Ο Ronaldinho έγινε ο πρώτος παίκτης στον κόσμο που έχει κατακτήσει Mundial, Champions League, Copa America, Copa Libertadores κι έχει βραβευθεί με τη Χρυσή Μπάλα. Δεν είναι όμως ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ. Ίσως δεν είναι καν ο καλύτερος της προηγούμενης δεκαετίας. Δε γινόταν να παραμείνει στην κορυφή για πολύ. Δεν μπορούσε. Δεν το προσπάθησε για την ακρίβεια. Δεν είχε τέτοιες βλέψεις. Για αυτόν τα πράγματα είναι απλά: πάνω από όλα το παιχνίδι. Γενικά, πρώτα η διασκέδαση.

Γουστάρει να παίζει. Απλά να παίζει με την μπάλα. «Μου αρέσει να κάνω ντρίμπλες. Κάποιες φορές θα μπορούσα να βάλω γκολ, αλλά προτιμούσα να ντριμπλάρω», είχε δηλώσει κάποτε. Ο Ronaldinho ούτε την αλητεία του Maradona διαθέτει, ούτε την επιβλητική παρουσία του Zidane. Δεν είναι μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής γκολ και νικών, δε διαθέτει την αποτελεσματικότητα και την ορμητική δύναμη των Messi και Cristiano Ronaldo. Δεν αποτελούσε ποτέ πρότυπο αθλητή (αν και την εποχή που μεγαλούργησε κάθε άλλο παρά αργός και αδύναμος ήταν. Κι ας ήταν και τότε τεμπέλης).

Από άλλον κόσμο

Ο Ronaldinho έκανε την εμφάνισή του στα σαλόνια του ποδοσφαίρου, την εποχή που τα χρήματα γίνονταν υπερβολικά πολλά, το παιχνίδι μετατρεπόταν όλο και περισσότερο σε αγώνα, η ομάδα σε επιχείρηση, οι παίκτες σε υπερπαίκτες. Και ο Roni έμοιαζε σαν να είχε έρθει από μια άλλη εποχή. Έπαιζε διαφορετικά από κάθε άλλον στο υψηλότερο επίπεδο (πιθανότατα επειδή αυτός πρώτα έπαιζε και μετά αγωνιζόταν). Σε έναν δικό του κόσμο, σε μια δική του διάσταση, με διαφορετική λογική από τους υπόλοιπους.

Τα έβαζε με τους καλύτερους. Με πιο δυνατούς, πιο σκληρούς, παίκτες που ήταν πιο αποφασισμένοι να νικήσουν και ακολουθούσαν πιστά το πλάνο του προπονητή. Έδινε τις δικές του ξεχωριστές παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο και σήκωνε κούπες. Αυτό τον ξεχωρίζει από τους διάφορους ποδοσφαιρικούς σαλτιμπάγκους που εμφανίζονται κατά καιρούς.

Τύπους που μεταφέρουν τα κολπάκια της αλάνας στο χορτάρι και προσφέρουν μόνο μερικά πυροτεχνήματα σε τυχαίους αγώνες, που γρήγορα ξεχνιούνται. Τύπους που τα τρικ τους πιάνουν σε λίγους και τελικά γίνονται κλόουν των γηπέδων. Ο Ronaldinho δεν ήταν ανούσιος και δεν έκανε τα κόλπα του (μόνο) κόντρα σε εύκολους αντιπάλους. Τα μαγικά του ξεγελούσαν και μάγευαν τους πάντες. Έπιαναν απέναντι σε όλους. Τις καλύτερες παραστάσεις του τις έδινε στα σημαντικά ματς, στις μεγάλες σκηνές.

Το Bernabeu, το youtube, το 4-2

Όπως έκανε τον Νοέμβριο του 2005 στο Bernabeu. Το χειροκρότημα των Μαδριλένων περισσότερο από πράξη αναγνώρισης του καλύτερου, ήταν θαυμασμός για το ωραίο, το ξεχωριστό. Υπόκλιση στον ποδοσφαιριστή που κίνητρό του ήταν η χαρά του παιχνιδιού. Υπόκλιση στον ποδοσφαιριστή που πάνω από όλα έπαιζε με φαντασία. Υπόκλιση στον ποδοσφαιριστή που καταργούσε τα καθιερωμένα, έσπαγε τη μονοτονία. Την ίδια εποχή στη Βαρκελώνη έβλεπαν στο πρόσωπό του, όχι μόνο τον άνθρωπο που τους ξαναπήγε στην κορυφή μετά από χρόνια, αλλά κυρίως αυτόν που τους έβγαλε από τη μιζέρια και την εσωστρέφεια και τους επέτρεπε να κάνουν ξανά μεγάλα όνειρα.

Ο Ronaldinho έδινε ζωή σε φανταστικούς κόσμους. Για κάθε βαρετή, καθιερωμένη ενέργεια των υπόλοιπων είχε να αντιπαραθέσει κάτι νέο, πρωτότυπο. Έκανε το αδύνατο δυνατό, τα όνειρα πραγματικότητα, πρόσδιδε στην πραγματικότητα ονειρική διάσταση. Έφερνε το street football στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Παρουσίαζε τα τσαλιμάκια που οι άλλοι έκαναν μόνο στην προπόνηση (ή στον ύπνο τους), στα νοκ άουτ του Champions League και στο Mundial. Σε έκανε να πιστεύεις πως μπορεί να κάνει τα πάντα. Το βίντεο που τον δείχνει να στέλνει την μπάλα 4 φορές στο δοκάρι και στη συνέχεια να επιστρέφει σε αυτόν χωρίς να ακουμπήσει στο έδαφος είναι ψεύτικο (και παρεμπιπτόντως το πρώτο βίντεο στο youtube που έφτασε 1.000.000 προβολές), αλλά δεν έχει σημασία. Σχεδόν όλοι πίστεψαν/σκέφτηκαν για λίγο ότι δεν αποκλείεται να είναι πραγματικό. Επειδή το έκανε ο Roni. Κι αυτός μπορεί να κάνει τα πάντα με την μπάλα.

Το ήξεραν και οι αντίπαλοι αυτό. Για αυτό και τον Μάρτιο του 2005, στο επικό 4-2 της Chelsea με την Barcelona, οι παίκτες των Μπλε δεν πήγαν πάνω του. Κι εκείνος βρήκε την ευκαιρία να παρουσιάσει ένα νέο κόλπο. Με μία (ή και μισή) κίνηση ακινητοποίησε τους πάντες. Και μετά, ξαφνικά η μπάλα βρέθηκε στα δίχτυα. Και εκατομμύρια άνθρωποι, μαγεμένοι για ακόμα μια φορά από την έμπνευση του θαυματοποιού με τα πεταχτά δόντια, προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι είχαν δει. Να κατανοήσουν πώς είχε γίνει το μαγικό

Εκείνη η γκολάρα δεν προήλθε μετά από ένα εντυπωσιακό σόλο, δεν ήταν ένα τρομερό σουτ, ένα ακροβατικό ψαλιδάκι. Ήταν μια έμπνευση της στιγμής. Ένας θρίαμβος της απλότητας και της φαντασίας. Η ομάδα του Ronaldinho αποκλείστηκε τελικά, αλλά αυτή η μία φάση δε θα σβήσει ποτέ από τις μνήμες όσων την είδαν. Εκείνο το ματς είναι δικό του: το 4-2 με το γκολ-σβήσιμο του τσιγάρου του Ronaldinho. Πάνω από τις νίκες και τα κύπελλα είναι οι στιγμές. Στιγμές που υπερβαίνουν τον χρόνο και τη συνείδηση. Ο Roni δημιουργούσε μικρές, ξεχωριστές, ονειρικές, υπερβατικές στιγμές και τις μοιραζόταν μαζί σου με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Με φαντασία σβήνονται ο Σεφερλής και ο Τσάκας

Ναι, όταν έφτασε στην κορυφή το έριξε στις διαφημίσεις, γυρνούσε στα μπουζούκια με τον Σεφερλή, έκανε κοιλιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά), θύμιζε παλαίμαχο πριν πατήσει τα 30, έμπαινε το όνομά του δίπλα σε αυτά των Σκόρδα και Τσάκα. Για κάποιους έγινε ανέκδοτο. Και γιατί όχι θα μου πεις. Εδώ για μερικούς ο Ronaldo είναι «ο χοντρός».

Ο Ronaldinho πάντως ακόμα και τώρα που παίζει τελικό Copa Libertadores και δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, για τους περισσότερους παραμένει σπουδαίος. Οι πολλοί δεν τον χλευάζουν. Ίσως επειδή μεγαλούργησε την εποχή που το youtube έκανε τα πρώτα του βήματα, ίσως επειδή τα κατορθώματά του είναι πολύ πρόσφατα. Ίσως «φταίνε» οι στιγμές, το χαμόγελό του, το ξεχωριστό του παιχνίδι.

Ο Ronaldinho δε θα μείνει στην ιστορία ως ένας τρομερός ηγέτης ή ένας μεγάλος νικητής. Δε θα τον θυμόμαστε για τα ρεκόρ του. Παρέμεινε για λίγο σε υψηλό επίπεδο. Κατέκτησε όμως όλους τους μεγάλους τίτλους. Ούτε για αυτό όμως θα τον θυμόμαστε. Δηλαδή ναι, είπαμε το ότι νίκαγε ήταν ένα στοιχείο που τον ξεχώρισε από τον κάθε ποδοσφαιρικό ζογκλέρ της σειράς. Όταν όμως θα αναφέρεται το όνομά του, στο μυαλό σου δύο λέξεις θα έρχονται πρώτα: χαμόγελο και φαντασία. Και μετά οι στιγμές. Τότε που έκανε εκείνη την ντρίμπλα/πάσα που δεν είχες ξαναδεί, τότε που έβαλε εκείνο το γκολ που δε φανταζόσουν πως θα έβλεπες.

Ο Roni είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός μάγος όλων των εποχών. Χαμογελούσε όταν έπαιζε και έπαιζε για να χαμογελάει. Και χάριζε και σε σένα χαμόγελα. Για αυτό και στην πλειοψηφία τους, οι ντρίμπλες του δεν είχαν σκοπό να ξεφτιλίσουν τον αντίπαλο, αλλά ήταν ένας τρόπος για να προσφέρει και να παίρνει χαρά. Όταν έφτασε ψηλά, έπεσε γρήγορα. Τον κούραζε η κορυφή. Προτιμούσε τη διασκέδαση από τη δόξα και τα μεγαλεία.

Πρόλαβε όμως μέσα σε πέντε χρόνια (ή και λιγότερα) να κάνει πολλά από όσα φανταζόταν, αλλά δε φαντάζονταν οι υπόλοιποι. Όταν σταματήσει είμαι σίγουρος πως οι στιγμές φαντασίας, μαγείας και χαράς που πρόσφερε θα αρκούν για να καλύψουν κάθε γραφική και ντροπιαστική εμφάνισή του. Είμαι σίγουρος πως όλοι θα τον θυμούνται και θα χαμογελάνε και το μυαλό τους θα χάνεται πάλι στις ξεχωριστές στιγμές που πρόσφερε. Ο Ronaldinho, έστω και για λίγο, έδωσε την εξουσία στη φαντασία. Για αυτό και θα τον αγαπάμε για πάντα.

Τον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε και στο Τwitter ως @sokinside