Το είπε ο ΛεΜπρόν Τζέιμς στις 20 Ιουνίου του 2013 μετά τον έβδομο τελικό των Χιτ με τους Σπερς και την κατάκτηση του τίτλου του ΝΒΑ…

Ήταν βράδυ Πέμπτης…

Το επανέλαβε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στις 19 Δεκεμβρίου του 2019 μετά τη νίκη των Μπακς επί των Λέικερς με 111-104 κι ενώ είχε γράψει 34 πόντους, με 5/8 τρίποντα, 11 ριμπάουντ και επτά ασίστ…

Ηταν πάλι βράδυ Πέμπτης…

Κάτι τις ασυναίσθητα μα επαναλαμβανόμενα μαγικό και συνάμα αυτοκριτικό και ευχάριστα… σοκαριστικό φαίνεται πως έχουν οι βραδιές της Πέμπτης διότι αυτό που είπαν και ελάλησαν ο ΛεΜπρόν και ο Γιάννης, θα το μολογήσει απόψε και ο Χρήστος Σερέλης…

Τη στιγμή που θα στέκεται έμπροσθεν του πάγκου του και θα περιμένει το τζάμπολ του πρώτου τελικού της Stoiximan Basket League, θα μπορεί να κοιτάζει προς το άπειρο και βυθισμένος στις σκέψεις και στις αναμνήσεις του να αναλογίζεται το προφανές…

I was not supposed to be there.

Το λιμάνι και το EuroBasket

Δεν προβλεπόταν, δεν αναμενόταν και δεν έπρεπε να είναι εκεί κανείς τους…

Ούτε ο ΛεΜπρόν που από το inner-city του Ακρον αναρριχήθηκε στο θρόνο…

Ούτε ο Γιάννης που από εκείνο την "καμαρούλα και σταλιά, δυο επί τρία" στα Σεπόλια, αναγορεύθηκε MVP στο ΝΒΑ…

Oύτε βεβαίως και ο πολιτικός μηχανικός που αίφνης από επικεφαλής των τεχνικών υπηρεσιών του λιμένος Λαυρίου βλέπει σήμερα την αφεντομουτσουνάρα του στο κάδρο των τελικών του πρωταθλήματος!

Εδά μάλιστας, που λέει σε τέτοιες περιστάσεις και ο Ψαραντώνης!

Το ημερολόγιο δείχνει Πέμπτη, 3 Ιουνίου και σαν σήμερα πριν από 34 χρόνια η Ελλάδα άρχισε να ρουφάει το νέκταρ του μεγαλύτερου θριάμβου στην αθλητική ιστορία της…

Του μεγαλύτερου μέχρι τον επόμενο, όπως είπε και μια ψυχή…

Στις 3 Ιουνίου του ’87 η Εθνική αντιμετώπιζε τη Ρουμανία και ανήμερα αυτή την επέτειο οι Λαυριώτες ετοιμάζονται να παίξουν στον πρώτο τελικό του πρωταθλήματος…

Ο θύτης και το θύμα

Και πού διάβολε; Και με ποιον αντίπαλο;

Στο ΟΑΚΑ όπου ερήμην τους υποβιβάσθηκαν προσωρινά πριν από δυο χρόνια και κάτι μέρες, πληρώνοντας τα επίχειρα της βεντέτας των αιωνίων!

Δεν ξέρω εάν η εκδίκηση είναι όντως ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο, αλλά ασφαλώς ο Σερέλης και όσοι έχουν απομείνει στην ομάδα από εκείνο το απόγευμα της 8ης Μαΐου του 2019, απόψε θα απολαύσουν ούτως ή άλλως ένα φαγητό…

Είτε είναι παγωμένο, είτε ζεματιστό!

Εκείνο το απόγευμα λοιπόν πήγαμε πολλοί νοματαίοι τσάμπα και βερεσέ στο ΟΑΚΑ: και η αφεντιά μου που μετέδιδε το ματς και οι φίλαθλοι και οι διαιτητές και οι δυο ομάδες!

Ο Παναθηναϊκός για να προγκήξει τον Ολυμπιακό ο οποίος στις 13 Φεβρουαρίου είχε αποχωρήσει από το γήπεδο στο ημίχρονο του ημιτελικού του Κυπέλλου, αποφάσισε να μην κατέβει να παίξει με την Κύμη…

Μπρος στα κάλλη της βεντέτας με τον "αιώνιο" αντίπαλο τι είναι ο πόνος του μηδενισμού, της αφαίρεσης έξι βαθμών και της υποχώρησης στην τρίτη θέση της βαθμολογίας!

Λίγη ώρα αργότερα το Λαύριο (που καταδικαζόταν από αυτή την εξέλιξη) υποδεχόταν τον Ηφαιστο Λήμνου ο Σερέλης ήταν να το κλαιν’ οι ρέγκες και δεν ήθελε ούτε καν να καθίσει στον πάγκο…

Σηκωτό τον πήρε και τον άφησε εκεί ο Γιάννης Ψαρράκης!

Το θρίλερ και ο Βόβορας

Δέκα έξι μήνες αργότερα το Λαύριο είχε φτάσει στα όρια του τον Παναθηναϊκό: στις 22 Ιανουαρίου του 2018 τον έσυρε σε ένα θρίλερ 50 λεπτών και έπεσε ηρωικώς μαχόμενο μετά από δυο παρατάσεις (120-118) κι ενώ στην εκπνοή Μακένζι Μουρ κόντεψε να αφήσει πριν την ώρα του στον τόπο τον αείμνηστο Θανάση Γιαννακόπουλο.

Η επόμενη πράξη του έργου με τις δυο ομάδες ανέβηκε στη σκηνή στις 3 Ιανουαρίου του 2021, όταν οι λεγάμενοι έριξαν στο κανναβάτσο τους Πράσινους με σκορ 92-82 και το ίδιο βράδυ κιόλας τα σκάγια πήραν τον Γιώργο Βόβορα.

Για όλα αυτά βεβαίως ο Σερέλης έχει μιλήσει μπροστά στην κάμερα του SPORT24 και δεν έχω σκοπό να τα επαναλάβω και να τα αναμασήσω…

Για τον Παναθηναϊκό η επερχόμενη σειρά τελικών είναι "business as usual", κατά πώς λένε και οι Αμερικάνοι: τουτέστιν, μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά.

Στον αντίποδα για τους Λαυριώτες είναι η ζωή τους όλη!

Τέσσερα ματς και 17 χρόνια

Ο Σερέλης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Λαυρίου που τότε αγωνιζόταν στη Γ’ Εθνική, την άνοιξη του 2004, στη θέση του Ανδρέα Πολέμη ο οποίος παραιτήθηκε…

Του είπαν τότε "έλα για τα τέσσερα ματς που απομένουν και ύστερα θα ψάξουμε για άλλον προπονητή".

Κάθισε στον πάγκο σε εκείνα τα τέσσερα ματς.

Κάθισε και στα επόμενα τέσσερα και στα 14 και στα 104 και στα 1004!

Δεν το κούνησε ρούπι από τότε μέχρι τώρα, πάει να πει 17 χρόνια και κάτι ψιλά!

Ο υποβιβασμός και τα ορυχεία

Δυο χρόνια μετά τον προσωρινό υποβιβασμό της ομάδας στην Α2 και αφού οι Λαυριώτες εξαγόρασαν το ΑΦΜ της Κύμης, κινδυνεύουν πάλι με υποβιβασμό...

Απλώς αυτή τη φορά δεν θα υποβιβασθούν στην Α2, αλλά στη χειρότερη περίπτωση, στο δεύτερο σκαλί του βάθρου!

Ασφαλώς οι Πράσινοι που ούτως ή άλλως έχουν επιβάλει τη δεσποτεία τους στο ελληνικό πρωτάθλημα αποτελούν το μεγάλο και αδιαφιλονίκητο φαβορί στη σειρά και δεν αποκλείεται κιόλας να πετύχουν και το sweep, όπως το διέπραξαν άλλες πέντε φορές στο παρελθόν.

Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτή η σειρά τελικών είναι... εξωτική και τούτο πιστώνεται στους ανθρακωρύχους: μπορεί τα ορυχεία τους είναι κλειστά εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια, αλλά φαίνεται πως το υπέδαφος της λαυρεωτικής γης είναι ακόμη γόνιμο, παραγωγικό και πλούσιο.

Για να μην ξεχνιόμαστε, λοιπόν, ο Σερέλης was not supposed to be here!

"Με πήρε ο νονός μου από το χέρι"

Χθες το βράδυ που μίλησα μαζί του και ελέω της επετειακής ατμόσφαιρας του ΕuroΒasket τον ρώτησα τι έκανε εκείνες τις μέρες του Ιουνίου του ‘87…

"Ήμουν 13 χρονών και θυμάμαι ότι ήρθε ο νονός μου στο Λαύριο, με πήρε και πήγαμε στο σπίτι του στη Δάφνη. Δεν είχε εισιτήρια για τον τελικό, αλλά με πήρε και βγήκαμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε" ανατρέχει σε εκείνες τις (τέτοιες) μέρες…

Απόψε λοιπόν ο Σερέλης θα βάλει το κοστούμι του, θα πάρει υπομάλης το πινακάκι του και βουρ στον πατσά!

Ενόψει της σειράς των τελικών του ζήτησα να αναστορηθεί πέντε στιγμές από τη ζωή του στην ομάδα, οι οποίες παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του και θα τις κουβαλάει σαν κειμήλιο την ώρα που θα αδημονεί για το τζάμπολ και θα συνειδητοποιεί το προφανές…

Κοίτα ρε τι κάναμε!

Ιδού λοιπόν με τη δική του διήγηση αυτές οι πέντε εικόνες που ανακάλεσε στη μνήμη του και θεωρεί ότι έχουν σημαδέψει τη ζωή του και όχι απλώς την καριέρα του…

Το πήγαινε- έλα του Γκαρώνη

Σκηνή πρώτη…

Παίζαμε στη Β’ ΕΣΚΑ και βολοδέρναμε πότε στην Κηφισιά, πότε στην Καλλιτεχνούπολη, πότε από εδώ, πότε από εκεί. Εγώ τότε σπούδαζα στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα, οι αγώνες γίνονταν κάθε Τετάρτη και ο προπονητής μας, ο άλλοτε παίκτης του Ολυμπιακού Γιάννης Γκαρώνης προσπαθούσε να με ψήσει να έρχομαι για να παίζω…

"Κόουτς δεν γίνονται αυτά. Εγώ την Πέμπτη το πρωί έχω μάθημα" του είπα και τότε ο Γκαρώνης με ξέρανε!

"Μην ανησυχείς. Θα σε γυρίζω εγώ κάθε Τετάρτη βράδυ στην Πάτρα"!

Όντως κάθε Τετάρτη, γύρω στα μεσάνυχτα που τελείωναν οι αγώνες, με έβαζε στο αυτοκίνητο, με πήγαινε στην Πάτρα΄, έκανε στροφή και γύριζε στην Αθήνα. Αυτή η δοτικότητα του με έκανε να θέλω να γίνω κι εγώ προπονητής.

Ο Καμπούρης και η ... Κολούμπρα

Σκηνή δεύτερη…

Μια εποχή είχαμε προπονητή τον Γιάννη Παραγιό, ο οποίος μάλιστα κατάγεται από το Λαύριο και μας έκανε μια μεγάλη έκπληξη: έφερε τον Ολυμπιακό για να παίξουμε ένα φιλικό ματς!

Τότε αγωνιζόμασταν στην ΕΣΚΑ και παίζαμε σε ανοικτό γήπεδο. Με το που είδαμε τον Καμπούρη, τον Μανιάτη, τον Σαμπάνη και τους υπόλοιπους παίκτες πάθαμε κολούμπρα!

Αναρωτιόμουν τότε εάν θα αξιωνόμασταν ποτέ να αντιμετωπίσουμε τέτοιες ομάδες και τέτοιους παίκτες σε κανονικά ματς και όχι σε φιλικά.

Ε, πήρα την απάντηση που έψαχνα το 2015…

Το πιλάτεμα του Παρασκευή

Σκηνή τρίτη…

Ενας από τους ανθρώπους που άφησαν έντονο το αποτύπωμα τους στην ομάδα είναι ο Γιάννης Παρασκευής, που ανέλαβε το κουμάντο, μόλις εγκατέλειψε τη διαιτησία…

Σφύριζε αγώνες των εθνικών κατηγοριών, έφτασε μέχρι την Α2, είναι της ίδιας γενιάς με τον Νίκο Ζαβλανό και είχε πολύ φιλικές σχέσεις με τον Θόδωρο Βιδάλη.

Τον ακούω ακόμα στα αυτιά μου να μας πιλατεύει με μια κουβέντα που τότε φαινόταν αστεία, αλλά αποδείχθηκε προφητική…

"Αντε να ανέβουμε καμιά κατηγορία ρε παιδιά, να παίζουμε κι εμείς σε κλειστά γήπεδα. Τότε θα δείτε τη διαφορά από το μπάσκετ στο… μπάσκετ"!

Μία βροχή δεν μας σώζει

Σκηνή τέταρτη

Ηταν δύσκολες οι συνθήκες εκείνη την εποχή στα τοπικά πρωταθλήματα και ήθελε και παλικαριά για να αντέξεις να κάνεις το χόμπι σου…

Όταν ήμουν στην εφηβική ομάδα, κάναμε προπόνηση τα βράδια στο ανοικτό γήπεδο και είτε περονιάζαμε από το κρύο, είτε γινόμασταν μούσκεμα, όταν έβρεχε…

Ελπίζαμε από μέσα μας ότι ο προπονητής μας, ο Γιάννης Ξευτέρης θα μας έλεγε "τους ζυγούς λύσατε" και θα μας άφηνε να πάμε στα σπίτια μας, αλλά αυτός βράχος!

Μέναμε και κάναμε την προπόνηση μέχρι το τέλος κι ας είχαμε γίνει παπί

Ο Μόμτζος και ο Νούσης

Σκηνή πέμπτη

"Aγωνιζόμασταν ακόμα στη Β’ ΕΣΚΑ και μας ήρθε ξαφνικά ο Γιώργος Μόμτζος, ο οποίος την προηγούμενη σεζόν είχε βγει τρίτος σκόρερ της Α2 με τη Νήαρ Ηστ.

Έφυγε από την Καισαριανή και θα συνέχιζε την καριέρα του στον Παπάγου, αλλά η μεταγραφή χάλασε και ροβόλησε στο… χωριό μας!

Ανεβήκαμε στην Α’ ΕΣΚΑ και την επόμενη χρονιά μας ήρθε και ο Νίκος Νούσης που είχε παίξει παλαιότερα στον Μίλωνα και στην ΑΕΚ και φτιάξαμε μια ωραία ομάδα και μια πολύ όμορφη παρέα, μαζί και με τον τρομερό μπόμπερ, νυν γιατρό της ομάδας Ζακ Μελάγες".

ΥΓ: Ωραίες θύμησες, ωραίες στιγμές, ωραίες εικόνες που απόψε ο Χρήστος Σερέλης θα τις κουβαλήσει μαζί του στο ΟΑΚΑ σαν πολύτιμο φυλακτό από την εποχή της και της αθωότητας του.