Ποιος Μουρίνιο και ποιος Γουαρδιόλα;

Το 2013 ήταν μια ωραία χρονιά στο κομμάτι των προπονητών. Συνέχισαν να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο νεαροί ή/και (σχετικά) άγνωστοι τεχνικοί. Τις καλύτερες δουλειές δεν τις είδαμε από τα μεγάλα ονόματα, ούτε από όσους είχαν στη διάθεσή τους πολλά λεφτά (με λίγες εξαιρέσεις).

Όλα αυτά είναι θετικά σημάδια. Υπάρχουν φορές που εκπρόσωποι της νέας γενιάς προπονητών εγκλωβίζονται στη θεωρία, αλλά η πλειοψηφία έχει μοντέρνες ιδέες και τη διάθεση και την ικανότητα να φέρει φρέσκα πράγματα στο άθλημα. Και το πιο σημαντικό είναι πως οι περισσότεροι διαθέτουν προσωπικότητα και τόλμη για να παρουσιάσουν αυτό που τους εκφράζει, σε όποια ομάδα κι αν βρίσκονται.

Και φυσικά αποδεικνύουν πως η δουλειά, η γνώση και το σύνολο μπορεί να νικήσει τα λεφτά και τις μονάδες. Ίσως όχι τόσο συχνά στο θέμα των τίτλων, αλλά τις περισσότερες φορές στα κομμάτια της δημιουργίας καλής ομάδας, παρουσίασης νέων ιδεών (όσο αυτό είναι εφικτό), καλού ποδοσφαίρου και υπερβάσεων σε κάθε επίπεδο. Παρακάτω γράφω μερικά πράγματα για τους 10 προπονητές που ξεχώρισα (στην παρένθεση η ηλικία τους). Είμαι σίγουρος πως αρκετές επιλογές θα σας ξενίσουν. Και φυσικά είμαι ο πρώτος που αναγνωρίζω πως έχω αδικήσει αρκετούς.

Έφτιαξα όμως τη λίστα με βασικό κριτήριο τι με κέρδισε προσωπικά πιο πολύ (αλλιώς ξέρετε, δε θα ήταν δική μου λίστα). Και στην τελική, ας πούμε και καμιά κουβέντα για κάποιον άγνωστο τεχνικό. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω συμπεριλάβει προπονητές που εμφάνισαν ομάδες και ιδέες που άξιζαν να τις προσέξεις. Κάθε άλλο. Και οι 10 έχουν ξεκάθαρο πλάνο, διάθεση και θάρρος να παρουσιάσουν το δικό τους έργο, αυτό που τους εκφράζει. Η οργάνωση, η ταχύτητα, η πίεση, η απουσία κόμπλεξ και τα ρίσκα είναι στοιχεία που τα συναντάμε σχεδόν και στις 10 περιπτώσεις. Πριν τις δούμε όλες λίγο πιο αναλυτικά, να σημειώσω ότι μόνο οι 5 από τους 10 σήκωσαν κούπα και μόνο 2 πήραν πρωτάθλημα.

10, Jorge Sampaoli (53)

Η Χιλή στα προκριματικά για το Mundial έκανε 5 ήττες στα πρώτα 9 ματς της. Στα επόμενα 7 έκανε 1. Πέρασε 3η και είχε τη 2η καλύτερη επίθεση. Αυτός που την άλλαξε είναι Jorge Sampaoli. Με αυτόν στον πάγκο έπαιξε και καλύτερη άμυνα. Αλλά αυτά έρχονται σε δεύτερο πλάνο. Είμαστε στο 2014 και ο τύπος είναι προπονητής σε μία από τις ελάχιστες εθνικές ομάδες που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον. Οι εθνικές κάποτε ήταν η ευκαιρία να δεις διαφορετικές ποδοσφαιρικές φιλοσοφίες, κουλτούρες, λογικές.

O Sampaoli που ανέλαβε τον Δεκέμβριο του 2012, πάτησε πάνω στα βήματα του Bielsa. Ενέργεια, ταχύτητα, κίνηση, πίεση ψηλά, εναλλαγές θέσεων, άπλωμα του παιχνιδιού, επιθετική νοοτροπία, αμυντικοί που ανεβαίνουν πολύ, επιθέσεις με πολλούς παίκτες, ρίσκα, χαφ στην άμυνα. Και δεκάρια στην κορυφή της επίθεσης και πλάγιοι επιθετικοί που ουσιαστικά παίζουν ως φορ. Συστήματα ρευστά που δεν τα βλέπουμε συχνά (παίζουν και 4-3-3, αλλά και πολύ 3-5-2, 3-4-3 που μπορούν να πάρουν πολλές μορφές και ονόματα), αλλά ξεκάθαρη κατεύθυνση. Ασταθείς, αλλά λογικό. Δεν έχουν πολύ χρόνο να δουλέψουν μαζί και παίρνουν ρίσκα.

Ο Sampaoli παρουσιάζει μια ομάδα πιο δουλεμένη και ενδιαφέρουσα από τους περισσότερους συναδέλφους του που δουλεύουν σε συλλόγους. Αν έχετε την ευκαιρία να δείτε αγώνα της Χιλής μη τη χάσετε. Ακόμα και φιλικό. Στα ματς του φθινοπώρου με Ισπανία και Αγγλία παρέδωσε μαθήματα. Στο Mundial προφανώς και στηρίζουμε τη λωρίδα της Χιλής και την καράφλα του Αργεντινού.

9, Hakeem Shaker (50)

Λοιπόν αν συνεχίσω έτσι το κείμενο θα ξεπεράσει τις 3000 λέξεις κι επειδή έχουμε αρκετούς ακόμα και είμαι πολύ λίγος για να γράψω για τον Άνθρωπο της Σοφίας (αυτό σημαίνει το όνομά του) θα πω μόνο ότι οδήγησε την εθνική κάτω των 20 του Ιράκ στην 4η θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Επιπλέον πόντοι επειδή ξεκίνησε με 2-2 κόντρα στους Άγγλους, μας έδωσε δύο ματς που πήγαν στα πέναλτι και βγήκε τέταρτος, ενώ έχασε μόνο το τελευταίο ματς. Κι έπαιξε και με 3άδα πίσω και 4-2-3-1 και 4-3-3 και παρουσίασε μια τρομερή ΟΜΑΔΑ. Και είναι το ποδόσφαιρο του Ιράκ. Όχι, αλήθεια. Για μερικούς μήνες ήταν προπονητής στην Ολυμπιακή ομάδα, στην ομάδα Νέων και στους Άνδρες. Και τον ήθελαν για μόνιμο στη μεγάλη ομάδα, αλλά ο γίγαντας είπε «όχι, θα επικεντρωθώ στα πιτσιρίκια». Σταματάω και τον αφήνω να σας μαγέψει.

8, Vincenzo Montella (39)

Νομίζω ότι θα έβαζα τον Montella στη λίστα ακόμα κι αν είχε αποτύχει εντελώς. Για τον εξής απλό λόγο: έχει για χαφ τους Pizarro, Aquilani, Borga Valero, Matias Mernandez και στην επίθεση τους Joaquin, Rossi, Cuadrado. Δηλαδή εντάξει, ο Valero με τον Joaquin ας πούμε έφταναν. Ο Ιταλός όμως δεν έμεινε εκεί. Έφτιαξε πέρυσι ομάδα από την αρχή. Η Fiorentina του 2012-2013 είχε καινούριο προπονητή και άλλαξε σχεδόν όλο το ρόστερ της (Άρτζι-Παναθηναϊκός φάση). Κι έπαιξε μάλλον το καλύτερο ποδόσφαιρο στη Serie A. Σίγουρα το πιο ελκυστικό.

Και συνεχίζει και φέτος. Με αστάθειες και προβλήματα στην άμυνα κι έχοντας να παλέψει ενάντια σε τραυματισμούς και παίζοντας και Ευρώπη (πρώτη στον όμιλό της στο Europa). Πέρυσι έχασε την 3η θέση στα τελευταία λεπτά του πρωταθλήματος, επειδή η Milan πήρε πέναλτι που δεν ήταν. Φέτος κυνηγάει τη Napoli και προσπαθεί να ξεφύγει από την Inter. Η εικόνα της θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, αλλά έχει ελαφρυντικά.

Επιπλέον πόντοι στον Montella γιατί όχι μόνο επανέφερε τη Fiorentina στο προσκήνιο, αλλά όπως και ο Sampaoli παρουσιάζει κάτι που είναι αρκετά διαφορετικό, βρίσκει λύσεις στα προβλήματα που του παρουσιάζονται, δε φοβάται να πάρει ρίσκα κι επιμένει στη λογική του (προσαρμόζεται βέβαια στην κατάσταση που αντιμετωπίζει κάθε φορά), ενώ θα μπορούσε να κάνει πίσω για να πάρει μερικούς βαθμούς παραπάνω ή επειδή είχε αρκετούς τραυματισμούς.

7, Paco Jemez (43)

Τα είπαμε και αναλυτικά για τον Ισπανό (που μοιάζει εμφανισιακά με τον Sampaoli και μοιράζονται και μερικές κοινές ιδέες ποδοσφαιρικά). Με τα ψέματα, με ψίχουλα έχει φτιάξει μια ομάδα που γουστάρει(ς). Μια ομάδα που δε φοβάται και είναι αποφασισμένη αν πέσει, να πέσει μένοντας πιστή στη φιλοσοφία της. Η Rayo, όπως και πέρυσι δεν ξεκίνησε καλά. Έχει βελτιωθεί, αλλά φέτος διαθέτει χειρότερο ρόστερ. Το 2014 ίσως τη βρει στη Segunda, αλλά το 2013 έδειξε τον δρόμο σε μικρούς και μεγάλους.

6, Pavel Vrba (50)

Τι έκανε ο Τσέχος μέσα στο 2013; Οδήγησε τη Viktoria Plzen στο δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορίας της (βασικά όλα τα τρόπαιά της με αυτόν τα έχει πάρει), βρέθηκε για δεύτερη φορά στους ομίλους του Champions League, κατέκτησε την 3η θέση κι αν και αυτή τη φορά δεν πήρε βαθμό κόντρα σε κάποιον μεγάλο, έκανε 2 κάτι παραπάνω από αξιοπρεπέστατες εμφανίσεις απέναντι στη City (στο Etihad ήταν απολαυστική) κι 1 τίμια με την Bayern. Και μετά ο Vrba έφυγε. Eπόμενος στόχος να αναστήσει την εθνική Τσεχίας. Το τελευταίο του ματς στον πάγκο της Plzen (παραμένει κοντά στην 1η θέση στην Τσεχία) ήταν κόντρα στην CSKA. Πήραν τη νίκη και τη θέση στο Europa στις καθυστερήσεις, με γκολ του Wagner τον οποίο ο Vrba είχε βάλει αλλαγή περίπου 10 λεπτά πριν. Και μετά αποθέωση, τούμπες, κλάμα.

Ξέρω ότι μιλάμε για το 2013, αλλά για να καταλάβουμε τι πέτυχε ο Vrba μέσα σε 5 χρόνια (αλλά και φέτος) θέλω να σημειώσω δύο πράγματα. Πριν αναλάβει αυτός η Plzen είχε φτάσει μέχρι την 5η θέση στο πρωτάθλημα της Τσεχίας. Το οποίο ξέρεις, βασικά πάει στην Πράγα και κυρίως στη Sparta. Με τον Vrba λοιπόν η Viktoria πήρε 2 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο, 1 σούπερ καπ, ήταν 2 φορές στους 32 του Champions και για 3η σερί σεζόν θα είναι στα νοκ άουτ του Europa League. Αυτό το τελευταίο δεν το έχει κάνει καμία ομάδα της Τσεχίας. Και όλα αυτά παίζοντας ακομπλεξάριστα, με ξεκάθαρο σχέδιο, με καλή ομαδική λειτουργία, μοιράζοντας 4, 5, 6 στην Ευρώπη (έστω στα προκριματικά), έχοντας αποκλείσει τη Napoli, ενώ έχει πάρει νίκη κόντρα στην Atletico και Χ απέναντι στη Milan. Α, και με ένα μπάτζετ κάτω των 5.000.000 (στην καλύτερη πλησιάζει το τάλιρο) και με τους περισσότερους παίκτες να είναι της πλάκας.

5, Ernesto Valverde (49)

Ο Valverde μέσα σε ένα χρόνο πρόλαβε να δώσει νέα πνοή σε δύο ομάδες. Η Valencia με τον Pellegrino είχε 6 ήττες σε 14 αγώνες, δεν είχε νίκη εκτός έδρας και η εικόνα της ήταν προβληματική, παρότι είχε πάρει μερικά σημαντικά αποτελέσματα (νίκη με Atletico, ισοπαλία με Real). Με τον Valverde έκανε 5 ήττες σε 24 ματς, μάζεψε 21 βαθμούς μακριά από το Mestalla, έγινε καλή και σταθερή ομάδα, έπεσε με ψηλά το κεφάλι κόντρα στην PSG, διεκδίκησε την έξοδο στο Champions League μέχρι το τέλος και τελικά την έχασε την τελευταία αγωνιστική σε ένα τρελό ματς με τη Sevilla, παίζοντας με 10 παίκτες για ένα ημίχρονο. Οι Jonas και Soldado έκαναν την πιο παραγωγική τους σεζόν και ο Mathieu έμαθε πως είναι καλύτερος ως στόπερ και όχι ως αριστερό μπακ. Και όλα αυτά, ενώ στις Νυχτερίδες συνέχιζε να επικρατεί μια παράνοια.

Το καλοκαίρι το Μυρμήγκι άφησε τις Νυχτερίδες για τα Λιοντάρια (αυτή η φράση είναι ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο). Στην Athletic Bilbao επανέφερε αρχικά την ηρεμία και στη συνέχεια της έδωσε σταθερότητα. Οι Βάσκοι είναι αήττητοι εντός έδρας, βελτιώνονται διαρκώς, λύνουν σημαντικά προβλήματα που είχαν στην άμυνα, αποκτάνε ισορροπία και διαθέτοντας ένα από τα πιο καλά/γεμάτα ρόστερ της κατηγορίας, βρίσκονται στην 4η θέση και είναι το φαβορί για να τερματίσουν πίσω από την Barcelona και τις δύο ομάδες της Μαδρίτης. Ο Ernesto Valverde μέσα σε λίγους μήνες έδωσε ξεκάθαρη ταυτότητα σε δύο ομάδες, δημιούργησε καλοδουλεμένα σύνολα, ανέδειξε παίκτες, πήρε μια ισοπαλία στην έδρα της Atletico, νίκησε εντός την Barcelona και πήρε Χ στο Camp Nou.

4, Roberto Martinez (40)

Ο Ισπανός αυτή τη φορά δεν κατάφερε να κρατήσει τη Wigan στην κατηγορία, αλλά τη βοήθησε να κατακτήσει το πρώτο τρόπαιο στην ιστορία της. Στο Wembley. Στον τελικό Κυπέλλου, απέναντι στην πάμπλουτη Manchester City. Με γκολ στις καθυστερήσεις. Σκόρερ ο Ben Watson, που είχε μπει αλλαγή στο 81΄. Ο Μartinez αφού τελείωσε τη μια φανταστική του ιστορία, προχώρησε στην επόμενη. Από το καλοκαίρι αλλάζει τη νοοτροπία της Everton και κάνει στα ίσια παιχνίδι με τους μεγάλους. Απέναντι στους οποίους έχει μόνο μία ήττα. Και νίκησε στο Old Trafford. Και πήρε τους 3 βαθμούς απέναντι και στην Chelsea. Και δεν έχασε στο Emirates. Και πάνω από όλα παρουσιάζει το καλύτερο σύνολο στην Premier League. Και προφανώς δε σταματάει να βελτιώνει και να αναδεικνύει παίκτες.

3, Jürgen Klopp (46)

Ο Γερμανός είναι μερικά βήματα πιο μπροστά από τον Martinez. Το παραμύθι (με την καλή έννοια προφανώς) της Dortmund πέρυσι ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Και ο ίδιος ο Klopp αποτελεί διεθνώς τον βασικό εκφραστή της μερικής αλλαγής κατεύθυνσης στο τακτικό κομμάτι. Έχει συνδεθεί με το gegenpressing (πίεση για ανάκτηση της μπάλας και άμεση επίθεση), τις γρήγορες επιθέσεις και το heavy metal football, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος. Και είναι στην 3άδα παρότι το μοναδικό τρόπαιο που κατέκτησε το 2013 ήταν το γερμανικό Supercup κι αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 4η θέση στην Bundesliga. Με 2 βαθμούς περισσότερους από την 5η Wolfsburg και 5 λιγότερους από τη 2η Leverkusen. Η Dortmund και ο Klopp μπορεί στο δεύτερο μισό του 2013 να μη συνέχισαν να μεγαλώνουν , αλλά είχαν να αντιμετωπίσουν και πάρα πολλά προβλήματα τραυματισμών. Σε κάθε περίπτωση, έβαλαν τη σφραγίδα τους στη χρονιά που μας πέρασε και πιστεύω πως θα συνεχίσουν να γράφουν ιστορίες για το μέλλον.

2, Diego Simeone (43)

Η δουλειά του Αργεντινού από τον Δεκέμβριο του 2011, όταν ανέλαβε την Atletico Madrid, είναι υποδειγματική. Κάθε χρονιά η δεύτερη ομάδα της Μαδρίτης ανεβαίνει επίπεδο. Το 2013 είχε μόνο μια παραφωνία. Τον αποκλεισμό από την Rubin Kazan στους 32 του Europa League. Κατά τα άλλα, σε 3 ματς πήρε 2 νίκες από τη Real Madrid. Και τις 2 στο Bernabeu. Η μία της έδωσε και το Κύπελλο Ισπανίας. Το καλοκαίρι έπαιξε 2 ματς με την Barcelona για το Supercup και δεν έχασε. Αυτή τη στιγμή είναι δεύτερη στην Primera Division. Έχει τους ίδιους βαθμούς με τους Καταλανούς και 5 περισσότερους από τη Real. Κι από τις δύο παρουσιάζει καλύτερη ομάδα. Βασικά, στο πρώτο μισό της φετινής σεζόν, ο Simeone παρέδωσε το καλύτερο σύνολο στην Ευρώπη. Τα έχουμε ξαναπεί , έχει εξαφανίσει τα κόμπλεξ της Atletico, έχει βελτιώσει/αναδείξει παίκτες, έχει φτιάξει μια ομάδα που δε θες να βρεθεί στον δρόμο σου και δείχνει έναν αποτελεσματικό τρόπο για να παίξεις 4-4-2 στις μέρες μας.

1, Jupp Heynckes (68)

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε πολλά για τον Γερμανό. Εγκατέλειψε τους πάγκους με ονειρεμένο τρόπο. Τα πήρε όλα κι έφυγε. Και το έκανε με εντυπωσιακά. Παρουσιάζοντας μια ομάδα ικανή να ανταπεξέλθει απέναντι σε κάθε αντίπαλο και με ευχέρεια να υπηρετεί διαφορετικά στυλ ποδοσφαίρου. Μια ομάδα που σε χτυπούσε από παντού . Η Bayern του Heynckes πιστοποίησε πως οι Γερμανοί είναι αυτοί που δείχνουν τον δρόμο τα τελευταία χρόνια και επιθυμούν να συνεχίσουν να το κάνουν. Τακτικά, αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε ένα πράγμα, τότε αυτό θα ήταν η εκπληκτική άμυνα χώρου που έπαιζαν οι Βαυαροί.

Οι εκτός 10άδας

Κι επειδή οι λίστες είναι για να μιλάμε (και) για όσους έμειναν εκτός τελικής επιλογής, θα σας δώσω μερικά ονόματα για να έχετε περισσότερες αφορμές να διαφωνήσετε με τη 10άδα μου. Μπορείς να μου πεις για παράδειγμα φίλε αναγνώστη, πως δεν είναι δυνατόν να βάζω τον Shaker και όχι τον Stephen Keshi, που κόντρα σε όλους και με εχθρικό κλίμα για τον ίδιο, οδήγησε τη Νιγηρία στην κορυφή της Αφρικής και ειδικά απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού έστησε άψογα την ομάδα του. Ή τον Paul Put που πήγε την Μπουρκίνα Φάσο στον τελικό, όπου έκανε και τη μόνη της ήττα. Θα σου πω ότι εκεί μίλησε η καρδιά και ότι βλέποντας το Ιράκ έπαιρνα μεγαλύτερη απόλαυση.

Κι αφού έβαλα τον Sampaoli, γιατί δεν έβαλα τον Pekerman ή τον Scolari, θα με ρωτήσει κάποιος. Είπαμε, ο πρώτος παρουσιάζει κάτι διαφορετικό και πιο τολμηρό. Οκ, ρε φιλόσοφε, αλλά ο Valverde γιατί είναι στη λίστα και μάλιστα τόσο ψηλά; Ο Montanier δεν ήταν ανώτερος; Σίγουρα η Real Sociedad έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο και μην ξεχνάμε πως τελικά ήταν αυτή που πήρε την 4η θέση και στο κρίσιμο ματς με τη Valencia νίκησε 4-2. Ο Γάλλος όμως δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά δε με έπεισε πως ήταν τόσο καταλυτικός στην πορεία της ομάδας του, όσο ήταν/είναι ο Valverde. Επίσης ο τελευταίος παρουσίασε σταθερά πολύ καλή δουλειά σε όλη τη διάρκεια του 2013.

Και ο Hyppia; Έλα μου ντε… Ο μόνος που νίκησε την Bayern στην περσινή Bundesliga, στο Μόναχο μάλιστα. Βέβαια, αυτό έγινε το 2012. Ναι, αλλά το 2013 πήρε Χ εντός έδρας και νίκησε και την Dortmund στο Westfalenstadion. Και πέρασε και στους 16 του Champions League και έχει τη Leverkusen 2η στο πρωτάθλημα. Τρομερός ο Sami. Δε θα έχετε άδικο αν με κράξετε. Δε χώρεσε, τον κρατάμε για του χρόνου... Θέλω να δω την ομάδα του να είναι πιο σταθερή και καλύτερη σε σετ παιχνίδι. Ο De Boer, που με μέτριο υλικό μεγαλώνει σταθερά τον Ajax κι έκανε ματσάρα απέναντι στην Barcelona και από τη Milan παρουσίασε καλύτερη ομάδα και πήρε και πρωτάθλημα; Εξαιρετικός ο Ολλανδός και δε θα αργήσει η στιγμή που θα κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του, αλλά υπήρξαν άλλοι που έκαναν (σημαντικότερες) υπερβάσεις.

Και ο Pellegrini; Ο Conte; Ο Ferguson; O Garcia; Ο πρώτος κράτησε σε υψηλό επίπεδο τη Malaga κι ας ήρθε το καλοκαίρι ήρθε ο κόσμος ανάποδα. Την πήγε μάλιστα μέχρι τους 8 του Champions League. Μας χάρισε ματσάρες με την Dortmund, παραλίγο να την αποκλείσει κιόλας. Στη City έχει βάλει τη σφραγίδα του, παρουσιάζει μερικά εξαιρετικά στοιχεία, αλλά θα έπρεπε να είναι πιο αποτελεσματικός. Ο Ιταλός πήρε πάλι το πρωτάθλημα, η Juventus ήταν/είναι πολύ καλή ομάδα, αλλά στην Ευρώπη όχι μόνο δεν έξανε υπέρβαση, αλλά αποκλείστηκε από τη Galatasaray.

Η τελευταία United του SAF δεν ήταν καλή ομάδα. Πήρε όμως πρωτάθλημα με μέτριο, αρκετά προβληματικό ρόστερ και ο Σκωτσέζος απέναντι στη Real του Mourinho, εφάρμοσε πολύ σωστό πλάνο και τακτικά κέρδισε τη μάχη. Ο Γάλλος κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στη Roma , αλλά με τη Lille οι τελευταίοι του μήνες δεν ήταν οι καλύτεροι κι έμεινε εκτός Ευρώπης (αναγνωρίζω φυσικά πως είχε αρκετά προβλήματα να αντιμετωπίσει). Και σε αυτή την περίπτωση έπαιξαν ρόλο ο παράγοντας υπέρβαση και το γεγονός πως μόνο το δεύτερο μισό ήταν πολύ καλό. Τον πιστεύω όμως και θέλω να με αναγκάσει του χρόνου να μην μπορώ να τον αφήσω έξω.

Και μετά είναι οι Marcelino García Toral, Jos Luhukay, Andrea Mandorlini που ανέβασαν στην πρώτη κατηγορία τις Villarreal, Hertha, Verona. Και οι 3 ομάδες είναι στην 6η στο πρωτάθλημά τους. Δεν το λες και λίγο. Μάλιστα οι δύο πρώτοι εκτός από ότι παίρνουν αποτελέσματα, έχουν φτιάξει καλές ομάδες και παρουσιάζουν στοιχεία που μου αρέσουν (κυρίως η Villarreal). Και οι 3 έχουν κάνει υπέρβαση. Δεν είναι στη 10άδα επειδή πολύ απλά όσοι βρίσκονται εκεί με εντυπωσίασαν περισσότερο

Προσθέτω και τους Pepe Mel (Betis), Lucien Favre (Gladbach), Mauricio Pochettino (Southampton), Rene Girard (Montpellier/Lille), Brendan Rodgers (Liverpool), Walter Mazzarri (Napoli/Inter), Pep Guardiola (Bayern), Michael Laudrup (Swansea), Paul Lambert (Aston Villa), Arsene Wenger (Arsenal), Jorge Jesus (Benfica), Rafa Benitez (Chelsea/Napoli), Carlo Ancelotti (PSG/Real), Marcello Lippi (Guangzhou Evergrande). Αν αντέχετε, έφτασε η σειρά σας. Διαφωνίες, κράξιμο, προπονητές που ούτε καν σκέφτηκα, άντε. Δεν ανησυχώ. Η λίστα μου σίγουρα δεν είναι χειρότερη από αυτή της FIFA με Mourinho και Del Bosque, αλλά χωρίς Simeone.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside