Μετά από τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπόλτον που έκλεισαν από το Σάββατο μία θέση στα ημιτελικά του φημισμένου Κυπέλλου Αγγλίας, η μαγεία του θεσμού συνεχίζεται απόψε καθώς τέσσερις ακόμα ομάδες θα διεκδικήσουν τα εναπομείναντα δύο μαγικά εισιτήρια.

Και αν για την πλειονότητα το πολύ "ζουμί" βρίσκεται στο ζευγάρι Μάντσεστερ Σίτι-Ρέντινγκ, καθώς με νίκη των "πολιτών" αυξάνονται τρομακτικά οι πιθανότητες να δούμε τις δύο ομάδες του Μάντσεστερ να... σφάζονται για την κούπα στον τελικό του "Γουέμπλεϊ", υπάρχουν στον αντίποδα και οι ρομαντικοί της μπάλας.

Αυτοί που θα νοιάζονται περισσότερο για το ματς στο "Britannia Stadium" μεταξύ της Στόουκ και της Γουέστ Χαμ, για τον απλούστατο λόγο ότι το συγκεκριμένο ζευγάρι ομάδων αναδύει γλυκές θύμησες και αναμνήσεις που δεν μπορεί να προσφέρει κανένα άλλο ζευγάρι στην ιστορία των νοκ-άουτ αναμετρήσεων.

4 ματς, 420 λεπτά και 170.000 θεατές

Η αιτία είναι το γεγονός πως οι δύο αυτές ομάδες έχουν ξαναβρεθεί αντιμέτωπες πριν από τέσσερις δεκαετίες για τα ημιτελικά τότε του Λιγκ Καπ (σεζόν 1971-1972), με τους αγώνες τότε να είναι διπλοί αλλά Στόουκ και Γουέστ Χαμ να χρειάζονται τέσσερα παιχνίδια (!) για να λύσουν οριστικά τις διαφορές τους και να φτάσει τελικά μία από τις δύο στον μεγάλο τελικό στο "ναό του αγγλικού ποδοσφαίρου".

Οι δύο ομάδες αντιμετώπισαν η μία την άλλη μέσα στο γήπεδο για 420 αγωνιστικά λεπτά σε αυτούς τους τέσσερις ημιτελικούς-θρίλερ ενώ οι θεατές που βρέθηκαν σε τέσσερα διαφορετικά γήπεδα για να δουν διά ζώσης τους αγώνες ήταν συνολικά 170.614!

Συν τοις άλλοις, από τον πρώτο αγώνα που έγινε στο γήπεδο της Στόουκ μέχρι τον τέταρτο και τελευταίο ημιτελικό στο ουδέτερο "Ολντ Τράφορντ" μεσολάβησαν ούτε λίγο ούτε πολύ 49 ημέρες, με την αφετηρία να δίνεται στις 8 Δεκεμβρίου 1971 και τον τερματισμό να γίνεται στις 26 Ιανουαρίου 1972...

Εάν δεν έχει πειστεί ακόμα κάποιος ότι έχουμε να κάνουμε με την πλέον συναρπαστική σειρά νοκ-άουτ αγώνων στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ας ρίξουμε μία ματιά στο πως εκτυλίχτηκαν οι αγώνες της Στόουκ με τη Γουέστ Χαμ, που βρήκαν τελικά την ομάδα του Γκόρντον Μπανκς να κάμπτει την αντίσταση αυτής του Μπόμπι Μουρ.

Η δύναμη της έδρας πήγε περίπατο

Ο πρώτος ημιτελικός (8 Δεκεμβρίου 1971, 36.400 θεατές) βρήκε τη Γουέστ Χαμ να επικρατεί εκτός έδρας με σκορ 2-1 με σκόρερς τους Χερστ από το σημείο του πέναλτι και Μπεστ (για τη Στόουκ είχε σημειώσει γκολ ο Ντόμπινγκ) και να παίρνει σαφέστατο προβάδισμα για την πρόκριση στον τελικό.

Όμως τα πράγματα ανατράπηκαν στην έδρα των "σφυριών" μία εβδομάδα αργότερα (15 Δεκεμβρίου 1971, 38.771 θεατές), αφού με τον Μπανκς να κάνει μία από τις μεγαλύτερες αποκρούσεις στην καριέρα του και τον Ρίτσι να σκοράρει, η Στόουκ νίκησε 1-0 μέσα στο "Άπτον Παρκ" και έστειλε τη σειρά σε τρίτο αγώνα μιας που το συνολικό 2-2 δεν άλλαξε ούτε στην ημίωρη παράταση.

Η αγωνία έμοιαζε να έχει φτάσει στο κατακόρυφο, ωστόσο ο τρίτος αγώνας που έγινε την επόμενη χρονιά στο "Χίλσμπορο" του Σέφιλντ (5 Ιανουαρίου 1972, 46.196 θεατές) λειτούργησε απλά ως μέσο για την απογείωση του σασπένς...

Ο Μπανκς οδήγησε τη σειρά στο "Ολντ Τράφορντ"

Σε μία βραδιά που έλαμψε ξανά το άστρο του κορυφαίου Άγγλου γκολκίπερ της εποχής, Γκόρντον Μπανκς (δεύτερος καλύτερος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα σύμφωνα με την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου, πίσω από τον Λεβ Γιασίν), ο αγώνας έμεινε στο 0-0 τόσο στην κανονική του διάρκεια όσο και στα 30 έξτρα λεπτά της παράτασης, με τους παίκτες των δύο ομάδων να ανανεώνουν έτσι για τέταρτη φορά το ραντεβού τους.

Ο τέταρτος δε ημιτελικός, ο οποίος διεξήχθη στο "Ολντ Τράφορντ" (26 Ιανουαρίου 1972, 49.247 θεατές) ήταν ο πλέον συγκλονιστικός, αφού σημειώθηκαν περισσότερα τέρματα από όσα είχαν μπει στα προηγούμενα τρία παιχνίδια, ενώ είχε την ιδιαιτερότητα ότι για κάποιο διάστημα ο αρχηγός της Γουέστ Χαμ και της Εθνικής Αγγλίας, Μπόμπι Μουρ, έπαιξε... τερματοφύλακας και απέκρουσε πέναλτι!

Πάνω στο λασπωμένο χορτάρι του γηπέδου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και με την βροχή να είναι ασταμάτητη, οι δύο ομάδες προσέφεραν ένα θέμα που συζητείται μέχρι και σήμερα.

Στο 13ο λεπτό ο τερματοφύλακας της Γουέστ Χαμ, Μπόμπι Φέργκιουσον, τραυματίστηκε ύστερα από σύγκρουσή του με τον άσο της Στόουκ, Τέρι Κονρόι, και χρειάστηκε να διακομιστεί στα αποδυτήριά της ομάδας του για τις πρώτες βοήθειες, με τον Μουρ να φοράει τελικά εκείνος την πράσινη φανέλα του κίπερ στο 20λεπτό.

Γκολκίπερ ο Μουρ, ανατροπή πρόκρισης η Στόουκ

Το εκπληκτικό είναι πως μόλις μερικά λεπτά αργότερα, ο Μουρ βρέθηκε φάτσα-κάρτα σε απόσταση 11 βημάτων από τον Μάικ Μπέρναρντ, με τον θρυλικό Άγγλο άσο να αποκρούει την εκτέλεση πέναλτι αλλά να νικιέται στη συνέχεια, με τον Μπέρναρντ να παίρνει τη μπάλα στην επαναφορά και να την προωθεί στα δίχτυα.

Το θρίλερ όμως είχε και συνέχεια με τη Γουέστ Χαμ να πετυχαίνει την ανατροπή μέσα σε λιγότερο από 20 λεπτά: αρχικά ο Μπίλι Μποντς έφερε το ματς στα ίσια, με το σουτ του να βρίσκει στο απλωμένο πόδι του Ντένις Σμιθ και να περνάει πάνω από τον Μπανκς, ενώ το 1-2 για τους Λονδρέζους έγινε με τον Τρέβορ Μπρούκινγκ, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε ιδανικά σέντρα του Μποντς.

Η τελευταία όμως λέξη στον ημιτελικό-διαφήμιση του αθλήματος άνηκε στη Στόουκ: στο πέμπτο λεπτό του καθυστερήσεων του πρώτου ημιχρόνου ο Πίτερ Ντόμπινγκ έκανε το 2-2 νικώντας τον Φέργκιουσον (είχε επιστρέψει κάτω από την εστία), ενώ το τελικό 3-2 διαμορφώθηκε στο τέταρτο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου, με τον Κονρόι να είναι ο χρυσός σκόρερ.

Κούπα 108 χρόνια μετά την ίδρυσή της

Ύστερα λοιπόν από... 1010 λεπτά παρουσίας στο γήπεδο στο θεσμό του Λιγκ Καπ, η Στόουκ είχε καταφέρει τον μεγάλο στόχο: να πάει τελικό!

Για τους οπαδούς της Στόουκ, η συγκεκριμένη σειρά αγώνων κόντρα στη Γουέστ Χαμ θα μείνει για πάντα στη μνήμη τους, αφού δύο μήνες αργότερα (4 Μαρτίου 1972) οι "πότερς" έκαναν την μεγάλη έκπληξη στον τελικό του Λιγκ Καπ στο "Γουέμπλεϊ" (97.852 θεατές) κόντρα στην Τσέλσι, νικώντας με 2-1 (Κονρόι και Ίσταμ οι σκόρερς) και κατακτώντας το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα σημαντικό τρόπαιο στην ιστορία τους.

Σήμερα λοιπόν στις 16:00 (ώρα Ελλάδας), οι φίλοι της Στόουκ θα ονειρεύονται ότι μπορούν να ξαναγράψουν ιστορία, έστω και με λιγότερο δραματικό τρόπο σε σε σχέση με το μακρινό 1972. Η συνέχεια πάνω στο χορτάρι...