Ρουμενίγκε, ο "Βασιλιάς Κάλε" του γερμανικού ποδοσφαίρου
Η Μπάγερν έγινε ομάδα μύθος μέσα από τις εμβληματικές μορφές που μεγαλούργησαν για αυτήν όπως ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε. Ο "King Kalle" κλείνει 60 χρόνια ζωής και το Sport24.gr φωτίζει το προφίλ ενός εκ των πλέον χαρισματικών σέντερ φορ των ευρωπαϊκών γηπέδων.
Κατέκτησε εγχώριους, ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους τίτλους σε επίπεδο συλλόγων, πήρε δύο σερί χρονιές τη Χρυσή Μπάλα, πανηγύρισε την κατάκτηση Euro, έπαιξε σε δύο διαδοχικούς τελικούς Μουντιάλ σκοράροντας σε έναν από αυτούς, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στη Μπάγερν και στην εθνική Γερμανίας και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πλέον προικισμένους στράικερ που έχει αναδείξει η χώρα του στο ποδόσφαιρο.
Ο θρυλικός Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε κλείνει σήμερα (25/9) 60 χρόνια ζωής και το Sport24.gr σας παρουσιάζει την αξιοζήλευτη πορεία του "King Kalle" στον κόσμο της ασπρόμαυρης στρογγυλής Θεάς: από τα Πρωταθλητριών με τη Μπάγερν και τους τίτλους του πρώτου σκόρερ στη Γερμανία ως τα μεγάλα του ραντεβού με τα "πάντσερ" και την τριετία του στην Serie A με τη φανέλα της Ίντερ.
Ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκ γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1955 στο Λίπσταντ (βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία) και αφού έπαιξε 11 χρόνια στην ερασιτεχνική ομάδα της πόλης του, τη Μπορούσια Λίπσταντ, το 1974 έκανε το τεράστιο άλμα πηγαίνοντας στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπάγερν Μονάχου. Αυτό που διαπίστωσαν άπαντες στη Βαυαρία ήταν πως επρόκειτο για έναν παίκτη με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση (με έφεση στις ντρίμπλες) που ήταν ήδη ώριμος ποδοσφαιρικά και το 1976 σε ηλικία μόλις 21 ετών σήκωνε απέναντι στη Σεντ Ετιέν το δεύτερο συνεχόμενο για αυτόν Κύπελλο Πρωταθλητριών (τριτο σερί για το σύλλογο) όντας στο πλευρό των ήδη καταξιωμένων Γκερντ Μίλερ και Ούλι Χένες.
Τον Οκτώβριο του 1976 το νέο αστέρι του γερμανικού ποδοσφαίρου ανέτειλε ακόμα περισσότερο καθώς πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την "Νάσιοναλμαντσαφτ" ενώ έναν χρόνο αργότερα σημείωσε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα με το εθνόσημο, στη φιλική νίκη επί της Ιταλίας με 2-1 στο Βερολίνο. Στην πρώτη του πενταετία στο Μόναχο (1974-79) ο Ρουμενίγκε είχε μία καθόλα αξιοπρόσεκτη παρουσία με 47 γκολ στο πρωτάθλημα και 61 σε όλες τις διοργανώσεις, ωστόσο η αγωνιστική του εκτόξευση ήρθε από το 1979 και έπειτα όταν στον πάγκο της Μπάγερν βρισκόταν ο (μετέπειτα τεχνικός του ΠΑΟΚ) Παλ Τσερνάι.
Ο Μαγυάρος τεχνικός συνέβαλε τα μέγιστα στην αγωνιστική βελτίωση του Ρουμενίγκε ενώ σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και ο Πολ Μπράιτνερ, με τον Γερμανό διεθνή μέσο να συνθέτει για αρκετά χρόνια ένα δίδυμο-φωτιά με τον "Κάλε" που... υποχρεώσε την γερμανική "Bild" να εφεύρει την ονομασία Μπραϊτνίγκε (Breitnigge) από την ένωση των δύο επιθέτων. Οι δύο αυτοί παίκτες ταίριαξαν απίστευτα πάνω στο χορτάρι και η πιο μεγάλη κερδισμένη από την αρμονική αυτή συνεργασία ήταν φυσικά η ομάδα που τους είχε στο δυναμικό της, η Μπάγερν.
Η χρονιά-σταθμός για τον Ρουμενίγκε ήταν πάντως το 1980 καθώς μέσα σε 12 μήνες σάρωσε τους τίτλους σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο που του επέτρεψαν να ξεκινήσει το χτίσιμο του ποδοσφαιρικού του μύθου. Κέρδισε για πρώτη φορά τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο γερμανικό πρωτάθλημα με 26 γκολ αλλα και αυτόν της Bundesliga με τη Μπάγερν, πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της εθνικής Γερμανίας από τον Μπέρναρντ Ντιτς, συνέθεσε ένα δολοφονικό επιθετικό δίδυμο μαζί με τον Χορστ Χρούμπες και πανηγύρισε με τα "πάντσερ" το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα γήπεδα της Ιταλίας ενώ τον Δεκέμβριο η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον πλέον ονειρεμένο τρόπο για αυτόν παραλαμβάνοντας το βραβείο της Χρυσής Μπάλας!
Η συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή καθώς πήρε άλλους τρεις εγχώριους τίτλους με τους Βαυαρούς (1 πρωτάθλημα και 2 Κύπελλα), κατέκτησε δεύτερο διαδοχικό βραβείο Χρυσής Μπάλας ενώ αναδείχτηκε δύο ακόμα χρονιές (1981, 1984) κορυφαίος σκόρερ του γερμανικού πρωταθλήματος. Όσον αφορά στις μοναδικές "ανορθογραφίες" στο εξαιρετικό βιογραφικό του Ρουμενίγκε αυτές ήταν δύο και ήρθαν μέσα σε διάστημα λιγων μηνών μέσα στο 1982. Αρχικά δεν μπόρεσε να σηκώσει το τρίτο του Πρωταθλητριών με τη Μπάγερν καθώς ο γερμανικός σύλλογος ηττήθηκε στον τελικό από την Άστον Βίλα ενώ στο Μουντιάλ της Ισπανίας η Γερμανία έφτασε πολύ κοντά στον τρίτο παγκόσμιο τίτλο της (μετά από εκείνους που είχε πάρει ήδη το 1954 και το 1974) αλλά έμεινε μόνο με τη χαρά της συμμετοχής στον τελικό.
Ο λαβωμένος από τραυματισμό Ρουμενίγκε είχε συγκινήσει στον αλησμόνητο ημιτελικό κόντρα στη Γαλλία όταν μπήκε ως αλλαγή στην παράταση και με ένα καθοριστικό του γκολ έστειλε το ματς στα πέναλτι αλλά στον τελικό φάνηκε ελάχιστα. Κάτι οι πόνοι που συνέχιζαν να τον ταλαιπωρούν, κάτι η σοφή επιλογή του Έντσο Μπέαρτσοτ να τοποθετήσει πάνω στον "Κάλε" τον νεαρό Τζουζέπε Μπέργκομι, έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της Ιταλίας η οποία με ένα εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο νίκησε 3-1 τους Γερμανούς και κατέκτησε τον τίτλο.
Με το πέρασμα των χρόνων ωστόσο η φήμη του είχε γιγαντωθεί (τη σεζόν 1983-84 φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Μπάγερν, διαδεχόμενος τον Πολ Μπράιτνερ) και μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι είχαν μπει στην... ουρά για να κάνουν πρόταση στη Μπάγερν να τον αποκτήσουν. Ο ίδιος ήταν ερωτευμένος με την πόλη που τον είχε υϊοθετήσει ποδοσφαιρικά και είχε επενδύσει μέρος των κερδών του για ένα υπερπολυτελές σπίτι στο Μόναχο που στέγαζε εκείνον και την εκλεκτή της καρδιάς του Μαρτίνα, όμως το 1984 η πίστη του στους Βαυαρούς δοκιμάστηκε σκληρά.
Ο άνθρωπος που είχε αποτελέσει το ποδοσφαιρικό του ίνδαλμα όταν ήταν μικρός, ο Σάντρο Ματσόλα, ήταν πλέον παράγοντας στην Ίντερ και ασκούσε πρέσινγκ στη Μπάγερν να τον ντύσει στα νερατζούρι, προσφέροντας πολλά χρήματα στους Βαυαρούς αλλά και ένα "πριγκιπικό" συμβόλαιο για τον 29χρονο πλέον στράικερ. Κάπως έτσι κάμφθηκαν οι αντιστάσεις του και τελικά πήρε τη μεγάλη απόφαση να βγει εκτός γερμανικών συνόρων για πρώτη φορά στην καριέρα του, με την Ίντερ να δαπανά το ποσό-ρεκόρ των 5.700.000 ευρώ για να τον αποσπάσει από την Μπάγερν.
Αν και προερχόταν από πέντε σούπερ παραγωγικές σεζόν (είχε 155 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις και σε καμία σεζόν δεν έπεσε κάτω από τα 20 τέρματα!) ο Ρουμενίγκε δεν μπόρεσε να είναι ο ίδιος και στην Ίντερ, καθώς οι αρκετοί συχνοί μυϊκοί τραυματισμοί (κυρίως) αλλά και οι δυσκολίες του να προσαρμοστεί πλήρως στο ιταλικό πρωτάθλημα δεν του επέτρεψαν ποτέ να βρεθεί στο επίπεδο φόρμας που επιθυμούσε αλλά και που είχε αποδείξει πολλάκις ότι μπορούσε να φτάσει.
Στην πρώτη του χρονιά είχε 8 γκολ στο Καμπιονάτο, στη δεύτερη 13 και στην τρίτη μόλις 3, και όταν το 1987 συνειδητοποίησε πως η περιπέτειά του στην Ιταλία είχε φτάσει στον τερματικό της σταθμό, ξέσπασε δημόσια λέγοντας: "Πληρώνω για όλους. Είναι ο άχαρος ρόλος, η άλλη πλευρά του νομίσματος, που εσείς οι Ιταλοί προσφέρετε σε εμάς τους ξένους". Λόγια πικρά από έναν "νικημένο" πρωταθλητή ο οποίος έναν χρόνο πριν, στις 29 Ιουνίου 1986, είχε δώσει το 95ο και τελευταίο του παιχνίδι με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας. Όχι όμως οποιοδήποτε παιχνίδι αλλά τον δεύτερο συνεχόμενο τελικό Μουντιάλ, ο οποίος είχε και πάλι την ίδια άσχημη κατάληξη για τους Γερμανούς όπως τέσσερα χρόνια νωρίτερα στη Μαδρίτη.
Στον τελικό στο "Estadio Azteca" η Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα είχε προηγηθεί με 2-0, ο Ρουμενίγκε είχε μειώσει σε 2-1 και ο Φέλερ είχε ισοφαρίσει σε 2-2, για να έρθει όμως η ψυχρολουσία στο φινάλε. "Έμεναν μόνο εννέα λεπτά για το τέλος του αγώνα και εμείς βγήκαμε ανόητα στην επίθεση για να πετύχουμε το τρίτο γκολ και να κλείσουμε το ματς. Θα μπορούσαμε να μείνουμε ικανοποιημένοι με το 2-2 και να πάμε στην παράταση. Αντί να γίνει αυτό κατάφεραν να μας βάλουν τρίτο γκολ σε αντεπίθεση, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Και έτσι εγώ, που στην καριέρα μου έχω κατακτήσει σχεδόν τα πάντα, θα πρέπει να κουβαλώ πάντα ένα "αβάσταχτο" σχεδόν", αναφέρει χαρακτηριστικά για εκείνο το ματς ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε.
Το 1987 λοιπόν ο Ρουμενίγκε κλείνει το κεφάλαιο Ίντερ μετά τη λήξη της συνεργασίας του με τους Μιλανέζους και μετακινείται στην Ελβετία, υπογράφοντας διετές συμβόλαιο με τη Σερβέτ. Την πρώτη του χρονιά πετυχαίνει 10 γκολ σε 28 ματς αλλά τη δεύτερη τα νούμερά του "απογειώνονται" και με 24 "κανονιές" σε 32 ματς παίρνει τον τελευταία ατομικό τίτλο στην ποδοσφαιρική του καριέρα, αυτόν του κορυφαίου σκόρερ για μία σεζόν στο πρωτάθλημα Ελβετίας. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν για αυτόν το 1989, με τον "Βασιλιά Κάλε" να παραμένει όμως συνεχώς στην επικαιρότητα εδώ και 25 χρόνια.
Από το 1990 μέχρι το 1994 δούλεψε για τον γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό ARD, ως σχολιαστής αγώνων της εθνικής ομάδας της χώρας του, ενώ το 1991 η Μπάγερν έκανε κάλεσμα σε αυτόν και στον Φραντς Μπεκενμπάουερ να αναλάβουν το ρόλο των αντιπροέδρων του συλλόγου. Όταν ο "Κάιζερ" έγινε πρόεδρος, ο Ρουμενίγκε παρέμεινε μοναδικός αντιπρόεδρος μέχρι το 2002, οπότε ανέλαβε επικεφαλής της Εκτελεστικής Επιτροπής του συλλόγου, θέση που κατέχει μέχρι και σήμερα. Γιατί ως γνωστόν η Μπάγερν είναι μία από τις ομάδες που σέβονται 100% την (τεράστια) ιστορία της και έχουν σε στρατηγικές θέσεις ανθρώπους που ξέρουν πως οτιδήποτε λιγότερο από την πρώτη θέση δεν αρμόζει στο μέγεθος της Μπάγερν. Είναι αποτυχία.
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΠΑΓΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ
➜2 Κύπελλα Πρωταθλητριών (1975, 1976)
➜1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (1976)
➜2 Πρωταθλήματα Γερμανίας (1980, 1981)
➜2 Κύπελλα Γερμανίας (1982, 1984)
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
➜1 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1980)
ΟΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
✔Χρυσή Μπάλα: 1980, 1981
✔Ποδοσφαιριστής της χρονιάς στη Γερμανία: 1980
✔Πρώτος σκόρερ στη Bundesliga: 1980 (26 γκολ), 1981 (29 γκολ), 1984 (26 γκολ)
✔Πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα Ελβετίας: 1989 (24 γκολ)
✔Μέλος της καλύτερης ενδεκάδας στο Euro 1980
✔Δεύτερος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982: 5 γκολ
✔Ξένος Ποδοσφαιριστής της χρονιάς στο πρωτάθλημα Ελβετίας: 1989
✔Δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της Μπάγερν μετά τον Γκερντ Μίλερ
✔Έκτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Γερμανίας μετά τους Μίροσλαβ Κλόζε, Γκερντ Μίλερ, Λούκας Ποντόλσκι, Ρούντι Φέλερ και Γιούργκεν Κλίνσμαν
✔Δέκατος σκόρερ στην ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου