Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο Trae Young;

Στην Ελλάδα το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όταν μοίρασε 22 ασίστ σε έναν αγώνα στο NCAA . Στις ΗΠΑ όμως τον ξέρουν εδώ και αρκετά χρόνια. Λογικό αν σκεφτεί κάποιος ότι τον ακολουθεί η ταμπέλα του “νέου Stephen Curry”.

Ο Trae Young, περί ου ο λόγος, έχει “τρελάνει” κόσμο με τα φετινά του κατορθώματα. Οι αριθμοί του έπειτα από 15 αγώνες με το κολέγιο του Oklahoma πραγματικά προκαλούν... ζαλάδα: 29.2 πόντους, 3.8 ριμπάουντ, 10.1 ασίστ και 2 κλεψίματα (αλλά και 4.5 λάθη) με 51.5% στα δίποντα, 38.9% στα τρίποντα και 85.1% στις βολές σε 32.9 λεπτά συμμετοχής αριθμεί ο 19χρονος πόιντ γκαρντ. Το κυριότερο ωστόσο είναι ότι έχει αυτούς τους αριθμούς παίζοντας στην 9η καλύτερη ομάδα στο Κολεγιακό πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή, αφού η Oklahoma έχει ρεκόρ 13-2.

Ο Young είναι τουλάχιστον εντυπωσιακός. Το γεγονός ότι του αρέσει να πασάρει περισσότερο από ότι σουτάρει είναι αυτό που τον κάνει ακόμα πιο συμπαθητικό στα μάτια των σκάουτερ του ΝΒΑ, οπως φυσικά και τα σουτ από τα 9.5 μέτρα που του έδωσαν τον χαρακτηρισμό “νέος Stephen Curry”.

Το να κουβαλάει κάποιος όμως αυτό τον χαρακτηρισμό δεν είναι εύκολο. Και στο παρελθόν έχουν υπάρξει πολλοί γκαρντ που εντυπωσίασαν στο Κολέγιο και μετά... χάθηκαν στο ΝΒΑ. Πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Jimmer Fredette, ο οποίος την τελευταία του χρονιά στο Κολέγιο είχε 29 πόντους μέσο όρο και είχε εντυπωσιάσει με τα σουτ του από τα 10 μέτρα, αλλά όταν πήγε στο ΝΒΑ – ως επιλογή στο Νο10 του ντραφτ από τους Sacramento Kings– δεν μπορούσε να μαρκάρει κανέναν, χρειαζόταν την μπάλα στα χέρια του για να είναι αποδοτικός και σούταρε μέτρια.

Τι παίκτης λοιπόν είναι ο Young και, κυρίως, σε τι παίκτη μπορεί να εξελιχθεί; Είναι ο επόμενος Stephen Curry ή Steve Nash ή ο επόμενος Jimmer Fredette ή Trey Burke; Το Sport24.gr θα προσπαθήσει να δώσει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το οποίο η αλήθεια είναι ότι... βασανίζει αρκετό κόσμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και ειδικότερα τους σκάουτερ των ομάδων του ΝΒΑ, παρουσιάζοντας και τις δύο απόψεις πριν βγάλει ένα συμπέρασμα.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΡ

AP Photo/Raymond Thompson

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δείχνουν ότι ο Young θα γίνει σταρ. Και η ικανότητά του να σκοράρει από οπουδήποτε στο γήπεδο (αυτό που στο ΝΒΑ λένε... unlimited range) είναι σίγουρα ο σημαντικότερος λόγος. Δεν είναι ο μοναδικός λόγος όμως.

Αυτό που κάνει ξεχωριστό τον Young δεν είναι τόσο η ικανότητά του να σκοράρει ακόμα και από τα 10 μέτρα, αλλά το πώς το κάνει: Μετά από ντρίμπλα, είτε με step back, είτε σταυρωτή, ακόμα και αν έχει ένα χέρι πάνω του να τον μαρκάρει. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι τον συγκρίνουν με τον Curry: Επειδή μπορεί να σημειώσει το πιο δύσκολο σουτ στο μπάσκετ, αυτό που γίνεται μετά από ντρίμπλα.

Ο Young δεν είναι όμως μόνο σουτέρ. Μπορεί να δημιουργήσει το δικό του σουτ, αλλά και των συμπαικτών του με ευκολία. Με τους αντιπάλους του να φοβούνται την ικανότητά του να σουτάρει από οπουδήποτε, έχει την δυνατότητα να περνάει τον προσωπικό του αντίπαλο και να δημιουργήσει ανισορροπία στην άμυνα, βρίσκοντας άμεσα τον ελεύθερο συμπαίκτη, ενώ μπορεί να πασάρει εξίσου καλά και με τα δύο χέρια, κάτι πολύ σημαντικό στο σύγχρονο ΝΒΑ. Παίζει εξαιρετικά το Πικ Εν Ρολ, ενώ ξέρει πότε πρέπει να δώσει την μπάλα στον συμπαίκτη του την κατάλληλη στιγμή. Την ίδια στιγμή δεν πανικοβάλλεται όταν του γίνεται double-team, αφού είναι εξαιρετικός χειριστής της μπάλας και γενικώς “διαβάζει” καλά το παιχνίδι χάρη στο υψηλό μπασκετικό I.Q του.

Εξίσου εντυπωσιακή είναι η ικανότητά του να κερδίζει φάουλ, αφού φέτος εκτελεί περίπου 9.9 βολές ανά αγώνα, νούμερο εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι στο NCAA πολλές ομάδες αμύνονται σε ζώνη. Όπως πολύ καλό είναι και το γεγονός ότι παρά το μικρό του ύψος (1.88 μέτρα) δεν φοβάται να πάει προς το “ζωγραφιστό”.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΡ

AP Photo/Troy Wayrynen

Έχει ύψος 1.88 μέτρα και άνοιγμα χεριών 1.94 μέτρα. Τα σωματομετρικά του χαρακτηριστικά δεν είναι ακριβώς ιδανικά για το ΝΒΑ σε μία περίοδο που το μέγεθος σε κάθε θέση του παρκέ θεωρείται σημαντικό. Καλές ας πούμε είναι οι συγκρίσεις με τον Curry, αλλά ο σταρ των Warriors έχει ύψος 1.93 μέτρα. Επίσης, σε αντίθεση με τον Curry, ο Young δεν είναι τόσο εκρηκτικός. Για την ακρίβεια θεωρείται μέτριο αθλητής ακόμα και για τα δεδομένα του NCAA, πόσο μάλλον για το ΝΒΑ, όπου η αθλητικότητα και η ταχύτητα είναι τα πρώτα στοιχεία που έχουν σημασία. Αυτοί οι δύο περιορισμοί του (ύψος και αθλητικά προσόντα) είναι δεδομένο ότι θα του δημιουργήσουν πρόβλημα στο επόμενο επίπεδο και στις δύο άκρες του παρκέ, ειδικά όταν οι αντίπαλες ομάδες αρχίζουν πραγματικά να εστιάζουν την προσοχή τους πάνω του και προσπαθήσουν να τον “χτυπήσουν” στα μειονεκτήματά του.

Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην περίπτωση του Young είναι ότι θεωρείται μέχρι στιγμής από (επιεικώς) μέτριος, μέχρι κακός και... αδιάφορος αμυντικός. Τα πλάγια βήματά του θέλουν δουλειά, έχει δυσκολία να μείνει μπροστά σε πιο αθλητικούς και εκρηκτικούς παίκτες και γενικώς οι αντίπαλες ομάδες τον σημαδεύουν και λόγω ύψους. Κάτι που επίσης είναι σίγουρο ότι θα γίνει και στο ΝΒΑ, όπου όλοι προσπαθούν να βρουν το αδύνατο σημείο της αντίπαλης άμυνας.

Στην επίθεση, δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι έχει μία ελευθερία κινήσεων που είναι μάλλον αδύνατο να έχει στο ΝΒΑ, εκτός αν βρεθεί μία ομάδα να του δώσει τα... κλειδιά. Αυτό ωστόσο σπάνια γίνεται όταν ένας παίκτης είναι rookie πόιντ γκαρντ, αγωνίζεται δηλαδή στην πιο ανταγωνιστική και δύσκολη θέση στο ΝΒΑ. Οι διαφορές στον ρυθμό και τις ταχύτητες ανάμεσα σε NCAA και NBA είναι τεράστιες, ειδικά για τους point guard, πόσο μάλλον για αυτούς που έχουν συνηθίσει να έχουν την μπάλα στα χέρια τους και ξαφνικά παίζουν μακριά από αυτή.

Κοτζάμ Steve Nash τα βρήκε σκούρα στο NBA στην ρούκι σεζόν του το μακρινό 1996, ενώ πρακτικά άρχισε να γίνεται ο παίκτης που είδαν όλοι μετά την 5η του σεζόν στο ΝΒΑ (!) ενώ ακόμα και τα πιο πρόσφατα παραδείγματα παικτών όπως ο ο Trey Burke (No9 στο ντραφτ του 2013), ο Kris Dunn των Bulls (Νο 5 στο ντραφτ του 2016, που πέρυσι... έφαγε πάγκο και φέτος βρήκε ρυθμό) και ο Emmanuel Mudiay των Nuggets (No7 στο ντραφτ του 2015) έδειξαν – και δείχνουν ακόμα – να μαθαίνουν το παιχνίδι. Και πρόκειται για παίκτες για τους οποίους επίσης υπήρχαν απαιτήσεις.

Όταν ο Young μπει στο ΝΒΑ θα κληθεί να αντιμετωπίσει πολύ πιο αθλητικούς, ψηλούς και δυνατούς παίκτες από ότι στο NCAA. Δεν θα είναι τόσο εύκολο να δημιουργεί το δικό του σουτ και – εκτός αν βρει μία ομάδα που θα ποντάρει τα πάντα σε αυτόν – δεν θα έχει την πολυτέλεια να αστοχήσει σε 3-4 σουτ και να κάνει 1-2 λάθη μέχρι να βρει ρυθμό. Στο ΝΒΑ ισχύει η λογική “Next man up” και αν ένας παίκτης δεν αποδίδει περνάει στον πάγκο. Και αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει να διαχειριστεί και να έχει γερό στομάχι όταν συμβαίνει αν θέλει να γίνει ο παίκτης που έχουν όλοι στο μυαλό τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

AP Photo/ Richard W. Rodriguez

Ο Young είναι ένας πραγματικά καλός παίκτης. Αν δεν ήταν καλός παίκτης δεν θα είχε αυτούς τους αριθμούς. Από αυτό το συμπέρασμα όμως μέχρι να μπορέσει να μεταφράσει αυτούς τους αριθμούς στο NCAA σε μία καριέρα τόσο φωτεινή όσο αυτή του Stephen Curry η απόσταση είναι μεγάλη. Τεράστια για την ακρίβεια.

Πολλά πράγματα στην πορεία του Young στο ΝΒΑ, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, θα κριθούν από το ποια ομάδα τον επιλέξει και πώς θα τον διαχειριστεί. Αν τον επιλέξει μία ομάδα που θα τον χρίσει βασικό και θα του δώσει αρκετές ελευθερίες, τότε ο Young έχει την δυνατότητα – μετά το απαραίτητο διάστημα προσαρμογής – να ανθίσει σε βάθος χρόνου. Αν βρεθεί σε μία κατάσταση με αρκετά μέσα-έξω από το rotation και μικρό περιθώριο λάθους, τότε δεν πρέπει να αποκλείεται το γεγονός αν τον πάρει η κατάσταση από κάτω να του μείνουν απλώς οι αναμνήσεις μίας επικής κολεγιακής πορείας.

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα τους επόμενους μήνες και χρόνια. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι με βάση το δείγμα γραφής του Young και το παρελθόν παικτών με παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτόν, την δεδομένη στιγμή μοιάζει δύσκολο να γίνει ο “νέος Stephen Curry”. Η λογική λέει ότι το αγωνιστικό του “ταβάνι” αν βρεθεί στην σωστή ομάδα είναι να γίνει ένας παίκτης επιπέδου Kemba Walker των Hornets ή (για τους πιο παλιούς) Mike Bibby, αλλά με διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Να γίνει δηλαδή ένας πολύ καλός παίκτης, που θα μπορέσει αν ευνοήσουν οι συνθήκες να κληθεί ακόμα και σε All Star Game. Δε μοιάζει ωστόσο ικανός να γίνει αυτό που στις ΗΠΑ λένε “Franchise Player”, ο απόλυτος σταρ μιας ομάδας δηλαδή, γύρω από τον οποίο θα χτίσει το μέλλον της.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Sue Ogrocki