Ράνγκνικ: H Μίλαν δεν πήρε τον Κλοπ πριν από τον Κλοπ

Η συμφωνία θεωρείτο δεδομένη. Το προσύμφωνο είχε υπογραφεί και ο Ραλφ Ράνγκνικ μετρούσε αντίστροφα για να καθίσει στον πάγκο της Μίλαν, διατηρώντας την ίδια στιγμή και το ρόλο του αθλητικού διευθυντή.

Όλα αυτά μέχρι το απόγευμα της Τρίτης 21 Ιουλίου. Πρώτα το Kicker, στη συνέχεια η BILD και εν τέλει ο ίδιος ο Ράνγκνικ γνωστοποίησαν την ακύρωση της συμφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών. Λίγες ώρες αργότερα, η Μίλαν ανακοίνωσε την ανανέωση του συμβολαίου του Στέφανο Πιόλι έως το καλοκαίρι του 2022.

Ο Ιταλός προπονητής ανέλαβε τον περασμένο Οκτώβριο, σε μία (ξανά) δύσκολη περίοδο για τους ροσονέρι και κατάφερε να τους μεταμορφώσει προς το καλύτερο. Είναι χαρακτηριστικό πως η Μίλαν έχει συγκεντρώσει μέσα στο 2020 λιγότερους βαθμούς μόνο από την πρωτοπόρο Γιουβέντους και την εντυπωσιακή Αταλάντα.

Υπό τη καθοδήγηση του 54χρονου τεχνικού η Μίλαν πραγματοποιεί πορεία... πρωταθλητισμού, έστω κι αν κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό με βάση την αγωνιστική παρουσία της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, το θετικό είναι πως οι Μιλανέζοι θα επιστρέψουν, όπως φαίνεται, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μέσω του Europa League μία σεζόν μετά τον αποκλεισμό από την UEFA εξαιτίας παραβίασης των κανονισμών του Financial Fair Play.

Είναι, ωστόσο, ικανή μία εξαιρετική πορεία έξι μηνών του Πιόλι για να φέρει πάνω-κάτω τον προγραμματισμό και τα σχέδια των διοικούντων την ομάδα, προεξάρχοντος του Εκτελεστικού Διευθυντή του συλλόγου, Ιβάν Γκαζίδη; Όπως φαίνεται είναι. Η Μίλαν προτίμησε την ασφάλεια και τη σιγουριά του Πιόλι, μένοντας πιστή στον... τοπικισμό των ιταλικών ομάδων, αλλά την ίδια στιγμή έχασε την ευκαιρία να δουλέψει με έναν προπονητή που εξέλιξε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΜΠΑΝΟΦΣΚΙ

Για να φτάσουμε, όμως, στον Ράνγκνικ του 2020, θα πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για τον Ράνγκνικ του 1983. Συγκεκριμένα τον ψυχρό Φεβρουάριο του 1983. Ο 25χρονος -τότε- Ράνγκνικ ήταν παίκτης-προπονητής στη Βικτόρια Μπάκναγκ που αγωνιζόταν στην έκτη κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου και έδρευε σε ένα προάστιο λίγο έξω από την Στουτγκάρδη.

"Η Ντινάμο Κιέβου, με προπονητή τον θρυλικό Βαλερί Λομπανόφσκι, έκανε προετοιμασία σε ένα κοντινό Προπονητικό Κέντρο και χρειαζόταν έναν εύκολο αντίπαλο για φιλικό παιχνίδι. Λίγη ώρα μετά την έναρξη του αγώνα, κοντοστάθηκα σε ένα πλάγιο άουτ κι άρχισα να μετράω τους παίκτες της Ντινάμο. Κάτι πήγαινε στραβά. Ήταν 13 ή 14 παίκτες μέσα στο γήπεδο;

Ο Βαλερί Λομπανόβσκι (δεξιά) στον πάγκο της εθνικής Ουκρανίας

Είχαμε παίξει στο παρελθόν απέναντι σε κορυφαίες ομάδες -κόντρα στις οποίες χάναμε προφανώς- αλλά μας έδιναν για μερικά δευτερόλεπτα το χώρο να αναπνεύσουμε. Η Ντινάμο ήταν η πρώτη ομάδα που δεν σταματούσε στιγμή να πιέζει ψηλά. Το έκανε συστηματικά, χωρίς διακοπή.

Εκείνη την στιγμή ήταν τα ποδοσφαιρικά Θεοφάνειά μου. Κατάλαβα πως υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού", αποκάλυψε σε άρθρο που έγραψε στο " Coaches' Voice".

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΚΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΣΕΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΚΙ

Στον Ράνγκνικ ήρθε, λοιπόν, η... επιφοίτηση και δεν ήταν διατεθειμένος να παραστρατίσει ή να λοξοδρομήσει από τον στόχο του που δεν ήταν άλλος απ' το να εξελίξει το ποδόσφαιρο. Λίγα χρόνια αργότερα, θα έρθει η ευκαιρία μέσω της Στουτγκάρδης, με τον Ράνγκνικ να αναλαμβάνει την ομάδα Νέων.

Για καλή του τύχη, στην ομάδα υπήρχε ο Χέλμουτ Γκρος, ένας πολιτικός μηχανικός που ασχολείτο έντονα με το τακτικό κομμάτι και ήταν ουσιαστικά ο πρώτος που παρουσίασε το "Ballorientierte Raumdeckung". Δηλαδή, ένα σύστημα που συνδύαζε την άμυνα ζώνης με την επιθετική πίεση.

Οι δυο τους δημιούργησαν ένα εξαιρετικό δίδυμο και άρχισαν να γράφουν ένα προπονητικό εγχειρίδιο. Για να τα καταφέρουν, όμως, ζήτησαν τη βοήθεια κάποιων φίλων που είχαν στην Ιταλία. Ο λόγος; Χρειάζονταν βίντεο με την τακτική προσέγγιση του Αρίγκο Σάκι στη Μίλαν. Ενός σπουδαίου ποδοσφαιρικού μυαλού. Μάλιστα, όπως αναφέρει ο Ράνγκνικ "παρακολουθήσαμε τόσες φορές τις κασέτες που κάποια στιγμή χάλασε ο εξοπλισμός".

ΤΑΧΥΤΕΡΑ ΜΥΑΛΑ, ΟΧΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΟΔΙΑ

Για μία χώρα που είχε συνηθίσει να αγωνίζεται με "sweeper" στην άμυνα, δεν ήταν εύκολο να της αλλάξεις το αγωνιστικό στυλ. Ειδικά όταν προπονητές, όπως, ο Φέλιξ Μάγκατ σχολίαζαν κατά καιρούς πως "η τακτική είναι για τους κακούς παίκτες". Ο Ράνγκνικ δεν τα λάμβανε υπόψιν. Συνέχιζε το δρόμο του, ενώ όταν του δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσει την αγωνιστική φιλοσοφία του σε κανάλι εθνικής εμβέλειας, δεν την σπατάλησε. Το 1998 ήταν προπονητής στην SSV Ουλμ, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, κλήθηκε σε μία τηλεοπτική εκπομπή για να αναλύσει τα πλεονεκτήματα της χρησιμοποίησης τεσσάρων αμυντικών στην ευθεία. Για κάποιους θεωρήθηκε ως μία "επαναστατική μέθοδος", ενώ άλλοι μιλούσαν για μία μοναδική καινοτομία. Ο Ράνγκνικ, από την πλευρά του, δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει τη σημασία του πρέσινγκ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. "Αν θέλεις να αυξήσεις την ταχύτητα του παιχνιδιού σου, πρέπει να αναπτύξεις ταχύτερα μυαλά, όχι πιο γρήγορα πόδια", σχολίαζε.

ΤΟ GEGENPRESSING & Η ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΧΟΦΕΝΧΑΪΜ

Ο Ράνγκνικ άρχισε να καθιερώνεται στις συνειδήσεις των φιλάθλων, αλλά και των δημοσιογράφων ως ένας προπονητής που μπορεί να φέρει την "επανάσταση" στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Το 1999 η Στουτγκάρδη του έδωσε την ευκαιρία στο υψηλότερο επίπεδο, ενώ ακολούθησαν το Ανόβερο και η Σάλκε. Η πορεία είναι διαρκώς ανοδική, με τον Γερμανό τεχνικό να εξελίσσει την τακτική του και να παρουσιάζει στον κόσμο το "genenpressing", το οποίο έγινε περισσότερο γνωστό μέσω του Κλοπ, αλλά ο Ράνγκνικ ήταν ο προάγγελος/εμπνευστής του.

Οι ομάδες του Ράνγκνικ όταν έχαναν την μπάλα πίεζαν απευθείας τους αντιπάλους τους με σκοπό να ανακτήσουν την κατοχή σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα. Σε περίπτωση που τα κατάφερναν, δημιουργούσαν ανισορροπία και ήταν πιο εύκολο να βρουν κενούς χώρους και να "χτυπήσουν" στην κόντρα επίθεση. Ωστόσο, για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν αντοχή, φυσική κατάσταση και πολύ δουλειά στο τακτικό κομμάτι, με συνεργασίες και αλληλοκαλύψεις. Γι' αυτό το λόγο, ο Γερμανός προπονητής επένδυσε πολύ στους συνεργάτες του, ειδικά τους γυμναστές και τους υπεύθυνους αποκατάστασης.

Ο Ράνγκνικ τα κατάφερε και με το παραπάνω. Το 2006 πείστηκε από το πρότζεκτ του δισεκατομμυριούχου, Ντίτμαρ Χοπ και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Χόφενχαϊμ, η οποία είχε ως στόχο να ανέβει και να καθιερωθεί στην Bundesliga, έχοντας τον γερμανικό Κολοσσό "SAP SE" από πίσω της. Βέβαια, για να φτάσεις ψηλά πρέπει πρώτα να αρχίσεις από χαμηλά και ο Ράνγκνικ το γνώριζε καλά, αφού οδήγησε τη Χόφενχαϊμ σε δύο σερί ανόδους από τη Regionalliga Süd στην Bundesliga 2 και στη συνέχεια στην κορυφαία κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου, την Bundesliga.

Η πρώτη σεζόν στην Bundesliga ήταν ονειρική, αφού η ομάδα τερμάτισε στην έβδομη θέση, παρουσιάζοντας όμορφο θέαμα. Την ίδια στιγμή, όμως, δημιουργούσε νέους πρωταγωνιστές για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όπως ήταν ο Ρομπέρτο Φιρμίνο, ο Ντεμπά Μπα και ο Βένταντ Ιμπίσεβιτς. Ωστόσο, τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του Ράνγκνικ με τον Χοπ είχαν αρχίσει να εμφανίζονται. Το πενταετές πλάνο πήγαινε εξαιρετικά, αλλά ήταν εμφανής η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο ανδρών.

Αποτέλεσμα, το 2011 να επέλθει το "διαζύγιο" ύστερα από την απόφαση του Χοπ να πουλήσει τον Βραζιλιάνο αμυντικό χαφ, Λουίζ Γκουστάβο στην Μπάγερν, δίχως να ενημερώσει τον Ράνγκνικ. "Είναι τεράστιο πλήγμα για έναν παίκτη να πωλείται δίχως να υπάρχει η έγκριση του προπονητή του", ανέφερε ρεπορτάζ του Kicker λίγες ημέρες μετά την πώληση του Λουίζ Γκουστάβο στους Βαυαρούς. Την 1η Ιανουαρίου του 2011, ύστερα από 4,5 σεζόν στο σύλλογο, ο Ράνγκνικ θα αποχωρήσει με επεισοδιακό τρόπο, αφήνοντας, όμως, ως παρακαταθήκη σημαντικούς παίκτες, την ομάδα στην Bundesliga και ρεκόρ 79 νικών σε 166 αγώνες.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ ΣΤΗ ΣΑΛΚΕ

Ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του δεν άργησε να βρεθεί, αφού η Σάλκε τον προσέλαβε δύο μήνες αργότερα. Ο Ράνγκνικ επέστρεψε στους "Βασιλικούς Μπλε" ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια, αλλά τα δεδομένα ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με την προηγούμενη παρουσία του.

Ο 53χρονος -τότε- τεχνικός διαδέχθηκε τον Φέλιξ Μάγκατ, δέκα χρόνια αφότου ο δεύτερος τον αντικατέστησε στην Στουτγκάρδη. Άλλωστε, η -αθλητική- ζωή κάνει κύκλους. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Σάλκε θα αποκλείσει την Ίντερ στα προημιτελικά του Champions League και θα φτάσει στα ημιτελικά της διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Εκεί, ωστόσο, το εμπόδιο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα αποδειχθεί ανυπέρβλητο.

Ο Ράνγκνικ με τον Ραούλ στη Σάλκε

Παρ' όλα αυτά, το τέλος της σεζόν θα βρει τη Σάλκε να κατακτά το Κύπελλο Γερμανίας απέναντι στην Ντούισμπουργκ, ο οποίος ήταν και ο πρώτος τίτλος ύστερα από εννιά χρόνια. H επόμενη σεζόν θα αρχίσει το ίδιο επιτυχημένα, αφού οι "Βασιλικοί Μπλε" θα κατακτήσουν και το Super Cup Γερμανίας κόντρα στην Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ, στο μεγάλο ντέρμπι της Κοιλάδας του Ρουρ.

Η πίεση αυξήθηκε κατακόρυφα, ενώ ο ίδιος έγινε ιδιαίτερα συγκεντρωτικός. Σε σημείο να οργανώνει μέχρι και τα ταξίδια της ομάδας με το πούλμαν, να κλείνει τα ξενοδοχεία, ενώ κοιτούσε μέχρι κι αν τρώνε καλά οι παίκτες. Δεν εμπιστευόταν κανέναν, δούλευε ακατάπαυστα και έτρωγε πολλά junk food εξαιτίας του στρες. Αποτέλεσμα, στα τέλη Σεπτεμβρίου να διαγνωστεί με Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης (Burn Out Sundrome). Σε περιπτώσεις αθλητών, προπονητών είναι ένα πολύ συχνό σύνδρομο, αφού η μεγάλη πίεση για νίκες και επιτυχίες, έχουν κόστος στην ψυχική υγεία τους.

Στην περίπτωση του Ράνγκνικ, η ψυχική υγεία είχε κλονιστεί σε μεγάλο βαθμό, αφού αισθανόταν διαρκώς εξουθενωμένος, έβγαζε εκνευρισμό στις προπονήσεις και είχε τάσεις απομόνωσης από τους συναδέλφους του. Γι' αυτό το λόγο, αποφασίστηκε από κοινού με την ομάδα να λυθεί το συμβόλαιό του. Ήταν εμφανές πως χρειαζόταν ένα time-out προκειμένου να βάλει τα πράγματα σε μία σειρά.

ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΣΤΗ ΛΕΙΨΙΑ

To διάλειμμα διήρκεσε περίπου μία σεζόν, αφού το καλοκαίρι του 2012 αποφάσισε να αποδέχθηκε την πρόταση της Λειψίας, σε ένα "deja vu" του πρότζεκτ της Χόφενχαϊμ. Αυτή τη φορά ο Κολοσσός πίσω από την ομάδα δεν ήταν η SAP SE, αλλά η Red Bull και ο Ράνγκνικ είχε τη δυνατότητα να "χτίσει" μία ομάδα από το μηδέν, ως αθλητικός διευθυντής.

Το πλάνο όχι μόνο πέτυχε, αφού η Λειψία ανέβαινε τη μία κατηγορία μετά την άλλη, αλλά τη σεζόν 2015/16 με εκείνον στον πάγκο, ήρθε η άνοδος στην Bundesliga για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας. Ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών είχε καταφέρει να νικήσει τους δαίμονές του και να επιστρέψει δριμύτερος στο κορυφαίο επίπεδο.

Όμως, η επόμενη σεζόν δεν θα τον βρει στον πάγκο της ομάδας. Ο ίδιος προτίμησε να διατηρήσει το ρόλο του αθλητικού διευθυντή που του κέντριζε περισσότερο το ενδιαφέρον και να δώσει την "μπαγκέτα" του προπονητή στον Ραλφ Χάζενχουτλ. Την ίδια ώρα, άρχισε ένα εντυπωσιακό "παιδομάζωμα" με ποδοσφαιριστές που στη συνέχεια καθιερώθηκαν στην πρώτη ομάδα ή/και πήραν μεταγραφές εκατομμυρίων.

Ο Ράνγκνικ πανηγυρίζει την άνοδο στην Βundesliga με τους παίκτες της Λειψίας

Ο 20χρονος Τίμο Βέρνερ αποκτήθηκε από την Στουτγκάρδη και σε μία τριετία έγινε top class επιθετικός, ο Ναμπί Κεϊτά ήρθε από τη θυγατρική Ζάλτσμπουργκ (στην οποία ήταν επίσης αθλητικός διευθυντής ο Ράνγκνικ) και πωλήθηκε αντί 60.000.000 ευρώ στη Λίβερπουλ, ενώ αντίστοιχες περιπτώσεις αποδείχθηκαν κι οι Νταγιό Ουπαμεκανό, Μαρσέλ Ζάμπιτσερ, Γιουσούφ Πόουλσεν και ο Πορτογάλος Μπρούμα.

Ο Ράνγκνικ, πέρα από καλός προπονητής, είχε τη δυνατότητα να ανακαλύψει "διαμάντια" μέσα στις λάσπες. Ωστόσο, η προπονητική ήταν φανερό πως ήταν η μεγάλη αδυναμία του. Γι' αυτό κι όταν χρειάστηκε, φόρεσε και πάλι τη... φόρμα εργασίας και κάθισε στον πάγκο της Λειψίας τη σεζόν 2018-19.

Βέβαια, τον Ιούνιο του 2018 είχε καταφέρει να "κλείσει" τον πιο ταλαντούχο Γερμανό τεχνικό, Γιούλιαν Νάγκελσμαν απ' τη Χόφενχαϊμ, με ορίζοντα το επόμενο καλοκαίρι. Επομένως, δεν είχε την αγωνία για το μέλλον, επενδύοντας πολλά στις δυνατότητες του Νάγκελσμαν, ο οποίος πριν καν κλείσει τα 30 του, είχε καταφέρει να ξεχωρίσει με τις προπονητικές ικανότητές του.

Ο "PROFESSOR" ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Στη Γερμανία έχει καταφέρει να κερδίσει την αποδοχή και την εκτίμηση του κόσμου, έστω και αν θεωρείται "δύσκολος" άνθρωπος και ιδιόρρυθμος χαρακτήρας. Το έργο που άφησε στις Χόφενχαϊμ και Λειψία συζητιέται μέχρι και σήμερα και αποτελεί πρότυπο για νεότερους προπονητές και αθλητικούς διευθυντές.

Πρόκειται για έναν πανέξυπνο άνθρωπο, με αίσθηση του παιχνιδιού και πολύ καλό στην επιλογή παικτών. Του λείπει η αναγνώριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο επειδή δεν κατάφερε μ' αυτές τις ομάδες να κατακτήσει την Βundesliga, που θα ήταν και το επιστέγασμα της δουλειάς του.

Η Μίλαν αποφάσισε να κάνει πίσω. Μπορεί να το μετανιώσει, μπορεί και όχι. Το βέβαιο είναι πως το γερμανικό ποδόσφαιρο δεν μετάνιωσε που έδωσε την ευκαιρία στον Ράνγκνικ να παρουσιάσει τις ιδέες του και -πλέον- στα 62 του, να θεωρείται ο "football professor" της χώρας.

Photo Credits: AP Photo/Martin Meissner