Ρομάριο: Γυναίκες, μυτάκι και γκολ, γκολ, γκολ...

Γεννήθηκε μια ημέρα σαν και σήμερα το 1966. Κατάφερε το όνομά του να γίνει ξακουστό σε Αμερική, Ευρώπη, Ασία, Ωκεανία. Η ποδοσφαιρική του αγάπη διχάζεται μεταξύ της Βάσκο ντα Γκάμα και της Φλαμένγκο. Και στις πολλές γυναίκες, βεβαίως.

Τις οποίες έβρισκε και στο "Μαρακανά". Είναι μαζί με τον Ντούνγκα και τον Μπεμπέτο, οι "πατριάρχες" του "τέτρα". Όταν, δηλαδή, η Βραζιλία κατακτούσε στις ΗΠΑ το τέταρτο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. "Πρόδρομος" του Ρονάλντο, του "Φαινομένου", ένας κοντός "βασιλιάς" που μετρά κάθε γκολ του για να πετύχει το ρεκόρ, εσχάτως ασχολούμενος με τα κοινά σε έντονο αντιπολιτευτικό τόνο, που έχει εφεύρει, ορίσει, εξελίξει και τελειοποιήσει την ντρίμπλα "ελάστικο" και το "μυτάκι".

Το "σημαδεμένο" 11άρι

Είναι γνωστός σαν R11 (γιατί ο αγαπημένος του αριθμός στη φανέλα ήταν το 11 - μάλιστα το 11 είναι σημαδιακός αριθμός γιατί συνολικά φόρεσε τις φανέλες 11 ομάδων), κάτι όπως το R9 του Ρονάλντο, όχι μόνο για χρηστικούς αλλά και για εμπορικούς λόγους.

Παιδί των φαβελών, αντίκρισε τη σκληρή πραγματικότητα του Ρίο ντε Ζανέιρο - παραδοσιακά οι φαβέλες του ήταν πιο "άναρχες" από αυτές του Σάο Πάουλο - από πολύ νωρίς. Γεννήθηκε στη Ζακαρεζίνιο και η πρώτη του ομάδα ήταν η Εστρελίνια (αστεράκι) Ολάρια, στην βόρεια πλευρά του Ρίο ντε Ζανέιρο, εκεί όπου έμενε από την ηλικία των τριών ετών. Ιδρυτής και ποδοσφαιριστής της ομάδας ήταν ο πατέρας του, Εντεβαϊρ, πηγή έμπνευσης του Ρομάριο άλλωστε, όπως έχει δηλώσει κατ' επανάληψη. Αν και η "Ιφιγένεια" της υπόθεσης, ήταν ο ίδιος ο αδερφός του Ρομάριο.

"Μερικές φορές δεν είχα χρήματα για να πάω στην προπόνηση με τον αδερφό μου. Επειδή εγώ έπαιζα παραπάνω,εγώ πήγαινα για προπόνηση και ο αδερφός μου καθόταν σπίτι.", είχε αποκαλύψει ο Ρομάριο.

Σε επαγγελματικό επίπεδο, ξεκίνησε από τη Βάσκο ντα Γκάμα και αποτέλεσε ένα εκπληκτικό δίδυμο στην επίθεση μαζί με τον Κάρλος Ντιναμίτε (πρώτο σκόρερ στην ιστορία του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος και ίνδαλμα για την κερκίδα της Βάσκο). Έκανε ντεμπούτο μπροστά σε κάτι λιγότερο από 7.000 θεατές κόντρα στην Κοριτίμπα, στις 6 Φεβρουαρίου του 1985.

Χρειάστηκε 11 παιχνίδια για να βάλει το πρώτο του γκολ, ωστόσο η υπομονή και η επιμονή σπάνια δεν δικαιώνονται. Με τη Βάσκο ντα Γκάμα σε φιλικό κόντρα στη Νόβα Βενέσια. Το μεγαλύτερο διάστημα που πέρασε, χωρίς να βρει δίχτυα, ήταν 12 διαδοχικά παιχνίδια το 1986, με τη φανέλα της "κρουζμαλτίνο" (παρατσούκλι της Βάσκο ντα Γκάμα). Το πρώτο καμπανάκι για τον υπόλοιπο κόσμο χτύπησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, το 1988, όταν και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ. Τότε όλοι υποψιάστηκαν ότι δεν είναι ακόμη ένας Βραζιλιάνος που γνωρίζει πως να κλωτσά την μπάλα. Ότι δεν είναι ένας ζογκλέρ, αλλά ένας από τους κορυφαίους - ανερχόμενους τότε- επιθετικούς στο κόσμο.

Μετά από τρία χρόνια στο Σάο Ζανουάριο (γήπεδο - περιοχή του Ρίο ντε Ζανέιρο όπου βρίσκεται το γήπεδο της Βάσκο) πέρασε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και έγινε κάτοικος Ολλανδίας, φορώντας τη φανέλα της PSV Αϊντχόφεν, από το 1988 μέχρι το 1993.

Στην ολλανδική πόλη διατράνωσε το όνομά του και η PSV του το αναγνώρισε, έχοντας μάλιστα δώσει το όνομά του σε δύο αίθουσες του "Φίλιπς Στάντιον".

Υπό της οδηγίες του Ολλανδού νυν τεχνικού της Τσέλσι, Γκους Χίντινκ, πήρε τρία πρωταθλήματα στην Eredivisie, δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. Καλύτερος ποδοσφαιριστής και καλύτερος επιθετικός του ολλανδικού πρωταθλήματος και τις τρεις χρονιές και συνολικά 96 γκολ σε 107 συμμετοχές. Εκεί, ίσως, συστήθηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό. Από τις αναμετρήσεις της PSV με την ΑΕΚ.

Ακολουθώντας ένα προσφιλές για την εποχή δρομολόγιο, από την Ολλανδία προς την Ισπανία και τη Βαρκελώνη, εκπλήρωσε ένα παιδικό του όνειρο. Φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Υπό τις οδηγίες του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ, πήρε με τους "μπλαουγκράνα" ένα πρωτάθλημα, ένα Σούπερκαπ και ένα "Τερέθα Ερέρα".

Μάλιστα, το 1994 εκλέχθηκε, ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Κάπως έτσι, βγήκε το παρατσούκλι "Φονέας των τερματοφυλάκων." Όχι και άδικα, είναι σίγουρο. Ειδικά το "κλάσικο" με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τα συνεισφορά το Ρομάριο, τα θυμούνται ακόμη στη Βαρκελώνη και στην ισπανική πρωτεύουσα. Ματς μνημειώδες, με τον Βραζιλιάνο σε one-man show, να κάνει ο,τι θέλει.

Επέστρεψε το 1995 στη Βραζιλία και το λατρεμένο του Ρίο για να συγκροτήσει μία εκπληκτική τριάδα, μαζί με τους Εντμούντο και Σάβιο, αλλά η αποτυχία του σχεδίου επέβαλλε την επιστροφή στην Ισπανία και τη Βαλένθια, ως δανεικός αλλά φανερώς εκτός ρυθμού και οι σχέσεις του με τους Λουίς Αραγονές και Κλάουντιο Ρανιέρι (πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό της Εθνικής Ελλάδας και νυν της Λέστερ), πέρασαν από χίλια κύματα. Και τι κύματα...

Μετά πήρε ακόμη μία φορά το αεροπλάνο για το Ρίο ντε Ζανέιρο για να επιστρέψει στη Φλάμενγκο για μία σεζόν και ύστερα ακολούθησε ακόμη μία επιστροφή για λογαριασμό της Βάσκο ντα Γκάμα, τη φανέλα της οποία φόρεσε από το 2000 έως το 2002. Η ποδοσφαιρική του διαδρομή μοιράζεται από το "Σάο Ζανουάριο" μέχρι το "Μαρακανά".

Και ύστερα, η "τρικολόρ των Λαρανζέιρας", Φλουμινένσε. Μία πορεία ασταθής, με επιθέσεις στον συμπαίκτη του Αντρέι (στην εκκωφαντική ήττα με 6-0 από τη Σάο Πάουλο στο Μορουμπί), οπαδό της ομάδας, γενικά και σίγουρα μία εποχή που δεν θα θέλει να θυμάται. Δεν αγάπησε ποτέ τη Φλουμινένσε. Και η Φλουμινένσε, δεν τον αγάπησε ποτέ.

Ο "πόλεμος" των 100 ημερών

Μετά ήρθαν τα πετροδόλαρα του Κατάρ, και οι 100... ημέρες. Υπογράφοντας ένα συμβόλαιο με μυθικές απολαβές (την εποχή που ελάχιστοι - μετρημένοι στα δάχτυλα - αποδεχόταν τέτοιες προτάσεις), έπαιξε μόλις ένα παιχνίδι, δεν έβαλε κανένα γκολ και απλά έπρεπε να περιμένει τις υπόλοιπες 100 ημέρες προκειμένου να εκπνεύσει το συμβόλαιό του στην Αλ-Σαντ. Οι Άραβες κουράστηκαν, ο ίδιος πήρε κάποιο (σημαντικό) ποσό και γύρισε πίσω.

Επέστρεψε στη Φλουμινένσε αλλά μετά από ένα χρόνο στην "τρικολόρ" πήρε μεταγραφή για την... πρώτη αγάπη, που άκουγε στο όνομα Βάσκο ντα Γκάμα. Συμπαίκτες και οπαδοί δεν αποδέχθηκαν ποτέ τα καπρίτσια του και ο "μπαϊσίνιο" ανακάλυψε την Αμερική.... 504 χρόνια μετά το Χριστόφορο Κολόμβο.

Στην ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, Μαϊάμι, έβαλε 19 γκολ αλλά αυτή δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την άνοδο στην πρώτη κατηγορία και μοιραία αποχώρησε.

Αυστραλία και "γαϊτανάκι" συνεχίζω-αποχωρώ

Το 2006 άλλαξε ήπειρο και έγινε κάτοικος Αδελαϊδας, φορώντας τη φανέλα της Αυστραλιανής ομάδας. Το τέταρτο πέρασμά του από τη Βάσκο, ήταν και το τελευταίο του, πριν κλείσει την καριέρα του - (εκ)πληρώνοντας το όνειρο του πατέρα του - στην Αμέρικα του Ρίο ντε Ζανέιρο, το 2009.

Βέβαια από το 2007 είχε αποχωρήσει από την ενεργό δράση ουσιαστικά και αφού είχε τρελάνει όλη τη Βραζιλία με τα πισωγυρίσματά του (αποχωρώ - συνεχίζω). Η (τελευταία) επίσημη δήλωσή του, χρονολογείται στις 15 Απριλίου του 2008.

Μια ζωή στην "καναρίνια": Η δόξα και η διπλή απογοήτευση

Είναι τρίτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Βραζιλίας, με την όποια σημειολογία μπορεί να έχει αυτό. Με τα συνολικά 55 γκολ του, τον ξεπερνούν οι Πελέ των 77 και Ρονάλντο των 62.

Το πρώτο στίγμα του με τη σελεσάο, το έδωσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ στη Νότιο Κορέα, το 1988, όταν πέτυχε 7 γκολ σε έξι παιχνίδια, αναδεικνυόμενος πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και έχοντας τη μερίδα του λέοντος στο ασημένιο μετάλλιο της εθνικής ομάδας της χώρας του.

Η "Γη της Επαγγελίας": Copa America 1989

Ήρωας, σε υπερθετικό βαθμό για την ακρίβεια, έγινε όμως στο Copa America του 1989, όταν σκόραρε το αποφασιστικό γκολ, στον τελικό κόντρα στην Ουρουγουάη και μαζί με τον παντοτινό κολλητό του, Μπεμπέτο (σπάνιο για Ρομάριο αλλά δεν έχει καταφερθεί ποτέ εναντίον του), έσπασαν μία αρνητική παράδοση 40 χρόνων στη Νότιο Αμερική για την "καναρίνια" πανηγυρίζοντας τον τίτλο στο Μαρακανά.

Έσπασε, λοιπόν, δύο μακρόχονες "νηστείες" (έτσι τις αποκαλούν στη Βραζιλία έντονα επηρεασμένοι από το θρησκευτικό στοιχείο) για τη "σελεσάο". Η πρώτη με το Copa America του 1989 (ξηρασία 40 ετών) και η δεύτερη με το Μουντιάλ του 1994 (ξηρασία 24 ετών).

Αφού στα γήπεδα της Ιταλίας και το Μουντιάλ του 1990 πήγε κατ' ανάγκη και τραυματίας, αδυνατώντας να βοηθήσει την ομάδα του παρά μόνο 66 λεπτά, ήρθε στις ΗΠΑ και το Μουντιάλ του 1994, να κάνει το τρι(καμπεονάτο), (τέτρα)καμπεονάτο.

Δηλαδή, ήρθε να κάνει τα τρία αστέρια στη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας, τέσσερα. Ωστόσο ακόμη κι αυτός ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια. Η κόντρα του με τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό, Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, οδηγήθηκε στα άκρα, επειδή δεν τον έβαζε ούτε στα φιλικά.

Η Βραζιλία ξεκίνησε τα επτά πρώτα παιχνίδια των προκριματικών του Μουντιάλ του 1994 χωρίς τον Ρομάριο, αλλά η ήττα τη Βολιβία έφερε την αγανάκτηση, την οργή και κατ' επέκταση ένα κίνημα υπέρ του "κοντούλη", όσον αφορά στην επιστροφή του.

Η "σελεσάο" έπαιζε ένα κρίσιμο ματς με την Ουρουγουάη και ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, ενέδωσε στις πιέσεις του εγωισμού του και τον ενέταξε στην αποστολή. Ο Ρομάριο σκόραρε και τα δύο γκολ της νίκης με 2-0, επί της "σελέστε" και ο Παρέιρα, δεν έβρισκε τρύπα να κρυφτεί.

Στα γήπεδα των ΗΠΑ, με τον καλύτερο ποδοσφαιρικό του φίλο, Μπεμπέτο, έκαναν θαύματα. Σκοράρει στη νίκη (πρεμιέρα της σελεσάο στη διοργάνωση) επί της Ρωσίας με 2-0, σκοράρει στη νίκη επί του Καμερούν με 3-0, σκοράρει και στην ισοπαλία με τη Σουηδία (1-1).

Ήταν αυτός που έδωσε την ασίστ στον Μπεμπέτο να ξεπεραστεί το εμπόδιο της οικοδέσποινας εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, σκοράρει στον προημιτελικό με την Ολλανδία, τον ημιτελικό με τη Σουηδία. Ευστοχεί στα πέναλτι, στον τελικό με την Ιταλία. Η Βραζιλία είναι τετρακαμπεονάτο. Ο Ρομάριο είναι στην κορυφή.

Και μετά έρχεται το Ρο - Ρο. Βγαλμένο από το Ρομάριο - Ρονάλντο. Μαζί κατακτούν το Κόπα Αμέρικα του 1997 (στην για πολλούς καλύτερη εθνική Βραζιλίας της τελευταίας 20ετίας) στη Βολίβία, μαζί και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Το Ρο - Ρο ετοιμάζεται για τη Γαλλία και το Μουντιάλ του 1998. Οι μυικοί τραυματισμοί, αλλά πολύ περισσότερο η ξεροκεφαλιά του Ζαγκάλο, δεν τον άφησαν να ταξιδέψει στη Γαλλία. Ο ίδιος είπε: "Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Έχω απογοητευτεί πολύ."

Το πρώτο χτύπημα. Γιατί υπάρχει και δεύτερο...

Αυτό που όμως τον πόνεσε πιο πολύ, θα ήταν σίγουρα ότι δεν ήταν παρών στο πεντακαμπεονάτο. Μπορεί να ήταν 36 ετών το 2002, αλλά όλοι θεωρούσαν δεδομένη την παρουσία του στο Μουντιάλ των Ιαπωνίας και Ν. Κορέας εκείνης της χρονιάς.

Το 2001 πριν το Κόπα Αμέρικα της Κολομβίας είχε πει στον Σκολάρι, ότι θα έκανε εγχείριση στο μάτι του. Ωστόσο, έπαιξε κανονικά εκείνο το καλοκαίρι φιλικά με τη Βάσκο και πήγε ακόμη πιο κανονικά διακοπές.

Ο Φελιπάο, εγωιστής κι αυτός, δεν του το συγχώρησε ποτέ. Τον πίεσε ο Τύπος, οι ποδοσφαιριστές του, ο Πρόεδρος της χώρας, αλλά εκείνος αμετακίνητος.

Ο Ρομάριο έδωσε συνέντευξη Τύπου, ζητώντας συγνώμη μετά δακρύων, αλλά ο Λουίζ Φελίπε Σκολάρι είχε πάρει την απόφασή του, εμμένοντας στον εγωισμό του.

Αποχώρησε από την εθνική Βραζιλίας το 2005 σε ένα φιλικό με τη Γουατεμάλα, στο οποίο φόρεσε μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τιμήθηκε κατά τα δέοντα για τη μεγάλη προσφορά του στη "σελεσάο".

Ο εφευρέτης της "ελάστικο"

Στη Βραζιλία, η ντρίμπλα "ελάστικο" στον Αμαράλ αποτελεί ακόμη και σήμερα σημείο αναφοράς. Ο Ρομάριο με τη φανέλα της Φλαμένγκο "χαζεύει" τον αμυντικό της Κορίνθιανς, μίας ομάδας που αποτέλεσε διαχρονικά το αγαπημένο του "θύμα". Ο Ρομάριο την όρισε, την εξέλιξε, τη δίδαξε, την τελειοποίησε.

Η ντρίμπλα, το άναρχο επιθετικό του παιχνίδι, ο υπερβάλλων εγωισμός και ατομισμός του, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά τα παιχνιδιού. Σε αυτούς που τον μίσησαν και αυτούς που τον λάτρεψαν.

Το αλησμόνητο "μυτάκι"

Κι αν η "ελάστικο" δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό, το "μυτάκι", είναι στο σήμα-κατατεθέν του. Σχεδόν πάντα χάιδευε την μπάλα, ενίοτε ήταν η μύτη του παπουτσιού του, που με περίσσεια τεχνικής και αποτελεσματικότητας έστελνε την μπάλα στα δίχτυα. Το περίφημο toe-poke ή μυτάκι, έμελλε να μείνει στην ιστορία και ο Ρομάριο διεκδικεί την αυθεντία του. Δείτε το βίντεο με τον Ρομάριο να μεγαλουργεί στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, το 1994.

Σεξ στο Μαρακανά (!)

Οι γυναίκες το αδύνατο και συνάμα το δυνατό του σημείο. Μια ζωή, δίπλα σε γυναίκες. Το "Μαρακανά" είναι ιερός χώρος και κάπως έτσι λειτούργησε και ο Ρομάριο....

"Μία φορά, μετά από ένα παιχνίδι, έπρεπε να μείνω για αντιντόπινγκ κοντρόλ. Ήρθε μία κοπέλα, που εκείνη την περίοδο, ήταν η σύντροφός μου. Είχαν φύγει όλοι, είχε μόνο ένας υπάλληλος στην πόρτα. Το εκμεταλλευτήκαμε...."

Εξάλλου ήταν ο ίδιος, που είχε ομολογήσει το μυστικό των επιθετικών: "Οι επιθετικοί βάζουν γκολ, μόνο όταν κάνουν καλό σεξ το προηγούμενο βράδυ."

Στο Μαρακανά έλαβαν χώρα περιστατικά που εκτός από την ποδοσφαιρική, σημάδεψαν και την ερωτική του ζωή. Διαβάστε ένα απίστευτο περιστατικό από τα χείλη του Μαουρίσιο, φροντιστή της Βάσκο, στη βιογραφία του Ρομάριο:

"Ήταν ένα παιχνίδι της Βάσκο στο Μαρακανά και είδαι ότι καθόντουσαν εκεί μαζί, τρεις κοπέλες. Ήταν και οι τρεις κοπέλες του Ρομάριο, σύντροφοί του στην ερωτική ζωή, εκείνη την περίοδο. Μου ζήτησαν να τον ειδοποιήσω, ότι βρισκόντουσαν εκεί. Μόλις του το είπα, ο Ρομάριο μου απάντησε: "Θα σκοράρω ένα τέρμα στο πρώτο ημίχρονο και μετά από 10 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, θα ζητήσω να γίνω αλλαγή και να φύγω.". Έτσι κι έγινε. Μετά το 1-0 στο πρώτο ημίχρονο, στο 55' βγήκε αλλαγή και έφυγε από το γήπεδο, αφήνοντας τις τρεις κοπέλες να τον περιμένουν. Μετά μου είπε, ότι δεν έκανε ούτε μπάνιο."

Αλλά, αν και επιθετικός, βρέθηκε και σε ρόλο αμυντικού στο εν λόγω ζήτημα: "Έχω βαρεθεί. Κάθε μέρα βγαίνει και μία γυναίκα που λέει ότι έχει παντρευτεί μαζί μου, ή ότι έχει παιδί μαζί μου."

Τελευταίο χρονικά σίριαλ, μετά από αυτό με πρωταγωνίστρια τη φίλη της κόρης του, στην ερωτική του ζωή μια Αμερικανίδα. Η σχέση του με την Ντίξι Πρατ, διάρκειας οκτώ μηνών. Της υποσχέθηκε και γάμο. Μην απατάστε όμως, όπως η Πρατ, για τον Ρομάριο μιλάμε. Ελεύθερος είναι, ώριμος, ψάχνει για την επόμενη σύντροφο της ζωής του. Ποιος βάζει στοίχημα ότι δεν θα τη βρει σύντομα;

Αλήτης, άναρχος, ασυμβίβαστος

Τον κατηγόρησαν για τον αλέγρε χαρακτήρα του. Πολύ αλέγρε, για την ακρίβεια. Ότι έλειπε από τις προπονήσεις για να πιει και να χορέψει, πάντα περικυκλωμένος από αιθέριες υπάρξεις και συμμετέχοντας σε όργια. Ο ίδιος αποδέχεται μόνο το χαρακτήρα του "αλέγρε", αρνείται όλα τα υπόλοιπα εκτός από μία φορά...

"Ήταν στο Κόπα Αμέρικα του 1997, στη Βολιβία. "Δραπέτευσα" και βγήκα με μία γυναίκα μετά το πρώτο παιχνίδι...Μου αρέσει η νύχτα, γιατί μπορείς να δεις ότι θέλεις να δεις. Τη μέρα, μπορείς να δεις τα πάντα."

Ο "πασάς" τη Φλαμένγκο...

Στη "ρούμπρο - νέγκρο" (Φλαμένγκο), ο Ρομάριο ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός ποδοσφαιριστής. Είχε προνόμια, μοναδικά. Όπως εξιστορούν στη βιογραφία του, αρκετοί συμπαίκτες του στη Φλαμένγκο, συνήθως κοιμόταν μέχρι και 15 λεπτά πριν την έναρξη της αναμέτρησης. Όταν οι άλλοι έβγαιναν για το καθιερωμένο ζέσταμα, ο Ρομάριο βρισκόταν στην αγκαλιά του Μορφέα...

Όταν "στόλισε" τομεταφραστή...

Αλλά και στην Ολλανδία και το Αϊντχόφεν, τα προνόμια μόνο λίγα δεν ήταν, με το... μάρμαρο να το πληρώνει ο μεταφραστής.

Μετά από τραυματισμό το τεχνικό επιτελείο της ολλανδικής ομάδας είχε σύσκεψη με τον προσωπικό γιατρό του Ρονάλντο. Οι Ολλανδοί και ο Βραζιλιάνος διαφωνούσαν ως προς τη θεραπεία του "μπαϊσίνιο".

Τότε ο Ρομάριο λέει στο μεταφραστή: "Πες τους (Ολλανδούς) να πάνε να γ...., ο Φιλέ θα έρθει μαζί μου εδώ." Τότε ο μεταφραστής απαντά στο Ρομάριο: "Πως θα τους πω να πάνε να γ...;". Και ο ακόμη πιο αθυρόστομος Ρομάριο του απαντά, χαρακτηριστικά: "Ε τότε πήγαινε γ... εσύ. Σε διατάζω να το κάνεις."

Γκολ, γκολ, γκολ....=1002

Συνολικά, σε ερασιτεχνικό και επαγγελματικό επίπεδο (δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος Βραζιλιάνος που μετρά ότι μετράται), έχει σημειώσει 1002 γκολ. Το τελευταίο του με τη Βάσκο κόντρα στην Γκρέμιο το 2007. Το υπ' αριθμόν 1000 το πέτυχε στις 20 Μαϊου του ίδιου έτους, απέναντι στη Σπόρτ Ρεσίφε, μπαίνοντας στο ίδιο πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας, μαζί με τους Πελέ και Πούσκας.

Η FIFA, ωστόσο, του καταμετρά επίσημα 929 γκολ, ο Ρομάριο έβγαλε ένα DVD που περιείχε 900 γκολ το 2008. Η αλήθεια φαίνεται να βρίσκεται κάπου στη μέση, ο αριθμός σε κάθε περίπτωση είναι εντυπωσιακός και ενδεικτικός της ποιότητας του Βραζιλιάνου.

Μάλιστα στην προσπάθεια να υπερασπιστεί στον εαυτό του, άφησε και σπόντα για τα γκολ του "Βασιλιά" του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, Πελέ.

"Ο Πελέ έβαλε γκολ με το στρατό, ακόμη και με κοστούμι και γραβάτα όταν κατεδαφίστηκε το γήπεδο. Τα δικά μου, γιατί δεν τα μετρούν;"

Είναι ο γηραιότερος πρώτος σκόρερ στην ιστορία του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Το 2005 σε ηλικία 40 ετών με 22 γκολ. Μετά τα 30 έβρισκε με ρυθμό συχνότερα τα αντίπαλα δίχτυα, σε σχέση με πριν από αυτή την ηλικία. Παράδοξο... αλλά έτσι λέει η στατιστική.

"Εγώ, ο Ρομάριο" και η "αιώνια" κόντρα με τον Πελέ

Αποδέχτηκε τον Πελέ ποδοσφαιρικά, αλλά οι σχέσεις του με τον "Βασιλιά", ήταν κάκιστες. Το ίδιο και με τον Ζίκο, που δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει loοser. Αλλά ένας εκρηκτικός και απρόβλεπτος χαρακτήρας σαν τον Ρομάριο, δεν θα μπορούσε να χαριστεί στον Μαραντόνα.

Για Πελέ: "Ο Πελέ όταν δεν μιλάει είναι ποιητής. Μέσα στο γήπεδο ήταν ο πατέρας μας, έξω από αυτό πρέπει να του βάλουμε ένα φίμωτρο στο στόμα." [μετά τη δήλωση του Πελέ, ότι έφθασε η ώρα ο Ρομάριο να κρεμάσει τα παπούτσια του]

Για Ζίκο: "Ο Ζίκο έχασε τρία Μουντιάλ σαν ποδοσφαιριστής και ένα σαν τεχνικός διευθυντής. Είναι πολύ looser."

Για Μαραντόνα και Μέσι: "Ο Μέσι πρέπει πρώτα να γίνει Μαραντόνα, μετά να φτάσει τον Ρομάριο και στο τέλος να πιάσει τον Πελέ"

Μπορεί τα χνώτα του να μην ταίριαζαν με τον Πελέ και τον Ζίκο, ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε να χαρακτηρίσει τον πρώτο κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του αθλήματος και να συμπεριλάβει το δεύτερο στην πρώτη εξάδα. Όσο για τη θέση του ιδίου; Κρατήστε, επίσης και αυτό που έχει πει για τον Ρονάλντο:

1. Πελέ 2. Μαραντόνα 3. Ρομάριο 4. Ρονάλντο 5. Ζιντάν 6. Ζίκο. Μάλιστα για το "Φαινόμενο" είπε, είναι "ο πιο καθοριστικός από όσους έχω παίξει"

Δεν έκρυψε ποτέ το εγωιστικό του στοιχείο, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Όπως όταν αυτοσυστήθηκε πριν το Μουντιάλ των ΗΠΑ: "Είμαι αυθεντικός, αληθινός, καθαρός και δύσκολος", αλλά και τέσσερα χρόνια αργότερα:

"Από τη δεκαετία του 1970 μέχρι τώρα, είμαι ο πιο σημαντικός Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής"

Όταν του είπαν γιατί δεν κάνει προπονήσεις: "Να προπονηθώ γιατί; Ξέρω τι πρέπει να κάνω"

Όταν του είπαν ότι είναι χοντρός: "Είμαι 72 κιλά, ε; Και ο ελέφαντας είναι χοντρός, αλλά όταν πιάνει φωτιά στο δάσος, δεν τον πιάνει κανείς στο τρέξιμο."

και... όταν προκάλεσε τους οπαδούς της Βάσκο ντα Γκάμα: "Οι οπαδοί της Βάσκο, πρέπει να αγοράσουν μαντήλια. Στο παιχνίδι μεταξύ μας, θα κλάψουν" [Όταν παρουσιάστηκε από τη Φλαμένγκο το 1995, για την πρώην του ομάδα Βάσκο ντα Γκάμα]

Πολιτική: Το νέο γήπεδο

Ο "μπαϊσίνιο" (κοντούλης σημαίνει στα πορτογαλικά, άλλωστε το ύψος του είναι 1 μέτρο και 67 εκατοστά) έχει έξι παιδιά και είναι αμετανόητος καριόκα, έχοντας τη μόνιμη κατοικία του στο Ρίο ντε Ζανέιρο, πόλη στην οποία εκλέγεται άλλωστε.

Μπήκε στο στίβο της πολιτικής το 2010, ως βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Κι αυτό για την κόρη του, που γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν. Πίστευε και πιστεύει ότι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν έχουν συνταγματικά δικαιώματα και μάχεται για να αποκτήσουν, πρωτοστατώντας σε κάμπανιες.

Στις εκλογές του 2014, έγινε ο γερουσιαστής με τις περισσότερες ψήφους. Πάνω από 4.600.000 πολίτες του Ρίο ντε Ζανέιρο ψήφισαν τον Ρομάριο, τρεις φορές από το δεύτερο στην ιστορία της εκλογικής διαδικασίας της βραζιλιάνικης πολιτείας.

Ο πολιτικός του λόγος ήταν πάντα ενοχλητικός, τόσο για τον πρόεδρο Λούλα, όσο και για την πρόεδρο Ρουσέφ. Στάθηκε ενάντια στην ανάθεση και τη διεξαγωγή του Μουντιάλ από τη χώρα του, υποστηρίζοντας ότι τα λεφτά για τα γήπεδα, εκταμιεύονται από τον προϋπολογισμό για νοσοκομεία, σχολεία κλπ.

Είναι "μαύρο πρόβατο" για τη FIFA. Έχει χαρακτηρίσει κλέφτες τους αξιωματούχους της, τα έχει βάλει προσωπικά με τον Ζεπ Μπλάτερ. Πολέμησε με κάθε τρόπο την ανάθεση του Μουντιάλ του 2014 στη χώρα του με το "σλόγκαν": H Βραζιλία άνοιξε τα πόδια της στη FIFA.