Προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα του μπάσκετ

Είχα να ΄ρθω 18 χρόνια στην Ιντιανάπολις και μου έλειψε! Ακούγεται (και διαβάζεται) αστείο αυτό, αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινό, διότι το δρομολόγιο από την Αθήνα στην πρωτεύουσα της πολιτείας της Ιντιάνα το έχω κάνει κάτι σαν Παγκράτι-Κολιάτσου!

Η –για να μην παρεκκλίνω από τον άκρατο σοβινισμό μου-κάτι σαν Πειραιάς-Ρέθυμνο!

Τυγχάνει κιόλας η οικοδέσποινα του 73ου All-Star Weekend να έχει ετυμολογική σχέση με την ελληνική γλώσσα (ελέω του δεύτερου συνθετικού της) οπότε εγώ δεν τη λογαριάζω σαν την πόλη των Ινδιάνων, αλλά σαν την πόλη μου!

Πρωτοήρθα εδώ πριν από 28 χρόνια, καθ’ οδόν προς την (οικοδέσποινα των Ολυμπιακών Αγώνων) Ατλάντα για το φιλικό ματς της Εθνικής ομάδας με την τρίτη εκδοχή της DreamTeam και μού έτυχε λαχείο!

1996: Πού πας ρε Καραμήτρο!

Αυτοσαρκάζομαι αναφερόμενος σε λαχείο: πρόκειται για ένα σχήμα κατ’ ευφημισμόν, ελέω μιας αιχμαλωσίας που κατεγράφη στα κατάστιχα ως η βαρύτερη ήττα στην ιστορία μας...

Στις 14 Ιουλίου του 1996, ανήμερα την επέτειο της πτώσης της Βαστίλης, ελόγου μας πέσαμε σε καταιγίδα και ναυαγήσαμε αύτανδροι!

Όταν ακούστηκε ο λυτρωτικός ήχος της κόρνας που σήμανε τη λήξη του ματς, στον πίνακα αποτυπωνόταν το 128-62 και ελόγου μου ένιωθα μια βαθιά ανακούφιση διότι επιτέλους ολοκληρωνόταν το βασανιστήριο της τηλεοπτικής μετάδοσης από το Star Channel.

Θυμάμαι κιόλας μια τραυματική φάση, μα εκείνος που δεν την ξεχνάει είναι ο δόλιος ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος, διακατεχόμενος από τον ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου ενός 19χρονου, όρμησε να καρφώσει και ο Σακίλ Ο’ Νιλ τον έκανε ίσα με το χώμα!

Εδώ ισχύει αυτό που λέμε «Πού πας ρε Καραμήτρο»!

Εκτός από τους 66 πόντους φάγαμε και πολύ ξύλο, κυρίως από τον … εθνικό σταρ της Ιντιανάπολις, τον Ρέτζι Μίλερ ο οποίος άλλωστε έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «I love Being the Enemy») ότι «στη ζωή μου δεν με ενδιέφερε ποτέ να κάνω φίλους και πάντοτε θεωρούσα ότι το γήπεδο είναι ένα πεδίο πολέμου»!

2002: Σκαστός από το νοσοκομείο

Έξι χρόνια αργότερα η Ιντιανάπολις φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και η πρώτη μετά το 1986 απουσία της ελληνικής ομάδας από τη διοργάνωση δεν αποτελούσε σοβαρό λόγο να καθίσω στ’ αυγά μου.

Αντιθέτως αποτελούσε σοβαρό λόγο η υγεία μου, αλλά ξα μου!

Είχα παρακολουθήσει όλα τα μεγάλα Τουρνουά (EuroBasket, Μουντομπάσκετ, Ολυμπιακοί Αγώνες, Προολυμπιακά Τουρνουά, ακόμη και τα Mc Donald’s Open από το 1983 και πέρα) και δεν διανοούμουν καν ότι θα λείψω από αυτή τη διοργάνωση.

Δεν το διανοήθηκα ακόμη κι όταν τη νύχτα πριν από την αναχώρηση μου κι ενώ ετοίμαζα τη βαλίτσα μου, έπαθα περιέλιξη εντέρου κι αντί για το αεροπλάνο βρέθηκα στο χειρουργείο!

Με έτρωγε όμως η επιθυμία να παρακολουθήσω από κοντά και αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, οπότε μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος!

Τρεις μέρες αργότερα και σε πείσμα των συστάσεων του γιατρού που με είχε χειρουργήσει, την κοπάνησα χωρίς την άδεια του και ταξίδεψα στην Ιντιανάπολις για να παρακολουθήσω έστω την τελική φάση.

H ιστορική νίκη της Αργεντινής

Όταν λοιπόν μπήκα στο αεροπλάνο ήταν ξημερώματα της 4ης Σεπτεμβρίου και εκείνη την ώρα διεξαγόταν ο αγώνας των ΗΠΑ με την Αργεντινή. Μέχρι τη στιγμή που μπήκα στο αεροπλάνο ο (συνάδερφος από το «Βήμα», όπου εργαζόμουν τότε και νυν ομόσταβλος στο Sport24) Βαγγέλη Αρνατούτογλου μου έστελνε sms με την εξέλιξη του σκορ…

Στο τελευταίο από αυτά τα μηνύματα έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη συνειδητοποιώντας ότι είχα χάσει την ευκαιρία να είμαι αυτόπτης μάρτυς σε μια ιστορική στιγμή.

Στο «Conseco Fieldhouse» η Αργεντινή πέτυχε αυτό που δεν είχε καταφέρει στο τσακ η Λιθουανία δυο χρόνια νωρίτερα στον ημιτελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του Σίδνεϊ (85-83) με το άστοχο τρίποντο του Σαρούνας Γιασικέβιτσους: έριξε στο καναβάτσο τους οικοδεσπότες Αμερικανούς με 87-80 και αυτή ήταν η πρώτη ήττα μετά από 58 απανωτές νίκες, στα χρονικά των Dream Teams από το 1992 και εντεύθεν, ωστόσο δεν επρόκειτο να είναι και η μοναδική.

Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ και οι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες!

Με τη λογική του αποφθέγματος «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» μετά την Αργεντινή πήραν κι άλλοι σειρά ως θύτες των Αμερικανών οι οποίοι είχαν στον πάγκο τους τον Τζορτζ Καρλ και έως την ύστατη στιγμή προσπάθησαν να «ψήσουν» τον Μάικλ Τζόρνταν να δώσει «παρών»: στον προημιτελικό η Γιουγκοσλαβία και στον αγώνα για την πέμπτη θέση η Ισπανία.

Ούτως ειπείν, οι οικοδεσπότες υπέστησαν μια παταγώδη πανωλεθρία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου: δυο χρόνια αργότερα έμειναν εκτός τελικού στην Αθήνα, το ίδιο συνέβη και το 2006 στη Σαϊτάμα και χρειάστηκε να περάσουν οκτώ χρόνια (από το τελευταίο χρυσό μετάλλιο στο Σίδνεϊ) για να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες τους στην κινέζικη κολυμπήθρα του Σιλωάμ!

Οι τρεις ήττες των Αμερικανών και ο εξοστρακισμός τους από το βάθρο προκάλεσαν σοκ στην παγκόσμια μπασκετική πιάτσα, που εντέλει είδε τους Γιουγκοσλάβους να ρίχνουν στο κανναβάτσο τους (μετέπειτα χρυσούς Ολυμπιονίκες στην Αθήνα) Αργεντινούς στην παράταση με 84-77 και το ίδιο βράδυ να… μαρμαρώνουν!

Το εννοώ αυτό διότι στα 22 χρόνια που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα οι λεγάμενοι οι οποίοι μέχρι τότε είχαν τα χρυσά μετάλλια για… πρωινό, δεν αξιώθηκαν να αναρριχηθούν ξανά σε κάποιον θρόνο, λες και πληρώνουν πανάκριβα την κατάρα εκείνης της βραδιάς!

Η "that team" του Πιρς και η ευτυχισμένη ζωή

Θυμάμαι αξέχαστα ότι μετά τη λήξη του τελευταίου αγώνα τους κι ενώ τους είχε κάνει γιο γιο ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο συνάντησα στη μικτή ζώνη τον Πολ Πιρς και τον ρώτησα απλά πώς νιώθει…

Ο παίκτης των Σέλτικς έκανε μια γκριμάτσα αηδίας που δεν μπορώ να την αποδώσω με λόγια και παραδέχτηκε το προφανές: «Θα περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες και όλοι θα μας θυμούνται με οίκτο. Θα είμαστε για πάντα η «that team». Δακτυλοδεικτούμενοι και καταραμένοι»!

Σαν τη Βραζιλία του (ποδοσφαιρικού) Μουντιάλ του ’50 ένα πράγμα!

Λίγο πιο πέρα ο Μπεν Γουάλας αντιμετώπιζε την υπόθεση με έντονη φιλοσοφική διάθεση: «Εάν αυτό που συνέβη εδώ είναι το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου τότε μπορώ να πω ότι ζω μια ευτυχισμένη ζωή»!

2006: Το repeat των Γκέιτορς

Η δική μου ευτυχισμένη ζωή στην πόλη που δικαιολογημένα και χωρίς καμιά δόση αυταρέσκειας συστήνεται ως «ο καθεδρικός ναός του παγκόσμιου αθλητισμού» συνεχίσθηκε τον Απρίλιο του 2006, όταν παρέα με τον Δημήτρη Καρύδα και τον συχωρεμένο τον Στράτο Κωσταλά ήρθαμε εδώ για να απολαύσουμε αυτό που κατά την ταπεινή γνώμη μου αποτελεί την αυθεντικότερη και κατανυκτικότερη ιεροτελεστία του παγκόσμιου αθλητισμού…

Το Final Four του κολεγιακού μπάσκετ!

Ήμουν περπατημένος σε δαύτα, έχοντας παρακολουθήσει εκείνα του 1998 στo Σεντ Πίτερσμπουργκ της Φλόριντα, του 2004 στο Σαν Αντόνιο και του 2005 στο Σεντ Λούις και το πιλάτεμα που τους έκανε έπιασε τόπο, χώρια που ζήσαμε κιόλας μια εξωτική εμπειρία διασχίζοντας οδικώς την αμερικανική ενδοχώρα!

Είδαμε κιόλας τους Γκέιτορς της Φλόριντα να πετυχαίνουν το σπανίζον repeat (νικώντας στον ημιτελικό τη Σταχτοπούτα του Τζορτζ Μέισον και στον τελικό τους πολυνίκες του UCLA) και χορτάσαμε παντοιοτρόπως.

Ο όρκος, η Μέκκα και τα Ιεροσόλυμα

Μας χόρτασαν με το παιχνίδι τους, μα κυρίως με την αφοσίωση τους (ως απότοκο του όρκου που έδωσαν μετά τον πρώτο θρίαμβο τους για να επιστρέψουν και στην επόμενη σεζόν ώστε να υπερασπισθούν τα κεκτημένα σκήπτρα) ο Τζοακίμ Νοά, ο Τορίν Γκειν, ο οποίος μετά από δέκα χρόνια φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ, ο Κόρι Μπρούερ, ο Αλ Χόρφορντ και ο Λι Χάμφρι με ινστρούχτορα και οιστρηλάτη το πρωτοπαλίκαρο του Ρικ Πιτίνο στο Πρόβιντενς και νυν προπονητή των Σικάγο Μπουλς, Μπίλι Ντόνοβαν.

Όντως η Ιντιανάπολις αποτελεί τα Ιεροσόλυμα και τη Μέκκα του αθλητισμού, όχι μονάχα του μπάσκετ…

Εδώ στεγάζεται το NCAA, εδώ δεσπόζει το Μουσείο του HallofChampions, εδώ το μπάσκετ συναντά το φούτμπολ και τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, μάλιστα το ράλι Indianapolis 500 που διεξάγεται από το 1911 θεωρείται ως το μεγαλύτερο event μιας ημέρας σε ολόκληρο τον πλανήτη!

Το Speedway των 230.000 θεατών

Εδώ επίσης διεξάγονται οι αγώνες των ΝASCAR’S, εδώ νιώθεις να σού κόβεται η ανάσα ατενίζοντας το Motor Speedway που μπροστά του το Μαρακανά, το Γουέμπλεϊ και τα υπόλοιπα κολοσσιαία γήπεδα του κόσμου μοιάζουν με σπιρτόκουτα, όπως λέει και το τραγούδι του Κώστα Χατζή…

Ο λόγος;

Αυτή η αθλητική εγκατάσταση έχει 235.000 μόνιμες θέσεις θεατών!!!

Εδώ επίσης έγραψαν και εξακολουθούν να γράφουν ιστορία οι δις νικητές του Super Bowl στο NFL Κολτς, οι τρις πρωταθλητές του ΑΒΑ και μια φορά φιναλίστ του ΝΒΑ Πέισερς, οι πεντάκις εστεμμένοι του NCAA Ιντιάνα Χούζιερς, το Ιντιάνα Στέιτ, το Περντιού και πάει λέγοντας…

Οι Hoosiers και οι θρύλοι

Εδώ διαδραματίζεται η περίφημη ταινία «Hoosiers», που γυρίστηκε το 1986 και πραγματεύεται τη συναρπαστική ιστορία μιας γυμνασιακής ομάδας με πρωταγωνιστή τον Τζιν Χάκμαν στο ρόλο του προπονητή Νόρμαν Ντέιλ…

Εδώ όπου κι αν σουλατσάρεις νιώθεις πως από κάποια γωνία θα ξεμυτίσουν ξαφνικά πιασμένοι α λα μπρατσέτα ο αείμνηστος «μάγος του Γουέστγουντ» Tζον Γούντεν, ο αοίδιμος Μπόμπι Νάιτ, ο Λάρι Μπερντ, ο Ρέτζι Μίλερ, ο Ρικ Σμιτς, ο (άλλοτε παίκτης του Παναθηναϊκού) Αντόνιο Ντέιβις, ο Πολ Τζορτζ, ο Πέιτον Μάνινγκ και πλείστοι όσοι θρύλοι των σπορ που γεννήθηκαν ή ανδρώθηκαν στην Ιντιάνα…

Η μπασκετίλα και ο Ντομινίκ

Εδώ λοιπόν σε αυτή την ατμόσφαιρα που δεν μυρίζει απλώς, αλλά βρομάει και ζέχνει …μπασκετίλα φιλοξενείται για δεύτερη φορά στα χρονικά του θεσμού το NBA All-Star Weekend και μάλιστα εξ αναβολής: κανονικά θα διεξαγόταν το 2021, αλλά ας όψεται η πανδημία που το συρρίκνωσε σε εκδήλωση μιας ημέρας και το μετέφερε από την Ινδιανάπολις στην Ατλάντα.

Το «Σταυροδρόμι της Αμερικής» (Crossroads of America) όπως αποκαλείται η Ιντιανάπολις είχε φιλοξενήσει τη διοργάνωση το 1985, όταν η ομάδα της Δύσης νίκησε με 140-129 εκείνη της Ανατολής, με MVP τον Ραλφ Σάμπσον των Ρόκετς, ενώ στον επικό διαγωνισμό των καρφωμάτων ο Ντομινίκ Γουίλκινς που φυσικά είναι παρών και στην Ιντιανάπολις, παρουσίασε τον περιβόητο «ανεμόμυλο», επιβραβεύθηκε με δυο πενηντάρια και επικράτησε απέναντι στον Μάικλ Τζόρνταν.

Μετά από 39 χρόνια η φιέστα ξαναγυρίζει εδώ, τουτέστιν χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού μύστες και ρέκτες του μπάσκετ…

Η γλώσσα του μπάσκετ και η γκαρνταρόμπα

Ξαναγυρίζει εδώ όπου στήθηκε ένα γήπεδο μπάσκετ μέσα στο αεροδρόμιο!

Ξαναγυρίζει σε έναν τόπο στον οποίο όντως ισχύει αυτό που αναγραφόταν παλαιότερα σε μια ταμπέλα και αποτελούσε μότο της πόλης: «Basketball language is spoken here» (εδώ ομιλείται η γλώσσα του μπάσκετ).

Ξαναγυρίζει εδώ όπου το μπάσκετ είναι κάτι πολύ παραπάνω, κάτι πολύ μεγαλύτερο και κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να επιβεβαιώνεται τρανά το σλόγκαν το οποίο αναγράφεται σε μια μπλούζα που αγόρασα το 2002…

«In 49 states it’s just basketball, but here is Indiana»!

Το βλέπεις, το ακούς, το νιώθεις, το οσφραίνεσαι, το γεύεσαι, και το αφουγκράζεσαι αυτό με το που πατάς το πόδι σου στην Ιντιανάπολις…

Eδώ είναι Ιντιάνα

Το κουβαλάς μέσα σου για μια ζωή, διότι δεν φτάνει που το αισθάνεσαι και το βιώνεις και με τις πέντε αισθήσεις σου, αλλά το φοράς κιόλας, όπως συμβαίνει με την πάρτη μου και το εικονιζόμενο μικρό δείγμα της adhoc γκαρνταρόμπας μου αποδεικνύει του λόγου το αληθές!

• ΥΓ: Ο Θεός με έχει ευλογήσει και η αγαθή επαγγελματική τύχη με αξίωσε να δίνω παρών στο 13ο Αll-Star Weekend του ΝΒΑ: στη Νέα Υόρκη το 1998, στη Φιλαδέλφεια το 2002, στο Χιούστον το 2013, στη Νέα Ορλεάνη το 2014, ξανά στη Νέα Υόρκη το 2015, στο Τορόντο το 2016, πάλι στη Νέα Ορλεάνη το 2017, στο Λος Αντζελες το 2018, στη Σάρλοτ το 2019, στο Σικάγο το 2020, στο Κλίβελαντ το 2022, στο Σολτ Λέικ Σίτι το 2023 και bastacosi, κατά πως λένε και οι Ιταλοί.

Oλα αυτά δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στο τωρινό, διότι εδώ είναι Ιντιάνα!