Κεφάλαιο "γούρια". Λίγο πολύ όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας είχαμε ή εξακολουθούμε να έχουμε κάποιο αντικείμενο ή συνήθεια που μας φέρνει τύχη. Πόσες φορές έχεις κάτσει στην ίδια θέση στον καναπέ την ώρα που παίζει η αγαπημένη σου ομάδα; Πόσες φορές έχεις φορέσει ένα συγκεκριμένο ρούχο για να εμφανιστείς σε μια συνέντευξη για δουλειά; Μάλλον πολλές.

Επειδή λοιπόν και οι αθλητές είναι... άνθρωποι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρά τις τρομερές ικανότητές τους στο άθλημα που υπηρετούν, έχουν τα δικά τους γούρια, τις δικές τους συνήθειες που ακολουθούν πιστά προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Ιδού μερικά - αν μη τι άλλο ιδιαίτερα - παραδείγματα.

Οι ίδιες (βρώμικες) κάλτσες της Σερένα Γουίλιαμς

Μπορεί να πρόκειται για μία από τις κορυφαίες τενίστριες όλων των εποχών, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως η Σερένα Γουίλιαμς δεν πιστεύει πως ένα μέρος της επιτυχίας της ανήκει... στην τύχη. Γι' αυτό και φροντίζει γι' αυτήν. Συγκεκριμένα, η Αμερικανίδα αρνείται να αλλάξει κάλτσες όταν κερδίζει, έτσι μπορεί να φοράει το ίδιο ζευγάρι σε ένα ολόκληρο τουρνουά!

Επιπλέον ακολουθεί την ίδια ρουτίνα κατά τη διάρκεια των αγώνων της. Δένει τα κορδόνια της με συγκεκριμένο τρόπο και χτυπά το μπαλάκι πέντε φορές πριν το πρώτο σερβίς.

Η τσίχλα του Γιόχαν Κρόιφ

Όταν ο Θρύλος του ποδοσφαίρου, Γιόχαν Κρόιφ, αγωνιζόταν στον Άγιαξ, υπήρχαν δύο πράγματα που έκανε πάντα πριν από κάθε παιχνίδι. Συνήθιζε να χτυπάει τον τερματοφύλακα της ομάδας του στο στομάχι και στη συνέχεια έφτυνε την τσίχλα του στην πλευρά των αντιπάλων. "Είναι παράξενο, το ξέρω, αλλά μοιάζει να λειτουργεί με εμένα", είχε δηλώσει το 1972.

Η ιεροτελεστία του Ναδάλ

Ο Ισπανός τενίστας ακολουθεί πιστά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε αγώνα του μια συγκεκριμένη και ιδιαίτερη ιεροτελεστία του. Μάλιστα, στα 31 του, δεν έχει αλλάξει συνήθειες. Ας δούμε λοιπόν τι κάνει.

Μπαίνει στο court πάντα με το δεξί, κρατώντας μια ρακέτα. Σε καμία περίπτωση δεν πατάει τις γραμμές, τις οποίες επίσης περνά με το δεξί πόδι. Όταν φτάνει στον πάγκο του τοποθετεί την κάρτα ID με την μπροστινή μεριά προς τα πάνω. Πριν από το παιχνίδι πάντα κάνει ένα κρύο ντους και εξετάζει αν οι κάλτσες του είναι στο ίδιο ύψος η μία με την άλλη. Στη συνέχεια τρώει το ενεργειακό τζελ του, πραγματοποιώντας τέσσερις πολύ συγκεκριμένες κινήσεις. Σκουπίζεται μετά από κάθε πόντο και κάθε φορά που πίνει είτε νερό είτε ενεργειακό ποτό, τοποθετεί τα μπουκάλια σε πολύ συγκεκριμένη θέση.

AP Photo/Michel Spingler

"Τοποθετώ τα μπουκάλια μπροστά στα πόδια μου, το ένα λίγο πιο πίσω από το άλλο, στραμμένα διαγώνια προς το court. Κάποιοι τα αποκαλούν προλήψεις αυτά, αλλά δεν είναι. Αν ήμουν προληπτικός, γιατί να κάνω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, είτε κερδίζω είτε χάνω;", είχε δηλώσει ο Ισπανός περιγράφοντας τη ρουτίνα του.

Και δεν είναι μόνο αυτά, αφού το "τελετουργικό" συνεχίζεται και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Σε αυτή την περίπτωση την... πληρώνουν τα ρούχα του και τα μαλλιά του.

Το φωτογραφικό... δράμα της εθνικής Ουαλίας

Η εθνική Ουαλίας έχει κάνει άλματα προόδου στον αγωνιστικό χώρο τα τελευταία χρόνια. Στις ομαδικές φωτογραφίες όμως, ο Γκάρεθ Μπέιλ και η παρέα του δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά, καθώς στην καθιερωμένη πόζα πριν από κάθε παιχνίδι παρατάσσονται στο χορτάρι δυσανάλογα. Τέσσερις επάνω, επτά κάτω, τρεις να κοιτάνε δεξιά, ένας αριστερά, ένας με κλειστά μάτια και οι υπόλοιποι στην ευθεία. Θα έλεγε κανείς πως η εθνική Ουαλίας ζει ένα... φωτογραφικό δράμα. Κι όμως υπάρχει λόγος γι' αυτό και τον αποκάλυψε ο Τζο Λέντλι.

AP Photo/Martin Meissner

Λίγους μήνες μετά το Euro του 2016, ο Λέντλι είχε εξηγήσει πως πρόκειται για το "γούρι" της ομάδας του που δεν πρόκειται να αλλάξει στο μέλλον. "Απλά μιλάμε μεταξύ μας και αποφασίζουμε τι θα κάνουμε. Πιθανότατα θα το συνεχίσουμε. Έχει αποδειχθεί τυχερό, οπότε δεν νομίζω ότι θα βγάλουμε μια σωστή φωτογραφία", είχε δηλώσει.

Το τελετουργικό του Μο Φάρα

Ο σπουδαίος αθλητής των μεσαίων αποστάσεων του στίβου είχε δύο συνήθειες πριν τους αγώνες του, οι οποίες σύμφωνα με τον ίδιο τον βοηθούσαν στις επιδόσεις του. Αρχικά, του άρεσε να έχει πάντα ξυρισμένο το κεφάλι του. Λάτρευε την αίσθηση που του άφηνε το κρύο νερό. Έπειτα, περίπου 20 λεπτά πριν την εκκίνηση, έπινε έναν, ίσως και δύο καφέδες, κυρίως εσπρέσο.

Η... παράξενη χρήση της τουαλέτας

Σε αυτή την κατηγορία έχουμε τρία - διαφορετικά - παραδείγματα. Ο Γερμανός στράικερ, Μάριο Γκόμες, χρησιμοποιεί πάντα την τουαλέτα που βρίσκεται πιο αριστερά στα αποδυτήρια. Ο Τζον Τέρι, κατά τη διάρκεια της μακράς θητείας του στην Τσέλσι, προτιμούσε να χρησιμοποιεί πάντα την ίδα τουαλέτα στο "Stamford Bridge". Σε περίπτωση που αυτή ήταν... πιασμένη, τότε περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, ακόμη κι αν υπήρχαν άλλες ελεύθερες.

AP Photo

Τέλος, ο βετεράνος Αργεντινός τερματοφύλακας, Σέρχιο Γκοϊκοετσέα... ουρούσε στο γήπεδο! Ναι, καλά διαβάσατε. Όπως είχε εκμυστηρευτεί στον "Guardian" "σύμφωνα με τους κανονισμούς, δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τον αγωνιστικό χώρο μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Κι αν έχεις κάποιες ανθρώπινες έκτακτες ανάγκες πρέπει να τις... καλύψεις στο γήπεδο. Αυτό συνέβη κόντρα στην Γιουγκασλαβία (στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990). Στο τέλος του παιχνιδιού έπρεπε να πάω τουαλέτα, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή. Αλλά κερδίσαμε, οπότε όταν στα ημιτελικά κόντρα στην Ιταλία το ματς πήγε στα πέναλτι το έκανα ξανά και δούλεψε! Από εκείνη τη στιγή το έκανα κάθε φορά πριν τα πέναλτι. Ήταν το γούρι μου".

Ο τελευταίος και καταϊδρωμένος Κόλο Τουρέ

Ο Κόλο Τουρέ επιμένει να είναι ο τελευταίος που θα βγει στον αγωνιστικό χώρο. Και μπορεί η συγκεκριμένη συνήθεια να μην ακούγεται τόσο περίεργη, ωστόσο ήταν αυτή που τον έβαλε σε μπελάδες πριν από περίπου 9 χρόνια στην αναμέτρηση της τότε ομάδας του, της Άρσεναλ με την Ρόμα για το Champions League.

Ο συμπαίκτης του, Γουίλιαμ Γκαλάς δεχόταν τη φροντίδα του ιατρικού επιτελείου της ομάδας στο ημίχρονο και ο Τουρέ αρνήθηκε να βγει στον αγωνιστικό χώρο πριν από τον Γκαλάς, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να ξεκινήσει χωρίς αυτόν. Τελικά, ο Ιβοριανός πρώην ποδοσφαιριστής μπήκε στο ματς χωρίς τη σχετική άδεια από τον διαιτητή και ως εκ τούτου δέχτηκε κίτρινη κάρτα.

Κεντρική photo: AP/Mark Baker