Για μία δεκαετία, ο Ματίας Σμόντις κυκλοφορούσε στην EuroLeague ως ένας από τους κορυφαίους ψηλούς της διοργάνωσης. Τόσο με τα χρώματα της Βίρτους και της Φορτιτούντο, όσο και μ' εκείνα της ΤΣΣΚΑ, έκανε αισθητή την παρουσία του, αποτελώντας μόνιμη πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα. Το πάθος, η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα ήταν τρία στοιχεία που μαζί με το ταλέντο δημιούργησαν τον παίκτη που κατέκτησε τρεις φορές τον τίτλο στην EuroLeague (2001, 2006, 2008) και έγινε ο πρώτος ξένος που χρίστηκε αρχηγός στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Είναι προφανές πως ο Ματίας Σμόντις, ο οποίος έχει αποσυρθεί από την δράση εδώ και επτά χρόνια, δεν ήταν ποτέ ένας ακόμη ψηλός. Ήταν πολλά περισσότερα.

Ο βετεράνος φόργουορντ/σέντερ που έγραψε ξεχωριστή ιστορία με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας μίλησε στο Sport24.gr για τη δεκαετία της... κυριαρχίας του στην Ευρώπη, την σχέση εμπιστοσύνης που ανέπτυξε με τον Έτορε Μεσίνα, αλλά και τη συνεργασία με τον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Νίκο Ζήση. Από το Νόβο Μέστο, όπου μένει μαζί με την οικογένειά του, αναφέρθηκε επίσης στο φλερτ που υπήρξε σε δύο διαφορετικά χρονικά σημεία με τον Παναθηναϊκό ελέω του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, τους χαμένους τελικούς από το τριφύλλι, που θα ήθελε να ξαναπαίξει, αλλά και την... εκδίκηση που έψαχνε το 2007 στην Αθήνα, πέντε χρόνια μετά την οδυνηρή εντός έδρας ήττα της Βίρτους Μπολόνια (Κίντερ Μπολόνια τότε) από την ελληνική ομάδα.

- Πώς είναι η ζωή σου, μετά το τέλος της αθλητικής καριέρας;

"Μένω στο Νόβο Μέστο, στο μέρος που γεννήθηκα. Είμαι επιχειρηματίας πλέον, έχω δουλειές εδώ και περνάω την ώρα μαζί με την οικογένειά μου. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει. Δεν έχω παρατήσει το μπάσκετ πάντως, ασχολούμαι ενεργά με μία τοπική ομάδα που παίζει στη δεύτερη κατηγορία, ενώ είμαι στο ΔΣ της ΚΡΚΑ, περισσότερο ως σύμβουλος".

- Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο;

"Οι φιλίες και η παρέα με τους συμπαίκτες μου. ΟΚ, καλοί κι οι αγώνες ή οι προπονήσεις, αλλά οι σχέσεις που δημιουργείς με τους συμπαίκτες σου είναι αυτό που κρατάς για μια ζωή. Τα ταξίδια που κάναμε, ο χρόνος που περάσαμε μαζί εκτός γηπέδου. Ήταν κάτι πολύ ωραίο και μοναδικό".

- Θα ξεκινήσουμε από πολύ πίσω. Έπαιξες για μία τριετία στη Βίρτους, αλλά το 2003 αποφάσισες να πας στη μισητή αντίπαλο, τη Φορτιτούντο. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση από τη μία ομάδα στην άλλη;

"Το πρώτο είναι ότι δεν ήθελα να φύγω από την πόλη της Μπολόνια, γιατί ήμουν καλά με την οικογένειά μου εκεί. Η Βίρτους άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα κι εκείνο το καλοκαίρι φαινόταν ότι τα πράγματα θα γίνονταν πολύ άσχημα, όπως κι έγιναν (σ.σ.: λίγες εβδομάδες μετά κήρυξε πτώχευση και υποβιβάστηκε). Γι αυτό αποφάσισα να φύγω από τη Βίρτους. Αν τα πράγματα ήταν φυσιολογικά, δεν πιστεύω ότι θα πήγαινα σε άλλη ομάδα τότε. Οπότε ήθελα να παραμείνω στην πόλη, κι έτσι μεταπήδησα στην Φορτιτούντο. Ξέρεις, ήμουν σε μια φάση της ζωής μου που δεν ήθελα να αλλάζω συχνά ομάδες και χώρες, ήθελα να έχω μια ασφάλεια. Ήμουν πατέρας δύο παιδιών κιόλας τότε, οπότε η Φορτιτούντο ήταν μια... φυσιολογική επιλογή για μένα. Ξέρεις, η αντιπαλότητα που υπήρχε στην Μπολόνια εκείνα τα χρόνια, έκανε τόσο ιδιαίτερο το άθλημα στην Ιταλία. Όλοι μιλούσαν γι αυτές τις δύο μεγάλες δυνάμεις, ανέλυαν επί ώρες όσα γίνονταν στους αγώνες. Ήταν ωραίες εποχές. Τόσο η Βίρτους όσο κι η Φορτιτούντο, ήταν δύο πολύ σπουδαίες εμπειρίες για μένα, βίωσα μοναδικές στιγμές. Μου ταίριαζε το κλίμα εκεί. Είμαι πολύ παθιασμένος κι εκρηκτικός μέσα στο παρκέ. Αυτό βέβαια μου δημιούργησε πρόβλημα κάποιες φορές, αλλά έτσι ήμουν εγώ στο γήπεδο (γελάει). Σκεφτόμουν ότι άμα είμαι... άγριος και εκδηλώνω έντονα τα συναισθήματά μου, αυτό ίσως φέρει φόβο στους αντιπάλους μου. Ήταν πιο εύκολο για μένα να αντλώ ενέργεια, εξωτερικεύοντας όσα είχα μέσα μου. Υποθέτω ότι σε αυτό μοιάζω με την ελληνική ιδιοσυγκρασία, κι εσείς κάπως έτσι λειτουργείτε".

Ο Μεσίνα με έφτανε στα όριά μου

- Στη Βίρτους Μπολόνια σε επέλεξε ο Έτορε Μεσίνα, ο οποίος λίγα αργότερα αργότερα ήταν κι αυτός που εισηγήθηκε την απόκτησή σου από την ΤΣΣΚΑ.

"Ξέρεις, για να πάω στη Βίρτους, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο Ράσο Νεστέροβιτς. Είχε προηγηθεί η δική του παρουσία στην ομάδα, όπου πήγε καλά και αυτό άνοιξε την πόρτα για πολλούς ακόμη παίκτες από την Σλοβενία, εμού συμπεριλαμβανομένου. Από την πρώτη μέρα της συνεργασίας μας λοιπόν, ο Έτορε (Μεσίνα) με πίεζε πάρα πολύ, με έφτανε στα όριά μου γιατί ήθελε να δει αν μπορώ να... επιβιώσω από τις αποστολές που μου έβαζε, να δει αν μπορεί να στηριχθεί πάνω μου. Νομίζω ότι του απέδειξα ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω για εκείνον και την ομάδα, κι αυτό έπαιξε τον ρόλο του ώστε να συνεργαστούμε ξανά στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Το έχω πει πολλές φορές και το εννοώ, ο Έτορε (Μεσίνα) ήταν σαν πατέρας για μένα, πέρα από προπονητής. Δημιουργήσαμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Φυσικά, έπαιξε ρόλο ότι κερδίζαμε τίτλους, βοηθάει κι αυτό".

- Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε έχρισε κι αρχηγό στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ήσουν ο πρώτος ξένος που είχε αυτή την τιμή στη συγκεκριμένη ομάδα.

"Ναι, το θυμάμαι ακόμη. Πέρα από τους τίτλους, αυτό το γεγονός ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα, γιατί φάνηκε ότι αναγνωρίστηκε όσα έκανα για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Από την άλλη, μου έφερε περισσότερη πίεση και ευθύνες, αλλά φυσικά όλο αυτό ήταν επίσης σημαντικό για να βελτιωθώ ακόμη περισσότερο και να γίνω κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου".

- Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο από την εξαετία (2005-'11) στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας;

"Τι να σου πω; Ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, αυτό είναι δεδομένο. Δημιουργήσαμε μια σπουδαία ομάδα, ένα τρομερό σύνολο που κατέκτησε πολλούς τίτλους. Είχαμε φτιάξει μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών στην Ευρώπη. Όλοι ήταν σπουδαίοι χαρακτήρες κι αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο για το οικοδόμημα. Όλη η ΤΣΣΚΑ Μόσχας λειτουργούσε σαν οικογένεια, αυτή ήταν η φιλοσοφία του οργανισμού. Έψαχναν για παίκτες με αντίστοιχα χαρακτηριστικά, για να "δέσουν" με τους υπόλοιπους στο κομμάτι της φιλοσοφίας, κι εκτός παρκέ. Γι αυτό δεθήκαμε όλοι μεταξύ μας, τόσο πολύ. Μην ξεχνάς πως παίξαμε σε τέσσερις σερί τελικούς. Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο ξεχωριστή ήταν εκείνη η ομάδα. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα αυτό. Χάσαμε δύο τελικούς, κερδίσαμε άλλους δύο. ΟΚ, θα πει κάποιος ότι θα μπορούσαμε να τα είχαμε πάει ακόμη καλύτερα, αλλά δεν μπορεί να διαγράψει κανείς ότι πετύχαμε κάτι μοναδικό τότε".

- Η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση που έχεις από εκείνη την εξαετία;

"Ο πρώτος τίτλος στην Πράγα ήταν ιδιαίτερος. Η ΤΣΣΚΑ είχε μείνει μακριά από την κορυφή της Ευρώπης για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, κι εμείς την επαναφέραμε σε αυτή. Το να παίξουμε απέναντι στη Μακάμπι πάντως δεν ήταν εύκολο. Θυμάμαι ακόμη ότι το γήπεδο είχε πολλές χιλιάδες φίλους της Μακάμπι, η ατμόσφαιρα ήταν τρομερή. Είχαμε απέναντι τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και τον Άντονι Πάρκερ, δεν ήταν απλά τα πράγματα. Το ακριβώς αντίθετο. Γενικά όμως, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο. Θα σου πω απλά ότι εκείνος ο τίτλος στην Πράγα είναι μέσα στις τρεις κορυφαίες στιγμές της καριέρας μου".

Δύο φορές ο Παναθηναϊκός έδειξε ενδιαφέρον

- Βρέθηκες ποτέ κοντά σε κάποια ελληνική ομάδα, είχε εκδηλωθεί ποτέ ενδιαφέρον για σένα;

"Να βρέθηκα κοντά ή να προχωρήσαμε πολύ σε διαπραγματεύσεις, όχι. Δεν μου κατατέθηκε ποτέ επίσημη πρόταση. Σε δύο περιπτώσεις όμως, ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι με ήθελε. Η πρώτη ήταν το 2003 και η δεύτερη το 2011. Το 2003 σου εξήγησα νωρίτερα γιατί προτίμησα να μείνω στην Μπολόνια και να παίξω για την Φορτιτούντο, συν του ότι σε εκείνη την ομάδα ο Ζόραν Σάβιτς ήταν ο GM και ο Γιασμίν Ρέπεσα ο προπονητής, οπότε ένιωθα περισσότερη ασφάλεια. Τότε με είχε πάρει τηλέφωνο ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να μου πει ότι με θέλει. Η δεύτερη ήταν το 2011, όταν έφυγα από την ΤΣΣΚΑ. Πάλι υπήρχε μια σκέψη από τον Παναθηναϊκό για μένα, αλλά εγώ ήθελα να αποσυρθώ σιγά σιγά. Δεν θα άντεχε το κορμί μου. Έπαιξα για ένα χρόνο στην Τσεντεβίτα και μετά έκλεισα την καριέρα μου στην ΚΡΚΑ".

- Υπάρχει κάποιος αγώνες που θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

"Όλοι οι τελικοί που έχασα (γελάει). Σε αυτούς τους αγώνες έμαθα τα περισσότερα πράγματα, γιατί -ξέρεις- τότε είναι που σου μένει κάτι ως μάθημα και το κρατάς για σένα, για να μην την... ξαναπατήσεις. Όταν κερδίζεις, σημαίνει ότι κάτι κάνεις καλά".

- Μετανιώνεις για κάποια απόφαση της καριέρας σου;

"Το ΝΒΑ ήταν πάντα μια πρόκληση. Είχα πολύ καλά συμβόλαια στην Ευρώπη, δεν ήταν εύκολο να τα αφήσω και να παίξω στο ΝΒΑ. Θα ήθελα όμως να μπορούσα να δοκιμάσω στο ΝΒΑ, έστω για μια σεζόν".

- Κέρδισες ευρωπαϊκό τίτλο, μαζί με τον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Νίκο Ζήση επίσης.

"Ναι, σπουδαία παιδιά και τα δύο. Τους θεωρώ φίλους μου, κάθε φορά που συναντιόμαστε, λέμε τα νέα μας. Ο Νίκος είναι πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Θυμάμαι μου έλεγε από τότε ότι ήθελε να κάνει μεγάλη οικογένεια και πολλά παιδιά. Ακολουθεί τα χνάρια του Βασίλη Σπανούλη απ' ότι βλέπω, θέλει μάλλον να τον ξεπεράσει (γελάει). Ο Θοδωρής είναι ένας θρύλος της EuroLeague. Τι άλλο να πεις; Έπαιζε πάντα με τόσο ενθουσιασμό. Κάποιες φορές για να μας "ξυπνήσει" όταν δεν παίζαμε καλά, μας φώναζε. Ήθελε να είμαστε πάντα έτοιμοι. Χωρίς αυτόν στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δεν θα κερδίζαμε τίποτα. Είχε αυτή την ελληνική ιδιοσυγκρασία, ήταν της λογικής πως δεν τα παρατάμε ποτέ. Δεν φοβόταν να... υποφέρει προκειμένου να πετύχει τον στόχο του".

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

- Η παρουσία σου στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας συνέπεσε με μια περίοδο, όπου εσείς και ο Παναθηναϊκός κυριαρχούσατε στην EuroLeague.

"Ναι, ήταν κάτι ιδιαίτερο οι μονομαχίες μας. Ο Παναθηναϊκός ήταν τότε η ομάδα που θέλαμε να κερδίζουμε συνέχεια. Ξέρεις, σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν τέτοιες ομάδες, όπως οι Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν, οι Μπόστον Σέλτικς του Λάρι Μπερντ ή οι Λος Άντζελες Λέικερς του Μάτζικ Τζόνσον. Για να είσαι στην κορυφή, πρέπει να κερδίσεις τον μεγαλύτερο αντίπαλο που υπάρχει εκεί έξω και για εμάς ήταν ο Παναθηναίκός. Μιλάμε για έναν τρομερό σύλλογο, που για τριάντα χρόνια βρίσκεται σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Δυστυχώς χάσαμε τους δύο τελικούς που παίξαμε εναντίον του, σε Αθήνα και Βερολίνο. Είχαμε πάντα μεγαλύτερο κίνητρο όταν χάναμε από τον Παναθηναϊκό, κυνηγούσαμε αμέσως την επόμενη πρόκληση. Δυστυχώς, ο Ραμούνας (Σισκάουσκας) έχασε το τρίποντο στο Βερολίνο και δεν καταφέραμε να πάρουμε το τρόπαιο. Το ότι γυρίσαμε από το -20 σε εκείνο το παιχνίδι, δείχνει ποιοι ήμασταν και τι χαρακτήρα είχαμε. Όπως αντίστοιχα το ότι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στο +20 στο ημίχρονο, δείχνει την ποιότητά του".

- Τι θα άλλαζες στον τελικό της Αθήνας και του Βερολίνου, για να πάρει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας το τρόπαιο;

"Θα σου πω για το Βερολίνο συγκεκριμένα. Δεν θα άφηνα τον Νίκολα Πέκοβιτς να παίξει (γελάει). Μας διέλυσε στο πρώτο ημίχρονο, δεν μπορούσαμε να τον ματσάρουμε. Όσον αφορά στον τελικό της Αθήνας, ο Μίλος Βούγιανιτς και ο Δημήτρης Διαμαντίδης μάς έκαναν τρομερή ζημιά, ήταν μεγάλο πρόβλημα για την άμυνά μας. Εκείνος ο τελικός πήγε σε γρήγορο ρυθμό και μεγάλο σκορ, ενώ εμείς θέλαμε το ακριβώς αντίθετο. Εκείνο το παιχνίδι ίσως "πονάει" περισσότερο από αυτό του Βερολίνου, γιατί ξέραμε πως έχουμε περισσότερες πιθανότητες. Το πιστεύαμε πάρα πολύ ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε μέσα στην έδρα του Παναθηναϊκού και να πάρουμε εκδίκηση, εγώ κι ο Έτορε (Μεσίνα), για τον χαμένο τελικό της Μπολόνια. Θέλαμε να κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό στο σπίτι του, για να ανταποδώσουμε. Δεν μπορείς όμως να κερδίζεις συνέχεια, ούτε έχεις συμβόλαιο με την επιτυχία".

- Μιας και το ανέφερες, τι θεωρείς ότι έφταιξε το 2002 και δεν καταφέρατε να πάρετε το τρόπαιο. Ήσασταν το μεγάλο φαβορί τότε.

"Έγινε σπουδαίος αγώνας, έδωσα ό,τι είχα. Έμαθα πολλά από εκείνον τον αγώνα, μεταξύ των οποίων ότι οι μπορεί κάποιος να μην παίξει καλά κάτω από τόσο μεγάλη πίεση, κι ας έχει τρομερό ταλέντο. Υπήρχαν συμπαίκτες μου σε εκείνη την ομάδα που δεν έκαναν καλή εμφάνιση, κάτι που θεωρούσα αδύνατο λόγω του ταλέντου τους. Είναι μια εμπειρία που κρατάω μέχρι σήμερα. Θυμάμαι ακόμη ότι ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα ήταν ασταμάτητος, κι εμείς είχαμε επίσης πρόβλημα με το μαρκάρισμα του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Ήταν μια σκληρή ήττα, την κουβαλούσα μέσα μου για καιρό, αλλά έμαθα από αυτή".

Photo Credits: Eurokinissi