Για μία δεκαετία, ο Τιάγκο Σπλίτερ άφησε το στίγμα του στην Ευρώπη με τη φανέλα της Μπασκόνια (ή Τάου, όπως την έλεγαν τότε). Μαζί με τον Λουίς Σκόλα δημιούργησαν μια γραμμή ψηλών - φόβητρο στην EuroLeague, με την ισπανική ομάδα να φτάνει στο Final Four σε τέσσερις διαδοχικές περιπτώσεις (από το 2005 έως το 2008), δίχως όμως να καταφέρει να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Ακόμη κι έτσι όμως, είχε αφήσει το στίγμα της.

Όπως αντίστοιχα το άφησε κι ο ίδιος, δεδομένου ότι -παρά την αποχώρηση του Λουίς Σκόλα το 2007- οδήγησε την Μπασκόνια στην κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος σε δύο περιπτώσεις (2008, 2010). Τη δεύτερη μάλιστα, στο δικό του κύκνειο άσμα στη Liga Endesa, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης τόσο της regular season όσο και των τελικών. Η Μπασκόνια επιβλήθηκε με "σκούπα" της Μπαρτσελόνα στους τελικούς (σ.σ.: οι μπλαουγκράνα προέρχονται από την κατάκτηση της EuroLeague στο Παρίσι) κι εν συνεχεία έκανε το άλμα για το ΝΒΑ.

Εκεί, όπου έμεινε για μια επταετία, πριν τον προδώσει το σώμα του και οι τραυματισμοί αποδειχθούν ανυπέρβλητα εμπόδια. Πρόλαβε πάντως να ζήσει -για τα καλά- τα τελευταία πολύ καλά χρόνια των Σαν Αντόνιο Σπερς και να πανηγυρίσει την κατάκτηση του δαχτυλιδιού το 2014, σε βάρος των Μαϊάμι Χιτ. Ένα χρόνο μετά το τρίποντο - μαχαιριά του Ρέι Άλεν στο Game 6, που δεν μπορεί να ξεχάσει, όπως παραδέχθηκε.

Από τις ΗΠΑ, όπου εργάζεται πλέον ως Player Development Coach για τους Μπρούκλιν Νετς, ο Τιάγκο Σπλίτερ μίλησε στο Sport24.gr για τη δεκαετία που έζησε στην Ισπανία, τις σκληρές προπονήσεις του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, αλλά και τη μαγική πενταετία στους Σαν Αντόνιο Σπερς.

- Καταρχάς, θέλω να σε ρωτήσω πώς προέκυψε το ενδιαφέρον από την Μπασκόνια εκείνα τα χρόνια; Ήσουν έφηβος ακόμη.

"Έπαιζα στις μικρές εθνικές ομάδες της Βραζιλίας κι η Μπασκόνια με είδε στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα. Με προσέγγισαν και μου κατέθεσαν πρόταση. Δεν ήταν εύκολη απόφαση για μένα να φύγω από την Βραζιλία σε τόσο νεαρή ηλικία. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι μεταγραφές του Λουίς Σκόλα (1998) και του Αντρές Νοτσιόνι (1999) στην Μπασκόνια, οπότε είχα εικόνα περίπου τι γινόταν και υπό ποιο σκεπτικό λειτουργούσε ο σύλλογος. Εκείνη την περίοδο, η Μπασκόνια είχε πρωτοστατήσει και κοιτούσε πολύ την αγορά της Λατινικής Αμερικής, καταφέρνοντας να υπογράψει πολλούς νεαρούς και εξελίξιμους παίκτες, εγώ ήμουν ένα μέρος αυτής της φιλοσοφίας. Σε ηλικία 15 ετών λοιπόν υπέγραψα το συμβόλαιό μου, αλλά δεδομένα μπορώ να σου πω ότι δεν ήταν εύκολο πράγμα για μένα να φύγω από την οικογένειά μου και να μείνω στην Ισπανία. Έπρεπε να μάθω μια νέα κουλτούρα, μια νέα φιλοσοφία. Κι όλα αυτά δίχως να είμαι μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους. Ήθελα όμως πολύ να δοκιμαστώ στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και να αγωνιστώ σε μια χώρα με τόσο μεγάλη παράδοση στο άθλημα. Οπότε πήρα την απόφαση να το κάνω".

- Είχες ποτέ ενδιαφέρον από ελληνική ομάδα, εκείνα τα χρόνια;

"Λατρεύω εδώ και πολλά χρόνια την Ελλάδα, όπως επίσης τον κόσμο της. Κάθε φορά που ήμουν αντιμέτωπος με μια ομάδα από την Ελλάδα, καταλάβαινα απόλυτα την αγάπη και το πάθος που έχουν, κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν είχα όμως ποτέ την ευκαιρία να παίξω εκεί. Το συμβόλαιο που υπέγραψα με την Μπασκόνια το 2000 ήταν δεκαετές, οπότε εκ των πραγμάτων δεν τέθηκε ποτέ θέμα να αναζητήσω αλλού την τύχη μου. Μόλις τελείωσε το συμβόλαιό μου, πήγα στο ΝΒΑ".

- Μετά από πολλά χρόνια, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς επέστρεψε στην Μπασκόνια. Γενικά τον ακολουθεί η φήμη του σκληρού προπονητή, που φτάνει τους παίκτες στα όριά τους. Πώς τον έζησες εσύ στην ισπανική ομάδα;

"Ο Ντούσκο (Ιβάνοβιτς) είναι από εκείνους τους προπονητές, που παίρνουν από τον παίκτη ό,τι έχει μέσα του. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να αντέξεις, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Μου άρεσε που έπαιξα για εκείνον, ήταν πολύ σκληρός, αλλά σε εκείνο το σημείο της καριέρας μου, όλο αυτό μου έκανε πολύ καλό. Κάποιες φορές εκνευριζόμουν γιατί οι προπονήσεις του ήταν πολύ επίπονες, με συνεχόμενα σπριντ, πολύ τρέξιμο, σκαλοπάτια και άλλα πολλά. Αλήθεια, μπορώ να σου λέω ιστορίες για πολλή ώρα (γελάει). Το βασικότερο όλων όμως για μένα είναι πως αυτός ο τύπος με έκανε τον παίκτη που έγινα στην πορεία, από θέμα επαγγελματισμού και αντοχής. Πήρα από εκείνον μαθήματα, που με ακολουθούσαν σε όλη μου την καριέρα. Θυμάμαι ακόμη ότι σε ηλικία 18 ετών μού έδωσε την ευκαιρία να παίξω στην EuroLeague. Δεν ήταν εύκολη απόφαση για εκείνον. Την πήρε όμως γιατί έκανα ό,τι μου ζητούσε. Του είμαι ευγνώμων".

- Όπως είπες πριν, η μεταγραφή στην Μπασκόνια ήρθε λίγα χρόνια μετά από εκείνη του Λούις Σκόλα. Μαζί δημιουργήσατε μια εντυπωσιακή front line στα 00s, δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο να βλέπεις δύο παίκτες από την Αργεντινή και την Βραζιλία να έχουν τέτοια επίδραση στο παιχνίδι μιας ομάδας. Στο ποδόσφαιρο μόνο το συναντάς ενδεχομένως...

"Είναι πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό, γιατί ο Λουίς (Σκόλα) με βοήθησε πραγματικά σε όλα. Μαζί με τον Αντρές (Νοτσιόνι) και τον Πάμπλο (Πριτζιόνι) ήταν αυτοί που με βοήθησαν περισσότερο από κάθε άλλον προκειμένου να συνηθίσω τη νέα πραγματικότητα. Το γεγονός πως προέρχονται από τη Λατινική Αμερική προφανώς έπαιξε τον ρόλο του σε όλο αυτό. Μπορεί οι δύο χώρες να έχουν αντιπαλότητα, ας το πούμε έτσι, στα αθλητικά, αλλά παραμένουν γείτονες και αυτό με βοήθησε πολύ. Έχουμε παρόμοιο τρόπο ζωής, ίδιες συνήθειες, γι αυτό περνούσα πολύ χρόνο μαζί τους. Ήμασταν όλοι ξένοι σε μια άλλη χώρα, νιώθαμε άνετα μεταξύ μας. Αυτό με βοήθησε πολύ να παίξω από νωρίς σε καλό επίπεδο στην Ισπανία και να εξελιχθώ. Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό να μην έχεις άλλα πράγματα στο κεφάλι σου, παρά μόνο το τι γίνεται στο γήπεδο".

Μαγικός ο τρόπος που τελείωσε η δεκαετία στην Μπασκόνια

- Ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχεις από τη -σχεδόν- δεκαετία που έπαιξες στην Μπασκόνια;

"Αλήθεια, είναι πάρα πολλές. Έζησα τόσο όμορφες εποχές στην Μπασκόνια. Το καλύτερο για μένα είναι ότι έφυγα από την ομάδα, έχοντας κατακτήσει τον τίτλο στη Liga Endesa. Φυσικά, υπάρχουν οι χαμένες ευκαιρίες στο Final Four της EuroLeague, όπου φτάσαμε κοντά στον τίτλο, αλλά δεν τα καταφέραμε ποτέ. Ήταν πολύ δύσκολο το έργο μας όμως, τότε. Ακόμη κι εντός της Ισπανίας δεν ήμασταν ποτέ το φαβορί. Υπήρχαν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης με τεράστιους προϋπολογισμούς να φαντάζουν ως φαβορί για τους εγχώριους τίτλους. Εμείς όμως αντιπαραβάλαμε την ανταγωνιστικότητα και τη μαχητικότητα. Παλεύμανε σαν πολεμιστές μέσα στο γήπεδο. Είχαμε αυτό το mentality, ίσως γιατί ήμασταν πολλά παιδιά από τη Λατινική Αμερική, που έτσι... ζούμε.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς έβρισκε πάντα έναν τρόπο να μας δώσει κίνητρο, να μας κρατήσει ενωμένους για να κυνηγήσουμε τον τελικό στόχο. Ακόμη κι αν αυτό είχε να κάνει με το ότι όλοι ήμασταν εναντίον του λόγω των σκληρών προπονήσεων (γελάει). Το highlight πάντως ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι, ο τρίτος τελικός της Liga Endesa, εκεί που πήραμε τον τίτλο με το έμμεσο τρίποντο του Φερνάντο Σαν Εμετέριο. Ήταν κάτι μαγικό. Ειδικά αν αναλογιστείς πως απέναντί μας ήταν η Μπαρτσελόνα, που είχε κατακτήσει την EuroLeague λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Κάναμε τρομερή σειρά τελικών και τους "σκουπίσαμε" στους τελικούς, εγώ κέρδισα το MVP των τελικών. Ήταν κάτι μαγικό".

- Έκλεισες με μαγικό, όπως είπες, τρόπο την καριέρα σου στην Μπασκόνια για να ακολουθήσει η πενταετία στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Εσύ που έζησες από μέσα τον οργανισμό, μπορείς να πεις τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό; Σε σημείο να πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ για περισσότερες από δύο δεκαετίες.

"Μιλάμε για έναν οργανισμό που λειτουργούσε για δύο και πλέον δεκαετίες με τον ίδιο τρόπο, από πάνω μέχρι κάτω. Διέθετε σπουδαίους παίκτες, σπουδαίους προπονητές και μια φανταστική κουλτούρα. Ήμουν τυχερός που μπήκα σε μια ομάδα σαν τους Σαν Αντόνιο Σπερς, που λειτουργούσε υποδειγηματικά και είχα την τύχη να αποτελέσω κομμάτι των επιτυχιών τους, να έχω κι εγώ συνεισφορά στην κληρονομιά που δημιούργησαν. Έκανα ό,τι μου έλεγε ο Γκρεγκ Πόποβιτς προκειμένου να "βάλω" το παιχνίδι μου σε αυτό της ομάδας. Μπορεί να πήγα εκεί ως ο MVP των τελικών στην Ισπανία, αλλά στο ΝΒΑ όλα ήταν διαφορετικά, έπαιζα δίπλα στον Τιμ Ντάνκαν, τον Μάνου Τζινόμπιλι και τον Τόνι Πάρκερ".

- Όπως συνέβη στην Μπασκόνια, έτσι και στους Σαν Αντόνιο Σπερς βρήκες έναν παίκτη από την Αργεντινή για να κάνει τη ζωή σου πιο εύκολη...

"Ναι, έτσι είναι. Με βοήθησε πάρα πολύ. Αν και από την άλλη, ήταν πολύ δύσκολο να τους αντιμετωπίζω σε επίπεδο εθνικών ομάδων, οπότε δεν έχω μόνο καλά να πω γι αυτούς (γελάει). Ο Μάνου (Τζινόμπιλι) με βοήθησε σε όλα, μόλις έφτασα στην ομάδα μού έδωσε το τηλέφωνό του προκειμένου ό,τι χρειαστώ, να τον ενοχλήσω. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να με καλέσει σπίτι του για φαγητό, να μου εξηγήσει πώς λειτουργεί η ομάδα, πώς είναι η πόλη και όλη η ζωή στο Σαν Αντόνιο. Όπως κι εγώ, έτσι κι αυτός έπαιξε στην Ευρώπη, έκανε σπουδαία πράγματα και μετά πήγε στο ΝΒΑ. Οπότε έμοιαζε ο τρόπος με τον οποίο φτάσαμε στους Σαν Αντόνιο Σπερς, ήταν σημαντικό το γεγονός πως είχε ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι".

Η ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΚΡΕΓΚ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

- Κι από έναν πολύ σκληρό προπονητή, όπως ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, πήγες σε έναν πολύ... κουλ προπονητή, όπως φαίνεται. Πώς ήταν ο Γκρεγκ Πόποβιτς, μιας και τον έζησες πολύ καλά για πέντε χρόνια;

"Μπορώ να σου μιλήσω για τα θέματα που αφορούν εμένα κι εκείνον. Να σου πω τη δική μου οπτική. Είναι ένας από τους πιο ειλικρινείς ανθρώπους που γνώρισα στην καριέρα μου. Λέει πάντα την αλήθεια, όσο κι αν μπορεί να σε πονέσει κάποιες φορές. Θυμάμαι πως στην πρώτη μου σεζόν, κάπου στα μισά, ήμουν ο τελευταίος παίκτης του πάγκου. Δεν έπαιζα σχεδόν καθόλου, έπαιρνα πολύ λίγα λεπτά συμμετοχής και είχα αρχίσει να κουράζομαι. Ξέρεις, είχα στο μυαλό μου ότι ήρθα από την Ευρώπη με μια πολύ καλή καριέρα και νούμερα και ότι δεν γινόταν να κάθομαι σε μια γωνία και να βλέπω τους άλλους να παίζουν. Σε μια προπόνηση λοιπόν, ήμουν πολύ εκνευρισμένος. Νομίζω φάνηκε από τη γλώσσα του σώματός μου. Όταν τελειώσαμε και πηγαίναμε να μπούμε στο πούλμαν της ομάδας, μόλις ανέβηκα τα σκαλοπάτια, με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε να καθίσω δίπλα του. Άρχισε να μου μιλάει.

"Είσαι εκνευρισμένος;" με ρώτησε και του απάντησα "ναι, γιατί πιστεύω ότι μπορώ να παίξω περισσότερο χρόνο". Τότε γύρισε και μου είπε "μην είσαι εκνευρισμένος, γιατί φέτος δεν θα παίξεις καθόλου! Έχω ήδη τους παίκτες που ήθελα, εσύ είσαι ένας παίκτης που προετοιμάζουμε αυτή την στιγμή για την επόμενη σεζόν. Γι αυτό βοήθα τον Τιμ (Ντάνκαν) στην προπόνηση, θα σε βοηθήσει κι εσένα αυτό το ματσάρισμα. Την επόμενη σεζόν μπορεί να έχεις την ευκαιρία σου". Ξέρεις, ήταν σκληρό να το ακούς εκείνη την στιγμή, αλλά αυτή η ειλικρίνεια από την πλευρά του ήταν εντυπωσιακή. Άλλαξα εντελώς τρόπο σκέψης, είδα πως πρέπει να κάνω απλά τη δουλειά μου και ότι πρέπει να έχω υπομονή. Εκείνη η συνομιλία, με βοήθησε να είμαι πιο ήρεμος και να μην έχω πολλά στο μυαλό μου. Πάντα σου έλεγε αυτό που σκεφτόταν, όχι ψέματα απλά για να σε ηρεμήσει και να πάρει κάτι από σένα".

Βλέπαμε συνέχεια στο video το τρίποντο του Άλεν

- Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για το Game 6 των NBA Finals το 2013. Όλοι θυμούνται εκείνη τη χαμένη άμυνα και το τρίποντο του Ρέι Άλεν, που έδωσε δεύτερη ευκαιρία στους Μαϊάμι Χιτ.

"Να πω ότι δεν περίμενα αυτή την ερώτηση; Θα πω ψέματα (γελάει). Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας μου μάλλον, αυτό μπορώ να στο πω. Με εξαίρεση το 2013/14, δεν έχω ξαναδεί τη συγκεκριμένη φάση. Άμα μπορούσα δεν θα την έβλεπα κιόλας ξανά, σε replay. Απλά την έβαζε συνέχεια για να μας την δείξει ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Ήμασταν στο +3 και έπρεπε να βγάλουμε μια άμυνα για να πάρουμε τον τίτλο. Όλοι στην Ευρώπη λένε ακόμη γιατί δεν κάναμε φάουλ, αυτή είναι η διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα στους δύο κόσμους. Στο ΝΒΑ, με περισσότερα τάιμ άουτ για κάθε ομάδα, ξέρεις ότι πάντα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Κι εμείς είχαμε τότε, απλά δεν βάλαμε το τελευταίο σουτ.

Επιλέξαμε τότε λοιπόν να μην κάνουμε φάουλ και να παίξουμε μια καλή άμυνα, είχαμε κοντή πεντάδα στο παρκέ με τον Μπορίς Ντιό στο "5" για να μπορούμε να κάνουμε αλλαγές σε όλα τα σκριν. Αυτό που έγινε ήταν ότι χάσαμε ένα αμυντικό ριμπάουντ. Το πήρε ο Κρις Μπος, έλειπε από το γήπεδο ο Τιμ Ντάνκαν για να το πάρει εκείνος. Θυμάμαι ακόμη πόσο εκνευρισμένος ήταν ο Τιμ (Ντάνκαν) από όλο αυτό, ήθελε να είναι στο γήπεδο για να βοηθήσει στο ριμπάουντ, αλλά καταλάβαινε απόλυτα τη φιλοσοφία πίσω από τη συγκεκριμένη απόφαση του Γκρεγκ Πόποβιτς.

Παρότι μάλιστα μιλούσαμε για μια πολύ επώδυνη ήττα, όλοι μείναμε συγκεντρωμένοι γιατί ακολουθούσε ακόμη ένα παιχνίδι. Θυμάμαι ότι στο δείπνο μετά το Game 6, επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ήταν λες και είχαμε χάσει σε Game 7 μιας σειράς και δεν υπήρχε επιστροφή. Παρόλ' αυτά βρήκαμε τον τρόπο να επανέλθουμε και να είμαστε πολύ καλοί στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς, βρεθήκαμε πάλι να οδηγούμε, αλλά δεν τα καταφέραμε στο τέλος. Το Μαϊάμι είχε το μομέντουμ και γύρισε το παιχνίδι, κατακτώντας τον τίτλο. Ήταν πιο νεανική ομάδα, με περισσότερη αθλητικότητα και ενέργεια. Κι αυτό ήταν όλο. Όλοι συζητούσαν για χρόνια αυτό που έγινε στο Game 6 και εκείνη τη σειρά των τελικών. Έλεγαν ότι δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία για ένα πρωτάθλημα, με την επιχειρηματολογία πως η ομάδα είναι γερασμένη".

- Ένα χρόνο μετά όμως, όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Όχι απλά κερδίσαμε το δαχτυλίδι απέναντι στους Μαϊάμι Χιτ, αλλά το κάνατε με εντυπωσιακό τρόπο, με τέσσερις νίκες σε πέντε αγώνες.

"Την επόμενη χρονιά, στην preseason βλέπαμε ξανά και ξανά, λεπτό προς λεπτό και φάση προς φάση, όλα τα παιχνίδια των Τελικών του 2013. Μπορώ να σου πω ότι κάποιες φορές αυτό έπαιρνε ώρες. Μία φορά καθίσαμε νομίζω ένα τρίωρο στο video session να αναλύουμε τα λάθη που κάναμε στους Τελικούς. Όλο αυτό, όπως καταλαβαίνεις, ήταν κίνητρο για εμάς. Η τύχη τα έφερε έτσι λοιπόν, ώστε στους Τελικούς του 2014 να είμαστε πάλι το ίδιο ζευγάρι και να μπορούμε να πάρουμε την εκδίκησή μας. Όλα είχαν να κάνουν με αυτό το συναίσθημα, θέλαμε να πάρουμε πίσω ό,τι χάσαμε ένα χρόνο νωρίτερα. Γύρισε ο διακόπτης και κανείς δεν σκεφτόταν κάτι. Αν δεις τα παιχνίδια προσεκτικά, δεν είναι ότι κάναμε κάτι τόσο εξεζητημένο ή ότι είχαμε κάποια plays που δεν είχαν απάντηση από την πλευρά του Μαϊάμι. Απλά τρέχαμε συνέχεια το γήπεδο, είχαμε σωστές αποφάσεις και κάναμε σκριν στην μπάλα. Θέλαμε να πάμε σε απλά πράγματα, τηρώντας τις βασικές αρχές του παιχνιδιού μας και τις αποστάσεις. Κι αυτό κάναμε...".

- Τι ήταν τόσο διαφορετικό όμως μέσα σε ένα χρόνο;

"Θέλαμε πολύ να "εκδικηθούμε" για ό,τι είχε προηγηθεί. Όλοι λέγανε ότι είμαστε γηρασμένοι, μας πείραξαν τα σχόλια που έγιναν. Το να χάνουμε με αυτόν τον τρόπο και να μας κριτικάρουν ότι είμαστε... βαρετοί επειδή δεν κάναμε θεαματικές φάσεις και καρφώματα όλη την ώρα, ήταν σκληρό. Δεν τραβούσαμε την προσοχή του πολύ κόσμου, επειδή δεν βγάζαμε φάσεις για τα highlights. Ξέραμε όμως ότι κάναμε το σωστό και ότι είχαμε τον τρόπο μας στο σετ παιχνίδι, παίζαμε σωστή άμυνα και είχαμε κατευθύνσεις. Στους Τελικούς του 2013 ο ΛεΜπρον Τζέιμς έβαλε πολλά μεγάλα σουτ, ενώ ένα χρόνο αργότερα δεν τα έβαλε. Για την ακρίβεια, δώσαμε τα ίδια ακριβώς σουτ βάσει τακτικής. Έπρεπε κάτι να κάνουμε και να ρισκάρουμε. Το κάναμε, δώσαμε λοιπόν κάποια περιφερειακά σουτ στον ΛεΜπρον Τζέιμς γιατί ξέραμε πως άμα πάρει τον διάδρομο ήταν ένα... κτήνος. Είναι σαν να βάζεις ένα στοίχημα, δεν είσαι σίγουρος ποτέ ότι θα το κερδίσεις".

- Κι ύστερα απ' όλα αυτά, έγινες προπονητής. Τι είναι πιο δύσκολο τελικά: να προπονείσαι ή να προπονείς;

"Είναι πιο δύσκολο να προπονείς, αυτό μπορώ να στο πω. Η βασικότερη δυσκολία στο έργο του προπονητή είναι ότι πρέπει να μπει στο μυαλό του παίκτη, να καταλάβει τι σκέφτεται. Αυτό πχ είναι μια βασική διαφορά ανάμεσα στο ΝΒΑ και την Ευρώπη. Πάρε παράδειγμα από τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ο οποίος αντιμετώπιζε τους πάντες με τον ίδιο τρόπο. Στο ΝΒΑ είναι δύσκολο να κάνεις κάτι τέτοιο, ο παίκτης έχει πάρα πολύ δύναμη, οπότε πρέπει να τον καταλάβεις, να μπεις στο μυαλό του και να δουλέψεις σε όλα τα κομμάτια. Πρέπει να είσαι προπονητής και ψυχολόγος μαζί. Αυτή είναι μια από τις προκλήσεις που έχω να διαχειριστώ, το να μπω στο μυαλό των παικτών και να τους βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Προσπαθώ κι εγώ να είμαι ειλικρινής και ευθύς με όλους, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που αλλάζει ο τρόπος αντιμετώπισης. Κάποιες φορές πρέπει να φωνάξεις, κάποιες φορές να είσαι πιο χαλαρός. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο βέβαια (γελάει). Ήταν σκληρός. Ενώ ο Γκρεγκ Πόποβιτς σου έλεγε "έλα να πιούμε ένα ποτήρι κρασί και να το συζητήσουμε".

AP Photo/Rich Pedroncelli/David J. Phillip/Eric Gay/Darren Abate/Eurokinissi