Πριν το FIFA υπήρχε το SEIBU
Το Seibu ήθελε να σου μάθει συγκεκριμένα πράγματα. Την κεφαλιά λαγός-καρότο, την πάσα-λόμπα, το τάκλιν στο στομάχι ως τρόπο ζωής, τα σουτ γόνατο-ακουμπάει-κούτελο, τα γκολ που ποτέ δεν σε γέμιζαν χαρά, απλά έμπαιναν. Γράφει ο Μάκης Παπασημακόπουλος.
Επειδής πλησιάζουν Χριστούγεννα και πολύ κοβένδα γίνεται για δώρα και άλλα τέτοια λαμπρά, σίγουρα θα παίξει πολύ περισσότερο και κάποιο πακέτο προσφοράς σε κονσόλα με κανένα FIFA, κανένα Pro, τέτοια.
Δεν πρόκειται καν να μπω στην διαδικασία να εξετάσω ποιο είναι καλύτερο, άλλωστε η γνώμη μου δεν μετράει και πολύ το παραδέχομαι, ενώ επιπλέον λίγα πράγματα είναι πιο κουραστικά και εξόχως γραφικά από το να βλέπεις μεγάλους άνδραι να τσακώνονται για το ποιο ελεχτρονικό ποδοσφαιράκι είναι πιο ρεαλιστικό.
Όχι φίλες και φίλοι, εγώ ήθελα σήμερα να σας παω ένα ταξιδάκι στην λεγόμενη memory lane, τότες που δεν είχαμε κονσόλες σπίτι μας και αναγκαστικά κατεβαίναμε σκοτεινές σκάλες και τρίβαμε ώμους με αλητήριους και "εξωσχολικούς" (από τους αγαπημένους μου χαρακτηρισμούς για άνθρωπο) δια να χαρούμε λίγο arcade ποδοσφαιράκι. Διότι καλή και η ποδοσφαιρική επικαιρότητα ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΤΕΧΝΗ ΑΥΤΗ ΕΔΩ Η ΣΤΗΛΗ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να θυμόμαστε και τις ρίζες μας, κάποια στιγμή πρέπει να μην ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε.
ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, ΑΛΛΗ ΜΠΑΛΑ
Και αυτή εδώ η στήλη και πιο συγκεκριμένα ο συντάκτης της ξεκίνησε στα ουφάδικα, στα μπλιμπλικάδικα, στα μέρη όπου μπαίναμε με το χαρτζιλίκι μας και με το ζόρι φεύγαμε με το μπλουζάκι που φορούσαμε. Μέχρι και παπούτσα δίναμε για να πάρουμε κρέντιτ μερικά ακόμα πενηντάρικα. Ένα από τα παιχνίδια που μας είχε φάει την ζωή λοιπόν ήταν το Seibu Cup Soccer το επονομαζόμενο, που μπορεί να μην είχε την κατακόρυφη αίγλη ενός Tehkan World Cup, ή την προχωρημένη αισθητική ενός Super Sidekicks, αλλά το αγαπούσαμε εξίσου κυρίως γιατί αγνοούσε σχεδόν ολοκληρωτικά τα φάουλ, καθώς και την ιδέα πως υπήρχε πάσα η οποία μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς η μπάλα να πρέπει να σηκωθεί στον αέρα.
Ήταν ποδοσφαιράκι χωρίς να θυμίζει το άθλημα ακριβώς, αλλά με αρκετά στοιχεία του ώστε να λες "ε καλά εντάξει, έχει γκολ, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας". Άλλες εποχές άλλωστε φίλες και φίλοι, άλλες απαιτήσεις, όχι σαν τώρα που αν βγει στραβά η χωρίστρα του Ρούνεη κάνουμε σαματά και επιστρέφουμε το παιχνίδι στον έμπορα. Τότε αν είχε μπάλα που τσουλούσε και ήχο κοινού νομίζαμε ότι ζούσαμε σε τίτλο εικονικής πραγματικότητας, ότι αν σε κάθε τέρμα που σημειώναμε, μια άγνωστη φωνή έβγαινε από το μηχάνημα φωνάζοντας "ΓΚΟΟΥΛ!" ήμασταν ένα βήμα πιο κοντά στο να παίζουμε ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.
Πόσα αθώα παιδιά ήμασταν. Πόσο αφελή. Διότι το Seibu στηριζόταν πάνω σε αυτές τις χαμηλές απαιτήσεις μας για να μας καταστρέψει. Για να μας φάει το βιός. Για να μας πατήσει κάτω, να μας κάνει να πιστέψουμε ότι λίγο ακόμα και θα "ξεκλειδώσουμε" ένα άλλο, πιο μυστικό λέβελ, στο οποίο θα παίζουμε με ποδοσφαιρική ροή Βραζιλίας. Δεν μπορεί λέγαμε, δεν μπορεί όλες οι πάσες να είναι λόμπες, όλα τα σουτ (σχεδόν) στην διαγώνιο, όλες οι κεφαλιές σα να βλέπεις κουνέλι να πηδάει για καρότο.
ΤΟ SEIBU ΑΥΤΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΟΥ ΜΑΘΕΙ
Κι όμως. ΚΙ ΟΜΩΣ. Το Seibu αυτά ήθελε να σου μάθει. Την κεφαλιά λαγός-καρότο, την πάσα-λόμπα, το τάκλιν στο στομάχι ως τρόπο ζωής, τα σουτ γόνατο-ακουμπάει-κούτελο, τα γκολ που ποτέ δεν σε γέμιζαν χαρά, απλά έμπαιναν. Το ποδόσφαιρο ως πόλεμος, ως άτεχνο χόμπι, ως ένα πράγμα αναγκαίο, αλλά ποτέ ικανοποιητικό.
Δεν με πιστεύετε; Θαυμάστε ένα βίντεο φόρο τιμής στο Seibu Cup Soccer, νιώστε το άβολο του πράγματος και κάντε τον σταυρό σας που το μόνο που σας απασχολεί πλέον στα ποδοσφαιράκια είναι το αν η Γιουβέντους θα λέγεται Γιουβέντους ή Πιεμόντε Κάλτσιο πως διάλο τήνε λένε. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΕΙΣΤΕ.