Εξ αρχαιοτάτων χρόνων υφίστανται οι αποφράδες ημέρες, δηλαδή οι ακατονόμαστες και δυσοίωνες…

Στην περίπτωση της ΑΕΚ που είναι κιόλας συνειρμικά συνδεδεμένη τόσο με την κατ’ εξοχήν αποφράδα ημέρα της άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου 1453), όσο και με τον μεταγενέστερο ξεριζωμό από τη Μικρά Ασία, το κακό γίνεται ακόμη χειρότερο.

Εδώ υπάρχει ολόκληρος μήνας που είναι δίσεκτος!

Ολόκληρος μήνας, ο Δεκέμβριος που να τον πάρει και να τον σηκώσει…

Μέρα (όχι Μαγιού, αλλά) Δεκεμβρίου της μίσεψε ο δόλιος ο Στέβαν Γέλοβατς, μέρα Δεκεμβρίου πριν από 55 χρόνια της είχε μισέψει και ο Γιώργος Μόσχος…

Στα 32 του ο ένας, στα 29 του ο άλλος: ξαφνικά και με σοκαριστικό τρόπο ο ένας, αναμενόμενα, αλλά δραματικά και ο άλλος…

Ιδού λοιπόν τα λυπητερά, πένθιμα, θρηνώδη και μαυροφορεμένα Δεκεμβριανά της ΑΕΚ.

Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή

Με το που έφυγε από τη ζωή ο Γέλοβατς, ο διευθυντής επικοινωνίας της ΚΑΕ ΑΕΚ, Γιώργος Νικολάου, όντας κι ελόγου του φιλίστωρ (όπως είχε αποκαλέσει τον περασμένο Αύγουστο τον αρχηγό της ομάδας, Δημήτρη Μαυροειδή) αναστορήθηκε τον στίχο του Μπρένταν Μπίαν, στο ποίημα που μετάφρασε ο Βασίλης Ρώτας και το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης το 1962…

Σπάσε καρδιά μου, εχάθη το γελαστό παιδί…

«Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή», λέει ένας άλλος στίχος που κι αυτός ταιριάζει γάντι στις περιστάσεις που βίωσε η ΑΕΚ με διαφορά 55 ετών…

Η 4η Απριλίου του 1968, που μαγνήτισε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο 80.000 ανθρώπους, συνήγειρε τον απανταχού της γης ελληνισμό και έγινε κορνίζα στα παλιά γραφεία της FIBA στο Μόναχο είναι ένα ορόσημο, που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στον σκληρό δίσκο της συλλογικής μνήμης του ελληνικού μπάσκετ…

Το πρώτο μπάρκο στην Κιβωτό

Είναι, για να το γράψω με περίσσια γλαφυρότητα, το πρώτο μπάρκο που φόρτωσε ο Νώε στη δική μας μπασκετική Κιβωτό!

Εκείνο το βράδυ η ΑΕΚ αξιώθηκε να θερίσει τη σπορά που είχε ρίξει στις 30 Μαρτίου και την Πρωταπριλιά του '66 στο Μιλάνο και στην Μπολόνια.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Το 1966 ΤοΗ «Βασίλισσα» προκρίθηκε στο παρθενικό Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σημειώνοντας οκτώ νίκες και δύο ήττες στους δέκα αγώνες που έδωσε, με τη Βίσλα Κρακοβίας, τη Βιντάντ Καζαμπλάνκα, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την ΤΣΣΚΑ Σόφια και τη Ζαντάρ.

Στις 13 Ιανουαρίου του 1966 η ΑΕΚ άλωσε το Ζαντάρ νικώντας την ομώνυμη ομάδα με 71-69, ενώ μια εβδομάδα αργότερα επικράτησε στο Καλλιμάρμαρο με 76-71 και σφράγισε την πρόκριση της στο Final Four, που το ζήλεψαν ως φόρμουλα από το NCAA o Γουίλιαμ Τζόουνς και ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και το λανσάρισαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Κάποιος που τον έλεγαν Τσόσιτς

Αναφέρομαι ειδικώς στα δύο ματς με τη Ζαντάρ, όχι μόνο λόγω της σημασίας τους, αλλά και λόγω της σημειολογίας τους, που τότε κανείς δεν μπορούσε να την υποπτευθεί: εναντίον της ΑΕΚ ντεμπούταρε στη διεθνή σκηνή ένας λιπόσαρκος, ξερακιανός 18άχρονος που φορούσε το Νο 11 στην πλάτη και μετά από είκοσι δυο χρόνια έμελλε να έρθει στα μέρη μας ως προπονητής και να καθίσει στον πάγκο της «Ένωσης»...

Λεγόταν Κρέζιμιρ Τσόσιτς και μεταξύ άλλων, είχε συμπαίκτες τον (μεταγενέστερο προπονητή του ΠΑΟΚ) Πίνο Τζέρτζια, που υπήρξε μάλιστα ο μέντορας του και τον επιδείκνυε με υπερηφάνεια στον Φίλιππο Συρίγο, συστήνοντας τον ως τον μελλοντικό κυρίαρχο σέντερ της Ευρώπης) και τον Μίλαν Κόμαζετς, πατέρα του μετέπειτα παίκτη του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, Αριαν Κόμαζετς.

Τότε βεβαίως ο Κρέζο ήταν μικρός και... τριανταφυλλένιος, με αποτέλεσμα να τον... κάνει μια χαψιά ο Γιώργος Τρόντζος, που μαζί με τον Γιώργο Αμερικάνο και τον Χρήστο Ζούπα συγκροτούσαν ένα τρίγωνο ολκής.

Στο πυρ το εξώτερον!

Τρεις μεγάλοι παίκτες, που ο καθένας έγραψε τη δική του Ιστορία πολύ πέρα από τα στενά ελληνικά όρια, άλλωστε όλοι τους υπήρξαν βασικά στελέχη της Μικτής Ευρώπης και της Μικτής κόσμου, έστω κι αν ο «Παγκόσμιος» ρίχτηκε στο πυρ το εξώτερον (sic), επειδή μετά από ένα ματς με την Μπέογκραντ (του Ραντιβόι Κορατς) έβρισε και έφτυσε τον προπονητή της...

Το γεγονός δεν θα είχε πολύ μεγάλη σημασία, εάν δεν τύχαινε αυτός ο προπονητής να λέγεται Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς!

Εκείνη την εποχή το ευρωπαϊκό μπάσκετ τόσο σε εθνικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο βρισκόταν υπό την ηγεμονία των ομάδων του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, με μοναδική εξαίρεση στον κανόνα τη Ρεάλ, η οποία όμως πλήρωσε ακριβά την ήττα τους από τη βελγική Ρασίγκ Μαλίν (του φοβερού σκόρερ Γουίλι Στεβενίερς) και έμεινε εκτός νυμφώνος.

Οι αγώνες του Final Four μοιράσθηκαν στην Μπολόνια και στο Μιλάνο , όπου έπαιξε η ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας, από την οποία ηττήθηκε με το βαρύ 103-73, αδυνατώντας να αναχαιτίσει τον Γίρι Ζίντεκ , τον Κάρελ Μπάρος, τον Γίρι Αμερ, τον Γιάροσλαβ Κοβάρ και τον Γίρι Ζέντνιτσεκ με τους οποίους έμελλε να ανταμώσει ξανά μετά από δυο χρόνια στον τελικό της Αθήνας...

Η σκληρή μάχη του Μόσχου με τον καρκίνο

Η αποστολή της ΑΕΚ δεν ταξίδεψε συντεταγμένα στο Μιλάνο. Ο Στέλιος Βασιλειάδης πήγε με τρένο, διότι φοβόταν τα αεροπλάνα, ενώ ο Γιώργος Μόσχος συνάντησε την ομάδα προερχόμενος από το Λονδίνο, όπου πήγε εν κρυπτώ και παραβύστω...

Ο λόγος;

Είχε προσβληθεί από καρκίνο στους λεμφαδένες και έδινε μια σκληρή μάχη για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να μη χάσει το μεγάλο ραντεβού...

Το θρυλικό καλάθι στην Κρακοβία

Ο Μόσχος ήταν εκείνος ο οποίος είχε οδηγήσει την ΑΕΚ στην επική πρόκριση της στο δεύτερο γύρο με αντίπαλο την πανίσχυρη Βίσλα Κρακοβίας.

Η ΑΕΚ νίκησε στην Αθήνα με 72-71, σε ένα ματς στο οποίο ο Πολωνός σέντερ, Βιέτσλαβ Λάνγκιεβιτς αστόχησε επίτηδες σε μια ελεύθερη βολή για να μην παιχθεί παράταση και να μην κινδυνεύσει η Βίσλα να ηττηθεί με μεγαλύτερη διαφορά.

Στις 11 Νοεμβρίου του '65 στην Κρακοβία η ΑΕΚ πέτυχε μια θρυλική νίκη, με 81-79 και προκρίθηκε στον δεύτερο γύρο.

Στην τελευταία επίθεση του αγώνα με το σκορ ισόπαλο, ο Βαγγέλης Νικητόπουλος (αγωνιζόμενος αντί του Ζούπα, που αποβλήθηκε με πέντε φάουλ) είδε τον Γιώργο Αμερικάνο στενά μαρκαρισμένο και έδωσε την μπάλα στον Μόσχο, που σηκώθηκε από την κορυφή της ρακέτας και σημάδεψε διάνα (79-81).

Το «τσακάλι»

Ο Μόσχος ήταν ταυρί. «Αληθινό τσακάλι σε όλα του. Δυνατός, γρήγορος, έξυπνος, όχι καλός σουτέρ, αλλά φοβερός ντριμπλέρ και δεινός μπασιματάκιας» μου τον περιέγραψε κάποτε ο Νικητόπουλος, ο οποίος ήταν συγκάτοικος του στις αποστολές.

Γεννημένος το 1937 στην Αθήνα και γόνος εύπορης οικογένειας (ο πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος μαρμάρων) ο Μόσχος άρχισε την καριέρα του στον Πανελλήνιο με τον οποίο στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος το 1957, ενώ στη συνέχεια ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη και αγωνίσθηκε στον Ηρακλή (1960-61).

Το 1961 επέστρεψε στην Αθήνα για λογαριασμό της ΑΕΚ, η οποία εκείνη την εποχή μάζευε τους καλύτερους παίκτες της Ελλάδας και συγκροτούσε την ομάδα η οποία έμελλε να δρέψει δάφνες στην Ευρώπη και να εξελιχθεί σε δυναστεία στην Ελλάδα.

Με την ΑΕΚ ο Μόσχος κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Ελλάδος (1963, 1964, 1965, 1966), στις 15 Μαΐου του 1965 χρίσθηκε διεθνής (στον αγώνα Ελλάδα- Ρουμανία 68-75, με προπονητή τον Φαίδωνα Ματθαίου), ενώ μερικούς μήνες αργότερα αγωνίσθηκε στη Μικτή Ευρώπης, ωστόσο το «κακό» παραμόνευε.

Ο καρκίνος στους λεμφαδένες είχε αρχίσει να του τρώει τα σωθικά και ο αγώνας του ήταν άνισος, ωστόσο δεν ήθελε να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα του και το κράτησε κρυφό τόσο από την κόρη του (η οποία μετά το διαζύγιο με τη σύζυγο του έμενε μαζί του), όσο και από τους συμπαίκτες του!

Το μυστικό που ήξεραν τρεις άνθρωποι

Το μυστικό που παρέμενε επτασφράγιστο στους κόλπους της ομάδας το γνώριζαν μονάχα τρεις άνθρωποι: ο προπονητής Μίσσας Πανταζόπουλος, ο πρόεδρος της ΑΕΚ Βασίλης Χατζηγιάννης (γιατρός, μετέπειτα πρόεδρος της ΕΠΟ και πεθερός του προπονητή μπάσκετ Βασίλη Φραγκιά) και ο γιατρός της ομάδας, Μίμης Γιαννακόπουλος.

Ανισος υπήρξε και ο ημιτελικός με τους Τσεχοσλοβάκους, οι οποίοι κατατρόπωσαν την ΑΕΚ, με τον Μόσχο, που ήταν καταβεβλημένος από την αρρώστια και εξασθενημένος από τις οδυνηρές χημειοθεραπείες να μην μπορεί να προσφέρει τα αναμενόμενα .

Έπαιξε μόνο στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε ένα καλάθι και πέρασε όλο το δεύτερο ημίχρονο στον πάγκο, έτοιμος να καταρρεύσει...

Η τσατίλα του Αμερικάνου και η σκηνή του Μπουλμέτη

Στα αποδυτήρια μετά τη λήξη του ημιτελικού, ο Αμερικάνος τσατισμένος από τη βαριά ήττα και χωρίς να έχει ιδέα τι συνέβαινε (λέγεται ότι) μίλησε άσχημα στον Μόσχο και του επέρριψε ευθύνες για την ήττα, μάλιστα η σκηνή συμπεριλαμβάνεται και στην ταινία «1968» που γύρισε ο Τάσος Μπουλμέτης

Τότε, σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, ο Μόσχος, εξουθενωμένος και δακρυσμένος, σήκωσε, λέει, τη φανέλα του, έδειξε με τα δάχτυλα του τα σημάδια από τις θεραπείες και φώναξε με όση δύναμη μπορούσε να αντλήσει από μέσα του...

"Κοιτάξτε ρε πως έγινα"

«Κοίτα εδώ ρε Γιώργο. Κοιτάξτε όλοι σας πως έχω γίνει από τον καρκίνο που με τρώει κάθε στιγμή. Γι' αυτό δεν μπορώ ούτε να τρέξω, ούτε να παίξω καλά. Και μόνο που στέκομαι όρθιος είναι θαύμα»!

Οι παίκτες σοκαρίσθηκαν μπροστά σε αυτό το θέαμα. Κάποιοι έβαλαν τα κλάματα και μέσα στα αποδυτήρια επικράτησε νεκρική σιγή...

Η επόμενη πράξη του δράματος θα παιζόταν μετά από δυο ώρες στο ξενοδοχείο…

«Κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο και ξαφνικά μέσα στη νύχτα ξύπνησε από μια περίεργη φασαρία» μαρτυρά ο Βαγγέλης Νικητόπουλος.

Έβγαζε αφρούς και γρύλιζε από τον πόνο

«Άναψα το πορτατίφ, γύρισε προς τα δεξιά μου και τι να δω. Ο Γιώργος έβγαζε αφρούς από το στόμα του και γρύλιζε από τον πόνο»!

Πανικόβλητος από αυτό το πρωτοφανές θέαμα ο «Σουηδός» σηκώθηκε και έτρεξε στο δωμάτιο του γιατρού τον οποίο ενημέρωσε για τα καθέκαστα.

«Γιατρέ, ο Γιώργος είναι χάλια. Δεν ξέρω τι να κάνω» του είπε. Ο Μίμης Γιαννακόπουλος ακολούθησε τον Νικητόπουλο στο δωμάτιο τους, έδωσε στον Μόσχο ένα καταπραϋντικό και πρωί πρωί ο Γιώργος μπήκε στο αεροπλάνο μαζί με τον έφορο της ομάδας Δημήτρη Τράγο και επέστρεψε στην Αθήνα για να συνεχίσει τη θεραπεία, περπατώντας σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό.. .

"Να μου το φέρνατε στον τάφο"!

Δυο μήνες αργότερα, μετά από έναν αγώνα πρωταθλήματος, η ΑΕΚ βράβευσε τον Μόσχο, απονέμοντας του μια τιμητική πλακέτα…

Γύρισε τότε ο Γιώργος στον Νικητόπουλο και με απίστευτο κυνισμό και πόνο ψυχής του είπε: «Ρε συ Βαγγέλη τι μου το έδωσαν αυτό; Ας έκαναν λίγη υπομονή να μου το έφερναν μαζί με τα λουλούδια στον τάφο μου»!

Ο Γιώργος Μόσχος έφυγε από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, σε ηλικία μόλις 29 ετών, στις 28 Δεκεμβρίου του 1966.

Οι συμπαίκτες του και όλη η ομάδα του αφιέρωσαν τον θρίαμβο της 4ης Απριλίου του 1968, ενώ η ΑΕΚ έδωσε το όνομα του στο κλειστό γήπεδο που κατασκευάσθηκε δίπλα από το ποδοσφαιρικό και χρησιμοποιήθηκε ως έδρα της ομάδας μπάσκετ μετά το 1989, αλλά κατεδαφίστηκε μαζί με το «Νίκος Γκούμας» το 2003.

Μετά θάνατον ο Μόσχος βραβεύθηκε στο πρόσωπο της κόρης του Μαρίας (διαπρεπούς ζωγράφου που ζει μόνιμα στη Γαλλία) σε ειδική εκδήλωση για την επέτειο των σαράντα ετών από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στις 6 Απριλίου του 2008.

Για την ιστορία πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Final Four του 1966 αναδείχθηκε η Σίμενταλ Μιλάνο, η οποία νίκησε στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 68-57 και στον τελικό τη Σλάβια Πράγας με 77-72.

Ο Μπιλ Μπράντλι, οι χίπηδες και η Ιος!

Κυρίαρχη μορφή των Μιλανέζων ήταν ο Μπιλ Μπράντλι, μετέπειτα πρωταθλητής με τους Νικς (1970, 1973), μέντορας του Φιλ Τζάκσον, επί σειρά ετών γερουσιαστής και υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 2000, ο οποίος είχε αποφοιτήσει από το φημισμένο πανεπιστήμιο Πρίνστον και εκείνη τη σεζόν έκανε το μεταπτυχιακό του στην Οξφόρδη.

Eκείνη την εποχή ο Μπράντλι ήταν ένας χίπης βγαλμένος, θαρρείς, από το… Γούντστοκ και συνάμα από τον… Μυλοπότα και το Μαγγανάρι!

Τι δουλειά έχουν οι παραλίες της Ιου σε αυτή την ιστορία;

Έχουν και παραέχουν διότι ο πρώτος «Dollar Bill» του αμερικάνικου μπάσκετ ήρθε τότε στην Ίο για διακοπές με τους φίλους του, ξετρελάθηκε από τα κάλλη του νησιού, το λάτρεψε παράφορα, αγόρασε σπίτι και περνάει κάθε χρόνο όλο το καλοκαίρι!