Ποιος είναι ο αρχηγός των αρχηγών;

Από τον Φραντσέσκο Τότι στον Παναγιώτη Γιαννάκη κι από τον Πάολο Μαλντίνι στον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Οι απόψεις πολλές και διαφορετικές. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;

Παναγιώτη Γιαννάκη ο Γιάννης Φιλέρης

Αρχηγός; Δηλαδή ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο αθλητή στην Ελλάδα, που να έχει συνδέσει το όνομά του με αυτή την ιδιότητα, παίζοντας 351 φορές στην Εθνική Ομάδα και 20 ολόκληρα χρόνα. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον παίκτη να δέχεται κατακέφαλα τον βαρύ αγκώνα του Βλάντιμιρ Τκατσένκο και αμέσως μετά να σηκώνεται έτοιμος να συνεχίσει.

Δεν γνώρισα άλλον αθλητή τέτοιου βεληνεκούς, που πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος από την προπόνηση, με αποτέλεσμα κανείς από τους νέους να μην έχει διάθεση για λούφα. Δεν είδα άλλον μπασκετμπολίστα (και εν συνεχεία προπονητή) να έχει τόση πόρωση με το μπάσκετ, μιλώντας γι αυτό 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν στο Τορόντο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η ομοσπονδία, οι συμπαίκτες του και ο τότε προπονητής Μάκης Δενδρινός του ευχήθηκαν χρόνια πολλά, με τον ίδιο να σβήνει 300 κεράκια, όσες και οι συμμετοχές του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου, που δεν βρέθηκα στην Ατλάντα το 1996, δυο χρόνια αργότερα, στο κύκνειο άσμα του μεγάλου αρχηγού, όπου οι περισσότεροι ανατρίχιασαν και δάκρυσαν στο οριστικό αντίο, λίγο μετά τη λήξη του αγώνα Ελλάδας-Βραζιλίας για την 5η θέση...

Φραντσέσκο Τότι ο Παντελής Διαμαντόπουλος

Φραντσέσκο Τότι, χωρίς την παραμικρή ανάλυση και κανένα επιχείρημα. Ό,τι κι αν γραφτεί, δεν φτάνει το μεγαλείο του. Στη λέξη Αρχηγός είναι η φωτογραφία του και προς τιμήν τους το έχουν παραδεχτεί παικταράδες και παικταράδες, όπως ο Ζιντάν, ο Ντελ Πιέρο, ο Ζανέτι και άλλοι.

Πάολο Μαλντίνι ο Γιάννης Γεωργόπουλος

C` e solo un capitano" (υπάρχει μόνο ένας αρχηγός) τραγουδούσαν, απευθυνόμενοι στον σπουδαίο Φράνκο Μπαρέζι, ο οποίος το 1997 παραχώρησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Πάολο Μαλντίνι οι οπαδοί των «ροσονέρι». Που να ήξεραν πως ο διάδοχος του θα εξελισσόταν σε μία larger than life ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός της Μίλαν, ούτε προσωπολάτρης για να αντιληφθείς το μεγαλείο του 44χρονου σήμερα Μαλντίνι.

Ηγετική φυσιογνωμία, θαρρείς πως γεννήθηκε με ένα περιβραχιόνιο κολλημένο στο μπράτσο. Το προσωνύμιο του «Il Capitano» τα λέει όλα. Ένας «δαντελένιος» σέντερ μπακ, με υψηλό ποδοσφαιρικό iq και αγγελικό πρόσωπο κατάφερε να κερδίσει συμπαίκτες, αντιπάλους, προπονητές αλλά και τους φίλους του ποδοσφαίρου χάρη στην παροιμιώδη ψυχραιμία του, την γαλήνη που τον διέκρινε και την αρμονία των κινήσεων του.

Ο “Di Milan” (αναγραμματισμός του Maldini) τα κέρδισε όλα, ενώ καταξιώθηκε ως έναw από τους κορυφαίους αμυντικούς όλων των εποχών. Έπαιξε ποδόσφαιρο μέχρι τα 41 του «απολαμβάνοντας την μπάλα όπως ένα μικρό παιδί», όπως έγραψε και η Equipe.

Στη συνείδηση μου θα είναι πάντα ένας sir του ποδοσφαίρου, ένας αριστοκράτης της μπάλας, ο αρχηγός που θα ήθελες να σε εμπνεύσει ακόμη και στη σχολική ομάδα σου. Το γεγονός πως αποσύρθηκε όντας κορυφαίος, αποφεύγοντας να φθαρεί ως προπονητής σκεπτόμενος την υστεροφημία του ενισχύουν τον «θρύλο» του. Στα λεξικά δίπλα στο λήμμα αρχηγός θα πρέπει να αναγράφεται το όνομα του ανθρώπου που αφιέρωσε όλη τη ζωή του σε μία ομάδα. Ο ορισμός του HΓΕΤΗ!

Magic Johnson ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Η πρώτη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό ως αντίδραση στη λέξη "αρχηγός" είναι Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο εμβληματικός ηγέτης οποιασδήποτε ομάδας κι αν αγωνίστηκε. Από τον Ιωνικό Νικαίας όταν από τα 16 του ήταν ο σούπερ-σταρ της ομάδας, ως την Εθνική Ελλάδος. Όταν το σκέφτεσαι, όμως, λίγο παραπάνω σου έρχονται κι άλλα πρόσωπα. Ο Μπάνε Πρέλιεβιτς που έπαιρνε πάντα το τελευταίο σουτ στον ΠΑΟΚ, ο Πέρο Κάμερον της Νέας Ζηλανδίας να χορεύει ως κεντρικός πρωταγωνιστής την παραδοσιακή "χάκα" πριν τους αγώνες των "Tall- Blacks" και πάνω από όλα ο Magic Johnson.

Μπορεί στους μεγάλους Lakers ο "captain" (λόγω παλαιότητας) να ήταν για κάποια χρόνια ο Kareem Abdul Jabbar, αλλά ο φυσικής ηγέτης της ομάδας ήταν ο Magic. Από τη ρούκι κιόλας χρονιά του, δηλαδή, όταν οι Lakers αναγκάστηκαν να παίξουν χωρίς τον Jabbar στον τελευταίο τελικό με τους Sixers. Πριν ταξιδέψουν για τη Philadelphia ο Johnson κάθισε στη θέση του Kareem στο αεροπλάνο και τους είπε: "don't fear, E.J is here". Ξεκίνησε στη θέση του σέντερ και τέλειωσε το ματς με 42 πόντους, 15 ριμπάουντ και 7 ασίστ.

Ο Magic υπήρξε ένας φωτογενής άνθρωπος, ένας αληθινός αρχηγός που έδινε το παράδειγμα με τον τρόπο που έπαιζε, τη συγκέντρωση και την αποφασιστικότητα του. Ενίοτε και με το λαμπερό του χαμόγελο αυτό που ταίριαζε τόσο πολύ στο Hollywood. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ήταν ο captain της καλύτερης ομάδας που γεννήθηκε ποτέ, της αυθεντικής "Dream Team", αλλά και ότι συνέχισε και μετά το τέλος της καριέρας του να αποτελεί τον ηγέτη του κινήματος που πολέμησε την προκατάληψη κατά του AIDS. Είναι η απόδειξη ότι αρχηγός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

Roy Keane ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θα ήθελα να μιλήσω για τον Bryan Robson, τον πρώτο captain της Manchester United που είδα να παίζει μπάλα το 1990, όταν ένας φίλος του πατέρα μου με έντυνε με μπλούζες και κασκόλ United πολύ πριν ασχοληθώ καν με τον Παναθηναϊκό. Αλλά ο Robson είναι ανάμνηση ενώ ο τεράστιος Roy Keane είναι βίωμα.

Ένας ποδοσφαιριστής που άργησα πολύ να συμπαθήσω μιας και τον θεωρούσα πολύ κωλοπαιδαρά και στραβωμένο για να ηγείται. Τον θεωρούσα κατώτερο των περιστάσεων αλλά εκεί έγκειται η μαγκιά του. Στο ότι ενώ δεν ήταν ποτέ η φιγούρα που ξεχώριζε, η βεντέτα που θα τράβαγε τα φώτα, ο παίκτης που θα έκανε - στα μάτια του κόσμου τουλάχιστον - την διαφορά, κατάφερε να έχει τον σεβασμό τόσων και τόσων αστέρων που παρέλασαν δίπλα του.

Μην ξεχνάς ότι παρέλαβε το περιβραχιόνιο to 1997 από τον Eric Cantona. Και έπρεπε να καλύψει το τεράστιο κενό που άφηνε πίσω του ο Γάλλος στην τελευταία του ποδοσφαιρική χρονιά. Αλλά ο Ιρλανδός απεδείχθη ικανότερος όλων. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόταν τα νάζια του Beckham, την έπαρση των Yorke και Van Nistelrooy αλλά και το attitude των πρώτων χρόνων του Cristiano Ronaldo, ήταν μαεστρικός.

Τα περιστατικά με τον coach του στο Παγκόσμιο του 2002 αλλά και με τον Alf-Inge Håland λίγες εβδομάδες αργότερα, έδειχναν το οξύθυμο του χαρακτήρα του. Αλλά με το περιβραχιόνιο της United στο χέρι, ο Keane ήταν κάτι περισσότερο από κύριος. Ήταν αρχηγός.

Ερίκ Καντονά ο Παναγιώτης Χαραλάμπους

Για τον συγκεκριμένο "αρχηγό" θα μπορούσε να γράψει κανείς πολλά πράγματα. Μεγάλος ηγέτης (ακόμα και με τον κακό του χαρακτήρα) και συνέβαλε τα μέγιστα στην αναγέννηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μπορεί να αγωνίστηκε στην Γαλλία με Οσέρ, Μαρτίγκ, Μαρσέιγ, Μπορντό, Μονπελιέ και Νιμ, αλλά στην Αγγλία αναγεννήθηκε και ο ίδιος τόσο με την Λιντς, όσο και με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δείχνοντας τον καλό του εαυτό. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως έχει τον χαρακτηρισμό "Βασιλιάς Έρικ" από τους οπαδούς της Μάντσεστερ που τον ανέδειξαν τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που έχει παίξει για την ομάδα τους, μέσω του επίσημου περιοδικού του συλλόγου.

Και οι τίτλοι του τα λένε όλα: Δύο πρωταθλήματα Γαλλία με την Μαρσέιγ (1989, 1991), ένα Κύπελλο Γαλλία με την Μονπελιέ (1990), πρωτάθλημα με την Λιντς (1992, δεύτερη κατηγορία), Τέσσερα κομιούνιτι σιλντ με Λιντς Γιουνάιτεντ (1992) και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1993, 1994, 1996), τέσσερα πρωταθλήματα Αγγλία με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1993, 1994, 1996, 1997) και δύο Κύπελλα Αγγλία πάλι με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1994, 1996).

Στέφαν Έφενμπεργκ ο Μάνος Χωριανόπουλος

Φίλος της Μπάγερν και των Γερμανών δεν ήμουν ποτέ, αλλά αν ήμουν αθλητής σε ομαδικό σπορ θα ήθελα να έχω για αρχηγό τον Στέφαν Έφενμπεργκ. Η αλήθεια είναι ότι με αυτή τη φάτσα κα αυτό το πάθος θα τον ακολουθούσα και σε κάποια εκστρατεία ή για να λιώσουμε το δαχτυλίδι της δύναμης στο βουνό της κολάσεως.

Γιατί τον Έφενμπεργκ; Γιατί υπήρξε αρχηγός στο τρελοκομείο που λέγεται Μπάγερν. Δεύτερον, γιατί υπήρξε αρχηγός στο τρελοκομείο που λέγεται Μπάγερν, την ίδια εποχή που έπαιζε σε αυτή ο Όλιβερ Καν.

Τρίτον, γιατί στον τελικό του Champions League με τη Βαλένθια το 2001 με το σκορ 0-1, ο Σολ αστοχεί σε πέναλτι. Όταν η Μπάγερν κερδίζει δεύτερο πέναλτι, ένας μπορεί να αναλάβει να το χτυπήσει. Ο αρχηγός το εκτελεί, το βάζει και στο πρόσωπό του διαβάζεις ότι δεν θα χάσει εκείνο το βράδυ.

Ο «τίγρης» Έφενμπεργκ, μπορεί να μην ήταν πάντα ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, ούτε το καλύτερο παιδί, αλλά με περιβραχιόνιο ή χωρίς, ήταν το αφεντικό. Το ήξερε ο ίδιος, το ήξεραν οι συμπαίκτες του, το μάθαιναν και οι αντίπαλοι, με το καλό ή με το κακό (αν χρειαζόταν).

Ζινεντίν Ζιντάν ο Δημήτρης Κεφαλάς

Ποιος δεν θα ζήλευε τον Ζινεντίν Ζιντάν; Έπαιξε σε δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, τη Γιουβέντους και την Ρεάλ Μαδρίτης, υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της Εθνικής Γαλλίας για δέκα και πλέον χρόνια και κατέκτησε σχεδόν τα πάντα στην καριέρα του: Moυντιάλ, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, Τσάμπιονς Λιγκ, Πρωταθλήματα. Γιος Αλγερινών μεταναστών στη Μασσαλία, σημάδεψε με την παρουσία του μια ολόκληρη γενιά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου φθάνοντας στην κορυφή, στην οποία διατηρήθηκε για πολλά χρόνια. Τις σεζόν 1998, 2000 και 2003 αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη, το 1998 κέρδισε την "Χρυσή Μπάλα" ενώ το 2004 ψηφίστηκε ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών. Έβαλε τέλος στην καριέρα του στο Μουντιάλ 2006 με μια κουτουλιά στον Ματεράτσι!

Ricky Ponting ο Ηλίας Αναστασιάδης

O αρχηγός της εθνικής Αυστραλίας στο κρίκετ από το 2002 μέχρι το 2011. Ένας από τους καλύτερους batsmen όλων των εποχών, ο εφιάλτης κάθε Άγγλου, Ινδού, Πακιστανού, Νοτιαφρικάνου bowler και μακράν η πιο κινηματογραφική φιγούρα του σύγχρονου κρίκετ.

Η εποχή της παντοδυναμίας των Αυστραλών καθ' όλη τη διάρκεια των 00s είναι συνυφασμένη με τα όργια του Ponting που συνήθως ξεκινούσε ως opening batsman, αλλά και με την ασταμάτητη κριτική για τις αρχηγικές του ικανότητες. Η συνηθισμένη σπέκουλα ήταν ότι ο πρώην έκλυτος Ponting παραήταν εγωκεντρικός και ψωνισμένος για να ασχοληθεί με το να εμπνεύσει την υπόλοιπη ομάδα, αλλά τόσο τα αποτελέσματα όσο και οι πιτσιρικάδες των 'εθνικών' του δηλώνουν εδώ και χρόνια το αντίθετο. Ο ίδιος δηλώνει πως ο γάμος του το 2002 τον έβαλε στον ίσιο δρόμο.

Ο 'χωρίς καθόλου φαντασία στο στήσιμο της ομάδας' Ponting που κατηγορούσαν συνήθως οι γραφικοί (αλλά αγαπημένοι) Άγγλοι δημοσιογράφοι είναι αυτός που τους έκλεινε το σπίτι σε κάθε τεστ, κάθε ODI, κάθε ευκαιρία. Ο Χατζηιωάννου θυμάται ακόμα πώς είχε πανηγυρίσει σύσσωμο το αγγλικό έθνος τη νίκη επί των Αυστραλών και την κατάκτηση του The Ashes το 2005 (μετά από 18 χρόνια ξηρασίας). Οι Άγγλοι είχαν νικήσει τον Ponting, όχι την Αυστραλία. Κι αυτό θα τον έκανε ακόμα μεγαλύτερο (αρχηγό).

Ράιαν Γκιγκς ο Βαγγέλης Κατσαΐτης

Με το συγκεκριμένο ερώτημα δεν γίνεται να δώσεις μια απάντηση και να πεις "ναι αυτός, κανένας άλλος". Δεν γίνεται.... Δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω τον "Eric the King" Καντονά, τον "Ρωμαίο Αυτοκράτορα" Τότι, τον "Μεγαλέξανδρο" της Ιταλίας Ντελ Πιέρο, τους Βαυαρούς Έφενμπεργκ και Καν και άλλους τόσους, ας όψονται οι 200 λέξεις...

Τέλος πάντων, θα μπορούσα να πω ότι στο άκουσμα της ερώτησης ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό, είναι ο ένας και μοναδικός Ράιν Γκιγκς. Ο αφοσιωμένος αρχηγός σε μια ομάδα και μόνο. Η αλήθεια είναι ότι... αρχηγός από αρχηγός διαφέρει. Υπάρχουν όπως είπα και παραπάνω αρκετές δυνατές παρουσίες με το περιβραχιόνιο στο χέρι, αλλά λίγοι είναι αυτοί που η πορεία τους και μόνο δεν σου επιτρέπουν να τους βάλεις στον ίδιο παρανομαστή με όλους. Αυτοί είναι οι παίκτες που αφιέρωσαν όλη τους την καριέρα σε έναν σύλλογο.

Ένας από αυτούς είναι και ο 40χρονος Ράιαν που υπηρετεί την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1987... 26 ολόκληρα χρόνια και ακόμη είναι αναντικατάστατος! Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, ορισμένες φορές χρειάζεται να αφήσεις τα έργα να μιλήσουν από μόνα τους: 12 πρωταθλήματα Αγγλίας, 4 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 8 Κομιούνιτι, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Ουέφα Σούπερ Καπ, 1 Ιντερκοντινένταλ και ένα Παγκόσμιο συλλόγων.

Πάολο Μαλντίνι ο Γιώργος Χριστοφόρου

Ζητώ συγγνώμη από τους Ζαγοράκη, Ντούνγκα, Ντελ Πιέρο, Άλαν Σίρερ και κανα δυο ακόμα, αφού θα διαλέξω τον έναν και μοναδικό Πάολο Μαλντίνι. Μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που μέχρι τα 41 του χρόνια κατάφερνε και ήταν σημαντικός για την Μίλαν. Μιλάμε για έναν παίκτη που μπόρεσε και προσαρμόστηκε στο στυλ ποδοσφαίρου τριών δεκαετιών (1980, 1990, 2000) παίζοντας πάντα στο υψηλότερο επίπεδο.

Στην καριέρα του κέρδισε τα πάντα κι αν δεν αποσυρόταν από την Εθνική Ιταλίας το 2002 θα μπορούσε να είναι μέλος της ομάδας που πήρε το Μουντιάλ το 2006. Εντυπωσιακό είναι επίσης το γεγονός πως δεν υπήρξε ποτέ "βρώμικος" ποδοσφαιριστής, αφού σε 1000 επίσημους αγώνες με την Μίλαν πήρε μόλις μία κόκκινη κάρτα και αυτή σε φιλικό αγώνα!

Το πιο σημαντικό απ όλα, όμως, για μένα είναι πως αρνήθηκε να γίνει προπονητής. Δεν θέλησε να τσαλακώσει την εικόνα του δοκιμάζοντας κάτι που οι περισσότεροι "μεγάλοι" ποδοσφαιριστές κάνουν όταν σταματήσουν, με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών να αποτυγχάνει παταγωδώς.

* Όταν ο Μαλντίνι έφτασε στα 40 του χρόνια, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Μπερλουσκόνι (ιδιοκτήτη): "Πότε θα σταματήσει ο Μαλντίνι από την Μίλαν"; Ο Σίλβιο τους απάντησε: "Και ποιος είμαι εγώ που θα του πω πότε να σταματήσει";

Κάρλες Πουγιόλ ο Θοδωρής Κουνάδης

Παίζεις στο σπίτι του "εχθρού" στο κορυφαίο ντέρμπι του πλανήτη. Τα νεύρα τεντωμένα. Σου πετάνε αναπτήρα από την κερκίδα και σπεύδεις να τον δώσεις στον διαιτητή. Μόνο ένας Αρχηγός θα σε σταματήσει, θα πάρει τον αναπτήρα και θα τον πετάξει. Και θα σου φωνάξει να πάρεις τη θέση σου στο κόρνερ.

Βάζεις το 5ο γκολ σε μια αδύναμη ομάδα. Πανηγυρίζεις χορεύοντας με συμπαίκτη σου μπροστά στο κοινό της, απολαμβάνοντας το "κατόρθωμα". Μόνο ένας Αρχηγός θα τρέξει να σας σταματήσει και να σας τα χώσει για τα καραγκιοζιλίκια.

Δίνεις μάχη για τη ζωή σου και βγαίνεις νικητής. Και συμμετέχεις μάλιστα λίγο καιρό αργότερα στον τελικό του Champions League. Μόνο ένας Αρχηγός θα αρνηθεί να σηκώσει το κύπελλο στο Ναό του ποδοσφαίρου και θα σε φωνάξει για να νιώσεις εσύ αυτή τη μέγιστη χαρά ενός ποδοσφαιριστή.

Τρεις ιστορίες που μου ήρθαν γρήγορα στο μυαλό στη σκέψη για το τι πρέπει να κάνει ένας απόλυτος Αρχηγός. Τρία περιστατικά, ένα ονοματεπώνυμο: Κάρλες Πουγιόλ.

Φραντσέσκο Τότι ο Γρηγόρης Μπάτης

Θα μπορούσα να γράψω όχι 200 αλλά 2.000 λέξεις για τον μεγαλύτερο αρχηγό που έχουν δει τα μάτια μου, αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θα το κάνω για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους: 1ον Αν ξεπεράσω το όριο των λέξεων θα "κοπεί" το κείμενο και δεν θα μπορέσω να εκφραστώ και 2ον επειδή δεν χρειάζεται να πεις πολλά γι' αυτόν τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή-αρχηγό-είδωλο! Το όνομά του αρκεί... Φραντσέσκο Τότι!

Ο άρχοντας της Ρώμης, ο Καίσαρας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο πιο δημοφιλής άνθρωπος της πρωτεύουσας της Ιταλίας, ο λόγος που υποστηρίζω Ρόμα, ο λόγος που έδωσα τ' όνομα "il_capitano" στο πρώτο mail μου και το πρώτο αφιέρωμα που έκανα σε ποδοσφαιριστή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρώμη, αγάπησε την Ρόμα, εκεί έμαθε ποδόσφαιρο, εκεί καθιερώθηκε, εκεί αποθεώθηκε και εκεί θα μείνει για πάντα ως ο σπουδαιότερος και σημαντικότερος ποδοσφαιριστής που έχει φορέσει τη "τζαλορόσα" φανέλα. Το κοντέρ γράφει 24 χρόνια στην κορυφαία ομάδα της ιταλικής πρωτεύουσας, με 1 πρωτάθλημα (2000-01), 2 Κόπα Ιτάλια (2006-07, 2007-08) και 2 Σούπερ Καπ (2001, 2007).

Θα μπορούσε να κατακτήσει τους 5πλάσιους τίτλους αν έλεγε "ναι" στις δεκάδες προτάσεις που είχε από τις σπουδαιότερες ομάδες του κόσμου (Ρεάλ Μαδρίτης, Μίλαν κ.α), όμως εκείνος προτίμησε την αγαπημένη του Ρόμα. Γι' αυτό είναι ο μεγαλύτερος αρχηγός. Γιατί για τον Τότι, το πρωτάθλημα που κατέκτησε με τους "τζαλορόσι" ισοδυναμεί με 10 κούπες που θα σήκωνε με οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Γιατί κάθε φορά που αγωνίζεται με τον "λύκο" στο στήθος, ξανανιώνει, παθιάζεται, "αρρωσταίνει" και δοξάζεται. Κάτι σαν "αιώνια" ερωτευμένος με την ομάδα της "αιώνιας" πόλης...

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Αρχηγοί υπάρχουν πολλοί, CAPITANO όμως με όλα τα γράμματα κεφαλαία, μόνο ένας: η αυτού εξοχότης Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Φαν της Γιουβέντους δεν ήμουν ποτέ όμως θα πρέπει κάποιος να έχει διάθεση να εθελοτυφλεί ή να στρουθοκαμηλίζει για να μην δει πως ο "Μεγαλέξανδρος" του κάλτσιο έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που εκτοξεύουν έναν παίκτη από σούπερ σταρ σε σύμβολο.

Ήταν για μία ολόκληρη ζωή (19 χρόνια) σημαία στη Γιουβέντους, με την οποία κατέκτησε όλους τους συλλογικούς τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει (15 συνολικά), φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού για 12 χρόνια (2001-2012) ενώ κατέχει -μεταξύ πολλών άλλων- το ρεκόρ με τα περισσότερα γκολ (290) και τις περισσότερες συμμετοχές (705) στην υπεραιωνόβια ιστορία της "βέκια σινιόρα".

Οι Ιταλοί αναγνώρισαν γρήγορα το ταλέντο του και τον βάφτισαν "Πιντουρίκιο" για τα γκολ-ζωγραφιές που σημείωνε είτε με τη Γιούβε είτε με την Εθνική Ιταλίας, ενώ η προσωπικότητα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε να αντέξει το βάρος της φανέλας της "σκουάντρα ατζούρα" έχοντας μάλιστα να συναγωνιστεί στην ίδια θέση παίκτες κολοσσούς όπως ο Ρομπέρτο Μπάτζο και ο Φραντσέσκο Τότι.

Ο μύθος του Ντελ Πιέρο γιγαντώνεται από το γεγονός ότι αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία το 2006 αλλά κυρίως το ότι το ίδιο καλοκαίρι δεν εγκατέλειψε τη Γιουβέντους μετά τον υποβιβασμό της όπως έκαναν πολλοί άλλοι άσοι της, αλλά την πήρε από το χεράκι στη Serie B (πρώτος σκόρερ τη σεζόν 2006-2007) και την επανέφερε στα μεγάλα σαλόνια.

Signore ακόμα και στην τελευταία του χρονιά στη Γιουβέντους όταν ήταν πλέον φανερό πως η διοίκηση Ανιέλι δεν θα του ανανέωνε το συμβόλαιο. Δεν παρακάλεσε, δεν εκβίασε, δεν χρησιμοποίησε τον κόσμο σαν ασπίδα, ούτε του πέρασε από το μυαλό να ακούσει προτάσεις από άλλες ιταλικές ομάδες. Έφυγε με το κεφάλι ψηλά για να ζήσει την εμπειριά του εξωτερικού μέσω της Sydney FC, με τους οπαδούς της Γιούβε αλλά και των άλλων ιταλικών ομάδων να τον νοσταλγούν ήδη ξέροντας πως η Serie A θα είναι πολύ φτωχότερη χωρίς αυτόν.

Φραγκίσκο Αλβέρτη η Αντωνία Μαραγούσια

Αν και προβληματίστηκα για το αν θα έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Διαμαντίδη, κατέληξα στον πρώτο... Ήταν και ο μεγάλος ανεκπλήρωτος έρωτας στα εφηβικά μου χρόνια, οπότε καταλαβαίνετε. Θεωρώ πως ήταν, είναι και θα είναι ο απόλυτος εμβληματικός αρχηγός του Παναθηναϊκού όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο παίκτης που έγινε η αιτία να... διαλυθεί ένα τμήμα πόλο για να τον αποκτήσουν οι "πράσινοι" σε ηλικία 16 ετών.

Ο Αλβέρτης κατέκτησε 5 φορές την Ευρωλίγκα (1996, 2000, 2002, 2007, 2009), στέφθηκε 11 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, πήρε 8 Κύπελλα κι 1 διηπειρωτικό. Συνολικά 25 κούπες δηλαδή σε 19 χρόνια που φόρεσε την "πράσινη" φανέλα.

Την τίμησε και με το παραπάνω, αποθεώθηκε όσο κανείς άλλος συμπαίκτης του όλα αυτά τα χρόνια, έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ομάδας και πλέον την υπηρετεί από άλλο πόστο (τιμ μάνατζερ). Από τον Οκτώβριο του 2009 που αποσύρθηκε και τυπικά από την ενεργό δράση, άφησε τα "σκήπτρα" στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Σε μία αξέχαστη βραδιά που με βρήκε στο ΟΑΚΑ να βγάζω φωτογραφίες και να τραβάω videos, όχι από επαγγελματική υποχρέωση, αλλά γιατί ήθελα να τιμήσω κι εγώ ως φίλαθλος έναν μεγάλο παίκτη που είχα την τύχη να παρακολουθώ από κοντά, επί σειρά ετών. Για τον Διαμαντίδη επιφυλάσσομαι σε μελλοντικό θέμα...

Γκαμπριέλ Μπατιστούτα ο Βασίλης Δελής

Το καλοκαίρι του 1991 ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα φόρεσε τη φανέλα της Φιορεντίνα και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος. Ο Αργεντινος φορ από την πρώτη του σεζόν στη Φλωρεντία φρόντισε να κερδίσει τον κόσμο της ομάδας. Στην πρώτη του χρονιά πέτυχε 13 γκολ, ενώ την αμέσως επόμενη παρά τα 16 τέρματα που σημείωσε η Φιορεντίνα υποβιβάστηκε. Όλοι περίμεναν να αποχωρήσει από τον σύλλογο, όμως με το πείσμα του και παρά την προσπάθεια της διοίκησης να τον πουλήσει εκείνος πήρε την απόφαση να συνεχίσει να φοράει τη φανέλα της ομάδας. Στη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας πετυχαίνει 16 γκολ και η Φιορεντίνα επιστρέφει άμεσα στα μεγάλα σαλονια.

Αποκορύφωμα ήταν το άγαλμα που χρηματοδότησαν των βιόλα το 1996, το οποίο έχει την εξής επιγραφή: "Για τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, αδάμαστο πολεμιστή, ανυποχώρητο στο πλαίσιο της προσπάθειας και της πίστης της καρδιάς του". Εκείνος δεν το ξέχασε ποτέ ακόμα κι όταν έπειτα από δέκα χρόνια παρουσίας στον σύλλογο "μετακόμισε" στη Ρόμα, κατακτώντας το πρωτάθλημα. Πολλοί νευρίασαν, αντέδρασαν έντονα, άλλοι έβγαλαν μέχρι και μαντήλια για να τον αποχαιρετήσουν... Όσα χρόνια, πάντως και αν περάσουν όταν βλέπεις τον Μπατιστούτα στο μυαλό σου έρχεται η αγαπημένη του Φιορεντίνα.

Κάρλες "Ταρζάν" Πουγιόλ ο Ηλίας Ευταξίας

Η πρώτη μου εικόνα από αρχηγό με το Α κεφαλαίο είναι του Φράνκο Μπαρέζι, από τον οποίο περίσσεψε αρχηγιλίκι για να δώσει και στον Πάολο Μαλντίνι. Τον "Μικρό" όμως δεν τον έζησα σε όλο του το μεγαλείο και δεν θα μπορούσα να τον διαλέξω ως τον αρχηγό των αρχηγών. Αντιθέτως τον Κάρλες Πουγιόλ τον βλέπω σαν αρχηγό εδώ μία δεκαετία και δεν μπορώ να φανταστώ ιδανικότερο captain.

Φυσιογνωμικά χάνει μόνο από τον Κόναν τον βάρβαρο και αν μη τι άλλο ο αρχηγός θες να είναι μπρουτάλ και όχι λούλα. Ποδοσφαιρικά είναι ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στον κόσμο αντισταθμίζοντας το μειονέκτημα στο ύψος με πάθος και δύναμη. Στοιχεία τα οποία χρειάζεται ένας πραγματικός αρχηγός. Το μεγάλο προσόν όμως του "Ταρζάν" όπως και του κάθε αρχηγού δεν είναι οι επιδόσεις του εντός αγωνιστικού χώρου γιατί σε αυτή την περίπτωση ο Μαραντόνα της Νάπολι θα ήταν Ο Αρχηγός και μετά το τέλος της καριέρας του θα αλλάζαμε τον όρο. Επίσης είναι άδικο να συγκρίσεις Θεούς με ανθρώπους...

Αυτό που με κάνει να θέλω τον Πουγιόλ με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο είναι το ήθος του (βλέπε Κουνάδη), η αυταπάρνηση του για τον σύλλογο και όσα πρεσβεύει, και τέλος, το γεγονός πως βάζει την ομάδα του πάνω από τον εαυτό του και την καριέρα του. Γιατί ο αρχηγός πρέπει να ηγείται αλλά παράλληλα να ακολουθεί.

Ψήφισε τον δικό σου αρχηγό κάτω από το κείμενο