Ραούλ, η γέννηση ενός θρύλου!

Για έναν σύλλογο που είναι καταδικασμένος να κατακτά τίτλους από την ημέρα που ιδρύθηκε (κορυφαίος βάσει τίτλων τον 20ο αιώνα) και ο οποίος έχει φιλοξενήσει στις τάξεις του διαχρονικά παίκτες-θρύλους του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού πάλκου, και μόνο η παρουσιά κάποιου στο ρόστερ είναι τίτλος τιμής για αυτόν.

Ο Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο όμως, ο οποίος φόρεσε για πρώτη φορά τη βαριά φανέλα της Ρεάλ πριν καν ενηλικιωθεί, δεν συμβιβάστηκε με κάτι τόσο μικρό αλλά έβαλε πλώρη για τα μεγάλα, τα υψηλά, τα ανώτερα, και τα κατάφερε γιατί απλούστατα ήταν ο παίκτης που κατάφερε να χωρέσει σε ένα ποδοσφαιρικό σώμα ταλέντο, φονικό ένστικτο, ψυχή και απίστευτη αντοχή κόντρα στον πανδαμάτωρ χρόνο.

Ήταν σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 17 χρόνια, στις 29 Οκτωβρίου 1994, όταν ένα νεαρό τότε παιδί πήρε το βάπτισμα του πυρός στους Μαδριλένους, με τον Ραούλ (Γκονθάλεθ Μπλάνκο όπως είναι το πλήρες όνομά του) να πατάει το χορτάρι του "Ρομαρέδα".

Αντίπαλος για τους "μερένγκες" του Χόρχε Βαλντάντο ήταν η Σαραγόσα στο πλαίσιο της 9ης αγωνιστικής της Primera Division, με τον τότε προπονητή της ομάδας (υπό διαρκή αμφισβήτηση μιας που η Ρεάλ είχε ήδη στραβοπατήσει τρεις φορές στις πρώτες οκτώ αγωνιστικές ενώ είχε και χρόνια να πάρει το πρωτάθλημα) να παίρνει το ρίσκο και να ρίχνει στη μάχη τον "πιτσιρικά" Ραούλ δίπλα σε παίκτες όπως οι Μπούγιο, Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, Λουίς Ενρίκε, Ιέρο, Ρεδόνδο, Σαντσίς, Μίτσελ, Σαμοράνο, Αμαβίσκα και Λάουντρουπ.

Ο Ραούλ, ο οποίος φόρεσε τη φανέλα με το Νο 7, έδειξε από τον πρώτο κιόλας αγώνα του τα διαπιστευτήριά του χάνοντας δύο μεγάλες ευκαιρίες, με τη Ρεάλ να γνωρίζει ωστόσο την ήττα σε αυτό τον αγώνα με 3-2 και να υποχωρεί στην τρίτη θέση του βαθμολογικού πίνακα.

Ήταν μάλιστα τόσο σπινθηροβόλο το ντεμπούτο του που το απαιτητικό κοινό των "μερένγκες" βρέθηκε σε ένα τεράστιο δίλημμα: Μπουτραγκένιο ή Ραούλ; Ψήφος εμπιστοσύνης στον θρυλικό (αλλά και γηρασμένο) "γύπα" ή τόπο στα νιάτα με την καθιέρωση του 17χρονου Ισπανού στο βασικό σχήμα;

Ο Χόρχε Βαλντάνο δεν το κοσκίνησε και πολύ... Μία εβδομάδα αργότερα, στις 5 Νοεμβρίου 1994, αποφάσισε να εμπιστευτεί εκ νέου στον Ραούλ μία θέση στη βασική ενδεκάδα, με τον συντελεστή δυσκολίας αυτή τη φορά να είναι πολύ μεγαλύτερος.

Και αυτό γιατί θα έπαιζε μπροστά στους οπαδούς της Ρεάλ στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" και όχι οποιοδήποτε παιχνίδι αλλα στο "derbi madrileño" κόντρα στην Ατλέτικο, την ομάδα δηλαδή στην οποία είχε κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα αναγκάζοντας τους "μερένγκες" να υπογράψουν μαζί του συμβόλαιο συνεργασίας.

Στις εξέδρες του γηπέδου βρισκόταν και ο πατέρας του Πέδρο Γκονθάλεθ και είναι σίγουρο πως εκείνη η βραδιά θα έμεινει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του...

Τα κατορθώματα του κανακάρη του; Στο 20ο λεπτό έπεσε μέσα στην περιοχή από μαρκάρισμα του Ιβάν Ρότσα και κέρδισε πέναλτι (ο Μίτσελ το εκτέλεσε εύστοχα για το 1-0), στο 25ο λεπτό έβγαλε εκπληκτική σέντρα-ασίστ για το κεφάλι του Σαμοράνο (2-0 ο Χιλιανός φορ) και στο 36ο λεπτό απογείωσε το "Μπερναμπέου" σκοράροντας το πρώτο του τέρμα με τη Ρεάλ με ασύλληπτο αριστερό πλασέ στην κίνηση.

Με τον Ραούλ μπροστάρη η Ρεάλ είχε μετατρέψει σε περίπατο το ντέρμπι της πρωτεύουσας προηγούμενη με 3-0, με το τελικό σκορ 4-2 να συνυπογράφει το ονειρεμένο εντός έδρας ντεμπούτο του Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο, σε ηλικία 17 ετών, 4 μηνών και 9 ημερών.

Όσο για τη συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, με τον πλέον χαρισματικό στράικερ που έχει βγάλει το ισπανικό ποδόσφαιρο να αναδεικνύεται σε εμβληματική φιγούρα της Ρεάλ στα 15 χρόνια που την υπηρέτησε πιστά, πριν πάρει μεταγραφή για τη γερμανική Σάλκε.

Θα υπάρχουν άλλωστε πάντα για να το θυμίζουν αυτό τα πεπραγμένα του: 1ος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης με 321 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, 1ος σκόρερ της Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα με 226 γκολ, 1ος σε συμμετοχές της Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα (528) και πρώτος σε συμμετοχές σε επίσημες διοργανώσεις (712) είναι μερικά μόνο από τα ρεκόρ του.

Το πρώτο γκολ του Ραούλ με τη λευκή φανέλα (Ρεάλ - Ατλέτικο 4-2)

Ο Ραούλ ανακοινώνει το αντίο του στη Ρεάλ

Highlights από την καριέρα του Ραούλ στη "βασίλισσα"

Το παλμαρέ του Ραούλ με τη λευκή φανέλα

6 πρωταθλήματα Ισπανίας (1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008)

4 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1997, 2001, 2003, 2008)

3 Champions League (1998, 2000, 2002)

1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002)

2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1998, 2002)

2 Τρόπαια Pichichi (1ος σκόρερ του ισπανικού πρωταθλήματος) (1999 &

2001)

2 φορές 1ος σκόρερ του Champions League (1999-00 & 2000-01)

2 φορές μέλος της ιδανικής ενδεκάδας της UEFA (1999 & 2001)

2 φορές κορυφαίος επιθετικός της UEFA (1999-00 & 2000-01)

1 φορά κορυφαίος επιθετικός στον κόσμο (1999)

5 φορές κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής (1997, 1999, 2000, 2001, 2002)

1 φορά κορυφαίος Ισπανός αθλητής (2000)

2 φορές χάλκινο παπούτσι (3ος Ευρωπαίος σκόρερ) (1999 & 2001)

3ος κορυφαίος παίκτης στον κόσμο το 2001 (πίσω από Φίγκο και Μπέκαμ)

2ος κορυφαίος παίκτης στην Ευρώπη το 2001 (πίσω από τον Όουεν)

Μέλος της λίστας "FIFA 100" με τους κορυφαίους παίκτες του 20ου αιώνα

MVP του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1998

Κάτοχος του Trofeo Alfredo Di Stefano (2008)

Κάτοχος του Marca Leyenda (2009)

Κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών