο Πορτογάλος τελικά απολύθηκε, επέστρεψε για να αναστήσει το "τριφύλλι" και να το οδηγήσει σε μία ακόμα προημιτελική φάση, του Κυπέλλου UEFA αυτή τη φορά, όπου έχασε στην παράταση το εισιτήριο για τους "4" από τη μετέπειτα νικήτρια Πόρτο; Σαφώς και όχι!

Ακόμα και στον Ιωνικό όταν ήταν, τη σεζόν 1998-99, κατάφερε να καταλάβει την 5η θέση στο πρωτάθλημα και να τον βγάλει στην Ευρώπη. Εντάξει, μπορεί να ήταν (και να είναι ακόμα ίσως) ολίγον γραφικός, με εκείνα τα "τι μ@λ@κ@ είναι" προς τον Μιχάλη Κωνσταντίνου για το πέναλτι στον Στέλιο Βενετίδη στο ντέρμπι "αιωνίων" του 2002, αλλά αυτά ακριβώς είναι που τον έκαναν ιδιαίτερα λατρευτό σε μένα.

Ντούσαν Μπά(γ)εβιτς των 90s ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είναι κοινό μυστικό (βασικά καθόλου μυστικό, αλλά λέμε τώρα) ότι η ομάδα που έχει παίξει την καλύτερη μπάλα τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα είναι η ΑΕΚ των τριών πρωταθλημάτων στις αρχές των 90s. Αυτό που φαίνεται ως η πρώτη φορά που απαντάω οπαδικά είναι μάλλον οφθαλμαπάτη, αφού ήδη κάθε 'σωστός' ΑΕΚτζής θα είναι λάβρος απέναντί μου γιατί ο Ντούσαν είναι προδότης κλπ κλπ. (Το πόσο μαρτύρησε ο Ντούσαν για το λάθος(;) να πάει στον Ολυμπιακό τερματίστηκε στο πολύ 'αντρίκειο' ξύλο που έφαγε στην Καλλιθέα μετά το φιλικό το καλοκαίρι του '10, οπότε δεν συνεχίζω επ' αυτής της αηδίας).

Η μόνη (φυσιολογική θαρρώ) στεναχώρια που μου προκάλεσε είναι τα πρωταθλήματα και η ανάσταση που χάρισε στον Ολυμπιακό στο δεύτερο μισό των 90s, αλλά αυτή δεν ήταν παρά άλλη μια απόδειξη της κλάσης του και της πλακίτσας που θα έκανε εντός των τειχών ακόμη κι αν αναλάμβανε την SKODA Ξάνθη, εκείνη την περίοδο. Τέλος πάντων.

Τον... Στέφανο Τριαντάφυλλο (;) ο Γρηγόρης Μπάτης

Δεν θα δώσω κάποια συνηθισμένη απάντηση, γιατί πολύ απλά γράφουμε για τον αγαπημένο μας και όχι τον καλύτερό προπονητή. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα κατακτήσει τον κόσμο ή αν τ' όνομά του θα γίνει σύνθημα στα χείλη χιλιάδων φιλάθλων, όμως σίγουρα έχεις τις προδιαγραφές για να τα καταφέρει. Είναι νέος, ταλαντούχος, διψασμένος για επιτυχίες και παθιασμένος μ' αυτό που κάνει.

Η φιγούρα του μας γυρίζει μερικά χρόνια πίσω και το παλιομοδίτικο στυλ του μας φέρνει στο νου στιγμές του παρελθόντος. Αν ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πήγαινε από κολέγιο σε κολέγιο τουλάχιστον 20 ώρες το 24ωρο. Το μπάσκετ άλλωστε είναι η ζωή του. Κάθε του ανάσα μυρίζει παρκέ και κάθε του ατάκα θυμίζει ασίστ και το αίμα του είναι πορτοκαλί.

Όταν το παρακολούθησα παιχνίδια της ομάδας του, πραγματικά με κέρδισε αυτός ο κόουτς. Αυθόρμητος, ενωτικός και παρορμητικός. Μια βόλτα στο κλειστό του Ρουφ βραδάκι Πέμπτης, θα σε κάνει και σένα θαυμαστή του. Να το ακούς να γκαρίζει "κόκκινοοοο" (το σύστημα που θα παίξει η ομάδα) ή να ξεστομίζει αθυροστομίες και στα καπάκια να επικαλείται τον Θεό! Μόνο αυτός...

Γι' αυτό σας λέω με τίποτα δεν θα άλλαζα το φάγωμα των νυχιών του Στέφανου Τριαντάφυλλου και ομολογώ πως κάθε Πέμπτη βράδυ ξεροσταλιάζομαι στο Facebook για να δω το "W" που μου αγαλιάζει την ψυχή. Ευλογία για το Κουκάκι, ελπίδα για το ελληνικό μπάσκετ!

Ντούσαν Μπάγεβιτς ο Μάνος Μίχαλος

Όπως φαίνεται, με βάση τη διατύπωση του τίτλου, είναι σαν να λέω "Ντούσαν Μπάγεβιτς θα ήθελε να είναι ο Μάνος Μίχαλος" και η αλήθεια είναι ότι από τις καριέρες που έχω ζηλέψει, τόσο για την επιτυχία, τους τίτλους, τα χρήματα και την ωραία μπάλα που προσέφερε ο Σέρβος με τις ομάδες του στο ελληνικό κοινό, όσο και για την τόσο γεμάτη σε δυνατές ιστορίες.

Καλές, σκληρές, τρομερού πάθους και λατρείας, τρομερού μίσους και αντιπαλότητας. Δεν θα αναλύσω εδώ, το αν ο Μπάγεβιτς πρόδωσε την ΑΕΚ, αν ο Σωκράτης Κόκκαλης "έφαγε" τον προπονητή με τον οποίο ανέστησαν μαζί τον Ολυμπιακό, το αν ο Παναθηναϊκός θα είχε αλλάξει τη σύγχρονη πορεία του στην περίπτωση που τελικά τον είχε πείσει να κοουτσάρει κι αυτόν (τη μοναδική μεγάλη ομάδα που δεν ανέλαβε), αλλά θα σταθώ στο περπάτημα με το κεφάλι κάτω, που δεν ήταν δείγμα αδυναμίας, αλλά μεθοδικότητας.

Ο Μπάγεβιτς έχει αποτελέσει ένα από τους σημαντικότερους λόγους, που το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε καλές στιγμές, μεγάλες στιγμές, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Η διαφορετική νοοτροπία του, η φιλοσοφία των προπόνησεών του, η σχέση του με τους μεγάλους παίκτες, η σχέση του με τους φιλάθλους, το ποδόσφαιρο των ομάδων του, είναι όλα στοιχεία παρόμοια με αυτά που συναντάς συνήθως στη δυτική Ευρώπη και το ποδόσφαιρό της και όχι στα μέρη μας ή σε πιο ανατολικά μπλοκ.

Δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά, δεν κατάφερα να έχω έστω μια μικρή συνομιλία (ούτε καν συνέντευξη) μαζί του. Δυστυχώς δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτήν την (επαγγελματική) ζωή...

Ζέλικο Ομπράντοβιτς η Αντωνία Μαραγούσια

Είναι κατά πολλούς ο κορυφαίος Ευρωπαίος προπονητής στο μπάσκετ. Και για την υπογράφουσα ισχύει το ίδιο. Ο αριθμός των τίτλων του το μαρτυρά άλλωστε. Με τον Παναθηναϊκό δημιούργησε μία αυτοκρατορία στο ελληνικό μπάσκετ και είχα την τύχη σε μεγάλο βαθμό να την ζήσω από κοντά. Καταλάβετε φυσικά για ποιον μιλάμε... Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι για μένα ο αγαπημένος μου προπονητής. Όχι γιατί είχα ποτέ φιλικές σχέσεις μαζί του, ούτε γιατί είπαμε ποτέ κάτι πέρα από μπάσκετ, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι τον θαυμάζα και τον θαυμάζω απεριόριστα.

Αυτός ο θαυμασμός με έκανε πάντα να τον παρατηρώ, να "διαβάζω" τις αντιδράσεις του, να τον κοιτάζω απευθείας στα μάτια. Πανέξυπνος, ατακαδόρος, ευγενέστατος αλλά και απότομος πολλές φορές, απαιτητικός και πολύ νευρικός. Όταν τα έπαιρνε στο... κρανίο, ήξερες ότι άλλαζε χρώμα. Γινόταν μπλε, ούτε καν κόκκινος! Ήξερε όμως να παίρνει αυτό που θέλει και γι' αυτό το λόγο, είναι τόσο πετυχημένος. Τα 8 του ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με 4 διαφορετικές ομάδες τα λένε όλα με τόσο μεγάλο στόμφο...

Ζοζέ Μουρίνιο ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Από τις λίγες φορές που δεν χρειάζεται καν να σκεφτώ πριν απαντήσω. Ίσως να μη χρειαζόταν να ολοκληρωθεί η ερώτηση καθώς με το "Ποιος είναι ο αγαπημένος σας..." σταματάς την αρχισυντακτική ομάδα, τους απαντάς Ζοζέ Μουρίνιο και τουςεπιπλήττεις για το γεγονός ότι με το τελευταίο τους ερώτημα "κλέβουμε εκκλησία". Είναι ο άνθρωπος που έχει κάνει κτήμα του τη λέξη "special one" καθώς είναι ένας και μοναδικός. Δεν αντιγράφεται, δεν συγκρίνεται, δεν σταματιέται.

Πετυχημένος όπου και αν δούλεψε, παίκτες και οπαδοί ομάδων τις οποίες υπηρέτησε πίνουν νερό στο όνομά του, ορισμός του τεχνικού με προσωπικότητα και χαρακτήρα, εργατικός και τελειομανής σε εκνευριστικό βαθμό, άριστος ψυχολόγος, μάστερ του επικοινωνιακού παιχνιδιού. Αυτό μάλιστα το τελευταίο είναι που τρελαίνει τους αντιπάλους του και για αυτό τον έχω πολυ ψηλά στην εκτίμησή μου. Είναι ο καλύτερος καιεπιδιώκει να το φανερώνει ΟΤΑΝ θέλει, δεν φοβάται να τσαλακωθεί, να κοντραριστεί με τους πάντες και τα πάντα για να αποδείξει πως έχει δίκιο, για να προστατέυει τους παίκτες, τις ομάδες του, τα δημιουργήματά του.

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να μη με συγκινεί έναςπροπονητής ο οποίος έχει μοιράσει εκατοντάδες απίστευτες ατάκες "φτιάχνοντας" τους δημοσιογράφους όλου του κόσμου και ο οποίος έχει πάει το σύγχρονο ποδόσφαιρο σε άλλο επίπεδο. Χαίρομαι που τον έχω προλάβει από το ξεκίνημα της καριέρας του αλλά ακόμα περισσότερο χαίρομαι που θα τον βλέπουμε στους πάγκους για άλλα 20 περίπου χρόνια. Και όπως έχωφωνάξει αρκετές φορέςσε αυτά τα τιμημένα γραφεία του Sport24.gr... "Μου-ρι-νι-ά-ρα"!

Loco Bielsa έλα στην ομάδα του Ηλία Ευταξία

Όχι ο καλύτερος, αλλά ο αγαπημένος μου προπονητής. Αυτός, που αν είχα ομάδα (τρομάρα μου) θα του έδινα τα κλειδιά του μαγαζιού, για να κάθομαι στη σουίτα, με ένα πολύ καλό ουίσκι, να τη βλέπω να παίζει ποδόσφαιρο. Θεωρούμε δεδομένο πως θα έπαιρνα έναν από τους καλύτερους. Αλλά δεν μπορώ να διαλέξω μόνο με αυτό το κριτήριο τον ισόβιο προπονητή της αρμάδας μου.

Εξασφαλίζω τίτλους με Μουρίνιο, αλλά στις συναντήσεις μας είναι δεδομένο πως θα τσακωνόμασταν. Η ομάδα του έπαιξε το απόλυτο ποδόσφαιρο, αλλά ο Γουαρδιόλα είναι πολύ ήρεμος για να ζήσουμε μία ποδοσφαιρική ζωή μαζί. Ο Φέργκιουσον, ο καλύτερος εν ενεργεία μάνατζερ, είναι κάποιας ηλικίας και θα είναι εμφανές το χάσμα -πολλών-γενεών, στις καθημερινές μας συνομιλίες. Μπορώ να το συνεχίσω για πολλές αράδες ακόμα, με αρκετούς καλούς προπονητές, αλλά είναι ανούσιο. Από όσους σκέφτηκα, κανένας δεν είχε αυτό "το κάτι", για να του δώσω την ομάδα μου. Κανένας με τον οποίο θα ήθελα να είχα καθημερινή επαφή και συζήτηση, εκτός τον Μαρσέλο Μπιέλσα. Κι εξηγούμαι. Απλά, γρήγορα και όμορφα:

1. Όποιος είδε την Μπιλμπάο και δεν τον αποθέωσε έχει πρόβλημα σοβαρό και χρειάζεται οφθαλμίατρο. 2. Είναι συλλέκτης ποδοσφαιρικών βίντεο (λέγεται πως έχει τη μεγαλύτερη συλλογή) και οι φήμες ψιθυρίζουν πως αναλύει ακόμα τα βιντεάκια στο youtube. 3. Είναι πιστός του επιθετικού ποδοσφαίρου με το σύστημα σήμα κατατεθέν αν είναι το 3-3-1-3 (!!!). 4. Ξέρει να "πωρώνει" τους παίκτες του. 5. Είναι Αργεντίνος και θα βλέπουμε παρέα τα παιχνίδια της Εθνικής (από την σουίτα που θα λέγαμε πιο πάνω). 6. Έχει τιμήσει τα χρώματα της Αργεντινής.7. Είναι ΤΡΕΛΟΣ. Όχι, ένας απλός ΤΡΕΛΟΣ, αλλά Τ-Ρ-Ε-Λ-Ο-Σ!

Όνειρο η συνεργασία μας. Όαση η ομάδα που θα φτιάχναμε.